Αβάστακτη ελαφρότητα, τραγέλαφος και προχωρημένη σήψη κυριαρχούν στη μετεκλογική-προεκλογική περίοδο

 Αβάστακτη ελαφρότητα, τραγέλαφος  και  προχωρημένη σήψη κυριαρχούν στη  μετεκλογική-προεκλογική περίοδο

=========================================================

Με δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση παρακολουθεί ο ελληνικός λαός την αναίσχυντη μετάλλαξη των αρχιτεκτόνων της καταστροφής του- αυτών  δηλαδή που έβαψαν τα χέρια τους με το αίμα του, όταν υπέγραφαν   τα μνημόνια και τα συμπαρομαρτούντα κείμενα της καταδίκης του-, σε λάβρους θιασώτες της άμεσης ανάγκης αναδιαπραγμάτευσης των όσων υπέγραψαν. Πρόκειται για τα ίδια πρόσωπα, που  μέχρι και χθες υποστήριζαν με πάθος τη δήθεν «μονοδρομική» υφή των ανατριχιαστικού περιεχομένου μνημονίων, και  που κουνούσαν απειλητικά τον αντίχειρά τους, εναντίον του  εξαθλιωμένου λαού, από τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς,   κραυγάζοντας ότι  «πρέπει να εφαρμοστούν αυτά  κατά γράμμα»   «για να βγούμε από την κρίση» γιατί, δήθεν  δεν υπήρχε άλλη οδός. Πρόκειται, ακόμη, για τα ίδια εκείνα πρόσωπα, που αρνήθηκαν την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, όσο ακόμη ήταν καιρός για  να αποδώσει θετικό αποτέλεσμα, και έτσι μας έσυραν με ασύγγνωστη αργοπορία,  στο φιάσκο του PSI.

Από την επομένη, ωστόσο, των εκλογών της   6^ης Μαΐου έχουν, ως δια μαγείας, εξαφανιστεί  από το ελληνικό πολιτικό προσκήνιο τα δύο μνημονιακά κόμματα. Διαπιστώνεται, ξαφνικά, ότι  ο τόπος διαθέτει αποκλειστικά και μόνο αντι-μνημονιακά κόμματα. Και, ταυτόχρονα, όλα όσα πριν από την 6^η Μαΐου  εμφανίζονταν ως δήθεν αδύνατα, επικίνδυνα ή και λαϊκίστικα, ήδη πια υποστηρίζονται με πάθος,  από τα δύο πρώην  μνημονιακά κόμματα.  Θα πρέπει  βέβαια, να επισημανθεί ότι αυτή η μετάλλαξη δεν περιορίζεται στο εσωτερικό της χώρας, αλλά επεκτείνεται και στους ευρωπαίους εταίρους μας, οι οποίοι, ναι, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές των  επικεφαλής των δύο πάλαι ποτέ μεγάλων και μνημονιακών κομμάτων. Επιβεβαιώνουν, δηλαδή,  ότι τώρα ο ελληνικός λαός θα έχει πρόσβαση σε όλες εκείνες τις ελαφρύνσεις του μαρτυρίου του, από τις οποίες μέχρι χθες είχε, δια ροπάλου αποκλειστεί.  Τώρα, στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στις δύο βουλευτικές εκλογές, οι εταίροι μας, σε συγχορδία με τα δύο πρώην μνημονιακά κόμματα, μας προσκαλούν σε….φιλική  αναδιαπραγμάτευση. Υπάρχει, βεβαίως, ένας αιωρούμενος αλλά απαράβατος όρος για την υλοποίηση αυτής της πρόσκλησης: ότι δηλαδή η κυβέρνηση που θα προκύψει στις 17 Ιουνίου πρέπει να είναι της αρεσκείας των  ευρωπαίων εταίρων μας. «Θέλουν την Ελλάδα, εντός της ευρωζώνης, αλλά…..». «Η Ελλάδα πρέπει να τηρήσει τις υποχρεώσεις της, γιατί αλλιώς…». «Θέλουν, από τις εκλογές να προκύψει υπεύθυνη κυβέρνηση….» κλπ., κλπ. γιατί, διαφορετικά….

Διαφορετικά, έρχεται ο Αρμαγεδδών. Και το σύνολο των απειλών αποκρυσταλλώνεται στο ακόλουθο δίλημμα, που διατυπώθηκε από την κυρία Μέρκελ ως απαίτηση διενέργειας, ακόμη, και δημοψηφίσματος,  από κοινού με  τις  εκλογές της 17/6: «μέσα ή έξω από το ευρώ».

Αλλά, εκτός από το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός έχει ήδη απαντήσει με το,   άλλωστε, πολύ πρόσφατο  εκλογικό αποτέλεσμα  της 6/5,- ότι δηλαδή επιθυμεί να παραμείνει στην ευρωζώνη-, το ερώτημα αυτό, δεν είναι μόνο ένα ψευτοδίλημμα, αλλά αφαιρεί, επιπλέον, από την προεκλογική διαδικασία κάθε ίχνος στοιχειώδους λογικής, μετατρέποντάς το σε αποκρουστικό μέσο φθηνού εκβιασμού. Πράγματι, δημιουργεί πολλά και αναπάντητα ερωτηματικά η βαθύτατα αντιδημοκρατική   απαίτηση των εταίρων μας να δεχθούν ως συνομιλητή  της όποιας αναδιαπραγματευτικής συζήτησης για τα μνημόνια και το λοιπό συνονθύλευμα που τα ακολουθεί,  αποκλειστικά και μόνον  εκπροσώπους των   μνημονιακών και όχι και των   αντι-μνημονιακών κομμάτων. Και εύλογα τίθεται η απορία με βάση, άραγε, ποια  λογικά επιχειρήματα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι μια τέτοια συζήτηση θα είναι πιο εποικοδομητική αν γινόταν με  εκπροσώπους των  μνημονιακών κομμάτων, παρότι  μέχρι και χθες  διερρήγνυαν  τα ιμάτιά τους, για την ανάγκη απόλυτης συμμόρφωσης με τα μνημόνια; Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι ένας τέτοιος αποκλεισμός, από τους   εταίρους μας, ενσωματώνει  και άλλον εκβιασμό, που κι αυτός βέβαια  κολυμπά  στα θολά νερά της απερίγραπτης αυτής προεκλογικής περιόδου, και που συνίσταται στην έξωθεν απροκάλυπτη επιταγή:  «ψηφίστε  μνημονιακά κόμματα, αν θέλετε να μετριάσετε τα  μαρτύριά σας». Μ’αυτόν τον εκβιασμό εντέχνως συμπορεύεται και η  παντελώς αστήρικτη  υπόθεση, με βάση την οποία  τυχόν υπερψήφιση αντι-μνημονιακού κόμματος ή συνδυασμού   του  οδηγεί την Ελλάδα, εκτός ευρωζώνης, οπότε  ο πληθυσμός θα πεθάνει από πείνα, χωρίς μισθούς και συντάξεις, καθώς και από έλλειψη φαρμάκων και παγωνιάς, εξαιτίας   αδυναμίας εισαγωγής πετρελαίου και αερίου.

Ο στόχος είναι, απροκάλυπτα πια,  ο Σύριζα.  Ο σχετικός πανικός, γύρω απ’ αυτόν, εντός αλλά κυρίως εκτός Ελλάδας, συνδέεται με τις συνέπειες που απειλεί η πιθανότητα της πρωτιάς του  στις προσεχείς εκλογές. Συγκεκριμένα, ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα αποδείξει περίτρανα την αδιέξοδη φύση  της πολιτικής του ΔΝΤ, που έχει πλήρως υιοθετηθεί και από την ΕΕ, τη γύμνια και την επικινδυνότητά της   για τις οικονομίες που την υφίστανται. Θα ξεσηκώσει, πιθανότατα, τον ευρωπαϊκό Νότο, που ολόκληρος δεινοπαθεί από την πολιτική της άγριας και χωρίς προοπτική αυτής  λιτότητας. Θα απομονώσει και θα στιγματίσει την κυρία Μέρκελ και  θα τρίξει τα θεμέλια του  φανατικού νεοφιλελευθερισμού. Τέλος,  θα αποκόψει  τις συνωμοτικές ενορχηστρώσεις Αθηνών και ηγεσίας της ΕΕ.  Επιβάλλεται, συνεπώς, κατά τους υπεύθυνους των εξελίξεων, εντός και εκτός της Ελλάδας,  να αποφευχθεί ο μέγας αυτός κίνδυνος. Γι αυτό, και το επόμενο βήμα είναι η διαρροή του έωλου  διλήμματος: μέσα ή έξω από την ευρωζώνη, που αναλύεται στη συνέχεια ως εξής: «αν ψηφίστε μνημονιακό κόμμα παραμένετε στην Ευρώπη, διαφορετικά αποβάλλεστε»! Δεν διευκρινίζεται, όμως, ο τρόπος αποβολής μας, μια και κυκλοφορούν ταυτόχρονα δύο εκδοχές:

*Σύμφωνα με την πρώτη, το θράσος μας να ψηφίσουμε αντι-μνημονιακό κόμμα οφείλει να τιμωρηθεί με έξοδό μας από την ευρωζώνη, που θα υλοποιηθεί με διακοπή των αποφασισμένων δόσεων δανείων,  ενόσω εμείς θα βουλιάξουμε σε συνθήκες ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας.

*Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, ο Αλέξης Τσίπρας -ή τελοσπάντων κάποιος αντι-μνημονιακός αρχηγός - θα δηλώσει ότι αποσύρει τη χώρα από την ευρωζώνη.

Αναμφίβολα, με βάση τη στοιχειώδη λογική,  αποκλείονται εκ προοιμίου  αμφότερες οι παραπάνω δύο αυτές εκδοχές. Και τούτο, γιατί είναι αδιανόητο να  παραδοθούν στην Ελλάδα του 2% της Ευρώπης, τα κλειδιά της καταστροφής της, είναι απίστευτο να συναινέσει η ίδια στην αυτοκτονία της. Το κόστος της διάλυσης της ευρωζώνης, που απειλείται να συμβεί έστω κι αν μια μόνο χώρα-μέλος εξέλθει, εκτιμάται σε 1-3^Ε τρισεκατομμύρια, εξαιτίας  του «ντόμινο» που προβλέπεται σίγουρα ότι θα ακολουθήσει.  Σε πρόσφατο συνέδριο που οργανώθηκε στη Φλωρεντία, ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι, δήλωσε: «Αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ και άλλες χώρες θα αρχίσουν να καταρρέουν ως χάρτινος πύργος, υπό τα χτυπήματα της κερδοσκοπίας». «Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει μόνο το περίπου  2% του ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ, σίγουρα πολύ λίγο.  Αν όμως εξέλθει του κοινού νομίσματος, η κερδοσκοπία, αφού καταβροχθίσει την Αθήνα, θα συνεχίσει να πεινάει: θα φτάσει στην Πορτογαλία, στην Ισπανία και στη συνέχεια στην Ιταλία και στην Γαλλία», πρόσθεσε ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν. Να προσθέσω ότι  οι τραπεζικές καταθέσεις Ισπανίας-Πορτογαλίας-Ιταλίας υπολογίζονται  σε 5.5^Ε τρις, δηλαδή 7 φορές περισσότερο  από τα διαθέσιμα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Σταθερότητας. Και να  υπενθυμίσω, ακόμη, ότι οι τράπεζες της Κύπρου δεν είναι σε  καλή κατάσταση, κατέχουν  10^Ε δις ελληνικού χρέους, κι αν  η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή θα πρέπει να  υποστηριχθούν.

Οι κίνδυνοι επεκτείνονται και εκτός Ευρώπης. Ο Μπάρακ Ομπάμα ανησυχεί και προτείνει λύσεις, εκτός της άγριας λιτότητας, για την έξοδο από τη κρίση, ενώ δηλώνει κάθετα αντίθετος για την αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ.

Όσο, λοιπόν, κι αν φαίνεται να είναι  αβυσσαλέο το μένος της κυρίας Μέρκελ, εναντίον της χώρας μας, είναι  εξαιρετικά απίθανο να  φθάσει στο σημείο ηθελημένης διάλυσης της ΕΕ-ευρωζώνης.

Και τελειώνω μ’ ένα ακόμη τραγελαφικό δίλημμα, που περιλαμβάνει και αυτό, ισχυρή δόση εκβιασμού: «χωρίς μνημόνιο δεν υπάρχει ευρώ»!.

Τι άλλο, άραγε, θα μας προκύψει μέχρι  τις 17 Ιουνίου;

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο

Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Πρόεδρος του «Ιδρύματος Δελιβάνη»                                          22.5.2012