Η Ελλάδα στη δίνη των συνεπειών της ανόδου των επιτοκίων Tης Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη *

Η Ελλάδα στη δίνη των συνεπειών της ανόδου των επιτοκίων Tης Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη * ΙΗΑ 9.5.2022 ================================================================================ Οι αισιόδοξες προβλέψεις για την υλοποίηση υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, σε παγκόσμιο όσο και σε εθνικό επίπεδο, υπέκυψαν υπό το βάρος των ανεξέλεγκτων αυξήσεων των τιμών της ενέργειας και των πρωτόγνωρων κυρώσεων της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Έτσι, ο αρχικά αναμενόμενος ρυθμός μεγέθυνσης, για την Ελλάδα φέτος, από περίπου 5%, έχει συρρικνωθεί γύρω στο 1%, ενώ ανάλογες περικοπές προβλέπονται και για τις οικονομίες της υφηλίου. Η αρχική αυτή αισιοδοξία βασίστηκε στην υπόθεση ότι ο πληθωρισμός, που εμφανίστηκε μετά από απουσία δεκαετιών, δεν θα ήταν ιδιαιτέρως απειλητικός, δεν θα είχε μεγάλη διάρκεια και, συνεπώς, δεν θα επέφερε αξιόλογο πλήγμα στην αναπτυξιακή πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Για τους λόγους αυτούς ο κίνδυνος του πληθωρισμού αξιολογήθηκε ως λιγότερο σοβαρός από τον αντίστοιχο της ύφεσης, και έτσι παραμερίστηκε, αρχικά, η ανάγκη επιβολής αντιπληθωριστικής πολιτικής. Οι ανατροπές Η πραγματικότητα αποδείχθηκε εντελώς διαφορετική, δεδομένου ότι οι ανατροπές στη διεθνή οικονομία, εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία, υπήρξαν αστραπιαίες και απρόβλεπτες, έτσι που δεν δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος για την αντιμετώπισή τους. Στο χαώδες περιβάλλον των νέων αυτών συνθηκών διαπιστώθηκε ταχύτατα ότι το συνονθύλευμα ανισορροπιών, που είχε έτσι προκύψει, δυσχέραινε υπερβολικά τη δυνατότητα διαχωρισμού και αντιμετώπισης των ταυτόχρονων επιπτώσεων του πληθωρισμού, που ήδη κάλπαζε, της ύφεσης που βάθαινε καθώς και του απειλητικού φάσματος μιας πρωτοφανούς επισιτιστικής κρίσης. Συρροή ανισορροπιών αυτής της εμβέλειας ακυρώνουν τη χρησιμότητα κάθε μορφής προβλέψεων, συσκοτίζουν τη μακροοικονομική εικόνα των ευρωπαϊκών κυρίως, εν προκειμένω, οικονομιών και καθιστούν άκρως προβληματική την επιλογή των εκάστοτε κατάλληλων οικονομικών μέτρων. Παρότι ευθύνονται πολλοί παράγοντες, για τη δυσχέρεια επιλογής των πιο αποτελεσματικών μέτρων οικονομικής πολιτικής, θα έλεγα ότι αυτός που, αναμφίβολα, υπερισχύει είναι ο τρόπος επιλογής και εφαρμογής των κυρώσεων της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Σε αυτές, υπερισχύει η οργή και όχι η σοβαρή αξιολόγηση των συνεπειών τους, η έλλειψη ενδελεχούς προετοιμασίας τους, η προσπάθεια επίδειξης της ανωτερότητας της Δύσης απέναντι στη Ρωσία, η επιπολαιότητα της μη συνεκτίμησης των ρωσικών αντιποίνων. Και ενώ η Αμερική εμφανίζεται ήδη σημαντικά ωφελημένη από την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και από τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, και ενώ ακόμη η θέση της, από όσο μπορεί να προβλεφθεί, θα ενισχυθεί περισσότερο στο μέλλον, η Ευρώπη παραμένει παγιδευμένη, κάτω από την ηγεσία της ανίσχυρης, ετερόφωτης και περιθωριοποιημένης ΕΕ, συσσωρεύοντας τα δεινά των κυρώσεων, που καταρχήν στόχευαν τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ επέλεξαν αντιπληθωριστική πολιτική Μέσα σε αυτό το απειλητικό πολεμικό και οικονομικό τοπίο, από το οποίο απουσιάζει το διεθνές δίκαιο, είναι όντως δύσκολο να εκτιμηθεί το εάν και κατά πόσον οι περιρρέοντες κίνδυνοι του πληθωρισμού υπερέχουν, όντως, των αντίστοιχων της ύφεσης ή τανάπαλιν. Ωστόσο, σε αυτό το περιβάλλον υψηλής αβεβαιότητας, η Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής (FED) ανήγγειλε για δεύτερη φορά την αύξηση των επιτοκίων της, και μάλιστα όχι πια κατά 25, αλλά κατά 50 μονάδες βάσης (0,75%-1,00%), που παρότι αποτελεί τη μεγαλύτερη αύξηση των βασικών επιτοκίων της, στο διάστημα των δύο τελευταίων δεκαετιών, προεξοφλεί ωστόσο και άλλες τέσσερις μέχρι το τέλος του έτους. Η κίνηση αυτή της FED σημαίνει, βέβαια, ότι έχει προεξοφλήσει τον πληθωριστικό κίνδυνο ως ανώτερο του αντίστοιχου της ύφεσης, παρότι αυτός ο τελευταίος μεγεθύνεται εξαιτίας αυτής της απόφασής της. Παρότι δεν είναι δυνατόν, τουλάχιστον προς το παρόν, να αποφανθεί κανείς για το κατά πόσον αυτή η επιλογή της FED υπήρξε πράγματι ορθή, και κυρίως κατά πόσον θα είναι ικανή να τιθασέψει την ασυγκράτητη πια ανοδική φορά των τιμών, εντός ενός απειλητικού στασιμοπληθωρισμού, θα αρκεστώ να αναφέρω τρία αγκάθια που συνδέονται με αυτήν. Πρώτον, το γεγονός ότι ανάλογες αποφάσεις της FED, με την τελευταία, έχουν αποδειχθεί στο παρελθόν επικίνδυνες για πολλές οικονομίες του πλανήτη, και υπενθυμίζω ενδεικτικά τις περιπτώσεις του 1920 και του 2013. Δεύτερον, και εξαιτίας της ηγετικής ιδιότητας των ΗΠΑ, που μέσω αυτής επιβάλλεται το δολάριο ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, οι αποφάσεις της FED ακολουθούνται από τον υπόλοιπο κόσμο. Ήδη, πολυάριθμες κεντρικές τράπεζες στην υφήλιο, ανάμεσά τους και η ΕΚΤ, αναγγέλλουν ανάλογες αποφάσεις τους, για αύξηση επιτοκίου. Και τούτο, διότι έστω και εάν δεν έχει ξεκαθαρίσει το αν η αύξηση αυτή των επιτοκίων θα αποδειχθεί ευνοϊκή στην περίπτωσή τους, δεν τολμούν ωστόσο να εκτεθούν στον κίνδυνο φυγής κεφαλαίων από το έδαφός τους, προς αναζήτηση υψηλότερης απόδοσης. Και να προσθέσω, τρίτον, ότι είναι πολύ πιθανόν να αποδειχθεί, τελικώς, ορθή για την Αμερική η επιλογή του συγκεκριμένου αυτού περιοριστικού μέτρου έντασης της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά καταστρεπτική για άλλες οικονομίες της υφηλίου. Η Ευρώπη θύμα των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας Όπως είχα την ευκαιρία να υποστηρίξω σε άρθρα και συνεντεύξεις μου, οι αρχικές πληθωριστικές πιέσεις, που εμφανίστηκαν στην παγκόσμια οικονομία, πριν από τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας και πριν από τα δικά της αντίποινα, θα ήταν πιθανότατα βραχείας διάρκειας και δεν θα είχαν επισύρει την ανάγκη προσφυγής σε αντιπληθωριστικά μέτρα. Και τούτο, διότι με βάση τις εκτιμήσεις μου, ο πληθωρισμός ήταν κυρίως αποτέλεσμα ανισορροπιών προσφοράς και ζήτησης, εξαιτίας των ανωμαλιών της πανδημίας, αλλά και εξαιτίας της βιασύνης της Ευρώπης να αποστασιοποιηθεί από τις παραδοσιακές της πηγές ενέργειας, πριν να είναι έτοιμες οι ανανεώσιμες. Δυστυχώς, η Ευρώπη, προφανώς χωρίς προηγουμένως να ερευνήσει επαρκώς τις καταστροφικές συνέπειες για την ίδια, αλλά και για την παγκόσμια οικονομία, που θα επέφερε η επιβολή των πρωτοφανούς σκληρότητας αυτών κυρώσεων, καθώς και το εμπάργκο ενέργειας κατά της Ρωσίας, βρίσκεται ήδη στην αδιέξοδη κατάσταση ενός στασιμοπληθωρισμού, με άγνωστη ημερομηνία λήξης. Η Ελλάδα σε νέο αδιέξοδο Εστιάζομαι στο τρίτο, από τα παραπάνω, αγκάθι, που συνδέεται με την απόφαση της FED για άνοδο του επιτοκίου, προκειμένου να υπογραμμίσω ότι η υποκατάσταση άφθονου χρήματος (QE) από καθεστώς περιορισμού του (QT), που είναι, ακριβώς, η πολιτική που ήδη εφαρμόζεται, με την απόφαση ύψωσης των επιτοκίων, είναι εξαιρετικά καταστρεπτική για την Ελλάδα, καθώς και για το 60% των αναπτυσσόμενων οικονομιών της υφηλίου, που έχουν υψηλό δημόσιο χρέος. Ειδικότερα για την πατρίδα μας, η νομισματική πολιτική της πανδημίας με την εφαρμογή «χρήματος από ελικόπτερο», που επεκτάθηκε ακόμη και στην περίπτωση της νομισματικά φειδωλής Ευρώπης, περιόρισε για κάποιο διάστημα τη μόνιμη αγωνία και τις ανείπωτες θυσίες εξυπηρέτησης του χρέους της. Δυστυχώς, όμως, η χώρα μας δεν έσπευσε να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες αυτής της εύκολης περιόδου, προκειμένου να επιτύχει μείωση ή ακόμη και διαγραφή του χρέους της (όπως υποστήριξα σε πολυάριθμα άρθρα μου, παραπέμποντας ανάμεσα και σε άλλα, στα σχετικά εδάφια των απομνημονευμάτων του Μπαράκ Ομπάμα, στα οποία σαφώς αναφέρεται η πατρίδα μας, ως Ιφιγένεια, προκειμένου να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες). Αλλά, ακόμη να αναφερθώ, για πολλοστή φορά, στη χρόνια ανακολουθία που διαπιστώνεται μεταξύ των εκρηκτικών δυσκολιών επιβίωσης της χώρας μας, και της απροθυμίας των εκάστοτε αρμοδίων να απαιτήσουν, επιτέλους, από τη Γερμανία τα κατοχικά χρέη από το δάνειο και τις εκτεταμένες καταστροφές των Ναζί. Χρέη, που υπερβαίνουν κατά πολύ το ελληνικό χρέος, και που θα έσωζαν την κατάσταση. Η νέα Επιτροπή, διεκδίκησης των γερμανικών χρεών, που αποτελείται από το IHA, το Ελληνοκαναδικό Κογκρέσο, την HANC και το Ίδρυμα Δελιβάνη, έχει έντονα ενεργοποιηθεί, αλλά οι δυνατότητές της περιορίζονται εξαιτίας της απουσίας κάποιας μορφής επίσημης/δημόσιας ιδιότητας. Αντιθέτως, η κυβέρνηση της Ιταλίας κινητοποιείται, παρότι η χωρά της δεν υπέστη κλάσμα των δικών μας τεραστίων διαστάσεων καταστροφών, και δημιούργησε ταμείο στο Υπουργείο Οικονομικών, από το οποίο θα δικαιούνται να λάβουν αποζημίωση οι πολίτες που προσέφυγαν στην ιταλική δικαιοσύνη και έχουν στα χέρια τους δικαστική απόφαση του ιταλικού Αρείου Πάγου. Σε απάντηση, η Γερμανία, στέλνει την Ιταλία στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, με διάφορες δικαιολογίες. Δεδομένου ότι οι καταιγίδες που έρχονται ήδη στην Ελλάδα είναι πολυδιάστατες και τρομακτικών συνεπειών, επιβάλλεται οι αρμόδιοι να αναθεωρήσουν την πάγια τακτική των τελευταίων δεκαετιών, που παραπέμπει στην ισοπεδωτική αποδοχή των έξωθεν επιταγών και στη μη διεκδίκηση των δίκαιων απαιτήσεών μας, ακόμη και όταν η πατρίδα, όπως τώρα, χάνεται εξαιτίας: • του χρέους της, που έχει υπερδιπλασιαστεί σε σχέση με το, σε υποχώρηση πάντοτε, ΑΕΠ μας και βέβαια εξαιτίας της πρόσφατης επιβάρυνσης καταβολής ανερχόμενων επιτοκίων για την εξυπηρέτησή του, • της πτώσης κατανάλωσης και επένδυσης, εξαιτίας της ταυτόχρονης ανόδου των τιμών και της συρρίκνωσης των εισοδημάτων, • της διόγκωσης της ανεργίας, που αποτελεί τη μία από τις δύο διαβρωτικές συνέπειες του στασιμοπληθωρισμού, • της κορύφωσης των ανισοτήτων κατανομής, εξαιτίας και του αναπόφευκτου φαύλου κύκλου τιμών και μισθών, • των ελλείψεων βασικών καταναλωτικών αγαθών, εξαιτίας και του μηδενικού βαθμού αυτάρκειας σε βασικά καταναλωτικά προϊόντα, • των αστρονομικών τιμών ενέργειας, δεδομένων και των περιορισμένων δυνατοτήτων της Κυβέρνησης να τις επιδοτεί επ’ αόριστον. Καθώς τα παραπάνω αυτά δεινά είναι ήδη μαζί μας, και μάλιστα με άγνωστη ημερομηνία λήξης, και καθώς είναι ξεκάθαρο ότι η οικονομία μας δεν μπορεί να επιβιώσει με μόνη τη βοήθεια του τουρισμού, είναι τώρα περισσότερο παρά ποτέ επείγουσα η ανάγκη γενικής κινητοποίησης μας με στόχο την άμεση αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων μας, στο εσωτερικό, όσο και σε επίπεδο δίκαιων διεκδικήσεών μας και στο εξωτερικό. (*)πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια του ΠΑΜΑΚ, Πρόεδρος «Ιδρύματος Δημήτρη και Μαρίας Δελιβάνη»

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ; Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη * στην Κυριακάτική Εστία της 30.04.2022

Maria Delivani Συνημμένα Πέμ 24 Μαρ, 8:19 μ.μ. προς mariaa.korn ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ: ΠΟΥ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ Η ΚΑΤΑΡΑ; Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη * 24.03.2022 ==================================================== Με την ευκαιρία των είκοσι χρόνων ζωής του ευρώ, επανέρχομαι στους προβληματισμούς, γύρω από το εθνικό μας νόμισμα, μέσα από την αντικειμενική ματιά της Κυριακάτικης Εστίας. Είχα αποστασιοποιηθεί από το θέμα, εδώ και κάποιο καιρό, καθώς πλήθος ιδεοληψιών το έχουν ουσιαστικά αναγάγει σεΚυριακάτικη «απαγορευμένη συζήτηση», θέτοντας ταυτόχρονα το ευρώ στο απυρόβλητο. Ωστόσο, με τις νέες περιπέτειες της Ευρώπης και κυρίως της πατρίδας μας, το εθνικό μας νόμισμα χτυπά και πάλι την πόρτα μας. Να θυμίσω, σύντομα, τη σαθρή κατασκευή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, και στη συνέχεια να αναφερθώ στις συνέπειές του στην Ευρώπη, στο Νότο της, αλλά και στην Ελλάδα. Το ανάπηρο ευρώ Η Ευρώπη έσπευσε να δημιουργήσει το ευρώ, χωρίς προηγουμένως να το θωρακίσει με τις απαραίτητες στέρεες βάσεις, για τη λειτουργία του. Όπως δήλωσε ο Jacques Delors «Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση υπήρξε θύμα του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και είχε μια ήττα που προκλήθηκε από την ανευθυνότητα των ηγετών μας, οι οποίοι θέλησαν να κάνουν νομισματική ένωση, χωρίς οικονομική ένωση». Αυτή η βεβιασμένη δημιουργία του ευρώ το κατέστησε ανίκανο για το ρόλο του, ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Πρέπει, δηλαδή, να συνυπάρχει με το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί το «δεκανίκι» του, όπως το εφεύρε η ΕΕ. Από το Σύμφωνο αυτό αναμένεται η αναπλήρωση του ρυθμιστικού ρόλου της ανεξάρτητης εθνικής κυβέρνησης, που είναι ανύπαρκτη στην Ευρωζώνη. Η έλλειψη αυτή αποδεικνύεται εξαιρετικά επικίνδυνη, καθώς ένα σχετικά μικρό έλλειμμα κράτους-μέλους της Ευρωζώνης προκαλεί εύκολα χρεοκοπία, αν δεν εξασφαλιστεί άμεση χρηματοδότησή του από τις αγορές, όπως συνέβη στην ελληνική περίπτωση. Το δεύτερο, ιδιαιτέρως, σκοτεινό σημείο της λειτουργίας του ευρώ αφορά την κατάργηση της δυνατότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης να υποτιμούν την εξωτερική αξία του νομίσματός τους, σε περίπτωση μείωσης του βαθμού ανταγωνιστικότητάς τους, εφόσον δεν υπάρχουν πια εθνικά νομίσματα. Η ΕΕ, για να αντιμετωπίσει και αυτό το λειτουργικό αδιέξοδο του ευρώ προχώρησε στη δεύτερη εφεύρεση, την εσωτερική υποτίμηση, που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην ελληνική περίπτωση, με τα γνωστά δυσμενέστατα αποτελέσματα. Το ευρώ, αφέθηκε να κατασκευαστεί στα μέτρα της Γερμανίας, για να πειστεί να το υιοθετήσει. Έτσι, το Σύμφωνο Σταθερότητας κινείται εντός στυγνού μονεταριστικού περιβάλλοντος, του οποίου η μοναδική επιτρεπτή θέση είναι αυτή της σταθερότητας των τιμών. Στο βωμό της σταθερότητας θυσιάζονται πολύ σπουδαιότεροι στόχοι, όπως της ταχύρρυθμης ανάπτυξης, της πλήρους απασχόλησης και της δικαιότερης κατανομής. Οι δημιουργοί του ευρώ φρόντισαν, να το θωρακίσουν απέναντι στον πληθωρισμό, αφήνοντάς το ωστόσο ευάλωτο απέναντι στην ύφεση, στην οποία βυθίζεται, για δεκαετίες η Ευρώπη, και κυρίως ο Νότος της. Οι συνέπειες του ευρώ στον ευρωπαϊκό Νότο Ο ευρωπαϊκός Νότος υπέστη από την πρώτη στιγμή, τις αρνητικές συνέπειες της συνύπαρξης, στην ίδια οικονομική ένωση, περισσότερο και λιγότερο προηγμένων οικονομιών Αυτό, ωστόσο, που τσάκισε τις λιγότερο προηγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι, αναμφίβολα, οι σκληροί όροι του Συμφώνου Σταθερότητας. Πρόκειται για τους όρους, που προκάλεσαν τη μόνιμη τροχοπέδη στην ανάπτυξη της Ευρώπης και κυρίως στην μεγέθυνση των οικονομικά ασθενέστερων μελών της. Oι πρωτεργάτες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος αγνόησαν παλαιότερες σχετικές προειδοποιήσεις σύμφωνα με τις οποίες, σε μια τέτοια περίπτωση, λειτουργούν ταυτόχρονα δύο φαινόμενα: το πρώτο διευρύνει τις αρχικές αναπτυξιακές διαφορές ενώ το δεύτερο δημιουργεί πόλους έλξης, που διαχωρίζουν αυτόματα τις οικονομίες σε κυρίαρχες και υποτελείς. Να προσθέσω, ακόμη, εδώ τις δυσμενέστατες συνέπειες, που είχε για το Νότο το συνεχές και υψηλό εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, και πόσο επικίνδυνη αποδείχθηκε η ύπαρξη κοινού επιτοκίου για όλα τα κράτη- μέλη, παρά τις σημαντικές διαφορές τους, στον ρυθμό πληθωρισμού. Το κοινό αυτό επιτόκιο είναι, εν πολλοίς υπεύθυνο για τον υπερδανεισμό του Νότου. Τα ευρήματα πρόσφατης έρευνας για τις συνέπειες του ευρώ Το 2019 το ερευνητικό ινστιτούτο CEP της Γερμανίας διενήργησε εμπειρική μελέτη, σχετικά με τις επιπτώσεις του ευρώ στην ανάπτυξη των κρατών-μελών της Ευρωζώνης. Οι ερευνητές μέτρησαν την πραγματική μεγέθυνση κάθε οικονομίας, μεταξύ των ετών 1999-2017 σε σχέση με τη δυνητική. Η Γερμανία, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, είναι η μεγάλη νικήτρια, που κερδίζει σημαντικά ποσά, χάρη στην εφαρμογή του ευρώ. Τα κέρδη της εκτιμώνται σε 1.893 δισεκατομμύρια ευρώ συνολικά, ενώ στο εισόδημα κάθε κατοίκου Γερμανίας αναλογούν 23.113 ευρώ. Η δεύτερη χώρα που κερδίζει από τη χρησιμοποίηση του ευρώ είναι, φυσικά, οι Κάτω Χώρες με κέρδη 346 εκατομμυρίων ευρώ, που αναλογούν σε 21.003 ευρώ για κάθε κάτοικο. Παραδόξως, αναφέρονται και για την Ελλάδα κάποια κέρδη, που ανέρχονται σε 190 ευρώ για κάθε κάτοικο, αλλά τα οποία μετατρέπονται σε ζημία μετά το 2009. Όλες οι υπόλοιπες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης καταγράφουν ζημίες εξαιτίας της χρήσης του ευρώ (είναι η διαφορά μεταξύ της πραγματικής ανάπτυξης και αυτής που θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς το ευρώ). Εάν είχαμε τη δραχμή στη θέση του ευρώ; Οι περιπέτειές μας, με την πανδημία και τώρα με τον πόλεμο της Ουκρανίας ενίσχυσαν τις αρχικές μου απόψεις, υπέρ της επανόδου στη δραχμή, όπως τις έχω ήδη υποστηρίξει σε βιβλία και άρθρα μου. Επιπλέον, για την ελληνική περίπτωση, πέρα από τα αναμφισβήτητα πλεονεκτήματα που εξασφαλίζει ένα εθνικό νόμισμα, επιβάλλεται να ληφθεί υπόψη και το γεγονός ότι το ευρώ είναι ένα επικίνδυνο νόμισμα, το οποίο περιορίζει τις αναπτυξιακές δυνατότητες των οικονομιών. Ειδικά, για την Ελλάδα, που έχει απολέσει το 1/3 περίπου του ΑΕΠ της, με τα Μνημόνια, η επιλογή σχημάτων που να της εξασφαλίζουν ταχύρρυθμη ανάπτυξη είναι πρωταρχικής σημασίας. Επιστρέφοντας στο παρελθόν, μπορεί εύκολα να υποστηριχθεί ότι με τη δραχμή θα είχαμε αποφύγει τα εγκληματικά Μνημόνια, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την απώλεια μεγάλου τμήματος του ΑΕΠ μας, την αποχώρηση χιλιάδων νέων μας προς αναζήτηση καλύτερης τύχης εκτός Ελλάδας, αλλά και την καταστροφή της παραγωγικής μας βάσης. Θα είχαμε, ακόμη, τη δυνατότητα να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας, μακριά από τον άμεσο ανταγωνισμό χωρών πιο ανεπτυγμένων από εμάς και να αποφύγουμε τον αποδεκατισμό των τομέων πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής μας. Θα είχαμε μεγαλύτερη ευελιξία σύναψης οικονομικών συνεργασιών με χώρες εκτός Ευρώπης. Και δεν θα είχαμε τους όποιας μορφής περιορισμούς, προκειμένου να απαιτήσουμε επιτέλους τα κατοχικά χρέη της Γερμανίας. Όμως, όπως όλα δείχνουν, για μια σειρά από λόγους, που σπανιότατα είναι αντικειμενικοί, ο όποιας μορφής προβληματισμός, γύρω από το εθνικό νόμισμα αντιμετωπίζεται ως βόμβα στα θεμέλια «οικονομίας, που δήθεν λειτουργεί χωρίς προβλήματα». *πρ.πρύτανης και καθηγήτρια στο ΠΑΜΑΚ

THIS INFLATION IS "DIFFERENT" Maria NEGREPONTI-DELIVANIS, Romanian Distribution Committee Magazine Content April 2022, Volume 13, Issue 1

Romanian Distribution Committee Magazine Content April 2022, Volume 13, Issue 1 10-13 Customer Experience and Uncertainty, the Phygital CX Framework, Economics and the Paradoxes of the Evolution We Are In by PURCAREA, Theodor Valentin 14-31 Developing information and communications technology to provide more intelligence and leverage more wisdom for a dramatically changing World -Part 1- by GREU, Victor 32-35 This Inflation Is "Different" by NEGREPONTI-DELIVANIS, Maria 36-40 The application of neuromarketing in retailing and visual merchandising by TANASE, George Cosmin 41-57 Agile E-Commerce Relevance Within the Expansion of the Digital Economy and the Phygital Business Models Challenged to Ensure Continuously Improved CX by PURCAREA, Ioan Matei ===================================== http://crd-aida.ro/RePEc/rdc/v13i1/3.pdf file:///C:/Users/Admin/OneDrive/Desktop/3%20(3).pdf rel="nofollow">http://crd-aida.ro/RePEc/rdc/v13i1/3.pdf http://crd-aida.ro/RePEc/rdc/v13i1/3.pdf Maria Delivani Τετ 13 Απρ, 11:32 μ.μ. (πριν από 33 λεπτά) προς εγώ http://crd-aida.ro/RePEc/rdc/v13i1/3.pdf http://crd-aida.ro/RePEc/rdc/v13i1/3.pdf THIS INFLATION IS "DIFFERENT" Prof. PhD Maria NEGREPONTI-DELIVANIS ======================================== Abstract Certain peculiar features of inflation, which has reappeared after some forty years of absence, raise questions as to whether it is the classic, that is, the one we have known for years. In particular, the current inflation does not seem to confirm its basic definition, which is based on the existence of a positive relationship between the quantity of money and the general price level. Keywords: Inflation, Permanent Stagnation, New Monetary Theory, Reasonable Predictions JEL Classification: B50, E10, E31 There is no relationship between the quantity of money and the price level For nearly four decades, not only inflation but also the panic that surrounded it in the past had virtually disappeared from the advanced economies of the West. Modern governments of recent years have been trying in vain to achieve a minimum level of increase in the general price level of 2%, necessary to revive the economies. And in the EU in particular, the strict monetary balance conditions of the Stability Pact, introduced to protect the euro from inflation, but not from stagnation, which was not foreseen, were now being treated as a 'bargaining chip'. The break in the traditional relationships between money and prices and between money and unemployment occurred during the period of globalization and, above all, before the start of its retreat. This rupture was recognized as the dominant symptom of the stagnation of the Western economies and the emergence, in several of them, of the extreme unorthodox phenomenon of negative interest rates. The search for explanations for these unfavorable developments has brought to the fore the old Alvin Hansen theory of the stage of perpetual stagnation of mature economies, which the Western economies are now experiencing. According to the famous American economist of the last century, when economies enter the stage of maturity and decline, they are unable to continue their positive development and enter a state of permanent stagnation. The need to address the considerable reconstruction needs of economies after the Second World War seemed to disprove Alvin Hansen's theory, but it is already re-emerging with a vengeance. This economic theory, moreover, is complemented by Oswald Spengler's theory of the succession of civilizations, which predicts the end of Western civilization and its assignment to a successor. The East, and more specifically Chinese civilization, is already imposed as the successor. Of the multitude of reasons that have caused the deactivation of the money-price relationship in modern economies, and the West's entry into a stage of economic stagnation, I will choose here what I consider to be the dominant one, in my analyses of recent years, but which several economists are already focusing on. It is the dramatic consequences of globalization, which have dealt a severe blow to neoliberal capitalism and which have led it to break its promise of 'prosperity for all'. The reasons for this failure are due to the reversal of the conditions of general equilibrium resulting from the unprecedented inequality in the distribution of wealth at all levels. An everlarger share of GDP, which used to belong to labor (according to the laws of the Cobb-Douglas functional distribution), has since 2000 been retained by capital (expropriated by shareholders). This rising and extremely dangerous imbalance is due to the reduction of progressive taxation, tax havens, the rise of monopoly situations, the tendency to equalize wages between developing and advanced economies, the decline of trade unionism, the shrinking of the public sector, the assignment of the fate of economies to the invisible hand, etc. This culminating inequality has led to a dramatic fall in demand for consumption, but of course also for investment, to a reduction in the rate of growth, to an increase in public and private debt (in order to prevent consumption from completely collapsing), to the derailment of monetary theory and to the emergence of a 'newer monetary theory', which allows and justifies almost everything. In the new conditions prevailing in the Western economies, there is plenty of liquidity, but it is not channeled into economic activity, but into stock markets, speculation and hoarding. And this explains the negative interest rates, the inability, until recently, to achieve inflation of 2% in spite of monetary easing in the EU, the swelling of bank deposits, even in bankrupt economies such as Greece, but it also explains the fact that the trillions spent on for pandemic needs in the US and EU had no impact on the general price level, initially and up to a certain point. However, the event beyond that point, namely the emergence of inflation, does not seem to be related to "helicopter money", or to the monetization of public debt (central bank bond purchases), even though the monetary base amounts to over $15 trillion. We can therefore conclude that the sudden rise in prices, already reaching 6.2% in Greece, and a little bit less in the EU, is not directly related to the additional amount of money put into circulation to deal with the pandemic, nor will it be related to the millions that are expected to flow into Europe through the Recovery Fund. Furthermore, the re-emergence of inflation has nothing to do with the volume of unemployment, which also seems to be no longer affected by the amount of money. Therefore, it is not traditional inflation. But it is not stagflation either, since in this case, although there is a relationship between money and prices, the economy is not able to increase its GDP or reduce unemployment. Finally, and it is important to note, this type of inflation is not dealt with by raising interest rates, as the Federal Reserve and perhaps the ECB seem to hope. In order to restore the traditional relationship between the quantity of money and the general level of prices, as well as the possibility of money having an effect on the volume of unemployment, it is necessary that a wide-ranging redistribution of income should have taken place beforehand in order to restore the broken equilibrium between the shares of labor and capital in GDP. For it is precisely this imbalance that is responsible for the inactivation of the relationship between money and prices. The causes of the present inflation? In so far as the present analysis of the data corresponds to reality, the rise in prices is due to causes which, even if the money supply were reduced and interest rates increased, would not affect their level. These causes, a significant proportion of them, are attributable to factors directly or indirectly related to the pandemic, among others: * The disruption of the production chain in many parts of the world, * The shortage of spare parts, as many of their producers wrongly decided to reduce production at the beginning of the crisis, * China’s decision to increase its production at home in order to reduce its dependence on foreign countries, * The shortage of labor, mainly in low-paid and insecure jobs, as the pandemic has resulted, among other things, in a realization of the need to seek better working conditions, * The inability of ships to cope with the sudden increase in demand for their services, * The concentration of demand on scarce goods and less on services, and of course, * The sharp rise in energy prices. In the realm of reasonable predictions, the hypothesis that the return to normality after the pandemic is over (if and when it occurs) will gradually reduce price pressures. This hypothesis applies to all of the above causes that push prices upwards, except for energy. For, especially in its case, several facts encourage fears that normality will take a long time to be restored or even that developments in this respect are likely to hold surprises. First of all, let me recall that the high energy prices are due in large part to the fact that the West, and Europe in particular, was in a hurry to switch to green energy before it had gone far enough in making the necessary investments to replace traditional energy. It is predicted that green energy will take a long time (5 years is predicted) and very expensive investments to complete. But beyond these difficulties, energy developments are shrouded in a thick veil of doubt and uncertainty, as they depend not only on the laws of supply and demand, but also on geopolitical aspirations and complex, if conflicting, interests in the international arena. Thessaloniki, 05.03.2022 References * America’s inflation spike begins, The Economist, 17.4.2021 * Artus Patrik and Marie-Paule Virard (2021), La dernière chance du capitalisme, Odile Jacob * Boesler, Matthew and Emily Graffeo, “Why Stagflation Is back on Some Traders’ Radars”, Bloomberg,14.102021 * “Bring out the vim-o-meter”, The Economist, 18.09.2021 * “Depending on where you look, the recovery is either on track or in trouble”, The Economist, 24.07.2021 * Hansen, Alvin (1939), “Economic Progress and Declining Population”, The American Economic Journal, March 1939, Vol. XXIX, No 1, Part I * Martin, Aude, « Les pénuries réveillent la peur de l’inflation », Alternatives Economiques, No 415, sept. 20.09.2021 * Gelles, David, A warning raised on shift to cleaner energy, International New York Times,6- 7.11.2021 * Inflation jump care, The Economist, 15.05.2021 * “Is the world economy entering a wage-price spiral?” The Economist, 16.102021 * Manivela, Dimitra, “Inflation eats into savings”, International New York Times,30-31.10.2021 * Martin, Aude, « Les pénuries réveillent la peur de l’inflation », Alternatives Economiques, No 415, sept. * Roubini, Nouriel, “Why stagflation is a growing threat to the global economy”, 15.04.2021, The Guardian (BST) * Reading, Brian, “Return of cost-push inflation may lead to stagflation”, OMFIF, 10.10.2021 * Schwartz, D. Nelson, “Fear of inflation finds foothold in bond market”, International New York Times, 31.03.2021 * Sommer, Jeff, “A spike in inflation ahead? No one really knows”, International New York Times, 3-4. 07.2021 * “Stagflation sensation”, The Economist, 09.10.2021 * “When does transitory inflation become sustained? Some lessons from the 1970”, The Economist, 29.05.2021 * “How strong is the case that inflation is about to return”, The Economist, 12.12.2020 http://crd-aida.ro/RePEc/rdc/v13i1/3.pdf

Τρομερές αποκαλύψεις για τις αμερικανικές εκλογές: Σε τι κόσμο ζούμε; Συντάκτης: Newsroom Δημοσιευση: 28-03-2022 • 12:36 Σκάνδαλο η απόκρυψη της υπόθεσης Μπάιντεν Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Ως βόμβα μεγατόνων έπεσε η είδηση στο διεθνές προσκήνιο, σχετικά με την απόκρυψη επικίνδυνων και, κυρίως, ανεπίτρεπτων για την προσωπικότητα του πλανητάρχη κ. Μπάϊντεν, συμβάντων, που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Εν ολίγοις, οι πληροφορίες αυτές, όπως είδαν το φως της δημοσιότητας στην εφημερίδα «Post» (και με καθυστέρηση 17 μηνών και στην εφημερίδα New York Times) αποκαλύπτουν ότι ο κ. Μπάϊντεν, συμμετείχε στη σύσταση μεγάλης επιχείρησης, που απέβλεπε στην εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, και την οποίαν διηύθυναν ο γιός και ο αδελφός του. Οι αποδείξεις αυτών των ενεργειών, που έχουν τη μορφή μηνυμάτων του τότε υποψήφιου προέδρου των ΗΠΑ, βρέθηκαν στον φορητό υπολογιστή του γιού του κ. Μπάϊντεν, κ. Χάντερ Μπάϊντεν, καθώς και σε δικό του επιχειρησιακό χώρο. Η σχετική έρευνα για την αυθεντικότητα των στοιχείων αυτών χρειάστηκε 17 ολόκληρους μήνες, προφανώς διότι πρώτον επρόκειτο για τρομακτικών συνεπειών αποδείξεις, αλλά και δεύτερον, διότι όσοι ήταν, επί τέσσερα χρόνια εναντίον του κ. Τραμπ, και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τον εξοντώσουν, έκαναν πιθανότατα ότι ήταν δυνατόν για να τα συγκαλύψουν. Ίσως, ακόμη πιο φοβερό είναι το γεγονός, ότι σύμφωνα με σχετική έρευνα, το 8% των Αμερικανών δήλωσαν ότι, αν γνώριζαν την ύπαρξη αυτής της επιχείρησης επιρροής του εκλογικού αποτελέσματος, ουδέποτε θα είχαν ψηφίσει τον κ. Μπάϊντεν. Που σημαίνει, ότι θα είχε επανεκλεγεί ο κ. Τραμπ. Παρά την απαράδεκτη εισβολή στο Λευκό Οίκο, οπαδών του κ. Τραμπ μετεκλογικά, αποδεικνύεται ωστόσο ότι ο πρώην πλανητάρχης είχε κάποιο δίκαιο, σχετικά με τις διαμαρτυρίες του, για τον μη άψογο τρόπο διεξαγωγής των εκλογών. Ο κόσμος μένει, κυριολεκτικά, άναυδος με την, όντως, απροσδόκητη αυτή είδηση, που αποδεικνύει παράνομους τρόπους παρέμβασης του αποτελέσματος, στις δημοκρατικές εκλογές της κυρίαρχης στον πλανήτη Αμερικής. Της χώρας, η οποία επιπλέον κόπτεται για τη Δημοκρατία, διαχωρίζει και καταδικάζει με τρόπους προσβλητικούς τα κράτη, που κατά την κρίση της δεν είναι αρκούντως δημοκρατικά και που δικαιολόγησε, στο παρελθόν, σειρά καταστρεπτικών πολέμων, εναντίον κρατών-εγκληματιών, σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό τους από τον τότε πλανητάρχη Bush, προκειμένου να τα μεταβάλλει σε δημοκρατικά. Παρότι, η είδηση δεν φαίνεται να έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις των θεσμών στις ΗΠΑ, και από όσο γνωρίζω, δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον τρόπο που ο κ. Τραμπ την πληροφορήθηκε, η πρώτη πιθανή συνέπεια που λογικά αναμένεται, είναι η επανεκλογή του κ. Τραμπ, στις προσεχείς εκλογές. Μια τέτοια εξέλιξη, σε παγκόσμια κλίμακα, θα επιταχύνει και θα εδραιώσει τη διαδικασία από-παγκοσμιοποίησης, που ήταν εξάλλου ο κύριος λόγος των κάθε μορφής επιθέσεων εναντίον του κ. Τραμπ. Επειδή, δηλαδή, ήταν δηλωμένος εναντίον της παγκοσμιοποίησης, και βέβαια υπέρ του έθνους- κράτους. Αλλά, πέρα από αυτήν την πιθανότητα, το συμβάν στις ΗΠΑ θα ενθαρρύνει, προφανώς, και θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση, ανάλογων μεθοδεύσεων μετάλλαξης της λαϊκής βούλησης, και σε χώρες λιγότερο επιφανείς από την Αμερική. Και τέλος, η είδηση αυτή, προκαλεί κυριολεκτική απελπισία, για το βάθος της παρακμής της επικεφαλής της Δύσης, Αμερικής, αλλά και εμμέσως δικαιολογεί το σκάνδαλο της δημοσκόπησης, στη χώρα μας, το 2015. Αν οι ΗΠΑ, η πρώτη τη τάξει δυτική χώρα, επιτρέπει στους κόλπους της, αυτής της μορφής παρεκτροπές από τη Δημοκρατία, είναι ποτέ δυνατόν να μας πειράξουν τα συμβαίνοντα στην Ελλαδίτσα;

L'INVASION DE LA STAGFLATION ET SES CONSÉQUENCES Par Maria Negreponti-Delivanis (Congres a l'Universite de Targoviste)

L'INVASION DE LA STAGFLATION ET SES CONSÉQUENCES Par Maria Negreponti-Delivanis (Congres a l'Universite de Targoviste) 08.11.2021 ========================================================== Durant la dernière décennie, le risque inflationniste avait été complètement oublié, et avait en outre été remplacé par la crainte d'une stagnation économique perpétuelle. Les économies occidentales, sous le spectre du déclin général dans lequel, comme tout semblait l'indiquer, elles étaient entrées, poursuivaient vainement un taux d'inflation minimum de 2%. Grâce à cela, ils espéraient qu'il serait possible de les relancer et surtout de mettre fin au phénomène peu orthodoxe des taux d'intérêt négatifs. L'hypothèse selon laquelle les économies occidentales ont manqué de dynamisme en raison de leur entrée dans la phase de déclin économique a été renforcée par le fait que le niveau général des prix n'a pas réagi, même après les torrents de liquidités qui ont été dépensés pour faire face aux souffrances de la pandémie. Et soudain, l'inflation envahit le globe, réveillant toutes sortes de peurs qui lui sont associées. Il ne s'agit cependant pas, comme tout l'indique, d'un type d'inflation, qui entre dans une de ses catégories familières, mais d'un cas difficile aux perspectives incertaines et aux mesures obscures pour y faire face. L'inflation est définie comme la création d'un déséquilibre entre la demande globale et l'offre globale. Lorsque la demande excède l'offre de biens et de services, le niveau général des prix augmente, le chômage diminue et l'offre augmente jusqu'au point où elle est égale à la demande. En particulier, dans le cas des économies avancées, qui ont été confrontées à un problème de stagnation à long terme avec des taux de croissance faibles, l'arrivée d'une telle inflation serait la bienvenue. C'est la stagflation Malheureusement, l'inflation qui a envahi la planète n'est pas de cette forme, disons, douce. Au contraire, il s'agit d'un modèle extrêmement complexe qui ne semble entrer dans aucun des cas établis d'inflation, et qui est plutôt encouragé à entrer dans la vaste catégorie de la stagflation. La définition de la stagflation est relativement simple. Mais ce n’est pas pareil pour l'énumération de ses conséquences, ni pour la possibilité de prévoir sa durée, et surtout pour la proposition de mesures pour la contrer. La stagflation est l'état de l'économie dans lequel la hausse de la demande ne réduit pas le chômage et n'augmente pas la production, mais renforce les hausses continues du niveau général des prix. En effet, pour diverses raisons, la croissance de la production et la résorption du chômage (même s'il est possible de stimuler l'activité économique) se heurtent à des obstacles insurmontables. Cette évolution est due au fait que la stagflation combine deux éléments opposés : la hausse des prix et la stagnation économique. Ses caractéristiques L'anomalie macroéconomique qui frappe actuellement le monde est la conséquence des manifestations multiformes et interconnectées de la pandémie, et non le produit de processus spontanés dans des économies individuelles. En particulier, il est peu probable que l'offre abondante de liquidités dans les économies avancées, que l'on pourrait qualifier de "monnaie hélicoptère", ait pu provoquer une anomalie d'une telle ampleur sans la tempête qui s'est abattue sous la forme de facteurs externes. Et jusqu'ici, peut-être, il suffirait de reconnaître l'inflation comme importée et due à l'augmentation des coûts de production. Mais cette reconnaissance n'est pas suffisante. En effet, c'est précisément dans ces nouvelles conditions que se pose une série de problèmes qui empêchent d'augmenter la production afin d'atteindre, à un moment donné dans un avenir prévisible, l'équilibre requis entre l'offre et la demande. Cette impasse renvoie d'abord aux conséquences de la pandémie, mais auxquelles s'ajoutent d'autres conséquences, provenant et se propageant dans des directions désormais incontrôlables. Il est donc clair que l'élimination de ces symptômes interdépendants, qui sont fonction de l'évolution de nombreux paramètres, nécessite du temps, qu'il est difficile de prévoir sa durée, et la capacité de prendre une combinaison réussie de mesures, qu'il est difficile de garantir. L'une des difficultés les plus importantes, qui apparaît déjà sur la scène internationale, est l'incapacité à poursuivre et à achever la production de nombreux biens, tels que les voitures, les produits de nouvelle technologie, les produits chimiques et les produits de première nécessité, en raison du manque d’accessoires de base. L'opinion dominante à ce stade est qu'il faut suffisamment de temps pour rétablir la continuité de la chaîne de production mondiale brisée. Cette rupture est due à la fragmentation de la production, dont certaines parties sont investies dans d'innombrables coins du monde. D'autant que des difficultés supplémentaires apparaissent aujourd'hui avec la vague de transfert de parties du processus de production des pays en développement vers les pays d'origine. La réduction de l'offre est également due au ralentissement de la mondialisation et à l'adoption de mesures protectionnistes par un nombre croissant d'économies, au contrôle des migrations, qui provoque déjà des pénuries de main-d'œuvre dans de nombreuses économies avancées, et à la montée des situations de monopole. En outre, la tendance à l'expansion des guerres commerciales ou froides, et au-delà de celle entre les États-Unis et la Chine, crée des pénuries dans de nombreuses catégories de marchandises. Mais la cause première de l'insuffisance de l'offre par rapport à la demande, au niveau mondial, doit être recherchée dans les prix astronomiques auxquels l'énergie : gaz, électricité et pétrole, a grimpé. Le prix du gaz a augmenté de 479% par rapport au mois d'octobre précédent, celui de l'électricité de 344% respectivement, tandis que le prix du pétrole a été multiplié par quatre par rapport à l'année dernière. Aux augmentations ci-dessus, il faut ajouter le coût du transport maritime, estimé à 90 % pour un an, et le coût des matières premières, dont l'augmentation est estimée à 70 % respectivement. À cela s'ajoute la demande accrue d'énergie, de matières premières et de transports de la part de la Chine, qui tente de réduire le degré de dépendance de son économie vis-à-vis de l'étranger. Il est clair qu'à la lumière des aspects ci-dessus de cette avalanche, il n'est pas possible de parler de reprise et encore moins de croissance. Il s'agit maintenant d'une lutte pour la survie, qui devrait être plus difficile pour les économies en développement, avec une date de fin inconnue. Pour l'UE en particulier, la durée et la gravité des problèmes stagflationnistes dépendront dans une large mesure de l'ampleur de la phobie de l'inflation, qui s'emparera principalement de l'Allemagne, si bien sûr elle est toujours le leader de l'UE après qu'Angela Merkel ait quitté la chancellerie. L'insistance à réintroduire une adhésion stricte au Pacte de stabilité aggravera les maux de la stagflation. En particulier, toute décision de l'UE de relever les taux d'intérêt serait désastreuse étant donné que la dette, tant privée que publique, représente 425 % du PIB dans les économies avancées et 356 % dans les économies en développement. Mesures pour faire face à l’orage Les mesures appropriées, et efficaces, pour faire face à ce très grave déséquilibre mondial viennent avec le soulèvement de Wall Street. Les banques, les grandes entreprises, les compagnies d'assurance, les institutions d'investissement tirent ensemble la sonnette d'alarme sur les maux qui guettent l'humanité, et en particulier les économies en développement, du fait de la décision frivole de passer aux énergies vertes sans préparation sérieuse préalable des conditions du changement. Précisément, la hausse incontrôlée des prix de l'énergie semble conduire à une remise en cause complète des décisions hâtives de remplacement des sources d'énergie traditionnelles. L'argument est que, malheureusement, après la catastrophe mondiale, c'était une erreur de passer soudainement à l'énergie verte sans avoir soigneusement préparé cette transition au préalable. Selon toutes les indications, l'économie mondiale n'était pas prête pour cette transition, et est déjà entrée dans l'aventure de la stagflation. Et maintenant, on craint que cette hausse houleuse des prix de l'énergie ne dure et ne rende plus difficile la transition vers les énergies vertes. En particulier, si les économies, notamment International New York Times dans les sources d'énergie traditionnelles, le risque que les prix astronomiques de l'énergie se maintiennent pendant une longue période est présent. Les prévisions des experts affirment aujourd'hui que, très probablement, nous serons obligés d'utiliser et d'investir, pendant encore 15 à 20 ans, dans les sources d'énergie traditionnelles. Bibliographie indicative *America’s inflation spike begins, The Economist, 17.4.2021 *Boesler, Matthew and Emily Graffeo, Why Stagflation Is back on Some Traders’Radars, Bloomberg,14.102021 *Bring out the vim-o-meter, The Economist, 18.09.2021 *Depending on where you look, the recovery is either on track or in touble, The Economist, 24.07.2021 *Ewing,Jack and Melissa Eddy, Germany, post-Merkel Economy is vulnerable *Martin, Aude, Les pénuries réveillent la peur de l’ inflation, Alternatives Economiques,No 415, sept. 20.09.2021 *Gelles.David, A warning raised on shift to cleaner energy, International New York Times,6-7.11.2021 *Inflation jump care, The Economist, 15.05.2021 *Is the world economy entering a wage-price spiral?The Economist, 16.102021 *Manivela, Dimitra, Inflation eats into savings, International New York Times,30-31.10.2021 *Martin, Aude, Les pénuries réveillent la peur de l’ inflation, Alternatives Economiques,No 415, sept. *Roubini, Nouriel, Why stagflation is a growing threat to the global economy,15..04.2021,The Guardian (BST) *Reading, Brian, Return of cost-push inflation may lead to stagflation,OMFIF, 10.10.2021 *Schwartz, D.Nelson, Fear of inflation finds foothold in bond market,International New York Times, 31.03.2021 *Sommer, Jeff, A spike in inflation ahead? No one really knows, International New York Times, 3-4. 07.2021 *Stagflation sensation, The Economist, 09.10.2021 *When does transitory inflation become sustained? Some lessons from the 1970, The Economist, 29.05.2021 *Will inflation return? The Economist (leaders), 12.12.2020 *How strong is the case that inflation is about to return”, The Economist, 12.12.2020

ΠΟΣΟ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΡΩΣΙΑ; Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Newsbreak 26.03. 2022

https://www.newsbreak.gr/kosmos/312933/poso-apomonomeni-einai-i-rosia/?fbclid=IwAR1fbH12u3UD9dxp5MICHCvOJZKIFTNQwwQsa3jJ9N96p4_U6MxPVwNTaPI ΠΟΣΟ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΡΩΣΙΑ; Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Newsbreak 26.03. 2022 ==================================================== Η δικαιολογημένη καταδίκη κάθε εισβολής σε ανεξάρτητο κράτος, και συνεπώς και της Ρωσίας στην Ουκρανία, δεν μπορεί να σημαίνει και την άκριτη αποδοχή ψευδών ή ανακριβών ειδήσεων, ηθελημένων ή εκ παραδρομής. Και τούτο, διότι η τυφλή υιοθέτηση των fake news περιορίζει την δυνατότητα διαμόρφωσης ορθής γνώμης και κρίσης για κάθε πρόβλημα αιχμής, που είναι γενικώς απαραίτητη και συχνά ζήτημα ζωής ή θανάτου. Μια κατεξοχήν ανακριβής είδηση, η οποία ωστόσο αναπαράγεται με ιδιαίτερη ζέση από πολυάριθμα ΜΜΕ της Δύσης, αφορά στη δήθεν απομόνωση της Ρωσίας, η οποία δήθεν κατέστη κράτος-παρίας και η οποία είναι δήθεν μισητή από ολόκληρο τον κόσμο. Η ψευδής αυτή είδηση απηχεί πιθανότατα την επιθυμία της Δύσης, να εξαφανίσει τη Ρωσία από προσώπου Γης, ανεξαρτήτως του κατά πόσον μια τέτοια επιθυμία είναι συμβατή με την ηθική και τη δημοκρατία, δεδομένου ότι τα θύματα, που πρέπει έτσι να εξοντωθούν είναι τα 143 εκατομμύρια του ρωσικού λαού. Οπωσδήποτε, όμως, πρόκειται για είδηση που ουδόλως ανταποκρίνεται στα πράγματα. Αντιθέτως, σύμφωνα με σχετική έρευνα του Ινστιτούτου Mises της 18ης Μαρτίου, περισσότερος από τον μισό πληθυσμό της υφηλίου εμφανίζεται να είναι, είτε φίλα προσκείμενος στη Ρωσία, είτε ουδέτερος, είτε είναι με τη Ρωσία, και προσπαθεί να μην απολέσει οικονομικά ή στρατιωτικής προστασίας οφέλη, που συνδέονται με αυτήν. Να σημειωθεί, ακόμη ότι οι χώρες που αρνούνται να συμμορφωθούν με την επιταγή της Δύσης, σχετικά με την απομόνωση της Ρωσίας, υπόκεινται σε κάθε μορφής απειλές για αντίποινα. Μεταξύ των χωρών, που παραμένουν φιλικές προς τη Ρωσία είναι, φυσικά, πρώτη τη τάξει η Κίνα. Οι πιέσεις και οι εκφοβισμοί εναντίον της Κίνας, που προφανώς πηγάζουν από την ελπίδα της Δύσης ότι θα την πείσει να «αλλάξει στρατόπεδο» και να «αυτομολήσει στο δυτικό», θα τολμούσα να πω ότι εκφράζουν ασύγγνωστη αφέλεια. Και τούτο, διότι όσοι έχουν παρακολουθήσει, έστω και ελάχιστα, τον εχθρικό, τον υποτιμητικό, τον προσβλητικό, τον εξοντωτικό τρόπο με τον οποίον απευθυνόταν, μέχρι πριν λίγο η Αμερική προς την Κίνα, θα πρέπει να έχουν πειστεί ότι παρόμοιος δυτικός στόχος ανήκει, ολοκληρωτικά, στο χώρο της φαντασίας. Αρκεί να θυμίσω εν προκειμένω το πόσο απαράδεκτη από κάθε άποψη ήταν η απάντηση της Αμερικής, στην πρόσκληση της Κίνας να παραστεί στους Ολυμπιακούς αγώνες, στο έδαφός της. Η συμμαχία και στενή φιλία Κίνας και Ρωσίας είναι, σε μεγάλο βαθμό, το αποτέλεσμα του περιφρονητικού αποκλεισμού και των δύο μεγάλων δυνάμεων, από τον δυτικό χώρο, προφανώς με την σκιώδη κατηγορία ότι δεν είναι αρκετά «δημοκρατικές». Και ο αποκλεισμός αυτός εγκυμονεί, πιθανότατα, τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως το υποστηρίζω στο τελευταίο μου σύγγραμμα «Το τέλος της οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης και η εισβολή της Ανατολής». Αλλά, εκτός από την Κίνα, που ήδη έχει προσφέρει σημαντική βοήθεια στη Ρωσία, με τη δέσμευσή της να προμηθεύεται από αυτήν μεγάλη ποσότητα ενέργειας, στο πλευρό της Ρωσίας, και με διάφορους τρόπους, τάσσονται τριανταπέντε κράτη- μέλη του ΟΗΕ, που απείχαν από την ψηφοφορία καταδίκης της. Στα κράτη που αρνήθηκαν να στραφούν εναντίον της Μόσχας ήταν πολλά πρώην σοβιετικά, αλλά και οι γίγαντες της Νότιας Ασίας, δηλαδή το Πακιστάν, η Ινδία και το Μπαγκλαντές, το σύνολο της Αφρικής, αλλά και το Ιράκ, που στο πρόσφατο παρελθόν είχε χαρακτηριστεί από τις ΗΠΑ ως κράτος-εγκληματίας και γι’ αυτό υπέστη τον καταστρεπτικό πόλεμο εναντίον του, με την βασική αιτιολογία ότι όφειλε να «εκδημοκρατιστεί», αλλά και το μεγαλύτερο τμήμα της Νότιας Ασίας, συμπεριλαμβανομένου και του Βιετνάμ, αλλά και ευρωπαϊκές χώρες όπως η Σερβία και η Ουγγαρία, αλλά και το Μεξικό και η Αργεντινή, ενώ και χώρες όπως η Χιλή, η Ουρουγουάη και η Βραζιλία προσπαθούν να ισορροπήσουν σε δύο βάρκες, όπως άλλωστε και η Τουρκία. Δηλαδή από τα 7,7 δισεκατομμύρια του πληθυσμού της Γής τα 4,1 αντίστοιχα δεν επιθυμούν την απομόνωση της Ρωσίας. Το δίδαγμα και μέσω της αποκάλυψης αυτού του fake new δεν μπορεί να είναι άλλο από την ανάγκη προσοχής, ανάλυσης και έρευνας της κάθε είδησης που ανακοινώνεται. Ιδίως, και όταν η εμμονή με την οποίαν αυτή εμφανίζεται, αποπνέει υπερβολή. Εκτός του ότι η πραγματικότητα υπερέχει πάντοτε του ψεύδους, για τον καθένα από εμάς είναι απαραίτητο να έχουμε τη βεβαιότητα ότι λειτουργούμε, με βάση αλήθειες και όχι ψεύδη. Τελειώνοντας να προσθέσω αυτό που θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτο, αλλά που συχνά δεν είναι. Το ότι δηλαδή η επισήμανση των αποδεδειγμένων fakenews της Δύσης, ουδόλως σημαίνει και υποστήριξη της Ρωσίας στον πόλεμο της Ουκρανίας. Αντιθέτως, σημαίνει την αναγνώριση της αδήριτης ανάγκης να κρίνουμε τα πάντα, τα σοβαρά όσο και τα λιγότερα σπουδαία, με στοιχειώδη αντικειμενικότητα. Και αυτή απαιτεί γνώση της εκάστοτε πραγματικότητας.

Δυστυχώς, επιλέξαμε την «λάθος πλευρά της ουκρανικής κρίσης» Συντάκτης: Newsroom Δημοσιευση: 17-03-2022 • 23:59 Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Δυστυχώς, επιλέξαμε την «λάθος πλευρά της ουκρανικής κρίσης» Συντάκτης: Newsroom Δημοσιευση: 17-03-2022 • 23:59 Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Από την έναρξη του ουκρανικού πολέμου ακούσαμε συχνά ότι εμείς, ως Ελλάδα, επιλέξαμε τη «σωστή πλευρά» του. Δυστυχώς, η διαβεβαίωση αυτή διαψεύστηκε πλήρως στην πορεία. Και τούτο εξαιτίας των επικίνδυνα εσφαλμένων επιλογών της ηγεσίας μας, οι οποίες άνοιξαν κυριολεκτικά τον ασκό του Αιόλου εναντίον μας, αλλά και συνέβαλαν, ταυτόχρονα, στη διεθνή αναβάθμιση της Τουρκίας. Καθώς, το 96% των Ελλήνων έχει ήδη τοποθετηθεί αρνητικά απέναντι στο ασυγχώρητο λάθος της Κυβέρνησής μας, να σπεύσει δηλαδή να στείλει, χωρίς λόγο και αιτία, πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, δεν χρειάζεται να τοποθετηθώ επ’ αυτού, αλλά να περάσω κατευθείαν στο διεθνή θρίαμβο της Τουρκίας, και δυστυχώς στη δική μας μιζέρια. Να μη λησμονήσω ότι ο Λευκός Οίκος απηύθυνε και σε εμάς ένα (μετά δυσκολίας, είναι αλήθεια) «ευχαριστώ». Δεν ασχολήθηκε, ωστόσο, ο Λευκός Οίκος, για το πως θα αντιμετωπίσουμε τους επόμενους μήνες και χρόνια, τις καταστροφές που μας έρχονται από την ατυχέστατη έμπνευση της ηγεσίας μας, που δεν αρκέστηκε, για τη χώρα μας, στην πρωτιά του «πιο καλού μαθητή» της ΕΕ (σύμφωνα με το γνωστό δημοσίευμα και τη σχετική φωτογραφία του Economist), αλλά επιδίωξε επιπλέον και αυτήν του καλύτερου μαθητή του «ανήκομεν εις την Δύσιν». Ο κ. Ερντογάν, αντιθέτως, αν και μέλος του ΝΑΤΟ, αν και «αξιωματούχος» της Δύσης, εμφανίστηκε, ωστόσο, φειδωλός, σχετικά με τις παροχές που ζητούσε η Δύση από αυτόν, εναντίον της Ρωσίας. Έτσι, ο κ Ερντογάν δεν αρνήθηκε, απλώς, να αποστείλει πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, κίνηση που εκτός του ότι ήταν άσκοπη όσο και απάνθρωπη, ήταν επιπλέον σίγουρο ότι θα εξόργιζε τη Ρωσία, αλλά επιπλέον, με την άκρως συγκρατημένη συμπεριφορά του, έδειξε να αναγκάζεται να συμφωνήσει με τις κυρώσεις, επειδή ήταν υποχρεωμένος ως μέλος του ΝΑΤΟ. Το θλιβερό, και όχι μόνο, αλλά και άκρως απειλητικό αποτέλεσμα, για την Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι η Τουρκία επιβλήθηκε, εξαιτίας αυτής της συμπεριφοράς της, ως δύναμη απολύτως αποδεκτή από Δύση και Ανατολή, από Ρωσία και Ουκρανία, καθώς και ως χώρα επιθυμητή και σεβαστή, ως μεσολαβητής, δίπλα στις Μεγάλες Δυνάμεις. Και εξυπακούεται ότι η Τουρκία, δικαίως θα αναμένει «ανταπόδοση» για τον εθνικά ευφυή ρόλο που επέλεξε σε αυτή την κρίση, και από την Ανατολή και από τη Δύση. Θα έχει, δηλαδή, εύκολα, ότι ζητήσει. Και η Ελλάδα; Χρειάζεται, αλήθεια, ειδική ανάλυση για την επιδείνωση της διεθνούς θέσης μας, που οι ίδιοι, δηλαδή η ηγεσία μας, δημιούργησε; Ουαί και αλλοίμονο! Η πατρίδα μας θα υποστεί για χρόνια και χρόνια, τα δεινά της επιλογής μιας ακραίως «εσφαλμένης πλευράς» της ουκρανικής κρίσης. Δεινά, και από Ανατολή, και από Δύση. Και ανάμεσα σε όσα μας αναμένουν, ασφαλώς, το μικρότερο κακό θα αποδειχθεί να είναι η αδυναμία μας απόλαυσης των ρωσικών μπαλέτων. Διότι, δυστυχώς, φθάσαμε και μέχρις εκεί. Να μη δεχόμαστε δηλαδή τα ρωσικά μπαλέτα, στην Ελλάδα, καθώς και ορχήστρες με έργα Ρώσων δημιουργών! Άραγε θα απαγορευτεί και η διακίνηση βιβλίων Ρώσων συγγραφέων;