ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
=====================================================
Εκπρόσωποι 400 τραπεζών και αξιωματούχοι των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, συνήλθαν, κατεπειγόντως, στη Ρώμη για να αποφασίσουν για την ελληνική οικονομία, η οποία τώρα, όντως, χαροπαλεύει επαληθεύοντας, με αργοπορία μεγαλύτερη του έτους, εκείνη την πρωθύστερη πρωθυπουργική ρήση ότι «βρίσκεται στην εντατική». Τραπεζίτες και αξιωματούχοι ανέλυσαν, επί τέσσερις ώρες, τον ελληνικό επιθανάτιο ρόγχο. Όχι, η ανησυχία τους ουδόλως είχε επικεντρωθεί στο πως θα σωθεί η Ελλάδα. Το πρόβλημά τους, αντιθέτως, εδώ και αρκετό καιρό άλλωστε, είναι, το πως θα σωθεί το ευρώ από την Ελλάδα. Οι εταίροι μας, συγκεκριμένα, προσπαθούν να βρουν το καλύτερο μίγμα στρατηγικής, που να είναι σε θέση να συνδυάζει πολυάριθμους, ασυμβίβαστους και αντιμαχόμενους, αναμεταξύ τους, στόχους. Διότι, δεν είναι μόνο η ολοκληρωτική απουσία κάθε μορφής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ, που αποκλείει κοινή αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι, ακόμη και κυρίως η αδυναμία συγκερασμού των στενών και αντιμαχόμενων εθνικών συμφερόντων των 27 μελών της ΕΕ, που συμπεριφέρονται ως μοναχικοί καβαλάρηδες. Έτσι, άλλωστε, εξηγείται και το γεγονός ότι το ΔΝΤ, δια στόματος της νέας του διευθύντριας, της κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ, σαφώς αποστασιοποιήθηκε, δηλώνοντας την πιθανή μη συμμετοχή του Ταμείου σε προσεχές δάνειο προς την Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό το ΔΝΤ δεν έχει το δικαίωμα παροχής δανείων σε οικονομίες με μη διαχειρίσιμου χρέος, και το ελληνικό ήταν από την αρχή μη διαχειρίσιμο. Και στην πορεία η κατάσταση επιδεινώθηκε εξαιτίας της εφαρμογής μείγματος μακροοικονομικής πολιτικής, διαμετρικά αντίθετης της ενδεδειγμένης. Αυτή οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο, όπως πια ανενδοίαστα αναγνωρίζεται από τα σοβαρότερα διεθνή οικονομικά περιοδικά και από πλήθος αναγνωρισμένης αξίας οικονομολόγους. Αλλά, και όσοι παρακολούθησαν με προσοχή τη συνέντευξη του «μεγάλου μας αφεντικού», εννοώ του κ.Τόμσεν, της 14.07.2011, με τις ακατάληπτες απαντήσεις του, και την πλήρη σύγχυσή του, στην ερώτηση του «αν επέτυχε το σχέδιο του ΔΝΤ», έχουν ασφαλέστατα καταλάβει, και μάλιστα από πρώτο χέρι, που ακριβώς βρισκόμαστε.
Η σύναξη της Ρώμης δεν μπόρεσε να καταλήξει σε κάποια απόφαση, παρά την κρισιμότητα των περιστάσεων. Με το φάσμα των αγεφύρωτων, αναμεταξύ τους συμφερόντων, οι αξιωματούχοι, στη Ρώμη, αποχαιρετίστηκαν με αμηχανία δίνοντας κάποιο νεφελώδες ραντεβού για το Σεπτέμβριο, ίσως. Εκτός του ότι, τώρα είναι περίοδος διακοπών, όλα δείχνουν ότι οι εταίροι μας έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ή ούτως ή άλλως χαμένη. Συνεπώς, αυτό που προέχει, δεν είναι η τύχη της Ελλάδας, αλλά το πως θα δρομολογηθεί η χρεοκοπία της, και πως αυτή θα εξαγγελθεί- αναζητείται ανάμεσα και σε άλλα, το κατάλληλο επίθετο: επιλεκτική, ελεγχόμενη, συναινετική κλπ. Ο προβληματισμός, για το πώς θα εμφανιστεί η προαποφασισμένη αυτή ελληνική χρεοκοπία, αποβλέπει στο πως θα ξεγελαστούν οι οίκοι αξιολόγησης, ώστε να μην ενεργοποιηθούν τα σχετικά στοιχήματα –τα γνωστά σε όλους CDS-, που πόνταραν στην ελληνική χρεοκοπία, και που το ύψος τους εκτιμάται σε €30 δις. Ο προβληματισμός των εταίρων μας αποβλέπει ακόμη στην εξεύρεση λύσης, που δεν θα παρασύρει στο βάραθρο, μαζί με την Ελλάδα, και τις λοιπές βαρύτατα ασθενείς οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου- προκαλεί πανικό η απειλή της πιθανής κατάρρευσης της Ισπανίας και Ιταλίας- και βέβαια λύση που θα ελαχιστοποιεί τις σχετικές ζημίες των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ωστόσο, παρότι δεν υπήρξε απόφαση, για την ελληνική περίπτωση, στη Ρώμη, από τους επικεφαλής της Ευρώπης, που προσδιορίζουν τις τύχες μας, το μοναδικό σημείο συμφωνίας τους, πριν αναχωρήσουν για τις διακοπές τους, ήταν να κατακεραυνώσουν τους οίκους αξιολόγησης και να τους απειλήσουν ότι σε κάποιο μέλλον θα δημιουργήσουν ευρωπαϊκούς οίκους αξιολόγησης. Οπωσδήποτε, οι περί ων ο λόγος οίκοι δεν πτοήθηκαν, αλλά απάντησαν με περαιτέρω υποβάθμιση της Ελλάδος- δεν φθάσαμε φαίνεται ακόμη στον πάτο.
Η Ελλάδα θα μπορούσε άνετα να είχε διασωθεί, όσο ακόμη ήταν καιρός, αν η ηγεσία της δεν υπέγραφε, με αλόγιστη προθυμία, ότι της εμφάνιζαν αυτοί που η έγκριτη γαλλική εφημερίδα “Le Μonde”-της 13.07.2011- χαρακτηρίζει «παιδάκια που μας κυβερνούν». Ήταν ή όφειλε να είναι γνωστό ότι η συνταγή που μας υποχρέωναν να εφαρμόσουμε- αυτά «τα παιδάκια»- θα μας έσερνε από το κακό στο χειρότερο, ενώ η μοναδική διαθέσιμη λύση, για την περίπτωσή μας, θα ήταν μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με κούρεμα- όπως το υποστήριξα συνεχώς από τις 15.06.2010. Κούρεμα, που αρχικά θα ήταν αρκετό ένα 20-30%, αλλά που φευ άγγιξε ήδη το 50-70%. Θα είχαμε, έτσι αποφύγει και τις ανούσιες αιματηρές θυσίες. Είναι, ασφαλώς, γνωστό ότι οι εταίροι μας απέκρουαν μετά βδελυγμίας μια τέτοια λύση, και γι’ αυτό την ανήγαγαν σε απαγορευμένη συζήτηση. Ωστόσο, τώρα, όλα δείχνουν ότι οι Γερμανοί αναγκάζονται να τη συζητήσουν, συνδυάζοντάς την όμως και με χρεοκοπία.
Η αντίθεση των εταίρων μας, στη μοναδική λύση που θα ελάφρυνε τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού, δεν θα έπρεπε φυσικά να θεωρηθεί επαρκής λόγος εγκατάλειψής της, ιδιαίτερα και όταν οι λόγοι αυτής της αντίθεσης ήταν απολύτως διαφανείς. Δυστυχώς, όμως, στη θέση της προβολής των πολλών και βάσιμων επιχειρημάτων μας, υπέρ αυτής της λύσης, η ηγεσία μας προτίμησε να ισοπεδωθεί με τις παράλογες και αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές απαιτήσεις της τρόικας. Χωρίς την ελάχιστη διαπραγμάτευση εκλήφθηκαν τα πάντα ως μονόδρομοι: εξευτελισμοί, προπηλακισμοί, μνημόνια και επικαιροποιήσεις, μεσοπρόθεσμο, επίσημος στραγγαλισμός της εθνικής μας κυριαρχίας και….τελικά ακόμη και αυτό το ανίερο έγκλημα, δηλαδή το ξεπούλημα της Ελλάδας. Διερωτήθηκα συχνά τις τελευταίες εβδομάδες, αν οι 155 πατέρες του Εθνους, που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από τον ανατριχιαστικού περιεχομένου εφαρμοστικό νόμο- ειλικρινά, δεν βρίσκω άλλη λέξη γι’ αυτόν- τον είχαν προηγουμένως διαβάσει. Παρηγορούμαι με τη σκέψη ότι, όχι, είναι αδύνατον να τον διάβασαν και παρά ταύτα να τον υπέγραψαν. Πολύ γρήγορα, βέβαια, το δίλημμα «χρεοκοπία ή ξεπούλημα», με το οποίο οι 155 υπογράψαντες πείστηκαν να υπογράψουν, αποδείχθηκε ψευδοπρόβλημα, όπως άλλωστε ήταν από την αρχή. Γιατί και χρεοκοπημένοι θα είμαστε, αλλά και χωρίς μοίρα στον ήλιο, έχοντας ξεπουλήσει σε τιμή εξευτελιστική το βιός μας.
Και ενόσω τα σήματα επικοινωνίας με τους ευρωπαίους εταίρους μας γίνονται ολοένα πιο αντιφατικά, πιο δυσδιάκριτα, αλλά και κυρίως πιο απειλητικά για την Ελλάδα, σε μια κίνηση απόγνωσης αποφασίστηκε η αντικατάσταση του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, που προώθησε και υπέγραψε τα δύο εγκληματικά μνημόνια, με τις καταστρεπτικές συνέπειες σε όλα, ανεξαιρέτως, τα επίπεδα της οικονομίας και της κοινωνίας. Ο επί κεφαλής του νεοσύστατου οικονομικού επιτελείου είναι ευφυέστατος επιστήμων, αλλά όχι και μάγος. Παρέλκει, βεβαίως, ο σχολιασμός του γεγονότος ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών δεν είναι οικονομολόγος. Γιατί, είναι σαφές, ότι για όσο χρόνο ο κ. Βενιζέλος θα αρκείται στον άκρως υποτιμητικό, αλλά και πάνω απ’ όλα καταστρεπτικό ρόλο για την Ελλάδα, του πειθήνιου εκτελεστή των συνεχιζόμενων εγκληματικών εμπνεύσεων της τρόικας, δεν τίθεται θέμα οικονομολόγου.
Ήταν φυσικό η τοποθέτησή του κ. Βενιζέλου, ως επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου, να τροφοδοτήσει ελπίδες. Ελπίδες, όμως, για ρήξη με το εξευτελιστικό και άκρως αναποτελεσματικό καθεστώς της τρόικας, των μνημονίων, του ξεπουλήματος, και όχι βέβαια ελπίδες για το θλιβερότατο περιεχόμενο της ανακοίνωσής του νέου υπουργού Οικονομικών, προς τον ελληνικό λαό, της 14.07.2011.Ένα τέτοιο περιεχόμενο γρονθοκοπείται, ανελέητα, με τις πολύ υψηλότερες του μέσου όρου ικανότητές του ανθρώπου, το τόσο απελπιστικά χαμηλό επίπεδό των λόγων του τρομοκρατεί και δεν ηρεμεί το λαό, και οπωσδήποτε είναι πολύ κρίμα να θυσιαστεί ένας από τους καλύτερους σύγχρονους Έλληνες πολιτικούς με τόσο άκαρπο τρόπο. Δηλαδή, με το να προσπαθεί να εξηγήσει ότι ….η χρεοκοπία δεν είναι χρεοκοπία!
Και ενόσω οι εταίροι μας, σε πλήρη σύγχυση, αδυνατούν να βρουν λύση στην ελληνική περίπτωση, και το μόνο που πια εμφανώς επιδιώκουν είναι να απαλλαγούν από μας, με το μικρότερο κόστος για τους ίδιους, ο νέος υπουργός Οικονομικών συμβουλεύει τους εξαθλιωμένους συμπατριώτες του να είναι ψύχραιμοι.
Μας χρειάζεται ψυχραιμία, όμως, για τι ακριβώς; Άραγε για τις αναίτιες, επιπλέον, απολύσεις των 150.000 εργαζομένων, που θα βρεθούν στο δρόμο, επειδή τα αφεντικά της τρόϊκας διακατέχονται από παροξυσμό νεοφιλελευθερισμού; Για τους επιτρόπους, που θα εγκατασταθούν στα υπουργεία και στην αποτροπιαστική επιτροπή του ξεπουλήματος, για να πιέζουν να πωλείται ανελλιπώς, κάθε 10 ημέρες- προσοχή, όχι κάθε 11- μια μεγάλη ελληνική εταιρία; Για το πλήρες ξεχαρβάλωμα της δημόσιας διοίκησης, που επιχειρείται κάτω από την παραπειστική επιγραφή των μεταρρυθμίσεων, και που θα χρειαστεί ένα νέο Καποδίστρια, αν τελικά επιβιώσουμε, για να βάλει εκ νέου τις βάσει του…..νεοελληνικού κράτους; Για τη δουλοποίηση και την αφρικανοποίηση του συνόλου των ελλήνων εργαζομένων, που βιώνουν τις εφιαλτικές συνθήκες της αγοράς εργασίας των αρχών του 19ου αιώνα;
Και όλα αυτά τα τραγικά, τα καταστρεπτικά, τα εγκληματικά, τα αδιανόητα, αποφασίζονται και εκτελούνται εν ψυχρώ από μια κυβέρνηση που έχει δεν έχει το 16% συναίνεσης του ελληνικού λαού.
Ε, λοιπόν, όχι δεν μας χρειάζεται ψυχραιμία. Αντιθέτως, μας χρειάζεται οργή-μεγάλη οργή. Καθώς ο «πνιγμένος δεν φοβάται το νερό», η χρεοκοπία μας δεν μπορεί πια να μας εμφανίζεται ως φόβητρο, μια και μεθοδικά μας την ετοιμάζουν, μια και μας έρχεται. Αλλά, αυτή η χρεοκοπία, θα είναι με όρους που θα αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνο - άσχετα αν το κατορθώσουν- στη διάσωσή τους, πετώντας εμάς αλύπητα στο πυρ το εξώτερο.
Γιατί, λοιπόν, μια χρεοκοπία στα μέτρα τους, και όχι μια χρεοκοπία στα δικά μας μέτρα; Στο μέτρο του δυνατού πάντοτε!
Αύριο, λοιπόν, κύριε υπουργέ των Οικονομικών, πάρτε το βαρύγδουπο όπλο σας- εννοώ το δυσθεώρητο χρέος μας- και δηλώστε στους εταίρους μας, που παραθερίζουν, ότι προς το παρόν σταματάτε τις εξωτερικές πληρωμές, αναμένοντας μια, εκ βάθρων επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, που θα συνοδεύεται από πολύ αποφασιστικό κούρεμα. Δεν τη θέλουν, βέβαια, αυτήν την αναδιαπραγμάτευση, οι εταίροι μας, αν και θα τους στοιχίσει φθηνότερα από τα συνεχή δάνεια και τον ορατό κίνδυνο γενίκευσης του κακού στην ευρωζώνη. Θα αναγκαστούν, όμως, να την δεχθούν, και πιθανότατα αυτή θα λειτουργήσει θετικά και για τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.
Αυτή θα ήταν, πράγματι, μια ανεκτίμητη υπηρεσία, στην Ελλάδα, που η εξαιρετική ευφυία του κ. Βενιζέλου θα μπορούσε να υλοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη 14.07.2011
delimar@uom.gr
blogger: delivani-economics.blogspot.com
=====================================================
Εκπρόσωποι 400 τραπεζών και αξιωματούχοι των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, συνήλθαν, κατεπειγόντως, στη Ρώμη για να αποφασίσουν για την ελληνική οικονομία, η οποία τώρα, όντως, χαροπαλεύει επαληθεύοντας, με αργοπορία μεγαλύτερη του έτους, εκείνη την πρωθύστερη πρωθυπουργική ρήση ότι «βρίσκεται στην εντατική». Τραπεζίτες και αξιωματούχοι ανέλυσαν, επί τέσσερις ώρες, τον ελληνικό επιθανάτιο ρόγχο. Όχι, η ανησυχία τους ουδόλως είχε επικεντρωθεί στο πως θα σωθεί η Ελλάδα. Το πρόβλημά τους, αντιθέτως, εδώ και αρκετό καιρό άλλωστε, είναι, το πως θα σωθεί το ευρώ από την Ελλάδα. Οι εταίροι μας, συγκεκριμένα, προσπαθούν να βρουν το καλύτερο μίγμα στρατηγικής, που να είναι σε θέση να συνδυάζει πολυάριθμους, ασυμβίβαστους και αντιμαχόμενους, αναμεταξύ τους, στόχους. Διότι, δεν είναι μόνο η ολοκληρωτική απουσία κάθε μορφής αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ, που αποκλείει κοινή αντιμετώπιση της κρίσης. Είναι, ακόμη και κυρίως η αδυναμία συγκερασμού των στενών και αντιμαχόμενων εθνικών συμφερόντων των 27 μελών της ΕΕ, που συμπεριφέρονται ως μοναχικοί καβαλάρηδες. Έτσι, άλλωστε, εξηγείται και το γεγονός ότι το ΔΝΤ, δια στόματος της νέας του διευθύντριας, της κυρίας Κριστίν Λαγκάρντ, σαφώς αποστασιοποιήθηκε, δηλώνοντας την πιθανή μη συμμετοχή του Ταμείου σε προσεχές δάνειο προς την Ελλάδα. Όπως είναι γνωστό το ΔΝΤ δεν έχει το δικαίωμα παροχής δανείων σε οικονομίες με μη διαχειρίσιμου χρέος, και το ελληνικό ήταν από την αρχή μη διαχειρίσιμο. Και στην πορεία η κατάσταση επιδεινώθηκε εξαιτίας της εφαρμογής μείγματος μακροοικονομικής πολιτικής, διαμετρικά αντίθετης της ενδεδειγμένης. Αυτή οδήγησε σε πλήρες αδιέξοδο, όπως πια ανενδοίαστα αναγνωρίζεται από τα σοβαρότερα διεθνή οικονομικά περιοδικά και από πλήθος αναγνωρισμένης αξίας οικονομολόγους. Αλλά, και όσοι παρακολούθησαν με προσοχή τη συνέντευξη του «μεγάλου μας αφεντικού», εννοώ του κ.Τόμσεν, της 14.07.2011, με τις ακατάληπτες απαντήσεις του, και την πλήρη σύγχυσή του, στην ερώτηση του «αν επέτυχε το σχέδιο του ΔΝΤ», έχουν ασφαλέστατα καταλάβει, και μάλιστα από πρώτο χέρι, που ακριβώς βρισκόμαστε.
Η σύναξη της Ρώμης δεν μπόρεσε να καταλήξει σε κάποια απόφαση, παρά την κρισιμότητα των περιστάσεων. Με το φάσμα των αγεφύρωτων, αναμεταξύ τους συμφερόντων, οι αξιωματούχοι, στη Ρώμη, αποχαιρετίστηκαν με αμηχανία δίνοντας κάποιο νεφελώδες ραντεβού για το Σεπτέμβριο, ίσως. Εκτός του ότι, τώρα είναι περίοδος διακοπών, όλα δείχνουν ότι οι εταίροι μας έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ή ούτως ή άλλως χαμένη. Συνεπώς, αυτό που προέχει, δεν είναι η τύχη της Ελλάδας, αλλά το πως θα δρομολογηθεί η χρεοκοπία της, και πως αυτή θα εξαγγελθεί- αναζητείται ανάμεσα και σε άλλα, το κατάλληλο επίθετο: επιλεκτική, ελεγχόμενη, συναινετική κλπ. Ο προβληματισμός, για το πώς θα εμφανιστεί η προαποφασισμένη αυτή ελληνική χρεοκοπία, αποβλέπει στο πως θα ξεγελαστούν οι οίκοι αξιολόγησης, ώστε να μην ενεργοποιηθούν τα σχετικά στοιχήματα –τα γνωστά σε όλους CDS-, που πόνταραν στην ελληνική χρεοκοπία, και που το ύψος τους εκτιμάται σε €30 δις. Ο προβληματισμός των εταίρων μας αποβλέπει ακόμη στην εξεύρεση λύσης, που δεν θα παρασύρει στο βάραθρο, μαζί με την Ελλάδα, και τις λοιπές βαρύτατα ασθενείς οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου- προκαλεί πανικό η απειλή της πιθανής κατάρρευσης της Ισπανίας και Ιταλίας- και βέβαια λύση που θα ελαχιστοποιεί τις σχετικές ζημίες των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ωστόσο, παρότι δεν υπήρξε απόφαση, για την ελληνική περίπτωση, στη Ρώμη, από τους επικεφαλής της Ευρώπης, που προσδιορίζουν τις τύχες μας, το μοναδικό σημείο συμφωνίας τους, πριν αναχωρήσουν για τις διακοπές τους, ήταν να κατακεραυνώσουν τους οίκους αξιολόγησης και να τους απειλήσουν ότι σε κάποιο μέλλον θα δημιουργήσουν ευρωπαϊκούς οίκους αξιολόγησης. Οπωσδήποτε, οι περί ων ο λόγος οίκοι δεν πτοήθηκαν, αλλά απάντησαν με περαιτέρω υποβάθμιση της Ελλάδος- δεν φθάσαμε φαίνεται ακόμη στον πάτο.
Η Ελλάδα θα μπορούσε άνετα να είχε διασωθεί, όσο ακόμη ήταν καιρός, αν η ηγεσία της δεν υπέγραφε, με αλόγιστη προθυμία, ότι της εμφάνιζαν αυτοί που η έγκριτη γαλλική εφημερίδα “Le Μonde”-της 13.07.2011- χαρακτηρίζει «παιδάκια που μας κυβερνούν». Ήταν ή όφειλε να είναι γνωστό ότι η συνταγή που μας υποχρέωναν να εφαρμόσουμε- αυτά «τα παιδάκια»- θα μας έσερνε από το κακό στο χειρότερο, ενώ η μοναδική διαθέσιμη λύση, για την περίπτωσή μας, θα ήταν μια επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με κούρεμα- όπως το υποστήριξα συνεχώς από τις 15.06.2010. Κούρεμα, που αρχικά θα ήταν αρκετό ένα 20-30%, αλλά που φευ άγγιξε ήδη το 50-70%. Θα είχαμε, έτσι αποφύγει και τις ανούσιες αιματηρές θυσίες. Είναι, ασφαλώς, γνωστό ότι οι εταίροι μας απέκρουαν μετά βδελυγμίας μια τέτοια λύση, και γι’ αυτό την ανήγαγαν σε απαγορευμένη συζήτηση. Ωστόσο, τώρα, όλα δείχνουν ότι οι Γερμανοί αναγκάζονται να τη συζητήσουν, συνδυάζοντάς την όμως και με χρεοκοπία.
Η αντίθεση των εταίρων μας, στη μοναδική λύση που θα ελάφρυνε τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού, δεν θα έπρεπε φυσικά να θεωρηθεί επαρκής λόγος εγκατάλειψής της, ιδιαίτερα και όταν οι λόγοι αυτής της αντίθεσης ήταν απολύτως διαφανείς. Δυστυχώς, όμως, στη θέση της προβολής των πολλών και βάσιμων επιχειρημάτων μας, υπέρ αυτής της λύσης, η ηγεσία μας προτίμησε να ισοπεδωθεί με τις παράλογες και αποδεδειγμένα αναποτελεσματικές απαιτήσεις της τρόικας. Χωρίς την ελάχιστη διαπραγμάτευση εκλήφθηκαν τα πάντα ως μονόδρομοι: εξευτελισμοί, προπηλακισμοί, μνημόνια και επικαιροποιήσεις, μεσοπρόθεσμο, επίσημος στραγγαλισμός της εθνικής μας κυριαρχίας και….τελικά ακόμη και αυτό το ανίερο έγκλημα, δηλαδή το ξεπούλημα της Ελλάδας. Διερωτήθηκα συχνά τις τελευταίες εβδομάδες, αν οι 155 πατέρες του Εθνους, που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από τον ανατριχιαστικού περιεχομένου εφαρμοστικό νόμο- ειλικρινά, δεν βρίσκω άλλη λέξη γι’ αυτόν- τον είχαν προηγουμένως διαβάσει. Παρηγορούμαι με τη σκέψη ότι, όχι, είναι αδύνατον να τον διάβασαν και παρά ταύτα να τον υπέγραψαν. Πολύ γρήγορα, βέβαια, το δίλημμα «χρεοκοπία ή ξεπούλημα», με το οποίο οι 155 υπογράψαντες πείστηκαν να υπογράψουν, αποδείχθηκε ψευδοπρόβλημα, όπως άλλωστε ήταν από την αρχή. Γιατί και χρεοκοπημένοι θα είμαστε, αλλά και χωρίς μοίρα στον ήλιο, έχοντας ξεπουλήσει σε τιμή εξευτελιστική το βιός μας.
Και ενόσω τα σήματα επικοινωνίας με τους ευρωπαίους εταίρους μας γίνονται ολοένα πιο αντιφατικά, πιο δυσδιάκριτα, αλλά και κυρίως πιο απειλητικά για την Ελλάδα, σε μια κίνηση απόγνωσης αποφασίστηκε η αντικατάσταση του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου, που προώθησε και υπέγραψε τα δύο εγκληματικά μνημόνια, με τις καταστρεπτικές συνέπειες σε όλα, ανεξαιρέτως, τα επίπεδα της οικονομίας και της κοινωνίας. Ο επί κεφαλής του νεοσύστατου οικονομικού επιτελείου είναι ευφυέστατος επιστήμων, αλλά όχι και μάγος. Παρέλκει, βεβαίως, ο σχολιασμός του γεγονότος ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών δεν είναι οικονομολόγος. Γιατί, είναι σαφές, ότι για όσο χρόνο ο κ. Βενιζέλος θα αρκείται στον άκρως υποτιμητικό, αλλά και πάνω απ’ όλα καταστρεπτικό ρόλο για την Ελλάδα, του πειθήνιου εκτελεστή των συνεχιζόμενων εγκληματικών εμπνεύσεων της τρόικας, δεν τίθεται θέμα οικονομολόγου.
Ήταν φυσικό η τοποθέτησή του κ. Βενιζέλου, ως επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου, να τροφοδοτήσει ελπίδες. Ελπίδες, όμως, για ρήξη με το εξευτελιστικό και άκρως αναποτελεσματικό καθεστώς της τρόικας, των μνημονίων, του ξεπουλήματος, και όχι βέβαια ελπίδες για το θλιβερότατο περιεχόμενο της ανακοίνωσής του νέου υπουργού Οικονομικών, προς τον ελληνικό λαό, της 14.07.2011.Ένα τέτοιο περιεχόμενο γρονθοκοπείται, ανελέητα, με τις πολύ υψηλότερες του μέσου όρου ικανότητές του ανθρώπου, το τόσο απελπιστικά χαμηλό επίπεδό των λόγων του τρομοκρατεί και δεν ηρεμεί το λαό, και οπωσδήποτε είναι πολύ κρίμα να θυσιαστεί ένας από τους καλύτερους σύγχρονους Έλληνες πολιτικούς με τόσο άκαρπο τρόπο. Δηλαδή, με το να προσπαθεί να εξηγήσει ότι ….η χρεοκοπία δεν είναι χρεοκοπία!
Και ενόσω οι εταίροι μας, σε πλήρη σύγχυση, αδυνατούν να βρουν λύση στην ελληνική περίπτωση, και το μόνο που πια εμφανώς επιδιώκουν είναι να απαλλαγούν από μας, με το μικρότερο κόστος για τους ίδιους, ο νέος υπουργός Οικονομικών συμβουλεύει τους εξαθλιωμένους συμπατριώτες του να είναι ψύχραιμοι.
Μας χρειάζεται ψυχραιμία, όμως, για τι ακριβώς; Άραγε για τις αναίτιες, επιπλέον, απολύσεις των 150.000 εργαζομένων, που θα βρεθούν στο δρόμο, επειδή τα αφεντικά της τρόϊκας διακατέχονται από παροξυσμό νεοφιλελευθερισμού; Για τους επιτρόπους, που θα εγκατασταθούν στα υπουργεία και στην αποτροπιαστική επιτροπή του ξεπουλήματος, για να πιέζουν να πωλείται ανελλιπώς, κάθε 10 ημέρες- προσοχή, όχι κάθε 11- μια μεγάλη ελληνική εταιρία; Για το πλήρες ξεχαρβάλωμα της δημόσιας διοίκησης, που επιχειρείται κάτω από την παραπειστική επιγραφή των μεταρρυθμίσεων, και που θα χρειαστεί ένα νέο Καποδίστρια, αν τελικά επιβιώσουμε, για να βάλει εκ νέου τις βάσει του…..νεοελληνικού κράτους; Για τη δουλοποίηση και την αφρικανοποίηση του συνόλου των ελλήνων εργαζομένων, που βιώνουν τις εφιαλτικές συνθήκες της αγοράς εργασίας των αρχών του 19ου αιώνα;
Και όλα αυτά τα τραγικά, τα καταστρεπτικά, τα εγκληματικά, τα αδιανόητα, αποφασίζονται και εκτελούνται εν ψυχρώ από μια κυβέρνηση που έχει δεν έχει το 16% συναίνεσης του ελληνικού λαού.
Ε, λοιπόν, όχι δεν μας χρειάζεται ψυχραιμία. Αντιθέτως, μας χρειάζεται οργή-μεγάλη οργή. Καθώς ο «πνιγμένος δεν φοβάται το νερό», η χρεοκοπία μας δεν μπορεί πια να μας εμφανίζεται ως φόβητρο, μια και μεθοδικά μας την ετοιμάζουν, μια και μας έρχεται. Αλλά, αυτή η χρεοκοπία, θα είναι με όρους που θα αποβλέπουν αποκλειστικά και μόνο - άσχετα αν το κατορθώσουν- στη διάσωσή τους, πετώντας εμάς αλύπητα στο πυρ το εξώτερο.
Γιατί, λοιπόν, μια χρεοκοπία στα μέτρα τους, και όχι μια χρεοκοπία στα δικά μας μέτρα; Στο μέτρο του δυνατού πάντοτε!
Αύριο, λοιπόν, κύριε υπουργέ των Οικονομικών, πάρτε το βαρύγδουπο όπλο σας- εννοώ το δυσθεώρητο χρέος μας- και δηλώστε στους εταίρους μας, που παραθερίζουν, ότι προς το παρόν σταματάτε τις εξωτερικές πληρωμές, αναμένοντας μια, εκ βάθρων επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, που θα συνοδεύεται από πολύ αποφασιστικό κούρεμα. Δεν τη θέλουν, βέβαια, αυτήν την αναδιαπραγμάτευση, οι εταίροι μας, αν και θα τους στοιχίσει φθηνότερα από τα συνεχή δάνεια και τον ορατό κίνδυνο γενίκευσης του κακού στην ευρωζώνη. Θα αναγκαστούν, όμως, να την δεχθούν, και πιθανότατα αυτή θα λειτουργήσει θετικά και για τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.
Αυτή θα ήταν, πράγματι, μια ανεκτίμητη υπηρεσία, στην Ελλάδα, που η εξαιρετική ευφυία του κ. Βενιζέλου θα μπορούσε να υλοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη 14.07.2011
delimar@uom.gr
blogger: delivani-economics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια