ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Η ΔΥΣΗ ΠΑΡΑΤΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ; Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 13.03.2022

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Η ΔΥΣΗ ΠΑΡΑΤΕΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ; Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Slpress 15.03.2022 ========================================================= Η παράταση του πολέμου στην Ουκρανία δημιουργεί εύλογα το ερώτημα του τι επιδιώκεται μέσω αυτής. Και τούτο, διότι, ενώ δεν έχουν επισήμως αναμιχθεί στις εχθροπραξίες τρίτες χώρες, εκτός της Ρωσίας και της Ουκρανίας, η πολύπλευρη αποστολή πολεμικού υλικού προς την Ουκρανία παραπέμπει, ουσιαστικά, σε σκιώδη συμμετοχή της Δύσης στον πόλεμο αυτόν. Και της Ελλάδας βέβαια. Και από την άλλη πλευρά, η υπόθεση ότι ο καταστρεπτικός αυτός πόλεμος θα είχε ήδη πιθανότατα περατωθεί, αν η βοήθεια της Δύσης ήταν απλώς ανθρωπιστική, και θα είχαν έτσι αποφευχθεί οι εκατόμβες νεκρών, το δράμα των χιλιάδων προσφύγων και οι καταστροφές πόλεων, φαίνεται βάσιμη καταρχήν. Γι αυτό και ερωτάται, τι μπορεί ακριβώς να επιδιώκει η Δύση, παρατείνοντάς αυτόν τον πόλεμο, παρότι ο Μπάιντεν δήλωσε ότι «η Δύση δεν θα αναμιχθεί σε αυτόν». Οπωσδήποτε, όμως, η ιστορία διδάσκει ότι αρκεί ένας σπινθήρας για τη γενίκευση περιφερειακών πολέμων. Αν, λοιπόν, αποκλειστεί η πιθανότητα ήττας του Πούτιν, είναι δύσκολο στη συνέχεια να μην εκληφθεί από τη Δύση, η παράταση του πολέμου στην Ουκρανία, ως μέσον διαπόμπευσης του Πούτιν, ο οποίος εμφανίζεται ως «νέος Χίτλερ». Υπόνοια που άλλωστε ενισχύεται και από το πλήθος των fake news, τα οποία αφού προκαλέσουν για λίγο τις εκάστοτε επιθυμητές εντυπώσεις, αποκαλύπτονται εκ των υστέρων ως «ψεύτικες ειδήσεις». Αν, όντως, η φθορά του Πούτιν αποτελεί στόχο της Δύσης, ο οποίος επιδιώκεται με την παράταση αυτού του πολέμου, είναι πιθανόν να ελπίζεται επιπλέον, ότι εξαιτίας της, θα επιτευχθεί η ανατροπή του εντός της Ρωσίας, από τον λαό. Στην ανατροπή αυτή εξάλλου αναμένεται να βοηθήσουν και οι κυρώσεις, που στρέφονται ευθέως εναντίον του λαού της Ρωσίας. Αν αυτή θα ήταν η εξέλιξη, η Δύση θα μπορούσε στη συνέχεια να υποδείξει/ να εγκαταστήσει στη Ρωσία ηγέτη φιλοδυτικό. Παρότι, ουδέν μπορεί να αποκλειστεί, σε περιόδους τόσο ανώμαλες όπως η παρούσα, ωστόσο μια τέτοια εξέλιξη φαίνεται εξαιρετικά απίθανη, και τούτο για δύο λόγους που αλληλοσυμπληρώνονται. Πρώτον, διότι η Ρωσία επιθυμούσε διακαώς να αποτελέσει τμήμα της Δύσης, αλλά όμως απορρίφθηκε από αυτήν με τρόπους προσβλητικούς, που έφεραν επιπλέον χροιά ρατσισμού. Αν, όμως, η Ρωσία ήταν στη Δύση, η τελευταία θα είχε τώρα να αντιμετωπίσει μόνο έναν σημαντικό εχθρό, την Κίνα. Αλλά, και δεύτερον, αναφορικά με το ρωσικό λαό, ο οποίος ελπίζεται ότι θα ανατρέψει τον Πούτιν, αν εντατικοποιηθεί η εμφάνισή του ως «νέος Χίτλερ», η προσδοκία φαίνεται να είναι εκτός πραγματικότητας. Και τούτο, επειδή ο μέσος Ρώσος πολίτης, αγαπά τη χώρα του, είναι υπερήφανος γι’ αυτήν και ικανοποιημένος που ο Πούτιν κατόρθωσε να την επιβάλλει ως Μεγάλη Δύναμη. Με εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, που διατηρήθηκε και σε όλες σχεδόν τις πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης, οι Ρώσοι έχουν δεχθεί στο πετσί τους, χωρίς λογική αιτιολογία, μετά το τέλος του κομμουνισμού, την περιφρόνηση και τον εξευτελισμό τους από τη Δύση. Και έχοντας μελετήσει την ιστορία τους, που στη Ρωσία δεν έχει υποστεί τις απαράδεκτες περικοπές, που συμβαίνουν στην Ελλάδα, οι Ρώσοι εμφανίζονται δικαίως εξοργισμένοι, όταν εξισώνονται με τον Χίτλερ, ενώ γνωρίζουν, όπως άλλωστε και όλοι εμείς, ότι η συμβολή της Ρωσίας, στη νίκη εναντίον του Άξονα, υπήρξε καταλυτικής σημασίας. Τελειώνοντας το σύντομο αυτό σημείωμα, και ενόψει των εξημμένων πνευμάτων, και της επιπόλαιης προθυμίας να εκτοξεύονται κατηγορίες εναντίον κάθε αντικειμενικής άποψης για τον πόλεμο αυτόν, ίσως είναι απαραίτητο να δηλώσω ότι δεν αισθάνομαι να είμαι για τη Ρωσία περισσότερο φιλική, από όσο για κάθε χώρα, που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω. Ανάμεσα, λοιπόν, στις πολυάριθμες διαλέξεις και στα συνέδρια, που προσκλήθηκα στη μακρά ακαδημαϊκή μου ζωή, ανά την υφήλιο, υπάρχουν και αρκετές προσκλήσεις, από ρωσικά Πανεπιστήμια. Και, ειδικότερα, από τα πέντε επίτιμα διδακτορικά, με τα οποία τιμήθηκα, το ένα από αυτά προέρχεται από το Πανεπιστήμιο Barnaoul-Altai της ρωσικής Σιβηρίας, το οποίο επιπλέον μετάφρασε στα ρωσικά ένα από τα βιβλία μου, με τίτλο «Συνωμοτική Παγκοσμιοποίηση». Αυτά για να προσθέσω ότι το δόγμα «ανήκομεν εις τη Δύσιν» δεν επιτρέπεται να δικαιολογεί απώλεια στοιχειώδους αντικειμενικότητας, ούτε υιοθέτηση ρατσιστικών συμπεριφορών. Σε προηγούμενα άρθρα μου για τον πόλεμο στην Ουκρανία, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, καταδίκασα απερίφραστα κάθε εισβολή σε κυρίαρχη χώρα. Ασφαλώς είναι καταδικαστέα και αυτή, στην Ουκρανία. Αλλά, όχι μόνον αυτή! Για εμάς τους Έλληνες, η σχετική καταδίκη οφείλει να αρχίσει με την Κύπρο…..για την οποίαν δεν ακούστηκε καταδίκη από τη Δύση, παρότι συνεχίζεται και εντείνεται η τουρκική εισβολή από το 1974! Στη συνέχεια, δεν άκουσα καταδίκη από τη Δύση, ούτε για τους ανελέητους βομβαρδισμούς στη Γουγκοσλαβία, ούτε για τον πόλεμο του Ιράκ, του Αφγανιστάν κλπ., κλπ., ο κατάλογος είναι μακρύς. Καταδικάζω, λοιπόν, χωρίς δισταγμό, κάθε καταπάτηση, και συμφωνώ ότι οφείλει να δέχεται κυρώσεις. Αλλά, όμως, ταυτόχρονα καταδικάζω και τα πολλά μέτρα και σταθμά, που με τέτοια ευκολία υιοθετούνται εν προκειμένω.