Τα εθνικά συμφέροντα κάτω από αλλότρια και τα F 16 στην Τουρκία…(τάδε έφη ο κ. Άγγελος Συρίγος)

 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη  - Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις 09/01/2023

Οι, όντως, αδιανόητες  δηλώσεις, στις οποίες πρόσφατα προέβη ο  κ. Άγγελος Συρίγος προκάλεσαν  θύελλα αντιδράσεων. Και όχι μόνο εντός των  συνόρων μας, αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο  όπου υπάρχουν Έλληνες. Και τούτο, όχι βέβαια επειδή  είμαστε ασυνήθιστοι σε τέτοιου είδους ακραίως επικίνδυνες και θλιβερά ανθελληνικές θέσεις, καθώς συχνά πολικοί,  για λόγους  φαινομενικά αδιευκρίνιστους, αλλά ωστόσο διαφανείς, τοποθετούν τα εθνικά συμφέροντα κάτω από αλλότρια. Αλλά, αντιθέτως, επειδή ο περί ου ο λόγος  καθηγητής του διεθνούς δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, και μέλος της Κυβέρνησης, είχε καταφέρει να πείσει τους απανταχού Έλληνες, ότι χωρίς εκπτώσεις και χωρίς εξαιρέσεις, ερμηνεύει σταθερά τα  προβλήματα της χώρας μας  με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Κατάφερε, έτσι, να  κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ελλήνων, που τον παρακολουθούσαν με  προσήλωση, και μάλιστα χωρίς να τους απασχολούν ερωτηματικά σχετικά με το  πως και το γιατί ήταν σε μόνιμη βάση προσκεκλημένος στα συστημικά ΜΜΕ, παρότι η  θέση  τους δεν ήταν  τόσο διαυγώς εθνική, όσο αυτή, που εκάστοτε υποστήριζε, ο κ.  Συρίγος.

 

 

Αλλά, όμως, όλα αυτά ίσχυαν μέχρι πριν από λίγα 24ωρα. Μέχρι, δηλαδή, που ο κ. Συρίγος, χωρίς προειδοποίηση, άλλαξε ξαφνικά ρότα 180 μοιρών.  Και αυτή η αλλαγή αφορούσε το  πολυσυζητημένο επί μακρόν πρόβλημα  των F-16, των οποίων η μη πώληση από τις ΗΠΑ στην Τουρκία αποτελούσε,  κατά πολλούς, κριτήριο του πόσο πολύ μας υπολογίζουν οι ΗΠΑ και νοιάζονται να μας σώσουν από την πολεμοχαρή Τουρκία.  Επρόκειτο, ακόμη, για θέμα για το οποίο δόθηκαν μακροχρόνιες μάχες, από τον γερουσιαστή  του Τζέρσεϊ Μπομπ Μενέντεζ και από τον γερουσιαστή του Μέριλαντ Κρις βαν Χόλεν, προκειμένου  να αποτραπεί η πώλησή τους. Και τέλος, εμφανιζόταν παγίως ως  ζήτημα ύψιστης εθνικής σημασίας και απολύτως κρίσιμο για την  ασφάλεια και άμυνα μας, ενόψει των συνεχών τουρκικών απειλών.

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει μια εξήγηση, σχετικά με την πλήρη ανατροπή των θέσεων του κ. Συρίγου, που κατά κάποιον τρόπο πρόδωσαν την εμπιστοσύνη μεγάλου ποσοστού Ελλήνων  στο πρόσωπό του. Η προδοσία αυτή, προφανώς, απειλεί να έχει και επιπτώσεις γενικότερου χαρακτήρα, καθώς συμπίπτει  με την αποκάλυψη σωρείας σκανδάλων, τα οποία κινδυνεύουν να οδηγήσουν σε εκτεταμένη αποσταθεροποίηση, παραμονές των βουλευτικών εκλογών. Δηλαδή, ο μέσος Έλληνας να καταλήξει να μην πιστεύει πια σε τίποτα από όσα ακούει, και να αρνείται να συνεργαστεί για οτιδήποτε.

Θεωρώ, και δεν νομίζω να έχω άδικο, ότι η διάβρωση που προκλήθηκε από την, προς το παρόν, ανεξήγητη μεταβολή των κατευθυντηρίων απόψεων του κ. Συρίγου, σε ένα τόσο σημαντικής εθνικής  σημασίας  θέμα, θα καταλήξει σε  ανεξέλεγκτων διαστάσεων αντιδράσεις.

Θα πρέπει, λοιπόν, να αναζητηθεί πάση θυσία το «γιατί» αποφάσισε ο κ. Συρίγος, εν ψυχρώ είμαι σίγουρη, να ακολουθήσει την ολισθηρή αυτή οδό, να καταστρέψει δηλαδή  την αξιοπιστία  του, απέναντι στον ελληνικό λαό και ιδιαιτέρως στους ψηφοφόρους του, και μάλιστα εν αναμονή βουλευτικών εκλογών.

Αναγκαστικά, στο σημείο αυτό, μόνον υποθέσεις μπορεί να γίνουν. Που ενδέχεται και να μην ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά ας το επιχειρήσουμε με βάση την απλή λογική. Λοιπόν:

1.     Θα πρέπει να αποκλειστεί ότι ξαφνικά και εν αιθρία τού ήρθε έτσι του κ. Συρίγου, να σβήσει μεμιάς την πεμπτουσία των προηγούμενων

εθνικών επιλογών του, και να υποστηρίξει 100% τις χρόνιες επιδιώξεις της Τουρκίας σε ένα θέμα «καυτό» για  εμάς και γι’  αυτούς.

2.     Να υπογραμμίσω, ακόμη, ότι η τυχόν αυθαίρετη, ξαφνική και φαινομενικά ατομική κρίση του κ. Συρίγου, σχετικά με τα F-16, ότι δηλαδή  θα «ήταν καλό και για εμάς να τα έχει η Τουρκία», έρχεται σε σαφή αντίθεση με ότι υποστήριζε σταθερά η Κυβέρνηση, τουλάχιστον μέχρι προ τινός. Όταν, δηλαδή, αναφερόταν  συνεχώς η Κυβέρνηση, στην περίπτωση των περί ων αεροπλάνων, τα οποία δεν έχει και δεν θα έχει η Τουρκία, προκειμένου  να πείσει τον ελληνικό λαό, ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την Ελλάδα, απομονώνουν την Τουρκία, και ακριβώς γι’ αυτό θεωρείται βέβαιο ότι δεν της δίνουν τα F-16. Εξάλλου, μέσα από αυτή τη βεβαιότητα, προέκυπτε και η καλύτερη αμυντική θωράκιση της Ελλάδας, που σαφώς υπερτερούσε της αντίστοιχης της Τουρκίας. Άλλωστε, και ο «θρίαμβος» της υποδοχής του κ. Μητσοτάκη στο αμερικανικό Κογκρέσο, και τα χειροκροτήματα εκεί, εμμέσως πλην σαφώς παρέπεμπαν και σε αυτή τη στέρηση των  F-16 από τους Τούρκους. Γι’ αυτό, άλλωστε, και στον εκεί πρωθυπουργικό λόγο, κρίθηκε περιττή η αναφορά στις συνεχείς τουρκικές απειλές εναντίον της χώρας μας.

3.     Συνεπώς, θα πρέπει να αποκλειστεί η υπόθεση βάσει της οποίας  ο κ. Συρίγος αγνόησε όλα αυτά από 1-2, και αυτόνομα, με κάποιας μορφής επιφοίτηση του Αγίου πνεύματος,  κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «για την Ελλάδα, είναι καλύτερα να έχουν οι Τούρκοι τα F-16»!

4.     Εύλογα, λοιπόν, ανακύπτει το ερώτημα: μήπως υπάρχουν απόρρητα νέα και μυστικές συμφωνίες, με βάση τις οποίες έχει ήδη αποφασιστεί, στις ΗΠΑ, να παρακαμφθούν οι αντιρρήσεις  Μενέντεζ, να χτυπήσουν προστατευτικά την πλάτη της Ελλάδας, να κάνουν μια επιπλέον επίπληξη στον κ. Ερντογάν, ότι δηλαδή «πρέπει να σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες», και τελικά να δώσουν στην Τουρκία τα πολυπόθητα 40 F-16; Και αν έτσι έχουν τα πράγματα (λέω αν), επείγει να πληροφορηθούν οι Έλληνες, εντός και εκτός της χώρας, ότι κακώς πίστευαν μέχρι τώρα, ότι η κατοχή των F-16, από την Τουρκία, θα ήταν σκέτη καταστροφή για τη χώρα μας, ενώ τώρα πρέπει να κατανοήσουν ότι «έκαναν λάθος», και να ασπαστούν το νέο δόγμα  με βάση το οποίο  «η κατοχή των F-16 από την Τουρκία» θα είναι προς το συμφέρον μας».

Πρόκειται για σενάριο ευλογοφανές. Ίδωμεν  αν θα αποδειχθεί και ικανό να ερμηνεύσει την πραγματικότητα. Να προσθέσω, τελειώνοντας, ότι αν οι παραπάνω υποθέσεις αποδειχθούν σωστές, θα προκύψει παράλληλα η τραγική αλήθεια: δηλαδή, η απόλυτη περιφρόνηση με την οποίαν αντιμετωπίζεται, συχνότερα από όσο συνήθως υποθέτουμε,η  νοημοσύνη του ελληνικού λαού, ώστε να πιστεύεται ότι είναι τόσο εύκολο, να πειστεί από τη μία στην άλλη στιγμή ότι το μαύρο έγινε με μαγικό ραβδί άσπρο.