Με αφορμή την εθνικά υπερήφανη συμπεριφορά των κυβερνήσεων της Ισλανδίας και της Ουγγαρίας

Με αφορμή την εθνικά υπερήφανη συμπεριφορά των κυβερνήσεων της Ισλανδίας και της Ουγγαρίας

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                                           26.05.2013

========================================================================================

Μακάρι να είχαμε κι εμείς, εδώ στην Ελλάδα των εξαθλιωμένων «ιθαγενών», μια κυβέρνηση ανάλογη, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, με της Ισλανδίας, αλλά και με αυτήν  της Ουγγαρίας. Η εξασφάλιση κάποιας εθνικής υπερηφάνειας, κάποιου βαθμού αυτοπεποίθησης στα πεπρωμένα μας, μια μορφή υπόσχεσης ότι θα σταθούμε στα πόδια μας και θα εξέλθουμε από την κρίση με τις δικές μας δυνάμεις, θα λειτουργούσαν θαυματουργά. Αντ’ αυτών, δυστυχώς, τις τελευταίες εβδομάδες υποχρεωνόμαστε να παρακολουθούμε  ένα κακόγουστο παραμύθι, με τη μορφή ενθουσιώδους μηνύματος που διαχέεται ευρέως και ταυτόχρονα από κέντρα του εσωτερικού, αλλά και της ΕΕ, και που προσπαθούν απεγνωσμένα να μας πείσουν ότι…..  «πάμε καλά», ότι….  «άρχισε η ανάκαμψη», ότι….  «ακόμη και βασικοί δείκτες έχουν αναστραφεί». Μας επιβάλλουν να φορέσουμε γυαλιά μετάλλαξης της οικτρής πραγματικότητας, και από μαύρα να τα βλέπουμε ροζ!.

Σε πείσμα του ότι αυτή η προσπάθεια είναι εμφανώς και τραγικά  ουτοπική, ωστόσο, ως συνήθως, οι άνωθεν αρμόδιοι  προσπαθούν  να την  φέρουν σε πέρας  με κάθε τρόπο, και πριν απ’ όλα με την επιστράτευση  της πλειοψηφίας  των  ΜΜΕ, που  δεν έχουν, όπως φαίνεται, καμιά  δυσκολία να «διακρίνουν την ανάπτυξη που, δήθεν, έρχεται».

Δυστυχώς, όπως, ακριβώς,  συνέβη με την παγκοσμιοποίηση, που χάρη στη σχετική πλύση εγκεφάλου είχε μπορέσει να πείσει  το μεγαλύτερο τμήμα  των ανυποψίαστων πολιτών –και όχι μόνο Ελλήνων- ότι πρόκειται για «γη της επαγγελίας», ενώ τώρα   η αργοπορημένη αφύπνισή τους στη θλιβερή  πραγματικότητα δεν ωφελεί πια. Όπως συνέβη, ακόμη, και  με σωρεία άλλων περιπτώσεων, που επιβλήθηκαν ως δήθεν μονόδρομοι,  έχουμε την ίδια  εξέλιξη  και με τον τελευταίο-προς το παρόν- μύθο περί της δήθεν ανάκαμψης, ενόσω η χώρα βουλιάζει στην  απόλυτη καταστροφή.  Δηλαδή, μπόρεσε  να γίνει πιστευτό από αρκετούς  συμπατριώτες μας…. ότι  σε πείσμα της  αθλιότητας των μνημονίων, της απάνθρωπης λιτότητας και της   φονικής φιλελευθεροποίησης που εκποιεί τα πάντα  σε τιμή ευκαιρίας, η χώρα μας τελικά  θα αντικρίσει  αχτίδα φωτός.

Το εύλογο βέβαια ερώτημα,  που πρόσφατα  πλανιέται, στην «Ελλάδα των θαυμάτων» είναι το γιατί κρίθηκε τώρα, ότι θα έπρεπε οι Έλληνες  να πειστούν με όλα τα μέσα  ότι «τα δύσκολα πέρασαν», παρότι όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι εντός και εκτός της χώρας  βλέπουν μόνο και παντού  αδιέξοδο, παρότι συζητείται ως μοναδική λύση για την Ελλάδα, ένα νέο κούρεμα ή  και η έξοδος από το ευρώ, αλλά και παρότι κλυδωνίζεται με δεινό τρόπο το ευρώ και η επιβίωση ολόκληρης της ΕΕ. Πράγματι, ακόμη και στην συμβασιλεύουσα, στο ευρωπαϊκό στερέωμα,  Γαλλία,  τα ποσοστά αποδοχής της ευρωπαϊκής πολιτικής και του ευρώ  έχουν, κυριολεκτικά,  καταποντιστεί.

Γιατί, λοιπόν, αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια, να πειστεί ο αδίκως  βασανιζόμενος  ελληνικός λαός ότι….ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση και δύει στην ανατολή;

Μα, οι λόγοι νομίζω ότι είναι αρκούντως κατανοητοί. Με απλή λογική, που ενισχύεται από την   πρόσφατη ομολογία  του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ  Ολιβιέ Μπλανσάρ, περί του τραγικού λάθους  της  πολιτικής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, αλλά και της αποκάλυψης των λανθασμένων υπολογισμών της  Ραΐχαρτ και του Ρόγκοφ, επί των οποίων, ακριβώς,  οικοδομήθηκε η λιτότητα στην Ελλάδα- και σε ολόκληρο το Νότο της Ευρώπης-, αλλά και της ανεξέλεγκτης πια ανόδου του ποσοστού χρέους στο συνεχώς  ελαχιστοποιούμενο  ελληνικό ΑΕΠ, ο κίνδυνος μιας βίαιης κοινωνικής εξέγερσης, εναντίον αυτής της συνεχιζόμενης παρανοϊκής πολιτικής ήταν πλέον ή  εμφανής.  Γι αυτό, και αποφασίστηκε η συνένωση δυνάμεων εντός και εκτός της Ελλάδας, για την επιτυχία της εκστρατείας πειθούς των Ελλήνων ότι…να    έρχεται, έστω κι αν δεν διακρίνεται,  η ανάπτυξη, η βελτίωση, το φως.

Και όπως φαίνεται,  απέμειναν ακόμη κάποιοι  Έλληνες που αρέσκονται   να ζουν με  παραμύθια. Αυτοί, ανήκουν κυρίως-αλλά, όχι και αποκλειστικά- στην κατηγορία των ψηφοφόρων της δεξιάς, που παραμυθιάζονται ακόμη με τη σκέψη πως δήθεν  υπάρχει   διαφορά  ανάμεσα στις πολιτικές  κυβερνήσεων  που φέρουν  ταμπέλες συντηρητικής ή σοσιαλιστικής κατεύθυνσης. Ναι, όσο κι αν είναι απίστευτο στις ημέρες μας με την καταιγιστική πληροφόρηση,  αλλά  και μετά  τη ληστρική επιδρομή που εγκαινιάστηκε  στην Κύπρο, με την μαφιόζικη κλοπή της αποταμίευσης ανυποψίαστων ιδιωτών και με βάση δικαιολογίες  μη σοβαρές. Ναι, αισθάνονται μεγαλύτερη ασφάλεια όταν το κόμμα που κυβερνά εμφανίζεται με  δεξιό όνομα, έστω κι αν η πολιτική που ακολουθεί, ουδόλως, επιλέγεται από το ίδιο, αλλά από την τρόικα, η οποία  υπηρετεί συμφέροντα των δανειστών και όχι των οφειλετών, και όχι των Ελλήνων.

Εξυπακούεται ότι οι λύσεις στο ελληνικό πρόβλημα-και στο πρόβλημα ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου, που σύντομα θα είναι και πρόβλημα ολόκληρης της Ευρώπης- δεν είναι εύκολες. Ωστόσο, όσο παραμένουμε στο χώρο των παραμυθιών και της ουτοπίας, όσο δεχόμαστε πειθήνια να εξακολουθούμε να αυτοκτονούμε, υπηρετώντας ένα πρόγραμμα, που επίσημα πια μας πληροφόρησαν ότι «δεν βγαίνει», όσο κλείνουμε τα μάτια για να μη βλέπουμε ότι η πολιτική της τρόικας τυρβάζει για πολλά και διάφορα, εκτός από τη δική μας σωτηρία, επιταχύνουμε  το κατρακύλισμα προς τον οριστικό μας χαμό. Χαμό, όχι μόνο οικονομικό, μια και αυτός έχει εν πολλοίς συντελεστεί ήδη, αλλά και χαμό εθνικό.

Τι να κάνουμε, λοιπόν; Μα, να ανανήψουμε όσο είναι ακόμη καιρός! Και ανάνηψη πριν απ’ όλα σημαίνει, να πιστέψουμε στις δυνάμεις και στις δυνατότητές μας, απορρίπτοντας με βδελυγμία το επίστρωμα της εθνικής καταφρόνιας, με το οποίο μας περιέλουσαν, πριν μας οδηγήσουν στο ολοκαύτωμα, και όχι δυστυχώς μόνο οι δανειστές μας, αλλά και δικές μας, νόμιμα εκλεγμένες κυβερνήσεις. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τα όποια ελαττώματά μας  δεν υπερβαίνουν, σε καμιά περίπτωση, τα αντίστοιχα των λαών που μας περιβάλλουν και μας κατηγορούν, γιατί έτσι προωθούν τα συμφέροντά τους. Να καταλάβουμε ότι δεν αποτελούμε «ειδική περίπτωση».  Ακόμη, να αποστασιοποιηθούμε, έστω και προσωρινά, από τον στενό κλοιό της ανάγκης τιμωρίας των υπαιτίων. Και βέβαια πρέπει να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι που μα έφεραν εδώ, αλλά δεν είναι αυτό που τώρα επείγει. Αυτά, αντιθέτως,  που επείγουν είναι:

*Πρώτον, ένα πρόγραμμα δράσης και ανόρθωσης, με προδιαγραφές καθαρά ελληνικές και όχι επιβαλλόμενες από την τρόικα κλπ. Αποτελεί, πράγματι, φαιδρότητα η συχνή επίκληση ότι «εμείς δεν μπορούμε τίποτε να κάνουμε». Φαιδρότητα, πολύ βολική για όσους μέσω αυτής εξυπηρετούν δικά τους συμφέροντά. Για πάνω από 3 χρόνια, οι δικοί μας αρμόδιοι εμφανίζονται χωρίς εθνικό πρόγραμμα, «γυμνοί στ’αγκάθια», και ακούν με κατάνυξη τις καταστρεπτικές οδηγίες της τρόικας, αγωνιώντας και καταναλίσκοντας όλες τις δυνάμεις τους για το πώς καλύτερα θα τις εκτελέσουν. Η οικονομία αφανίστηκε, έτσι, και ο λαός δεινοπαθεί. Δέχθηκαν, ακόμη, άκουσον-άκουσον, να διαλύσουν εντελώς τη δημόσια διοίκηση, αλλά ουσιαστικά και το ελληνικό κράτος,  συμφωνώντας να απολύσουν 115.000 (;;;), 150.000(;;;) δημόσιους υπαλλήλους, ως…….επίορκους, ως κοπανατζήδες, ως ….( γιατί, βέβαια, δεν υπάρχουν λογικές δικαιολογίες, γιατί απλώς  πρέπει έτσι να ικανοποιηθεί  η ιδεολογική μονομανία της τρόικας).

*Δεύτερον, να απαλλαγούμε όσο γίνεται γρηγορότερα από ανόητες, ανεδαφικές και καταστρεπτικές φοβίες, όπως ανάμεσα σε άλλες, αυτήν της δραχμής ή αυτήν της χρεοκοπίας. Να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι όλα είναι θέμα σύγκρισης του καλύτερου και   του χειρότερου. Και ότι δεν κερδίζουμε τίποτε, απολύτως τίποτε, αναμένοντας σαν νεογέννητα πουλιά τη μητέρα τους να τα ταΐσει  με  δόσεις δανείων. Αντιθέτως, οι δόσεις, που δεν μας χαρίζονται, αλλά που πληρώνουμε με αίμα, με δάκρυα και με συνεχή απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, μας εμποδίζουν να ακολουθήσουμε άλλες λύσεις, πιθανότατα προτιμότερες, και που βγάζουν σε ξέφωτα. Αναφορικά με τη δραχμή, η επάνοδος σ’αυτήν θα μπορούσε να συνδυαστεί και   με τη χρήση του ευρώ και να  αφορά σε  περιορισμένο χρόνο, εφόσον φυσικά η ευρωζώνη θα υπήρχε ακόμη και μετά.

*Τρίτον, να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι, όσο ακόμη διαθέτουμε κάποια υπόλοιπα ελεύθερης επιλογής, και ότι έχουμε την τύχη να ζούμε σε χώρα προνομιακή, που θα μας ξαναδώσει γρήγορα τους καρπούς της καταστρεμμένης γεωργίας μας,  αλλά  και θα μας αποκαλύψει το υπέδαφός της, πλούσιο σε δώρα πολύτιμα για μας και τους απογόνους μας.

*Τέταρτον, να συνέλθουμε επιτέλους και να αντιληφθούμε ότι σωτηρία δεν μπορεί να υπάρχει σε χώρα που δεν προστατεύει, αλλά αντιθέτως εξαθλιώνει με τραγικό τρόπο το  σύνολο των εργαζομένων της, που διώχνει τους νέους της σωρηδόν εκτός της Ελλάδας  και που αδυνατεί να εξεύρει λύσεις αποτελεσματικές για τους παράνομους μετανάστες, που βεβαιότατα θα πρέπει να τύχουν ανθρώπινης συμπεριφοράς,  αλλά που δυστυχώς δεν είναι δυνατόν να την έχουν παραμένοντας στην Ελλάδα.

*Πέμπτον, να πάψουμε να λειτουργούμε με κομματικά κριτήρια…..τώρα χρειαζόμαστε αρχηγό ή ομάδα ατόμων, που να μπορούν να σταθούν απέναντι στην τρόικα και να της βροντοφωνήσουν: «ως εδώ και μη παρέκει»! Που να πιστεύουν στη συνένωση των οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου σε κοινό μέτωπο, και να το επιδιώξουν, γιατί τώρα υπάρχουν μεγαλύτερες ελπίδες επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος, από ότι στο άμεσο παρελθόν. Που να μην εξαιρούν καμία χώρα ή γεωγραφική περιοχή από τη δυνατότητα να συνδράμει στην αναγέννησή μας, αλλά φυσικά με γνώση του μέτρου της προσφοράς τους, αποφεύγοντας διθυράμβους για δήθεν επιτυχίες, που δεν υπάρχουν, και που βρίσκονται στο χώρο της φαντασίας.

*Έκτον, να καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή- που φυσικά δεν είναι μόνο ελληνικό σπορ, όπως προσπαθούν εσφαλμένα να μας πείσουν- με μέτρα αποτελεσματικά και όχι σπασμωδικά, όπως αυτά που πρόσφατα έχουν υιοθετηθεί. Η μελέτη της πρότασης του φόρου επί της κατανάλωσης του Ν. Κάλντορ-όπως άπειρες φορές το έχω υποστηρίξει-, θα μπορούσε να βοηθήσει, ειδικά  στην ιδιόρρυθμη ελληνική περίπτωση.

*Έβδομον, να δρομολογήσουμε την επιβολή προστατευτικών μέτρων  για την κίνηση κεφαλαίων, καθώς και για την ανεξέλεγκτη εισαγωγή αγαθών, ειδικότερα πολυτελών. Εξυπακούεται, ότι αυτό είναι απολύτως δυνατόν εφόσον υπάρχει το προηγούμενο της Κύπρου.

*Όγδοο, σχετικά με τις τράπεζες, θα χρειαστεί πιθανότατα η κρατικοποίηση κάποιων απ’ αυτές.

*Τέλος, ένατο, οι όποιες λύσεις επιβάλλεται να έχουν απεμπολήσει  το στραγγαλιστικό, για κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια, καθεστώς  της αδιέξοδης  λιτότητας. Αντιθέτως, η δυνατότητα έκδοσης πληθωριστικού νομίσματος, μέσω του οποίου θα ενισχυόταν η ζήτηση για κατανάλωση-και στη συνέχεια για επένδυση-χάρις στην αποφασιστική αύξηση χαμηλών μισθών και συντάξεων θα αποδεικνυόταν, πιθανότατα, σωτήρια.

Κίνδυνοι;;; Πάρα πολλοί, και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Αλλά και πολλές ελπίδες. Και πάνω απ’ όλα η πεποίθηση ότι η έκβαση θα είναι συνάρτηση των δικών μας προσπαθειών και όχι των αποδεδειγμένα τραγικών-για μας-  εμπνεύσεων της τρόικας.

Υποσημείωση: Δεν έχω στο μυαλό μου, ή ακόμη και στο υποσυνείδητό μου κανένα κόμμα, κανέναν ηγέτη. Εύχομαι, όμως,  και ελπίζω ότι η Ελλάδα θα αξιωθεί να έχει ανθρώπους δικούς της, που θα αποφασίσουν να ορθώσουν ανάστημα,  για να την ερνήσουν στο εγγύς μέλλον.