Η «γαλάζια πατρίδα» στα τουρκικά σχολικά βιβλία

 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη – Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις  14.09.2024

 

Δυστυχώς, το απευκταίο έγινε πραγματικότητα, εξαιτίας της παντελούς δικής μας αδράνειας για την αποτροπή του. Τα απειλητικά του επακόλουθα είναι, τώρα, μπροστά μας.

Αναφέρομαι, φυσικά, στη μυθοπλασία περί «γαλάζιας πατρίδας», που αφού επαναλήφθηκε κατά κόρον, και με κάθε ευκαιρία, δυστυχώς χωρίς αντίδραση εκ μέρους μας, και αφού έτσι έγινε σιωπηρώς αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα, κρίθηκε ώριμη για να  ενταχθεί  στα τουρκικά σχολικά βιβλία.

 

 

Σίγουρα δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας υπενθυμίζοντας ότι, η εισαγωγή στα σχολικά βιβλία, αποτελεί την πιο επικίνδυνη και την πιο αποτελεσματική μεθόδευση αρπαγής αλλότριων κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς πολεμικές  επιχειρήσεις. Η χρόνια επανάληψη   διαβεβαιώσεων, σε διεθνές επίπεδο, ότι τμήματα  εδάφους, θάλασσας ή αέρα ανήκουν  στον επίδοξο εισβολέα, παρότι  φυσικά δεν του ανήκουν, γίνεται  μοιραία  αποδεκτή, ιδίως όταν δεν υπάρχει ηχηρή και σοβαρή αντίδραση από το εκκολαπτόμενο θύμα.

Να υπενθυμίσω ότι η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε  επί δεκαετίες από τα Σκόπια και τους ομοϊδεάτες τους  στην υφήλιο, για την παραποίηση  της ιστορίας  της Μακεδονίας. Οι εκεί  μαθητές δάκρυζαν κάθε πρωί, στην ώρα της προσευχής, γιατί η «κακή Ελλάδα τους είχε αρπάξει την πατρίδα τους, τη Μακεδονία», σύμφωνα με τα όσα  τους πιπίλιζαν το μυαλό οι δάσκαλοί τους.  Όπως είναι γνωστό, για την αποτροπή αυτού του κακού δημιουργήθηκε η Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών και το ΙΜΧΑ, που όμως για σωρεία λόγων, που δεν είναι του παρόντος, δεν κατορθώθηκε να αναχαιτιστεί η καταστροφή.

Και ήδη, μετά την επιτυχή επιχείρηση της παραχάραξης της ιστορίας στη Μακεδονία, η μέθοδος επαναλαμβάνεται, με άλλα φυσικά πρόσημα, αλλά με τις ίδιες επιδιώξεις. Οι Τούρκοι μαθητές, ιδίως και επειδή  βιώνουν  σε πατρίδα που τιμά τη θρησκεία και σέβεται τις παραδόσεις και τις βασικές αξίες ζωής, θα ενστερνιστούν το μύθευμα περί της «γαλάζιας πατρίδας», και στη συνέχεια δεν θα υπάρχει δύναμις επί Γης, ικανή να το διαψεύσει ή και να το μεταβάλει στη συνείδησή τους.

Αναμφίβολα, όλα τα παραπάνω είναι παγκοίνως γνωστά. Ωστόσο,  τα αναφέρω, προκειμένου να εκφράσω την απορία μου, για το πώς συμβαίνει να μην έχουμε αντιδράσει με νύχια και δόντια, στο αργό και μεθοδευμένο ξεδίπλωμα της «γαλάζιας πατρίδας», ενόσω επιπλέον  είχαμε και το πρόσφατο  φιάσκο του Σκοπιανού.  Αλλά, αντιθέτως, οι δικοί μας αρμόδιοι επέλεξαν να προβάλουν προς πάσα κατεύθυνση το ιλαρού περιεχομένου μήνυμα (εν όψει των επικρατουσών συνθηκών), περί της επιθυμίας μας διατήρησης θερμών  φιλικών  σχέσεων με τους γείτονες. Με υποκλίσεις, με  ανταλλαγές επισκέψεων, με τραπεζώματα εκατέρωθεν, αλλά και με μεθοδική απουσία σχετικών ανακοινώσεων, αν εξαιρέσει κανείς τις πιστές περιγραφές των εκατέρωθεν μενού.

Αυτό, ακριβώς το θέατρο του παραλόγου, που προφανώς ικανοποιούσε τους συμμάχους, επειδή διατηρούσε την πλαστή ηρεμία στις ελληνικές θάλασσες, ευνόησε την εμβάθυνση  του μυθεύματος περί «γαλάζιας πατρίδας», καθώς επαναλαμβάνονταν ακούραστα, και κέρδιζε έδαφος. Μέχρι που έφτασε στην  κρίσιμη καμπή της επιτυχούς του διαδρομής, όπου κρίνεται ώριμο πια για να ενσωματωθεί στα τουρκικά σχολικά βιβλία.

Ορισμένες  δηλώσεις του ΥΠΕΞ, ενόψει της εισόδου  της «γαλάζιας πατρίδας» στα τουρκικά σχολικά βιβλία, μου έδωσαν την εντύπωση, ελπίζω εσφαλμένη, ότι θεωρεί ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι ανησυχίας. Πιθανόν να γνωρίζει περισσότερα από όλους εμάς, και αυτά να είναι όντως καθησυχαστικά.  Προφανώς, δηλαδή, θα έχει καταρτιστεί πρόγραμμα αποτελεσματικής αντιμετώπισης των θανάσιμων εθνικών απειλών, που βαθαίνουν με τα τουρκικά σχολικά βιβλία.

Αλλά, όμως,  εύλογα ερωτάται πως και γιατί το ΥΠΕΞ δεν σπεύδει να ξεδιπλώσει αυτό το πρόγραμμα, αλλά αφήνει να πλανάται η υπόθεση συνέχισης της  όντως, πια, αδιανόητης πολιτικής καλλιέργειας φιλικών σχέσεων με την Τουρκία;

Καθώς, οι νέες και συντριπτικές αυτές εξελίξεις κρίνουν σε μακροχρόνια βάση την εθνική υπόσταση της Ελλάδας, ο λαός της έχει δικαίωμα να γνωρίζει που  βρίσκεται και τι προγραμματίζεται σχετικά, για την αντιμετώπιση τους.

Εκφράζοντας τις ανησυχίες μου σε φίλους, κάποιοι από αυτούς εξέφρασαν την άποψη ότι «δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσαμε να κάνουμε», εν προκειμένω. Που σημαίνει, ότι δεχόμαστε παθητικά την άλωση, από τους Τούρκους, εκείνων των τμημάτων της πατρίδας μας, που επιβουλεύονται.

Και αν  έτσι έχει η κατάσταση, κρίμα στις ζωές των ηρώων της Επανάστασης, αλλά και δικαιολογημένος ο ασεβής, εν γένει τρόπος, με τον οποίον γιορτάστηκαν επισήμως τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία.

Αυτή, όμως, τυχόν η παραδοχή σημαίνει ότι θα πρέπει να πάψουμε να απευθυνόμαστε στο διεθνές Δίκαιο και στα διεθνή δικαστήρια και, αντιθέτως, να αποδεχτούμε ότι επανήλθε, στην εποχή μας,  η ζούγκλα, στη διεθνή σκηνή, με την επικράτηση, σε αυτήν του δικαίου του εκάστοτε ισχυρότερου.

Πιθανότατα, ως μία από τις τραγικές συνέπειες της επιταχυνόμενης παρακμής της Δύσης.