Πίσω από την απόπειρα κατά Τραμπ – Η σύγκρουση δύο στρατηγικών

 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο SLPress στις  22.07.2024

 

Τα κίνητρα της απόπειρας δολοφονίας τού (πιθανότατα) μελλοντικού πλανητάρχη καλύπτονται, προς το παρόν, από πυκνό μυστήριο. Θα αρχίσω από τον νεκρό επίδοξο δολοφόνο, που θα ήταν, προφανώς, ο μόνος που αν μιλούσε θα είχε αποκαλυφθεί το παρασκήνιο. Όμως, η ακαριαία εκτέλεσή του πήρε μαζί της και τα σχετικά μυστικά.

Αυτή η επιβολή σιωπής στον επίδοξο δολοφόνο, δευτερόλεπτα μετά την αποτυχημένη απόπειρά του, μάλλον ως ακατανόητη φαίνεται, αφού αν μιλούσε θα γνωρίζαμε. Οπωσδήποτε, δεν πρόκειται περί ακαταλόγιστου ατόμου, αφού φέρεται να έχει λάβει βραβείο για τις μαθηματικές επιδόσεις του, ως μαθητής ακόμη και αφού είχε εγγραφεί στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων. Αλλά, πέραν της καταρχήν δυσεξήγητης άμεσης εκτέλεσής του, και άλλα γεγονότα εκείνης της ημέρας προκαλούν απορία.

 

Ανάμεσα σε άλλα διέρρευσε η πληροφορία, που δεν διαψεύστηκε, ότι η παρουσία του επίδοξου δολοφόνου, μόλις 150 μέτρα από τον τόπο ομιλίας του Τραμπ όχι μόνον είχε γίνει αντιληπτή πριν από την απόπειρα, αλλά και επιπλέον είχαν ειδοποιηθεί οι άνδρες της ασφάλειας, που ωστόσο, ουδόλως αντέδρασαν. Ακόμη, ο επίδοξος δολοφόνος –από ό,τι πάντοτε έγινε γνωστό– έριξε πάνω από το σημείο τής παρά τρίχα δολοφονίας, δύο drones, προφανώς για να παρακολουθούν τις κινήσεις του Τραμπ. Όμως, κι αυτών η παρουσία ουδόλως ανησύχησε την ασφάλεια.

Της απόπειρας, εναντίον της ζωής του Τραμπ, είχε προηγηθεί, όπως είναι γνωστό, καταιγισμός δικαστικών διώξεων, που ωστόσο ουδεμία κατέληξε στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Στην απαγόρευση, δηλαδή, του Τραμπ, να είναι υποψήφιος στις προσεχείς προεδρικές εκλογές. Αν ο επίδοξος δολοφόνος του δεν είχε καταρρεύσει σχεδόν ταυτόχρονα με την αποτυχημένη του σφαίρα, θα είχαμε πληροφορηθεί αν η αποτυχημένη απόπειρα είχε κάποια σχέση με τις προηγούμενες διώξεις εναντίον του.

Η απόπειρα κατά Τραμπ και δύο κοσμοθεωρίες

Περιττό να υπενθυμίσω ότι, ειδικά αυτή την πολυτάραχη περίοδο, επιδιώκονται λυσσωδώς, στη διεθνή σκηνή, συμφέροντα υπέρτατης σπουδαιότητας, όπως διεύρυνση εξουσίας, εξασφάλιση μεγαλύτερου κέρδους, αύξηση prestige, επέκταση εδαφικής κυριαρχίας κ.ά. η πορεία των οποίων αναμένεται να χαράξει τη νέα φυσιογνωμία του πλανήτη τα αμέσως προσεχή χρόνια. Τα χαρακτηριστικά της φαίνεται να αποκτούν ήδη κάποιο περίβλημα, καθώς ο Τραμπ είχε μαζί του το Θεό, που τον έσπρωξε τη μοιραία στιγμή σ’ εκείνη την κίνηση κεφαλιού και τον έσωσε.

Πριν προχωρήσω σε κάποιες σκέψεις σπεύδω να ξεκαθαρίσω ότι, ουδόλως, θεωρώ τον Τραμπ ιδανικό πρόεδρο. Για λόγους που δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης, προφανώς ο Τραμπ υπερίσχυε έναντι του παραιτηθέντος πλέον Μπάιντεν, ειδικά μετά την τηλεμαχία. Η αντιπαράθεση των δύο έμοιαζε ως η ισχυρότερη απόδειξη της προϊούσας δυτικής παρακμής. Πάντως, όποιος κι αν διαδεχτεί τον Μπάιντεν ως υποψήφιος, δεν αναμένονται ουσιώδεις αλλαγές ως προς την πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση του.

Ως πρώτο θετικό στοιχείο του Τραμπ, λοιπόν, θα αναφέρω ότι δεν είναι πολεμοχαρής και ότι έχει δηλώσει πλειστάκις ότι την επομένη της εκλογής του θα τελειώσει αυτόν τον –χωρίς πια έρεισμα– απάνθρωπο πόλεμο στην Ουκρανία. Και εύλογα διερωτάται κανείς αν υπάρχουν άτομα ανάμεσά μας, που να είναι σε τέτοιο βαθμό φανατισμένα ή (λυπούμαι να το πω) ανεγκέφαλα, ώστε να δηλώνουν (με το χέρι στην καρδιά) ότι είναι υπέρ της συνέχισης του πολέμου για να υπερισχύσει η δημοκρατία!

Αυτού του πολέμου, που καταστρέφει καθημερινά ό,τι ακόμη απέμεινε όρθιο στην Ουκρανία, που αφαιρεί χιλιάδες ζωές, που καταβροχθίζει δισεκατομμύρια δισεκατομμυρίων, τα οποία έχουν γονατίσει κυρίως την Ευρώπη, αλλά και που προετοιμάζει τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και δεν κατανοούν ότι αυτή η εγκληματική κατάσταση συνεχίζεται, απλά και μόνο για να μην έρθει η στιγμή, που η Δύση θα υποχρεωθεί να παραδεχτεί ότι η Ρωσία (σε πείσμα των κυρώσεων που της επιβλήθηκαν, σε πείσμα του ότι επιστρατεύτηκε ολόκληρη η Δύση με τα πολεμοφόδιά της εναντίον της, σε πείσμα του ότι εγκαταλείφθηκε η αντιμετώπιση σοβαρότατων κοινωνικών αναγκών) τελικά νίκησε. Αυτή, λοιπόν, η αρρωστημένη κατάσταση πρέπει να περατωθεί, και ο Τραμπ θα την τελειώσει, όχι μόνο επειδή το υποσχέθηκε, αλλά και επειδή το πιστεύει.

Η πολεμοχαρής ΕΕ

Πριν περάσω σε ό,τι εμφανίζεται ως δεύτερη επιλογή του μελλοντικού προέδρου, να αναφερθώ στο θλιβερό και απαράδεκτο, από πλευράς ΕΕ, γεγονός που δυστυχώς την αναδεικνύει ως πολεμοχαρή, σε πείσμα των οικτρών αποτελεσμάτων, που έχει ο πόλεμος της Ουκρανίας και για τους λαούς της Ευρώπης. Πρόκειται για την πρωτοβουλία του Ορμπάν, που ως εναλλασσόμενος πρόεδρος της ΕΕ επισκέφθηκε τους Ζελένσκι και Πούτιν για να συζητήσει μαζί τους τις δυνατότητες τερματισμού του πολέμου. Και αντί η ηγεσία της ΕΕ να ενθαρρύνει αυτή την πρωτοβουλία του, αντιθέτως του έκανε “ντα”.

Περνώ τώρα, στη δεύτερη επιλογή του Τραμπ, που θεωρώ επίσης πολύ σημαντική και που αφορά την επιστροφή στο κράτος-έθνος, στην εξυπηρέτηση εθνικών και όχι επιβαλλόμενων έξωθεν συμφερόντων. Η επιλογή αυτή συμπληρώνεται με την επιβολή προστατευτισμού στο διεθνές εμπόριο, οσάκις κρίνεται ότι χρειάζεται, αλλά και με την περιστολή της μετανάστευσης, η έξαρση της οποίας είναι φυσικά και αποτέλεσμα πολεμικών συρράξεων. Η παγκοσμιοποίηση, που έχει αρχίσει και χωρίς τον Τραμπ, και που ήταν για τη Δύση το καθεστώς που δημιούργησε ελάχιστους νικητές και πολυάριθμους ηττημένους, εναλλάσσεται κάθε 50 περίπου χρόνια με προστατευτισμό.

Με την απομάκρυνση του αχανούς περιβάλλοντος της παγκοσμιοποίησης επανέρχεται και ο σεβασμός στο σύνολο των βασικών αξιών ζωής, που υπέστη ανηλεή δίωξη επί παγκοσμιοποίησης. Ακριβώς, αυτή η αβυσσαλέα υποχώρησή τους στη Δύση, προωθεί την άνοδο της Ανατολής (και των BRICS) στον θρόνο της υφηλίου. Η παγκοσμιοποίηση υπήρξε μοιραία για τη Δύση, αλλά ταυτόχρονα είναι αυτή που έβγαλε από την απόλυτη φτώχεια εκατομμύρια κατοίκους της ανερχόμενης Ανατολής και του Παγκόσμιου Νότου.

Μια πρόσθετη σημαντική μεταβολή, που αναμένεται με την άνοδο του Τραμπ αφορά και το ΝΑΤΟ, που δεν είχε λόγο ύπαρξης μετά από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Τραμπ είναι εχθρικός απέναντί του. Παρότι οι σχετικές προβλέψεις είναι αβέβαιες, θα ριψοκινδυνέψω την εκτίμηση ότι η διεθνής τάση επί Τραμπ θα είναι η αποστρατικοποίηση, η μείωση των δαπανών άμυνας και ο περιορισμός των κερδών της πολεμικής βιομηχανίας.

Οι επιπτώσεις της εκλογής Τραμπ

Με τον Τραμπ ως πλανητάρχη θα εδραιωθούν τα ήδη ανερχόμενα, στο διάστημα των τελευταίων ετών, μη συστημικά (και με προγραμματισμό κατηγορούμενα σαν ακροδεξιά ή λαϊκίστικα) κόμματα, των οποίων σε γενικές γραμμές οι επιλογές τους συμπίπτουν με τις αρχές του κράτους-έθνους, της περιορισμένης παγκοσμιοποίησης και της αποθάρρυνσης της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Ειδικότερα, θα ενισχυθεί περισσότερο η θέση της Μαρίν Λεπέν στις προσεχείς γαλλικές προεδρικές εκλογές (2027), και θα περιοριστούν οι κατηγορίες εναντίον της κι όχι μόνο.

Ο προσεχής Αμερικανός πρόεδρος θα ενδιαφέρεται κυρίως για τη μεγαλοσύνη των ΗΠΑ και λιγότερο για την προσπάθειά του να “βάζει τη μύτη του παντού”, κυρίως στην Ευρώπη. Οι σχέσεις του με την ΕΕ προβλέπονται ψυχρές και οπωσδήποτε μη εξουσιαστικές. Έτσι, καλλιεργούνται ελπίδες, ώστε η ΕΕ να περιοριστεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κρατών-μελών της κι όχι των αμερικανικών, αλλά και να αποκτήσει επιτέλους δική της υπόσταση.

Εκ των πραγμάτων, ωστόσο, η ΕΕ θα είναι σε δυσμενή θέση, εξαιτίας της ακραίας μορφής πολεμικής της εναντίον της Ρωσίας, αλλά και της Κίνας, καθώς και της γραμμής της για συνέχιση του πολέμου της Ουκρανίας. Ειδικά για την ελληνική περίπτωση υπάρχουν ελπίδες αξιοποίησης σε κάποιο βαθμό, της δυνατότητας επιβολής προστατευτικών μέτρων, ώστε να κατορθώσει να αναπτύξει, εκ νέου, τους κατεστραμμένους τομείς της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής, αν και είναι αμφίβολο εάν υπάρχει η εγχώρια βούληση για κάτι τέτοιο.