ΜΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ ΩΣ ΤΟ 2060 (και βλέπουμε)! Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 18.06.2017

ΜΕ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ  ΩΣ ΤΟ 2060 (και βλέπουμε)!

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                                18.06.2017

===================================================

Δυστυχώς, επαληθεύονται πλήρως, όσα πρόβλεψα για την οικτρή τύχη της Ελλάδας, από την αρχή της κρίσης, αν παρέμενε στο εγκληματικό περιβάλλον των μνημονίων.  Είναι απίστευτο το πως οι πολιτικοί μας των 7 τελευταίων ετών αδυνατούν να κατανοήσουν, ότι δεν υπάρχει πια αλληλέγγυα Ευρώπη και εταίροι, αλλά ούτε και δανειστές, με την παραδοσιακή έννοια του όρου: Δηλαδή άτομα που να ενδιαφέρονται, απλώς, να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους. Αντιθέτως, πρόκειται για μια, 100% πια, γερμανοκρατούμενη Ευρώπη, της οποίας το πρώτιστο ενδιαφέρον είναι επεκτατικό, και δευτερευόντως μόνο η εξασφάλιση της επιστροφής του χρέους Γιατί, πράγματι, τι να κάνει τα έστω  πολλά δισεκατομμύρια του ελληνικού χρέους, που άλλωστε συνεχώς διευρύνεται  χάρη στις γνωστές μεθοδεύσεις παροχής αόρατων (για την Ελλάδα) δανείων, εφόσον  μπορεί να  έχει δική της ολόκληρη την Ελλάδα: τα αεροδρόμια, τα τρένα, τα λιμάνια, τις παραλίες, τα νησιά, αλλά βέβαια, και τον αμύθητο πλούτο που μας βεβαιώνουν ότι κρύβει στο υπέδαφος και στον υποθαλάσσιο χώρο της  η πατρίδα μας. 

          Για τον λόγο αυτόν, που είναι εμφανής ακόμη και για μικρά παιδιά, η στάση των υποτιθέμενων δανειστών, αλλά στην πραγματικότητα κατοχικών δυνάμεων, αντιτίθενται στην  ανάπτυξη της Ελλάδας, μέσω της οποίας θα ήταν εφικτή η φυσιολογική  εξυπηρέτηση και αποπληρωμή του χρέους. Και τούτο διότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να υπάρξουν  δυνατότητες, η Ελλάδα να σταθεί στα πόδια της. Η Ελλάδα πρέπει, προς το παρόν ως το 2060, και στη συνέχεια βλέπουμε ......γιατί σίγουρα τότε θα πρόκειται για χώρα χωρίς δυνατότητα ανάπτυξης, για χώρα  πλήρως εξαθλιωμένη, με αναιμικό και γηρασμένο πληθυσμό, με εντελώς κατεστραμμένο το παραγωγικό δυναμικό της, με ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, με αποδεκατισμένη δημόσια διοίκηση κλπ., κλπ. Οι Γάλλοι, είναι αλήθεια, ότι προσπάθησαν κάπως, στο τελευταίο Eurogroup, να βοηθήσουν, προτείνοντας το αυταπόδεικτο: Ότι, δηλαδή, μια οικονομία της οποίας το ΑΕΠ συνεχώς μειώνεται,  εξαιτίας  φυσικά των μνημονίων, έχοντας ήδη απολέσει πάνω από 25%, και στην οποία η αναμονή της ανάπτυξης έχει μεταβληθεί σε  ανέκδοτο, θα είναι αδύνατον, όσο μεγάλη  δόση εξαθλίωσης και αν της επιβληθεί, να μπορέσει να εξυπηρετήσει και να αποπληρώσει το, άλλωστε, με μαγικούς τρόπους, συνεχώς διογκούμενο χρέος της. Η ελάφρυνση χρέους αποκλείστηκε, για να μη στεναχωρηθούν  οι ψηφοφόροι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν πειστεί ότι οι Έλληνες καλοπερνούν με τα δικά τους χρήματα. Ωστόσο, η αποδοχή της ρήτρας ανάπτυξης δεν είχε καταρχήν επίσημο λόγο απόρριψής της. Θα εξασφάλιζε την πληρωμή του χρέους, θα ανακούφιζε τον μαρτυρικό ελληνικό λαό, θα δικαιολογούσε επιπλέον και την παραμονή του ΔΝΤ στο σύστημα, εφόσον έτσι το χρέος θα ήταν δυνατόν να καταστεί βιώσιμο. 

          Αλλά, θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο, ότι σε καμιά  περίπτωση η  αναπτυξιακή πορεία της Ελλάδας θα γινόταν αποδεκτή από τους κατακτητές της. ΣΕ ΚΑΜΙΑ!  Για αυτό, και οι φίλοι μας Γάλλοι, δεν επέμεναν, ικανοποιημένοι ότι έκαναν το καθήκον τους, απέναντι στην Ελλάδα. Τι παραπάνω,  να κάνουν οι ξένοι, έστω και σύμμαχοι, αν ο λαός της δεν ξεσηκώνεται, όταν οι κυβερνήτες του βάζουν την υπογραφή τους, συμφωνώντας (και μάλιστα πανηγυρίζοντας)  για ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση ως το 2060!

          Αλήθεια, όμως, γιατί ακριβώς πανηγυρίζουν οι πατέρες του Έθνους; Και, μάλιστα, πανευτυχείς μας πληροφορούν ότι "πήραμε περισσότερα από όσα ελπίζαμε"; Ναι, πράγματι, πήραμε δάνειο, που θα δοθεί σε δόσεις, περισσότερο κατά κάτι από τα 7 δισ. ευρώ, που αναμέναμε. Αλλά, όμως, όπως και όλα τα προηγούμενα, και το δάνειο αυτό είναι, κατά το λαϊκίστικο  (πολύ του συρμού ο όρος, για αυτό και σπεύδω να τον χρησιμοποιήσω!) "Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει". Και αν δεν κερνούσε και δεν έπινε ο Γιάννης, θα κινδύνευε με μια ελληνική χρεοκοπία, ολόκληρο το οικοδόμημα της "ευρωπαϊκής πορείας", για την ακεραιότητα του οποίου  δεν κόπτονται μόνον οι κατακτητές μας, αλλά και οι εντός της Ελλάδας αρμόδιοι. Προπαντός, μην τεθεί σε κίνδυνο η "ευρωπαϊκή  πορεία", και τι άλλοθι θα έχουμε μετά;;;

          Τι κρίμα! Πόσο άδικα θα χαθεί η πατρίδα, μόνον επειδή  δεν έχει αρχηγό, που να την αρπάξει από τα μαλλιά και να την τραβήξει έξω, πριν βυθιστεί ολόκληρο το πρόσωπό της στον απύθμενο βούρκο αυτής της "ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ". 

          Και να μην ακούσω τι θα χάσουμε εκτός της  "ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ". ....γιατί γνωρίζω άριστα τη  σχετική θεωρία. Για την πορεία αυτή, άρχισα να αγωνίζομαι από το δεύτερο έτος των πανεπιστημιακών μου σπουδών, και ήμουν πιθανότατα η πρώτη Ελληνίδα φοιτήτρια που έλαβε μέρος σε πανευρωπαϊκό  φοιτητικό συνέδριο στην Ολλανδία. Μεγάλος ενθουσιασμός! Απέραντη  συγκίνηση, αναμένοντας  την ένωση της Ευρώπης. 

          Αλλά, όμως, η ενωμένη Ευρώπη που αναμέναμε στη δεκαετία του '50 ουδεμία σχέση έχει με το σημερινό εξάμβλωμα της. ΟΥΔΕΜΙΑ! 

          Διερωτήθηκα άπειρες φορές αν  υπάρχουν, αλήθεια, ανάμεσά  μας Έλληνες, που να πιστεύουν, σοβαρά ακόμη,  ότι η ενωμένη Ευρώπη  έχει το δικαίωμα  να συμπεριφέρεται με τον τρόπο που μας συμπεριφέρθηκε τα 7 τελευταία χρόνια (έστω και υιοθετώντας τα χειρότερα για εμάς, έστω και μη λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των ελαφρυντικών μας για τη δημιουργία αυτού του χρέους, έστω και αποδεχόμενοι όλα μας τα λάθη); Είναι δηλαδή πιστευτό το ότι μπήκαμε  και παραμένουμε με τη θέλησή μας σε ένωση που  εκφυλίστηκε  σε προτεσταντική τιμωρητική στοά, θέτοντας ως  ξεκάθαρο στόχο την αποικιοποίηση της Ελλάδας; (και όχι βέβαια μόνο, της Ελλάδας, αν  τελικά ευοδωθεί η προετοιμαζόμενη παγκόσμια κυβέρνηση).

          Και συνεχίζω: Υπάρχουν, αλήθεια, αναμεταξύ μας Έλληνες, που να πιστεύουν, σοβαρά ακόμη, ότι οι υποτιθέμενες μεταρρυθμίσεις (γιατί, φυσικά  δεν πρόκειται για τέτοιες), που με υπέρτατη ικανοποίηση , αλλά και  περισσή ειρωνεία μας νουθετεί να εφαρμόσουμε στο διηνεκές ο κ. Σόϊμπλε,  είναι για το καλό μας; Γνωρίζουν οι πιστοί στην "ευρωπαϊκή πορεία", άλλη  ευρωπαϊκή χώρα, ή γενικώς οικονομία που να ανήκει στην κατηγορία των ανεπτυγμένων (κατά τη διάκριση των ΗΕ), και να λειτουργεί με τη ζουγκλοειδή αγορά εργασίας της Ελλάδας; Και, εντάξει, αν αυτή η εγκληματικού βαθμού  "ελαστικοποίηση" των εργατικών σχέσεων απέβαινε προς όφελος των επενδύσεων, ή έστω και των επιχειρηματικών κερδών, να μπορούσε να δεχτεί   κανείς ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει. Πως, όμως, να το ελπίζεται κάτι ανάλογο, όταν 4 στις 10 επιχειρήσεις κλείνουν σε καθημερινή, βάση, όταν αυτές που ανοίγουν υπολείπονται σε αριθμό, αλλά κυρίως και όταν η φτώχεια έχει τόσο άνετα εγκατασταθεί στην Ελλάδα, ώστε να συμβαίνει αυτό, που δεν διαπιστώνεται σε καμιά άλλη χώρα: να μειώνεται, δηλαδή, συνεχώς η κατανάλωση βασικών ειδών διατροφής! Συνεχώς, τα δύο τελευταία χρόνια.

          Και όμως, παρά ταύτα......υπάρχουν ορισμένοι ανάμεσά μας, οπωσδήποτε, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, που "αναμένουν την ανάπτυξη", αν γίνει τούτο και το άλλο, και "αναμένουν επενδυτές" (όχι κοράκια) που θα μας σώσουν δήθεν....που γενικώς αναμένουν θαύματα. Αλλά, επειδή, είναι εμφανές ότι αν, πράγματι πίστευαν  σοβαρά σε όλα αυτά, μια τέτοια πίστη θα υποβάθμιζε το διανοητικό τους επίπεδο, θα έπρεπε  κατεπειγόντως να αναζητηθούν άλλες ερμηνείες. 

          Ακριβώς, στο ίδιο συμπέρασμα, που κατέληξα το 2011 τελειώνοντας το βιβλίο μου, στην πρώτη του έκδοση: "Όλη η αλήθεια για χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε"  θα τελειώσω και τις αγωνιώδεις σκέψεις μου σε αυτό το αρθράκι. Έγραψα τότε, και επαναλαμβάνω και σήμερα: "Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στις ικανότητές μας. Αναμένουμε λύσεις από την Ε Ε- ευρωζώνη, που εμφανέστατα πια έχει γερμανοποιηθεί.  Και ενδόμυχα έχουμε επιλέξει την κατοχή, από την ελευθερία και την ανάταση, επειδή πειστήκαμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε. Και επειδή πειστήκαμε ότι "δεν θα τα καταφέρουμε",  χαρίζουμε το δημόσιο πλούτο μας  να τον διαχειριστούν "όσοι τα καταφέρνουν". 

          Υπήρχε και υπάρχει και άλλος δρόμος, από αυτόν της υποτέλειας, της αναξιοπρέπειας, της προϊούσας εξαθλίωσης, της εθνικής εξαφάνισης. Δεν είναι στρωμένος με ρόδα, αλλά τα αγκάθια του θα γίνουν πολύ σύντομα ρόδα, αν το πιστέψουμε, αν αγωνιστούμε για αυτό, αν παραμείνουμε ενωμένοι.

          Δύσκολος δρόμος; Ναι, αλλά ο δρόμος εντός μνημονίων, οδηγεί τώρα πιο σίγουρα από ποτέ, στο χαμό. 

 Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΟΥΤΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 05.06.2017

 ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΟΥΤΟΠΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΥΘΜΕΝΗ   ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ    

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                       05.06.2017

================================================

Όλες οι προσμονές, οι ελπίδες και οι υποσχέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων επτά ετών, σχετικά με τη δυνατότητα της  δήθεν ευμενούς έκβασης του χρέους, ήταν καθαρά ουτοπικές, από τη στιγμή που οι δανειστές, στην αρχή  της κρίσης, αρνήθηκαν το "κούρεμά" του.  Παρότι, αυτή η αλήθεια, ήταν γνωστή σε δανειστές και οφειλέτες, ωστόσο στο διάστημα αυτών των επτά μαρτυρικών ετών στήθηκε στην Ελλάδα ένα  θέατρο σκιών, το οποίο ενάλλασσε, συνεχώς το ρεπερτόριο των παραστάσεών του. Οι Έλληνες, όσο το βιοτικό τους επίπεδο καταποντίζονταν, οι περιουσίες τους δημεύονταν, τα παιδιά τους ξενιτεύονταν,  οι επιχειρήσεις τους έβαζαν λουκέτο, έπρεπε  να βαυκαλίζονται με όνειρα. Και όταν το ένα, από αυτά, αποδεικνύονταν ψεύτικο, έπρεπε αμέσως να αντικατασταθεί από κάποιο άλλο. Ατέρμονες συζητήσεις και  διαπραγματεύσεις, χωρίς περιεχόμενο, ενθουσιασμοί των κυβερνητικών "περί όνου σκιάς", αναγγελίες επίτευξης θαυμαστών στόχων, που δήθεν μας σώζουν, αλληλοκατηγορίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, χωρίς αντικείμενο αποτελούν τον  μακρύ και ανούσιο απολογισμό αυτών των επτά ετών της ελληνικής συμφοράς.

            Αφού, οι εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, άφησαν να περάσει, χωρίς αντίδραση, η ευκαιρία ενός πραγματικού "κουρέματος" του χρέους, που ήταν η μοναδική λύση για την Ελλάδα, συναίνεσαν στη συνέχεια υπέρ ενός  καταστρεπτικού, από κάθε άποψη, καθυστερημένου κουρέματος, το οποίο ωστόσο παρουσίασαν και εξακολουθούν να παρουσιάζουν ως επιτυχές. Αφού, οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων επτά ετών δέχθηκαν και υπέγραψαν μέτρα, τα οποία υποθήκευσαν ολόκληρη την Ελλάδα, εδάφους-υπεδάφους και θάλασσας, για περισσότερο από 100 χρόνια, από σήμερα, επιδόθηκαν σε εξεύρεση ευφάνταστων αφηγημάτων, σχετικά με  μια ανάπτυξη που έρχεται, με μια ελάφρυνση του χρέους που δήθεν αποτελεί πραγματικότητα, με  την άμεση έξοδό μας στις αγορές, με  την είσοδο της Ελλάδας στην ποσοτική χαλάρωση. Η συνεχής αναμονή θαυμάτων, καθώς και η αναπόφευκτη διάψευσή τους έσερνε  τη χώρα σε μια πραγματικότητα, με ολοένα  πιο αποκρουστικό και πιο εγκληματικό  περιεχόμενο. Η αγορά εργασίας έχασε, σταδιακά, κάθε ίχνος προστασίας των εργαζομένων, η πρώτη κατοικία αυτών που χρωστούν, και που αδυνατούν να πληρώσουν τη δόση δανείου τους,  έγινε βορά των κοράκων, οι συνταξιούχοι καταδικάστηκαν σε  λιμοκτονία, οι εργαζόμενοι δουλοποιήθηκαν χάρη στη μερική απασχόληση, την υψηλή ανεργία και την ουσιαστική ανυπαρξία του Κράτους,  η δημόσια διοίκηση ερήμωσε, στην προσπάθεια περιορισμού του μεγέθους του κρατικού τομέα, που ωστόσο δεν υπερβαίνει τον  αντίστοιχο μέσο ευρωπαϊκό όρο. Για όλα αυτά, και για πλήθος άλλων εγκληματικών  μέτρων, οι πατέρες του Έθνους μας συναίνεσαν και έθεσαν αβίαστα την υπογραφή τους, προκειμένου αυτά να υλοποιηθούν! Το πρόβλημα δεν ήταν η άρνηση εφαρμογής τους, αλλά αντιθέτως η εμφάνιση όσο το δυνατόν πιστότερων, (δηλαδή οικτρότερων)  αποτελεσμάτων στους δανειστές.

            Το αναπάντητο μέγα ερώτημα ήταν, είναι και θα είναι, ως τη στιγμή που θα υποχρεωθούν (αν υποχρεωθούν) να απολογηθούν οι πρωτεργάτες πολιτικοί μας, για ποιούς λόγους δέχθηκαν να δολοφονήσουν το λαό και την πατρίδα τους, δεδομένου ότι γνώριζαν ότι:

1) Το ελληνικό χρέος δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ βιώσιμο. Επομένως, όλες οι δήθεν λύσεις, που εμφανίστηκαν ως τέτοιες στο διάστημα των τελευταίων επτά ετών ήταν, απλώς, πυροσβεστικές, και στην πραγματικότητα, με την ανάγκη λήψης συνεχών νέων δανείων, το χρέος γινόταν ολοένα περισσότερο μη βιώσιμο. Και, όμως, επέμεναν οι ελληνικές μας κυβερνήσεις ότι "το χρέος είναι βιώσιμο", ωσάν να επρόκειτο περί κρίσης καλής θέλησης.

2) Η ανάπτυξη ήταν φύσει αδύνατη, ακόμη και πριν από την απαίτηση των δανειστών για το όντως θανατηφόρο  πρωτογενές πλεόνασμα. Η ελληνική οικονομία, εκτός της ασφυξίας της σε όρους  ρευστότητας, έχει κατεστραμμένο και σημαντικό τμήμα του παραγωγικού της δυναμικού,  αλλά και δραματική  ανεπάρκεια ζήτησης για κατανάλωση και επένδυση. Εντελώς παρανοϊκή  η ελπίδα, ότι σε οικονομία, στην οποία περιορίζεται χρόνο με το χρόνο η κατανάλωση βασικών ειδών διατροφής, θα είναι δυνατή η ανάπτυξη.  Και, όμως, οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων επτά ετών έβλεπαν την ανάπτυξη να έρχεται. Και, μάλιστα, η προηγούμενη της παρούσας κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι επί των ημερών της άνθισε η ανάπτυξη, αλλά μετά σταμάτησε λόγω ΣΥΡΙΖΑ! Προφανώς, πιέζουν τους εαυτούς τους να βαφτίζουν ως "ανάπτυξη" μια τυχαία και άμεσα αντιστρέψιμη αύξηση του ΑΕΠ της τάξης του, ας πούμε, 0,4%. Και η αδιανόητη αυτή θέση Ελλήνων, αλλά και ορισμένων ξένων αξιωματούχων, είναι ακόμη πιο απαράδεκτη, δεδομένου ότι η μία μετά την άλλη, οι επίσημες εκθέσεις για την Ελλάδα δεν της δίνουν, με τις καλύτερες των συνθηκών, πάνω από  1% ανάπτυξη, για τα επόμενα 40-50χρόνια. Συνεπώς, και το 1,8% που αναμένεται, σχετικά, για το 2017, αν τελικά πραγματοποιηθεί, που είναι  εξαιρετικά αμφίβολο, δεν πρόκειται να διαρκέσει.

3) Η ελάφρυνση χρέους, κατά 50-60%, βαυκάλισε τους Έλληνες ως δήθεν πραγματικό γεγονός, αφού έτσι το παρουσίαζαν οι πολιτικοί μας των τελευταίων επτά ετών. Θα ήταν, ασφαλώς, η καλύτερη λύση, αλλά, δυστυχώς τόσο μα τόσο εμφανώς ουτοπική, εφόσον ο Γερμανός  ΥΠΟΙΚ δήλωσε ευθαρσώς και κατ' επανάληψη ότι είναι κάθετα αντίθετος. Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες πολιτικοί να αρνούνται να αντιληφθούν την πραγματικότητα, και επί μήνες να επικεντρώνουν  το σύνολο της ενέργειάς τους, σε αυτή την υπέρτατου βαθμού ουτοπία;

4) Στο διάστημα αυτών των επτά δραματικών ετών για την Ελλάδα καμία από τις κυβερνήσεις της επιδίωξε να εκμεταλλευτεί σημαντικές ευκαιρίες. Καθώς, έχω αναφερθεί ήδη σε πολλές από αυτές, θα περιοριστώ σήμερα σε μια εξαιρετικής σπουδαιότητας διαπίστωση, που ανακοινώθηκε πρόσφατα, από δύο οικονομολόγους: Τους  Πολ Καζαριάν, που είναι ο σημαντικότερος  Αμερικανός επενδυτής ελληνικών ομολόγων, ιδρυτής και διευθύνων σύμβουλος της Japonica Partners, και  Λαρς Φελντ, μέλος της επιτροπής των πέντε σοφών της Γερμανίας.  Αυτοί εξήγησαν τους λόγους για τους οποίους το ελληνικό χρέος έχει υπολογιστεί με λανθασμένο τρόπο, και αντί να αντιπροσωπεύει το 180% του ΑΕΠ, στην πραγματικότητα είναι μόνον 91% αντίστοιχα. Και, συνεπώς, οι δύο αυτοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται νέα δάνεια, γιατί μπορεί να αντιμετωπίσει  με τις δικές της δυνάμεις το χρέος της.

            Αλλά "ποιές δικές της δυνάμεις", αφού οι Έλληνες αξιωματούχοι εξακολουθούν απτόητοι, ακόμη και τώρα που αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο η απύθμενη υποκρισία των δανειστών, να ορκίζονται με συγκίνηση και με αυταπάρνηση  στην ανάγκη παραμονής στην "ευρωπαϊκή πορεία"; Δεν αντιμετωπίζουν καμία άλλη λύση....αρνούνται να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι η ΕΕ σκληραίνει τη στάση  της διεθνώς, από το φόβο που της προκαλούν οι δηλώσεις του πλανητάρχη, και γι' αυτό ο γερμανό-γαλλικός άξονας προετοιμάζει  πυρετωδώς την Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Σε αυτή την Ευρώπη, θα αναβιώσουν, πιθανότατα, οι διακρίσεις της Αρχαίας Ελλάδας σε ελεύθερους πολίτες, περίοικους και δούλους. Έχουν άραγε αναρωτηθεί  οι πολιτικοί μας, που πάσχουν μόνιμα από αφελή αισιοδοξία, ποιά  θα είναι η θέση των Ελλήνων, στο νέο ευρωπαϊκό καθεστώς;

            Οπωσδήποτε, σε πείσμα των πρόσφατων δραματικών εξελίξεων, μέσα στις οποίες η Ελλάδα έγινε  στην κυριολεξία μπαλάκι του τένις, ανάμεσα στις διαφωνίες, τους διαπληκτισμούς, τις υποχωρήσεις, το θέατρο σκιών, και πάνω από όλα την απύθμενη υποκρισία του ΔΝΤ και της ΕΕ, η "ευρωπαϊκή  πορεία" καλά κρατεί.

           

            Η εμμονή στην απαρέγκλιτη "ευρωπαϊκή πορεία",  ενώ όλα έχουν τελειώσει, και οι δανειστές δείχνουν την πλάτη τους στην τόσο αθεράπευτα εύπιστη Ελλάδα, φέρνει ήδη στην επιφάνεια  ένα νέο αφήγημα παραμυθιάσματος του ελληνικού λαού: Την ποσοτική χαλάρωση, στην οποία, δίκη σανίδας σωτηρίας,  έχει γαντζωθεί η κυβέρνησή μας για  να συνεχίσει να κτίζει πύργους στην άμμο. Και πάλι, για πολλοστή φορά απορεί κανείς, για το πως δεν είναι στοιχειωδώς πληροφορημένοι, τουλάχιστον οι οικονομολόγοι της κυβέρνησης για το, καταρχήν, αδύνατο εγχείρημα αυτής της ποσοτικής χαλάρωσης. Απορεί κανείς για το πως μπορούν να ελπίζουν την αποδοχή της Ελλάδας στο μέτρο αυτό της ΕΚΤ, αλλά και πως είναι δυνατόν να στηρίζουν τη σωτηρία της χώρας,  σε αυτό,  που έστω και αν είχε υλοποιηθεί, θα ήταν σταγόνα στον ωκεανό, σε σύγκριση με τις τεραστίας έκτασης ανάγκες, που απαιτεί η ανόρθωσή της.

             Υπάρχουν ισχυροί λόγοι, για τους οποίους τα ελληνικά ομόλογα δεν πρόκειται να γίνουν δεκτά από την ΕΚΤ, εκτός αν  αποφασιστούν μυστικές συμφωνίες μεταξύ του  ΔΝΤ και της ΕΕ, προκειμένου να αποσιωπηθεί το "εξαιρετικά μη βιώσιμο" ελληνικό χρέος, και προκειμένου να αναβιώσουν  στην Ελλάδα, οι αλχημείες, που επέβαλε το ΔΝΤ στη  Λατινική Αμερική το 1986. Δηλαδή, να μην αποχωρήσει  το ΔΝΤ από τον τόπο μαρτυρίου της Ελλάδας, αλλά και να μην συμμετέχει στην παροχή δανείων. Είναι η λύση που προτιμά ο κ. Σόιμπλε, γιατί αυτό έχει υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι όποιες λύσεις για το ελληνικό χρέος αδιαφορούν παντελώς για το κατά πόσο είναι ικανοποιητικές για την Ελλάδα, φθάνει να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των Γερμανών, και τις εκλογικές επιδιώξεις των εκάστοτε αξιωματούχων τους. Αλλά, και αυτή η αλήθεια φαίνεται να αγνοείται  από όσους αποφασίζουν για την τύχη της Ελλάδας. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη  και με την προσφυγή σε τέτοιες ανορθόδοξες λύσεις, δεν είναι, τελικά, διόλου πιθανή η δυνατότητα συμμετοχής της Ελλάδας στο μέτρο της ποσοτικής χαλάρωσης. Η πρώτη, και σαφώς αποφασιστική δυσκολία για αυτή την ελληνική συμμετοχή είναι ο απαράβατος όρος, το χρέος της  να είναι βιώσιμο, που όπως είναι γνωστό, δεν είναι. Ήδη η Goldman Sachs και η Citi έχουν εκφράσει την άποψη ότι είναι πολύ απίθανο να γίνει δεκτή η Ελλάδα, στο μέτρο  αυτό, πρώτον εξαιτίας κυρίως των υψηλών κόκκινων δανείων της, δεύτερον  εξαιτίας του ότι δεν θα προφθάσει να επωφεληθεί, πριν το πέρας αυτού του μέτρου, που προς το παρόν έχει παραταθεί μέχρι το τέλος του 2017,τέλος επειδή αν δεν γίνει σημαντική ελάφρυνση χρέους, από το 2022 η καταβολή τόκων θα αντιπροσωπεύει 32 δισεκατομμύρια ευρώ, έναντι 13, αντίστοιχα, σήμερα. Θα πρέπει, ακόμη, να ληφθεί υπόψη  ότι ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ ήταν, από την αρχή, εναντίον αυτού του μέτρου, γιατί διατηρούσε τα επιτόκια πολύ χαμηλά σε βάρος των Γερμανών αποταμιευτών, και βέβαια είναι ιδιαιτέρως αντίθετος για τη συμμετοχή σε αυτό της Ελλάδας, η οποία κατ' αυτόν, πρέπει να εξακολουθήσει να πληρώνει τα λάθη της.

            Η ΕΚΤ αποφάσισε την εφαρμογή του μέτρου ποσοτικής χαλάρωσης, με την αγορά τίτλων χρέους από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, στην προσπάθειά της να αναζωογονήσει την ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία εμφάνιζε χρόνια οικονομική στασιμότητα και διψήφια ανεργία. Με ρυθμό αγοράς τίτλων χρέους από τα κράτη-μέλη   της Ευρωζώνης, μηνιαίας αξίας αρχικά  60 δισεκατομμυρίων ευρώ, και στη συνέχεια 80,  η ΕΚΤ δαπάνησε από τον Μάρτιο του 2015 ως τον Φεβρουάριο του 2017 το συνολικό ποσό του 1 τρισεκατομμυρίου  και 700 δισεκατομμυρίων ευρώ. Ο στόχος, όμως  επίτευξης πληθωρισμού ίσου με 2% δεν πραγματοποιήθηκε.   Επειδή, ακριβώς,  τα αποτελέσματα  ήταν κατώτερα των αναμενόμενων, αποφασίστηκε η παράταση της λειτουργίας του προγράμματος, μέχρι το τέλος του 2017, και ίσως και αργότερα εφόσον χρειασθεί. Ειδικά, για την Ελλάδα, θα μπορούσε η ΕΚΤ να αγοράσει  τίτλους χρέους αξίας κατ' ανώτατο όριο 35 δισεκατομμυρίων ευρώ, και θα παρέμενε ακόμη χρέος ίσο με περίπου 290 δισεκατομμύρια ευρώ.

            Έχει σημάνει το τέλος όλων των φρούδων ελπίδων για ευνοϊκή λύση του ελληνικού προβλήματος, εντός μνημονίων. Και τώρα είναι  η ύστατη ώρα για την Ελλάδα να πάρει την τύχη στα χέρια της. Τώρα, που η παραμονή στην "ευρωπαϊκή πορεία", οδηγεί με απόλυτη σιγουριά σε κρανίου τόπο, ενώ ο αγώνας για εθνική ανεξαρτησία (όση μπορεί βέβαια να επιτευχθεί) καθώς και   για ταχύρρυθμη ανάπτυξη που θα χρηματοδοτηθεί από τη νέα δραχμή, υπόσχεται (κάτω από προϋποθέσεις) τη σωτηρία της Ελλάδας. Όσοι αρμόδιοι αποφασίζουν ακόμη να παραμείνουν αδρανείς, παρακολουθώντας την καταστροφή της χώρας, οφείλουν επιτέλους να συνειδητοποιήσουν τις τεράστιες ευθύνες τους, να εγκαταλείψουν την αδιέξοδη "ευρωπαϊκή πορεία", και να καταρτίσουν πρόγραμμα άμεσης δράσης.

ΕΧΕΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΙ ΜΕ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ» Καζαριάν: Στο 91% και όχι στο 180% του ΑΕΠ το ελληνικό χρέος

Maria Delivani <delimar@uom.edu.gr>	4 Ιουν (Πριν από 1 ημέρα)
προς Κονταξής

«ΕΧΕΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΙ ΜΕ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΟ ΤΡΟΠΟ»

Καζαριάν: Στο 91% και όχι στο 180% του ΑΕΠ το ελληνικό χρέος

Το ελληνικό χρέος έχει υπολογιστεί με λανθασμένο τρόπο και είναι πολύ μικρότερο από αυτό το επίσημα υπολογιζόμενο. Μετά από 6 αναδιαρθρώσεις θα πρέπει αν υπολογισθεί εκ νέου, σύμφωνα με τον Πολ Καζαριάν, τον μεγαλύτερο Aμερικανό επενδυτή ελληνικών ομολόγων, ιδρυτή και διευθύνοντα σύμβουλο της Japonica Partners.

• ΕΘΝΟΣ On Line
• 9:40, 1/6

«Αυτό το οποίο συζητούν σήμερα οι θεσμοί είναι μια πολιτική επινόηση» τονίζει στην Süddeutsche Zeitung του Μονάχου ο Αμερικανός επενδυτής, ο οποίος έλαβε μέρος στο Συνέδριο το οποίο συνδιοργάνωσαν το βρετανικό περιοδικό Economist και το Ελληνογερμανικό Επιμελητήριο χτες στη Φρανκφούρτη.

«Αν το ελληνικό χρέος υπολογιστεί βάσει των διεθνών στάνταρ, τότε δεν φθάνει το 180, αλλά μόλις το 91% του ΑΕΠ. Ο υπολογισμός δεν πρέπει να γίνεται πλέον με βάση την ονομαστική αξία του δημόσιου χρέους, αλλά με βάση τη χρονική αξία των δανείων, με την οποία λαμβάνονται υπόψη οι μέχρι τώρα ελαφρύνσεις, δηλαδή τα χαμηλότερα επιτόκια, η μεγαλύτερη διάρκεια εξόφλησης του χρέους και η μετάθεση του χρόνου έναρξης της αποπληρωμής των δανείων. Η Ελλάδα μπορεί και σήμερα να τα καταφέρει μόνη» είπε δυνατά στην αίθουσα του Συνεδρίου, μεταδίδει η εφημερίδα του Μονάχου.

Παρόμοια άποψη υποστήριξε στο Συνέδριο και ο οικονομολόγος Λαρς Φελντ, μέλος της επιτροπής των πέντε σοφών της Γερμανίας. Εάν υπολογιστεί η χρονική αξία των δανείων, τότε η κατάσταση είναι λιγότερο δραματική. «Με το να επικεντρώνουμε στα υψηλά ποσοστά του χρέους, το πρόβλημα δραματοποιείται στη δημόσια συζήτηση. Η Γερμανία θα επωφελούνταν από έναν τέτοιο υπολογισμό του ελληνικού χρέους, διότι εάν βρισκόταν σε τόσο πολύ καλύτερη κατάσταση, η πολιτική σωτηρίας της Ελλάδας θα μπορούσε να μπει σαφώς ταχύτερα στο αρχείο» εκτίμησε.

Demosthenes Konstantatos (gmail.com) Το πιθανότερο είναι ότι  έχουν δίκαιο οι δύο παραπάνω οικονομολόγοι, που υποστηρίζουν ότι το πραγματικό ελληνικό χρέος δεν αντιπροσωπεύει το 180% του ΑΕΠ, αλλά μόνο το μισό! Ωστόσο: * Αν, έτσι, έχουν τα πράγματα, τότε ο συνυπολογισμός και του τεράστιου γερμανικού χρέους, μεταβάλλει την Ελλάδα σε πιστώτρια και όχι χρεώστη της Ευρώπης.  Οι Γερμανοί, όμως, ως τώρα, υποστήριζαν αφ' υψηλού  και υπερηφάνως ότι...."δεν πληρώνουν τα χρέη τους", και ότι αντιθέτως η Ελλάδα "δεν πρέπει να ασχολείται με το χρέος της, αλλά με τις μεταρρυθμίσεις της"!!!! Έχει κάτι, αλλάξει τώρα, με την ευκαιρία  αποχώρησης του ΔΝΤ; *Και αν η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα είναι καταφατική, εμείς οφείλουμε να είμαστε πολύ "υποψιασμένοι", γιατί οποιαδήποτε γερμανική λύση στο πρόβλημά μας, θα είναι ΛΥΣΗ ΚΑΚΗ. Μετά από τις τραγικές εμπειρίες μας των 7 τελευταίων ετών, θα είναι απαράδεκτο να εξακολουθήσουμε να είμαστε τόσο ΑΦΕΛΩΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ.

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ! Νέα βόμβα Σόιμπλε: Να γιατί τα προγράμματα για την Ελλάδα ήταν… μάταια!

ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ! Νέα βόμβα Σόιμπλε: Να γιατί τα προγράμματα για την Ελλάδα ήταν… μάταια! Posted: 03 Jun 2017 01:05 AM PDT Σφοδρή επίθεση ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) εξαπέλυσε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, μιλώντας σε συνέδριο στο Βερολίνο.Όπως αναφέρει το newmoney.gr, ο κ. Σόιμπλε δεν δίστασε να κατηγορήσει το ΔΝΤ για τη σύνταξη «μάταιων προγραμμάτων» και να προσθέσει ότι, όλα αυτά που εκτιμά το Ταμείο για την ελληνική οικονομία, πέραν όλων των άλλων, δεν πρόκειται να την καταστήσουν ποτέ ισότιμο μέλος της ευρωζώνης.«Διαφωνούμε με το ΔΝΤ για τις εκτιμήσεις για την ανάπτυξη της Ελλάδας για τα επόμενα 40 με 50 χρόνια. Αυτή τη στιγμή, το ΔΝΤ δεν είναι πρόθυμο να δεχθεί ότι ο ρυθμός ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας μπορεί να ξεπεράσει το 1% για τα επόμενα 40 χρόνια» τόνισε ο κ. Σόιμπλε.Στηριζόμενος, μάλιστα, στην παραπάνω εκτίμηση του ΔΝΤ, δεν δίστασε να προσθέσει ότι «ως εκ τούτου, κάποιος μπορεί να εξηγήσει γιατί όλα τα προγράμματα (σ.σ.: της Ελλάδας) αποδείχθηκαν μάταια».Επιπρόσθετα, εκτίμησε ότι με μέσο ρυθμό ανάπτυξης 1% στα επόμενα 40 χρόνια η Ελλάδα δεν θα κατορθώσει να κλείσει το χάσμα που την χωρίζει από τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Related Items:

You are subscribed to email updates from ευανάγνωστο. To stop receiving these emails, you may unsubscribe now.	Email delivery powered by Google
Google Inc., 1600 Amphitheatre Parkway, Mountain View, CA 94043, United States

ευανάγνωστο (noreply@blogger.com) "Διαπιστώσεις", που ήταν ηλίου φαεινότερες από την πρώτη στιγμή του ελληνικού δράματος. "Διαπιστώσεις", που φυσικά ήταν γνωστές στον Γερμανό υπουργό οικονομίας από το 2010, αφού η  καταστρεπτική διαδρομή των δήθεν αναπτυξιακών προγραμμάτων του ΔΝΤ είναι διαχρονικά ξεκάθαρη, σταθερή και αμετάβλητη.... Απλώς, η ελληνική περίπτωση υπήρξε, όπως αποδεικνύεται, δυσκολότερο να συσκοτιστεί, από άλλες, εξ' ου και η αποχώρηση του ΔΝΤ, για να μην είναι παρόν στην τελική φάση  εξαφάνισης της Ελλάδας από προσώπου Γης.  Οποία, λοιπόν, ευρωπαϊκού αρώματος υποκρισία, και όχι μόνον από τους "επιστήθιους φίλους" Γερμανούς, αλλά και από το σύνολο των  προσφιλών εταίρων μας! Οποία εγκληματικής μορφής  "ευρωπαϊκή συνοχή και αλληλεγγύη"!!!! Τώρα πια μπορεί κανείς  να βασιστεί με ασφάλεια  σε λογικές προβλέψεις, σχετικά με τις εξελίξεις "συνοχής, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας", που θα ισχύσουν όταν ολοκληρωθεί, και κυρίως επισημοποιηθεί, το σχέδιο της "Ευρώπης πολλών ταχυτήτων", που προχωρεί αλματωδώς με τη σύμπραξη, ήδη, και του Γάλλου  προέδρου.  Τύφλα να έχουν, στο ευρωπαϊκό μέλλον,  οι διακρίσεις της αρχαίας Ελλάδας, σε ελεύθερους πολίτες, περιοίκους και δούλους! Και, βέβαια, εύλογο το ερώτημα τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε: Τι ακριβώς, αναμένουν, σχετικά με  την κατεστραμμένη  Ελλάδα μας, όλοι όσοι τώρα αποφασίζουν για την τύχη της (και θα αποφασίζουν προσεχώς), ώστε να  δικαιολογείται το γεγονός ότι  εξακολουθούν να επιμένουν ευλαβικά-συγκινητικά-  αλλά και ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ, αλλά και με ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ,   σε......"ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ  ΠΟΡΕΙΑ" ( με ή χωρίς  γραβάτα);;;;;;  Τι τους εμποδίζει να ανοίξουν τα μάτια τους, στην οικτρή πραγματικότητα, και να δουν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  την ΑΒΥΣΣΟ, χωρίς ημερομηνία λήξης, στην οποία οδηγούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα  την πατρίδα;  ΕΛΕΟΣ, για να συνειδητοποιήσουν οι πολιτικοί μας, αλλά και ο λαός μας, την άμεση ανάγκη αντίδρασης στην ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Η κυρία Μέρκελ είχε δίκαιο υποστηρίζοντας ότι μετά τη στάση του πλανητάρχη Ντόναλντ Τράμπ, απέναντι στην Ευρώπη, η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία και ίσως-ίσως και η Γαλλία) πρέπει να πάρει την τύχη στα χέρια της. Αλλά, αυτή η προτροπή, πρέπει τώρα να απευθυνθεί, σε δύναμη, προς την Ελλάδα, για να αγωνιστεί και να σωθεί, με τις δικές της δυνάμεις. Αν κατορθώσει να  συγκεντρώσει, αυτές τις δυνάμεις, δεν θα έχει τίποτε να φοβηθεί.

ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ "ΜΕ Η ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΒΑΤΑ" Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, 23.05.2017

      ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

         "ΜΕ Η ΧΩΡΙΣ ΓΡΑΒΑΤΑ"

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, 23.05.2017

====================================

Το χθεσινό φιάσκο των συνομιλιών στο Eurogroup, για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ήταν απολύτως αναμενόμενο, για οποιονδήποτε παρακολουθεί με στοιχειώδη προσοχή τα σχετικά διαμειβόμενα.  Εκτός από τα μισόλογα, τα ευχολόγια, τις αμηχανίες,  την άρνηση θετικών απαντήσεων,  από την ηγεσία της Ευρωζώνης, υπήρχε και η σαφέστατη τοποθέτηση του υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας (ορθότερα της  ΕΕ), του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, o οποίος απέκλεισε, ευθαρσώς και εκ των προτέρων,  τη διατήρηση φρούδων ελπίδων. Υπήρχε, όμως, ακόμη και κυρίως  η παγιωμένη άρνηση, από την πλευρά της ΕΕ, να  ικανοποιήσει το μακρόχρονο αίτημα του ΔΝΤ, για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, παρότι αυτό αποτελούσε προϋπόθεση παραμονής του στο κουαρτέτο, και παρότι αυτή  η παραμονή του αποτελεί διακαή επιθυμία της Γερμανίας.

            Οι Έλληνες αρμόδιοι, ωστόσο, όχι μόνο έδειξαν ανίκανοι  να ερμηνεύσουν, στις σωστές τους διαστάσεις, το σύνολο των αρνητικών ενδείξεων, σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, αλλά επιπλέον  μοίραζαν  σε καθημερινή βάση υποσχέσεις για μια θετική έκβαση, που θα έθετε δήθεν τέρμα στην αγωνία του ελληνικού λαού, και που θα διάνοιγε δήθεν ελπιδοφόρους ορίζοντες, για την Ελλάδα. Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν, βέβαια, το αποκορύφωμα του κυβερνητικού ενθουσιασμού, για τα όσα λαμπρά δήθεν  μας περίμεναν, που θα δικαιολογούσε ακόμη και  πρωθυπουργική γραβάτα!

            Η τραγελαφική αυτή συμπεριφορά της ελληνικής κυβέρνησης, που για ακόμη μια φορά μας  γελοιοποίησε και μας εξευτέλισε διεθνώς,  επιδέχεται  πολλές αναγνώσεις. Καμία, όμως, από αυτές  δεν είναι σε θέση, κατά την κρίση μου, να ρίξει άπλετο φως στο τι ακριβώς συμβαίνει, και  για ποιούς συγκεκριμένους λόγους αυτοί που μας κυβερνούν, τα τελευταία επτά χρόνια, προερχόμενοι  από όλα σχεδόν τα πολιτικά φάσματα, συμπεριφέρονται με αυτό τον ακατανόητο, αυτό τον απαράδεκτο και αυτό τον άκρως τραυματικό τρόπο. Γιατί, δηλαδή,  αρνούνται να αντιμετωπίσουν, συνολικά και ορθολογικά, το ελληνικό πρόβλημα αλλά αντιθέτως καταφεύγουν, ανεπιτυχώς πάντοτε,  σε  λύσεις, που στερούνται στοιχειώδους σοβαρότητας;  Γιατί φοβούνται να επιλέξουν οδούς  που, αν και αναπόφευκτα περιέχουν ορισμένους κινδύνους,  υπόσχονται όμως και θετική έκβαση,  προτιμώντας μονίμως λύσεις  καταστροφών;  Γιατί και πως μπορούν να υπογράφουν, Έλληνες πολιτικοί, με τόσο ασύγγνωστη ελαφρότητα, την εκχώρηση του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της χώρας, στους δανειστές, ωσάν το σύνολό του να αποτελεί ιδιοκτησία τους;  Γιατί και πως πείθονται να  εφαρμόζουν ολοένα και πιο απάνθρωπα και κατά συρροή εγκληματικά μέτρα, εναντίον των ήδη εξαθλιωμένων  συμπατριωτών τους; Και στη συνέχεια να τους παραμυθιάζουν με  δικαιολογίες κατώτερες του ελαχιστότατου ΙQ, όπως ανάμεσα και σε πολλές  άλλες, είναι και τα αντίμετρα; Γιατί  οι Έλληνες πολιτικοί δείχνουν να αγνοούν βασικούς νόμους της οικονομίας, παρότι αρκετοί μεταξύ τους έχουν πάρει και κάποια σχετικά διπλώματα;

            Στα αγωνιώδη αυτά ερωτήματα δεν υπάρχει ικανοποιητική απάντηση. Ίσως, επειδή, κατά την κρίση μου, η επιμήκυνση παραμονής στην εξουσία, δεν μπορεί να αποτελεί τη βασική δικαιολογία διάπραξης,  αποτρόπαιων πράξεων, από άτομα που δεν εκλαμβάνονται  ως    εγκληματίες.

            Θα επιχειρήσω μια σύνοψη, για τη δραματικά εσφαλμένη πορεία αυτής της κυβέρνησης, των όσων προηγήθηκαν στην επταετία, και αυτής που προλειαίνεται,  και που κινδυνεύει να είναι "μια από τις ίδιες":

1. Το πρόγραμμα που οι ελληνικές κυβερνήσεις δέχονται να εφαρμόζουν, επί επτά συναπτά χρόνια, είναι εν γνώσει τους (ή, οπωσδήποτε, θα έπρεπε να είναι) εσφαλμένο και γι' αυτό αδιέξοδο.  Εκτός του ότι η   σαθρή  του βάση αναγνωρίστηκε, ακόμη,  και από τους πρωτεργάτες της σύλληψής του, στο ΔΝΤ, τα επτάχρονα οικτρά του αποτελέσματα,  θα έπρεπε να είναι υπέρ αρκετά για την εγκατάλειψή του. Ωστόσο, μετά την παταγώδη αποτυχία των τριών προηγούμενων μνημονίων, που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε τριτοκοσμική οικονομία, το τέταρτο μνημόνιο, που υπέγραψε πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ,  επιβάλλει ακόμη σκληρότερη λιτότητα, για τα πέντε επόμενα έτη, καθώς και ακόμη πιο αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα. Η πολιτική λιτότητας, ωστόσο, είναι ανίκανη να εξασφαλίσει προϋποθέσεις αποπληρωμής του χρέους, ακριβώς, επειδή συρρικνώνει την οικονομία, περιορίζει τα έσοδά της, διαιωνίζει την ανάγκη προσφυγής σε δανεισμό, και μεγεθύνει το χρέος εντός του συνεχώς μειούμενου ΑΕΠ. Το ΔΝΤ, όμως, με τη σύμφωνη πάντοτε γνώμη των εταίρων μας επιμένει σε αυτό. Γιατί; Οι πιθανές απαντήσεις είναι πολλές, αλλά ίσως  μπορούν να περιληφθούν σε μία και μόνη: Διότι, προφανώς, η  αποπληρωμή του χρέους   δεν αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο των δανειστών.

2. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, και κυρίως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εδώ και καιρό, έχουν κυριολεκτικά γαντζωθεί στο θέμα της "ελάφρυνσης του χρέους", δίνοντας την εντύπωση ότι πιστεύουν, πως αυτή θα έσωζε την Ελλάδα. Πράγματι, μια ξεκάθαρη και χωρίς "ουρές" περικοπή του χρέους κατά τουλάχιστον 60% θα ήταν σωτήρια για την ελληνική περίπτωση. Θα πρέπει, ωστόσο, να είναι κανείς αθεράπευτα αφελής, και επικίνδυνα  αιθεροβάμων, για να πιστεύει σοβαρά ότι μια τέτοια έκβαση θα ήταν ποτέ δυνατή, στα πλαίσια της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Της Ευρώπης  που τώρα αισθάνεται να κινδυνεύει από τα  "λαϊκίστικα κόμματα" και  το τέλος της παγκοσμιοποίησης και του φιλελευθερισμού. Και που γι' αυτό σκληραίνει τη στάση της, και επικεντρώνεται  σε μεθόδους αποτελεσματικής "εμφύτευσης πολιτικών", όχι πια μόνο στις κατεχόμενες περιοχές του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και σε έθνη, που υποτίθεται ότι από την αρχή κυβερνούν την Ευρώπη, από κοινού με τη Γερμανία.  Τα τραγικά αποτελέσματα του ελληνικού κουρέματος, που αργοπόρησε, απλώς και μόνο, για να σωθούν οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, σε βάρος του ελληνικού λαού, καθώς και η χρόνια  συμπεριφορά των εταίρων μας, απαλλαγμένη από κάθε  ίχνος αλληλεγγύης, θα έπρεπε να αποτελέσουν επαρκείς αποδείξεις, στην αντίληψη αυτών που μας κυβερνούν,  για το που οδεύουμε, και πως επιβάλλεται να αντιδράσουμε.

3. Η άγρια πραγματικότητα, ωστόσο, που επικρατεί στο περιβάλλον του κουαρτέτου, αποδείχθηκε ανίκανη να αφυπνίσει  τους κυβερνητικούς αρμόδιους.....οι οποίοι μετέβησαν στο Eurogroup, και περίπου δήλωσαν στους εκεί παρισταμένους ότι οι ίδιοι "δέχθηκαν να αποτελειώσουν το αποτρόπαιο έργο που τους ανατέθηκε, και επομένως έκαναν το καθήκον τους". Συγκεκριμένα:

*Υλοποίησαν αδίστακτα  όλα, μα όλα τα φρικτά, τα παρανοϊκά και τα αρρωστημένα μέτρα που, βαπτίζονται ως δήθεν μεταρρυθμίσεις (το αγαπημένο ρεφρέν του Γερμανού υπουργού οικονομικών). Δηλαδή, δέχθηκαν να εξαθλιώσουν, σταδιακά, το λαό τους. Να υποθηκεύσουν τη δημόσια, αλλά και την ιδιωτική του περιουσία. Να ξεπουλήσουν με συνοπτικές διαδικασίες, για το τίποτε, λιμάνια-τρένα-αεροδρόμια-νησιά κλπ. Να καταργήσουν κάθε είδος προστασίας των εργαζομένων, που αποκτήθηκε με μακρόχρονους αγώνες στο παρελθόν. Να ξεσπιτώσουν χιλιάδες οικογένειες, αρπάζοντας τα σπίτια τους, επειδή αδυνατούν να ξεπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια, εξαιτίας της κρίσης και της ανεργίας που δημιούργησαν τα μνημόνια. Να  δηλώσουν ότι δεν θα εφαρμόσουν τις αποφάσεις του Σ.τ.Ε. που χαρακτηρίζουν αντισυνταγματικές τις αυθαίρετες μειώσεις συντάξεων, ώστε να καθησυχάσουν τυχόν ανησυχίες των δανειστών, κ.ο.κ., κ.ο.κ.

*Αλλά, και να αποδεχθούν την προσθήκη πρωτοφανών μέτρων, που θα αφυπνιστούν αυτόματα στο μέλλον, ως δικλείδα ασφαλείας,  στην  περίπτωση που τα ήδη ενεργά δεν ικανοποιήσουν απολύτως τους εταίρους μας. Αλλά, αυτά είναι περιττά, δεδομένου ότι ο φόβος των δανειστών ότι δεν θα είναι εφικτή η μακροχρόνια επίτευξη τόσο υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων είναι εξωπραγματικός. Διότι τι θα πει "μη εφικτή" εφόσον το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων είναι συνάρτηση του πόσο σφίγγεται το σχοινί στο λαιμό των Ελλήνων!

Και μετά, λοιπόν,  από μια τόσο συνεπή συμπεριφορά, οι κυβερνήτες μας πίστευαν ότι θα ήταν λογικό να φορέσει γραβάτα ο πρωθυπουργός μας, πανηγυρίζοντας για την .....ελάφρυνση του χρέους. Αλλά, λησμόνησαν οι κυβερνώντες, ότι οι κάθε μορφής κατακτητές, όσο οι υποτελείς τους  σκύβουν τον αυχένα, τόσο θεριεύουν και οι  απαιτήσεις τους. Και, έτσι, δεν ήρθε  η ελάφρυνση.

  Και τώρα; Α, μα τώρα, θα περιμένουμε το Eurogroup του Ιουνίου.

4. Είναι, πραγματικά, δύσκολο, αν όχι ακατανόητο, το να κατανοηθεί η αδυναμία (ή άρνηση) κατανόησης, από τις ελληνικές κυβερνήσεις μας,  αυταπόδεικτων γεγονότων,  όπως, και μεταξύ άλλων, ότι:

*Η "ελάφρυνση" που έγινε δυστυχώς  άλλοθι για τη λήψη εγκληματικών μέτρων εναντίον του ελληνικού λαού, καθώς και για την αδράνεια προσφυγής σε  απολύτως  επιβαλλόμενα μέτρα, δεν πρόκειται (έστω και αν οι εταίροι μας ευαρεστηθούν να την εγκρίνουν) να είναι αποτελεσματική. Και τούτο, επειδή λογικά αποκλείεται  ένα γερό κούρεμα του χρέους. Και αποκλείεται διότι, εκτός του ότι, ουδείς των εταίρων μας ενδιαφέρεται πραγματικά για τα ελληνικά  μαρτύρια (εκτός ίσως των Γάλλων, που δυστυχώς είναι αδύναμοι), ένα αποφασιστικό κούρεμα είναι πολύ δύσκολο να περάσει στη Γερμανία (εφόσον οι Γερμανοί έχουν πιστέψει στο μέγα ψεύδος ότι δήθεν με τα δάνεια καλοπερνούμε), αλλά και διότι θα αποτελούσε επικίνδυνο προηγούμενο και για άλλες χρεωμένες οικονομίες της Ευρώπης. Αν λοιπόν,  η ελάφρυνση συνίσταται στο να μειωθεί το επιτόκιο (που είναι ήδη πολύ χαμηλό) ή να επιμηκυνθεί η περίοδος πληρωμής των υποχρεώσεών μας "το βουνό θα έχει γεννήσει ποντικάκι".

*Η σωτηρία της Ελλάδας είναι μονόδρομος, που ωστόσο δεν διανοίγεται αν μείνουμε με τα μνημόνια και το ευρώ. Η Ελλάδα, έχει κατεπειγόντως ανάγκη από ανάπτυξη. Ανάπτυξη, όχι 0.4%, ή 0.7%, ή 1%, ή 1.5%, αλλά ανάπτυξη  ισχυρή της τάξης του 4-5%  ετησίως και συνεχώς επί 15 τουλάχιστον χρόνια. Να υπενθυμίσω ότι οι καλύτερες προβλέψεις των τελευταίων εκθέσεων του ΔΝΤ  δίνουν  στην Ελλάδα ανάπτυξη γύρω στο 1%, για τις επόμενες δεκαετίες. Η ελληνική οικονομία έχει καταποντιστεί, εξαιτίας της στραγγαλιστικής λιτότητας, και είναι πολύ δύσκολο να αναγεννηθεί, μέσα από τις στάχτες  μιας συνεχούς και αλύπητης  αποδόμησης. Ο μεγάλος, και δυστυχώς, εμφανής  κίνδυνος είναι ότι έχει, πιθανότατα, περιέλθει σε φάση διαρκούς ύφεσης, και παγίδας ρευστότητας, από την οποία η έξοδος  είναι εξαιρετικά προβληματική. Αν υπάρχουν, ακόμη, ελπίδες, αυτές συγκεντρώνονται στη ρίψη μεγάλων κυμάτων ρευστότητας, χωρίς το φόβο πληθωρισμού, που θα επακολουθήσει, αλλά που ελπίζεται ότι θα είναι ελεγχόμενος, αν ανταποκριθεί αρκετά γρήγορα η προσφορά. Η κυβέρνησή μας, ωστόσο, και όχι μόνον η παρούσα, βλέπει την ανάπτυξη να έρχεται, είτε μέσω της ποσοτικής χαλάρωσης, είτε μέσω της αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ, είτε μέσω συρροής επενδυτών (αχ, αυτά τα "καλά" κοράκια), ή μέσω μείωσης της φορολογίας επιχειρήσεων, ή μέσω άλλων μέτρων, που δυστυχώς βρίσκονται συλλήβδην όλα εκτός των βασικών οικονομικών νόμων. Υποστηρίζονται, δυστυχώς,  από αξιωματούχους,  που αγνοούν (ή θέλουν να αγνοούν)  οικονομικές γνώσεις πρωτοετών φοιτητών,  ή που αρέσκονται να πιστεύουν σε θαύματα.

            Τελειώνοντας,  ας θυμηθούμε τα λόγια του Πλάτωνα, που αποδίδουν απολύτως  την ελληνική τραγωδία:

«Κάθε λαός είναι άξιος των ανθρώπων που τον κυβερνούν. Κανείς δεν είναι πιο υποδουλωμένος από εκείνους που εσφαλμένα πιστεύουν πως είναι ελεύθεροι. Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους»
Πλάτωνας 427-347 π.Χ

ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, 08.05.2017

ΓΑΛΛΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, 08.05.2017

===============

H Γαλλία πανηγυρίζει για την εκλογή του Emmanuel Macron, 39 ετών,  που είναι ο νεότερος πρόεδρος στην ιστορία της, αλλά και ο νεότερος πρόεδρος της Ευρώπης. Η περιποιημένη εμφάνιση του  Emmanuel Macron κερδίζει, εύκολα,  συμπάθειες, οι σπουδές του είναι σοβαρές, η μέχρι τώρα επαγγελματική και πολιτική του σταδιοδρομία δεν περιλαμβάνει σκάνδαλα, τουλάχιστον τέτοια δεν έχουν  γίνει γνωστά, και επιπλέον επιδεικνύει αξιοθαύμαστη αυτοκυριαρχία, ακόμη και σε στιγμές που κάποιου βαθμού συγκίνηση θεωρείται αναπότρεπτη, όσο και επιθυμητή. Αναλαμβάνει να κυβερνήσει ένα λαό με υψηλό μέσο μορφωτικό επίπεδο, με έντονη τάση αντικειμενικής κριτικής και ανάλυσης των γεγονότων, με σεβασμό στην ιστορία και τον πολιτισμό του, με σαφείς προτιμήσεις για πρωτοποριακές λύσεις στην ιστορική του διαδρομή.

          Δεν είναι στις προθέσεις μου η   κριτική των επιλογών των Γάλλων,  όπως αυτές προκύπτουν από το αποτέλεσμα της πρόσφατης  προεδρικής εκλογής. Θα αρκεστώ να   υπογραμμίσω ορισμένες εκφάνσεις  της, που είναι δυσεξήγητες, που έμμεσα ακυρώνουν την ελεύθερη επιλογή των ψηφοφόρων, και που κινδυνεύουν να διαιωνίσουν μη ικανοποιητικές καταστάσεις του παρελθόντος, για τη Γαλλία και την Ευρώπη.

 Τα χαρακτηριστικά που επικράτησαν στην προεδρική εκλογή:

1. Δεν ήταν ο προβληματισμός για την  προβολή του καλύτερου  υποψηφίου, αλλά ο εκ των προτέρων αποκλεισμός της Marine Le Pen

Το μήνυμα που κυριάρχησε από τον πρώτο γύρο, και που έγινε πιο ξεκάθαρο και επιτακτικό στο δεύτερο γύρο,  ήταν η δαιμονοποίηση  της προέδρου του Εθνικού Μετώπου, και η προσπάθεια αποκεφαλισμού της  με κάθε μέσο και με κάθε θυσία. Η πρόεδρος του Εθνικού Μετώπου εμφανίστηκε από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ, και όχι μόνον αυτών της Γαλλίας, ως  ο απόλυτος κίνδυνος που έπρεπε να εξουδετερωθεί με κάθε τρόπο. Σε κατάσταση, σχεδόν πανικού, ακόμη και εφημερίδες με αριστερή κατεύθυνση, χωρίς να δίνουν περισσότερες εξηγήσεις,  εμφάνιζαν ως δεδομένο και κοινής αποδοχής στόχο, ότι η Marine Le Pen, έπρεπε να εξαφανιστεί "επειδή ήταν φασίστρια και το κόμμα της  ακραίων και επικίνδυνων πεποιθήσεων".  

          Και είναι αλήθεια, ότι το Εθνικό Μέτωπο αποτελεί τη συνέχεια του κόμματος, που ίδρυσε ο πατέρας της,  Jean-Marie Le Pen και που ήταν όντως φασιστικό και αποδιοπομπαίο από κάθε άποψη, με αποκορύφωση την άρνησή του ότι υπήρξε ολοκαύτωμα. Αλλά, όμως, η διάδοχός του  Marine Le Pen  φρόντισε, με συνεχείς και πειστικούς τρόπους, να αποβάλλει αυτά τα  απαράδεκτα στοιχεία, και να τα υποκαταστήσει με  άλλα, που είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να θεωρηθούν ως φασιστικά ή, ακόμη, και ως ακροδεξιά. Ειδικότερα, το κοινωνικό της πρόγραμμα, υπέρ των οικονομικά ασθενέστερων, δεν διαφέρει από τις κατευθυντήριες γραμμές του αντίστοιχου του αριστερού  Melenchon, ενώ στο σύνολό του εμπίπτει στο περιεχόμενο των λοιπών νέων πολιτικών κομμάτων, που αποκαλούνται "λαϊκίστικά", που κατέκτησαν τις ΗΠΑ, και που ανέρχονται με ταχείς ρυθμούς στην Ευρώπη. Τα κόμματα αυτά, που είναι και δεξιών και αριστερών κατευθύνσεων, και που ακριβώς γι' αυτό η άνοδός τους έχει αποδυναμώσει την παραδοσιακή διάκριση αριστεράς και δεξιάς, στρέφονται εναντίον του ισχύοντος  καθεστώτος, δηλαδή του φιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Οι κεντρικές  τους γραμμές είναι ο έλεγχος των εθνικών συνόρων, ώστε να παρεμποδιστεί η ελεύθερη διακίνηση παράνομων μεταναστών και τρομοκρατών, ο περιορισμός της ανεξέλεγκτης απελευθέρωσης των συναλλαγών (παγκοσμιοποίησης), που αναγνωρίζεται, γενικώς πια, ως το σύστημα που δημιούργησε ελάχιστους νικητές και πολυάριθμους ηττημένους, καθώς  και η απόδοση πρωταρχικής σημασίας στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου  των πολιτών, χάρη στη χρήση εθνικού νομίσματος. Ως  πρώτο συμπέρασμα, σχετικό με τις γαλλικές προεδρικές εκλογές είναι η διαπίστωση  ότι οποιοσδήποτε και αν ήταν ο αντίπαλος της Marine Le Pen θα είχε εκλεγεί, με μοναδικό στόχο τον αποκλεισμό της.

2. Ως δεύτερο σημαντικό χαρακτηριστικό των γαλλικών προεδρικών εκλογών είναι το ότι κρίθηκε περιττό να γίνει πριν από την εκλογή, σε βάθος  αντιπαράθεση και αξιολόγηση  των προγραμμάτων των δύο υποψηφίων για την προεδρεία

Αντιθέτως, το πρόγραμμα του Emmanuel Macron υιοθετήθηκε εν λευκώ, και  χωρίς προβληματισμό, από την καθεστηκυία τάξη της Γαλλίας, και από τους ψηφοφόρους της οι οποίοι, όπως ανακοινώθηκε, ανήκαν στους "πιο μορφωμένους και πιο πλούσιους" Γάλλους. Είναι πιθανόν να είναι έτσι. Αλλά, το υπόλοιπο, εκπληκτικά σημαντικά κομμάτι των ψηφοφόρων, που ψήφισε το Εθνικό Μέτωπο, ή που ψήφισε  λευκό, ή που δεν προσήλθε στα εκλογικά τμήματα, σε ποιά άραγε αποφράδα κατηγορία ανήκει; Στους φασίστες; Στους αμόρφωτους; Στους μη προοδευτικούς;  Ο γαλλικός λαός χωρίστηκε ουσιαστικά στα δύο, και αυτή είναι η πιο επικίνδυνη και η πιο επώδυνη συνέπεια αυτών των προεδρικών εκλογών.

          Αλλά, να  επανέλθουμε για λίγο στα προγράμματα  του εκλεγέντος Emmanuel Macron και της Marine Le Pen. Το πρόγραμμα του πρώτου δεν περιέχει, τουλάχιστον με βάση ότι ανακοινώθηκε ως σήμερα, απολύτως τίποτε το νέο. Αποτελεί τη συνέχεια της μέχρι τώρα κατάστασης, υπογραμμίζοντας την "ευρωπαϊκή πορεία" και, βέβαια, την "παγκοσμιοποίηση". Θα μπορούσε να προστεθεί ότι ενισχύεται ο νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας του περιεχομένου του, κυρίως χάρη στην ανακοίνωση του νέου προέδρου, περί της ανάγκης απόλυσης 120.000 δημοσίων υπαλλήλων μέτρο, που όπως είναι γνωστό, βρίσκεται στην καρδιά των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, η "συνέχεια" δεν είναι  εκ προοιμίου ευνοϊκή, για την περίπτωση της Γαλλίας, η οποία λιμνάζει σε οικονομική στασιμότητα, έχει υψηλή και διαρκή ανεργία, έχει χάσει υψηλό ποσοστό της ανταγωνιστικότητάς της, δέχεται επίθεση στο ικανοποιητικό, μέχρι τώρα, κράτος πρόνοιας της, και υφίσταται, συχνά τις, όχι πάντοτε ιδιαίτερα ευγενικές προτροπές της Γερμανίας, για  την ανάγκη μεταρρυθμίσεων. Αντιθέτως, πολλά από τα  στοιχεία, που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της Marine Le Pen ανοίγουν νέους  ορίζοντες και φαίνεται να είναι αυτά που έρχονται από το μέλλον, και που υιοθετούνται σταδιακά  από την παγκόσμια οικονομία, αφού έχουν ήδη εισέλθει στην οικονομική και εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Παρενθετικά, να προσθέσω ότι κάθε 70-80 χρόνια, εναλλάσσονται σε παγκόσμια βάση τα δύο διαθέσιμα συστήματα, αυτό της παγκοσμιοποίησης και αυτό του προστατευτισμού. Και τούτο, επειδή η εφαρμογή τους, ιδίως όταν γίνεται μονομερώς και όχι με συνδυασμό των δύο, οδηγεί προοδευτικά σε καταστάσεις, στις οποίες υπερτερούν τα μειονεκτήματα, έναντι των πλεονεκτημάτων. Το δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από την παραπάνω ανάλυση είναι ότι οι Γάλλοι, σε αντίθεση με τη φύση και την παράδοσή τους, αρνήθηκαν να ασχοληθούν και να αξιολογήσουν  τα νέα στοιχεία των αλλαγών που έρχονται, προφανώς επειδή αυτά εμφανίστηκαν στο πρόγραμμα της υποψήφιας, που έπρεπε εκ προοιμίου να αποκλειστεί. Παρότι αυτά τα νέα στοιχεία δεν είχαν σχέση με την παραδοσιακή διάκριση αριστεράς, δεξιάς ή και ακροδεξιάς, αλλά ούτε είχαν χαρακτήρα εξτρεμισμού,  αντιμετωπίστηκαν ωστόσο ως να ανήκαν σε αυτήν.

3.Ως τρίτο χαρακτηριστικό των γαλλικών προεδρικών εκλογών είναι το γεγονός ότι δεν δημιούργησε ιδιαίτερο πρόβλημα, σχετικά με την αποδοχή του Emmanuel Macron,  η καταιγιστική,  πολύπλευρη, ισχυρή, και μη ιδιαίτερα διακριτική υποστήριξη του νέου προέδρου της Γαλλίας

  Ο Emmanuel Macron, περίπου άγνωστος μέχρι πριν λίγο, στο ευρύτερο γαλλικό και διεθνές κοινό, χωρίς δικό του κόμμα, χωρίς πολιτικό περίγυρο, επιβλήθηκε σε ελάχιστο χρόνο, ως ο περιούσιος για την γαλλική προεδρεία. Ακόμη και ο Barak Obama έσπευσε να ρίξει το βάρος του, υπέρ του νέου προέδρου, αδιαφορώντας για το ότι, έτσι, πιθανότατα, επηρέαζε  το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν είναι στις προθέσεις μου, όπως άλλωστε το δήλωσα  στην αρχή του παρόντος άρθρου, να προβώ σε κριτική του τρόπου διεξαγωγής της  γαλλικής εκλογικής αναμέτρησης, ή να προσθέσω σκιές στην ταυτότητα του Emmanuel Macron, αλλά τα γεγονότα, από μόνα τους, διαμορφώνουν την πραγματικότητα. Εκφράζω, καταρχήν, την απορία μου για το πως οι Γάλλοι που τον ψήφισαν, και που δεν μπορεί να κατηγορηθούν ως αφελείς, δεν ενδιαφέρθηκαν ωστόσο να ερευνήσουν τους βαθύτερους λόγους αυτής της υποστήριξης, που δέχθηκε ο νέος πρόεδρος ως υποψήφιος, και που όπως είναι γνωστό, δεν ήταν  μόνον από την  πλευρά της Γαλλίας, αλλά και από ολόκληρη την υφήλιο. Και, ακόμη, διερωτώμαι πως δεν δυσανασχέτησαν, για το γεγονός ότι μη Γάλλοι τόλμησαν να τους υποδείξουν πως θα ψηφίσουν. Ας δεχθούμε, λοιπόν, ότι ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας είναι εξαιρετικά χαρισματικός, οι ιδιαίτερες ικανότητές του έπεισαν τους Γάλλους που τον ψήφισαν ότι θα εξασφαλίσει στη χώρα τους τη χαμένη της αίγλη, ενώ οι ξένοι που τον υποστήριξαν πίστεψαν ότι η παρουσία του θα ενισχύσει την ειρήνη και τη δημοκρατία στην υφήλιο, αλλά πριν από όλα την ισχύουσα διεθνή οικονομική τάξη. Οπωσδήποτε, η συμβολή των ΜΜΕ, δεν είναι δυνατόν να εκτιμηθεί επακριβώς στο εκλογικό αποτέλεσμα.

Β. Συμπέρασμα

Οι πολύ σημαντικές θεσμικές εξελίξεις, που αφορούν ή που δεν αφορούν τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της Γαλλίας,   καταγράφονται, συνοπτικά, ως εξής. Η παγκοσμιοποίηση, της οποίας η συνέχιση διακυβεύεται ήδη πολύ σοβαρά, ιδίως μετά την άνοδο στην εξουσία του Donald Trump, έχει δημιουργήσει ισχυρότατα επενδυμένα συμφέροντα, κυρίως, στους διεθνείς τραπεζικούς και χρηματοπιστωτικούς  κύκλους. Και από την άλλη πλευρά, ακριβώς τα αποτελέσματα αυτής της παγκοσμιοποίησης, που συνδυάστηκε και με συχνά ακραίας μορφής νεοφιλελευθερισμό, υπήρξαν εξαιρετικά οδυνηρά για τους λαούς της υφηλίου, και κυρίως της Ευρώπης: ανεργία, ανασφάλεια, ελαχιστοποίηση μισθών, απίσχναση της δημοκρατίας, διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, θεοποίηση του κέρδους, υπερβολικός ατομισμός, εκμετάλλευση της εργασίας, άνοδος της εγκληματικότητας,  και πάνω από όλα κορύφωση των κάθε μορφής ανισοτήτων. Οι αρνητικές αυτές συνέπειες, που επιβαρύνουν  τους πολλούς, βρίσκονται στη βάση της δημιουργίας και της ταχύτατης διάδοσης των λεγόμενων "λαϊκίστικων κομμάτων". Οι ολίγοι, που χάνουν τα πολύ σημαντικά προνόμια που, επί 50 περίπου χρόνια, τους εξασφάλισε το ισχύον καθεστώς, κινητοποιούνται και πασκίζουν για την ανατροπή αυτών  των τόσο επικίνδυνων για αυτούς κομμάτων, χρησιμοποιώντας θεμιτά, αλλά και αθέμιτα  μέσα μεταξύ των οποίων είναι και ο προσεταιρισμός όσο περισσότερων ΜΜΕ είναι εφικτός σε κάθε περίπτωση. Την πρώτη παράσταση αυτής της βίαιης σύγκρουσης, ανάμεσα στο κατεστημένο και στο νέο καθεστώς, παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα η υφήλιος, κατά την εκλογή του Donald Trump. Τηρουμένων των αναλογιών, η σφοδρότητα των κατηγοριών εναντίον του, από κάθε πλευρά, βρίσκεται προς την ίδια κατεύθυνση με την πρόσφατη εναντίον της Marine Le Pen.

          Έτσι, οι "λαϊκιστές" κατηγορούνται με απίστευτη ευκολία, ως εχθροί της δημοκρατίας, ως καθυστερημένοι και αμόρφωτοι, ως φασίστες, ως εξαιρετικής επικινδυνότητας για τις κοινωνίες τους, ή και ως άτομα που εξυπηρετούν σκοτεινά συμφέροντα. Το πρώτο και κυρίαρχο μέλημα των οπαδών του ισχύοντος καθεστώτος είναι, χωρίς αμφιβολία, η προσπάθεια εμφύτευσης, σε καίριες θέσεις, δικών τους ανθρώπων, προκειμένου να καταλάβουν κυβερνητικές θέσεις  κυρίως οικονομικού περιεχόμενου, υπουργικές  ή και πρωθυπουργικές, ώστε να εξασφαλιστεί, χωρίς περιπέτειες, η  συνέχιση της ίδιας πορείας  με πριν: "ευρωπαϊκή", "νεοφιλελεύθερη", "παγκοσμιοποιητική".  Παρόμοιες μεθοδεύσεις έχουν ευοδωθεί με επιτυχία στην ελληνική περίπτωση, καθώς και σε άλλες χώρες, κυρίως, της Νότιας Ευρώπης.  Η στρατιά αυτή των εκκολαπτόμενων, έτσι, πολιτικών αποτελείται, συνήθως, από στελέχη του ευρύτερου τραπεζικού συστήματος, το οποίο εξυπακούεται ότι οφείλουν να εξυπηρετούν. Η ήδη πλούσια και πολύπλευρη εμπειρία των "φυτευτών πολιτικών" δεν μπορεί, βέβαια να διαψευστεί, αλλά δεν αποκλείεται να έχει αφήσει εκτός πεδίου δράσης την περίπτωση των πρόσφατων εκλογών στη Γαλλία. Το μέλλον θα δείξει.