Μπορούν να μας σώσουν αυτοί που μας έφεραν σε αυτό το χάλι;
Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στo SLPress στις 13.02.2025
Τα άθλια συμβάντα στα Τέμπη, και οι σχετικές καθημερινές αποκαλύψεις, άρχισαν να ενθαρρύνουν συζητήσεις για “μεταπολίτευση”. Παρότι δεν έχουν, ακόμη, καταλήξει σε συγκεκριμένη μορφή, ωστόσο φαίνεται, δυστυχώς, να κινούνται γύρω από ένα πάγιο υπόδειγμα, για την Ελλάδα, αυτό της αναβίωσης σκελετών, που ανασύρονται, κατά περίπτωση, από αραχνιασμένα υπόγεια.
Στην προσπάθειά μου να μαντέψω το πόσο σκούρο θα είναι το άμεσο μέλλον αυτής της ταλαίπωρης πατρίδας, δηλαδή λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από το παρόν, μετά την Μεταπολίτευση, διερωτήθηκα αν υπάρχει άλλη χώρα στην υφήλιο, επαρκώς ή ανεπαρκώς αναπτυγμένη, που να μην έχει μοίρα στον ήλιο, ακόμη και όταν αλλάζει κυβερνητική φρουρά.
Είναι, όντως, πρωτοφανής η αδυναμία της Ελλάδας των τελευταίων κυρίως δεκαετιών, να αναδεικνύει νέους πολιτικούς, που να μην είναι απόγονοι προηγούμενων, ή και να μην έχουν φανερώσει ήδη στο παρελθόν τις εξαιρετικά επικίνδυνες για την Ελλάδα, αδυναμίες, επιπολαιότητες, ανεπάρκειες, ασύγγνωστη υποτέλεια και άλλα τινά.
Πρόκειται για την ταφόπετρα της χώρας, που της απαγορεύει να αναπνεύσει νέο και αναζωογονητικό πολιτικό αέρα, αλλά αντιθέτως κάθε φορά, που της δίνεται η ευκαιρία καλύτερων ημερών, σπανιότατα έχει άλλη λύση από του να επαναφέρει στο προσκήνιο “Μεσσίες”, που στο παρελθόν, λίγο ή περισσότερο την κατάστρεψαν.
Είναι η πάγια πρακτική, που ακολουθείται στην Ελλάδα. Τα ονόματα, λίγο-πολύ γνωστά έχουν, τελικά, μικρή σημασία, γιατί προέχει η ερμηνεία του φαινομένου. Μια πρώτη εξήγηση, που πιστεύω ότι είναι και αυτή που, στην ελληνική περίπτωση των τελευταίων δεκαετιών κυριαρχεί, αναφέρεται στο γεγονός ότι τα όποια λάθη, εγκλήματα ή και μειοδοσίες, και όταν συντελούνται αλλά και μετά, δεν έρχονται αρκετά στο φως. Ειδικότερα, οι επιμέρους λεπτομέρειές τους δεν αναλύονται, δεν συζητούνται αρκετά και σε βάθος και συνεπώς δεν προβληματίζουν σε ευρύτερη κλίμακα, καλύπτονται μερικώς ή και ολοσχερώς από τα συστημικά ΜΜΕ και τελικά περιβάλλονται από προστατευτικό πέπλο σιωπής.
Αλλά, και η εξήγηση αυτή της νοσηρής μας κατάστασης απαιτεί και η ίδια κάποιες επεξηγήσεις, που πιθανότατα θα πρέπει να αναζητηθούν στο γεγονός ότι οι μεν κρατούν σε κάποια δεδομένα τους δε, έτσι που ουδείς και για τίποτα επιθυμεί να διακινδυνεύσει με τυχόν αποκαλύψεις. Εξαιτίας αυτής της ακολουθούμενης τακτικής, το όποιο σκάνδαλο, επιπολαιότητα ή και έγκλημα των πολιτικών μας έχει πολλές πιθανότητες να αποσιωπηθεί, και συνεπώς τα θύματα του ουδέποτε να δικαιωθούν. Μοναδική εξαίρεση, η περίπτωση, που η εκάστοτε αντιπολίτευση ή τμήμα της κρίνει ότι η αποκάλυψη δεν θέτει και την ίδια σε κίνδυνο, και επιπλέον αναμένει και οφέλη από το ξεσκέπασμα
Εγκληματικά λάθη ως αναπότρεπτες θεομηνίες!
Έτσι, ο λαός υφίσταται τα δεινά των αποφάσεων και πράξεων των εκάστοτε πολιτικών τους, τα οποία εμφανίζονται, συνήθως, ως αναπότρεπτες θεομηνίες, ενώ ελάχιστος αριθμός των πολιτών έχει το χρόνο, τις δυνατότητες ή το σθένος να ψάξει την αλήθεια, κάτω από την επιφάνεια.
Για την ενίσχυση των παραπάνω σκέψεων και επιχειρημάτων θα αναφέρω ακόμη ότι για τα Μνημόνια, για το PSI ή και για την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος του 2015, όπου το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, ο μέσος Έλληνας πολίτης γνωρίζει ελάχιστα ή και τίποτα. Και συνεπώς, γιατί να έχει αντίρρηση, να ξανακυβερνηθεί από κάποιους, που πριν μερικά χρόνια, τον “αποτελείωσαν”, όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και μέχρι και τα τρισέγγονα του;
Reviewed by trinity
on
Φεβρουαρίου 13, 2025
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια