Η διαφορά αντιμετώπισης της υπογεννητικότητας σε Ιταλία και Ελλάδα

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη - Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak 28.03.2023

Η Ευρώπη, και συγκεκριμένα ο φτωχός Νότος της, αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα μείωσης των γεννήσεων, σε αντίθεση με ορισμένες χώρες του πλούσιου ευρωπαϊκού Βορρά, όπου εμφανίζεται η αντίστροφη εικόνα.

 

Δεν θα αναφερθώ εδώ στους ερμηνευτικούς λόγους της παραπάνω διαφοράς, που είναι αντίστροφη αυτής που επικρατούσε στο κοντινό παρελθόν. Δηλαδή, στις φτωχότερες χώρες και περιοχές η γεννητικότητα ήταν μεγαλύτερη σε σύγκριση με τις πλουσιότερες.

Αντιθέτως, θα περιοριστώ στον εκ διαμέτρου διαφορετικό τρόπο, που ακολουθείται στην Ιταλία και στην Ελλάδα, για την αντιμετώπιση του προβλήματος της υπογεννητικότητας. Και ακριβώς η διαφορά αυτή, μεταξύ των δύο ευρωπαϊκών χωρών είναι άκρως αποκαλυπτική και για το προς τα που οδεύει η καθεμιά από αυτές.

Σύμφωνα, λοιπόν, με πρόσφατα σχετικά στοιχεία, και η Ελλάδα, αλλά και η Ιταλία εμφανίζουν έντονη υπογεννητικότητα: η πρώτη με τον δείκτη 1.39 για κάθε Ελληνίδα, που μπορεί να τεκνοποιήσει και αντίστοιχα με 1.24, για κάθε Ιταλίδα, ενώ το απαιτούμενο νούμερο για τη διατήρηση σταθερού πληθυσμού μιας χώρας είναι το 2.1.

Στην Ελλάδα, όπως πρόσφατα υποστηρίχθηκε από την ΠτΔ, η λύση του προβλήματος έχει εναποτεθεί στη μετανάστευση, η οποία όπως είναι γνωστό, δεν θέτει κριτήρια θρησκείας, πολιτισμού, ράτσας κλπ. Αναμφίβολα, ωστόσο, ο προτεινόμενος αυτός τρόπος αντιμετώπισης της υπογεννητικότητας, αναβιώνει στη σύγχρονη Ελλάδα τη γνωστή θεωρία του Coudenhove Kalergi. Πρόκειται για τον ιδιαιτέρως μορφωμένο γιό Αυστριακού διπλωμάτη και Γιαπωνέζας, που είναι άλλωστε και ο πρώτος που αναφέρθηκε σε «ενωμένη Ευρώπη», ο οποίος στις αρχές του 19ου αιώνα υποστήριξε ότι η Ευρώπη πρέπει να ανοίξει διάπλατα τα σύνορά της και να δεχθεί μετανάστες όλων των φυλών και όλων των χρωμάτων, ώστε να εξασφαλιστούν φθηνά εργατικά χέρια για την Αμερική (η νέα έκδοση της θεωρίας ενδέχεται να μην απευθύνεται στην Αμερική). Η, έτσι, δημιουργούμενη φυλή, όπως διευκρινίζει ο Coudenhove Kalergi, θα έχει απολέσει τα ευρωπαϊκά της χαρακτηριστικά και θα θυμίζει αρχαίους Αιγυπτίους, με μαύρα μαλλιά και μεγάλη μύτη.

Αντιθέτως, στην Ιταλία, η πρωθυπουργός Τζώρτζια Μελόνι, σε λίστα 15 στόχων που υποσχέθηκε να υλοποιήσει μετά την εκλογή της, ο πρώτος αφορά στην αντιμετώπιση του προβλήματος της υπογεννητικότητας, αλλά με εντελώς διαφορετικό τρόπο του ελληνικού (που ταυτίζεται με τον προτεινόμενο από τον Coudenhove Kalergi). Ειδικότερα, προβλέπεται στην Ιταλία η εξασφάλιση επιδόματος από το πρώτο παιδί για οικογένειες με τρία παιδιά, παράταση του χρόνου αδείας για τη μητέρα, μείωση των τιμών για την αγορά παιδικών προϊόντων, αλλά και πρόωρη συνταξιοδότηση για τη μητέρα.

Η διαφορά αντιμετώπισης του προβλήματος της υπογεννητικότητας, στις δύο αυτές χώρες αποκαλύπτει αφενός την επιθυμία της Ιταλίας να επιβιώσει ως έθνος, σε αντίθεση με την πατρίδα μας, που επέλεξε την εξαφάνισή της, και μάλιστα σε ελάχιστο χρόνο από σήμερα.

Αξίζει, ωστόσο, να προσθέσω και μια επιπλέον διαφορά μεταξύ των δύο αυτών κρατών της Ευρώπης, που θεωρώ καταλυτικής σημασίας. Η Κυβέρνηση της Ιταλίας χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιά και ταυτόχρονα ως λαϊκίστικη, ενώ η δική μας ως προοδευτική και πολυπολιτισμική. Οι χαρακτηρισμοί και οι αναμεταξύ τους διαφορές, δεν διαθέτουν γενικώς σοβαρό υπόβαθρο, όπως το αναλύω από το 2018 σε άρθρα και συγγράμματά μου. Χρησιμοποιούνται, ωστόσο, κατά κόρον, προκειμένου να καταδικάσουν και να υποβαθμίσουν επιλογές και καταστάσεις, που έρχονται σε αντίθεση με αυτές που επικρατούν στους κόλπους της ΕΕ και που προβάλλονται ως «μη συντηρητικές».

Έτσι, λοιπόν, στην περίπτωση, που εδώ εξετάζεται, ο καθένας μας ας κρίνει ποια από τις δύο επιλογές αντιμετώπισης της υπογεννητικότητας είναι η «προοδευτική» και ποια η «καθυστερημένη».