ΓΙΑΒΟΛ, του Γιώργου Χαβαλία, Παρουσίαση μου του βιβλίου 23.10.2023 7μμ Μακεδονικών Σπουδών

Ευχαριστώ τον φίλο Γιώργο Χαρβαλιά για την εμπιστοσύνη του να μου αναθέσει την παρουσίαση αυτού του συγκλονιστικού του βιβλίου, του Γιαβόλ.

Οφείλω, ωστόσο, να ομολογήσω ότι το προσεγγίζω με δέος, καθώς το περιεχόμενο, οι διαπιστώσεις και τα πολλαπλά μηνύματα του έχουν στρατευτεί στην υπηρεσία σωτηρίας της πατρίδας μας. Η Ελλάδα, δυστυχώς, προσπέρασε ανεκμετάλλευτες, πολυάριθμες δυνατότητες διάσωσής της.

Και καθώς τιμά, απόψε, την εκδήλωση ο τ. πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, επιλέγω να υπενθυμίσω το πόσο αβασάνιστα απωλέσαμε μια όντως μοναδική ευκαιρία για την πατρίδα μας. Αυτήν, που πρόσφατα άρπαξε χωρίς ενδοιασμούς η Τουρκία. Αναφέρομαι, φυσικά, στις προσπάθειες του κ. Κώστα Καραμανλή να συνάψει συμφωνία με τον Πούτιν, για την εξασφάλιση ενέργειας από τη Ρωσία, μέσω του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης.

Η πρωτοβουλία αυτή άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, καθώς θεωρήθηκε ότι στρέφεται εναντίον των συμφερόντων της Δύσης. Ας αναλογιστούμε πόσο καλύτερη θα ήταν η τύχη μας αν δεν είχαμε, και τότε, όπως και γενικώς, αποδεχτεί να υπηρετήσουμε αλλότρια συμφέροντα εναντίον των εθνικών δικών μας. Το πιθανότερο είναι ότι θα είχαμε αποφύγει τα δολοφονικού περιεχομένου μνημόνια και το ξεπούλημα της Μακεδονίας μας.

Με την ευκαιρία να αναφερθώ και σε μια ακόμη χαμένη ευκαιρία, που αν την είχαμε αξιοποιήσει σωστά θα ήταν, σίγουρα, σε θέση να απογειώσει την οικονομία μας. Αναφέρομαι στην εξαιρετικά σημαντική κινεζική επένδυση, στο λιμάνι του Πειραιά, το Κόσκο. Το αρχικό σχέδιο ήταν η διακίνηση μέσω του Πειραιά, του 60% των κινεζικών προϊόντων, με προορισμό την Ευρώπη. Εύκολα κανείς μπορεί να εκτιμήσει τι θα σήμαινε αυτό για την οικονομία μας. Όμως, η μετέπειτα εξέλιξη αυτής της επένδυσης ήταν, δυστυχώς, καχεκτική, και το αρχικό σχέδιο παρέμεινε ημιτελές, για σωρεία λόγων, που οπωσδήποτε δεν αφορούσαν την εξυπηρέτηση των εθνικών μας συμφερόντων. Στη συνέχεια μεταφέρομαι σε μια περίοδο που ξεπέρασε τα 80 χρόνια, και που όμως δεν πρέπει να λησμονηθεί. Τότε που η πατρίδα μας μαρτυρούσε κάτω από την εγκληματική ναζιστική κατοχή. Την πιο φρικαλέα, την πιο βάρβαρη, την πιο απάνθρωπη ολόκληρης της Ευρώπης.

Οι Ναζί δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Εξαφάνισαν, στο διάβα τους, κάθε διατροφική δυνατότητα της άμοιρης χώρας μας, έτσι που οι δρόμοι στις πόλεις ήταν γεμάτοι από σκελετωμένα πτώματα παιδιών, ενήλικων και γερόντων, που πέθαιναν σωρηδόν από πείνα. Η Ελλάδα είχε μετατραπεί σε ένα εκτεταμένο ολοκαύτωμα. Οι Ναζί, εξάλλου, κατάστρεψαν ενσυνείδητα και με γερμανική μεθοδικότητα, το σύνολο της παραγωγικής βάσης της Ελλάδας. Λήστεψαν τα μουσεία και τους μοναδικούς αρχαιολογικούς μας θησαυρούς. Και, τελικά, υποχρέωσαν την μαρτυρική χώρα μας να εγκρίνει κατοχικό δάνειο προς τη Γερμανία. Κάποτε ανέτειλε στη λεηλατημένη μας πατρίδα η λευτεριά, και μαζί η ελπίδα, πως οι θυσίες της μικρής αλλά ένδοξης, και πιστής στις βασικές αξίες ζωής, Ελλάδας, θα αναγνωριζόταν από τους συμμάχους. Αυτές οι υπέρογκες θυσίες της που κατά γενική, τότε ομολογία, συνέβαλαν με αποφασιστικό τρόπο, στην ήττα του άξονα. Αλλά, δεν έγινε έτσι. Και θα χρησιμοποιήσω ως αφετηρία της αποψινής μου παρουσίασης, το οργισμένο παράπονο του συγγραφέα του Γιαβόλ, που μετουσιώνεται στο ακόλουθο πολυσύνθετο ερωτηματικό: “Γιατί όλα αυτά τα δεινά στη δική μας πατρίδα; Γιατί τα δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα; Άραγε, υπάρχει ακόμη χρόνος για ριζική αλλαγή αυτής της τόσο ζοφερής κατάστασης μας»; Η απάντηση δίνεται μέσα από τη διαπίστωση της θλιβερής πραγματικότητας, που ταλανίζει επί δύο αιώνες την πατρίδα μας.

Οι ήρωες του 1821 μας χάρισαν, με τη ζωή τους, την ελευθερία, ύστερα από 400 χρόνια οδυνηρής σκλαβιάς. Η ελευθερία, όμως, αυτή δεν συνοδεύτηκε και από εθνική ανεξαρτησία. Αυτήν την ανέλαβε ο Καποδίστριας, που όμως, μετά τη στυγερή δολοφονία του, η πατρίδα μας, με περιπτωσιακές αναλαμπές, τυλίχτηκε στο μαύρο σύννεφο μιας ανελέητης υποτέλειας. Η υποτέλεια αυτή, που περισφίγγει κάθε μορφή δραστηριότητας και κάθε προσπάθεια ανάδειξης των εθνικών μας δυνατοτήτων είναι καθηλωτική, υποτιμητική, προσβλητική, συχνά καταστρεπτική και πάντως θανάσιμα επικίνδυνη. Γι’ αυτό και δεν υπερβάλω, υποστηρίζοντας ότι το υπ’αριθμόν 1 πρόβλημα της πατρίδας μας είναι η υποτέλεια.

Που άλλωστε είναι αυτή που καυτηριάζεται στο ανά χείρας έργο. Για το πολύτιμο αυτό βιβλίο, που έχει κάνει σε ελάχιστο χρόνο τρείς εκδόσεις, έχω ήδη τοποθετηθεί με εκτενή μου βιβλιοκρισία, που αρχικά δημοσιεύτηκε στην Εστία της Κυριακής της 16ης Ιουλίου και φυσικά αναδημοσιεύτηκε από πλήθος ιστοσελίδων. Συνεπώς, δεν θα επανέλθω σε αυτήν. Αντιθέτως, με την δεύτερη ευκαιρία που μου δίνεται απόψε, θα προσπαθήσω να επικεντρωθώ σε μια προσπάθεια επικαιροποίησης, αν έτσι μπορώ να το πω, των καταστρεπτικών διαπιστώσεων, μηνυμάτων και συνεπειών, που ενσωματώνονται στο ανά χείρας βιβλίο. Και καθώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, θα αφήσω μισάνοιχτο ένα παραθυράκι, μήπως και καταφέρει να περάσει από εκεί μια αχτίδα φωτός. Έχω, πάντως, ανάγκη να πιστεύω ότι διαθέτουμε ακόμη μια ευκαιρία εθνικής σωτηρίας, που βρίσκεται, όχι αποκλειστικά αλλά κυρίως στις γερμανικές επανορθώσεις, για τις ανείπωτης έκτασης καταστροφές που μας προκάλεσε η ναζιστική κατοχή. Είναι αλήθεια, ότι οι Γερμανοί δεν αρνούνται τα χρέη τους προς την Ελλάδα, που συθέμελα κατέστρεψαν στην περίοδο της κατοχής, αλλά και που εξακολουθούν να την ρημάζουν μέσω των μνημονίων. Και ούτε μπορεί να υποστηριχτεί ότι οι Γερμανοί υποβαθμίζουν, γενικώς, τη σημασία των χρεών, καθώς και την υποχρέωση αποπληρωμής τους.

Ο Σόιμπλε, αντιθέτως, αρέσκεται να επικαλείται το γνωστό λατινικό ρητό, με βάση το οποίο «τα χρέη ούτε μοιράζονται, ούτε χαρίζονται». Προφανώς, όμως, από αυτές τις υποχρεώσεις εξαιρούνται τα γερμανικά χρέη. Ιδίως, όταν οφείλουν να αποδοθούν σε χώρα του Νότου, που με τα γερμανικά κριτήρια, σχεδόν, δεν αξίζει να ζει. Και έρχομαι στο σήμερα: Οι ελληνικές κυβερνήσεις των 80 τελευταίων ετών αντιμετώπισαν προβλήματα, σε σχέση με τις γερμανικές αποζημιώσεις. Κυρίως, επειδή, όπως το θέμα αναλύεται με εξαιρετικό τρόπο στο Γιαβόλ, η Γερμανία απολάμβανε την αμέριστη βοήθεια και προστασία των ΗΠΑ, που της επέτρεπε να μην πληρώνει τα χρέη της. Και τούτο, για να έχει δυνάμεις να τρομοκρατεί τη Ρωσία. Προφανώς, η σύγκρουση πολιτισμών του Σαμουήλ Χάντινκτον δεν έπαψε ποτέ να προσδιορίζει τις τύχες των εθνών, αναθέτοντας συγκεκριμένους ρόλους στο καθένα από αυτά. Και μετά, όμως, από την ένωση των δύο Γερμανιών, που το έδαφος ήταν πιο πρόσφορο για την απαίτηση των ελληνικών δικαίων, αυτά δεν επιδιώχθηκαν με αρκετά αποτελεσματικό τρόπο, από τους κατά καιρούς αρμόδιους. Και φθάνουμε στα μνημόνια, που βύθισαν την Ελλάδα σε βούρκο ανυπαρξίας.

Η Γερμανία, ως η επικεφαλής της ΕΕ, επιβάλλει μέσω αυτών, μια δεύτερη ιδιότυπη γενοκτονία, μετά την κατοχική. Δεν έχει νόημα να επεκταθώ στο άκρως θλιβερό αυτό θέμα, αλλά απλώς παραπέμπω όσους, τυχόν, ενδιαφέρονται στα πολυάριθμα βιβλία και άρθρα μου, που το αναλύουν. Παραμένω, όμως, στον ανθυγιεινό χώρο της απύθμενης υποτέλειας, χάρη στην οποία έγινε αποδεκτή και η δεύτερη αυτή γενοκτονία. H γενοκτονία που οφείλεται στον ανορθόδοξο χειρισμό ενός χρέους, που θα ήταν απολύτως αντιμετωπίσιμο:

*αν δεν είχε αναμιχτεί το ΔΝΤ,

*αν δεν είχαμε παραμείνει αδρανείς απέναντι στην ειλικρινή ομολογία του Ολιβιέ Μπλανσάρ, επικεφαλής τότε του ΔΝΤ, ότι το πρώτο μνημόνιο περιείχε τραγικά σφάλματα, που αφορούσαν την επιβολή μιας απάνθρωπης λιτότητας, και αν αντιθέτως απαιτούσαμε να διορθωθούν,

*αν αντιδρούσαμε, ως οφείλαμε, στο αλύπητο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας,

*αν αντιμετωπίζαμε, όσο ακόμη ήταν καιρός το σοβαρότατο, για την επιβίωσή μας, δημογραφικό πρόβλημα,

*αν απαιτούσαμε το ευνόητο, δηλαδή την εξασφάλιση όρων στο μνημονικό πρόγραμμα, που να επιτρέπουν και όχι να αποκλείουν την ανάπτυξη, μέσω μιας στραγγαλιστικής λιτότητας, *αν δεν είχαμε υπογράψει την αδιανόητη παραίτησή μας από το απαράγραπτο δικαίωμα συμψηφισμού των χρεών μας, και

*αν, βέβαια, είχαμε αντιδράσει με νύχια και δόντια, για να μη μετατραπούμε σε Ιφιγένεια, για τη σωτηρία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Η ασύγγνωστη υποτέλειά μας, που ανάμεσα και σε άλλα καταλήγει στην υποχρέωσή μας, καταβολής των δικών μας χρεών, απαλλάσσοντας ταυτόχρονα τους Γερμανούς από την υποχρέωση συμψηφισμού των χρεών τους προς εμάς τα λέει όλα. Με το μαχαίρι στο λαιμό, ο ελληνικός λαός αιμορραγεί, επί 13 χρόνια, και καταστρέφεται ανηλεώς με τα μνημόνια: - που εισέβαλαν ως ταύροι σε υαλοπωλείο, - που καταργούν με σκαιότητα ανθρώπινα δικαιώματα, -που υποθήκευσαν και ξεπούλησαν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, - που εξαφάνισαν κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας - που επέβαλαν απάνθρωπες πολιτικές λιτότητας, -που έσπρωξαν στη ξενιτειά χιλιάδες μορφωμένα Ελληνοπούλα, -που υπέδειξαν εμμέσως ως λύση, στο ακανθώδες δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας, την ενσωμάτωση των λαθρομεταναστών, στον ελληνικό πληθυσμό, προκειμένου να τον εξαφανίσουν, -που προκάλεσαν ασύλληπτης έκτασης ανισότητες κατανομής, αλλά και φορολογικής επιβάρυνσης, -που ενθάρρυναν την μονοκαλλιέργεια τουρισμού με σταδιακή απίσχνανση των άλλων δύο τομέων παραγωγής -που εξίσωσαν το ξεπούλημα δημόσιου πλούτου, με παραγωγική επένδυση.

Και όλων αυτών των δεινών είχε προηγηθεί ασύστολος χλευασμός των Ελλήνων, με κατηγορίες ότι είναι τεμπέληδες, ανίκανοι, ασυνεπείς, που τρώνε το μόχθο των Γερμανών, και που είναι και αλκοολικοί. Το δόγμα της Ναόμι Κλαιν, είχε όντως μεγάλη επιτυχία στην ελληνική περίπτωση. Η απαλλαγή των Γερμανών από την πληρωμή των χρεών προς την Ελλάδα οδηγεί σε συναίνεση της πατρίδας μας να πάψει να υπάρχει στο χάρτη των ανεξάρτητων εθνών, σε 30 με 40 χρόνια από σήμερα. Και στο σημείο αυτό τίθεται ανελέητο το ερώτημα: ποιος ή ποιοι είχαν αυτό το δικαίωμα να καταδικάσουν την Ελλάδα σε ανυπαρξία; Να προχωρήσω και στο αυταπόδεικτο. Στο ότι, δηλαδή, όταν μια χώρα είναι βυθισμένη σε τόσο προχωρημένο βαθμό υποτέλειας, δικαιολογούνται, δυστυχώς και μνημόνια με το απαράδεκτο περιεχόμενο των ελληνικών. Και πρέπει να είναι σαφές, ότι αυτή η αβυσσαλέα ελληνική υποτέλεια, εξηγεί δυστυχώς, και τον συγκαταβατικό τρόπο συμπεριφοράς των ξένων, προς αυτήν, στα εθνικά θέματα καθώς οι πάντες την θεωρούν δεδομένη.

Διότι, σε ποια άλλη ευρωπαϊκή οικονομία θα τολμούσε η ΕΕ να επιβάλλει αυτά τα εγκληματικού περιεχομένου μνημόνια, αν η χώρα μας δεν εθεωρείτο δεδομένη; Και ποια χώρα σεβόμενη αυτήν θα είχε δεχτεί παραίτηση από συμψηφισμό χρεών; Αλλά, πως δεν ξεσηκώθηκε ο ελληνικός λαός, για να αποτρέψει το χαμό του. Δυστυχώς, θα πρέπει να γίνει αποδεκτό, ότι το περιεχόμενο των μνημονίων και η επίμαχη παράγραφος της ελληνικής παραίτησης από τον συμψηφισμό με τα γερμανικά χρέη, όπως και πολλά άλλα καταδικαστικά εδάφια της ελληνικής υπόστασης έγιναν ελάχιστα ή και καθόλου γνωστά από τον ελληνικό λαό. Αφού και ορισμένοι βουλευτές εκείνης της εποχής δήλωσαν με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι « υπέγραψαν χωρίς να το διαβάσουν». Να προσθέσω, ακόμη, ότι η ευθύνη για το έγκλημα αυτό βαρύνει, εκτός από τους Γερμανούς, και το σύνολο των χωρών της ΕΕ, δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν να μη γνώριζαν την ύπαρξη των τεραστίων γερμανικών χρεών προς την Ελλάδα.

Η πολύμορφη παραπληροφόρηση έχει άριστα αποτελέσματα στην πατρίδα μας. Και έρχομαι να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου, όπως τον προετοίμασα στην αρχή της εισήγησής μου. Ότι δηλαδή έχουμε, ελάχιστο πια χρόνο, στη διάθεσή μας, για να απαιτήσουμε με αποτελεσματικούς τρόπους, τις γερμανικές αποζημιώσεις. Που με τους τόκους φθάνουν, σύμφωνα με ορισμένους υπολογισμούς, το 1 τρισεκατομμύριο ευρώ. Δεν πρόκειται, εμφανώς, για υπερβολή η πεποίθησή μου, ότι αν είχαμε απαιτήσει, όπως δικαιούμασταν, τα γερμανικά χρέη προ εμάς, η Ευρώπη θα βίωνε το «ελληνικό θαύμα», αντί του γερμανικού.

Δυστυχώς, όμως, αντί, η πατρίδα μας, να αναζητεί εναγωνίως τρόπους, που θα εξασφάλιζαν την καταβολή σε αυτήν των γερμανικών αποζημιώσεων, έστω και με αυτή την αδικαιολόγητη καθυστέρηση, οι αρμόδιοι ενθαρρύνουν τη λήθη:

* με δηλώσεις ότι δεν πρέπει να κοιτάζουμε προς το παρελθόν, αλλά προς το μέλλον, ωσάν να μπορεί να υπάρξει μέλλον χωρίς παρελθόν

*με τη σύσταση συλλόγου ελληνογερμανικής φιλίας, η οποία προτίθεται να ξαναγράψει με «αντικειμενικό τρόπο» την ιστορία της κατοχής και γενικά με τη συστηματική απάλειψη από τα σχολικά βιβλία ιστορίας, ότι θα μπορούσε να στεναχωρήσει τη Γερμανία

*με την αποθάρρυνση της έντασης στις φιλικές σχέσεις των δύο χωρών, έστω και αν αυτές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση της Ελλάδας.

Για όλους αυτούς τους λόγους έχω πειστεί ότι το πολύτιμο στοιχείο της του Γιαβόλ βρίσκεται, ακριβώς, στην ελπίδα ότι με την απολύτως πειστική, αντικειμενική και υψηλής ποιότητας ανάλυσή του, θα κατορθώσει να αφυπνίσει τον ελληνικό λαό, σχετικά με την πλήρη καταστροφή προς την οποίαν οδεύει αν δεν αντιδράσει έστω και στο τελευταίο αυτό δευτερόλεπτο.

Το σύνθημα, εφεξής, οφείλει να είναι ότι πριν περνούν τα εθνικά συμφέροντα και μόνο στη συνέχεια ασχολούμαστε με τα αντίστοιχα συμμαχικά. Είθε, λοιπόν, να αγκαλιάσουν το Γιαβόλ, οι συμπατριώτες μας και να αντλήσουν δύναμη αντίστασης μέσα από τις σελίδες του, ώστε να υπάρξει Ελλάδα και γαλανόλευκη στην αιωνιότητα.