ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΡΙΟ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΜΑΣ;;;; 15.10.2020 Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη =============================================================== Η επιδείνωση, στις εξελίξεις των εθνικών μας θεμάτων, επιταχύνεται σε καθημερινή βάση. Η παθητική αντιμετώπιση της κυβέρνησης στις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις, εκτός του ότι δημιουργεί τετελεσμένες καταστάσεις, εξευτελίζει επιπλέον τον ελληνικό λαό και σέρνει την Ελλάδα σε κατήφορο εθνομηδενισμού. Αναπόφευκτος, συνεπώς, ο περίγελός μας από τους Τούρκους οι οποίοι, εμφανέστατα πια, διασκεδάζουν στην εξεύρεση ολοένα και πιο προσβλητικών προκλήσεων, εναντίον μας, όπως μεταξύ άλλων και ο εμπαιγμός που επιφύλαξαν στον ΥΠΕΞ μας, ενώ βρισκόταν στους αιθέρες. Μέχρι που, άραγε, θα πορευόμαστε με αυτή την πολιτική, που δεν είναι φυσικά πολιτική, αλλά συνεχής ανυποληψία μας; Μέχρι πότε άραγε θα αναγγέλλουμε με υπερηφάνεια, από τα κυβερνητικά ΜΜΕ ότι δήθεν «έχουμε τη συμπαράσταση των εταίρων μας και της Δύσης», ενώ ουδέν δυστυχώς διαθέτουμε, και επιπλέον, έχουμε ψυχράνει με τη συμπεριφορά μας τη Γαλλία, τη μοναδική χώρα που, και για την εξυπηρέτηση δικών της συμφερόντων, ήταν στο πλευρό μας; Μέχρι πότε άραγε θα προσποιούμεθα ότι «δεν τρέχει τίποτε» με τα τουρκικά πολεμικά πλοία που άνετα περιφέρονται στις θάλασσές μας, και εμείς τα ακολουθούμε, σιωπηλοί και αξιοθρήνητοι; Μέχρι πότε άραγε θα επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο, που αναμφίβολα αποτελεί «γράμμα κενό» για την Τουρκία; Μέχρι πότε θα επιστρέφουν περιχαρείς οι εκάστοτε δικοί μας αρμόδιοι, από τις συναντήσεις κορυφής, όπου δεν τολμούν ούτε το αυτονόητο, δηλαδή τη χάραξη κοινής εξωτερικής πολιτικής με την αδελφή Κύπρο; Μέχρι πότε άραγε θα πληροφορείται ο ελληνικός λαός από το ΝΑΤΟ ή τα τουρκικά ΜΜΕ ότι «άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία», χωρίς πάντοτε να γνωρίζουμε τι δίνουμε και τι παίρνουμε από αυτές; Οι απώλειες, από την παντελή απουσία δικού μας σχεδίου αντιμετώπισης του τουρκικού επεκτατισμού, και η πλήρης εξάρτησή μας από τα συμφέροντα εταίρων και Δύσης είναι ήδη ξεκάθαρες, ενώ η συνέχειά τους διαγράφεται τραγική. Ουσιαστικά, έχουμε παραιτηθεί από την απαίτηση επιβολής κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας. Ακατανόητη, πράγματι, συμπεριφορά από την πλευρά μας, που μπορεί να ερμηνευτεί αποκλειστικά και μόνον από την επιθυμία να μη «στεναχωρήσουμε την κυρία Μέρκελ (και κατ’επέκταση και την Τουρκία)». Αλλά, με τι τίμημα και με τι αντάλλαγμα; Τα περί «στήριξής μας από εταίρους, συμμάχους και φίλους» αποδεικνύονται δυστυχώς φαντασιώσεις και συνοψίζονται στην αμήχανη παρότρυνσή τους προς εμάς «να προχωρήσουμε σε διάλογο» με την Τουρκία, αδιαφορώντας πολυτελώς για το περιεχόμενο και τις συνέπειες αυτού του διαλόγου. Και ενώ, μέχρι πριν μερικές μόνον ημέρες, οι Τούρκοι ήταν αυτοί που έδειχναν να επιθυμούν το διάλογο, ενώ εμείς θέταμε όρους, ήδη με τα κέρδη που σίγουρα έχουν αποκομίσει χάρη στις άγριες πλέον, αλλά φευ αναπάντητες παραβιάσεις της ελληνικής και κυπριακής κυριαρχίας, είμαστε εμείς που αποζητούμε τώρα τον διάλογο. Ενώ, αντιθέτως, οι Τούρκοι κάνουν τους δύσκολους, προφανώς επιδιώκοντας πρόσθετα οφέλη μέσω των συνεχιζόμενων παντοειδών και πολύπλευρων επιθέσεών τους, εναντίον μας. Σχετικά με τον «διάλογο», διαπιστώνεται ακόμη ότι οι Τούρκοι έχουν ήδη πειστεί ότι μπορούν πια, μετά τις συνεχείς νίκες τους, εναντίον μιας Ελλάδας σε χειμερία νάρκη, να θέσουν τους όρους τους: «διάλογος» λοιπόν εφ’ όλης της ύλης! Που, με βάση όλα όσα οι Τούρκοι υποστηρίζουν επί μήνες ότι δήθεν ανήκουν στη «γαλάζια πατρίδα τους», και με την Ελλάδα άφωνη, ή βαρετά επικαλούμενη το διεθνές δίκαιο, που αποτελεί «γράμμα κενό» για τους Τούρκους. Επιτέλους, τέλος οι αυταπάτες από την πλευρά μας, δεδομένου ότι είναι ηλίου φαεινότερο το τι σημαίνει «διάλογος» για τους Τούρκους. Σημαίνει παζάρεμα για νησιά μεγάλα και μικρά, κατοικημένα και μη, εναέριος, θαλάσσιος και υπόγειος χώρος, Θράκη, λεόντειο μερίδιο στα υποθαλάσσια ευρήματα, τουρκοποίηση της Κύπρου και ότι άλλο ήθελε προκύψει. Είναι, πιστεύω, περιττό, να υπογραμμίσω ότι το έσχατο αυτό σημείο εθνικού ξεπεσμού, στο οποίο βρισκόμαστε τώρα, έχει ως αφετηρία του την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, και αν δεν αντιδράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά, θα έχει ως τέλος την εθνική μας καταστροφή. Τα μνημόνια, που δυστυχώς υπογράφηκαν από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων 11 ετών, αποτελούν μνημείο ολοκληρωτικής υποδούλωσης του έθνους και σταδιακής αποδοχής αφελληνισμού και εθνομηδενισμού. Αξίζει εξάλλου να παρατηρηθεί, ότι το εγκληματικό περιεχόμενο των μνημονίων, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, χώρα ευρωπαϊκή και μέλος της ευρωζώνης, ουδέποτε θα γινόταν αποδεκτό ούτε από τη φτωχότερη και την πιο εξαθλιωμένη τριτοκοσμική οικονομία της υφηλίου. Για όσους διατηρούν, ακόμη, κάποιες αμφιβολίες, σχετικά με τη δήθεν αναγκαιότητα των καταστρεπτικών αυτών μνημονίων, που έγιναν δεκτά δήθεν για να σωθούμε, υποθέτω ότι θα τους αρκέσει η ακόλουθη κραυγαλέα απόδειξη περί του διαμετρικά αντιθέτου. Συγκεκριμένα, όταν αποφασίστηκε η είσοδός μας στο ΔΝΤ και ο εγκλωβισμός μας στο πρώτο μνημόνιο, το χρέος μας ήταν γύρω στο 110% του ΑΕΠ μας. Το ύψος του, σύμφωνα με τα γενικώς παραδεδεγμένα στην κυρίαρχη οικονομική βιβλιογραφία, θεωρείται απολύτως βιώσιμο-απολύτως αντιμετωπίσιμο. Συνεπώς, τα μνημόνια, που πτώχευσαν τον ελληνικό λαό, κατέστρεψαν την οικονομία και υποθήκευσαν το σύνολο του εθνικού μας πλούτου ήταν παντελώς αδικαιολόγητα. Και ο δραματικός τους επίλογος είναι ότι σε πείσμα των απάνθρωπων θυσιών των Ελλήνων, στα 11 αυτά τελευταία χρόνια, στο διάστημα των οποίων μας βαυκάλιζαν ότι δήθεν ήταν απαραίτητα για τη σωτηρία μας, και για την εξυγίανση της οικονομίας μας, αυτά λοιπόν κατέληξαν σε σημερινό χρέος διπλάσιο του αρχικού: 220% στο ΑΕΠ. Και φυσικά τώρα αυτό το χρέος είναι μη βιώσιμο, και μη αντιμετωπίσιμο. Ένα χρέος που θα κρατήσει υποδουλωμένους τους Έλληνες για τουλάχιστον 10 γενιές από σήμερα. Χώρα που αποδέχθηκε πειθήνια αυτά τα μαρτύρια, και ταυτόχρονα που οι κυβερνήσεις της καθησύχαζαν τους πολίτες, σε τακτά χρονικά διαστήματα, ότι «έρχεται η ανάπτυξη», αποτελεί μαγνήτη για την ολοκληρωτική αρπαγή της εθνικής της κυριαρχίας, του αγέννητου εθνικού της πλούτου, της επιβίωσής της ως Έθνος, από εχθρούς ή και υποτιθέμενους φίλους. Πρόκειται για αδίστακτη αποδοχή κάθε μορφής εθνομηδενιστικών απόψεων. Και πρόσφατη θλιβερή απόδειξη αυτής της πληγής που κατατρώει τα σωθικά της πατρίδας μας βρίσκεται στις απόψεις μελών της Επιτροπής εορτασμού του 1821, Ελλάδα 21. Η ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων των τελευταίων 11 ετών, και όχι μόνο, είναι απύθμενων διαστάσεων. Αλλά, τι νόημα έχει, τώρα που χανόμαστε, να μένουμε σε αυτή τη διαπίστωση; Αντιθέτως, τώρα επιβάλλεται μαζική αφύπνιση του εθνικού φρονήματος των Ελλήνων. Και καταρχήν να διερωτηθούμε, σε τι βαθμό η δημοκρατική εκλογή του κ. Μητσοτάκη, ως πρωθυπουργού της Ελλάδας, περιλάμβανε και το ασήκωτο βάρος, για οποιονδήποτε στη θέση του, να καταστεί ο μοιραίος Έλληνας ηγέτης, που επί των ημερών του και με τους χειρισμούς του, θα έχει τεμαχιστεί η πατρίδα μας. Κατανοώ, ότι στο σημείο αυτό οι ακραιφνείς οπαδοί του κ. Μητσοτάκη, πιστεύοντας ότι τον προστατεύουν, θα εκτοξεύσουν το μοιραίο ερώτημα: «δηλαδή, θέλετε πόλεμο»; Φυσικά, όχι, θα είναι η απάντηση του μέσου πολίτη. Αλλά, όμως, ως λαός και μάλιστα τόσο μικρός, και μάλιστα τόσο μόνος, πιστεύω ότι έχουμε και δικαίωμα και υποχρέωση να συναποφασίσουμε με τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή μας, αυτό που σαφέστατα δεν έχουν εντολή να πράξουν χωρίς εμάς. Δηλαδή, ότι δεν έγινε, ενώ ήταν απολύτως επιβεβλημένο να γίνει, με την προδοσία της Μακεδονίας, στην παρούσα περίπτωση άμεσου κινδύνου βωμών και εστιών, είναι απολύτως υποχρεωτικό. Ένα δημοψήφισμα, που όμως να περιλαμβάνει φυσιολογικά ερωτήματα, τα οποία να απευθύνονται και να προβληματίζουν φυσιολογικούς πολίτες, και όχι όπως συνήθως να περιλαμβάνουν αυτομάτως και την απάντηση. Εξυπακούεται ότι ο πόλεμος είναι απευκταίος, αλλά πρέπει να συνειδητοποιηθεί τι ακριβώς περιλαμβάνει ο μη πόλεμος, η παθητική αποδοχή των εθνικών προσβολών, η σμίκρυνση της πατρίδας μας, και ο πλήρης εθνικός εξευτελισμός μας. Και το δημοψήφισμα αυτό επιβάλλεται να γίνει αύριο. Πριν συνεχιστούν οι απαράδεκτοι τουρκικοί εμπαιγμοί εναντίον της Ελλάδας.