Διαμαρτυρία για τα απλήρωτα κατοχικά χρέη της ναζιστικής Γερμανίας

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις  04.04.2024

Υπολογίζονται με τους τόκους των 83 ετών σε πάνω από 2 τρισ. ευρώ

Με πρωτοβουλία του Λεωνίδα Χρυσανθόπουλου πρέσβη ε.τ. θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη γερμανική πρεσβεία στην Αθήνα το Σάββατο 6 Απριλίου και ώρα 12-2 το μεσημέρι. Η διαμαρτυρία αποβλέπει στο να υπενθυμίσει την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλλει τις αποζημιώσεις που χρωστά στην Ελλάδα από τη ναζιστική κατοχή. Εξαιτίας των χιλιάδων Ελλήνων, που σφαγιάστηκαν από τους Ναζί, εξαιτίας των ελληνικών πόλεων που πυρπολήθηκαν, εξαιτίας του αναγκαστικού δανείου που εξαναγκάστηκε να καταβάλει η Ελλάδα, εξαιτίας της αλύπητης πλήρους καταστροφής της οικονομίας της, αλλά και εξαιτίας της κλοπής πολυάριθμων πολύτιμων έργων τέχνης. Αυτά τα γερμανικά χρέη υπολογίζονται με τους τόκους των 83 ετών σε πάνω από 2 τρισεκατομμύρια ευρώ.

 

Το τεράστιο αυτό ποσό, το οποίο αναμφίβολα δικαιούται η χώρα μας, και από το οποίο ουδέποτε έχει παραιτηθεί, αρνείται ωστόσο να το καταβάλλει η Γερμανία. Και το χειρότερο είναι ότι δεν το διεκδικεί και η Ελλάδα στις 8 δεκαετίες, που πέρασαν, με την αποφασιστικότητα και τα μέσα που επιβάλλει το υπέρτατο αυτό εθνικό μας συμφέρον. Ως συμπύκνωμα της υποτελούς ελληνικής στάσης, απέναντι στο ακανθώδες αυτό εξάμβλωμα, επανέρχομαι στην υπενθύμιση της όντως ανεκδιήγητης πρόσφατης ρήσης αξιωματούχου της Κυβέρνησης. Ο οποίος αρμόδιος, ως δικαιολογία της μη αποτελεσματικής απαίτησης των γερμανικών αποζημιώσεων δήλωσε : «εμείς κοιτάζουμε το μέλλον και όχι το παρελθόν» (ωσάν να υπάρχει μέλλον στην πορεία ενός Έθνους, χωρίς παρελθόν. Και ωσάν να πρόκειται για ποσά που ο χειρισμός τους του έχει ανατεθεί!!!).

Δυστυχώς, απολύτως κατανοητό, το ότι ο μέσος Έλληνας, με τα καθημερινά και άλυτα προβλήματα που αντιμετωπίζει, φαίνεται να μην έχει το σθένος να ασχοληθεί με το σκάνδαλο των γερμανικών αποζημιώσεων, διευκολύνοντας έτσι τη λήθη του.

Ωστόσο, καθώς αποφάσισα να παραστώ στη διαμαρτυρία του προσεχούς Σαββάτου, και θα είμαι έξω από την πρεσβεία της Γερμανίας, δράττομαι της ευκαιρίας (για πολλοστή φορά είναι αλήθεια), να ψηλαφίσω την, προς το παρόν, τελευταία, από τις πολυάριθμες και θανάσιμες συνέπειες της μη καταβολής των γερμανικών χρεών στην Ελλάδα.

Θα ξεπεράσω, έτσι, τις 7 δεκαετίες, πριν από το 2009, στο διάστημα των οποίων η χώρα μας δοκιμάστηκε από ανυπέρβλητες δυσκολίες, ενώ θα μπορούσε να είναι η πλουσιότερη οικονομία της Ευρώπης, αν είχε στη διάθεσή της τις γερμανικές αποζημιώσεις, που εδικαιούτο. Θα αρκεστώ, μόνο, στο φιάσκο των Μνημονίων, που ήδη έχουν συντρίψει κάθε ικμάδα της ελληνικής οικονομίας, και που αναγγέλλουν με απόλυτη σιγουριά την εξαφάνισή της (αν δεν ανανήψουμε στο μεταξύ). Δεν γνωρίζω πόσοι Έλληνες έχουν συνειδητοποιήσει, ότι κατά την υπογραφή των εγκληματικών Μνημονίων, οι Γερμανοί (ας πούμε για μεγαλύτερη ακρίβεια η ΕΕ) απαίτησαν την παραίτηση μας, από το (αναφαίρετο) δικαίωμά συμψηφισμού χρεών. Και, όσο απίστευτο, όσο αδιανόητο και αν αυτό ηχεί, οι δικοί μας διαχρονικοί αξιωματούχοι, όχι μόνο υπέγραψαν αυτήν την ανήθικη, αυτήν την παρανοϊκή, αυτήν την εκτρωματική απαίτηση των εταίρων/συμμάχων μας, αλλά και στη συνέχεια, όταν υποτίθεται ότι είχε ξεκαθαρίσει η νοητική τους εμβέλεια, δεν απαίτησαν την άμεση αναθεώρησή της.

Έτσι, λοιπόν, η Ελλάδα καταβάλλει πειθήνια τα χρέη της, που αποτελούν ασήμαντο κλάσμα των γερμανικών χρεών προς αυτήν. Και δεν κινείται φύλλο, ούτε ενόψει της απερίγραπτης φτώχειας που μαστίζει τη χώρα, ούτε ενόψει των λοιπών πολλαπλών μαρτυρίων που βιώνουμε από το 2009. Πειθήνια! Υποτελώς!

Να συμπεράνω: ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟ ΧΡΕΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΑΝ ΤΑ ΦΟΝΙΚΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ. ΟΥΤΕ Η ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΤΙΚΗ ΑΦΙΞΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΔΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΥΤΕ ΟΙ ΧΡΟΝΙΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ..

Προσπάθησα να αποτυπώσω τις φάσεις, τις εκφάνσεις και τις συνέπειες, αυτής της απύθμενης υποτέλειας, στο τελευταίο μου βιβλίο «Για την Ελλάδα που ματώνει». Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι οι τρεις εκδόσεις του, σε λίγους μήνες, μαρτυρούν την ευρεία αποδοχή του περιεχομένου του, εγώ συχνά διερωτώμαι για το αν και για το κατά πόσο, με όσες προσπάθειες και αν καταβληθούν, μπορεί να αποδοθεί, στις σωστές της διαστάσεις, αυτή η απύθμενη υποτέλεια, που μαστίζει την Ελλάδα επί 203 χρόνια, και μας εξαφανίζει από το πρόσωπο της Γης.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, αποφάσισα να παραστώ στη διαμαρτυρία του Σαββάτου. Έξω από τη γερμανική πρεσβεία. Όχι βέβαια για να μαζέψω τα τρισεκατομμύρια των γερμανικών χρεών. Αλλά, με την ελπίδα ότι έτσι το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί, αλλά αντιθέτως θα εμψυχώσει μελλοντικές κυβερνήσεις που θα θέσουν, την αντιμετώπισή του, ως πρωταρχικό στόχο τους, περνώντας επιτέλους τις εθνικές ανάγκες πάνω από τα ξένα συμφέροντα.