ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΟΙΚ ΚΑΝΟΥΝ ΚΥΚΛΟΥΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΕΠΙ ΕΞΗ ΧΡΟΝΙΑ Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 7.2.2016

ΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ ΥΠΟΙΚ ΚΑΝΟΥΝ ΚΥΚΛΟΥΣ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΕΠΙ ΕΞΗ ΧΡΟΝΙΑ Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                    7.2.2016

============================================================

Το νέο αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές δεν μπορεί, βέβαια,  να θεωρηθεί ως είδηση, αφού για έξη ολόκληρα χρόνια επανέρχεται με την ίδιες, γενικά,  προδιαγραφές.

 Με ελάχιστες παραλλαγές, που οφείλονται στην εξέλιξη των ανειλημμένων υποχρεώσεων της χώρας, επαναλαμβάνεται το ίδιο ακριβώς σκηνικό, που περιλαμβάνει:

*συνεχείς εκβιασμούς, με εμπλουτισμό των παλαιότερων με  νεότερης έμπνευσης και κοπής

*ολοένα πιο παράλογες απαιτήσεις των δανειστών, που  εκ των πραγμάτων είναι  αδύνατον να υλοποιηθούν

*συλλήβδην απόρριψη των ελληνικών προτάσεων με έμφαση στη δήθεν παγκοίνως αναγνωρισμένη ελληνική ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα

*έναρξη των συζητήσεων, κάθε φορά, από μηδενική βάση, με προσκόμιση νέων όρων και  με αποσιώπηση  των  εγκληματικών  συνεπειών όσων έχουν, ήδη, εφαρμοστεί

*συντονισμένη εκμετάλλευση του τρόμου που είναι γνωστό ότι προκαλεί το GREXIT και επαναφορά του ως μέσον υπέρτατης πίεσης για την αποδοχή απάνθρωπων και εξευτελιστικών υποχρεώσεων.

Ακριβώς αυτή η επανάληψη των φάσεων του ελληνικού δράματος, σε συνδυασμό και με τα μέχρι σήμερα δραματικά τους αποτελέσματα, οδηγούν σε  αναπάντητα ερωτηματικά, καθώς και σε αναπόφευκτα συμπεράσματα.

1. Ερωτηματικά και απορίες  

Παρότι οι ελληνικές Κυβερνήσεις εναλλάσσονται μέσα στο χρόνο, καθώς και οι ΥΠΟΙΚ τους, οι μεθοδεύσεις τους ωστόσο παραμένουν αμετάβλητες. Σε μια οικονομία, που συστηματικά καταποντίζεται κάτω από το βάρος εντελώς εσφαλμένων προγραμμάτων, ακατάλληλων και  παντελώς αντίθετων αυτών από τα οποία έχει ανάγκη, οι Έλληνες ΥΠΟΙΚ, επί έξη συναπτά έτη:

*αναμένουν, εναγωνίως, την άφιξη των εκπροσώπων των δανειστών

*συζητούν επί ημέρες και εβδομάδες το πώς θα εφαρμοστούν ολοένα πιο εγκληματικά μέτρα, που εξανεμίζουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες της οικονομίας, εξαθλιώνουν το λαό και το αποτέλεσμα είναι διαχρονικά το ίδιο: το χρέος καθίσταται κάθε χρόνο εντονότερα μη βιώσιμο, και οι δανειστές αποκτούν συνεχώς μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται να πάρουν πίσω τα χρήματά τους.

1^α) Σε τι, συνεπώς, αποβλέπει αυτό το συνεχές θέατρο του παράλογου, στην Αθήνα, με τη συμμετοχή δανειστών και δανειοληπτών; Οπωσδήποτε, όχι σε αποτέλεσμα, που να συμφωνεί με οποιονδήποτε τρόπο, και σε οποιοδήποτε βαθμό,  με το περιεχόμενο, που επισήμως εξαγγέλλεται  και από τις δύο πλευρές των διαπραγματευτών. Και οι μεν δανειστές έχουν πλούσιο πεδίο παράλληλων, και θα έλεγα και διαφανών επιδιώξεων, μέσω των συνεχώς αυξανόμενων απαιτήσεών τους. Οι δανειστές δεν κοροϊδεύουν εαυτούς, αλλά αντιθέτως, προωθούν με επιτυχία τους στόχους τους.

Το ερώτημα, επομένως, περιορίζεται μόνον στους Έλληνες διαπραγματευτές. Αυτοί, τι επιδιώκουν ακριβώς ή τι θα μπορούσαν να επιδιώξουν μετρώντας και μεταβάλλοντας τα «ισοδύναμα», εξαγγέλλοντας δήθεν «μέτρα πιο δίκαια» ή αναφέροντας ότι «πρέπει να περατωθεί το γρηγορότερο και αυτή η αξιολόγηση» για να «έρθουν καλύτερες ημέρες». Θέλω να αποφύγω την υπόθεση, έστω και αν φαντάζει αληθοφανής, ότι οι κυβερνώντες (οι τωρινοί, οι προηγούμενοι και πιθανότατα οι επόμενοι) κοροϊδεύουν ενσυνείδητα και εν ψυχρώ τον ελληνικό λαό.

 Αν ωστόσο απορριφθεί η παραπάνω αυτή η εκδοχή, η μοναδική εναλλακτική  φοβάμαι ότι  είναι εξίσου προσβλητική για τους πατέρες του Έθνους, εφόσον οδηγεί υποχρεωτικά στην υπόθεση ότι «πιστεύουν πως τα μνημόνια μπορούν να μας σώσουν»  και για αυτό «υφίστανται τα όσα υφίστανται από τους εκκολαπτόμενους μάγους του ΔΝΤ». Αλλά, όμως, μπορούν ποτέ άτομα με έστω μέσο όρο διανοητικών ικανοτήτων, να πιστεύουν σε αυτό το slogan, μετά από έξη χρόνια φρικτών εθνικών εμπειριών, και ενόψει των απαιτήσεων των δανειστών που όχι μόνον δεν τελειώνουν, αλλά και γίνονται συνεχώς  αγριότερες;  Ε, όχι, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να αποκλειστεί για τους Έλληνες κυβερνώντες.

     1β) Μα, βέβαια, θα πουν ορισμένοι, κυβερνώντες και μη…. που «πιστεύουν στην ανάπτυξη που θάρθει και μαζί της θα φέρει ξένες επενδύσεις και τη δυνατότητα εξόδου στις αγορές»…..Ομολογώ ότι αδυνατώ να πιστέψω  ότι ακόμη  και πρωτοετείς φοιτητές των Οικονομικών, στους οποίους θα δίνονταν τα στατιστικά δεδομένα των βασικών κοινωνικο-οικονομικών μεγεθών της χώρας και των εξελίξεών τους στα έξη τελευταία χρόνια, θα ήταν δυνατόν να καταλήξουν στο συμπέρασμα  ότι η οικονομικά τελειωμένη Ελλάδα θα αναστηθεί, χωρίς μια αφθονία επενδύσεων της τάξης των τουλάχιστον 120 δις ευρώ (και αναφέρομαι σε  επενδύσεις και όχι σε «κοράκια»). Αλλά, και αν δεχθούμε πως οι κυβερνώντες είναι άτομα που  βλέπουν «γεμάτο το ποτήρι», είναι δηλαδή άτομα αισιόδοξα, και πάλι θα ήταν αδύνατον να καταλήξουν σε μια τόσο ευνοϊκή προοπτική, εφόσον  σοβαρά think tanks καταλήγουν σε σκοτεινές μακροχρόνιες προβλέψεις για την Ελλάδα.

      Δεν θα συνεχίσω….για το τι μπορεί να  συμβαίνει με τους Έλληνες ΥΠΟΙΚ που ξοδεύουν πολύτιμη φαιά ουσία προσπαθώντας να…..  «κάνουν κύκλους στο νερό».Ίσως, κάποτε, ο ελληνικός λαός να απαιτήσει μια εξήγηση από όλους αυτούς τους περισπούδαστους, με τους νερόκυκλους.  Ίσως και όχι.

     

     2) Και αν, λοιπόν, τα μνημόνια, αποδεδειγμένα και χωρίς περιθώρια αμφιβολιών,  καταστρέφουν την Ελλάδα και εξαθλιώνουν τους Έλληνες σε καθημερινή βάση, με ποια λογική παραμένουμε όλοι εμείς εντός αυτών;

      Μα…..δεν υπάρχει άλλη λύση τα «μνημόνια είναι μονόδρομος», θα απαντήσουν προφανώς οι κυβερνώντες, αλλά και η αντιπολίτευση. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι  σχετικά με την ανάγκη πιστής εφαρμογής των μνημονίων, δεν υπάρχει αντιπολίτευση, αλλά συναίνεση. Δηλαδή, συναίνεση να συνεχίσει η καταστροφή, να εξαθλιωθούν και όσες κοινωνικό-επαγγελματικές τάξεις παρέμειναν στο σχετικό απυρόβλητο μέχρι σήμερα, να κατασχεθούν οι περιουσίες των πολιτών, να ξεπουληθεί η Ελλάδα, γιατί…..όλα αυτά είναι δήθεν  μονόδρομος.

      Αλλά, τι σημαίνει μονόδρομος για την Ελλάδα του 21^ου αιώνα;;; Σημαίνει να εξαφανιστεί από το πρόσωπο της Γης;;; Σημαίνει να διώξει τα παιδιά της εκτός της;;; Σημαίνει να πεθαίνουν οι πολίτες της από την πείνα, και το κρύο, χωρίς στέγη στους δρόμους;;; Σημαίνει να καταργηθούν όλα τα εργασιακά δικαιώματα, χωρίς φευ, αυτή η κατάργηση να συμβάλλει στην αύξηση των επιχειρηματικών κερδών, σε μια οικονομία που αργοπεθαίνει και μαζί της και οι επιχειρήσεις;;;

   Ποιοι είναι αυτοί που με τόσο αδιάντροπο, με τόσο κυνικό και τόσο εγκληματικό τρόπο  εξυφαίνουν το χαμό της πατρίδας μας, όχι για να ξεπληρώσουμε το χρέος προς αυτούς (αφού μας επιβάλλουν  ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα επέτρεπε την πληρωμή του), αλλά για άλλους ανομολόγητους στόχους; Και αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί τους φοβόμαστε;;; Τι άλλο, χειρότερο θα μπορούσαν να μας κάνουν, από το να μας εξαφανίσουν;;;;

Μα, βέβαια, μας λένε ότι πρέπει να φοβόμαστε το GREXIT  κατά Σόιμπλε. Μας λένε, πως αν βγούμε από το ευρώ, θα πεθάνουμε από το κρύο, από την πείνα και από έλλειψη φαρμάκων. Ενώ, αντιθέτως, παραμένοντας εντός, μας λένε ότι….. θα έχουμε ζωή χαρισάμενη.

Αλλά εκτός του GREXIT, με το οποίο διασκεδάζει πολύ, από όσο φαίνεται, να μας απειλεί ο Σόιμπλε, υπάρχει και ένα  GREXIT αλλά ελληνικά. Για αυτό το άλλο GREXIT, όμως,  μας απαγορεύεται να ομιλούμε. Μας απαγορεύεται να το εξετάζουμε και, ιδίως, να συγκρίνουμε τους κινδύνους του (γιατί, φυσικά, υπάρχουν), με τον βέβαιο χαμό του Έθνους.

Αλήθεια, τι περιμένουμε, για να πούμε επιτέλους, και να το πούμε μέχρι τέλους και όχι ημιτελές: μέχρι εδώ και μη παρέκει. Θα πληρώσουμε το χρέος μέσα από πρόγραμμα ταχύρρυθμης ανάπτυξης, που είναι αδύνατη με τα μνημόνια, και με το σταγονομετρικό δανειζόμενο ευρώ. Θα πληρώσουμε ότι απομείνει από τα χρέη μας, αφού μας καταβάλετε κ. Σόιμπλε, τις πολεμικές αποζημιώσεις, που παράνομα μας κατακρατάτε, και αφού σταματήσει το παρανοϊκό σύστημα  της δήθεν σταθεροποίησής μας, που διαχρονικά καταλήγει στη γιγάντωση του χρέους.

Εύχομαι η Ελλάδα να μπορέσει έτσι να επιβληθεί και να σωθεί. Και αν οι κυβερνώντες για λόγους που τους αφορούν δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ορθώσουν ανάστημα,  και αντιθέτως  αρκούνται στο  να σχηματίζουν νερόκυκλους, υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που δεινοπαθεί και που χάνεται, και  πρέπει επιτέλους να απαιτήσει δικαιοσύνη.