ΕΣΥΕΑ, 30.11.2011,
ώρα 7-Ελλάδα, Ευρώπη, Ευρωζώνη, Ομιλία της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη με θέμα
ΕΛΛΑΔΑ-ΕΥΡΩΠΗ-ΕΥΡΩ
========================================
Θέλω καταρχήν να συγχαρώ την εφημερίδα Χριστιανική, γιατί με την πρωτοβουλία
της προκαλεί απόψε συζήτηση
και προβληματισμό, επάνω σε πλήθος θεμάτων,
που κυριολεκτικά ζεματάνε, που οπωσδήποτε
θα καθορίσουν και τις εξελίξεις στην
Ελλάδα, παρότι δεν έχουν πάρει ακόμη την τελική τους μορφή.
Το νέο και καταλυτικής σημασίας δεδομένο είναι ότι τις τελευταίες εβδομάδες
η κρίση χρέους καλπάζει ακάθεκτη, από την περιφέρεια προς το κέντρο της
ευρωζώνης, και όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, έφθασε μέχρι και την καρδιά του σκληρού
πυρήνα της, δηλαδή τη Γερμανία.
Είναι βέβαιο και πρέπει να το υπογραμμίσουμε ότι ο καταποντισμός ολόκληρου του Νότου, και
ήδη ο κλυδωνισμός και του ευρωπαϊκού Βορρά γελοιοποιεί πλήρως τα μέχρι πριν
λίγο επιχειρήματα που ήθελαν να «φταίει
–δήθεν- η μικρή μας Ελλάδα, για την
κρίση», επειδή δήθεν «οι Έλληνες έχουν ελαττωματικά κύτταρα, είναι ακαμάτες,
χαραμοφάγες κτλ». Αντιθέτως, είναι τώρα πια πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι ο συνδυασμός τού εξαρχής ανορθόδοξου σχήματος της ΕΕ, που τόλμησε να ενοποιήσει άκρως ανομοιογενείς
οικονομίες, κάτω από το ίδιο μακροοικονομικό καθεστώς, αλλά και το θνησιγενές κοινό νόμισμα, που η επιβίωσή του απαιτεί τα δεκανίκια του ΣΣ, οδήγησαν σ’ αυτή την καταστροφή. Πράγματι, οι συνθήκες στην ΕΕ
ενθάρρυναν μια χρόνια ύφεση, μεγάλες
ανισορροπίες με αιχμή τα τεράστια εμπορικά πλεονάσματα του Βορρά, και τα έτσι
προκαλούμενα ελλείμματα του Νότου, την
αδυναμία σύγκλισης των οικονομιών, την κορύφωση των κάθε μορφής ανισοτήτων, τη
διατήρηση μόνιμα υψηλής ανεργίας και ένα ανεξέλεγκτα ανερχόμενο δημοκρατικό
έλλειμμα.
Η κρίση χρέους ξέσπασε αρχικά στην Ελλάδα, που ήταν ο ασθενέστερος κρίκος
της ευρωζώνης, για να ξεχυθεί στη συνέχεια στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο, και
τελικά να συμπαρασύρει και τον πλούσιο ευρωπαϊκό Βορρά.
Μέσα σ’ αυτή τη δίνη, που απειλεί άμεσα
πια να καταπιεί την Ευρώπη και το κοινό της νόμισμα, και που οι πιθανότητες διάλυσής της υπερβαίνουν το 50%,
αυτό που πρωτίστως ενδιαφέρει εμάς είναι
η τύχη της ήδη ρημαγμένης και λεηλατημένης χώρας μας. Θα υπάρξει, δηλαδή,
ελπίδα και φως για την Ελλάδα, μέσα στις νέες αυτές συνθήκες;
Για τη απάντηση, στο αγωνιώδες αυτό ερώτημα, θα προσπαθήσω, να συγκεντρώσω τα εναλλακτικά σχήματα του νέου
περιβάλλοντος, ευρωπαϊκού και διεθνούς, και να τοποθετήσω μέσα σ’ αυτά την
πατρίδα μας. Οπωσδήποτε, όμως, να ριψοκινδυνέψω τη γενική παρατήρηση, ότι οι
ραγδαίες μεταβολές του σκηνικού διανοίγουν στην Ελλάδα προοπτικές, που δεν
υπήρχαν προηγουμένως, και που θα έπρεπε κατεπειγόντως να εκμεταλλευτεί. Αυτές
παραμένουν οι ίδιες όπως τις αναπτύσσω στο νέο μου βιβλίο «Όλη η αλήθεια για
χρέος και ελλείμματα και πως θα σωθούμε».
Προτίθεμαι, καταρχήν, να διερευνήσω τις
πιθανές εξελίξεις της ευρωζώνης, και στη
συνέχεια να δω ποιες μπορεί να είναι οι ελληνικές επιλογές. Η γενική παραδοχή παραμένει,
φυσικά, ότι για την Ελλάδα, δεν υπάρχει σωτηρία, αν παραμείνει δεμένη με
τα Μνημόνια και την
τρόϊκα.
Ι. Το μέλλον της ευρωζώνης
-----------------------------------
Εδώ διανοίγονται δύο πιθανότητες: πρώτον, η μετάλλαξη της Ευρώπης και της ευρωζώνης,
έτσι που να επιβιώσει και δεύτερον η διάλυσή της εις τα εξ ων συνετέθη. Αυτή τη
στιγμή, η δεύτερη λύση φαίνεται επικρατέστερη της πρώτης, εξαιτίας της
γερμανικής αδιαλλαξίας να υιοθετήσει λύσεις, που θα παρέτειναν το βίο της
ευρωζώνης, αν και, πάλι, θα ήταν πολύ δύσκολο να τη διασώσουν οριστικά. Τέτοιες
λύσεις, παράτασης του βίου της ευρωζώνης θα ήταν η υιοθέτηση του ευρωομόλογου, η
δυνατότητα εξασφάλισης απεριόριστης ρευστότητας, από την ΕΚΤ, όταν και όσο εκάστοτε χρειάζεται.
Προς το παρόν, η αξία των ομολόγων που αγοράζονται από την ΕΚΤ ανέρχονται μόνο στο 2% του
ευρωπαϊκού ΑΕΠ, έναντι του 11% αντίστοιχα της FED. O γερμανικός πανικός απέναντι στην
απλή υποψία πληθωριστικού κινδύνου, καθώς και η άρνηση Γερμανίας και
Γαλλίας να παραχωρήσουν τμήμα των υψηλών κερδών, που αποκόμισαν από το ευρώ,
στην υπόλοιπη Ευρώπη, που κινδυνεύει αποκλείουν τέτοιες λύσεις.
Α. ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ
Η μετάλλαξη της ευρωζώνης έχει αρχίσει, αλλά δυστυχώς συντελείται με την καταπάτηση των θεμελιωδών επιλογών και κατευθύνσεων
της ΕΕ. Ειδικότερα η μετάλλαξη της Ευρώπης απομακρύνεται από τις αρχές της δημοκρατίας, αλλά και της ισότητας μεταξύ των κρατών-μελών. Πράγματι, εδώ και καιρό,
εμφανίζονται σε γνωστά έντυπα οικονομικού και πολιτικού περιεχομένου πληθώρα άρθρων, που προετοιμάζουν
για το τερατούργημα που η Γερμανία
οραματίζεται να εγκαταστήσει στην Ευρώπη. Δηλαδή, τη θεσμοθετημένη πια επιβολή
της γερμανικής ηγεμονίας στην ευρωζώνη,
αλλά και στην ΕΕ, με την Ευρώπη δύο ή
και περισσοτέρων ταχυτήτων, και την περιφέρεια, σε ρόλο προτεκτοράτου ή
αποικίας.
Η γενική δικαιολογία για μια τέτοια μετάλλαξη της Ευρώπης είναι η άποψη,
που αναπτύσσεται ευρέως από Γερμανούς πολιτικούς και οικονομολόγους, ότι δηλαδή
οι δυσκολίες της ευρωζώνης οφείλονται
δήθεν στο γεγονός ότι δόθηκαν μεγάλες δόσεις
δημοκρατίας στην περιφέρεια, ενώ η κατάσταση θα βελτιωθεί αν αυτές αφαιρεθούν απ’ αυτήν και αν, αντιθέτως, ενισχυθεί ο
ευρωπαϊκός πυρήνας, δηλαδή η Γερμανία, με υπερεξουσίες. Και αυτό, άλλωστε,
άρχισε να γίνεται, με πρώτα πειραματόζωα τις οικονομίες του Νότου. Δεν είναι,
φυσικά, τυχαίο ότι η Ελλάδα υποχρεώνεται με πολλές ταπεινωτικές μεθοδεύσεις, να
δεχθεί παραίτηση από τα κυριαρχικά της
δικαιώματα, αλλά και να προχωρήσει άμεσα, και στα πλαίσια γενικού ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας
της, με το πρόσχημα του υψηλού χρέους της. Η καταλήστευση αυτή συμπληρώθηκε
τελευταίως και με δοτές κυβερνήσεις, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ιταλία. Με κυβερνήσεις,
που δεν εκλέχτηκαν με δημοκρατικό τρόπο, αλλά ουσιαστικά επιβλήθηκαν και στις
δύο χρεωμένες ευρωπαϊκές οικονομίες, με επικεφαλής άτομα που ανήκουν, και στις
δύο περιπτώσεις, στη διεθνή τραπεζοκρατία. Κυβερνήσεις, που προετοιμάζουν την
κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας των επί μέρους κρατών και την εγκαθίδρυση μιας
ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης, που θα περιλαμβάνει ελεύθερους πολίτες,
αλλά και δουλοπάροικους.
Πρόκειται, ουσιαστικά, για την
επιδρομή του Δ’ Ράιχ! Από την άποψη αυτήν είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός ο ρόλος που προτίθεται να
διαδραματίσει το νέο Σύμφωνο
Ανταγωνιστικότητας, όπως προτάθηκε
από την κυρία Μέρκελ πριν λίγους μήνες και που θα συμπληρώσει το ΣΣ, εν πολλοίς άλλωστε υπεύθυνο
για την καταστροφή της Ευρώπης. Θα
πρέπει να τονιστεί ότι η Γερμανία έχει αδυναμία σε τέτοιας μορφής σύμφωνα, που
κατά προτίμηση πρέπει να περιλαμβάνουν και τη δυνατότητα τιμωρίας των
απείθαρχων μελών. Το νέο αυτό σύμφωνο συνοψίζεται,
ας πούμε με απλά λόγια, στην υποχρέωση
του συνόλου των οικονομιών της ευρωζώνης να εκλαμβάνουν τη Γερμανία ως
πρότυπο, να εκστασιάζονται από τα επιτεύγματά της, συγκεκριμένα τον υψηλό βαθμό
ανταγωνιστικότητάς της και τη δημοσιονομική της πειθαρχία, και να θέτουν ως κυρίαρχο
στόχο τους να τη μιμηθούν....να γίνουν εικόνα και ομοίωση της Γερμανίας!
Πρόκειται, για την, επιτέλους υλοποίηση του γερμανικού ονείρου
καθυπόταξης της Ευρώπης. Αυτού του ίδιου
ονείρου που απέτυχαν να πραγματοποιήσουν οι
δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, αν και
αιματοκύλισαν την Ευρώπη. Πρόκειται, τώρα, για
τη γιγαντιαίων διαστάσεων
επιχείρηση μετάλλαξης της ΕΕ-Ευρωζώνης σε Ηνωμένες Πολιτείες της
Γερμανίας, που περαιώνεται, επιτέλους, χάρη στην τρίτη αυτή προσπάθεια, χωρίς τη χρήση όπλων, αλλά με εξίσου μεγάλο
αριθμό θυμάτων, μέσω της επιβολής άγριας και μόνιμης λιτότητας με όλες τις δραματικές της συνέπειες.
Τα πιθανά σχήματα αυτής της ευρωπαϊκής γερμανοποίησης είναι η επίσημη πια
επιβολή μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Ωστόσο,
τις τελευταίες ημέρες έχουμε αναπάντεχη ανατροπή σκηνικού, με τη
Γερμανία να βρίσκεται και αυτή ξαφνικά στο στόχαστρο των κερδοσκόπων, μαζί βέβαια
και με τη Γαλλία και το Βέλγιο, αλλά και
με το σύνολο των οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου.
Ο λόγος αυτής της γενικευμένης επίθεσης των αγορών, εναντίον ολόκληρης της
Ευρώπης δεν είναι μόνο αλλά ούτε
κυρίως το χρέος της. Αντιθέτως, είναι η
διαπίστωση μιας ασυγχώρητης αναποφασιστικότητας των δύο ιθυνόντων,
ορθότερα της κυρίας Μέρκελ, γιατί δυστυχώς ο κ. Σαρκοζύ συμφωνεί σε όλα μαζί
της. Μιας απροκάλυπτης προτίμησης για την εξυπηρέτηση των στενών εθνικών τους συμφερόντων, έστω κι αν αυτά
βλάπτουν την ευρωπαϊκή υπόθεση. Μιας αναποτελεσματικότητας των προτεινόμενων εκάστοτε λύσεων, που χαρακτηρίζονται από προχειρότητα, αναβλητικότητα
και ανεπίτρεπτα βραχυχρόνιες βλέψεις. Μιας εκδικητικής εμμονής της κυρίας
Μέρκελ για τιμωρία των απείθαρχων κρατών-μελών στη θέση της αναζήτησης μακροχρόνιων λύσεων για τη σωτηρία του ευρώ. Δυστυχώς, η τύχη της
Ευρώπης εξαρτάται από ηγέτες κατώτερους των περιστάσεων, όπως διαπιστώνει και
πρόσφατο άρθρο της γνωστής εφημερίδας Le Monde με τίτλο «Αυτά τα παιδάκια,-ces gamins- που κυβερνούν την Ευρώπη». Η υπόθεση Ευρώπη έχει εναποτεθεί στις
τηλεφωνικές επικοινωνίες και συνευρέσεις των κ.κ. Μέρκελ και Σαρκοζύ, που εν κρυπτώ και παραβύστω ετοιμάζουν λύσεις,
παραμερίζοντας απροκάλυπτα την Commission, καθώς και το σύνολο των υπολοίπων οργάνων της ΕΕ. Γνωστή γερμανική
εφημερίδα αναφέρει ότι οι δύο αυτοί ηγέτες ίδρυσαν το κλάμπ των
Σούπερ-Ευρωπαίων. Από ότι λοιπόν διαφαίνεται, στη νέα δομή της Ευρώπης δεν θα
υπάρχει θέση ούτε για δημοκρατία, αλλά ούτε και για λαϊκή βούληση.
Παρόμοιες λύσεις δεν αναμένεται να έχουν διάρκεια και να σώσουν το ευρώ.
Αντιθέτως, η πιθανότερη εξέλιξη είναι η διατήρηση της ΕΕ-ευρωζώνης, για κάποιο
διάστημα πριν την οριστική της διάλυση, με ολοένα μικρότερη επιρροή στο διεθνές
γίγνεσθαι και με ολοένα αυξανόμενα προβλήματα. Η ευρωζώνη δε σώζεται, αλλά η διάλυσή της δεν θα είναι για αύριο….θα είναι
ύστερα από μερικούς μήνες.
Εξάλλου, δεν μπορεί να αποκλειστεί και η πιθανότητα αποχώρησης της
Γερμανίας, από την ευρωζώνη και την ΕΕ, μια και πήρε απ’ αυτήν όλα όσα μπορούσε
να της εξασφαλίσει, αρνείται να επιστρέψει έστω και τμήμα αυτών των κερδών, γι
αυτό και στρέφεται προς άλλα γεωμετρικά
πλάτη και μήκη. Προς επιθετικά αναδυόμενες οικονομίες, και ιδιαίτερα προς την
Κίνα της οποίας οι εισαγωγές από τη Γερμανία έχουν αγγίξει τις αντίστοιχες της
Γαλλίας. Και από την άλλη πλευρά ο ρημαγμένος Νότος της Ευρώπης δεν είναι πια
σε θέση να ικανοποιήσει τις εξαγωγικές
γερμανικές απαιτήσεις. Σε μια τέτοια περίπτωση το εναπομείναν ευρώ δεν θα
αξίζει ούτε το χαρτί επάνω στο οποίο τυπώνεται.
Β. ΔΙΑΛΥΣΗ
Λίγο μόνο καιρό πριν από σήμερα ήταν
εντελώς αδιανόητη η υπόθεση διάλυσης της ευρωζώνης. Δυστυχώς, όμως, τώρα είναι
πολύ πιθανή, παρότι η κυρία Μέρκελ, σε κατάσταση εμφανούς πανικού προσπαθεί να
είναι καθησυχαστική, δηλώνοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι αυτό «αποκλείεται να
συμβεί». Ωστόσο, οι τράπεζες δεν είναι διόλου πεπεισμένες ότι δεν υπάρχει ο
κίνδυνος διάλυσης, ιδίως που πια η κρίση
άγγιξε και τη Γερμανία, και γι’ αυτό επεξεργάζονται ένα σχέδιο Β. Έτσι,
μερικές από τις μεγαλύτερες τράπεζες της υφηλίου όπως οι Merrill Lynch, Barclays Capital και Nomura εξέδωσαν τις τελευταίες εβδομάδες πολυάριθμες εκθέσεις, που εξετάζουν το τι θα συμβεί
σε περίπτωση διάλυσης της ευρωζώνης, ενώ άλλες τράπεζες όπως η Citigroup περιορίζουν το άνοιγμά τους σε ευρώ, το ίδιο και πολλές ασιατικές τράπεζες.
Αντιθέτως, οι ευρωπαϊκές τράπεζες βαυκαλίζουν
τους εαυτούς τους ότι η ευρωζώνη δεν θα διαλυθεί και απαξιούν να ασχοληθούν με
την προετοιμασία της επόμενης ημέρας.
Η ευρωζώνη δεν πρόκειται να σωθεί με την προσθήκη νέων Συμφώνων, γιατί
ακριβώς το πρόβλημά της είναι ότι η όλη δομή της δεν είναι υγιής και την καταδικάζει σε συνθήκες μόνιμης
ύφεσης.
ΙΙ.ΕΛΛΑΔΑ
Οι εταίροι μας μάς έσωσαν δήθεν πολλές φορές, αλλά απ’ αυτές καμία δεν ευδοκίμησε. Και η τελευταία, με τη
συμμετοχή των ιδιωτών στο κούρεμα του 50%, όπως ήταν αναμενόμενο-και όπως δια
μακρών το εξηγώ στο τελευταίο μου βιβλίο- αδυνατεί και αυτή να προχωρήσει. Είναι
όλα στον αέρα! Και είναι τόσο, μα τόσο απογοητευτικό ότι εμείς γαντζωνόμαστε,
κάθε φορά, σε δήθεν λύσεις, που δεν είναι σαφέστατα λύσεις, και δεν προσπαθούμε
να ξεφύγουμε από το βούρκο στον οποίο βουλιάζουμε, όλο και πιο βαθιά.
Πρέπει πια, κατεπειγόντως, να συνειδητοποιήσουμε ότι η ΕΕ-ευρωζώνη δεν
ασχολείται με τη σωτηρία μας, αλλά με την απέλπιδα προσπάθεια διάσωσης του ευρώ.
Και μας δανείζει, αποκλειστικά και μόνο επειδή στην οικονομική ένωση όπου
ανήκουμε, μια δική μας κατάρρευση κινδυνεύει να οδηγήσει σε γενικευμένο και ανεξέλεγκτο
ντόμινο, που ήδη τώρα συμβαίνει. Γι
αυτό, άλλωστε, και οι λύσεις που μας προσφέρονται είναι πρόσκαιρες,
αναποτελεσματικές, δεν είναι λύσεις. Να αναφέρω απλά ως γενική απόδειξη
αναποτελεσματικών λύσεων το γεγονός ότι ενώ το χρέος μας είναι, σαφέστατα, μη
διαχειρίσιμο, όπως κάθε χρέος που υπερβαίνει το 90% στο ΑΕΠ, οι ευρωπαίοι εταίροι μας, μας επιβάλλουν προγράμματα, που μας σπρώχνουν
στον όλεθρο. Πράγματι, μη διαθέτοντας ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης
της κρίσης, και προσπαθώντας απλώς
να κερδίσουν καιρό, μας χορηγούν συνεχή δάνεια με απαγορευτικό πάντοτε επιτόκιο, αποκλείοντάς μας ταυτόχρονα την όποιας μορφής πρόσβαση
σε αναπτυξιακή διαδικασία. Δηλαδή,
χρεωνόμαστε συνεχώς περισσότερο με ποσά που ουδέποτε θα μπορέσουμε να ξεπληρώσουμε.
Ακριβώς, γι αυτό, μας επιβάλλεται
παράλληλα και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας μας, και μάλιστα κάτω από
συνθήκες πανικού που ελαχιστοποιούν την τιμή πώλησής της. Μας
επιβάλλεται, ακόμη, η εκχώρηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και η εσαεί
απομύζησή μας, μέσα σε καθεστώς ανελέητης και χωρίς όρια λιτότητας. Αυτή
είναι η κατάστασή μας. Γι’ αυτό, και το σύνολο των οικονομικών μας μεγεθών
εξελίσσεται από το κακό στο χειρότερο!
Προτείνω, λοιπόν, να πάρουμε νοητικά, μια πλάστιγγα. Να εναποθέσουμε στη
μια της πλευρά αυτά τα σκληρά καταναγκαστικά μέτρα, μέσα στα οποία μας
υποχρεώνουν να βιώνουμε τους τελευταίους 20 μήνες, και τα οποία γίνονται ολοένα
και πιο απάνθρωπα, αλλά πάντοτε απολύτως αναποτελεσματικά. Φυσικά, και δεν
έχουμε τελειώσει με τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα εκπληκτικής
εφευρετικότητας χαράτσια, τα αμέτρητα
λουκέτα, τους άγριους
αποκεφαλισμούς δημοσίων και άλλων υπαλλήλων, το βάθεμα των μεσαιωνικών συνθηκών
στην αγορά εργασίας, τη συνέχιση της καταστροφής της μεσαίας τάξης κλπ. κλπ…ο
κατάλογος της δυστυχίας μας είναι χωρίς τέλος. Και όλα αυτά τα αποτρόπαια, μας λένε ότι πρέπει
να τα υποστούμε επειδή διαφορετικά θα χρεοκοπήσουμε…αλλά, είμαστε ουσιαστικά
προ πολλού χρεοκοπημένοι, ενόσω μας μετατρέπουν σταδιακά σε αποικία της
Ευρώπης.
Για τη συμπλήρωση της άλλης πλευράς της πλάστιγγας χρειάζεται να
αντιδράσουμε Να καταγγείλουμε Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα, δανειακές συμβάσεις
και το σύνολο αυτού του ανεκδιήγητου συρφετού, με τον οποίο φορτωθήκαμε και
φορτωνόμαστε καθημερινά. Να αναγγείλουμε στάση εξωτερικών πληρωμών και να
απαιτήσουμε αντιμετώπισή μας, από τους εταίρους μας, ως ισότιμο μέλος της
ευρωζώνης και όχι ως προτεκτοράτο. Τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή. Ασφαλώς,
πρόκειται για πήδημα στο κενό, που όμως περιέχει ελπίδα και
υπόσχεση εξόδου από τη σκοτεινή καταπακτή. Ενώ, όσο σκύβουμε τον αυχένα και
δεχόμαστε κάθε μορφής ταπεινώσεις, τόσο επιδεινώνεται η θέση μας και γίνεται
αδιέξοδη. Γιατί αυτό το ανεκδιήγητο συνονθύλευμα που σταδιακά μας επιβάλλουν οι
εταίροι μας, και που δυστυχώς φέρει τις υπογραφές ελλήνων πολιτικών, βρίθει από λεόντειες συμβάσεις, επαχθείς και απεχθείς,
που καταδικάζουν ένα λιλιπούτειο αλλά κυρίαρχο κράτος του 21ου αιώνα σε
οριστικό αφανισμό, και το λαό του σε μόνιμη δουλοποίηση.
Υπάρχει, ακόμη, αυτό το
τεράστιο χρέος, για τις γερμανικές φρικαλεότητες που υπέστη ο λαός μας
στο διάστημα της γερμανικής κατοχής, και που κάνει να μας χρωστά η κυρία Μέρκελ,
και όχι να της χρωστούμε εμείς.
Ακόμη, πρέπει να κάνουμε γρήγορα,
και πριν το χρέος υπαχθεί, όπως προβλέπεται, στο αγγλικό δίκαιο γιατί τότε δε θα σωθούμε έστω κι αν επιστρέψουμε στη
δραχμή. Ενώ, μια υποτιμημένη δραχμή θα
διευκολύνει την αποπληρωμή του χρέους μας.
Η επιλογή, για το που βλέπουμε να γέρνει η πλάστιγγα, πρέπει να γίνει από
μας και για μας. Θα διαλέξουμε, δηλαδή, τον αφανισμό μας ή την επιστροφή στη
δραχμή; Μας τρομοκρατούν ότι η δραχμή θα φέρει το τέλος του κόσμου! Αλλά,
πρώτον, είναι πολύ πιθανόν ότι αυτή θα επέλθει υποχρεωτικά, στην περίπτωση
διάλυσης της ευρωζώνης. Δεύτερον, είναι πολύ πιθανόν ότι θα υποχρεωθούμε να
εγκαταλείψουμε την ευρωζώνη. Τρίτον, όπως
όλα δείχνουν, θα είναι αφόρητη η παραμονή μας στα πλαίσια μιας γερμανοποιημένης Ευρώπης που θα μας
συμπεριφέρεται εσαεί ως αποικία της. Τέλος, αν δείξουμε ότι δεν φοβόμαστε τη δραχμή είναι πολύ πιθανόν ότι θα
φοβηθούν οι εταίροι μας τις συνέπειες της αποχώρησής μας και θα δεήσουν να μας
συμπεριφερθούν ανθρώπινα.
Με ελεύθερη, λοιπόν, σκέψη και μακριά από τρομοκρατικές σχετικές απειλές, που αφελώς εξομοιώνουν την
επιστροφή στη δραχμή με την έλευση τεράτων της Αποκάλυψης πρέπει να
αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Αναντίρρητα, η ελεύθερη επιλογή μας θα ήταν η παραμονή μας στο ευρώ. Αλλά ποιο θα είναι το όριο θυσιών, προσβολών, τιμωριών, αστυνόμευσης των
δημοσιονομικών μας πραγμάτων, απώλειας εθνικής κυριαρχίας, ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μας, για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη- αν και εφόσον θα εξακολουθεί αυτή να υπάρχει; Γιατί, αν δε θέσουμε ένα τέτοιο
όριο,
θα είμαστε χαμένοι.
Μια επιστροφή στη δραχμή, αν τελικώς την κρίνουμε αναπότρεπτη, δεν θα είναι
φυσικά ένας ευχάριστος περίπατος. Αντιθέτως
θα συνδεθεί για 2-3 χρόνια με πολύ σοβαρές δυσκολίες, προβλεπόμενες αλλά και
απρόβλεπτες. Αλλά, και τώρα, δεν ζούμε μέσα σε ανυπέρβλητες δυσκολίες, και το χειρότερο χωρίς να έχουμε ελπίδα καμιά; Η δραχμή από κοινού με τις δυσκολίες, θα φέρει μαζί της και κάποια ανεκτίμητα πλεονεκτήματα:
1.
Τη δυνατότητα ταχύρρυθμης ανάπτυξης, που θα εξαρτηθεί από
δικές μας προσπάθειες και που θα δώσει γρήγορα καρπούς, ύστερα από την πενταετή
βαθιά ύφεσή μας. Τα μέσα για την έναρξή της, ασφαλώς, θα εξασφαλιστούν με τη
βοήθεια εξωευρωπαϊκών δανείων, που δεν θα κατευθύνονται αυτούσια, όπως συμβαίνει
τώρα, στους δανειστές. Οι απόγονοί μας δεν θα αναζητούν την τύχη τους εκτός της
Ελλάδας, αλλά εντός των ορίων της.
2.
Η εξασφάλιση ενός εθνικού
νομίσματος συνδέεται με πολύπλευρη οικονομική ισχύ: υποτίμηση της εξωτερικής
του αξίας που αυξάνει την ανταγωνιστικότητα, προσφυγή σε πληθωριστική πολιτική,
που ενισχύει το ρυθμό ανάπτυξης, πραγματοποίηση αναδιανεμητικής πολιτικής, που
θα ενθαρρύνει τη ζήτηση και την οικονομική δραστηριότητα.
3.
Άφησα για το τέλος τα σοβαρότερα.
Χάρη στην επιστροφή στη δραχμή, θα ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια….θα
μπορέσουμε εμείς να εκμεταλλευτούμε τα όποια κοιτάσματα πετρελαίου, φυσικού
αερίου και χρυσού βρέθηκαν ή θα βρεθούν στην πατρίδα μας. Κι αυτά θα βοηθήσουν
την αναπτυξιακή μας προσπάθεια.
Και, βέβαια, θα αποπληρώσουμε το χρέος μας. Το τμήμα του εκείνο που δεν έχει
ήδη εξοφληθεί με ληστρικά επιτόκια, το τμήμα που θα παραμείνει μετά την
αφαίρεση των όσων μας χρωστά η Γερμανία, το καθαρό χρέος, χωρίς την προσθήκη
συνεχών νέων δανείων με απαγορευτικά επιτόκια. Θα αποπληρώσουμε το χρέος σε
βάθος χρόνου και με το προϊόν της ανάπτυξης και όχι με το προϊόν της
προοδευτικής εξαθλίωσης του λαού μας, της ανερχόμενης φτώχειας, της ασιτίας των παιδιών που λιποθυμούν στα
σχολεία, της κατακόρυφης ανεργίας, και των ατέλειωτων δεινών, που μας επιβάλλει
η τρόϊκα. Θα πληρώσουμε το χρέος μας,
χωρίς να μεταβληθούμε σε ΑΠΟΙΚΙΑ Η ΕΛΛΑΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια