«Υπογράψαμε» τα επαίσχυντα και εγκληματικά μνημόνια

Κυριακή, 1 Ιουλίου 2012

Ο Juncker έχει καταρχήν δίκαιο. «Υπογράψαμε» τα επαίσχυντα και εγκληματικά μνημόνια. Γι αυτό, και η μόνη μας ελπίδα, προκειμένου να σταματήσει η εξαθλίωση και η βραδεία γενοκτονία μας, είναι να τα αποκηρύξουμε. Σε καμιά, μα σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δηλώνουμε ότι «θα εφαρμόσουμε τις υποχρεώσεις μας», εφόσον αυτές βασίζονται σε λεόντειες και θα πρόσθετα και σε εμφανώς ανέντιμες συμφωνίες, που οδηγούν στην....
εξαφάνιση, από το πρόσωπο της Γης, ενός Έθνους και ενός λαού. Αντιθέτως, είναι πια ζήτημα ζωής και θανάτου να καταγγείλουμε μνημόνια και παράλληλο συρφετό, να συγκεντρώσουμε τα πολλά, αξιόλογα, αυταπόδεικτα και πειστικά επιχειρήματα που διαθέτουμε, και να βγούμε από την καταπακτή, στην οποία μας έχουν στριμώξει, εδώ και δυόμισι χρόνια, έξω στον ήλιο και στο ελληνικό φως. Είναι σκάνδαλο ολκής να αναγνωρίζονται ελαφρύνσεις στα παγόβουνα χρέους της Ισπανίας και Ιταλίας, που αγγίζουν τα 2Ε τρις, και να τις αρνούνται στη λιλιπούτεια πατρίδα μας, της οποίας το χρέος δεν υπερβαίνει ουσιαστικά το 2% του συνολικού της Ευρώπης. Είναι ντροπή και να το συζητούν…γιατί έτσι καταργούν και τα τελευταία απομεινάρια της….συνοχής και αλληλεγγύης στους κόλπους της ΕΕ.

Εξυπακούεται, ότι για την ευόδωση αυτής της εκστρατείας, το πρώτο ίσως μέλημά μας, θα πρέπει να είναι η εγκαθίδρυση κατά το δυνατόν αντικειμενικών και με ελληνική συνείδηση ΜΜΕ. Γιατί, δυστυχώς, η ηττοπάθεια και η παθητική αποδοχή προσωπικού εξευτελισμού του μέσου Έλληνα αποτελεί έργο της πλειοψηφίας των ΜΜΕ.

Αν, παρ’ ελπίδα, παραμείνουμε στη φάση «θα κάνουμε ότι θέλετε», «θα τιμήσουμε τις υπογραφές μας» κλπ, αν δηλαδή εξακολουθήσουμε να είμαστε φερέφωνα της κυρίας Μέρκελ είμαστε τελειωμένοι. Άλλωστε, ακριβώς, έτσι μας εκλαμβάνουν πολλοί ξένοι αναλυτές, όταν αναφέρονται στον ευρωπαϊκό Νότο, δηλαδή γράφουν νέτα-σκέτα ότι «Η Ελλάδα είναι τελειωμένη». Προς Θεού, αυτό θέλουμε; Μ’αυτό συμφωνούμε;

Τι, ακριβώς, προσπαθούμε να περισώσουμε; Την παραμονή μας στην ευρωζώνη;;; Μα…. Είναι δυνατόν να μας διαφεύγει ότι αυτή, πρώτον δεν εξαρτάται από μας-θα μας πετάξουν οι εταίροι μας, όταν δεν θα μας φοβούνται πια! Δεύτερον, για πόσο αλήθεια θα υπάρχει αυτό το άρρωστο, από τη γέννησή του, κοινό νόμισμα, για τη σωτηρία του οποίου δεν κάνουν απολύτως τίποτε οι Ευρωπαίοι ηγέτες. Απλώς κερδίζου χρόνο πριν την καταστροφή. Αλλά, και τρίτον: τι, ακριβώς, μας εξασφαλίζει η παραμονή μας στο ευρώ και στη ευρωζώνη; Δεν είναι, αλήθεια, ότι μας έχει διαλύσει;. Και, ακόμη, τι ακριβώς μας υπόσχεται για το μέλλον; Το 2020, το χρέος μας ως ποσοστό στο ΑΕΠ θα είναι ανώτερο σε σύγκριση με το αντίστοιχο του 2009. Και στο μεταξύ, ο πληθυσμός μας θα έχει αποδεκατιστεί, αν μη τι άλλο, από τις αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους.

Πρέπει, λοιπόν, να αποδείξουμε ότι διαθέτουμε το ένστικτο αυτοσυντήρησης και να λειτουργήσουμε ανάλογα.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη