ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ

ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ-Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΔΟΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 13.03.2021 "εστία" ============================================================= Τα μεγάλα αδιέξοδα της Ελλάδας, από την έκβαση των οποίων θα κριθεί η επιβίωση ή η εξαφάνιση του Έθνους, είναι τα εθνικά, η οικονομία και το μεταναστευτικό. Παρότι δεν είναι ακόμη γνωστό ποιο από τα τρία ακανθώδη αυτά προβλήματα θα μας οδηγήσει στην καταστροφή, αν βέβαια εξακολουθήσουμε να τα ατενίζουμε με τον ίδιο στατικό και δουλοπρεπή τρόπο, στο άρθρο αυτό θα επικεντρωθώ στην οικονομία που βρίσκεται ένα βήμα από τον γκρεμό, και είναι κατεπείγουσα η ανάγκη λήψης μέτρων, που να ξεφεύγουν από την πεπατημένη των ανεδαφικών μικροπολιτικών αισιοδοξιών και κυρίως των δεδομένων συμμαχικών εξαρτήσεων. Το εφιαλτικό πόρισμα μελέτης του Ινστιτούτου Διεθνών Δημοσιονομικών (IIF) της Ουάσινγκτον, ανεβάζει το χρέος της χώρας μας για το 2020 σε 248,53% του ΑΕΠ μας. Δηλαδή το χρέος μας, που θεωρήθηκε ως μη βιώσιμο στην αρχή της κρίσης, παρότι ήταν μόνον 120% του ΑΕΠ, και οι εταίροι μας στη συνέχεια έσπευσαν να μας εντάξουν στο ΔΝΤ, εμφανίζεται σήμερα υπερδιπλάσιο, σε σύγκριση με το 2010. Πως, άραγε θα το αξιολογήσουν οι εταίροι μας; Προφανώς ως σαφούς πτωχευτικής χροιάς, που δικαιολογεί απολύτως ένα τέταρτο μνημόνιο, ας πούμε μέχρι το έτος 3000; Και να υπενθυμισθεί, ότι το δυσθεώρητο αυτό χρέος του 2020 δεν περιλαμβάνει ακόμη τα σχετικά αποτελέσματα του 2021, μέσα στο οποίο εντατικοποιούνται οι δυσμενείς συνέπειες της πανδημίας, που προφανώς θα το εκτινάξουν σε ακόμη πιο ανεξέλεγκτα ύψη. Καθιερώνεται, έτσι, η πατρίδα μας, ως η πρώτη ευρωπαϊκή αποικία χρέους για απροσδιόριστο πια χρόνο. Τι άλλο να χρειάζεται άραγε για να συνειδητοποιήσει, επιτέλους, κανείς ότι οι εξαγγελίες της Κυβέρνησης, για βοήθημα στις αδύνατες ομάδες, για μέτρα υποστήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για αισιόδοξες προσμονές από τα 32 δισεκατομμύρια ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης, έχουν όλα μα όλα συντριβεί κάτω από το ασήκωτο βάρος του ανεξέλεγκτου πια χρέους; Η Ελλάδα, δυστυχώς, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη απέναντι σε καίριες ειδήσεις που την αφορούν. Και όχι μόνον δεν αντιδρά, όχι μόνον αρνείται κατηγορηματικά να συζητήσει την οδυνηρή κατάσταση στην οποίαν την οδήγησαν τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια, σε συνδυασμό με τη δουλική της εξάρτηση από εταίρους-συμμάχους-φίλους, αλλά και επιπλέον πασχίζει να αποσιωπήσει, στο μέτρο του δυνατού, ειδήσεις που εκθέτουν την αδράνειά της, έστω και αν η αξιοποίησή τους θα ήταν δυνατόν να βελτιώσει τη θέση της. Έτσι, ακριβώς, τα ελληνικά ΜΜΕ έθαψαν την τόσο σημαντική, και προς όφελός μας, δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν, σχετικά με τη θυσία/καταστροφή της Ελλάδας προκειμένου να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Έτσι ακριβώς η πατρίδα μας δέχεται παθητικά το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, χωρίς να τολμά να ρίξει το βλέμμα της προς συμμαχίες σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, μήπως και θεωρηθεί ότι «δεν ανήκει εις την Δύσιν». Έτσι, η Ελλάδα υπόγραψε τη συμφωνία των Πρεσπών, για να μη δυσαρεστήσει τους συμμάχους. Έτσι, η χώρα μας ικανοποιείται με τα ψίχουλα του Ταμείου Ανάκαμψης, τα οποία επιπλέον θα επιστραφούν κατά το μεγαλύτερο τμήμα τους με τη μορφή εισαγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων και άλλων προϊόντων νέας τεχνολογίας από τον ευρωπαϊκό Βορρά. Έτσι, ακριβώς, στο παρελθόν, η Ελλάδα δεν είχε το σθένος να αποτρέψει την καταστροφή του πρωτογενούς της τομέα από την ΚΑΠ, και της αναπτυσσόμενης βιομηχανίας της από την ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση. Έτσι, δυστυχώς, η πατρίδα μας υπόγραψε και επί δέκα συναπτά χρόνια συμφώνησε ότι τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια ήταν η «σωτηρία μας». Και, τέλος, έτσι ακριβώς, η Ελλάδα υπέκυψε επί 10 χρόνια στις εξευτελιστικές συνθήκες που της επέβαλαν οι εταίροι, και που απέκλειαν την αμυντική της θωράκιση. Χωρίς το κεφάλαιο 22 των απομνημονευμάτων του Ομπάμα, και χωρίς την πανδημία που εκτόξευσε το παγκόσμιο χρέος σε 365% του παγκόσμιου ΑΕΠ δεν θα υπήρχε ελπίδα σωτηρίας για την Ελλάδα. Ήδη, τώρα, οι νέες αυτές εξελίξεις θα μπορούσαν να αποτρέψουν ένα άδοξο τέλος της Ελλάδας, με την προϋπόθεση ότι θα θελήσει η ίδια να σωθεί. Να κινητοποιηθεί. Να τολμήσει να βροντοφωνήσει, εις επήκοον της υφηλίου, ότι δικαιούται αμέσως τώρα παραγραφή του χρέους της, αλλά και επιστροφή του κατοχικού δανείου και των αποζημιώσεων. Και να ζητήσει τη συμπαράσταση της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Οπωσδήποτε, αν ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει τώρα να απαιτήσει παραγραφή χρέους και επιστροφή κατοχικού δανείου, θα έχει με το μέρος της ως ισχυρούς συμπαραστάτες τις κοσμοϊστορικές ανατροπές που συμβαίνουν παγκοσμίως στην αντιμετώπιση των χρεών. Επειδή το χρέος σε παγκόσμια βάση ορθώς θεωρείται ότι είναι αδύνατον να αποπληρωθεί, αλλά και επειδή η υφήλιος απειλείται με κραχ μεγατόνων, έχει αναπτυχθεί μια σιωπηρή συναίνεση παραγραφής του. Έτσι, συνέβη το αδιανόητο, να δηλώσει δηλαδή η επικεφαλής του ΔΝΤ ότι «χρέος και ελλείμματα δεν αποτελούν πρόβλημα». Στη συνέχεια, 100 γνωστοί οικονομολόγοι υπέγραψαν δήλωση υπέρ της παραγραφής χρεών. Πρόσφατα ο Έλληνας νομπελίστας Χριστόφορος Πισσαρίδης εκφράστηκε υπέρ της παραγραφής χρεών. Πλήθος άρθρων που φιλοξενούνται τελευταίως σε διεθνή οικονομικά περιοδικά θέτουν το πρόβλημα του υπέρογκου χρέους, από την πανδημία, και συμβουλεύουν παραγραφή του. Στην παραγραφή συνηγορεί και το γεγονός της ανυπαρξίας, προς το παρόν τουλάχιστον, πληθωριστικής απειλής, καθώς, σε πείσμα των τρισεκατομμυρίων που ήδη δαπανήθηκαν για την αντιμετώπιση του ιού, ο πληθωρισμός παραμένει σε επίπεδο κατώτερο του 2%. Να σημειωθεί, βέβαια, ότι η κυρία Χριστίνα Λαγκάρντ δήλωσε πρόσφατα ότι είναι εναντίον της παραγραφής χρεών, επειδή αυτή αντίκειται στις θεμελιώδεις αρχές της ΕΕ. Αλλά, τελοσπάντων, θα υπάρξουν τρόποι να ξεπεραστεί το πρόβλημα, αν τελικώς ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να δώσει μάχη για την εθνική μας επιβίωση. Και τούτο, διότι στην ελληνική περίπτωση διαγραφής χρέους, ο από μηχανής Θεός είναι η επίσημη ομολογία του Μπαράκ Ομπάμα ότι η Ελλάδα μετατράπηκε σε Ιφιγένεια για να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες (ανεξαρτήτως της σιωπηρής γνώσης του γεγονότος και προηγουμένως). Και αν αυτή η κατηγορία συνοδευτεί και με τα συντριπτικά στοιχεία καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, θα είναι δύσκολο για την ΕΕ να αντιμετωπίσει αυτής της έκτασης τη δικαιολογημένη διεθνή αποδοκιμασία, τοσούτω μάλλον που οι σχετικές ευθύνες δεν βαρύνουν στο ίδιο ποσοστό το σύνολο των κρατών-μελών της .