ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΠΕΣΙΟ, 8.12.2022, της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΜΠΕΣΙΟ, 8.12.2022, της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

====================================================

Είναι δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να συνειδητοποιήσω πως ο Κώστας Μπέσιος, παλιός μου φοιτητής, έφυγε για πάντα και δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ πια.

 

 

 

Με τον Κώστα Μπέσιο με συνδέουν αναμνήσεις μιας πολύ ταραγμένης εποχής, για τα ελληνικά ΑΕΙ, στην οποία ο ίδιος είχε στρατηγικό ρόλο, στον φοιτητικό κόσμο, και σε σημαντικό βαθμό επηρέασε καταστάσεις και εξελίξεις. Ο Κώστας Μπέσιος ήταν πρόεδρος των τότε φοιτητών της τότε ΑΒΣΘ (ΠΑΜΑΚ τώρα), και εγώ, με τη σθεναρή υποστήριξη των φοιτητών, ήμουν Πρύτανης της ΑΒΣΘ. Πηγαίνοντας, μετά από σχεδόν μισό αιώνα προς τα πίσω, μέσα στο χρόνο, και με την αφάνταστη θλίψη του θανάτου του Κώστα Μπέσιου, θα ήθελα να τον συνοδέψουν στο τελευταίο του ταξίδι, οι ακόλουθες σκέψεις μου.

 

Ο Κώστας Μπέσιος, κάτω από την γενικότερη εμφάνισή του προς τα έξω, του ήπιου και χαμογελαστού ανθρώπου, έκρυβε απεριόριστες ικανότητες υπομονής, ανοχής, ψυχραιμίας, προγραμματισμού, συνδυασμών, οργάνωσης και στρατηγικού σχεδιασμού. Οι δυσκολίες που χρειάστηκε τότε να αντιμετωπίσει φαινόταν συχνά, αξεπέραστες, καθώς οι κάθε μορφής αντιθέσεις, που είχαν κατασταλεί στην επτάχρονη δικτατορία, είχαν αφυπνιστεί, και συχνά κατέληγαν σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

 

Σε καθημερινή, τότε, βάση, και συχνά φθάνοντας σε μεταμεσονύκτιες ώρες, είχα τη δυνατότητα να θαυμάσω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε επικίνδυνα και εκρηκτικά συμβάντα της εποχής, προσπαθώντας να τα ξεπεράσει, με όσο γινόταν βελούδινο τρόπο, και να μην αποδώσει σημασία στις «γωνίες» των εκάστοτε προβλημάτων.

 

Όταν, με το πέρασμα του χρόνου, επήλθε κάποια σχετική ηρεμία στα ΑΕΙ και ειδικότερα στην ΑΒΣΘ, σκέφτηκα ότι ίσως θα είχε ενδιαφέρον να συγκεντρώσω και να καταγράψω τα, όντως, μοναδικά αποδεικτικά στοιχεία εκείνης της εκρηκτικής εποχής, που έτυχε να αποτελούν και δικά μου βιώματα, και στα οποία η παρουσία και ο επηρεασμός τους από τον Κώστα Μπέσιο ήταν αποφασιστικός. Δεν το έπραξα τελικώς διότι, προφανώς, οι τρέχουσες απαιτήσεις του εκάστοτε παρόντος πέρασαν σε κάποιο βαθμό λήθης το παρελθόν.

 

Ωστόσο, το παρελθόν δεν παύει να υπάρχει όσο ζούμε, και να αναβιώνει έντονα, κάθε φορά που ευχάριστα ή θλιβερά γεγονότα, το φέρνουν και πάλι στο προσκήνιο. Αυτό μου συμβαίνει από χθες, που πληροφορήθηκα με βαθύτατο πόνο την απώλεια του Κώστα Μπέσιου. Δεν ανέμενα, φυσικά, να φύγει ο πρώην φοιτητής μου πριν από μένα, όμως ο θάνατος έχει τις δικές του ακατανόητες επιλογές. 

 

Λοιπόν, Κώστα ΜΠΕΚΙΟΥ ( το υποκοριστικό που χρησιμοποιούσαμε με συμφοιτήτριές σου σκασμένες τότε στα γέλια), θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι όσο ζω δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Υπήρξες για μεγάλο διάστημα, κεντρικό πρόσωπο στη ζωή μου, και θέλω να σε ευχαριστήσω για τον έντιμο, τον αξιοπρεπή, τον αντικειμενικό ρόλο που έπαιξες τότε στην πανεπιστημιακή μου ζωή.

Είθε, πρόσωπα με τη δική σου ποιότητα, πιστότητα στις θέσεις και τα πιστεύω σου, ακεραιότητα χαρακτήρα, αίσθημα φιλίας και καθήκοντος, αλλά και καλυμμένο χιούμορ, να κοσμούν τον τόπο μας. Θα μου λείψεις. ΑΥΤΑ!!! (Έτσι συνήθιζες να απαντάς, δηλαδή ουσιαστικά να μην απαντάς όταν τότε σε ρωτούσα τι αποφασίσατε στις ΓΣ των φοιτητών της ΑΒΣΘ). 

 

Καλό σου ταξίδι Κώστα ΜΠΕΚΙΟΥ.