Paris, 29.01.2015, Institut POMONE 15h ΤηςΜαρίαςΝεγρεπόντη-Δελιβάνη

Paris, 29.01.2015, Institut POMONE 15h

ΤηςΜαρίαςΝεγρεπόντη-Δελιβάνη

Θέλω καταρχήν να σας ευχαριστήσω θερμά που είστε εδώ, χάρις στην πρωτοβουλία του  προέδρου του Ινστιτούτου POMONE κ.. Jean-Pierre Gérard, τον   οποίον  ευχαριστώ επίσης πολύ. Το βιβλίο μου «L’assassinat économique de la Grèce et le dernier recours: la drachme”, des éditions L’Harmattan, που παρουσιάζεται σήμερα ενώπιόν σας, μεταφράστηκε από τα ελληνικά, και κυκλοφόρησε εντελώς πρόσφατα στη Γαλλία. Πρόκειται για  μια κραυγή αγωνίας για την πατρίδα που χάνεται, αλλά και για  μια έκκληση βοήθειας κυρίως  προς τη Γαλλία, που θεωρώ ως  δεύτερη πατρίδα μου.  

  

Γενοκτονικές  και  αντιστρέψιμες, μετά από δεκαετίες,  οι καταστροφές που σύντριψαν την Ελλάδα αυτήν την τελευταία πενταετία, εξαιτίας των μνημονίων της  Τρόικας, αλλά και εξαιτίας της πειθήνιας αποδοχής τους από τις ελληνικές αρχές.

Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω, με συντομία, ορισμένα βασικά  δεδομένα, που δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών για το  ότι  παραμένοντας παρέα με  τα μνημόνια δεν έχουμε οδό διαφυγής. Το δημόσιο χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ αντιπροσώπευε πριν από την κρίση,  120% του ΑΕΠ, και σήμερα, ύστερα από  απάνθρωπες θυσίες  πέντε  ετών έχει σκαρφαλώσει στο 177%  αντίστοιχα. Και να υπογραμμίσω ότι η φτωχή και λεηλατημένη  Ελλάδα παρότι κατέβαλε στους δανειστές της, μέσα στην τελευταία εξαετία το ποσό των 205 δισεκατομμυρίων ευρώ,  για εξυπηρέτηση τόκων και χρεολυσίων  το χρέος της ανέρχεται ακατάπαυστα  σε σχετικούς και σε απόλυτους αριθμούς. Το ελληνικό χρέος,  λοιπόν, αποδεικνύεται ότι ήταν βιώσιμο πριν από την κρίση, ενώ σήμερα τα δήθεν μέτρα σωτηρίας μας το έκαναν μη βιώσιμο. Η καταστροφή αυτή  οφείλεται  ολοκληρωτικά στο εντελώς αποτυχημένο πρόγραμμα που μας επέβαλε η τρόικα, και το οποίο καταβαράθρωσε το ΑΕΠ μας. Αυτό, μεταξύ του 2008 και του 2014, μειώθηκε κατά 30%. Δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας σε καιρό ειρήνης, που να έχει υποστεί αυτής της έκτασης την καταστροφή. Ακόμη, η επίσημη ανεργία καλπάζει στο 27% του ενεργού πληθυσμού, η πραγματική εκτιμάται στο 34% και μεταξύ των νέων αγγίζει το 60%. Πριν από την κρίση η ανεργία ήταν μόνο 10,9%. Από την αρχή της κρίσης, 200.000 μορφωμένοι νέοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Η άγρια φορολογική επιδρομή,  με την επιβολή πρόσθετων φόρων νοσηρής φαντασίας, καθώς δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να ελέγξει τη φοροδιαφυγή, γονάτισε τους  εργαζόμενους, που καθένας τους επιβαρύνεται με 34.4% του εισοδήματός του, έναντι μόνο 22.5% του μέσου εργαζόμενου στις χώρες του ΟΟΣΑ. Για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους έχει επταπλασιαστεί ο φόρος εισοδήματος από το 2010 και για τους ελεύθερους επαγγελματίες έχει εννιαπλασιαστεί. Και να σημειωθεί ότι η  άγρια αυτή φορολόγηση,  στην Ελλάδα, δεν γίνεται  σε περίοδο ευημερίας, αλλά σε περίοδο κατάρρευσης των εισοδημάτων του πληθυσμού. Το  τραγελαφικό αποτέλεσμα, που  βέβαια όφειλε εκ των προτέρων να αναμένεται,  είναι η κατακόρυφη  μείωση των δημοσίων εσόδων κατά 1,5 δισεκατομμύριο το 2014, και όχι η αύξηση που αφελώς επιδιώκετο. Οι δημόσιες επενδύσεις, σε δύο μόλις χρόνια, το 2011 και το 2012, εμφάνισαν  αβυσσαλέα  πτώση, της τάξης του 40% περίπου,  και οι ιδιωτικές το 2013  εμφανίζονται ως   το ήμισυ αυτών που πραγματοποιήθηκε το 2007. 115 δις ευρώ έφυγαν στο εξωτερικό από το Δεκέμβριο του 2009. Πόλεις-φαντάσματα θυμίζουν τα αναρίθμητα κλειστά μαγαζιά: 700.000 λουκέτα από την αρχή της κρίσης και 6,5 εκατομμύρια Έλληνες, μέσα στο συνολικό πληθυσμό των 10 εκατομμυρίων που επιβιώνουν  κοντά ή κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι εταίροι μας σε συγχορδία με τις πριν λίγο κυβερνήσεις μας, μας επαναλάμβαναν σε όλους τους τόνους,  ότι «μας σώζουν». Αλλά, με βάση τα απτά και συντριπτικά αυτά αποτελέσματα  πως,  να υποστηριχθεί σοβαρά η ύπαρξη καλών προθέσεων της Τρόικας; Έστω και  αν υπήρχε η ελάχιστη  αμφιβολία σχετικά με τις  προθέσεις της Τρόικας,  αυτή   εξανεμίστηκε   από τη στιγμή που αν και αναγνωρίστηκε, επίσημα,  το λάθος του ΔΝΤ, που προκάλεσε   ύφεση μέχρι και  200% ανώτερη της προγραμματισμένης, η μοναδική αντίδραση των εταίρων μας   ήταν η προτροπή:   «συνεχίστε απτόητοι με τις μεταρρυθμίσεις». Ποιες  «μεταρρυθμίσεις»;  Αυτές, που απορρέουν από την πιο  ακραία και δογματική νεοφιλελεύθερη θεώρηση,  και που συνίστανται στις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα,  στην αποδοχή της    παντελώς εσφαλμένης υπόθεσης ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας είναι  δήθεν υπερμεγέθης, ενώ δεν είναι,  στο αλύπητο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, καθώς τα πάντα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν και στην επαναφορά της αγοράς εργασίας σε συνθήκες του σκοτεινού Μεσαίωνα.. Ακριβώς αυτές τις «μεταρρυθμίσεις» μας λένε ότι πρέπει να συνεχίσουμε, μέχρι τελικής πτώσης.
Υπάρχει, βέβαια,  και η θλιβερή ιστορία του «πρωτογενούς πλεονάσματος»  που λίγο μόνο καιρό πριν οι κυβερνητικοί μας αρμόδιοι, εξήγγειλαν με ενθουσιασμό και συγκίνηση, υποστηρίζοντας ότι  «έχουμε σωθεί».  Θα ήταν προτιμότερο να είχε αποσιωπηθεί. Γιατί, εκτός των εγκληματικών  ανθρωποθυσιών, που εξαιτίας του προκλήθηκαν,  αυτό το οξύμωρο κατασκεύασμα,  προήλθε από καταποντιζόμενο και όχι από ανερχόμενο ΑΕΠ. Τελικά,  αυτό το δήθεν «πρωτογενές πλεόνασμα» είναι αποτέλεσμα μιας έντονης χρήσης δημιουργικής λογιστικής, που μετάλλαξε ένα έλλειμμα της τάξης των 16 δισεκατομμυρίων ευρώ σε δήθεν πλεόνασμα.  Φυσικά, δεν μπορεί να γίνει σοβαρός λόγος βιωσιμότητας του χρέους χάρις σε αυτό, παρότι κάποιοι εντός και εκτός της Ελλάδας υποστήριξαν με εμμονή  τη δήθεν  βιωσιμότητά του.

Εξυπακούεται ότι  πρέπει   να πληρώσουμε τα χρέη μας. Αλλά η αποπληρωμή τους είναι αδύνατον να γίνει με τις συνθήκες των πέντε τελευταίων ετών, που φυσικά επεκτείνονται στο άπειρο, με άλλες ετικέτες.  Αντίθετα η αποπληρωμή του χρέους πρέπει να γίνει με μεθόδους αποτελεσματικές, που να εξασφαλίζουν  την επιβίωσή του λαού,  και όχι με μεθόδους που τον εξαθλιώνουν, και που το μεγεθύνουν συνεχώς. Ακόμη,  πρέπει να πληρώσουμε  ένα χρέος του οποίου να είναι γνωστό  το ύψος  και  που να μην είναι απεχθές. Απαραίτητος είναι και ο συνυπολογισμός   σε αυτό   των πολύ υψηλών  χρεών της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα,  από το δάνειο και τις καταστροφές  της κατοχής. Και πάνω από όλα, να πληρωθεί αυτό το χρέος  μέσα σε περιβάλλον ανάπτυξης και όχι ύφεσης και αντιπληθωρισμού, που τροφοδοτούνται από  τη  στραγγαλιστική   λιτότητα. Ο J. M. Keynes μας έχει  έγκαιρα προειδοποιήσει :«Περιορίζοντας τις δαπάνες σε περίοδο ύφεσης, αυτό κάνει απλώς χειρότερη την κατάσταση». Δυστυχώς, οι ιδεολογικοί φανατισμοί των αρμοδίων  χρησιμοποίησαν την Ελλάδα ως το πρώτο πειραματόζωο των σχεδίων τους, με την πρόθεση επέκτασής τους σε ολόκληρη την Ευρώπη .

Διέξοδοι σε αυτή  την ελληνική τραγωδία υπήρχαν πολλές και από την αρχή, αλλά τις αφήσαμε να χαθούν, αναζητώντας  τα Εύγε και τα Μπράβο των εταίρων μας, ενόσω βαδίζαμε ακάθεκτα προς τον όλεθρο. Επιτέλους, ο ελληνικός λαός αποφάσισε να αντιδράσει, και από το βράδυ της 25^ης Ιανουαρίου η Ελλάδα έχει νέα κυβέρνηση. Ο, επί πέντε χρόνια μαρτυρικός ελληνικός λαός  απόθεσε, έτσι,   τόνους ελπίδων, στο νέο  κυβερνητικό σχήμα, και πάνω από όλα,  την αδιαπραγμάτευτη απαίτησή του, να  ξαναβρεί τη χαμένη  εθνική του αξιοπρέπεια.  Ο νέος έλληνας πρωθυπουργός είναι νέος, χωρίς κυβερνητική εμπειρία, αλλά υπόσχεται όλα όσα διψάει  να ακούσει ο ταλαίπωρος ελληνικός λαός, και  φαίνεται ότι  τον έχει πείσει, ότι ναι,  θα βγάλει τη χώρα από το μαύρο σκοτάδι..

Όλες οι λύσεις που διανοίγονται στην ποδιά της Ελλάδας είναι δύσκολες και, γιατί να μην το πούμε, έχουν  αβέβαια αποτελέσματα. Παρότι η εντός και εκτός εκστρατεία εκφοβισμού  του λαού έχει αισθητά περιοριστεί, το νοιώθουμε όμως  πως πρέπει να μετακινήσουμε βουνά για να μπορέσουμε να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Ξέρουμε, όμως, επίσης, ότι αυτή η κυβέρνηση αποτελεί την τελευταία ελπίδα  μας και γι αυτό είναι σίγουρο ότι ο  ελληνικός λαός, θα στηρίξει  με όλες του τις δυνάμεις τους αγώνες της. Γιατί, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, και γιατί  δεν πρέπει με τίποτε να επιστρέψουμε πίσω. Ο ελληνικός  λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία επιθυμεί να παραμείνει στην Ευρώπη και στο ευρώ. Αυτή του η επιθυμία είναι, σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσμα της  συντονισμένης τρομοκρατίας που του εμφύσησαν  τα περισσότερα ΜΜΕ για την πιθανότητα επιστροφής στη δραχμή.  Δεν θα επεκταθώ εδώ στο θέμα της δραχμής, αλλά  θα αρκεστώ να πω ότι μια σοβαρά μελετημένη επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, παραμένει ως  διέξοδος  στο ελληνικό δράμα, αν όλες οι άλλες προσπάθειες αποτύχουν. Και αυτό ακριβώς υποστηρίζω στο νέο μου βιβλίο. Άλλωστε, να προσθέσω σχετικά ότι  τα πολύ σοβαρά προβλήματα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος είναι  πιθανόν να  οδηγήσουν στη διάλυση της ευρωζώνης, καθώς  το ευρώ είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατον να επιβιώσει χωρίς να συντροφεύεται από  μόνιμη λιτότητα.

Η λύση που θα επιδιώξει η νέα ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με τις δηλώσεις της, είναι η  διαπραγμάτευση του χρέους, που δυστυχώς δεν έγινε ποτέ. Ορθότατα, κατά τη γνώμη μου, η νέα ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει, τη  λύση της συνεχούς  προσφυγής σε νέο δανεισμό, από τις δόσεις του οποίου η χώρα δεν έχει κανένα όφελος, καθώς το χρέος ανέρχεται συνεχώς, και η εξαθλίωση κορυφώνεται. Θα πρέπει, λοιπόν, να γίνουν διαπραγματεύσεις της Ελλάδας, με τους εταίρους της, σε βάση ισοτιμίας   όλων των εκπροσώπων των κρατών-μελών  και όχι πια  σε ρόλο αποικίας χρέους  της χώρας μας. Από τις διαπραγματεύσεις αυτές επιβάλλεται να εξασφαλιστούν όροι βιωσιμότητας των Ελλήνων, της Ελλάδας και του χρέους. Η σύνθετη αυτή βιωσιμότητα εξυπακούεται ότι απαιτεί άμεση διακοπή της λιτότητας, εξασφάλιση κονδυλίων που δεν θα πηγαίνουν αυτούσια στους δανειστές, αλλά και στην ανάπτυξη της χώρας, αλλά  και στον περιορισμό της πτώχειας και της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού, αλλά και στη βελτίωση της  εξαρθρωμένης δημόσιας υγείας, παιδείας και δημόσιας διοίκησης. Η σύνθετη αυτή βιωσιμότητα απαιτεί, ακόμη, άμεση παύση των, δογματικής έμπνευσης,  μαζικών απολύσεων, αποκατάσταση του δημόσιου τομέα, ως απαραίτητου συμπληρώματος του ιδιωτικού,  ανασυγκρότηση της  κατεστραμμένης παραγωγικής βάσης της χώρας, και βέβαια άμεσο περιορισμό των δυσθεώρητων ανισοτήτων κατανομής του εισοδήματος. Οι φόροι  σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να μειωθούν, αλλά αντιθέτως, χρειάζεται να διευρυνθεί  η φορολογική βάση, να αυξήσει ο βαθμός προοδευτικότητάς τους και το σύστημα να περιορίσει τις ανείπωτου βαθμού αδικίες και παραλογισμούς του παρελθόντος. Αυτά, αλλά και πολλά άλλα που ο χώρος δεν επιτρέπει την αναφορά τους,  είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να εξασφαλιστούν. Χρειαζόμαστε σθεναρή στήριξη από τους λαούς της Ευρώπης, από τη Γαλλία. Και  θα έλεγα ότι ήδη υπάρχουν ελπιδοφόρα μηνύματα από σχεδόν σύσσωμο το  διεθνή Τύπο..  Δειλά ακόμη, πολύ δειλά προβάλλει η ελπίδα πως  ίσως-ίσως, η Ελλάδα, που υπήρξε το πρώτο μεγάλο θύμα αυτής της τόσο επικίνδυνης  ευρωπαϊκής μακροοικονομικής πολιτικής, να  είναι και  η πρώτη  που θα σύρει το χορό της ευρωπαϊκής αναγέννησης   

. Μια ματιά για την υποδοχή της νέας ελληνικής κυβέρνησης, της πρώτης αντιμνημονιακής και αριστερής  στην Ευρώπη,  από τους εταίρους μας και με συντομία τα σενάρια που διανοίγονται :

1)   Υπάρχουν μεγάλες διαφορές, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Νότο, που τώρα περιλαμβάνει σαφώς και τη Γαλλία, και στη Γερμανία, που φυσικά ακολουθείται από τους αξιωματούχους της ΕΕ. Ο Νότος είναι, ειλικρινά, ενθουσιασμένος με τη νίκη του Σύριζα, γιατί ελπίζει ότι οι αγώνες του θα καταφέρουν ισχυρό πλήγμα στην τραγικά αποτυχημένη πολιτική της λιτότητας, και θα επιβάλουν μια  αναπτυξιακή  μακροοικονομική πολιτική. Μια πολιτική που να μην καταλήγει σε ανθρωπιστική κρίση, Αντιθέτως, η Γερμανία και οι δυνάμεις πέριξ αυτής,  έχουν καταληφθεί από φόβο  για τις ανατροπές που  ενδέχεται να επιφέρει η νέα ελληνική κυβέρνηση  σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η αντίδρασή της είναι να επιμένει, υπενθυμίζοντας στους Έλληνες ότι «πρέπει να τηρήσουν τις ανειλημμένες υποχρεώσεις». Αλλά αυτή η προτροπή είναι οξύμωρη, εφόσον η κυβερνητική αλλαγή έγινε ακριβώς κάτω από την υπόσχεση ότι δεν θα τηρηθούν αυτές οι υποχρεώσεις, ότι δεν θα συνεχιστεί η λιτότητα, ότι θα παρθούν μέτρα για την ανάπτυξη και την αντιμετώπιση των καταστροφών των μνημονίων, ότι η Ελλάδα θα αγωνιστεί για να σωθεί. Είναι, εξάλλου, οξύμωρη αυτή η προτροπή, διότι δεν υπάρχει σοβαρός οικονομολόγος ή, απλώς, νουνεχής άνθρωπος που να υποστηρίζει ότι τα μέτρα της τρόικας «έσωσαν την Ελλάδα» εφόσον οι καταστροφές είναι ανοιχτές πληγές που αιμορραγούν. Άρα, η προτροπή αυτή δεν σημαίνει άλλο από χαριστική βολή για την Ελλάδα.  Γι αυτό, είναι σαφές ότι  ο Σύριζα είναι υποχρεωμένος να διαρρήξει πλήρως με το παρελθόν, και να τιμήσει τις υποσχέσεις του προς τους Έλληνες που τον έφεραν στην εξουσία. Και να υπενθυμίσω, σχετικά, ότι το ελληνικό χρέος, μετά το αποτυχημένο «κούρεμα» πέρασε κατά 80-85%  από τα χέρια ιδιωτών, στα χέρια των κρατών-μελών. Συνεπώς, η αίτηση επίδειξης στοιχειώδους συνοχής και αλληλεγγύης εκ μέρους των δανειστών-κρατών, προς τη μαρτυρική Ελλάδα,  που εξαθλιώθηκε  εξαιτίας των τραγικών λαθών του προγράμματος διάσωσης που της επέβαλαν, είναι απολύτως δικαιολογημένη και δεν θα πρέπει να απορριφθεί.

2)   Ωστόσο, δεν είναι διόλου βέβαιο, ότι αυτή  η ανοικτή πια σύγκρουση ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και Νότο θα καταλήξει αναίμακτα. Διόλου βέβαιο. Και τότε, ποια  θα είναι  τότε τα σενάρια των εξελίξεων ή και των καταστροφών;

*Πρώτον, η διάλυση της ευρωζώνης, αλλά η διατήρηση της ΕΕ. Κατά την άποψή μου, που την έχω ήδη διατυπώσει πολλές φορές στο παρελθόν, αυτή θα ήταν η άριστη λύση, και όσο γρηγορότερα τόσο το καλύτερο. Το ευρώ, με σοβαρότατα προπατορικά αμαρτήματα, οδήγησε  την Ευρώπη  σε χρόνια ύφεση, υποαπασχόληση, κορύφωση των ανισοτήτων και συρρίκνωση της δημοκρατίας. Όνειρο ήταν το κοινό νόμισμα. Αλλά κατέληξε σε εφιάλτη. Με τη δραχμή, και χωρίς τον πόλεμο από τους εταίρους της, η Ελλάδα θα μπορέσει να ανορθωθεί, να επιτύχει ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης, και σε βάθος χρόνου να αποπληρώσει τα χρέη της.

* Δεύτερο σενάριο, ο σκληρός πυρήνας να αποδειχθεί αδιάλλακτος, οπότε η Ελλάδα δεν θα είναι δυνατόν να παραμείνει στην ευρωζώνη και όλα θα είναι τότε ανοικτά είτε για μια πορεία της, ενδεχομένως, με άλλες συμμαχίες, είτε σε απομόνωση με άγνωστες, αλλά πάντως απειλητικές συνέπειες. Αλλά, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη δεν θα διασφαλίσει τη συνέχειά της. Γιατί, έστω και αν οι κίνδυνοι είναι τώρα μικρότεροι για ένα ντόμινο, από την πλευρά των τραπεζών, που έχουν θωρακιστεί, έχουν δημιουργηθεί άλλοι και μάλλον μεγαλύτεροι κίνδυνοι από την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού, της συνειδητοποίησης των δεινών της λιτότητας και της ανόδου του φασισμού. Το ντόμινο, λοιπόν, τώρα πιο απειλητικό από όσο πριν.

Προς το παρόν,  οι Ελληνες ελπίζουμε στην ειλικρινή βοήθεια της Ευρώπης απέναντί μας, που να το επαναλάβω, δεν μπορεί να είναι «συνεχίστε με τις μεταρρυθμίσεις, και τηρήστε τις υποχρεώσεις σας». Προσδοκούμε ότι η Ευρώπη, που βασίστηκε στον ελληνικό πολιτισμό, θα αποδειχθεί πραγματικά αλληλέγγυα στην Ελλάδα και δεν θα θελήσει να θέσει σε σοβαρότατο κίνδυνο και απρόβλεπτες εξελίξεις, όχι μόνο την Ελλάδα, της οποίας το χρέος είναι μικρότερο από 4% του συνόλου ευρωπαϊκού, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. 

.