ΤΟ ΜΕΓΑ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ «ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ» (PSI+) ===============================================
Οι ευρωπαίοι εταίροι μάς ανήγγειλαν πολλές φορές, στα δύο αυτά τελευταία χρόνια, λύσεις που δήθεν θα μας έσωζαν. Η τελευταία αναφέρεται στο κούρεμα, κατά 50%, του χρέους με στόχο να καταστεί βιώσιμο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για προσπάθεια αναδιάρθρωσης-αναδιαπραγμάτευσης του χρέους μας, που είχα υποδείξει από την πρώτη στιγμή, ως ικανοποιητική λύση, αλλά οι αρμόδιοι την απέρριπταν μετά βδελυγμίας, υποστηρίζοντας ότι προέρχεται από εχθρούς του Έθνους, που δε θέλουν το Μνημόνιο, παρότι αυτό «είναι η ευτυχία μας»! Τότε, στις αρχές των δεινών μας, ένα κούρεμα 20-25% θα ήταν αρκετό, ενώ δεν θα έφθανε ούτε 80% τώρα. Είναι, όμως, πολύ αργά πια και γι’ αυτό, δεδομένου ότι παράλληλες αρνητικές εξελίξεις, στις οποίες αναφέρομαι στη συνέχεια, αποκλείουν την ευόδωσή του.
Η μεθόδευση αυτού του κουρέματος, σε συνδυασμό με το δάνειο των 130Ε δις. που θα το συνόδευε, και που χωρίς αυτό χρεοκοπούμε, βαδίζει προς ολοκληρωτικό φιάσκο. Ωστόσο, οι πληροφορίες της κυβέρνησης για το πρόβλημά μας, όπως αυτές επαναλαμβάνονται πιστά από τα ΜΜΕ, μάς αποκρύπτουν μεθοδικά την αλήθεια, επιχειρώντας έτσι να μας αποκοιμίσουν.
Πράγματι, το PSI+ βασίστηκε σε δύο sine-qua-non προϋποθέσεις οι οποίες, όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία δύο χρόνια αποδείχθηκαν εξωπραγματικές. Αυτό βέβαια οφείλεται στο ότι οι εταίροι μας μάς αντιμετωπίζουν ως «βαρίδιο», με το οποίο ασχολούνται εντελώς παρεμπιπτόντως και με ασύγγνωστη προχειρότητα, αποκλειστικά και μόνο επειδή φοβούνται ότι μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μας θα έθετε σε θανάσιμο κίνδυνο την ευρωζώνη. Ειδικά τώρα που, και αυτή η ίδια, ουσιαστικά χαροπαλεύει, με την Πορτογαλία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και την Ιταλία έτοιμη να αναφλεγεί. Έτσι, οι εταίροι μας, προτάσσοντας τα όποια δικά τους συμφέροντα, μας μεταχειρίζονται ανερυθρίαστα ως πειραματόζωα, εφαρμόζοντας επάνω μας τις εκάστοτε εμπνεύσεις τους, που συνήθως δεν έχουν προηγουμένως δοκιμαστεί. Τέτοιο είναι κατεξοχήν και το μέτρο της συμμετοχής των ιδιωτών σε πτώχευση, που όταν το ζεύγος Μέρκελ-Σαρκοζύ το ανακοίνωσε στον κ. Jean-Claude Trichet, πρ. πρόεδρο της ΕΚΤ, αυτός θύμωσε πολύ και φώναξε: «θα μου καταστρέψετε την Ευρώπη».
Οι δύο λοιπόν προϋποθέσεις sine-qua-non, επάνω στις οποίες βασίστηκε το όντως απερίγραπτο συνονθύλευμα του κουρέματος του ελληνικού χρέους, είναι οι εξής:
*Πρώτον, ότι το 2020 το χρέος μας, ως ποσοστό στο ΑΕΠ θα είναι 120%, όσο δηλαδή ήταν και το έτος έναρξης των προβλημάτων μας, δηλαδή το 2009. Η τραγικότητα και η ωμή ειρωνεία αυτού του Σισύφειου έργου, ουδόλως απασχόλησε τους κατακτητές μας, παρότι θα υποχρέωνε την Ελλάδα επί 11 συναπτά χρόνια, να υφίσταται απάνθρωπες και αιματηρές θυσίες, χωρίς το οποιοδήποτε αντίκρισμα. Αντιθέτως, μάλιστα, η τρόικα εμφανίστηκε ικανοποιημένη με την φρούδα υπόθεση ότι το 2020, μετά από μια περίοδο κόλασης, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα ήταν χειρότερη από ότι στην αρχή, δηλαδή το 2009. Επαναπαύθηκαν, έτσι, με την ουτοπία του δήθεν βιώσιμου χρέους, που θα επέτρεπε την εκταμίευση του δανείου των 130Ε δις, με το οποίο έλπιζαν ότι θα τελείωναν μ’ εμάς. Οι εταίροι μας, όμως, έκαναν και στο σημείο αυτό λάθος, δεδομένου ότι σύμφωνα με πρόσφατες και απολύτως έγκυρες μελέτες, επί του θέματος, ένα χρέος θεωρείται βιώσιμο μόνο όταν δεν υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ. Δεν είναι, ωστόσο, αυτό το κύριο θέμα, εφόσον δυστυχώς υπάρχουν άλλα πολύ πιο φαρμακερά αγκάθια στην υπόθεση του κουρέματος. Αναφέρομαι, πολύ συγκεκριμένα, σε εντελώς πρόσφατη ανάλυση του ΔΝΤ, για το ελληνικό χρέος, που το ανεβάζει για το 2020 σε 135% του ΑΕΠ μας, και που επομένως δεν είναι δυνατόν να μας δοθεί αυτό το δάνειο των 130Ε δις.
*Υπάρχει, όμως, και δεύτερο αγκάθι, που σχετίζεται απολύτως με το αμέσως προηγούμενο, και που με τη σειρά του κάνει ανεφάρμοστη αυτή τη μεθόδευση, γνωστή ως PSI+. Και το αγκάθι αυτό έχει σχέση με την πρωτοφανή σε βάθος, και για 5η συνεχή χρονιά ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται, ωστόσο, για ύφεση, που δεν επιτρέπει εκπλήξεις, δεδομένου ότι το Μνημόνιο και τα απερίγραπτα συνοδευτικά του, ήταν βέβαιο ότι θα την προκαλούσαν. Η ύφεση αυτή, που έχει καταποντίσει το ΑΕΠ μας τουλάχιστον κατά 12 μονάδες, είναι απολύτως φυσικό να αποθαρρύνει τους ιδιώτες δανειστές μας, να συμφωνήσουν σε κάποιο σχήμα με την κυβέρνηση χώρας, που εξαφανίζεται.
Και τώρα; Μα τώρα, έστω κι αν φαινομενικά καταλήξει σε συμφωνία το κούρεμα, μας πάνε σίγουρα για ελεγχόμενη χρεοκοπία, διατηρώντας μας προς το παρόν στην ευρωζώνη, απλά και μόνο για να μην τεθεί σε κίνδυνο εξαιτίας της αποχώρησής μας. Αυτή είναι η φρικώδης πραγματικότητα. Έχουμε, λοιπόν, το δικαίωμα να παραμένουμε απαθείς, ενώ είναι ζήτημα ζωής και θανάτου η ανάγκη να σώσουμε ότι μπορεί ακόμη να διασωθεί από βωμούς και εστίες;
Είναι, βεβαίως γνωστό ότι οι εταίροι μας επιρρίπτουν τις ευθύνες επάνω μας, γιατί δήθεν είμαστε ανίκανοι να εφαρμόσουμε τα «μεγαλοφυή τους σχέδια», και τις περίφημες «μεταρρυθμίσεις τους». Αλλά, δυστυχώς, η τραγική αλήθεια είναι ότι οι εταίροι μας μάς έχουν τελειώσει, με την εγκληματική φυσικά σύμπραξη των δικών μας αρμοδίων. Μας υποχρέωσαν, δηλαδή, εν ψυχρώ, να εξαθλιώσουμε το λαό μας, να διαλύσουμε την οικονομία, την κοινωνία, το κράτος πρόνοιας, την αγορά εργασίας, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία και τη δημόσια υγεία…. Ωθούν τους πιο μορφωμένους νέους μας να ονειρεύονται και να προσπαθούν, 6 στους 10, να φύγουν από το ελληνικό κολαστήριο. Με μια λέξη μας κατέστρεψαν. Και ήδη ανενδοίαστα τολμούν να εισηγούνται τη μόνιμη παραμονή Τροικανού επιτρόπου, για να μας κυβερνήσει, εκλαμβάνοντας την Ελλάδα ως την πρώτη αποικία της ΕΕ. Έτσι ετοιμάζεται και το πωλητήριο «Γενική εκποίηση της Ελλάδας σε τιμή ευκαιρίας».
Η καταστροφή ενός λαού και ενός έθνους, και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης, και μάλιστα από τους εταίρους μας στην ΕΕ-ευρωζώνη, και μάλιστα ενός ευρωπαϊκού λαού του 21ου αιώνα αποτελεί ειδεχθές και κατ’ εξακολούθηση έγκλημα, που δεν νοείται να παραμείνει ατιμώρητο. Αν υπάρχουν αντικειμενικά διεθνή δικαστήρια, θα πρέπει η Ελλάδα, μόλις ευτυχήσει να έχει κυβέρνηση, που να εκφράζει τη θέληση του λαού της, να προσφύγει απαιτώντας αδρή αποζημίωση.
Αλλά προς το παρόν…είναι άκρως επείγουσα η απάντηση στο ερώτημα «αν εξακολουθούμε να επιθυμούμε την παραμονή μας στο ανθυγιεινό, εχθρικό και ανήλιο περιβάλλον της τρόικας και ενός νομίσματος που καταρρέει», ή αν αντιθέτως «παίρνουμε τις τύχες στα χέρια μας και δουλεύουμε σκληρά, με νύχια και δόντια για να ξαναφτιάξουμε το ρημαγμένο μας τόπο».
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 27.01.2012
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Οι ευρωπαίοι εταίροι μάς ανήγγειλαν πολλές φορές, στα δύο αυτά τελευταία χρόνια, λύσεις που δήθεν θα μας έσωζαν. Η τελευταία αναφέρεται στο κούρεμα, κατά 50%, του χρέους με στόχο να καταστεί βιώσιμο. Πρόκειται, ουσιαστικά, για προσπάθεια αναδιάρθρωσης-αναδιαπραγμάτευσης του χρέους μας, που είχα υποδείξει από την πρώτη στιγμή, ως ικανοποιητική λύση, αλλά οι αρμόδιοι την απέρριπταν μετά βδελυγμίας, υποστηρίζοντας ότι προέρχεται από εχθρούς του Έθνους, που δε θέλουν το Μνημόνιο, παρότι αυτό «είναι η ευτυχία μας»! Τότε, στις αρχές των δεινών μας, ένα κούρεμα 20-25% θα ήταν αρκετό, ενώ δεν θα έφθανε ούτε 80% τώρα. Είναι, όμως, πολύ αργά πια και γι’ αυτό, δεδομένου ότι παράλληλες αρνητικές εξελίξεις, στις οποίες αναφέρομαι στη συνέχεια, αποκλείουν την ευόδωσή του.
Η μεθόδευση αυτού του κουρέματος, σε συνδυασμό με το δάνειο των 130Ε δις. που θα το συνόδευε, και που χωρίς αυτό χρεοκοπούμε, βαδίζει προς ολοκληρωτικό φιάσκο. Ωστόσο, οι πληροφορίες της κυβέρνησης για το πρόβλημά μας, όπως αυτές επαναλαμβάνονται πιστά από τα ΜΜΕ, μάς αποκρύπτουν μεθοδικά την αλήθεια, επιχειρώντας έτσι να μας αποκοιμίσουν.
Πράγματι, το PSI+ βασίστηκε σε δύο sine-qua-non προϋποθέσεις οι οποίες, όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία δύο χρόνια αποδείχθηκαν εξωπραγματικές. Αυτό βέβαια οφείλεται στο ότι οι εταίροι μας μάς αντιμετωπίζουν ως «βαρίδιο», με το οποίο ασχολούνται εντελώς παρεμπιπτόντως και με ασύγγνωστη προχειρότητα, αποκλειστικά και μόνο επειδή φοβούνται ότι μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μας θα έθετε σε θανάσιμο κίνδυνο την ευρωζώνη. Ειδικά τώρα που, και αυτή η ίδια, ουσιαστικά χαροπαλεύει, με την Πορτογαλία στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και την Ιταλία έτοιμη να αναφλεγεί. Έτσι, οι εταίροι μας, προτάσσοντας τα όποια δικά τους συμφέροντα, μας μεταχειρίζονται ανερυθρίαστα ως πειραματόζωα, εφαρμόζοντας επάνω μας τις εκάστοτε εμπνεύσεις τους, που συνήθως δεν έχουν προηγουμένως δοκιμαστεί. Τέτοιο είναι κατεξοχήν και το μέτρο της συμμετοχής των ιδιωτών σε πτώχευση, που όταν το ζεύγος Μέρκελ-Σαρκοζύ το ανακοίνωσε στον κ. Jean-Claude Trichet, πρ. πρόεδρο της ΕΚΤ, αυτός θύμωσε πολύ και φώναξε: «θα μου καταστρέψετε την Ευρώπη».
Οι δύο λοιπόν προϋποθέσεις sine-qua-non, επάνω στις οποίες βασίστηκε το όντως απερίγραπτο συνονθύλευμα του κουρέματος του ελληνικού χρέους, είναι οι εξής:
*Πρώτον, ότι το 2020 το χρέος μας, ως ποσοστό στο ΑΕΠ θα είναι 120%, όσο δηλαδή ήταν και το έτος έναρξης των προβλημάτων μας, δηλαδή το 2009. Η τραγικότητα και η ωμή ειρωνεία αυτού του Σισύφειου έργου, ουδόλως απασχόλησε τους κατακτητές μας, παρότι θα υποχρέωνε την Ελλάδα επί 11 συναπτά χρόνια, να υφίσταται απάνθρωπες και αιματηρές θυσίες, χωρίς το οποιοδήποτε αντίκρισμα. Αντιθέτως, μάλιστα, η τρόικα εμφανίστηκε ικανοποιημένη με την φρούδα υπόθεση ότι το 2020, μετά από μια περίοδο κόλασης, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν θα ήταν χειρότερη από ότι στην αρχή, δηλαδή το 2009. Επαναπαύθηκαν, έτσι, με την ουτοπία του δήθεν βιώσιμου χρέους, που θα επέτρεπε την εκταμίευση του δανείου των 130Ε δις, με το οποίο έλπιζαν ότι θα τελείωναν μ’ εμάς. Οι εταίροι μας, όμως, έκαναν και στο σημείο αυτό λάθος, δεδομένου ότι σύμφωνα με πρόσφατες και απολύτως έγκυρες μελέτες, επί του θέματος, ένα χρέος θεωρείται βιώσιμο μόνο όταν δεν υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ. Δεν είναι, ωστόσο, αυτό το κύριο θέμα, εφόσον δυστυχώς υπάρχουν άλλα πολύ πιο φαρμακερά αγκάθια στην υπόθεση του κουρέματος. Αναφέρομαι, πολύ συγκεκριμένα, σε εντελώς πρόσφατη ανάλυση του ΔΝΤ, για το ελληνικό χρέος, που το ανεβάζει για το 2020 σε 135% του ΑΕΠ μας, και που επομένως δεν είναι δυνατόν να μας δοθεί αυτό το δάνειο των 130Ε δις.
*Υπάρχει, όμως, και δεύτερο αγκάθι, που σχετίζεται απολύτως με το αμέσως προηγούμενο, και που με τη σειρά του κάνει ανεφάρμοστη αυτή τη μεθόδευση, γνωστή ως PSI+. Και το αγκάθι αυτό έχει σχέση με την πρωτοφανή σε βάθος, και για 5η συνεχή χρονιά ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται, ωστόσο, για ύφεση, που δεν επιτρέπει εκπλήξεις, δεδομένου ότι το Μνημόνιο και τα απερίγραπτα συνοδευτικά του, ήταν βέβαιο ότι θα την προκαλούσαν. Η ύφεση αυτή, που έχει καταποντίσει το ΑΕΠ μας τουλάχιστον κατά 12 μονάδες, είναι απολύτως φυσικό να αποθαρρύνει τους ιδιώτες δανειστές μας, να συμφωνήσουν σε κάποιο σχήμα με την κυβέρνηση χώρας, που εξαφανίζεται.
Και τώρα; Μα τώρα, έστω κι αν φαινομενικά καταλήξει σε συμφωνία το κούρεμα, μας πάνε σίγουρα για ελεγχόμενη χρεοκοπία, διατηρώντας μας προς το παρόν στην ευρωζώνη, απλά και μόνο για να μην τεθεί σε κίνδυνο εξαιτίας της αποχώρησής μας. Αυτή είναι η φρικώδης πραγματικότητα. Έχουμε, λοιπόν, το δικαίωμα να παραμένουμε απαθείς, ενώ είναι ζήτημα ζωής και θανάτου η ανάγκη να σώσουμε ότι μπορεί ακόμη να διασωθεί από βωμούς και εστίες;
Είναι, βεβαίως γνωστό ότι οι εταίροι μας επιρρίπτουν τις ευθύνες επάνω μας, γιατί δήθεν είμαστε ανίκανοι να εφαρμόσουμε τα «μεγαλοφυή τους σχέδια», και τις περίφημες «μεταρρυθμίσεις τους». Αλλά, δυστυχώς, η τραγική αλήθεια είναι ότι οι εταίροι μας μάς έχουν τελειώσει, με την εγκληματική φυσικά σύμπραξη των δικών μας αρμοδίων. Μας υποχρέωσαν, δηλαδή, εν ψυχρώ, να εξαθλιώσουμε το λαό μας, να διαλύσουμε την οικονομία, την κοινωνία, το κράτος πρόνοιας, την αγορά εργασίας, τη δημόσια διοίκηση, την παιδεία και τη δημόσια υγεία…. Ωθούν τους πιο μορφωμένους νέους μας να ονειρεύονται και να προσπαθούν, 6 στους 10, να φύγουν από το ελληνικό κολαστήριο. Με μια λέξη μας κατέστρεψαν. Και ήδη ανενδοίαστα τολμούν να εισηγούνται τη μόνιμη παραμονή Τροικανού επιτρόπου, για να μας κυβερνήσει, εκλαμβάνοντας την Ελλάδα ως την πρώτη αποικία της ΕΕ. Έτσι ετοιμάζεται και το πωλητήριο «Γενική εκποίηση της Ελλάδας σε τιμή ευκαιρίας».
Η καταστροφή ενός λαού και ενός έθνους, και μάλιστα σε περίοδο ειρήνης, και μάλιστα από τους εταίρους μας στην ΕΕ-ευρωζώνη, και μάλιστα ενός ευρωπαϊκού λαού του 21ου αιώνα αποτελεί ειδεχθές και κατ’ εξακολούθηση έγκλημα, που δεν νοείται να παραμείνει ατιμώρητο. Αν υπάρχουν αντικειμενικά διεθνή δικαστήρια, θα πρέπει η Ελλάδα, μόλις ευτυχήσει να έχει κυβέρνηση, που να εκφράζει τη θέληση του λαού της, να προσφύγει απαιτώντας αδρή αποζημίωση.
Αλλά προς το παρόν…είναι άκρως επείγουσα η απάντηση στο ερώτημα «αν εξακολουθούμε να επιθυμούμε την παραμονή μας στο ανθυγιεινό, εχθρικό και ανήλιο περιβάλλον της τρόικας και ενός νομίσματος που καταρρέει», ή αν αντιθέτως «παίρνουμε τις τύχες στα χέρια μας και δουλεύουμε σκληρά, με νύχια και δόντια για να ξαναφτιάξουμε το ρημαγμένο μας τόπο».
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 27.01.2012
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
Δεν υπάρχουν σχόλια