Εσχάτη προσδοσία (2017)



Ο ελληνικός λαός, που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, με ποσοστό 62%, πληροφορείται μέσα από το ανατριχιαστικό περιεχόμενο αυτού του βίντεο, ότι:
* Η επιλογή του κρίθηκε απαράδεκτη, όχι μόνον από την Κυβέρνηση Συριζανέλ, αλλά και από το σύνολο της μνημονιακής αντιπολίτευσης. Με ψυχική ομοφωνία, λοιπόν, οι νυν και μελλοντικοί κυβερνήτες του ελληνικού λαού συνωμοτούν στην πλάτη του, αναζητώντας εναγωνίως "λύση" για το πως θα ποδοπατήσουν την εκφρασμένη, μέσω της ψηφοφορίας, θέλησή του. Το πως, δηλαδή, και πάντως με ταχύτατες διαδικασίες, για να προλάβουν την αναγγελία των επίσημων αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας, θα χαλκεύσουν τη μετάλλαξη του ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
* Εναντίον της λαϊκής θέλησης, συμπαρατάχθηκαν εκείνο το βράδυ, χωρίς αναστολές, (όπως, τουλάχιστον προκύπτει από τις σχετικές δημόσιες εξομολογήσεις του κ. Μεϊμαράκη) εκτός από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος συναινεί να συνδράμει με το κύρος του την επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού.
* Πράγματι, στις "κρίσιμες εκείνες ώρες", (κατά τα λεγόμενα πάντοτε του κ. Μεϊμαράκη στο πλαίσιο της περί ης ο λόγος συνέντευξης), σύσσωμη η πολιτική ηγεσία ζητά τη συμπαράσταση του προέδρου της Δημοκρατίας, για να συντελεστεί η πρωτοφανής νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος, και να γίνει το ΟΧΙ, ΝΑΙ. Και όπως προκύπτει από τα λεγόμενα του κ. Μεϊμαράκη, η βοήθεια προσφέρθηκε αμέριστη από τους θεσμούς (δηλαδή τους δανειστές) και τους ξένους, που συμμάχησαν με τους πολιτικούς μας, και με τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να διαστρεβλωθεί η βούληση του λαού, να νοθευτεί το εκλογικό αποτέλεσμα, και να μην τολμήσει να σηκώσει κεφάλι ο εξαθλιωμένος λαός. ...

Ο κ. Μεϊμαράκης, έκανε τις παραπάνω αυτές δηλώσεις, χωρίς φόβο και πάθος, και με μεγάλη άνεση όπως φαίνεται στο βίντεο, γιατί ήταν προφανώς πεπεισμένος για την απόλυτη ορθότητά τους (όπως, ακριβώς, και ο Ζαρατούστρας). Περιττό, βέβαια να υπογραμμιστεί ότι ο κ. Μεϊμαράκης δεν εκφράζει μόνο τις προσωπικές του απόψεις, αλλά και αυτές του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας, που συμπίπτουν απολύτως με τις δικές του. Που σημαίνει ότι οι πατέρες του Έθνους δεν έχουν ουδεμία αμφιβολία για το αναφαίρετο δικαίωμά τους να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατο των υπηκόων τους, αδιαφορώντας αν με την ψήφο τους οι υπήκοοι έχουν εκφράσει δυναμικά την κατά 100% διαφορετική προτίμησή τους.
Κάτω από το πρίσμα των δραματικών αυτών γεγονότων, που συνέβησαν το βράδυ του δημοψηφίσματος, μπορούν να εξηγηθούν πολλές εξελίξεις, φαινομενικά ανεξήγητες.
Καταρχήν, υπάρχει σύμπνοια ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, για το ότι τα μνημόνια, και η πιστή εφαρμογή τους, αποτελεί μονόδρομο. Έτσι, διατυπώνονται διάφορες απόψεις, εμφανώς παράλογες, που ωστόσο θεωρούνται εξ' ορισμού ορθές, όπως αναφέρονται αμέσως παρακάτω:
-Ότι, δηλαδή, η σταδιακή υιοθέτηση των ολοένα και πιο εγκληματικών απαιτήσεων των δανειστών, που να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας στις οποίες να έχουν εφαρμοστεί, αναγνωρίζεται ως "πρόοδος".
-Ότι συμφωνούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, για το ότι η "καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις είναι καταστρεπτική", που σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχόμαστε, χωρίς συζήτηση, όλες τις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και από κοινού μαζί τους να τις επιβάλλουμε ως δήθεν "μεταρρυθμίσεις" στον άμοιρο ελληνικό λαό.
-Ότι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση οραματίζονται την έλευση της ανάπτυξης, που δήθεν παρεμποδίζεται από τις καθυστερήσεις στη διαπραγμάτευση. Το άλλοθι, έτσι, των καθυστερήσεων συσκοτίζει τον σταθερό κατήφορο του συνόλου των αναπτυξιακών δεικτών, καθώς και την Ελλάδα που μετουσιώνεται με ταχύτατους ρυθμούς σε κρανίου τόπο. 
Οι παραπάνω αυτές διαπιστώσεις καταλήγουν, αναπότρεπτα, στο τραγικό συμπέρασμα ότι "το εγκληματικό πρόγραμμα που μας επιβάλλουν οι θεσμοί, είναι δήθεν για το καλό μας"!!!!
Με τις συνθήκες αυτές, που δεν συναντιούνται ούτε σε τριτοκοσμικές οικονομίες, με δικτατορικό καθεστώς, αναρωτιέται κανείς σε ποιά υπόληψη και σε τι σεβασμό μπορεί να ελπίζει να συγκεντρώσει, στον ευρωπαϊκό και διεθνή στίβο, η Ελλάδα μας, της οποίας οι ηγέτες αδίστακτα επαίρονται, και μάλιστα δημόσια, για το ότι ήταν απαραίτητο να μεταλλάξουν το ΟΧΙ της λαϊκής θέλησης σε ΝΑΙ "επειδή με το ΟΧΙ η Ελλάδα πήγαινε στα βράχια", (ενώ προφανώς με το ΝΑΙ θα σωζόταν!). Αλλά, και τι εμπιστοσύνη να μπορεί να κερδίσει, διεθνώς, η κατακαημένη Ελλάδα, όταν θεωρείται από τους ίδιους τους ηγέτες της ανάξια να έχει δική της γνώμη και γι' αυτό οφείλει να υφίσταται τις μαρτυρικές λύσεις που της επιβάλλουν οι δανειστές και που τις ενστερνίζονται οι πολιτικοί της;
Δυστυχώς, όμως, η νοθεία αυτή που συντελέστηκε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, και που κατέλυσε το Σύνταγμα, έχει και άλλη όψη, τραγικότερη ίσως από την πλευρά των συνεπειών της. Εννοώ ότι χάρη στο "σύνδρομο του Θεού" με το οποίο τόλμησαν οι πολιτικοί μας ηγέτες να ακυρώσουν το ΟΧΙ και να το εμφανίσουν ως ΝΑΙ, καταδίκασαν το λαό σε αργό και βασανιστικό θάνατο, φράζοντας έτσι τη μοναδική ελπίδα επιβίωσής του, την οποία ο ίδιος είχε σοφά επιλέξει. Οι ευθύνες, που ανέλαβαν οι πολιτικοί μας, με το πραξικόπημα της νύχτας του δημοψηφίσματος, είναι τεράστιες, και επιπλέον δεν μετριάζονται από καμιά δικαιολογία. Γιατί, αλήθεια, με βάση ποιά ακριβώς συμπεράσματα συγκριτικών μελετών (που δεν έγιναν ποτέ) ο κ. Μεϊμαράκης αποφάνθηκε (εκ μέρους ολόκληρου, σχεδόν, του πολιτικού φάσματος της χώρας) ότι....με το ΟΧΙ "πηγαίναμε στα βράχια";;; Ο κ. Μεϊμαράκης προφανώς μετέφερε την ουσιαστική απαγόρευση σοβαρής συζήτησης, σχετικά με την πρόκριση άλλου δρόμου εκτός των μνημονίων, που όπως είναι γνωστό επιβάλλεται από τα ΜΜΕ, ύστερα από κυβερνητικές προτροπές, ενώ παράλληλα αγνοούνται προκλητικά όλες οι μελέτες -προτάσεις και υποδείξεις σοβαρών οικονομολόγων Ελλήνων και ξένων, μεταξύ των οποίων και πολλών με Νόμπελ (για ότι ήθελε να σημαίνει αυτό), που βάσιμα υποστηρίζουν την ανάγκη άμεσης εγκατάλειψης της "ευρωζώνης". Συνεπώς, το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ συναίνεσε ταυτόχρονα και στην προϊούσα εξαθλίωση του ελληνικού λαού, αλλά και στην εξαφάνιση της Ελλάδας από το πρόσωπο της Γης, αν παραμείνει με τα μνημόνια.
Και, έτσι, φθάνουμε στην άκρη του νήματος, όπου τίθεται ένα ερώτημα, χωρίς προς το παρόν απάντηση: δηλαδή, "με ποιούς θα επιχειρηθεί η απαραίτητη αλλαγή;"- μπορεί να στηριχθούν ελπίδες σε έξοδο που θα επιχειρηθεί με τους ίδιους εκείνους πολιτικούς, που ποδοπάτησαν τη λαϊκή θέληση και που συνεργάζονται με τους δανειστές για την εφαρμογή αυτού του εξαθλιωτικού και, κυρίως, αδιέξοδου προγράμματος;; Το δράμα είναι ακριβώς ότι το ελληνικό πρόβλημα, δεν φαίνεται να έχει λύση.
Ωστόσο, θα πρέπει με κάθε τρόπο να βρεθεί λύση, γιατί, διαφορετικά, η γενικευμένη βία κινδυνεύει να είναι η διάδοχος κατάσταση σε μια Ελλάδα που καταποντίζεται αβοήθητη. 

[1] Πρόκειται για ένα πρωτοφανούς περιεχομένου βίντεο, που αναφέρεται σε συνομιλία/ συνέντευξη του Βαγγέλη Μεϊμαράκη με τον Νίκο Χατζηνικολάου (7.7.2016 στο REAL FM).

«Ανακτημένη εθνική κυριαρχία» με φτωχοποιημένους πολίτες Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

«Ανακτημένη εθνική κυριαρχία» με φτωχοποιημένους πολίτες

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

δημοσιεύθηκε στο SLpress στις

29 Ιουνίου 2018

112FacebookTwitterGoogle+PinterestEmailPrintShares1

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη  –

Το, σκοτεινών συνεπειών, περιεχόμενο της συμφωνίας του Eurogroup της 21ης Ιουνίου για το ελληνικό χρέος, δεν δικαιολογεί, ασφαλώς τους πανηγυρισμούς στο Ζάππειο, με ή χωρίς γραβάτα. Και τούτο, επειδή πρόκειται για μια επιπλέον συμφωνία, που όχι μόνο παραμένει πιστή στις βασικές κατευθύνσεις των τριών προηγούμενων Μνημονίων, δηλαδή ακριβώς αυτές που εξαθλίωσαν την ελληνική κοινωνία και οικονομία, αλλά και επειδή είναι αυτή που φέρνει την ταφόπετρα.

Και στο τελευταίο αυτό Μνημόνιο (γιατί πώς να γίνει, για Μνημόνιο πρόκειται), οι ατελεύτητες συζητήσεις μέχρι των πρωινών ωρών, στο Eurogroup, διαπιστώνουν, γι’ ακόμη μια φορά, την αγωνία των εταίρων μας για την πλήρη κατοχύρωση των συμφερόντων των δανειστών, αλλά και την παγερή αδιαφορία τους για τις τραγικές επιπτώσεις των μέτρων, που τελικά μας επιβάλλουν.

Προσπαθώ να ανακαλύψω έστω και ένα μέτρο της τρόϊκας ή και αργότερα των «θεσμών», στα περίπου εννέα μνημονιακά μας χρόνια, που να στόχευε στη σωτηρία της πραγματικής και όχι της εικονικής ελληνικής οικονομίας. Αναζητώ, έστω και ένα μόνο μέτρο, που να προώθησε την ταχύρρυθμη ανάπτυξη, και όχι την αλύπητη αφαίμαξη όλων ανεξαιρέτως των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας.

Το περιεχόμενο ενός τέτοιου μέτρου, που οπωσδήποτε απουσιάζει από τα Μνημόνια, θα στόχευε πριν από όλα στον αποκλεισμό της λιτότητας, θα φρόντιζε να εξασφαλίσει αναπτυξιακά δάνεια. Στη δε θέση των οιονεί δανείων, που αυτοστιγμεί επιστρέφουν στους δανειστές, θα προωθούσε επενδύσεις και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών. Θα ενίσχυε πληθωρισμό της τάξης του 3-4% για να ενθαρρυνθεί η οικονομική δραστηριότητα, θα προχωρούσε σε δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος και θα πρόσφερε, από την αρχή, τουλάχιστον 15ετή περίοδο χάριτος, πριν από την έναρξη αποπληρωμής του χρέους.

Να τα αποτελέσματα

Με την εξασφάλιση ενός ετήσιου αναπτυξιακού ρυθμού, ίσου με 3,5-4%, η εξυπηρέτηση του χρέους θα ήταν σχεδόν αυτοτροφοδοτούμενη, και το ίδιο και η σταδιακή πληρωμή του χρέους. Με κάποιες παραλλαγές, αυτό το σχήμα ήταν το προτεινόμενο από τη Γαλλία, που όμως απορρίφθηκε χωρίς συζήτηση, όλες τις φορές που ήρθε για συζήτηση. Τελικά, ωστόσο, η απόρριψη ήταν νομοτελειακή, γιατί είναι αδύνατον να υπάρξει ανάπτυξη, όταν ταυτόχρονα εφαρμόζεται στραγγαλιστική πολιτική λιτότητας.

Τα αποτελέσματα της πολιτικής, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, από τους δανειστές, χρόνο ύστερα από χρόνο, ήταν:

• η συνεχής μείωση του ΑΕΠ της κατά 27% από την αρχή της κρίσης,
• η πτώση του κατά κεφαλή ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος από 93% το 2008 του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού, σε 67% το 2017,
• η στασιμότητα της ιδιωτικής κατανάλωσης, που κυμαίνεται σε επίπεδο κατά 27% χαμηλότερο από το αντίστοιχο μέσο της Ευρωζώνης,
• σε ανεργία που διεκδικεί την πρωτιά της Ευρώπης και που κινείται σε επίπεδο ανώτερο του 25% του ενεργού πληθυσμού, σε πείσμα των 600.000 περίπου νέων, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα,
• σε ταχύρρυθμη επέκταση «μισθών» της τάξης των 200-400 ευρώ κ.ο.κ.
• Και σε πείσμα του υπέρμετρου δανεισμού της, το χρέος της Ελλάδας, από 130 περίπου, που ήταν στην αρχή της κρίσης, ως ποσοστό στο ΑΕΠ, σκαρφάλωσε κοντά στο 190% αντίστοιχα.

Εκ προοιμίου δράμα

Τα μέτρα των τριών προηγουμένων Μνημονίων είχαν, χωρίς δυνατότητα της όποιας μορφής αμφισβήτησης, καταστρεπτικά αποτελέσματα για την Ελλάδα. Και τούτο, επειδή στο διάστημα των εννέα αυτών οδυνηρών ετών, δεν υπήρξε ούτε ένα μέτρο, με προορισμό την ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας. Ούτε ένα μέτρο, που να απέβλεπε στον περιορισμό των ανείπωτων δεινών των Ελλήνων. Αντιθέτως, η ανάπτυξη είχε εκ προοιμίου αποκλειστεί από την ατζέντα των δανειστών μας, παρότι με την επίκληση της δήθεν αναμονής της αποκοίμιζαν όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις αυτής της δραματικής περιόδου.

Αυτά ήταν, ως εδώ, τα δραματικά έργα και οι ημέρες των τριών Μνημονίων. Και επειδή ορισμένοι ανάμεσά μας, προβάλλουν τα όχι σοβαρά επιχειρήματα, ότι δηλαδή «καθώς εμείς φταίγαμε για όλα θα έπρεπε να πληρώσουμε«, να υπενθυμίσω ότι, ουδείς, από όσο γνωρίζω, αρνείται την υποχρέωσή μας να πληρώσουμε ό,τι αποτελεί νόμιμο χρέος μας. Αλλά αυτή η πληρωμή, που θα έπρεπε να προγραμματιστεί μέσα σε ανθρώπινα, αλλά και σε αποτελεσματικά πλαίσια δράσης, από τους «εταίρους» μας, οι οποίοι αρέσκονται επιπλέον να εμφανίζονται και ως σωτήρες μας, σχεδιάστηκε αντιθέτως μέσα σε απάνθρωπα και σε αναποτελεσματικά καλούπια.

Και τώρα το 4ο και καλύτερο

Αναμένοντας αυτά τα μέτρα νέας μνημονιακής κοπής, είχαν πυροδοτηθεί μεγάλες προσδοκίες για «θριαμβευτική έξοδο» από τα Μνημόνια, για «ελάφρυνση χρέους», για «εγκατάλειψη της λιτότητας», για «επάνοδο στην κανονικότητα» και για «ανάκτηση της χαμένης εθνικής κυριαρχίας». Αυτό, όμως, που τελικά μας προέκυψε είναι ένα τέταρτο Μνημόνιο, που δεν είναι απλώς «ένα από τα ίδια», αλλά είναι δυστυχώς ένα πολύ χειρότερο από όλα τα προηγούμενα.

Να υπογραμμίσω, ακόμη, ότι το τελευταίο αυτό Μνημόνιο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και όρο πολύ προσβλητικό και εντελώς απαράδεκτο για το σύνολο του ελληνικού λαού. Όρο που θα όφειλε να αποκρουστεί με νύχια και δόντια από τους Έλληνες διαπραγματευτές. Εξυπακούεται ότι αναφέρομαι στο γεγονός ότι, σε αντίθεση με τις λοιπές χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που αυτές ελέγχονται κάθε έξη μήνες, οι εταίροι μας εξευτέλισαν, επιβάλλοντας, σε εμάς, έλεγχο κάθε τρεις μήνες. Η ανεπίτρεπτη ανάμεσα σε εταίρους, προσβλητική αυτή μεταχείρισή μας, θα έχει σίγουρα δυσμενείς επιπτώσεις στην πορεία και στις επιδόσεις ενός λαού, που του βάζουν δημόσια την ετικέτα, του «αναξιόπιστου», και που οι εκπρόσωποί του την αποδέχονται αδιαμαρτύρητα. Ωστόσο, ο κ. Τσίπρας έκρινε ότι έτσι κερδίζουμε την «εθνική μας κυριαρχία».

Να αναφερθώ εδώ και σε ένα άλλο αδιανόητο ατόπημα, για το οποίο δεν υπάρχουν λόγια για να το χαρακτηρίσω. Πρόκειται για πληροφορία, που συζητιέται ευρέως ανάμεσα στους Έλληνες βουλευτές, και την οποία επιπλέον διάβασα ως είδηση σε ξένα έντυπα: ότι, δηλαδή, φθάσαμε σε τέτοιο σημείο απόλυτου ξεπεσμού (για την περίπτωση που αυτό συνέβη) ώστε ανταλλάξαμε την πατρίδα μας, τη Μακεδονία, με……ελάφρυνση χρέους (που, και αυτή, δεν έγινε). Καθώς τα μέτρα του τέταρτου αυτού Μνημονίου διαχέουν παντού μαυρίλα, που διαπιστώνεται με την πρώτη αναγνωστική ματιά, θα αναφερθώ σύντομα σε μερικά μόνο από αυτά.

Οιονεί και οριακά μέτρα ελάφρυνσης

Αν εξαιρέσουμε τη δεκαετή αναστολή πληρωμής μικρού σχετικά τμήματος των συνολικών υποχρεώσεών μας, που οπωσδήποτε έπρεπε να μας έχει εξασφαλιστεί από την αρχή, όλα τα υπόλοιπα δήθεν ελαφρυντικά μέτρα είναι μικρής ως οριακής σημασίας. Πρόκειται για σταγόνες στο χείμαρρο της συνολικής καταστροφής. Και, ειδικότερα, πρόκειται είτε για εντελώς ασήμαντα μέτρα ελάφρυνσης, είτε για ποσά που οι εταίροι όφειλαν να μας επιστρέψουν εδώ και καιρό, είτε ακόμη για μέτρα που εμφανώς πάρθηκαν για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των δανειστών, και όχι για να βελτιώσουν τη δική μας θέση.

Κατά τα άλλα για ακόμη μια φορά οι «εταίροι» μας, εκτός των φίλων Γάλλων, αντιμετώπισαν το ελληνικό πρόβλημα με μεμψιμοιρία, με θλιβερή μιζέρια, αθετώντας όλες τις υποσχέσεις τους για ουσιαστική ελάφρυνση χρέους, και με ξεκάθαρη άρνηση να δώσουν ανάσα στη χώρα, που οι ίδιοι καταστρέψανε με τα άπληστα και εξοντωτικά τους Μνημόνια. Ως συμπλήρωμα των δήθεν μέτρων ελάφρυνσης, οι δικοί μας αρμόδιοι αναφέρονται και σε δυνατότητες «στοχευμένων παροχών», μέσα από τις οποίες ουτοπικά πιστεύουν ότι θα «σώσουν» την καταρρέουσα κατάσταση.

Πρόκειται, ειδικότερα, για την υποχρέωση των Ελλήνων να υπερβούν ακόμη και αυτά τα εγκληματικά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα των 3,5% του ΑΕΠ ως το 2022, ώστε να εξασφαλίζονται έτσι οι «στοχευμένες παροχές». Και εύλογα διερωτάται κανείς από τι είδους μήτρα ιδεών αντλούν οι αρμόδιοι αυτά τα παρανοϊκής πρωτοτυπίας σχήματα;

Φονικά μέτρα 

1. Παρότι είναι αποδεδειγμένο ότι, εξαιτίας των μέχρι τώρα, πολυάριθμων μειώσεων στις συντάξεις, ένα μεγάλο τμήμα των συνταξιούχων δεν τα βγάζει πέρα, απτόητο ωστόσο το 4ο Μνημόνιο προβλέπει από 1.1.2019, μειώσεις μέχρι και 18%, που ισοδυναμούν με δύο συντάξεις. Εκτός της απόλυτης φτωχοποίησης, στην οποία θα περιέλθει, έτσι, το σύνολο σχεδόν των συνταξιούχων, η μείωση θα έχει τραγικές συνέπειες και στην ήδη αναιμική ζήτηση, από το επίπεδο της οποίας εξαρτάται η ανάπτυξη. Και αν, τώρα, αυτή εκτιμάται γύρω στο 1,4%, θα καταποντιστεί πιθανότατα και κάτω από το 1%, αν επιπλέον ληφθεί υπόψη ότι μεγάλος αριθμός συνταξιούχων εξασφαλίζει τώρα την επιβίωση παιδιών και εγγονιών. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ποιος θα τολμήσει να μιλήσει για «ανάπτυξη»;
2. Από τον Δεκέμβριο του 2018 οι πληρωμές για ΕΚΑΣ από 853 εκατομμύρια ευρώ θα μειωθούν στα 45 εκατ. ευρώ, για να καταργηθούν στο τέλος του 2019. Εκτός από τη σημαντική μείωση της ζήτησης για κατανάλωση, που θα προκύψει και εξαιτίας αυτού του άγριου μέτρου, οι άνθρωποι θα πεθαίνουν από πείνα στο δρόμο, όπως στη γερμανική κατοχή. Αλλά, όμως, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό μας «τελειώνει η λιτότητα»!
3. Παράλληλα προβλέπονται αυξήσεις του ΕΝΦΙΑ, ως το 2020, ώστε να εξασφαλίζει έσοδα 2,65 δισεκατομμυρίων ευρώ το χρόνο στο δημόσιο ταμείο. Σίγουρα θα καταρρεύσει, έτσι, οριστικά η οικοδομική δραστηριότητα, η οποία αποτελούσε ανέκαθεν την ατμομηχανή ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Αποχαιρετιστήριο της ανάπτυξης και από το σημείο αυτό.
4. Από 1.1.2020 (ή αν κριθεί απαραίτητο και ενωρίτερα) θα υπάρξει μείωση της έκπτωσης, κατά 650 ευρώ, και θα υποχρεούνται εφεξής να πληρώνουν φόρο και όσοι έχουν καθαρό μηνιαίο εισόδημα ίσο με 470 ευρώ. Το μέτρο θα έχει δραματικές επιπτώσεις στην αδυναμία δημιουργίας οικογένειας και στην εμβάθυνση του αποδεκατισμού του ελληνικού πληθυσμού. Κατά τα άλλα ο κ. πρωθυπουργός βλέπει «επάνοδο της οικονομίας στην κανονικότητα».
5. Και, βέβαια, το επιστέγασμα όλων αυτών των αυτόχρημα απελπιστικών μέτρων, είναι το γιγαντιαίο πρωτογενές πλεόνασμα των 3,5% του ΑΕΠ, που απαιτείται ως το 2022 (και μετά, αν βέβαια υπάρχει ακόμη Ελλάδα, των 2%).
6. Παράλληλα, βέβαια, στη «συμφωνία του Eurogroup» δε θα μπορούσε να λησμονηθεί η κορωνίδα των «μέτρων σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας», δηλαδή η συνέχιση και ολοκλήρωση του ξεπουλήματος ολόκληρης της Ελλάδας. Πωλούνται αλύπητα και «σε τιμή ευκαιρίας» ΔΕΗ, ΔΕΣΦΑ, ΕΛΠΕ, ΔΕΠΑ, ΕΥΑΘ, λιμάνια Καβάλας, Αλεξανδρούπολης, Κέρκυρας, και για να μη μακρηγορούμε, με δυό λόγια, πωλούνται τα πάντα, επίγεια, υποθαλάσσια, αέρινα. Έτσι, εμείς περιμένουμε την «ανάπτυξη». Σε αδειασμένη χώρα!
7. Οι «εταίροι-φίλοι» μας εμφανίζονται κυριολεκτικά ενθουσιασμένοι με τη συμπεριφορά μας, καθώς τους εξασφαλίζουμε ανώδυνα όλα όσα δυσκολεύονταν να πιστέψουν, ακόμη και στα πιο τρελά τους όνειρα. Όχι μόνο δεχόμαστε να μετατρέψουμε την οικονομία μας σε κρανίου τόπο, και μάλιστα αδιαμαρτύρητα για να τους ευχαριστήσουμε, αλλά πρόσφατα προχωρούμε και σε παραχωρήσεις εθνικών μας εδαφών, αδιαφορώντας για το ότι σύντομα θα κλαίμε «χαμένες πατρίδες».

Το σκίσιμο των μνημονίων;

Και όλα αυτά ξεκίνησαν με τον κ. Τσίπρα, που ασφαλέστατα δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός, αν δεν έδινε προεκλογικές υποσχέσεις περί «σκισίματος Μνημονίων». Εκείνη την ηρωική περίοδο ο κ. Τσίπρας ήταν απορριπτέος από την κυρία Μέρκελ και το επιτελείο της, αλλά λαοπρόβλητος στην Ελλάδα. Έκτοτε, και ειδικά μετά το δημοψήφισμα του 2015, τα Μνημόνια, όχι μόνο δεν σκίστηκαν, αλλά μεταβλήθηκαν και σε είδος Ευαγγελίων, και τοποθετήθηκαν ευλαβικά μέσα σε χρυσόδετα κάδρα.

Οι μνημονιακές επιταγές, όσο παράλογες και φονικές και αν είναι, καταβάλλονται ωστόσο υπεράνθρωπες προσπάθειες και υπέρμετρες θυσίες, ώστε να μην παρακωλύεται η πιστή τους εφαρμογή. Έτσι, ο Έλληνας πρωθυπουργός κατέστη πολύτιμος για τις Μεγάλες Δυνάμεις, σε βαθμό που και το ΔΝΤ με αλχημείες, και παρότι το χρέος δεν είναι και δεν θα είναι βιώσιμο, επιμένει να παραμείνει ως χωροφύλακας στο «ευχάριστο περιβάλλον» του ελληνικού προγράμματος.

Όσο για την Ελλάδα, αυτή έγινε έρμαιο των επιθυμιών των «εταίρων» της, των γειτόνων της, και κοινώς πρόκειται για «ξέφραγο αμπέλι». Για όσους πιθανόν διερωτώνται για ποιο λόγο έγιναν οι πανηγυρισμοί στο Ζάππειο, την επόμενη της συμφωνίας του Eurogroup, τώρα ελπίζω ότι θα καταλάβουν το πόσο άξιζε να γιορταστεί μια τόσο καλή συμφωνία. Με τα μάτια του κ. Τσίπρα «Η Ελλάδα πηγαίνει καλύτερα".

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη 25.05.2018 www.delivanis.com (δημοσιεύθηκε στο SLpress στις 27/05/2018)

ΜΝΗΜΟΝΙΟ: ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΦΕΡΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ

   Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο

Μακεδονίας, Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη   25.05.2018   www.delivanis.com

(δημοσιεύθηκε στο SLpress στις 27/05/2018)

============================================================

Τον τελευταίο καιρό, ένα κάποιο τμήμα του ελληνικού λαού, εξουθενωμένο από τα καθημερινά και άλυτα προβλήματά του, αφέθηκε ενσυνείδητα να περιπλανηθεί μέσα στα  ονειρικά μονοπάτια δύο μαγευτικών παραμυθιών. Οι τίτλοι τους ήταν 1) Η  "καθαρή έξοδος" από τα Μνημόνια, και 2) Το "αναπτυξιακό σχέδιο".

            Δυστυχώς, για εμάς τους ανθρώπους, τα όνειρα καi τα παραμύθια τελειώνουν απότομα. Η αφύπνιση είναι, πάντα οδυνηρή.

Ι. Περί της δήθεν "καθαρής εξόδου"

Η έξοδος από τα Mνημόνια (έστω και όταν αυτά, δεν φέρουν πια αύξοντα αριθμό), είναι από τα πράγματα, απλώς, αδύνατη. Και τούτο διότι, πρώτον το ελληνικό χρέος έχει χαρακτηριστεί από το ΔΝΤ ως "εξαιρετικά μη βιώσιμο", όπως άλλωστε  είναι,  και έκτοτε αυτό έχει εξακολουθήσει την αναρρίχησή του, ως ποσοστό στο ΑΕΠ, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο  αυτόν τον "εξαιρετικά μη βιώσιμο" χαρακτήρα του. Διότι δεύτερον,  η επιτήρηση από τους  δανειστές είναι αναπότρεπτη, μέχρι  να ξεπληρωθεί από την Ελλάδα το 75% του χρέους (δηλαδή, εσαεί, δεδομένου ότι επί οκτώ χρόνια, όχι μόνο δεν ξεπληρώθηκε ίχνος του τεραστίων διαστάσεων αυτού χρέους, αλλά επιπλέον αυξήθηκε ο όγκος των υποχρεώσεών μας, ως προς αυτό: από 130% στο ΑΕΠ πριν από την κρίση, είναι τώρα αντίστοιχα 190%).

            Θα μπορούσαμε, βέβαια, να εξακολουθήσουμε να βαυκαλιζόμαστε με ένα άλλο μύθευμα: το  της ελάφρυνσης του χρέους. Αλλά, νομίζω, ότι αυτό το αφήγημα έχει ξεθωριάσει ακόμη και για όσους αρχικά  το πίστεψαν, επειδή, απλώς, δεν ερμήνευσαν σωστά την απαρέγκλιτη  γερμανική απόφαση, αυτή να μη συμβεί ποτέ.

            Τα Μνημόνια ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί στην Ελλάδα, διότι:

*Καταστρέψανε την ελληνική οικονομία και κοινωνία, με την απληστία των δανειστών να αρπάξουν το γρηγορότερο και με οποιαδήποτε μεθόδευση, τα όσα χρωστούσαμε (και όχι μόνο, αλλά και πολλαπλάσια αυτών), όχι μέσα από ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά μέσω αφαίμαξης κάθε αναπτυξιακής της δυνατότητας.

*Νοιάστηκαν αποκλειστικά και μόνο να επιτύχουν  τη δημοσιονομική ισορροπία, προκειμένου να εξασφαλιστούν οι δανειστές, και αδιαφόρησαν προκλητικά για  τον  καταποντισμό της πραγματικής οικονομίας και του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων. Απλώς, να παρατηρήσω ότι στην Ισλανδία έγινε το ακριβώς αντίθετο και, φυσικά, πολύ πιο ανθρώπινο.

*Με την πάροδο του χρόνου, οι απαιτήσεις των δανειστών έγιναν απροκάλυπτα νεοαποικιοκρατικές, ξεφεύγοντας εντελώς από τις προδιαγραφές της αλληλεγγύης και της συνοχής μιας οιονεί ενωμένης Ευρώπης. Τα σπίτια των φτωχών, οι καταθέσεις και το σύνολο του πλούτου της χώρας μας εξουσιάζονται, χωρίς έλεος, από τους εταίρους μας. Και το χειρότερο, τα εθνικά μας θέματα, όπως φαίνεται, άρχισαν να αποτελούν αντικείμενο εκβιασμού και συναλλαγής.

            Παράλληλα, από την αρχή της ελληνικής τραγωδίας, οι εταίροι/δανειστές έσπευδαν να προσφέρουν βοήθεια στους δικούς μας κυβερνήτες, κάθε φορά που εμφανίζονταν ανυπέρβλητες δυσκολίες, και που έτσι κινδύνευαν  τα συμφέροντά τους. Φέρνω ως παράδειγμα την έξωθεν και αποφασιστική βοήθεια, που έλαβε η  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,  για να μεταλλαχτεί το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του 2015 σε ΝΑΙ. Για λιγότερο σοβαρό θέμα, φαίνεται  επίσης ότι  από κοινού με τους εταίρους μας αποφασίστηκε να μην ονομαστεί, επίσημα, 4ο Μνημόνιο, αυτό που θα ισχύσει μετά το τέλος του 3ου, έτσι ώστε  να αποφευχθούν, κατά το δυνατόν, αντιδράσεις του εξουθενωμένου λαού, που ποτέ δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί η έκβασή τους. Ωστόσο, δεν διαφεύγει κανενός το γεγονός ότι ένα νέο Μνημόνιο, πιο απάνθρωπο,  πιο εξαθλιωτικό και πιο μακροχρόνια καταστρεπτικό, από τα προηγούμενα, έχει ήδη σφίξει το βρόγχο γύρω από το λαιμό μας.

ΙΙ. Η κόλαση της δήθεν "καθαρής εξόδου"

Αυτό το νέο Μνημόνιο, χωρίς αριθμό,  εκτός απροόπτου, θα έχει αγριότερες συνέπειες για την Ελλάδα, από  τα τρία προηγούμενα, και τούτο πριν από όλα, διότι είναι η χαριστική βολή εναντίον ενός λαού που έχει ήδη αγγίξει τα όριά του, και μιας οικονομίας, η οποία χαροπαλεύει. Από τους πολυάριθμους λόγους, στη βάση αυτής της διαπίστωσης, θα αναφερθώ, αμέσως στη συνέχεια,  σε  μερικούς από  αυτούς, όπως είναι:

1) Η υποχρέωση επίτευξης, ως το 2022, ενός υπέρογκου πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 3,5%, και μετά ως το 2060, ύψους 2%. Τα πλεονάσματα αυτά θα αφαιρεθούν  μέσα από ένα ΑΕΠ, που σε πείσμα των συνεχών ενθουσιωδών κυβερνητικών προβλέψεων παραμένει, ουσιαστικά, καθηλωμένο, και κάτω από  ρυθμό μεγέθυνσης του 1.4% (αν δεν ξαναγυρίσει σε αρνητικούς ρυθμούς, που θεωρώ πολύ πιθανούς). Να προσθέσω ότι η διαβεβαίωση, προς τους δανειστές, ότι "αυτό το εγκληματικό πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί, πάντως, να επιτευχθεί" στερείται παντελώς  περιεχομένου. Απλώς, διότι με τις απάνθρωπες πρακτικές που ακολουθούνται,   το πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούσε να είναι διπλάσιο ή και τριπλάσιο…..Ο ορισμός του ύψους του, κάτω από τις ελληνικές συνθήκες, εξαρτάται από τον αριθμό των πολιτών  που αποφασίζεται εκάστοτε να καρατομηθούν (εξυπακούεται ότι η "καρατόμηση" έχει πολυσχιδείς  εκφάνσεις).

2) Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, σε πείσμα των εξωπραγματικών κυβερνητικών εξαγγελιών, οδεύει δυστυχώς, ακάθεκτη  προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο, ανεξαρτήτως του ότι, και στο αφήγημα αυτό συμμετέχουν και πάλι οι εταίροι μας (προφανώς διότι, διαφορετικά, θα όφειλαν να εξηγήσουν πως συνέβη  αυτή η καθολική  συμφορά, ενώ οι ίδιοι ήρθαν να μας  "διασώσουν"). Αλλά, πως και  από πού να πάει καλύτερα η ελληνική οικονομία, όταν στα οκτώ αυτά χρόνια εφαρμογής των "προγραμμάτων σωτηρίας μας", χάθηκε το 27% του ΑΕΠ, όταν τα ατομικά εισοδήματα συρρικνώνονται κάτω από το βάρος μιας εντελώς παρανοϊκής φορολογίας, όταν η  ανεργία, ή οποία φυσικά δεν μειώνεται, αλλά μεταβάλλει μορφή καθώς  η πλήρης απασχόληση έχει παραχωρήσει  τη θέση της, κατά 70%, σε μορφές απασχόλησης ανασφαλείς και σε αμοιβές γύρω στα 400 ευρώ και καθώς 600.000  περίπου νέοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό,   όταν οι επενδύσεις δημόσιες και ιδιωτικές  χειμάζουν, και όταν η απόλυτη ανασφάλεια για το αύριο κυριαρχεί; Η  κορυφαία απόδειξη της συνεχιζόμενης επιδείνωσης της οικονομίας απεικονίζεται στο απελπιστικά χαμηλό ποσό, που  η μέση ελληνική οικογένεια δαπανά στα super-markets το μήνα για να επιβιώσει. Ω, ναι, υπάρχει βελτίωση! Από 274 ευρώ πέρυσι, αυξήθηκε  φέτος σε 278ευρώ! Αν δεν πρόκειται για στατιστικό λάθος, η "βελτίωση" αυτή μπορεί να οφείλεται μόνο στον τουρισμό. Και η δεύτερη βροντερή απόδειξη εμβάθυνσης της εξαθλίωσης   είναι το γεγονός ότι  το 40% των συνταξιούχων "επιβιώνει με 372Ε το μήνα, ενώ το 30% των απασχολούμενων υποχρεώνεται να "τα βγάζει πέρα" με μέσο μισθό 383Ε. Επιπλέον, έχει επέλθει ριζική μείωση των δημοσίων δαπανών, για υγεία και παιδεία, με αποτέλεσμα να θίγονται, κυρίως, οι κοινωνικά ασθενέστερες τάξεις. 1.9 δισεκατομμύρια είναι τα νέα χρέη προς το Δημόσιο, τα οποία οι οφειλέτες αδυνατούν να καταβάλουν. Αυτά ως τώρα. Από τις αρχές, ωστόσο, του προσεχούς έτους, η κατάσταση στην Ελλάδα θα επιδεινωθεί παταγωδώς, καθώς οι ήδη γλίσχρες συντάξεις προβλέπεται ότι θα μειωθούν  κατακόρυφα, πιθανότατα θα εφαρμοστεί η μείωση του αφορολόγητου, θα καταργηθεί η ειδική μεταχείριση του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου και θα προστεθεί και οποιοδήποτε άλλο μέτρο απαιτήσουν οι εταίροι μας ως "απαραίτητο", για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους.

3) Στο μεταξύ, οι δανειστές εμφανίζονται ιδιαίτερα ανυπόμονοι και με τις "ιδιωτικοποιήσεις" (βλ. γενικό ξεπούλημα). Κατά το διάστημα της υποτιθέμενης καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια,  η χώρα θα πιέζεται αφόρητα να ολοκληρώνει με ταχείς ρυθμούς τη μεταβίβαση της δημόσιας περιουσίας προς τους δανειστές.

4) Η επιτήρηση, στα χρόνια της δήθεν" καθαρής εξόδου" από τα Μνημόνια, θα είναι δρακόντεια. Δεν θα ομιλούμε περί Μνημονίων, αλλά θα συνθλιβόμαστε από αυτά. Θα υποκύπτουμε σε αυτά, θα εξαθλιωνόμαστε εξαιτίας τους, θα φθίνουμε με αυτά. Πολύ χειρότερα από  τα οκτώ προηγούμενα χρόνια, γιατί η οικονομία και ο λαός είναι πια χωρίς αντοχές.  

5) Στο μεταξύ, εμείς, θα βγαίνουμε  "υπερηφάνως" στις αγορές, οι οποίες μας αναμένουν με ανοικτές αγκαλιές! Και διερωτώμαι, αλήθεια, τι θα  ωθήσει αυτές τις αγορές, από τώρα και στη συνέχεια, να μας φερθούν καλύτερα (να μας μαδήσουν δηλαδή λιγότερο) από  ότι το 2010, δεδομένου ότι δυστυχώς η κατάσταση της οικονομίας μας είναι τώρα τρισχειρότερη από τότε, το χρέος μας συντριπτικά υψηλότερο από τότε, ο ρυθμός ανάπτυξη ανύπαρκτος (ενώ πριν την κρίση ταχύτατος), η ανεργία μας τώρα η υψηλότερη της Ευρώπης, και η παραγωγική ικανότητα της οικονομίας μας αδιόρατη;  Χάρη στα υψηλά επιτόκια, που αρχικά επιβλήθηκαν αλύπητα στην Ελλάδα, πριν μειωθούν πρόσφατα, εκτιμάται ότι η Γερμανία αποκόμισε κέρδη ύψους 3,4 δισεκατομμυρίων ευρώ από τα ελληνικά ομόλογα. Εκτός από την πολύ δυσμενέστερη  κατάσταση της οικονομίας μας τώρα, σε σχέση με την αντίστοιχη στην αρχή της κρίσης, θα χρειαστεί, εν γνώσει μας και με δική μας  επιλογή, να επανέλθουμε σε πολύ υψηλότερα επιτόκια από αυτά των τελευταίων ετών. Τα οποία κινδυνεύουν να γίνουν ανεξέλεγκτα, αν η παγκόσμια οικονομία επιδεινωθεί (που ήδη ο ρυθμός της,  που ήταν 3,8% το 2017 έχει συρρικνωθεί επικίνδυνα), αν το υπερβολικό παγκόσμιο χρέος καταλήξει σε  κρίση, και αν η ΕΕ ταρακουνηθεί από τις αποφάσεις και ενέργειες της νέας ιταλικής Κυβέρνησης.

            Συμπερασματικά, με τη δήθεν "καθαρή έξοδο από τα Μνημόνια" ανοίγουν διάπλατες οι πύλες της Κόλασης, για την Ελλάδα.

ΙΙΙ. Και…το "αναπτυξιακό σχέδιο"!

  Η ανάπτυξη ήταν από την αρχή της ελληνικής κρίσης, και παραμένει ως η μοναδική ελπίδα επιβίωσης της χώρας. Αλλά, ωστόσο, με τις τρέχουσες και τις μελλοντικές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας, χρειάζεται απεριόριστο θάρρος και πλήρης  αποστασιοποίηση  από την πραγματικότητα, για να καταστρώσει κανείς ένα αναπτυξιακό σχέδιο. Και τούτο, διότι το πρώτο που οφείλει να απαντηθεί μέσα από  ένα τέτοιο σχέδιο είναι το από πού αναμένεται να έρθει αυτή  η ανάπτυξη.

            Οι μακροοικονομολόγοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει θεωρία ανάπτυξης, και ότι η έναρξη και η συνέχισή της δεν υπόκειται σε κανόνες, που μπορεί να επαναλαμβάνονται και να μεταφυτεύονται από οικονομία σε οικονομία. Ωστόσο, υπάρχει γενική παραδοχή, ότι η έναρξη της ανάπτυξης αδυνατεί να συμβεί σε οικονομία με χρόνια κατάσταση αντιπληθωρισμού, ότι η εφαρμογή λιτότητας αποκλείει την έλευσή της, ότι η ανάπτυξη  καταστραμμένης οικονομίας (όπως η ελληνική, εξαιτίας των Μνημονίων) απαιτεί καταρχήν τεράστια ποσά επενδύσεων, τα οποία να ριχτούν απότομα και όχι σταδιακά (ο σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών είχε προσδιορίσει, πριν κάποιο καιρό,  αυτό το απαραίτητο ποσό σε 100 δισεκατομμύρια ευρώ, το οποίο κρίνω ανεπαρκές), η προσέλκυση ξένων επενδύσεων (αν, βέβαια, πρόκειται για επενδυτές και όχι για άρπαγες του δημόσιου πλούτου) απαιτεί την ικανοποίηση πλήθους κριτηρίων που δεν υπάρχουν στην περίπτωσή μας, και επιπλέον η προτίμησή τους  στρέφεται γενικώς, προς προηγμένες οικονομίες και προς πολύ δυναμικές αναδυόμενες-βλέπε Κίνα. Να την περιμένουμε, λοιπόν, την ανάπτυξη, και γιατί όχι, να καταστρώνουμε και "αναπτυξιακά σχέδια" μακροχρόνια, αν αυτό μας διασκεδάζει. Αλλά ωστόσο να συνειδητοποιούμε ότι με τις παρούσες συνθήκες και τις πολύ-πολύ μακροχρόνιες μελλοντικές (αν δεν υπάρξουν κοσμοϊστορικές μεταβολές), όλα αυτά κινούνται στο χώρο των ονείρων και των ευχολογίων.

Συμπεράσματα

*Το ελληνικό πρόβλημα δεν λύνεται δυστυχώς με την προσφυγή σε αλλαγή κυβερνήσεων. Όσες κυβερνήσεις και αν αλλάξει αυτή η χώρα, αν παραμείνει σε Μνημόνια με ή χωρίς αριθμό, είναι χαμένη για πολλές δεκαετίες. Και όχι απλώς οικονομικά, αλλά και εθνικά, εφόσον θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο  ότι οι εκβιασμοί για τα εθνικά μας θέματα, που έχουν ήδη αρχίσει  θα συνεχιστούν εντονότερα, με βάση το χρέος.

*Η μόνη ορθολογική και ευνοϊκή, για την Ελλάδα, πρόταση στο διάστημα αυτών των οκτώ ετών, έγινε από τους μοναδικούς μας φίλους τους Γάλλους αλλά, όπως θα έπρεπε να αναμένεται, απορρίφθηκε από τους υπολοίπους. Αναφέρομαι στη  σύνδεση των ελληνικών υποχρεώσεων εξυπηρέτησης του χρέους  με την ανάπτυξη.

* Οι αποκαλούμενες, υποτιμητικά, λαϊκίστικες κυβερνήσεις κατακλύζουν, κυριολεκτικά, η μία μετά την άλλη, την Ευρώπη. Αξίζει τον κόπο, ο καθένας μας, να μην επαφίεται στις εύκολες κριτικές εναντίον τους, που είναι κατανοητό να προέρχονται από τους πανικόβλητους παραδοσιακούς πολιτικούς, αλλά να προσπαθήσει να αποκτήσει δική του αντικειμενική κρίση για αυτές, και κυρίως για τα μέχρι τώρα αποτελέσματά τους, που είναι περισσότερο από ικανοποιητικά για τους πολίτες τους.

* Όσοι από εμάς δεν συμφωνούν με την πορεία της ελληνικής οικονομίας, και όχι μόνο, αλλά και των εθνικών θεμάτων, χαρακτηρίζονται με ασύγγνωστη  ευκολία, ως  ετερόκλητοι, φασίστες ή προδότες. Επειδή, δηλαδή αρνούνται  να δεχθούν ότι  "πετάει ο γάιδαρος".

* Η Ισλανδία τόλμησε να αντιταχθεί στην ΕΕ. Πέρασε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Αλλά, τώρα, το κατά κεφαλή της εισόδημα είναι μεταξύ των υψηλότερων της υφηλίου, η ανεργία της είναι αυτή, που συνυπάρχει με  πλήρη απασχόληση και βαδίζει προς το μέλλον με αισιοδοξία. Στην Ευρώπη, αντιτάχθηκαν και άλλες οικονομίες στην ευρωπαϊκή πολιτική: Αυστρία, Νορβηγία, Ουγγαρία, Τσεχία, Πολωνία, Ρουμανία και, πρόσφατα, Ιταλία. Δεν είναι κακό για μια οικονομία να αναγνωρίσει ότι οι ευρωπαϊκές προδιαγραφές  πολιτικής είναι ακατάλληλες για την περίπτωσή της. Κακό είναι να εξακολουθήσει να εφαρμόζει πολιτικές που, εν γνώσει της,  την εξουθενώνουν.

ΓΙΑ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΚΑΙ ΑΚΡΙΒΟΥ ΦΙΛΟΥ Erengaip OMAROV 7/2018

ΓΙΑ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΚΑΙ

ΑΚΡΙΒΟΥ ΦΙΛΟΥ Erengaip OMAROV 7/2018

===============================================

O πρύτανης, ακαδημαϊκός και πάνω από όλα καλός φίλος από παλιά, Erengaip OMAROV γιορτάζει τα 70 του γενέθλια.

Είμαι καλεσμένη, και θα ήθελα πολύ να του δώσω από κοντά τις καλύτερες ευχές μου, για μια ζωή ακόμη πολλών ετών, γεμάτη από υγεία, οικογενειακή ευτυχία και λαμπρές επιτυχίες.

Ο πρύτανης και ακαδημαϊκός Erengaip OMAROV είναι μια εξέχουσα προσωπικότητα στο Almaty και στο Kazakhstan, και πρόσφερε και προσφέρει και θα προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στην πατρίδα του, με τις γνώσεις, τη φιλοπατρία και τις ατέλειωτες ικανότητές του.

Γνωριστήκαμε πριν δεκαετίες, στα πλαίσια του CEDIMES στο οποίο είναι διευθυντής για το   Kazakhstan, και πολύ ενεργό μέλος του. Χάρη στη συνεργασία αυτή είχα τη σπάνια ευκαιρία να επισκεφθώ την καταπληκτική αυτή ασιατική χώρα τρεις φορές, και να διδάξω θέματα  παγκοσμιοποίησης σε τμήμα  φοιτητών του Πανεπιστημίου του Kainar. Είχα, έτσι τη δυνατότητα να γνωρίσω πολυάριθμους συναδέλφους αυτού του Πανεπιστημίου, που θεμελιώθηκε και ανδρώθηκε από τον εορτάζοντα, σήμερα, πρύτανη και να θαυμάσω την άρτια οργάνωση, από τα σπουδαία ζητήματα ως την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά και το βαθύ σεβασμό και την αναγνώριση της αξίας του Πρύτανη, εκ μέρους των φοιτητών, των συναδέλφων και του προσωπικού του Πανεπιστημίου του Kainar.

Έχουν βαθιά χαραχθεί στη μνήμη μου τα θαυμάσια  βιώματα των τριών επισκέψεών μου στη μαγευτική σας χώρα. Ανάμεσα σε αυτά θέλω να υπογραμμίσω μια, πραγματικά, μοναδική εκδρομή, που μας πρόσφερε ο εορτάζων σήμερα, και που αναφέρεται στον παλιό δρόμο του μεταξιού, που ήδη αναβιώνει και θέτει τα θεμέλια για μια νέα και πολύ διαφορετική παγκοσμιοποίηση, αυτής που βιώσαμε τα τελευταία 50 χρόνια. Όσοι Ευρωπαίοι είχαν την ευκαιρία να λάβουν μέρος σε αυτή την εκδρομή, ασφαλώς, τώρα θα σκέπτονται όπως εγώ, ότι ο φίλος μας Erengaip OMAROV, μπόρεσε από πολύ νωρίς να προβλέψει την αναβίωση αυτού του δρόμου, που ήδη έχει αγκαλιάσει τρεις ηπείρους, την Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, και επιβάλλεται, ήδη, ως η νέας μορφής ασιατική παγκοσμιοποίηση. Θέλω, ακόμη, με την ευκαιρία αυτής της μεγάλης γιορτής, στην οποία δυστυχώς δεν παρίσταμαι, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων σε συνέδριο της Πράγας, όπου  ανέλαβα την εισήγηση του ανοίγματος του συνεδρίου, να αναφερθώ και σε μια υπέρτατη ευγένεια του Erengaip OMAROV, απέναντί μου. Αναφέρομαι στην  εκδρομή,  που μου πρόσφερε ο Erengaip OMAROV στη νεοσύστατη πρωτεύουσα του Kazakhstan την Astana. Δεν ήταν δύσκολο να  με εντυπωσιάσει, αλλά και να μου εξασφαλίσει τη δυνατότητα να παρακολουθήσω νοερά, έκτοτε, ορισμένες παγκόσμιες εξελίξεις, με επίκεντρο την Astana.

          Αγαπητέ Φιλε, να είσαι καλά, να δοξάζεις τον τόπο σου,  να γιορτάζεις γενέθλια ως το τέλος του κόσμου, και να έχουμε την ευκαιρία να ξανασυναντηθούμε σε κάποια γωνιά της υφηλίου.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια,

Ακαδημαϊκός του Erengaip OMAROV και της οικογένειάς του

Ιππότης της Λεγεώνας της τιμής

και ΦΙΛΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ

Maria Delivani Συνημμένα22 Μαΐ προς vcouliso Τι μπορεί να σημαίνει για την ΕΕ και την Ελλάδα η νέα "λαϊκίστικη" ιταλική κυβέρνηση Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας , 21.05.2018

Maria Delivani <delimar@uom.edu.gr>	22 Μαΐ
προς vcouliso

Τι μπορεί να σημαίνει για την ΕΕ και την Ελλάδα η νέα "λαϊκίστικη" ιταλική κυβέρνηση

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας , 21.05.2018

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η προσθήκη της  νέα ιταλικής κυβέρνησης, στις ήδη υπάρχουσες "λαϊκίστικες" της Ευρώπης, δηλαδή αυτές της Αυστρίας, της  Τσεχικής Δημοκρατίας, της Σλοβακίας, της Νορβηγίας, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας και   της Ρουμανίας, θα αποτελέσει πιθανότατα την αρχή του τέλους της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Πράγματι, το μέγεθος της Ιταλίας, που είναι η όγδοη στην υφήλιο, και της οποίας η νέα κυβέρνηση στρέφεται, κατά το 70% της σύνθεσής της, εναντίον των βασικών επιλογών της ευρωπαϊκής πορείας, αλλά και το εξευτελιστικό ποσοστό του 18,1% που έλαβε το φιλοευρωπαϊκό κόμμα τουMatteo Renzi αποτελεί,  για την ΕΕ, χτύπημα ισχυρότερο, ακόμη και από το BREXIT.

            Οι "λαϊκίστικες" κυβερνήσεις, όπως υποτιμητικά τις  αποκαλούν οι  παραδοσιακοί πολιτικοί, καθώς πανικοβάλλονται από τους ταχύτατους ρυθμούς επέκτασής τους, είναι το αποτέλεσμα της οργής των πολυάριθμων ηττημένων και περιθωριοποιημένων, της παγκοσμιοποίησης, και της  ΕΕ.

   Στην Ευρώπη,  το κύμα του λαϊκισμού άρχισε στους κόλπους του Νότου και γρήγορα έκανε έντονη την παρουσία του στα Βαλκάνια.  Αναμενόμενη θα πρέπει να θεωρηθεί η γεωγραφική αυτή προτίμηση, δεδομένης της υποβάθμισης της περιοχής, και της συνεχούς διεύρυνσης του αρχικού  αναπτυξιακού της ανοίγματος με τον ευρωπαϊκό Βορρά. Η αντιμετώπιση του χρέους του ευρωπαϊκού Νότου, χρησιμοποιήθηκε  ως άλογο της Τροίας, για την καθυπόταξη του Νότου από το Βορρά με προδιαγραφές νεοαποικιοκρατίας και με αδιαμφισβήτητο αρχηγό τη Γερμανία.

            Ένας ακήρυχτος, αλλά εξοντωτικός πόλεμος, μαίνεται ανάμεσα στο Βορρά και στο Νότο της Ευρώπης. Ο ευρωπαϊκός Νότος,  δεινοπάθησε από την ΕΕ, της οποίας οι κατευθυντήριες γραμμές είχαν, από την αρχή, σχεδιαστεί για να εξυπηρετούν τους ισχυρούς του εταίρους, και όχι τις δικές του ανάγκες. Επί δεκαετίες είδε να διαβρώνονται και να αποπροσανατολίζονται οι αναπτυξιακές του δυνατότητες, καθώς  υπήρξε θύμα συνεχούς αλλά κεκαλυμμένης εκμετάλλευσης από τον πλούσιο Βορρά.

            Τα λαϊκίστικα πολιτικά κόμματα εμφανίζουν σαφή κίνδυνο για τα παραδοσιακά, αλλά ταυτόχρονα  περιέχουν και τους νεωτερισμούς της πολιτικής και κοινωνικής ζωής από τους οποίους έχουν ανάγκη οι σύγχρονες κοινωνίες για να μπορέσουν να δώσουν νέες λύσεις στα πολυάριθμα και ακανθώδη προβλήματα, όπως ανάμεσα σε άλλα η εκτός ελέγχου ανισότητα κατανομής εισοδήματος και πλούτου, η μαζική μετανάστευση, η εγκληματικότητα, η τρομοκρατία, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή και τόσα άλλα. Ο ανερχόμενος τις ημέρες μας λαϊκισμός στρέφεται γενικώς εναντίον  του ελιτισμού, των παραδοσιακών πολιτικών και των κυρίαρχων θεσμών, με μια λέξη εναντίον της καθεστηκυίας τάξης.

            Ο ελληνικός λαός  είναι εξοργισμένος και έχει δίκαιο. Διότι, δεν γνωρίζω κανένα λαό, σε περίοδο ειρήνης, να έχει υποστεί τα μαρτύρια που πέρασε και που περνά και που θα περάσει, για δεκαετίες ακόμη. Βεβαίως, θα έπρεπε να ξεσηκωθούμε εδώ και καιρό.....Να μη δεχθούμε τα φρικώδη μέτρα που μας επιβάλλουν, που δεν οδηγούν πουθενά, που απλώς μας εξαθλιώνουν με συνέπειες που θα διατηρηθούν σε πολλές γενιές. Υπήρχε διέξοδος, στο ελληνικό δράμα, από την αρχή. Εκφράστηκε με το απολύτως ξεκάθαρο 62% του ΟΧΙ, που έγινε ΝΑΙ στη συνέχεια, γιατί αυτό επέβαλαν οι δανειστές. Και δεν αντιδράσαμε. Αυτά, και άλλα πληρώνουμε και θα πληρώνουμε.... την απάθειά μας!

            Σε πείσμα των ανείπωτων καταστροφών ολκής, σε όλα τα επίπεδα, που έχει υποστεί τα τελευταία αυτά 8 χρόνια η ελληνική οικονομία και κοινωνία, μπορεί ωστόσο ακόμη να ελπίζει σε κάποιας μορφής σωτηρία, μέσω της επιτυχίας των ιταλικών στόχων. Να ευχηθούμε Καλή Επιτυχία στη νέα "λαϊκίστικη" ιταλική Κυβέρνηση. Και να ελπίσουμε ότι δεν θα τρομοκρατηθεί, δεν θα εξαγοραστεί, και δεν θα υποκύψει σε πιέσεις, προκειμένου να μεταβάλλει τις πολύ ορθές αρχικές της θέσεις.

             

Περιοχή συνημμένων

ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;;;;;;

ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ  Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;;;;;;

================================================

 Τέτοια «δημοκρατική» κατάντια δεν έχει ξανασυμβεί στην ανθρώπινη ιστορία"!!! (από Ευρυπίδη Μπίλλη η φράση εντός εισαγωγικών) Ποιά δημοκρατία και ποιά κατάντια;;;; Εδώ, αποδεικνύεται παντελής ΑΓΝΟΙΑ της κυβέρνησης και σε μεγάλο βαθμό και της αντιπολίτευσης, για το  ποιος  λαός τους έχει  ψηφίσει, και μέχρι ποιο σημείο  τους έχει εξουσιοδοτήσει….. Τα έχουν μπερδέψει και, δυστυχώς, βρίσκονται σε απόλυτη σύγχυση.

Γιατί, πως διαφορετικά να ερμηνεύσει κανείς τη μανία με την οποία πυροβολούσαν τα (ελληνικά;;;;;) ΜΑΤ τους συμμετέχοντες στο μεγαλειώδες  συλλαλητήριο του Συντάγματος το Σάββατο 16 τρέχ., με άσφαιρα (προς το παρόν;;;) και με δακρυγόνα που προκάλεσαν σοβαρές βλάβες, λιποθυμίες, ερεθισμούς στο λαιμό και στα  μάτια κ.α;;; Εχθρούς πυροβολούσαν, ή τους συμπατριώτες τους, που τους εμπιστεύθηκαν και τους ψήφισαν;;;; 

Ποια είναι η φιλοσοφία πίσω από αυτήν την, όντως, αδιανόητη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, που την υποχρεώνουν (;;;;) οι Μεγάλες Δυνάμεις να ξεπουλήσει, να υποθηκεύσει, να εκχωρήσει (διαλέγει κανείς ο,τι νομίζει) εθνικά της εδάφη;;;; Και, με βάση ΠΟΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ η Ελληνική Κυβέρνηση δέχεται  να  προσφέρει  αυτά τα εδάφη σε δίσκο χρυσό,   στο γειτονικό  σλαβικό κράτος, το οποίο  επί 74 χρόνια καιροφυλακτεί να της τα αρπάξει με παραχάραξη της ιστορίας της περιοχής, που ενισχύεται από κακόγουστη, συνεχή και χρηματοδοτούμενη από ανθέλληνες προπαγάνδα;;;;;;;;

Με ΠΟΟΟΟΣΗ ΔΟΣΗ ΑΦΕΛΕΙΑΣ μπορεί να γίνουν αποδεκτές οι υποσχέσεις του γειτονικού κρατιδίου, που ζει και πεθαίνει επί 74 χρόνια για τη δημιουργία  του "ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ", ότι  ΔΗΘΕΝ παραιτείται τώρα από αυτό;;;;;

Την παραμονή της υπογραφής της προδοτικής αυτής συμφωνίας (την οποία επιπλέον βαφτίζει   "μεγάλη διπλωματική επιτυχία"!!!!!),  η Κυβέρνηση των Ελλήνων, στρέφεται εναντίον του ελληνικού λαού, που ειρηνικά διαδηλώνει έξω από τη Βουλή (με σαφή πρόθεση να ενισχύσει την ηγεσία του να αντλήσει δύναμη και να μην υποκύψει στην έσχατη αυτή προδοσία). Είναι δυνατόν η Ελληνική Κυβέρνηση να  εκλαμβάνει ως εχθρό της τον ελληνικό λαό;;;;;;

Η Ελληνική Κυβέρνηση, σύσσωμη, με τους θεσμούς της και με μόνο ένα και μοναδικό βουλευτή, το Δημήτρη Καμένο της ΑΝΕΛ (να θυμόμαστε το όνομα), να αντιτίθεται.... επιλέγει να βομβαρδίζει τους ψηφοφόρους της, με χημικά δηλητήρια. Και να συνεχίζει τις επιθέσεις εναντίον των "συμπατριωτών" της η Ελληνική Κυβέρνηση, την επομένη στις Πρέσπες, όταν τελικά οι εθνοπατέρες μας, "ανενόχλητοι" από το λαό τους, τόλμησαν να θέσουν τις υπογραφές τους κάτω από την ανίερη αυτή συμφωνία εκχώρησης ανύπαρκτης γλώσσας, της "μακεδονικής", ανύπαρκτης εθνικής συνείδησης, της 'μακεδονικής", και ονόματος που συνοδεύεται από το πιο επικίνδυνο σύνθετο, που θα μπορούσε να γίνει. Γιατί είναι ξεκάθαρο, ότι αυτό το εξάμβλωμα της "Βόρειας Μακεδονίας" θα απαιτήσει σύντομα τις "αδελφές του" τη Νότια, την Ανατολική και τη Δυτική, για να "ολοκληρεί".

Και το χειρότερο; Η Μακεδονία μας, είναι περιφέρεια, ενώ την εξαμβλωματική, η Ελληνική Κυβέρνηση την αναγνώρισε ως ΚΡΑΤΟΣ!!!!!!

Ποιος, όμως, εξουσιοδότησε τον κ. Πρωθυπουργό και όλους τους λοιπούς, άτομα-θεσμούς κλπ., που συμφώνησαν, που δεν διαφώνησαν, που δεν αντέδρασαν και που δεν παραιτήθηκαν, όταν διαπίστωσαν πως ξεπουλιέται η πατρίδα;;;

Είναι αλήθεια ότι ο κ Πρωθυπουργός πριν από 3 ημέρες δήλωσε ότι:

 *"δεν φοβάται τα συλλαλητήρια", και ορθώς, διότι αυτά (που φυσικά θα συνεχιστούν) κινούνταν στη φιλοσοφία της προσφοράς βοήθειας, για την αντιμετώπιση της εθνικής λαίλαπας, και όχι σε αυτήν της  "τρομοκρατίας" της εθνικής μας κυβέρνησης  

*"δεν θα κάνει ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ"!!!Επαναλαμβάνω το ερώτημα λοιπόν: Με τίνος εξουσιοδότηση ξεπουλάει η Ελληνική Κυβέρνηση" την πατρίδα μας;;;;;και μάλιστα, χωρίς ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ, παρότι οι άρπαγες της πατρίδας μας θα προχωρήσουν ΑΥΤΟΙ σε δημοψήφισμα; Άραγε, ΓΙΑΤΙ ο κ. Πρωθυπουργός αρνείται το ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ;;;;;

Δεδομένου, ότι η θεωρία περί δήθεν "ακροδεξιών", "μορφωμάτων", "ετερόκλητων", "περιθωριακών", που συχνάζουν στα συλλαλητήρια, και που αντιτίθενται στη δήθεν "επιτυχή διπλωματική συμφωνία", έχει αποδειχθεί χωρίς περιεχόμενο, αλλά αφού όμως έχει   βίαια προσβάλλει το 70% και πλέον του ελληνικού λαού, που δηλώνει στις αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις, ότι είναι εναντίον του ξεπουλήματος! Και, προς Θεού,  πως ΕΛΛΗΝΕΣ θα μπορούσαν ποτέ να είναι υπέρ αυτού;;;;

Για τους ΕΛΛΗΝΕΣ, η επαίσχυντη αυτή συμφωνία δεν υπάρχει. Θα την πολεμήσουν μέχρις εσχάτων. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

πρώην Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιιο Μακεδονίας                            17΄06.2018