ΕΚ ΒΑΘΕΩΝ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ….
Μέρος Ι
Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 17.02.2012
==================================================
Αυτό το επονείδιστο για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό δεύτερο μνημόνιο, με περιεχόμενο ακόμη πιο εγκληματικό, και πιο αποτρόπαιο από το πρώτο, εξασφάλισε ωστόσο την υπογραφή 199 πατέρων του Έθνους. Για το πρώτο μνημόνιο η δικαιολογία που προβλήθηκε ήταν ότι ορισμένοι δεν γνώριζαν το περιεχόμενό του γιατί «δεν το είχαν διαβάσει». Όπως φαίνεται, για το δεύτερο μνημόνιο, η δικαιολογία θα είναι η ανάγκη συμμόρφωσης με την «κομματική πειθαρχία», που προφανώς για όσους υπέγραψαν, αυτή είναι υπεράνω της συνείδησής τους. Ομολογώ ότι έχω δυσκολία να διακρίνω τι είναι λιγότερο αποκρουστικό για τον ελληνικό λαό: το να συνειδητοποιεί, δηλαδή, ότι η εξαθλίωσή του για πολλές δεκαετίες από σήμερα αποφασίζεται από βουλευτές που αποδεικνύονται παντελώς ανεύθυνοι, ή ότι στις κρισιμότερες εθνικές μας στιγμές ορισμένοι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του Έθνους αποδέχονται με εκπληκτική ελαφρότητα το ρόλο μαριονέττας. Να υπενθυμίσω, ακόμη, ότι όλα αυτά συμβαίνουν, ενόσω είναι παγκοίνως γνωστά τα αποτελέσματα σχετικών δημοσκοπήσεων, που δείχνουν ότι το 90% των Ελλήνων είναι αντίθετοι με τα μνημόνια και όλο το σχετικό τους ανεκδιήγητο συνονθύλευμα.
Ι. Η καταδίκη σε γενοκτονία
-----------------------------------
Η καταδίκη των Ελλήνων, σε γενοκτονία διαρκείας, αποφασίστηκε από 4 πολιτικούς: τον πρωθυπουργό, επιλογής της διεθνούς τραπεζοκρατίας, του υπουργού οικονομικών, που δε γνωρίζει οικονομικά,- αλλά και που είναι το πρόβλημα;;;- , και των αρχηγών δύο πολιτικών κομμάτων, οι οποίοι παρά τους έντονους ή και πολύ έντονους αρχικούς δισταγμούς τους, τελικά πείστηκαν να είναι η τιμητική φρουρά, της πορείας του ελληνικού λαού προς την πυρά.
Το αρχικό επιχείρημα, ολοένα πιο έωλο, ότι δηλαδή τα μνημόνια μας σώζουν, και με συνεχώς συχνότερη αναφορά στην έλευση ενός καταστρεπτικού χάους που περιμένει να μας καταπιεί, αν δεν ψηφιστεί το δεύτερο αυτό μνημονιακό έκτρωμα, αναμασιέται από την κυβέρνηση, και φυσικά και από τα ΜΜΕ –εκτός ελαχιστότατων εξαιρέσεων. Δακρύβρεκτα τα γνωστά παπαγαλάκια διαμόρφωναν μέχρι το βράδυ της 12ης Φεβρουαρίου, ένα κλίμα υπέρτατης συλλογικής αγωνίας, όχι για να μην ψηφιστεί, όπως φυσικά θα όφειλαν, αλλά αντιθέτως για να ψηφιστεί το δεύτερο αυτό μνημόνιο της συμφοράς.
Το πρόβλημα, ωστόσο, πέρα από τις δυσβάστακτες και αυτοκτονικές θυσίες, που απαιτούν από μας οι εταίροι μας, θα έπρεπε λογικά να επικεντρωθεί στο τι μπορεί να αναμένεται απ’ αυτές, έστω κι όταν θα έχει περιέλθει σε κατάσταση λιμοκτονίας το ήμισυ του ελληνικού πληθυσμού, έστω κι όταν η ανεργία θα ξεπεράσει το 28%, έστω κι όταν το ΑΕΠ μας θα έχει κυριολεκτικά καταποντιστεί, έστω κι όταν 2 στα 3 καταστήματα και επιχειρήσεις θα έχουν κλείσει, έστω κι όταν θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο το χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ, έστω κι όταν συρρικνωθούν ακόμη περισσότερο τα δημόσια έσοδα, έστω και όταν οι 6 στους 10 νέοι μας θα έχουν μεταναστεύσει, έστω κι όταν θα επικρατεί ο τρόμος στους δρόμους, αλλά και μέσα στα σπίτια μας.
Ο πρωθυπουργός μας, εμφανώς ικανοποιημένος για την ψήφιση του δραματικού δεύτερου αυτού μνημονίου, το οποίο εμφάνισε ωστόσο ως μια από τις πολυάριθμες μέχρι τώρα «σωτηρίες μας», επιδόθηκε σε ευρεία ανάλυση των αναμενόμενων δήθεν θετικών αποτελεσμάτων, που κατ’ αυτόν θα ξεπηδήσουν, ως εκ θαύματος, μέσα από τις στάχτες, τα συντρίμμια και την άγρια λεηλασία της χώρας μας. Ο κ. Παπαδήμος επανέλαβε τα γνωστά επιχειρήματα των φανατικών νεοφιλελεύθερων, που αφού με τα θεωρήματά τους προκάλεσαν και τη δεύτερη αυτή μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007 –όπως και αυτήν του 1929- , ύστερα από βραχύτατη περίοδο αυτοκριτικής τους, επανήλθαν δριμύτεροι στο διεθνές προσκήνιο, επιβάλλοντας μέτρα για την αντιμετώπιση των δεινών, που οι ίδιοι προκάλεσαν. Ανάμεσα στα κοινότοπα αυτά επιχειρήματα, που ουδέποτε ωστόσο, επαληθεύτηκαν είναι και η δήθεν αύξηση της ανταγωνιστικότητας που δήθεν βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την πτώση του επιπέδου των μισθών, η ανάγκη εξαφάνισης του κράτους και ιδίως του κράτους πρόνοιας, η ανάγκη εξάλειψης κάθε κρατικής παρέμβασης γιατί δήθεν παρεμποδίζει τη λειτουργία των αόρατων χεριών κ.ο.κ. Πρόκειται, δηλαδή, για ακραίας μορφής ουτοπία των φανατικών νεοφιλελεύθερων, που περιγράφεται με πολλή ειρωνεία από τον Paul Krugman, ως εξής: «οι οποίοι –δηλαδή οι νεοφιλελεύθεροι- δεν είναι τεχνοκράτες, αλλά βαρετοί ρομαντικοί, που επινοούν μέτρα για μια οικονομία όπως θα την ήθελαν να είναι, αλλά όπως δεν είναι». Να προστεθεί, ωστόσο, ότι και αυτήν την, οπωσδήποτε, μη αποτελεσματική συνταγή των ακραίων νεοφιλελεύθερων δεν την εφαρμόζουν σωστά στην Ελλάδα. Πράγματι, όπως είναι γνωστό, στη συνταγή αυτή ουδόλως περιλαμβάνεται η αύξηση των φόρων, που αντιθέτως αντιμετωπίζεται με εχθρότητα. Το σχέδιο, λοιπόν, που επιβάλλεται στη χώρα μας είναι ένα θανατηφόρο κοκτέιλ, του οποίου αυξάνουν οι δόσεις θανατικού, κάθε φορά που η υλοποίηση των επιδιωκόμενων στόχων, στους οποίους φυσικά δεν περιλαμβάνεται η σωτηρία μας, - αλλά, αντιθέτως, η πλήρης εξαθλίωση του λαού μας, έτσι που η αποικιοποίηση και το γενικό ξεπούλημα να υλοποιηθούν χωρίς δυσκολία-, εμφανίζουν βραδύτητα.
Τα οικτρά αποτελέσματα του πρώτου μνημονίου, αλλά και τα ερείπια που άφησε πίσω του το ΔΝΤ, παντού από όπου πέρασε, εφαρμόζοντας το πανομοιότυπο, άλλωστε, αυτό νεοφιλελεύθερο παραλήρημα, θα αρκούσαν ως απάντηση στις αισιόδοξες, αλλά φευ παντελώς αστήρικτες αναμονές του πρωθυπουργού, για καλύτερες ημέρες, στην προσπάθειά του να διασκεδάσει την όντως εγκληματική υπογραφή του δεύτερου μνημονίου. Επιπλέον, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει πρόσβαση στη σωρεία άρθρων, που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας, που υπογράφονται από τους γνωστότερους οικονομολόγους της υφηλίου, και που, χωρίς τον ελάχιστο δισταγμό, υποστηρίζουν ότι το δεύτερο αυτό μνημόνιο, κοινώς, θα μας αποτελειώσει. Εύλογο, συνεπώς, είναι το ερώτημα στο που ακριβώς αποβλέπουν οι έωλες αυτές πρωθυπουργικές υποσχέσεις προς τον δεινά δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.
ΙΙΙ. Οδεύουμε προς ολοκληρωτική καταστροφή
-----------------------------------------------------------
Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι ο πρωθυπουργός και όσοι γύρω του υπέγραψαν το καταστροφικό, από κάθε άποψη μνημόνιο, έχουν πειστεί ότι οι ίδιοι εκφράζουν την απόλυτη αλήθεια και, συνεπώς, έτσι δικαιολογούν την περιφρόνηση των απόψεων των επαϊόντων, ιθαγενών και αλλοδαπών. Ωστόσο, πέρα από τις απόψεις σοβαρών οικονομολόγων, με τις οποίες οι δικοί μας αρμόδιοι απαξιούν να ασχοληθούν, υπάρχουν και γύρω τους και πάνω τους κατάμαυρα σύννεφα, που συσσωρεύονται σε καθημερινή βάση και που ακυρώνουν παταγωδώς το σύνολο των δικαιολογιών, για τις εγκληματικές υπογραφές τους. Πρόκειται:
*Για την τελευταία ανάλυση του ΔΝΤ, που ανεβάζει το ποσοστό του χρέους μας στο ΑΕΠ, για το 2020, από 120-που ήταν η προηγούμενη εκτίμηση- σε 135% αντίστοιχα. Αυτό, πολύ απλά σημαίνει ότι το 2020 η ελληνική οικονομία, θα είναι ακόμη πιο απελπιστικά βυθισμένη στο χρέος από όσο στο έτος έναρξης του προβλήματος, δηλαδή το 2009. Αυτό σημαίνει, ακόμη, ότι επί 11 χρόνια, ο ελληνικός λαός θα λιμοκτονεί, προκειμένου να ικανοποιούνται στο έπακρον οι τραπεζίτες, αλλά ωστόσο το χρέος του, ακατάπαυστα θα ανέρχεται. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι συνεχώς μέχρι το 2020, αλλά και μετά, θα χρειαστούν και άλλες αυτοκτονικές θυσίες –μισθός, ας πούμε που θα κατέλθει στα 200Ε – για να καταστεί διαχειρίσιμο το χρέος, που ειρήσθω εν παρόδω, τέτοιο θα είναι μόνο κάτω από 90% του ΑΕΠ . Να υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η αισιοδοξία και οι πρωθυπουργικές υποσχέσεις για έξοδο από την κρίση, και για επανεκκίνηση της βιωσιμότητας του ελληνικού λαού αναβάλλονται για τη δεκαετία του 2040-50, και βλέπουμε; Αν όμως είναι έτσι, είναι προφανές ότι το μέγεθος των θυσιών του ελληνικού λαού και η διάρκειά τους ουδόλως ενδιαφέρει τον κ. πρωθυπουργό, καθώς και τους 199 που έβαψαν τα χέρια τους στο αίμα, δεδομένου ότι το μόνο που μετρά εν προκειμένω είναι να πάρουν οι δανειστές μέχρι τελευταίας ρανίδας τα απεχθή και επαχθή δάνειά τους προσαυξημένα και με τα ληστρικά επιτόκια. Η κόλαση που, στο μεταξύ, θα βιώσουν οι ιθαγενείς δε συγκινεί κανέναν. Αντιθέτως, μάλιστα, κρίνεται από αυτούς που επέβαλαν το μνημόνιο αυτό της ντροπής, ότι οι Έλληνες πρέπει να τιμωρηθούν σκληρά, να γίνουν παράδειγμα προς αποφυγή και για τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, να πειστούν πέρα για πέρα ότι παρότι άχρηστοι, ωστόσο η γερμανική μεγαλοψυχία τους επιτρέπει να βιώνουν εκτός στρατοπέδων συγκέντρωσης και κρεματορίων. Γι αυτό και επιβάλλεται να εκχωρήσουν ειρηνικά την εθνική τους κυριαρχία και το δημόσιο πλούτο τους, πρωτίστως στους Γερμανούς και, ουσιαστικά, στη διεθνή τραπεζοκρατία.
Και βέβαια, γύρω στο 2040-50 είναι πολύ πιθανόν να επαληθευτεί τωρινή πρωθυπουργική αισιοδοξία, δεδομένου ότι γι αυτό θα βοηθήσει πολύ η σημαντική μείωση του ελληνικού πληθυσμού, εξαιτίας ομαδικών θανάτων από πείνα, αλλά και η ομαδική μετανάστευση. Έτσι θα δικαιωθεί, εκ των υστέρων, ο κ. πρωθυπουργός, αλλά με τραγικό τρόπο.
* Ωστόσο, το μεγάλο αγκάθι, που τελευταία αποσιωπάται μεθοδικά, είναι η επιτέλους συνειδητοποίηση της μη διαχειρισιμότητας του χρέους μας από τους ευρωπαίους εταίρους μας. Η κακή αυτή εξέλιξη- που είναι πανομοιότυπη και για την περίπτωση της Πορτογαλίας, έστω κι αν απεγνωσμένα προσπαθεί «να μην είναι Ελλάδα»- οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στις συνταγές των μνημονίων, που κατέστρεψαν όλες τις πηγές πλούτου της χώρας και στέρεψαν όλες ανεξαιρέτως τις στρόφιγγες εσόδων του κράτους. Η ελληνική οικονομία χαροπαλεύει, και στην κατάσταση που έχει περιέλθει το μέλλον της είναι ζοφερό και χωρίς αχτίνα φωτός. Συνεπώς, εξυπακούεται ότι κάθε συζήτηση, και κάθε λύση που βασίζεται στην έωλη υπόθεση ότι το ελληνικό χρέος είναι διαχειρίσιμο, θα πρέπει πάραυτα να εγκαταλειφθεί και να αναζητηθεί άλλη πορεία. Περιττό να προσθέσω ότι μνημόνια και δανειακές συμβάσεις εκλαμβάνουν ως διαχειρίσιμο το ελληνικό χρέος και με βάση αυτή την υπόθεση επιβάλλουν αιματηρές, αλλά εμφανώς χωρίς αντίκρισμα, θυσίες στον ελληνικό λαό.
*Επιπλέον, θα πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη, στις όποιες επιλογές μας, η διόλου ικανοποιητική πορεία του PSI. Παρότι το τοπίο είναι αρκετά ομιχλώδες, και οι επί μέρους παράμετροί του εμφανίζονται κυριολεκτικά ως κινούμενη άμμος, φοβούμαι ωστόσο ότι θα καταλήξει σε «φιάσκο». Η κατάσταση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο εξαιτίας της απόφασης της Poor &Standard να υποβαθμίσει τα ελληνικά ομόλογα στην κατηγορία χρεοκοπίας. Να προσθέσω, στο σημείο αυτό, ότι το «κούρεμα» έπρεπε να επιχειρηθεί από την αρχή, όπως το είχα άλλωστε προτείνει, οπότε θα αρκούσε μείωση της τάξης του 20-25% για να καταστεί το χρέος μας βιώσιμο. Τότε, όμως, οι αρμόδιοι μας δήλωναν, με περισσή αλαζονεία, ότι «όποιος υποστηρίζει την ανάγκη αναδιάρθρωσης-αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου είναι εχθρός του Εθνους, γιατί το μνημόνιο αποτελεί την ευτυχία μας». Και όσο αυτά υποστηρίζονταν στο εσωτερικό, οι δανειστές μας εξασφάλιζαν άνεση χρόνου, για να ξεφορτωθούν τα ελληνικά χαρτιά….έτσι που τώρα που οι αρμόδιοι το αποφάσισαν επιτέλους, δε φθάνει «κούρεμα ούτε 90%, προκειμένου το χρέος να γίνει διαχειρίσιμο. Εγκληματική άγνοια στοιχειωδών χρηματοοικονομικών κανόνων ή κάτι, ακόμη, χειρότερο;;
*Οι δραματικές αυτές εξελίξεις, στις οποίες μας οδήγησαν οι ευρωπαίοι εταίροι μας, με τη σύμπραξη και των δικών μας αρμοδίων, κατόρθωσαν να μετατρέψουν ένα, απολύτως, αντιμετωπίσιμο πρόβλημα του 2009, σ’ ένα παγόβουνο, που πιθανόν τώρα να απειλεί την ΕΕ-ευρωζώνη. Αμήχανοι και πανικόβλητοι οι ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά οπωσδήποτε πολύ κατώτεροι των περιστάσεων, ναι μεν ικανοποιήθηκαν μερικώς από την απόφαση τής, εις θάνατον καταδίκης του ελληνικού λαού στις 12 Φεβρουαρίου, αλλά ούτε πια κι αυτό τους είναι αρκετό. Έτσι, οι ιθύνοντες την Ευρώπη εμφανίζονται αντιφατικοί, χωρίς να έχουν εντελώς ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θέλουν από τη λιλιπούτεια χώρα μας, αλλά και ούτε με ποιους τρόπους θα το εξασφαλίσουν. Ενθαρρυμένοι, ωστόσο, από την πεποίθηση ότι τα πάντα τους επιτρέπονται, από μια πειθήνια Ελλάδα, που δεν αντιδρά, αλλά ευσεβάστως σκύβει το κεφάλι και αναμένει τις όποιες διαταγές τους, έχουν υπερβεί κάθε επιτρεπτό όριο. Έτσι, ορισμένοι ανάμεσά τους προβαίνουν, σε καθημερινή πια βάση, σε αδιανόητου περιεχομένου ύβρεις, ταπεινώσεις και προσβολές, λησμονώντας ότι απευθύνονται προς κράτος-μέλος τους, που θεωρητικά τουλάχιστον, τυγχάνει ακόμη ισότιμο με όλα τα υπόλοιπα. Καταπατώντας, με βαρβαρότητα, όλες εκείνες τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, της ισότητας, της σύγκλισης και της αλληλεγγύης, που θεμελίωσαν το οικοδόμημα της ΕΕ-ευρωζώνης, αναζητούν ουσιαστικά μεθόδους βασανισμού των Ελλήνων και όχι τρόπους επίλυσης του χρέους.
IV. Ελλάς: Η πρώτη αποικία της ΕΕ
-------------------------------------------
Αυτές, ακριβώς, οι θανάσιμα επικίνδυνες συνέπειες της σταδιακής εντατικοποίησης του «δόγματος του σοκ», που στρέφονται κάθετα εναντίον του ελληνικού λαού, αποτελούν και τον προάγγελο του τι ακόμη μας επιφυλάσσεται στη συνέχεια. Όλες αυτές οι δραματικές εξελίξεις, που φευ δεν θα είναι αποκλειστικά οικονομικής υφής, σκιαγραφούνται με ολοένα μεγαλύτερη πιστότητα στις σχεδόν καθημερινές εξάρσεις της κυρίας Μέρκελ, του κ. Σόιμπλε, αλλά και ορισμένων εκπροσώπων των χωρών της γερμανικής εμπροσθοφυλακής.
*Μερικές από τις εξελίξεις αυτές, που ήδη διαφαίνονται στον ελληνικό ορίζοντα είναι:
α) Η ανάθεση του απόλυτου οικονομικού ελέγχου της χώρας μας, είτε σε Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, που θα κατοικοεδρεύει στην Αθήνα, είτε –που είναι περίπου το ίδιο – σε ειδικό ταμείο, προς το οποίο θα οδεύει το σύνολο των εσόδων του δημοσίου, για να εξυπηρετείται το χρέος. Και μόνο αν περισσεύουν κάποια ψίχουλα θα μπορεί να επιβιώνει τμήμα των «ιθαγενών». Επίσης, προβλέπεται ορισμός επιτηρητή σε κάθε ελληνικό υπουργείο, έτσι που να διερωτάται κανείς τι μας χρειάζονται, εφεξής, οι εκλογές. Και τότε θα δικαιωθούν απολύτως όλοι όσοι μέχρι τώρα ψεύδονταν παταγωδώς, ότι δηλαδή σε περίπτωση χρεοκοπίας «δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις». Η ατέρμονη συνέχεια επιβολής όλο και πιο επαχθών μέτρων είναι βέβαιο ότι εκεί θα καταλήξει, στην αδυναμία δηλαδή, καταβολής μισθών και συντάξεων.
β) Το μέσο βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού θα κατρακυλήσει σύντομα, στο 40-45% του σημερινού, γιατί παράλληλα θα εξακολουθεί να καταποντίζεται το ΑΕΠ μας, εφόσον δεν προβλέπεται αναπτυξιακή διάσταση στο τροικανό σχέδιο.
γ) Οι ήδη επικίνδυνα υψηλές ανισότητες κατανομής, τώρα θα κορυφωθούν, υπό την επίδραση της ανεργίας, που θα υπερβεί το 27%, της κατακόρυφης πτώσης των μισθών, της μόνιμα ανέπαφης φοροδιαφυγής που διαιωνίζει την άδικη φορολογική επιβάρυνση μισθωτών και συνταξιούχων, της προϊούσας εξαφάνισης των μικροεπαγγελματιών και καταστηματαρχών, προς όφελος των μεγάλων πολυεθνικών, της συνέχισης στήριξης των τραπεζών, με υπέρογκα δάνεια της ΕΚΤ, τα οποία ωστόσο δεν θα διαχέονται στην ελληνική οικονομία, αλλά θα εξακολουθήσουν να κεφαλαιοποιούνται, της αύξησης των εξαγωγών εξαιτίας της κάθετης πτώσης της εσωτερικής κατανάλωσης, και της διατήρησης υψηλού επιπέδου τιμών. Να προσθέσω, εδώ, και την επίδραση του Χρηματιστηρίου Αθηνών, που παρότι σταδιακά θα αποψιλώνεται, θα εξακολουθεί, όμως, να εξασφαλίζει υψηλά κερδοσκοπικά κέρδη χάρη στην ενίσχυση φαινομένων εσωτερικής πληροφόρησης. Αυτά και άλλα θα εξοντώσουν όχι μόνο την πτωχότερη, αλλά και τη μεσαία τάξη, μεγεθύνοντας έτσι το ειδικό βάρος των πλούσιων και πολύ πλούσιων, στην ελληνική κοινωνία.
δ) Ο ελληνικός πληθυσμός θα αποδεκατιστεί. Πρώτον, εξαιτίας της μαζικής μετανάστευσης των νέων και των πιο μορφωμένων Ελλήνων, που αναζητούν οποιαδήποτε δυτική ή και ανατολική χώρα, ως δεύτερη πατρίδα τους. Αλλά, και δεύτερον, εξαιτίας της δραματικής αύξησης των θανάτων από ασιτία, από έλλειψη στοιχειωδών υπηρεσιών δημόσιας υγείας και πρόνοιας, από ανεπαρκή θέρμανση το χειμώνα, καθώς και από ασθένειες που σχετίζονται με κακή διατροφή. Συνοπτικά, οι επερχόμενες γενιές των Ελλήνων θα αντιμετωπίζουν, τηρουμένων των αναλογιών, παρόμοια προβλήματα με αυτά του τέλους του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και της κατοχής. Και αυτά εξισώνουν τις απάνθρωπες απαιτήσεις των Τροικανών, με έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας.
ε) Οι άστεγοι, από 30.000, τώρα, προβλέπεται ότι τουλάχιστον θα διπλασιαστούν. Στην τραγική αυτή εξέλιξη θα συμβάλλει, αποφασιστικά, και η κατάργηση της εργατικής εστίας.
στ) Ο απολογισμός των καταστημάτων και επιχειρήσεων, που θα κλείσουν θα φθάσει τις 2 στις 3, αφήνοντας χωρίς δουλειά τους εργαζόμενους σ’ αυτά, και ξενοίκιαστα σωρεία καταστημάτων.
ζ) Τα έσοδα του κράτους θα μειωθούν ακόμη περισσότερο και δραστικά, εξαιτίας της ύφεσης, η οποία δεν προβλέπεται να αντιστραφεί, αλλά αντιθέτως θα παγιωθεί.
Δυστυχώς, όλα τα παραπάνω από α-ζ ουδόλως αποτελούν αποκύημα νοσηρής φαντασίας. Αντιθέτως, ξετυλίγονται ήδη μπροστά μας και η συνέχειά τους φαίνεται να είναι νομοτελειακή, αν παραμείνουμε δέσμιοι των μνημονίων και του απερίγραπτου συρφετού που τα συνοδεύουν αν, δηλαδή, παραμείνουμε στο τροικανό περιβάλλον:
*η πλήρης απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, και η μετάλλαξή μας σε πρώτη αποικία της ΕΕ
*το πλήρες ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας.
V. Τι μπορούμε, ακόμη, να περιμένουμε από τους εταίρους μας;
----------------------------------------------------------------------------
Η εμφανώς κλιμακούμενη ένταση της απαράδεκτης συμπεριφοράς των ευρωπαίων εταίρων μας, και οι συχνά σιβυλλικές εκφράσεις τους υποκρύπτουν, πιθανότατα, την προσπάθειά τους, να μας σπρώξουν σε οικειοθελή έξοδο από την ΕΕ-ευρωζώνη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει νομική πρόβλεψη αποβολής κράτους-μέλους. Και τούτο, επειδή είναι στους πάντες ξεκάθαρο ότι οι εταίροι μας μάς εκλαμβάνουν, ως βαρίδιο, και μας ανέχονται, αποκλειστικά και μόνο, επειδή δεν είναι βέβαιοι ακόμη ότι μια πιθανή μας αποχώρηση δεν θα μολύνει ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο και δε θα σημάνει, συνεπώς, το τέλος του ευρώ. Πρόκειται για όπλο, που θα μπορούσε να αποδειχθεί αποτελεσματικό, από την πλευρά μας, στο πλαίσιο διαπραγματεύσεων, αλλά οπωσδήποτε βραχύβιο, εφόσον πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι εταίροι μας θα βρουν τρόπους λιγότερο επικίνδυνους, στο προσεχές μέλλον, για να απαλλαγούν από μας.
Τα τελευταία δύο χρόνια ζούμε σε περιβάλλον, που είναι για μας αποπνικτικό και όλα τα δεδομένα καθιστούν εντελώς παραλογή την αναμονή βελτίωσής του. Αντιθέτως, τα πάντα ενισχύουν την υπόθεση ότι οι εκβιασμοί, οι ταπεινώσεις και η περιφρονητική αντιμετώπισή μας θα εντείνονται, κάθε φορά που θα χρειάζεται η λήψη κάποιας νέας δανειακής δόσης. Αυτή, όμως, η ανάγκη είναι σίγουρο ότι με τις παρούσες ασφυκτικές συνθήκες θα διαιωνίζεται, καθώς το χρέος μας δεν είναι διαχειρίσιμο, και δεν θα καταστεί βιώσιμο αν μείνουμε στα μνημόνια και στην τρόικα. Στο ατέλειωτο αυτό διάστημα εμείς θα τελούμε σε καθεστώς πλήρους εποπτείας και σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης, ενόσω θα αυξάνονται συνεχώς οι δόσεις εθνικής ανεξαρτησίας και ξεπουλήματος της πατρίδας μας, που θα δίνονται ως αντάλλαγμα για κάθε νέα μονάδα δανείου.
Θα πρέπει επίσης, τώρα, να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη η πιθανότητα διάλυσης της ΕΕ-ευρωζώνης, όπως προβλέπεται από πολυάριθμους γνωστούς οικονομολόγους, που τοποθετούν το τέλος αυτού του μεγάλου πειράματος, μέσα στα επόμενα τρία χρόνια. Και τότε, όλες οι θυσίες και κυρίως ο απαράδεκτος, πολύπλευρος και διαρκής εξευτελισμός μας θα αποδειχθούν χωρίς νόημα.
Οπωσδήποτε, είναι πια αναμφισβήτητο, ότι οι εταίροι μας με την όλη τους συμπεριφορά μας σπρώχνουν σε σίγουρη καταστροφή. Δεν πρέπει, όμως, να μας διαφεύγει ούτε στιγμή, ότι η μη βιωσιμότητα του χρέους μας, το 2012, καθώς και το 2020, σύμφωνα με τις σχετικές προβλέψεις, θα πρέπει ολοκληρωτικά να αποδοθεί στα μέτρα του μνημονίου και της απερίγραπτης συνοδείας τους, που είναι αδιέξοδα και διαμετρικά αντίθετα των επιβαλλομένων. Εάν, λοιπόν, παραμείνουμε, όπου μας έχουν εγκλωβίσει οι ευρωπαίοι εταίροι μας είναι πια σίγουρα ότι οδεύουμε, σε μια καταστροφή συνολική, μια πλήρη διάλυση των πάντων, μια εξαφάνισή μας από προσώπου Γης. Δεν είναι υπερβολή να υποστηριχθεί ότι βιώνουμε μια ιδιότυπη μορφή γενοκτονίας. Γι αυτό, και είναι θέμα ζωής και θανάτου να διερευνήσουμε την πιθανότητα ύπαρξης εναλλακτικών λύσεων.
Μας δόθηκαν, ασφαλώς, πολλές ευκαιρίες, στο πεδίο της διαπραγμάτευσης, που δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκαν, για λόγους που είναι, όχι απλώς ανεξήγητοι, αλλά και αυτόχρημα εγκληματικοί. Και τώρα; Ακόμη και τώρα που κυριολεκτικά καιγόμαστε, εξακολουθούμε να δεχόμαστε απειλές, εκβιασμούς, τελεσίγραφα, ταπεινώσεις και ύβρεις χωρίς να αντιδρούμε. Οι ηγέτες μας αρνούνται να λάβουν υπόψη ότι η εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια μιας χώρας είναι αξίες αδιαπραγμάτευτες. Και λησμονούν ότι, με το να δέχονται αδιαμαρτύρητα συνεχείς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, τραυματίζουν ανεπανόρθωτα τον ελληνικό λαό, και τον ωθούν σε ανεξέλεγκτες αντιδράσεις. Λησμονούν, ακόμη, ότι δεν είναι ούτε στο ελάχιστο εξουσιοδοτημένοι να επιτρέπουν, με τέτοια ελαφρότητα, να λοιδορείται ο λαός, να αιμορραγεί και να εξαθλιώνεται.
Δυστυχώς, όμως, τα εγκλήματα της προκληθείσης υπαγωγής της Ελλάδας στις δαγκάνες του ΔΝΤ, της υπογραφής του αρχικού μνημονίου, της μη διαπραγμάτευσής του, της υπογραφής του δεύτερου μνημονίου, της υλοποίησης του ξεπουλήματος της χώρας, της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας συνεχίζονται. Ήδη, τώρα, το κέντρο του βάρους φαίνεται ότι στοχεύει στο φραγμό κάθε εναλλακτικής λύσης, από τον ελληνικό λαό, και στην καταδίκη του να παραμείνει εγκλωβισμένος, και να αποτεφρωθεί στο κολαστήριο της τρόικας και των μνημονίων. Το σχήμα αυτό εξακολουθεί να εμφανίζεται ως η μοναδική «σωτηρία μας», και να αποκλείεται με μεθόδους σχεδόν βέτο, ακόμη και σκέψη αναζήτησης άλλης λύσης. Ακόμη χειρότερο, ακολουθούνται και στην περίπτωση αυτή οι γνωστές μέθοδοι των «μονόδρομων», που και πρόσφατα χρησιμοποιήθηκαν για την επικράτηση της παγκοσμιοποίησης, της υπαγωγής μας στο ΔΝΤ, της μη διαπραγμάτευσης και της τυφλής υπογραφής των μνημονίων κλπ. Οι μέθοδοι αυτές διενεργούνται σε δύο σκέλη, που λειτουργούν ταυτόχρονα. Στο πρώτο, κατηγορούνται όσοι τολμούν να προτείνουν παράλληλες λύσεις, εκτός αυτής που επιβάλλεται άνωθεν με το μαστίγιο. Οι διαφωνούντες μ’ αυτήν τη μοναδιαία λύση αποκαλούνται συνήθως «συμμορίτες»- η συμμορία της δραχμής-, κατηγορούνται ότι κατευθύνονται από προσωπικά ελατήρια και άνομα συμφέροντα, εμφανίζονται ως εχθροί του Έθνους και του λαού, ενώ συχνά επιστρατεύονται και αφελή επιχειρήματα για να πείσουν περί του λόγου το αληθές. Το δεύτερο σκέλος αυτής της επιχείρησης αναφέρεται στα τέρατα και σημεία, που θα συμβούν αν παρεκκλίνουμε από τη μονοδρομική, αλλά και φευ, αδιέξοδη και καταστρεπτική επιλογή της συμμόρφωσης με τα μνημόνια και τις εμπνεύσεις των Τροικανών: δεν θάχουμε να φάμε, δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις, η περιουσία μας θα εξαϋλωθεί, θα πεθάνουμε από το κρύο χωρίς πετρέλαιο, το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει κατά 85%, κυρίως οι ασθενέστεροι θα κακοπάθουν και πολλά άλλα εξίσου ευτράπελα, που ωστόσο υποστηρίζονται στον αέρα και χωρίς να έχει προηγηθεί στοιχειώδης σχετική έρευνα.
Στο Μέρος ΙΙ της Εκ βαθέων ανάλυσης θα επικεντρωθώ στην παρουσίαση εναλλακτικών λύσεων στο κολαστήριο που βιώνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια