ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ

ΑΠΟΥΣΙΑ ΠΥΞΙΔΑΣ Η ΚΟΙΝΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΚΉΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΣΤΗΝ 86η ΔΕΘ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟΥ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 2023 Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 09.10.2022 στάλθηκε στο SLpress ========================================================================================================================================================= Η σύγκριση των δύο κειμένων, αυτού της πρωθυπουργικής ομιλίας στην 86η ΔΕΘ και του προσχεδίου του προϋπολογισμού 2023 αποκαλύπτουν την ύπαρξη κοινής βάσης: αυτήν την ανυπαρξίας πυξίδας ως προς την πορεία της ελληνικής οικονομίας. 1.Στις ίδιες ράγες η ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και το προσχέδιο του προϋπολογισμού Κάτω από το πρίσμα αυτής της γενικότερης διαπίστωσης, αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ακόμη και τα όποια θετικά στοιχεία διαφαίνονται για την οικονομία, εμφανίζονται ως συνονθύλευμα «λίθων, πλίνθων, ξύλων και κεράμων ατάκτως ριμμένων». Ουδαμού υπάρχει έστω και υποψία ύπαρξης σχεδίου, που να σέβεται τις προτεραιότητες για την ανάκαμψη της οικονομίας, απολύτως απαραίτητου για την αντιμετώπιση της μακροχρόνιας περιόδου χειμερίας νάρκης και πλήρους αποσυντονισμού, που αυτή διανύει. Αντιθέτως, πρόκειται για μέτρα αποσπασματικά, χωρίς συνοχή, χωρίς σύνδεση αναμεταξύ τους, χωρίς προσπάθεια αντιμετώπισης της αποσύνθεσης της οικονομίας μας, εξαιτίας των Μνημονίων, χωρίς λήψη υπόψη των ιδιομορφιών της, χωρίς χρονολογική διάταξη των εκάστοτε υιοθετημένων μέτρων, και χωρίς πρόνοια για την επίτευξη οριζόντιων και κάθετων πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων τους. Είναι, συνεπώς, σίγουρο ότι οδεύουμε προς το απόλυτο κενό. Και τούτο, διότι παραβλέπεται το γεγονός ότι η ελληνική οικονομία διαφέρει έτη φωτός από οποιαδήποτε άλλη του δυτικού κόσμου, που δεν υπέστη τις καταστρεπτικές συνέπειες των Μνημονίων. Στην περίπτωσή της δικής μας οικονομίας είναι απαραίτητο να συγκολληθούν οι συντριμμένες βάσεις της, ώστε να επανακτήσει την ομαλή συμμετοχή και λειτουργία των τριών βασικών τομέων παραγωγής, και να παύσει να εξαρτάται σε τόσο επικίνδυνο βαθμό από την τουριστική δραστηριότητα. Με βάση τις παραπάνω διαπιστώσεις, ο ενθουσιασμός του κ. Μητσοτάκη, που διαπερνά ολόκληρη την ομιλία του, αλλά και η αισιοδοξία των συντακτών του προσχεδίου του προϋπολογισμού 2023, είναι δύσκολο να κατανοηθούν. Ενδεικτικά θα επικεντρωθώ σε ορισμένα σημεία της πρωθυπουργικής ομιλίας, που διαφαίνονται και μέσα από τις γραμμές του προσχεδίου προϋπολογισμού. Να αρχίσω, λοιπόν, με την αναφορά στους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας μας, που υλοποιήθηκαν ήδη ή που προβλέπονται για να υπενθυμίσω το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή πρόκειται, απλώς, για σταδιακή και αργόρρυθμη επαναφορά των αντίστοιχων ρυθμών, που απωλέσθηκαν εξαιτίας των θεομηνιών, που έπληξαν τον τόπο. Και συνεπώς δεν πρόκειται για κατά κυριολεξία «ανάπτυξη», ενώ επιπλέον οι σχετικά υψηλοί ρυθμοί δικαιολογούνται από το χαμηλό σημείο εκκίνησης της οικονομίας μας. Στην ταλαίπωρη πατρίδα μας οφείλουμε να μη λησμονούμε ότι, εξαιτίας των απαράδεκτων όρων των Μνημονίων, το ΑΕΠ μας μειώθηκε κατά 25% (ποσοστό που δεν καταγράφεται ούτε σε περιπτώσεις σύρραξης και εχθρικής κατοχής), και ότι η πανδημία πρόσθεσε άλλες 10 περίπου αρνητικές μονάδες. Συνεπώς, είμαστε ακόμη πολύ μακριά από τη στιγμή που θα μπορούμε να μιλήσουμε, κατά κυριολεξία, για ανάπτυξη. Ειδικά, ο κ. Μητσοτάκης αναφέρθηκε σε μια «συρροή ξένων επενδύσεων», στην Ελλάδα παραθέτοντας και αριθμούς, που κατά κάποιο τρόπο υπάρχουν και στο προσχέδιο. Συνεχίζοντας, να παρατηρήσω ότι απαιτείται θάρρος, για να αγγίξει κανείς αυτό το ακανθώδες θέμα των επενδύσεων, και θα το εξέφραζα με το ρητό που «δεν μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου». Και τούτο, επειδή, όπως είναι γνωστό, μετά την επέλαση των Μνημονίων οι επενδύσεις, που δεν αφορούν ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας είναι δυσδιάκριτες. Εξυπακούεται ότι αυτό το ξεπούλημα δεν αποτελεί επένδυση. Δυστυχώς στην Ελλάδα, από αυτή την λαίλαπα του αλύπητου ξεπουλήματος, δεν διασώθηκαν ούτε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας, των οποίων η πώληση, για ευνόητους λόγους, απαγορεύεται δια ροπάλου. Ωστόσο, αψηφώντας κάθε όριο στο χώρο αυτό, πρόσφατα πουλήθηκε και το νερό. Να επεκτείνω εδώ την κριτική μου ματιά και στις, όπως πιστεύω, εύλογες ανησυχίες μου για ότι φαίνεται ήδη να προλειαίνεται, σχετικά, στο χώρο της υγείας και της παιδείας, που οδεύουν προς διάφορα σχήματα και βαθμούς ιδιωτικοποίησης. Περιττό να υπογραμμίσω ότι οι κούρσες των ιδιωτικοποιήσεων, όπως και του ξεπουλήματος, βρίσκονται στον ίδιο αστερισμό, αυτόν της άκρατης φιλελεύθερης θεώρησης. Ο κ. Πρωθυπουργός αναφέρθηκε, επίσης, με ικανοποίηση στην αύξηση των εξαγωγών μας το 2022, κατά 30% περίπου σε σχέση με πέρυσι, αλλά παρέλειψε να προσθέσει ότι η αύξηση των εισαγωγών μας, φέτος, σε σχέση με πέρυσι εμφανίζει αύξηση 50%, που μαρτυρεί υστέρηση του απαραίτητου βαθμού αυτάρκειας. Και στα δύο αυτά κείμενα αναφέρεται ως επιτυχία και «το τέλος της ενισχυμένης οικονομικής εποπτείας μετά 12 έτη….διότι δήθεν αποκτούμε αυτονομία». Πρόκειται για καθαρό σφάλμα, δεδομένου ότι η παράταση ελέγχων από 3 σε 6 ή και περισσότερους μήνες, ουδόλως, καταργεί την παγίως ανειλημμένη υποχρέωση της Ελλάδας, να υποβάλλεται σε οικονομικό έλεγχο μέχρι την αποπληρωμή του 85% του χρέους της, αλλά και να μην αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, χωρίς την άδεια των δανειστών. Ειδικότερα, αναφέρθηκε στην πρωθυπουργική ομιλία, ότι «κερδίσαμε μια χαμένη τετραετία» και, επίσης, ότι βαδίζουμε σε «σχεδιασμό ελπιδοφόρας δεκαετίας», χωρίς να προσδιορίζει το περιεχόμενο αυτού του χρονικού κέρδους ή του ελπιδοφόρου δεκαετούς σχεδιασμού. Αμφότερα είναι χωρίς διευκρίνηση, και συνεπώς δυστυχώς κενού περιεχομένου. Ο πρωθυπουργός υποστήριξε, ακόμη, ότι η χώρα μας βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Αλλά, πως μπορεί κανείς να υποστηρίξει αυτή την άποψη, όταν το 90% περίπου των Ελλήνων έχουν σαφώς και κατ’ επανάληψη εκφραστεί εναντίον της αποστολής πολεμικού υλικού στην Ουκρανία; Και όταν ακόμη αντιμετωπίζουμε θανάσιμο κίνδυνο, εξαιτίας της πρόσφατης δήλωσης του κ. Μητσοτάκη ότι «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία»; Αλλά και όταν, επιπλέον, χωρίς δικαιολογία, εκτός της πάγιας επιθυμίας να «είμαστε αρεστοί στη Δύση και στην Ευρώπη», καταργήσαμε την παραγωγή λιγνίτη, που θα μας εξασφάλιζε φθηνή ενέργεια, στον δύσκολο χειμώνα που έρχεται; Συμπερασματικά, η πρωθυπουργική ομιλία στη ΔΕΘ Θεσσαλονίκης, αλλά και το κείμενο του προσχεδίου του προϋπολογισμού αναδεικνύουν ελάχιστα επιτεύγματα ή ελπιδοφόρες εξελίξεις, και αντιθέτως βρίθουν ουτοπιών και επικίνδυνων αποφάσεων, που απειλούν την επιβίωσή της πατρίδας μας 2.Το καθεστωτικό πλαίσιο της υποτέλειας Στο πρόσφατο παρελθόν είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ συχνά και διεξοδικά, με το μέγα αυτό ελληνικό πρόβλημα της τυφλής υπακοής μας στις επιταγές των εταίρων/συμμάχων και στην άκριτη ισοπέδωση της χώρας μας σε αυτές, έστω και όταν είναι εμφανές ότι έτσι καταστρεφόμαστε. Θα περιοριστώ εδώ στην επισήμανση των σημείων της πρωθυπουργικής ομιλίας, που άπτονται αυτής της αρρωστημένης κατάστασης. Στο πλαίσιο της απολογιστικής του ομιλίας ο κ. Μητσοτάκης παραδέχεται αστοχίες, Θα διόρθωνα, ότι δεν πρόκειται, εκτός εξαιρέσεων, για αστοχίες, αλλά για τον αποκλεισμό άλλων λύσεων, εκτός αυτών που εκπορεύονται από την ΕΕ ή και τις ΗΠΑ, έστω και αν βαίνουν εναντίον των εθνικών μας συμφερόντων. Το πρόγραμμα του Ταμείου Ανάκαμψης, για την Ελλάδα, με τις επιλογές του, που είναι σε σημαντικό βαθμό άσχετες με τις προτεραιότητες μας ή και αντίθετες με αυτές, αποτελεί μια από τις πολλές αποδείξεις τού γιατί δεν ορθοποδούμε (βλ. σχετικά άρθρα μου «Newsbreak» στις 08.02.2022 και «Slpress» στις 21.02.2022) Μια από τις πολλές επιλογές μας να εθελοτυφλούμε αποκαλύπτεται μέσα από το πρωθυπουργικό ρηθέν που ακολουθεί: «Δεν πρέπει επίσης να επιτρέψουμε η αγανάκτηση να γίνει τυφλή, αναζητώντας εσωτερικές ευθύνες για εξωγενείς επιθέσεις. Ο λογαριασμός της ακρίβειας πρέπει να επιστραφεί σ’ αυτόν που την προκαλεί, στον κ. Putin. Και η απάντησή μας πρέπει να είναι ώριμη και δημοκρατική». Θέλω να πιστεύω ότι ουδείς στοχοποιείται ως «φιλορώσος», υποστηρίζοντας το αυταπόδεικτο. Δηλαδή ότι, ανεξαρτήτως του πόσο κακός είναι ο κ. Πούτιν, είναι ωστόσο αδιανόητα αφελής η απαίτηση της Δύσης ότι δηλαδή όφειλε να παραμείνει αδρανής απέναντι στις σκληρές κυρώσεις εναντίον του, που συνοδεύεται και από την πρόθεση εξόντωσης της Ρωσίας. Και να μη χρησιμοποιήσει, δηλαδή, το ισχυρότερο όπλο, που διαθέτει, αυτό του κλεισίματος της στρόφιγγας για την ενέργεια, οδηγώντας την Ευρώπη σε απόγνωση και καταστροφή. Θα πρόσθετα, ακόμη, ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο να αποφεύγονται παραπομπές στη δημοκρατία μας, μετά τη διεθνή κατρακύλα της θέσης μας στη σχετική λίστα του βαθμού ελευθερίας του Τύπου, αλλά βέβαια και μετά το πολυεπίπεδο σκάνδαλο των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Και τελειώνω με αναφορά στην, εδώ και καιρό, αδιάλειπτη κλιμάκωση των τουρκικών υπερπτήσεων, ψευδών κατηγοριών, ύβρεων, απειλών και τελευταίως ξεκαθαρων διεκδικήσεων τμημάτων της εδαφικής μας κυριαρχίας. Το πως απαντάμε σε αυτές τις τουρκικές προκλήσεις συνοψίζεται στη σχετική ρήση του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, που συνοδεύεται πάγια και από τη δήλωσή του ότι ο ίδιος δεν έχει αντίρρηση να (ξανα) συναντήσει τον υβριστή του Έθνους μας: «Η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεών μας. Η ακμαία οικονομία μας. Οι διεθνείς συμμαχίες μας, αλλά και η προσήλωσή μας στο Διεθνές Δίκαιο. Κυρίως, όμως, η ενότητα του λαού μας. Ας σταματήσουν, λοιπόν, οι γείτονες τα ανιστόρητα πυροτεχνήματα προς εσωτερική κατανάλωση. Ούτε μας φοβίζουν, ούτε μας πτοούν». Εκτός του ότι η παραπάνω πρωθυπουργική δήλωση δεν περιλαμβάνει, δυστυχώς, αλήθειες, διότι ούτε ακμαία οικονομία έχουμε, ούτε διεθνείς συμμαχίες διαθέτουμε, αν εξαιρέσουμε τους φίλους Γάλλους, αλλά ούτε ενωμένοι είμαστε, επιπλέον αυτή δεν έχει και αποδέκτη. Το εθνικό μας δράμα είναι ότι δεν μας υπολογίζουν στο διεθνές πεδίο, εκτός αν χρειάζονται κάτι από εμάς. Και αυτό ουδόλως οφείλεται στο μικρό μας μέγεθος ή ακόμη και στη φτώχεια του λαού μας. Αντιθέτως, αυτό εξηγείται, θα έλεγα σχεδόν αποκλειστικά, από τη δική μας απαράδεκτα υποτελή συμπεριφορά, που επιβαρύνθηκε στο έπακρον, με την αποδοχή του εγκληματικού περιεχομένου των Μνημονίων, από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις μας, των τελευταίων 12 ετών, και μάλιστα χωρίς αντίδραση. Και τούτο, παρότι, από την αρχή, ήταν διαφανής η επιδίωξη των ευρωπαϊκών τραπεζών, που κινδύνευαν επειδή είχαν ελληνικά χαρτιά, να διασωθούν μέσω της καταστροφής μας. Οι λεονταρισμοί, σαφώς, δεν μας βοηθούν, καθώς οι Τούρκοι έχουν αποδείξει ότι, τελικώς, πράττουν τα όσα λένε. Η συνεχής προσφυγή στη σκέπη του Διεθνούς Δικαίου σίγουρα δεν μας προστατεύει, δεδομένου ότι δυστυχώς, όχι μόνον οι Τούρκοι, αλλά και οι εταίροι μας, αλλά και οι ΗΠΑ, το έχουν προ πολλού τοποθετήσει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Διαφορετικά, η Κύπρος δεν θα ήταν, επί δεκαετίες, όπως είναι. Συμμάχους, με το περιεχόμενο των συμμαχιών που έχουμε ανάγκη, δυστυχώς δεν διαθέτουμε. Και επειδή είναι πολύ επικίνδυνο να εθελοτυφλούμε, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αντιθέτως με εμάς η Τουρκία διαθέτει συμμάχους. «Συμμάχους», ασφαλώς, με περιεχόμενο και ποιότητα, που ταιριάζει στην παρακμασμένη, με ταχύτατους πια ρυθμούς, Δύση. Η μοναδική μας διέξοδος, εκτός αν αλλάξει η κατεύθυνση των διεθνών ανέμων, φαίνεται να είναι η επικέντρωση μας σε καθημερινό σφυροκόπημα της διεθνούς κοινότητας, με αποκαλύψεις του τι μας συμβαίνει, και όχι μόνον από τους εχθρούς Τούρκους, αλλά και από τους φίλους εταίρους και άλλους. Με τη βοήθεια άρθρων (αδρά πληρωμένων) στις πρώτης κυκλοφορίας εφημερίδες της υφηλίου (όσες βέβαια μας δεχθούν), και με την καθημερινή παρουσία μας (όπου θα έχουμε πρόσβαση) στο σύνολο των διεθνών ΜΜΕ. Με αδιάσειστα στοιχεία και με διακριτική προσπάθεια να αποκαλυφθούν και να εκτεθούν διεθνείς οργανισμοί, κυβερνήσεις, παράγοντες κλπ. Μέθοδος δύσκολη, που χρειάζεται συνεχή και σκληρό αγώνα, υψηλού βαθμού δημοσιογραφικές/επιστημονικές ικανότητες, σημαντικά κεφάλαια, και που εκ των προτέρων δεν διασφαλίζει θετικά αποτελέσματα. Ωστόσο, ο «πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται», και πιθανότατα σώζεται.