ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΤΩΝ «ΘΕΣΜΩΝ» Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 29.06.2015

ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΤΩΝ «ΘΕΣΜΩΝ»

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 29.06.2015

===============================================================
Το ξέσπασμα του κ. Τσίπρα, με την ανακοίνωση της προσφυγής σε δημοψήφισμα, ήρθε στην πραγματικότητα με καθυστέρηση, και αφού είχε υποστεί με ιώβειο, πράγματι, υπομονή, επί πέντε μήνες, ολονύκτιες διαβουλεύσεις, διαπραγματεύσεις σε διάφορα επίπεδα, συσκέψεις με πολλούς αρμόδιους, αλλά πάνω από όλα ατέρμονες συζητήσεις, που δεν κατέληγαν πουθενά. Ένα θέατρο σκιών, με αξιώσεις, και με πρωταγωνιστές τους «θεσμούς», μέσα από τις παραστάσεις του οποίου έγινε από νωρίς ξεκάθαρο ότι το ζητούμενο δεν ήταν η κατάληξη σε μια ανθρώπινη συμφωνία, που να ανακουφίζει τη μαρτυρική Ελλάδα, αλλά η επίτευξη κάποιων ανομολόγητων στόχων. Στόχων που δικαιώνουν, απολύτως, τη διαπίστωση της εφημερίδας Le Monde σε άρθρο της πριν τρία περίπου χρόνια, στο οποίο αποφαίνεται ότι «την Ευρώπη κυβερνούν παιδαρέλια (des gamins)». Ωστόσο, οι Έλληνες διαπραγματευτές έκλεισαν τα μάτια και έσφιξαν την ψυχή, επί πέντε ολόκληρους, μήνες, πετώντας μεταξύ Αθηνών και ευρωπαϊκών πρωτευουσών, και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να απαλύνουν τις απάνθρωπες και παράλογες απαιτήσεις των δανειστών. Εξάλλου, η κυρίαρχη ενασχόλησή τους στα ενδιάμεσα, ήταν η εναγώνια αναζήτηση «ισοδύναμων», που να είναι λιγότερο τοξικά, λιγότερο υφεσιακά και λιγότερο θανατηφόρα από τα προτεινόμενα, αντίστοιχα, από τους «θεσμούς». Οι δανειστές, από την πλευρά τους, εκπροσωπούμενοι από τους «θεσμούς», έδειχναν να διασκεδάζουν, σχεδιάζοντας επί χάρτου μέτρα με διαφορετικό κάθε φορά περίβλημα, τα οποία ωθούσαν σε από την αρχή επανάληψη ατέλειωτων συζητήσεων, διαφωνιών, επεξηγήσεων και εκτιμήσεων, παρότι είχε φανεί ότι είχαν, ήδη, περατωθεί σε προηγούμενο χρόνο. Μέτρα, όμως, πάντοτε σκληρά, τα οποία ηθελημένα αγνοούσαν το βάθεμα της ανθρωπιστικής κρίσης, που με ασύγγνωστη αδιαλλαξία επέλεγαν. Μέτρα, που οι εταίροι μας, επέμεναν να μας επιβάλλουν, αδιαφορώντας πολυτελώς για το γεγονός ότι πίσω από την αριθμολαγνεία τους, συσσωρεύονταν η πείνα, η ανεργία, οι ασθενείς χωρίς δυνατότητα περίθαλψης, οι νεόπτωχοι και οι άστεγοι, οι αυτόχειρες, και τα αγέννητα δολοφονημένα παιδιά. Να αναφέρω ότι δεν χρειάζεται να εκφέρω γνώμη, για το ποιός ευθύνεται για την, χωρίς περιεχόμενο, ατέρμονη διαπραγμάτευση, αλλά και για τη διακοπή της, δεδομένου ότι ο νομπελίστας Paul Krugman σε εντελώς πρόσφατο άρθρο του[1] διαπιστώνει: «αν συμβεί Grexit, θα ευθύνονται οι δανειστές». Και, όμως, παρότι όλοι παρακολουθήσαμε τις παράλογες και συνεχώς μεταβαλλόμενες απαιτήσεις των θεσμών, την αμετροέπειά τους, τα προσβλητικά τους υπονοούμενα προς την ελληνική Κυβέρνηση, υπάρχουν ωστόσο αρκετοί ανάμεσά μας, που δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι «φταίνε οι Έλληνες διαπραγματευτές», απαλλάσσοντας, έτσι, τους δανειστές των ευθυνών τους, προσχωρώντας έτσι στο στρατόπεδό τους.

Ι. Το τελεσίγραφο των «εταίρων»

Το ίδιο αυτό αδυσώπητο σκηνικό επαναλαμβάνεται ήδη επί έξη χρόνια, με την επιβολή συνεχώς πρόσθετων μέτρων, σε οικονομία που διαχρονικά ρημάζεται, καταστρέφεται η παραγωγική της βάση, αδρανοποιούνται οι αναπτυξιακές της ροπές, και προβάλλονται ολοένα εντονότερα τα σημάδια ενός επερχόμενου θανάτου. Να τονίσω ότι το ποσοστό του 0.7%, που δήθεν διαπιστώνεται ως ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας για το 2014 είναι συγκυριακό και παντελώς αδύναμο να είχε διατηρηθεί. Κάτι, δηλαδή, ανάλογο με τα lucida intervalle διανοητικά καθυστερημένων ατόμων, που δεν είναι δυνατόν να έχουν διάρκεια. Και τούτο, επειδή κανείς άλλος αναπτυξιακός δείκτης, αν εξαιρεθεί ο τουρισμός, θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυτό το όντως «ξεκρέμαστο» και χωρίς δικαιολογημένη βάση προσέλευσης ποσοστό. Αντιθέτως όλοι, ανεξαιρέτως, οι αποφασιστικοί αναπτυξιακοί δείκτες καταποντίζονται, και εξηγούν τη συνεχιζόμενη πτώση του ΑΕΠ, καθώς και την άνοδο χρέους και ανεργίας. Έξη χρόνια θα έπρεπε, λογικά, να θεωρούνται υπεραρκετά, για να χαρακτηρίσουν ως λανθασμένο, αναποτελεσματικό, αλλά και εγκληματικό το σχήμα σταθεροποίησης που επιβάλλουν οι «θεσμοί» στην Ελλάδα, καθώς και επιβαλλόμενη την άμεση εγκατάλειψή του. Αλλά, οι «θεσμοί», όχι μόνον αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν την πλήρη αποτυχία της στραγγαλιστικής πολιτικής λιτότητας, και να την αντικαταστήσουν με αναπτυξιακό υπόδειγμα, αλλά επιπλέον εντείνουν ακόμη περισσότερο τα μέτρα συρρίκνωσης, που προορίζονται για την Ελλάδα.

Τι θα όφειλε, λοιπόν, να πράξει ένας υπεύθυνος ηγέτης οικονομίας, που πνέει τα λοίσθια και ενός λαού που βρίσκεται στα τελευταία σκαλιά της απόλυτης εξαθλίωσης; Να αποδεχθεί, άραγε, και ακόμη μία συμφωνία ή ακόμη ένα πρόσθετο μνημόνιο, που χωρίς καμία, μα καμία απολύτως αμφιβολία, περιέχει μέτρα προς την ίδια παρανοϊκή κατεύθυνση, όπως αυτήν των έξη προηγουμένων ετών, ακόμη όμως αγριότερα, ακόμη πιο εγκληματικά, τα οποία είναι σίγουρο ότι θα λειτουργήσουν ως χαριστική βολή λαού και οικονομίας; Ο ηγέτης, δηλαδή, μιας ήδη ρημαγμένης οικονομίας, θα πρέπει να αποδεχθεί ρόλο δημίου, για το λαό του, προκειμένου να «υπογραφεί πάση θυσία», με «οποιοδήποτε κόστος», και με «οποιοδήποτε περιεχόμενο» μια ΣΥΜΦΩΝΙΑ; Η τραγική αυτή κατάσταση, που αναφέρεται στην πατρίδα μου την Ελλάδα, μου φέρνει επιτακτικά στο νου ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας[2], που ασχολείται με την περίπτωση μαζικής παραγωγής παιδιών του σωλήνα, τα οποία έχουν ως μοναδική αποστολή την προσφορά των οργάνων του σώματός τους. Από τα 18 τους χρόνια υπόκεινται σε επεμβάσεις αφαίρεσης οργάνων, αρχικά αυτών χωρίς τα οποία μπορούν να εξακολουθήσουν να ζουν με πολλά βέβαια προβλήματα. Στο ενδιάμεσο από δύο επεμβάσεις περιθάλπονται οι ασθενείς και γίνεται προσπάθεια αναπτέρωσης του ηθικού τους, μέχρι την τελευταία στιγμή που υποχρεούνται να προσφέρουν ζωτικά όργανα, καρδιά, ήπαρ και να τελειώσουν.

Κάποιοι, ανάμεσά μας, με εμφανώς φοβικές τάσεις που πλησιάζουν στην υστερία, συγχέουν το ΟΧΙ ή το ΝΑΙ του προσεχούς δημοψηφίσματος, που αναφέρεται σε μία, οικτρού περιεχομένου συμφωνία, με το παντελώς άσχετο δίλημμα «μέσα ή έξω από την Ευρωζώνη». Η σύγχυση αυτή, ενδεχομένως ηθελημένη, ιδίως αν ληφθούν υπόψη και οι αλλεπάλληλοι εκβιασμοί των «εταίρων» μας, καταλήγει σε απαράδεκτο και σε άκρως μη δημοκρατικό συμπέρασμα. Καταλήγει , δηλαδή, στο ότι η τυφλή υποταγή της Ελλάδας σε οποιοδήποτε μέτρο, που της επιβάλλουν οι «θεσμοί», έστω και καταστρεπτικό, έστω και διαλυτικό των πάντων, αποτελεί sine qua non προϋπόθεση παραμονής της στην Ευρωζώνη! Και αξίζει, βέβαια, να υπενθυμίσω το πόσο παράλογο είναι το θεσμικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο μας υποχρεώνουν να λειτουργούμε, δεδομένου ότι η ιδιότητα μέλους της Ευρωζώνης είναι χωρίς επιστροφή, και η έξοδος/αποπομπή από αυτήν ουδόλως προβλέπεται. Αλλά, ωστόσο, μας απειλούν οι «εταίροι» μας σε καθημερινή βάση με GREXIT! Επιχειρούν να μας τρομοκρατήσουν. Έφθασαν μέχρι του απαράδεκτου σημείου να αρνηθούν πρόσθετη ρευστότητα, μέσω του ΕLΑ, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η Κυβέρνηση να κλείσει τις τράπεζες! Παρότι αναμενόμενο, είναι ωστόσο πολύ θλιβερό το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι της Ευρώπης έσπευσαν να οριζοντιωθούν με την ελληνική αντιπολίτευση, και να μεταβάλλουν αυθαίρετα το περιεχόμενο του δημοψηφίσματος, που οπωσδήποτε είχε τεθεί με απόλυτη σαφήνεια από την ελληνική Κυβέρνηση. Και να υπενθυμίσω ότι η ίδια, ακριβώς, μετάλλαξη περιεχομένου σχεδιαζόμενου δημοψηφίσματος επιχειρήθηκε στις Κάννες το 2012 . Η κυρία Μέρκελ τότε το ήθελε ακριβώς όπως και τώρα, δηλαδή «μέσα ή έξω από το ευρώ», έχοντας έτσι κάποια ασφάλεια, που την υπόσχονταν η πενταετής εκστρατεία πανικού εναντίον της δραχμής. Και, ειλικρινά, διερωτώμαι με ποια ιδιότητα, με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουν οι «εταίροι» για το ποιο θα είναι το περιεχόμενο στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε την προσεχή Κυριακή. Και πως, αλήθεια, τολμούν να επηρεάζουν τους Έλληνες για το τι θα ψηφίσουν. Να τους επηρεάζουν και να τους τρομοκρατούν.

Δεν έκρυψαν οι «θεσμοί» τη δυσαρέσκειά τους, και πριν τις εκλογές, αλλά και μετά, για την Κυβέρνηση που επέλεξε ο ελληνικός λαός, διότι δεν είναι της αρεσκείας τους, και διότι πιστεύουν ότι δικαιούνται, με μια σειρά στοχευόμενων ενεργειών, να την ανατρέψουν! Άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά που επιχειρούν για την Ελλάδα «φυτευτό» κυβερνητικό σχήμα.

Ας δούμε, όμως, που οδηγεί ένα υποθετικό ΝΑΙ στο καταδικαστικό για την επιβίωση της Ελλάδας και του λαού της τελεσίγραφο, που οι «θεσμοί» έδωσαν στην ελληνική Κυβέρνηση. Σημαίνει, καταρχήν, την εφαρμογή μέτρων, που μέσω πολλαπλών διόδων θα συρρικνώσει μισθούς και συντάξεις, κατά τουλάχιστον 17% επιπλέον των μειώσεων που έχουν ήδη απορροφήσει από την αρχή της κρίσης. Επιπλέον, το χρέος παραμένει μη βιώσιμο, εφόσον οι δανειστές δεν δέχονται συζήτηση για την εξεύρεση τρόπων ελάφρυνσής του, και ακόμη η ανάπτυξη, παρότι συνεχώς αναφέρεται, παραμένει ωστόσο όνειρο θερινής νυκτός εξαιτίας της έλλειψης άνετης ρευστότητας. Διερωτώμαι, αλήθεια, πως θα δικαιολογηθεί ο οποιοσδήποτε Έλληνας, στη συνείδησή του, αν τυχόν αποφασίσει να ψηφίσει αυτήν την γενοκτονική συμφωνία. Τέλος, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο, ότι αν έτσι αναλλοίωτα παραμείνουν τα πράγματα, η υπογραφή αυτής της τραγικού περιεχομένου συμφωνίας ουδόλως θα δώσει λύση στο ελληνικό πρόβλημα, καθώς το υπέρογκο και μη βιώσιμο χρέος κυοφορεί την ανάγκη αέναων συμφωνιών και μνημονίων, στο άμεσο και απώτερο μέλλον.

ΙΙ.Δημοψήφισμα

Επικίνδυνη και άκρως αντιδημοκρατική θα ήταν η τυχόν μονομερής κυβερνητική απόφαση, να προχωρήσει σε ρήξη με τους δανειστές, και να απορρίψει το απαράδεκτο κείμενο της συμφωνίας, που της δόθηκε ως τελεσίγραφο. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, εφόσον και η απόρριψη, αλλά και η αποδοχή του επισύρουν σοβαρές συνέπειες, τις οποίες θα υποστεί και στις δύο περιπτώσεις ο ελληνικός λαός. Να προσθέσω, ότι η μακρά περίοδος της οιονεί αυτής διαπραγμάτευσης, διανθίστηκε και από πλήθος προσβολών, περιφρονητικών σχολίων και αποκλεισμών, εκ μέρους των θεσμών, προς την εκλεγμένη από τον ελληνικό λαό Κυβέρνηση, σε επίπεδο λεκτικό, καθώς και σε επίπεδο ενεργειών. Και, βέβαια, να υπογραμμίσω το αυταπόδεικτο. Δηλαδή, ότι όλες αυτές οι προσβολές έχουν ως άμεσο αποδέκτη τον ελληνικό λαό, στο σύνολό του. Και αυτούς που ψήφισαν, αλλά και αυτούς που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, διότι πρόκειται για την ελληνική Κυβέρνηση. Το ΟΧΙ, συνεπώς, του ελληνικού λαού, σε ένα πρόγραμμα που σίγουρα θα αποτελειώσει την Ελλάδα, και που ουδόλως σχετίζεται με το δίλημμα ευρώ ή δραχμή, είναι θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, εθνικής κυριαρχίας και θέμα καταδίκης εξωτερικών παρεμβάσεων. Το δημοψήφισμα είναι μια ευκαιρία για να βροντοφωνήσουμε προς τους «εταίρους» μας, οι οποίοι διαχώρισαν πλήρως τη συμπεριφορά τους από τις ιδρυτικές αξίες και τις θεμελιώδεις υποσχέσεις της ΕΕ, ότι δεν είμαστε υποτελείς κανενός, ότι δεν ανεχόμαστε να μας φέρονται ως πολίτες δευτέρας κατηγορίας, ότι ουδείς έχει δικαίωμα να μας ατενίζει αφ’ υψηλού, να μας υποδεικνύει ποιοι θα μας κυβερνούν, να μας εγχειρίζει τελεσίγραφα θανάτου, να μας κάνει «καψόνια» με την τραπεζική ρευστότητα, και να μας απειλεί με GREXIT. Το δημοψήφισμα είναι, ακόμη, ένα μέσο αφύπνισης των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, που βαυκαλίζονται ότι «δεν είναι Ελλάδα», αλλά που τους αναμένει η ίδια μοίρα, αν αυτή η θλιβερή Ευρώπη δεν αλλάξει. Το ελληνικό ΟΧΙ, εξάλλου, της προσεχούς Κυριακής, πρέπει να είναι δυνατό και βροντερό, για να ενισχύσει την εθνική μας αξιοπρέπεια, που κουρελιάστηκε από την επονείδιστη συμπεριφορά της Ευρώπης απέναντί μας. Ένας λαός που σκύβει το κεφάλι, που αυτομαστιγώνεται και αποδέχεται ευθύνες που δεν τον βαρύνουν, που αισθάνεται μειονεκτικός απέναντι στους «εταίρους, που εκχωρεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα και πείθεται ότι δεν είναι σε θέση να κάνει οτιδήποτε, είναι ένας λαός χωρίς ελπίδα επιβίωσης, είναι ένα Έθνος που θα εξαφανιστεί. Οι «εταίροι» μας, εξυπηρετώντας ιδιοτελή, και όχι ευρωπαϊκά συμφέροντα, επιχειρούν να μας υποβιβάσουν και να μας υποβαθμίσουν. Εμείς, ωστόσο, πρέπει «να σταθούμε στα πόδια μας». Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρο, πως η ψήφος του ΟΧΙ της προσεχούς Κυριακής, δεν αναφέρεται σε κάποιο πολιτικό κόμμα, δεν αναφέρεται ούτε καν στην ελληνική Κυβέρνηση, γιατί είναι μόνο και ολοκληρωτικά ελληνική ψήφος, είναι ψήφος για την Ελλάδα, και εναντίον όλων εκείνων, που δεν είναι Έλληνες και που επιχειρούν να μας μειώσουν.