ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΧΡΕΟΥΣ: Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ

 ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ  ΧΡΕΟΥΣ: Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ

ΕΕ, ελληνική κυβέρνηση και ΜΜΕ προσπαθούν απεγνωσμένα   να μας πείσουν ότι η αποπληρωμή του τεράστιου χρέους και η αντιμετώπιση του υψηλού δημόσιου ελλείμματος  είναι  στόχοι εφικτοί, που  δικαιολογούν  τις απάνθρωπες θυσίες του  λαού μας. Δυστυχώς, όμως, πρόκειται για απραγματοποίητα σχέδια και για  αδιέξοδη πολιτική, όπως  διαπιστώνεται από το σύνολο σχεδόν του διεθνούς οικονομικού Τύπου. Με πληθώρα άρθρων και  σοβαρά   επιχειρήματα εξηγείται το γιατί  οι  επίσημοι αυτοί στόχοι της  κυβέρνησης είναι αδύνατον να υλοποιηθούν, αλλά και το γιατί η χρεοκοπία θα είναι, τελικά, αναπότρεπτη.

Πράγματι, η εξυπηρέτηση του χρέους θα  απαιτήσει τη διάθεση 8-10% του ΑΕΠ μας, κάθε χρόνο και ….επ’ αόριστον. Πρόκειται για ποσό επαχθέστερο αυτού που υποχρεώθηκε να καταβάλει η Γερμανία, για  πολεμικές επανορθώσεις, μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Θα πρέπει, συνεπώς, να είναι σαφές  ότι η πληρωμή του θα αποδειχθεί  ανέφικτη και εξαιτίας  των υπέρογκων θυσιών, με τις οποίες συνδέεται, αλλά και λόγω της κοινωνικής έκρηξης, στην οποία μοιραία θα καταλήξει.

*Πρόσφατες έρευνες εστιάζονται στο συμπέρασμα ότι, σε περίπτωση που το δημόσιο χρέος ξεπερνά το 80% του ΑΕΠ,  αυτό  εφεξής αυτοτροφοδοτείται  με καλπάζοντα ρυθμό, ενώ ταυτόχρονα το ΑΕΠ μειώνεται κατά 1% ετησίως, οδηγώντας  με βεβαιότητα   στη χρεοκοπία.

* Το 2012 το ποσοστό του χρέους  στο ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα είναι 150% , ενώ  το 2012  θα αγγίξει το 200%,  από 115%,  που ήταν  το 2009.

*Η αδυναμία υποτίμησης της εξωτερικής αξίας του  νομίσματος,- εφόσον  η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη- επιβάλλει την προσφυγή σε διαρκή αντιπληθωριστική πολιτική, η οποία συρρικνώνει την οικονομική δραστηριότητα και το εισόδημα καθιστώντας, και από αυτή την οπτική γωνία,  αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους.

*Το ποσό που εξασφαλίστηκε στα πλαίσια του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης, για την Ελλάδα –Ε80 δισεκατομμύρια από τις λοιπές 15 οικονομίες της ευρωζώνης και Ε30 δισεκατομμύρια από το ΔΝΤ- είναι εντελώς ανεπαρκές και, απλώς, μεταθέτει τη χρεοκοπία κατά 1-2 χρόνια.

*Από το 2012 προβλέπεται ότι η Ελλάδα θα έχει ένα πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 2.4% στο ΑΕΠ της. Ωστόσο, σε πείσμα αυτού του πλεονάσματος, η χώρα μας θα είναι υποχρεωμένη να δανείζεται για να πληρώνει τους τόκους των δανείων, που  θα ανέρχονται  με εφιαλτικούς ρυθμούς: Ε11.9 δισεκατομμύρια το 2009, Ε17.1 δισεκατομμύρια το 2012 και Ε20.4 δισεκατομμύρια το 2014. Εξάλλου, το 2014, σύμφωνα με εκτιμήσεις, η Ελλάδα θα είναι αναγκασμένη να δανειστεί Ε71 δισεκατομμύρια. Και να υπενθυμίσω ότι οι εξελίξεις αυτές θα βαίνουν παράλληλα με εισόδημα, που θα μειώνεται συνεχώς,  μέσα  στο αδυσώπητο περιβάλλον  στασιμοπληθωρισμού του ΔΝΤ.

Εύλογα, συνεπώς, τίθεται το ερώτημα, για ποιους λόγους η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και το διευθυντήριο της ΕΕ, δείχνουν να αγνοούν την παραπάνω αυτήν ανελέητη  πραγματικότητα και αποθαρρύνουν κάθε συζήτηση για την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων. Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στην όντως εκπληκτική δήλωση του  προέδρου της ΕΚΤ κ. Τρισέ, ότι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει  «να αποφεύγουν δηλώσεις για την κατάσταση των οικονομιών τους, προκειμένου να μην εκνευρίζονται οι αγορές», καθώς και στις συνεχείς προτροπές της ελληνικής κυβέρνησης, που καυτηριάζουν τις προτάσεις περί αναδιαπραγμάτευσης,  επιστρατεύοντας κάθε διαθέσιμο παράγοντα, που με δηλώσεις του προσπαθεί  να πείσει   το λαό ότι δήθεν  τα πάντα βαίνουν καλώς!!!

Επειδή, λοιπόν, είναι σαφές ότι η παγκοσμιοποίηση, από κοινού με την ασύδοτη ελευθερία κινήσεων του κεφαλαίου μετέτρεψαν τη δημοκρατία σε τραπεζοκρατία, αλλά και επειδή η υφήλιος εξακολουθεί να διαφεντεύεται από ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι έχουν παραμείνει στις θέσεις-κλειδιά τους και μετά τη δεύτερη καταστρεπτική  οικονομική κρίση, που βιώνουμε και  που οι ίδιοι προκάλεσαν, γι’ αυτό στην ευρωπαϊκή πλάστιγγα βαραίνουν περισσότερο τα συμφέροντα των τραπεζών, από όσο η επιβίωση του λαού μας.   

Αλλά, ας  δούμε, και τι θα μπορούσε  να επιδιώκεται από τους αρμόδιους, στην ΕΕ και στην Ελλάδα,  μέσα σ’αυτό το ενδιάμεσο  και δραματικό  διάστημα, πριν από την παύση πληρωνών:

*η μείωση του ελλείμματος, χάρη στην απομύζηση κάθε ρανίδας εθνικού πλούτου και κάθε αναπτυξιακής μας προοπτικής, προς όφελος  των τραπεζών,

*η εγκαθίδρυση  καθεστώτος, στις εργασιακές σχέσεις, ανάλογου με αυτό που ίσχυε στο Μεσαίωνα, χρησιμοποιώντας τη χώρα μας  ως γέφυρα, που αναμένεται να περιορίσει μελλοντικές  αντιδράσεις των  υπολοίπων οικονομιών της ΕΕ, όταν θα έρθει η σειρά τους,

* το τελειωτικό και εξοντωτικό ξεπούλημα των εθνικών μας ασημικών, μέσα από σπασμωδικές  ιδιωτικοποιήσεις, ώστε να εξυπηρετηθούν  πριν απ’ όλα , τα συμφέροντα των τραπεζών,   

*η  παράταση της επιθανάτιας αγωνίας του ευρώ, ενόσω αναζητείται λύση  στα οξύτατα προβλήματα  της  ευρωζώνης,    

Για την ελληνική, όμως, οικονομία, η καθυστέρηση αυτή των 1-2 ετών θα έχει καταστρεπτικά και, κυρίως, μη αντιστρέψιμα αποτελέσματα. Γι αυτό και επιβάλλεται, κατεπειγόντως η  λήψη  μέτρων, που θα  αναχαιτίσουν το θανατηφόρο κύμα που ακάθεκτο καλπάζει για να μας καταπιεί .

Η πρότασή μου, που αποτελεί συνδυασμό πολυάριθμων άλλων σχετικών, που καθημερινά βλέπουν το φως της διεθνούς δημοσιότητας δεν είναι, βεβαίως, η πτώχευση- όπως εσφαλμένα εμφανίζεται, στην Ελλάδα, η αναδιαπραγμάτευση του χρέους- ούτε είναι η παύση πληρωμών, ούτε η έξοδος από το ευρώ, και  ούτε η μονομερής αναδιαπραγμάτευση.  Αυτές είναι ακραίες, όσο και απευκταίες λύσεις που, ωστόσο, κινδυνεύουν να γίνουν αναπόφευκτες, αν δεν ληφθούν εδώ και τώρα τα ενδεδειγμένα μέτρα. Προτείνω, λοιπόν, την άμεση διαπραγμάτευση του χρέους μας, ύστερα από συνεννόηση  και σύμφωνη γνώμη του διευθυντηρίου της ΕΕ, αλλά και των επί μέρους δανειστών μας. Παρόλο ότι   η εικόνα, σχετικά με τον αριθμό και την ταυτότητα των δανειστών μας  δεν είναι απολύτως διαυγής,  με βάση διάφορες  εκτιμήσεις, που συγκλίνουν, φαίνεται ότι το 80% του χρέους μας είναι προς τράπεζες του εξωτερικού -κυρίως, γαλλικές, ελβετικές και γερμανικές-, ενώ  το υπόλοιπο 20%  προς  ελληνικές τράπεζες και ιδιώτες.

Σημαντικές λεπτομέρειες μιας άμεσης αναδιαπραγμάτευσης, έτσι ώστε να αποτραπούν οι υπέρογκες και  χωρίς αντίκρισμα θυσίες του λαού μας, καθώς και  να σταματήσουν κάποιες θλιβερές μεταρρυθμίσεις της ντροπής, κυρίως στο χώρο της αγοράς εργασίας και στο ασφαλιστικό, καλόν θα είναι να περιλαμβάνουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

*Όχι μόνο τη συγκατάθεση της ΕΕ, αλλά και την ενίσχυση, εκ μέρους της,  των ευρωπαϊκών τραπεζών με ειδικά κίνητρα, ώστε να μην αντιταχθούν στην επιχείρηση αναδιαπραγμάτευσης.

*Σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, με υπαγωγή της ωρίμανσης όλων των υποχρεώσεών μας  σε 15ετία ή και – ακόμη καλύτερα- σε 20ετία.

*Ορισμός ενιαίου επιτοκίου, που να μην υπερβαίνει το 4%.

*Προσπάθεια, το «κούρεμα-haircut» να μην υπερβεί, κατ’ ανώτατο όριο,  το 20% του συνολικού χρέους.

 Τα πλεονεκτήματα, που θα εξασφαλίσει  μια τέτοια αναδιαπραγμάτευση του χρέους μας είναι  ουσιαστικά και αναμφισβήτητα, με την απαραίτητη όμως προϋπόθεση ότι αυτή δεν θα καθυστερήσει. Πριν απ’ όλα οι θυσίες του ελληνικού λαού θα σταθεροποιηθούν σε ανεκτό επίπεδο και η οικονομία θα μπορέσει να επικεντρωθεί σε αναπτυξιακή  τροχιά, που φυσικά αποκλείεται στα πλαίσια του ΔΝΤ. Και επιπλέον, ίσως το σπουδαιότερο,  θα μπει φρένο στην ακατάσχετη και ανεξέλεγκτη πια ανισότητα  κατανομής του εισοδήματος, και στην κορύφωση των αδικιών, που αγγίζουν  από καιρό τα  όρια υψηλού κινδύνου, και από την άποψη της κοινωνικής συνοχής, αλλά και από αυτήν της ομαλής λειτουργίας της οικονομίας μας.

Και σχετικά με τα μειονεκτήματα, αν και αναπόφευκτα,  θα πρέπει ωστόσο να εκτιμηθούν συγκριτικά με τα αντίστοιχα της παραμονής της χώρας μας στις αρπακτικές δαγκάνες του ΔΝΤ, οπότε και, αναμφισβήτητα, ελαχιστοποιούνται. Ειδικότερα, η μερική ασυνέπειά μας, αναφορικά με το «κούρεμα» του χρέους μας θα πρέπει, αναγκαστικά, να αντιπαρατεθεί με την πιθανότητα της σχεδόν  καθολικής αδυναμίας αποπληρωμής του –βλ. την περίπτωση της Αργεντινής, που το «κούρεμα» έφθασε στο 70% του συνολικού χρέους. Θα υπάρξει, ακόμη και πιθανότατα και  κάποιος σνομπισμός των αγορών, εναντίον μας,  για να τιμωρηθούμε, επειδή προτιμήσαμε να θυσιάσουμε ένα απειροελάχιστο ποσοστό τραπεζικών κερδών, για να διασώσουμε  ένα ολόκληρου έθνος.  Αν, όμως, πάρουμε  ως παράδειγμα την περίπτωση της  Ουρουγουάης, που πρόσφατα προσέφυγε στη λύση της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους της, η επάνοδός της  στις αγορές  πραγματοποιήθηκε σε λιγότερο από δύο χρόνια. Και, τέλος, υπάρχει  πάντοτε ο κίνδυνος να εκνευριστούν οι αγορές, και να εντείνουν έτσι την   κρίση του ευρώ, εξαιτίας  ακριβώς της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους μας. Αλλά, με ποια λογική θα μπορούσε να απαιτηθεί από τη λιλιπούτεια Ελλάδα να αναλάβει το τιτάνιο έργο εξυγίανσης  του εκ γενετής  προβληματικού ευρώ; Αυτό το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα,  προβλέπω  ότι το οδηγούν σε πλήρες αδιέξοδο οι επικίνδυνες αποφάσεις των μελών του για σκληρή και χωρίς ημερομηνία λήξης λιτότητα, καθώς και  για τη θέσπιση ακόμη αυστηρότερων κανόνων λειτουργίας  του ανεκδιήγητου Συμφώνου Σταθερότητας. Το δυστύχημα είναι ότι η υπόλοιπη Ευρώπη, και κυρίως η Γαλλία, εμφανίζεται  ανίσχυρη, για  να αναχαιτίσει αυτές τις άκρως επικίνδυνες γερμανικές εμπνεύσεις.

ΜαρίαΝεγρεπόντη-Δελιβάνη                      delimar@uom.gr/  www.delivanis.com                                                                      

Πρ.Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Παν/μιο Μακεδονίας            Θες/νίκη,  09.06.2010

Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη

                                                                

Παρατηρητή Θράκης 15.06.2010