ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΟ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΑΤΟΛΜΗ, ΠΕΙΘΗΝΙΑ, ΑΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΙΑ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 12.03.2016

Το πρόβλημα της μετανάστευσης έχει άπειρες παραμέτρους, που δυστυχώς εμπλουτίζονται σε καθημερινή βάση, και σχεδόν όλες στρέφονται εναντίον της χώρας μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να κρύβει το πρόσωπό της από ντροπή, καθώς σαφώς αναβιώνει τις πιο φρικτές μεσαιωνικές ημέρες στον 21 αιώνα. Οι μετανάστες/πρόσφυγες είναι τα μοιραία ανθρώπινα κατακάθια μιας ανεύθυνης ευρωπαϊκής, όσο και αμερικανικής πολιτικής. Οφείλουμε βέβαια να διερωτηθούμε, αν αυτή η ανευθυνότητα είναι απλώς η βιτρίνα, πίσω από την οποία κρύβονται ανομολόγητοι στόχοι, όπως η Πανευρώπη του Καλλέργη, η παγκόσμια διακυβέρνηση, η αντιμετώπιση, με αυτούς τους κατάπτυστους τρόπους, του παγκόσμιου δημογραφικού προβλήματος, Μαλθουσιανής προέλευσης και ερμηνείας, η τυχόν ικανοποίηση των πάγιων στόχων του Νταβός, του Μπίλντεμπεργκ κ.ο.κ.

Στα ευρωπαϊκά αυτά πλαίσια της κραυγαλέας έλλειψης αλληλεγγύης, μεταξύ των κρατών-μελών, αλλά και της παντελούς έλλειψης στοιχειώδους ανθρωπιάς, αναγκάζομαι να συμφωνήσω με την απόφαση των γειτονικών μας χωρών, να κλείσουν τα σύνορα, να "θαυμάζω" τους Τούρκους που τολμούν να εκμεταλλεύονται τους Ευρωπαίους "δι' ίδιον όφελος", αλλά βέβαια και να συμπορεύομαι νοητικά με εκείνους τους συμπατριώτες μας που ανοίγουν τα σπίτια τους και ταϊζουν από το υστέρημά τους τους εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας.

Έστω και αν αυτή η ελληνική μεγαλοψυχία (που, ασφαλέστατα θα εκλαμβάνεται ως ανοησία από τους "προηγμένους εταίρους μας") καταλήξει ενδεχομένως στη σωτηρία μερικών μωρών και παιδιών, από άλλως βέβαιο θάνατο, το τίμημα θα είναι απαγορευτικά υψηλό για εμάς. Συγκεκριμένα, θα πρόκειται για την επιτάχυνση της οικονομικής μας καταστροφής, και για την εξαφάνιση της φυλής μας σε βάθος χρόνου.

Η ακατανόητη, πράγματι, συμπεριφορά της ελληνικής Κυβέρνησης, και στο μεταναστευτικό (όπως άλλωστε, σε μακρόχρονη βάση, και στο οικονομικό πεδίο), δημιουργεί σωρεία αναπάντητων ερωτηματικών, τα οποία συνοψίζονται σε ένα και μοναδικό: "Τι ακριβώς επιδιώκει αυτή η Κυβέρνηση, συμφωνώντας συνεχώς με τις αλλοπρόσαλλες απαιτήσεις των εταίρων μας/του κουαρτέτου, που αναμφίβολα μας σέρνουν προς ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ από πολλές και διαφορετικές παραμέτρους; Τι, ακριβώς, ελπίζει η Κυβέρνησή μας, τόσο μα τόσο αβάσιμα, όπως ανάμεσα και σε άλλα, στη μαγική και από το πουθενά έλευση της ανάπτυξης, στο συνωστισμό των ξένων επενδυτών και και στο ξημέρωμα καλύτερων ημερών, όταν την ίδια στιγμή κονιορτοποιούνται τα πάντα στην πατρίδα μας, υπό το ανέκφραστο βλέμμα των αρμοδίων για την οικονομία μας; Πως είναι δυνατόν να μην έχει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ συνειδητοποιηθεί από αυτούς που κυβερνούν αυτή τη χώρα, ότι στο συνονθύλευμα, που ακόμη φέρει το όνομα της ΕΕ "ο σώζων εαυτόν σωθήτω"; Γιατί, λοιπόν,η Κυβέρνησή μας κατηγορεί με τόση ελαφρότητα τις γειτονικές μας χώρες. επειδή έκλεισαν τα σύνορά τους και αρνήθηκαν να ισοπεδωθούν με τις καταστρεπτικές επιθυμίες της κυρίας Μέρκελ (η οποία φυσικά προσδιορίζει τις εκάστοτε επιθυμίες της ανάλογα με τα εκλογικά της συμφέροντα); Οι βαλκανικές χώρες, εκτός της Ελλάδας, έχουν αντιληφθεί το αυτονόητο: ότι, δηλαδή, δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από την ΕΕ, και ότι το εθνικό τους συμφέρον οφείλει να περνά πριν από το οποιοδήποτε (και οπωσδήποτε ακαθόριστο) κοινοτικό. Ειδικά, τώρα, που η ΕΕ εμφανώς παραπαίει, η κατάσταση είναι περισσότερο από κρίσιμη, και επιπλέον διαγράφονται απειλές ενός Γ' Παγκόσμιου Πολέμου στον ορίζοντα. Τι θα ήθελε, δηλαδή, η ελληνική Κυβέρνηση να πράξουν οι γείτονές της; Να δεχθούν να περιέλθουν σε αδιέξοδο, για να ικανοποιήσουν την κυρία Μέρκελ; Κάτω από αυτές τις συνθήκες,οι κατηγορίες της Κυβέρνησής μας "περί μονομερών ενεργειών των γειτόνων μας" φέρουν εμφανώς τη σφραγίδα της αδυναμίας κατανόησης της πραγματικότητας.

Δυστυχώς, η Ελλάδα ακολουθεί, σε όλα τα επίπεδα, πολιτική αυτοκαταστροφής, κραδαίνοντας με υπερηφάνεια το λάβαρο της "πιστότητας στην Ευρώπη", που, ωστόσο, με τις παρούσες συνθήκες μετατρέπεται αυτόματα σε "εθνική απιστία". Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε, εν γνώσει τού ότι τα μέλη του δεν είχαν εμπειρία πολιτικής, δημόσιας διοίκησης, οικονομίας και δυνατότητας εξεύρεσης λύσεων σε ακανθώδη προβλήματα. Ωστόσο, τα μειονεκτήματα αυτά και πολλά άλλα που φάνηκαν στην πορεία, εκ λήφθηκαν αρχικά ως πλεονεκτήματα με την υπόθεση, ασφαλώς ότι η Κυβέρνηση θα έσπευδε να ζητήσει τη σύμπραξη όλων εκείνων των πολυπληθών Ελλήνων, που διέθεταν όλα όσα οι ίδιοι στερούνταν. Δυστυχώς, η παρούσα Κυβέρνηση απαξίωσε να το πράξει.

Μακρυά από μένα να θεωρήσω τον εαυτόν μου κατάλληλο μου για την κατασκευή μαγικών λύσεων, ειδικά στο μεταναστευτικό, που δεν είναι ο κύριος ερευνητικός μου τομέας και που, επιπλέον, έχει φορτιστεί με αναρίθμητα παράλληλα προβλήματα, συμφέροντα, επιδιώξεις και πάνω από όλα με αντιμετώπιση θανάσιμα επικίνδυνη, που πηγάζει, κυρίως, από αμηχανία. Αμηχανία της Ευρώπης, και αμηχανία της Ελλάδας. Σε κατάσταση πανικού παρακολουθώ πολυάριθμους κυβερνητικούς, που εμφανώς στερούνται γνώσεων στο αντικείμενό τους, να εκφράζονται με εκπληκτική σιγουριά για την έκβαση προβλημάτων που όμως είναι βέβαιο ότι εξελίσσονται προς διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Συνεπώς, τολμώ να προχωρήσω στην πρόταση που ακολουθεί, αν και με πολλές αμφιβολίες, αλλά με κύριο στόχο την προτροπή να αρχίσουν να εξετάζονται και άλλες λύσεις, εκτός αυτής που πάγια υιοθετούν οι κυβερνήσεις μας των τελευταίων έξη ετών, δηλαδή αυτήν του "καλού μαθητή της ΕΕ/Ευρωζώνης". Γιατί, απλώς, η λύση αυτή, όχι μόνον δεν μας ωφέλησε, αλλά αντιθέτως μας εξαθλιώνει σε καθημερινή βάση. Χρειάζεται ΑΦΥΠΝΙΣΗ με ό,τι αυτή μπορεί να συνεπάγεται.

Οι σχετικές υποθέσεις μου είναι οι ακόλουθες:

1. Η ΕΕ δεν διαθέτει συλλογικό σχέδιο αντιμετώπισης του προσφυγικού προβλήματος και η θυσία της Ελλάδας της δίνει, απλώς, μια καλοδεχούμενη βραχυχρόνια ανάσα.

2. Με της Τουρκία, θα πρέπει να είναι σαφές ότι δεν πρόκειται να βρούμε λύση, παρά μόνο και αποκλειστικά να ισοπεδωθούμε σε ό,τι συμφέρει στην ίδια. Και αυτά που της συμφέρουν, κατά γενικό κανόνα, στρέφονται εναντίον μας. Ήδη, η Τουρκία δήλωσε επισήμως και.... ευθαρσώς ότι δεν πρόκειται να δεχθεί επιστροφή μεταναστών από τα ελληνικά νησιά. Είναι, λοιπόν, παιδαριώδες να διαμαρτυρόμαστε προς μια ΕΕ, που έχει σφραγίσει τα αυτιά της και μας συμπεριφέρεται ως αναλώσιμη ύλη σε όλους τους τομείς (βλ. τελευταίες φονικές απαιτήσεις του κουαρτέτου για συντάξεις, μισθούς κλπ).

3. Η αλήθεια είναι, σε πείσμα των αντίθετων διαβεβαιώσεων, ότι ο ακριβής αριθμός των εγκλωβισμένων προσφύγων στην Ελλάδα είναι άγνωστος, όπως επίσης άγνωστη είναι, σε πολλές περιπτώσεις, και η προέλευση και η ιδιότητα των μεταναστών/προσφύγων. Δεν αποκλείεται, φυσικά, να έχουν παρεισφρήσει και τζιχατζιστές ανάμεσά τους.

4. Η Ελλάδα, εξάλλου, στην οικτρή οικονομική κατάσταση που βρίσκεται, αδυνατεί να επιλύσει με θετικό τρόπο το πρόβλημα των χιλιάδων εγκλωβισμένων, που κινδυνεύει να φθάσει το εκατομμύριο, γιατί είναι πολύ αμφίβολο αν το κλείσιμο των βαλκανικών συνόρων θα αποτρέψει τη συνέχιση έλευσης τους στην Ελλάδα. Συνεπώς, η ανθρωπιά απλών Ελλήνων, παρότι είναι άξια επαίνου και ταυτόχρονα ηχηρό ράπισμα στη μεσαιωνική Ευρώπη, δεν λύνει, όμως δυστυχώς, το πρόβλημα. Και ακόμη θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι και οι αντιδράσεις εναντίον των προσφύγων, σε μια χώρα που λιμοκτονεί εξαιτίας των συνταγών που της επιβάλλουν οι εταίροι της, είναι και αυτές "ανθρώπινες". Γιατί, πράγματι, η παραμονή αυτών των άμοιρων ανθρώπων στην Ελλάδα προκαλεί οικονομικές καταστροφές, που προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες.

5. Αλλά, έστω και αν παραβλέψουμε τις αρνητικές επιπτώσεις του εγκλωβισμού των προσφύγων/μεταναστών στην Ελλάδα, και έστω και αν επιλέξουμε να υπερισχύσει ο ανθρωπισμός απέναντί τους, και πάλι η λύση σε καμιά περίπτωση δεν είναι η παραμονή τους στη χώρα μας. Γιατί τι είδους ανθρωπισμός είναι αυτός, τη στιγμή που η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να προσφέρει οτιδήποτε στους δυστυχείς αυτούς συνανθρώπους μας, αλλά αντιθέτως είναι από τα πράγματα αναγκασμένη να τους αφήνει να σαπίζουν στα λασπόνερα, να πεθαίνουν της πείνας και να μαστίζονται από αρρώστιες, εκτεθειμένοι επιπλέον στο μένος των ακροδεξιών; Η παραμονή τους, συνεπώς, ως εγκλωβισμένων στην Ελλάδα, δεν μπορεί να είναι ανθρωπιστική λύση για τους ανθρώπους αυτούς.

Προτείνω, λοιπόν, ως (πρωτόλεια) ΛΥΣΗ:

1. Η Ελλάδα να επανεξετάσει, κατά το δυνατόν, την προέλευση και ιδιότητα των εγκλωβισμένων στο έδαφός της, και με βάση αυτά τα στοιχεία να επιδιώξει συγκεκριμένη απάντηση από την ΕΕ, σχετικά με τον αριθμό που δεσμεύεται να δεχθεί, καθώς και τα χρονικά όρια μέσα στα οποία θα ολοκληρωθεί η υποδοχή τους .

2. Η Ελλάδα, να χρησιμοποιήσει πλοία και αεροπλάνα, κατά περίπτωση, για να απελάσει τους υπόλοιπους, στις χώρες προέλευσής τους, χωρίς φυσικά να φοβηθεί από δικές της "μονομερείς ενέργειες"! Το κόστος της απέλασης θα είναι απείρως χαμηλότερο από το αντίστοιχο, βραχυχρόνιο-μεσοπρόθεσμο-μακροχρόνιο της εδώ παραμονής τους.

3. Η Ελλάδα, μετά την απέλαση, να δηλώσει προς ΕΕ και ΝΑΤΟ ότι είναι αυτονόητο ότι δεν θα χρειάζεται πια τη "βοήθεια" των Τούρκων στο

Αιγαίο, γιατί πρώτον η απέλαση είναι βέβαιο ότι θα λειτουργήσει αποτρεπτικά σε πιθανούς μελλοντικούς μετανάστες, αλλά και δεύτερον, εφόσον κάποιοι από αυτούς συνεχίσουν παρά ταύτα να έρχονται, θα απελαθούν και αυτοί με τη σειρά τους.

4. Ένα τέτοιο σχέδιο, θα μπορούσε η Ελλάδα να το υποστηρίξει ενώπιον της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ώστε να τύχει ενδεχομένως βοήθειας για τη διεκπεραίωσή του.

Και φυσικά, προς την παγκόσμια κοινότητα θα πρέπει η Ελλάδα να καταστήσει ξεκάθαρο, ότι η λύση της απέλασης δεν ήταν ελληνική επιλογή, αλλά η αναπότρεπτη συνέπεια της καθ' όλα απάνθρωπης συμπεριφοράς της ΕΕ.

]