Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΕ ΣΑΦΑΡΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ- ΤΟ ΛΟΜΠΥ Ή Η ΜΑΦΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 1.9.2012

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΕ ΣΑΦΑΡΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ- ΤΟ ΛΟΜΠΥ  Ή Η ΜΑΦΙΑ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                                                1.9.2012

-----------------------------------------------------------------------------------------

Από τα πρώτα στάδια  της ελληνικής κρίσης στοχοποιήθηκαν αρκετές  εναλλακτικές λύσεις της  ως εχθροί και  ως καταστροφείς  του Έθνους. Καταρχήν, ήταν  η απαγόρευση αναφοράς σε αναδιάρθρωση ή αναδιαπραγμάτευση του χρέους, γιατί θα ήταν δήθεν η καταστροφή της Ελλάδας. Έτσι, μπόρεσαν ανενόχλητοι οι δανειστές μας, κυρίως γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, να ξεφορτωθούν τα περίπου 200^Ε δισεκατομμύρια που διέθεταν σε ελληνικά ομόλογα, ώστε  να γίνει  «διαχειρίσιμη» η έξοδος της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Στη συνέχεια, ως  εχθροί του Έθνους θεωρήθηκαν  και όσοι υποστήριζαν το «κούρεμα του χρέους», έτσι που  η ασύγγνωστα αργοπορημένη  απόφασή του να καταλήξει σε απόλυτο φιάσκο: κατασπαράχθηκαν τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα ΑΕΙ και τα νοσοκομεία, χάνοντας έτσι 14^Ε δισεκατομμύρια, και το χρέος που αντιπροσώπευε 165% του ΑΕΠ στα τέλη του 2011, εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει 167%  και μετά το «κούρεμα». Εξάλλου, αποκλείεται το 2020 το χρέος να ισούται με 120% του τότε ΑΕΠ, μέγεθος που  συγκαταβατικά θα εκλάμβανε ως  ικανοποιητικό    το ΔΝΤ, αλλά αντιθέτως προβλέπεται σημαντικά μεγαλύτερο. Ακόμη, υπήρξαν, ενδιάμεσα, και προτάσεις για στάση εξωτερικών πληρωμών, που θα μπορούσαν, αν μη τι άλλο, να λειτουργήσουν και ως μέσον πίεσης εναντίον των δανειστών μας,  όσο βέβαια ήταν ακόμη καιρός. Αλλά, και αυτές απορρίφθηκαν, με τον ίδιο πάντοτε τρόπο, αφ’ υψηλού και χωρίς συζήτηση ή  δικαιολογίες, και με το πάγιο απόφθεγμα ότι δήθεν είναι καταστρεπτικές για τη χώρα. Πράγματι, οι διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις  της κρίσης αρνήθηκαν επιδεικτικά να συμβουλευτούν και να συζητήσουν απόψεις Ελλήνων αλλά και   ξένων οικονομολόγων, που πρότειναν λύσεις διαφορετικές από τις εγκληματικές του Μνημονίου. Γι αυτό και ανακύκλωναν γύρω τους τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα,  που ήταν πρόθυμα –για ιδεολογικούς ή και άλλους λόγους-  να αναμασούν και να υπηρετούν ένα αδιέξοδο, για τη χώρα,  πρόγραμμα, που την εξαθλίωνε και την αποτελείωνε. Αυτά τα πρόσωπα που επιμένουν να εμφανίζονται ως δήθεν κάτοχοι της απόλυτης αλήθειας, φράζουν το δρόμο προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση, που θα μπορούσε να έχει λιγότερο τραγικές συνέπειες  για την Ελλάδα.

  Και φθάνουμε, ήδη, τώρα  στον  τελευταίο, δήθεν Αρμαγεδδών, αυτόν που  καταδιώκεται από την Κυβέρνηση ως  η «μαφία» ή το «λόμπυ της δραχμής». Η μεθόδευση που ακολουθείται είναι πάντα η ίδια. Πρόκειται για απαγορευμένη συζήτηση. Τόσο απαγορευμένη, που ο Έλληνας πρωθυπουργός, στην  πρόσφατη συνάντησή του με την κυρία Μέρκελ, ζήτησε και επισήμως τη συμπαράστασή της, προκειμένου να μπει τέλος στις  σχετικές αναφορές για  πιθανή επιστροφή στη δραχμή. Ζήτησε, δηλαδή, συγκεκριμένα  ο κ. Σαμαράς να φιμωθεί το σύνολο των  ξένων δημοσιογράφων και των αλλοδαπών ΜΜΕ, που τολμούν να ομιλούν περί δραχμής. Η έκκληση αυτή του Έλληνα πρωθυπουργού όχι μόνο υιοθετήθηκε από την κυρία Μέρκελ, αλλά επιπλέον η καγκελάριος εμφανίστηκε συγκινημένη για τις θυσίες των Ελλήνων, και ασπάστηκε απολύτως την άποψη του κ.Σαμαρά, ότι δεν θα πρέπει  να εξακολουθήσουν οι συζητήσεις περί επανόδου στη δραχμή, γιατί  αποσπούν τους Έλληνες από τα καθήκοντά τους, που είναι «η απόλυτη συμμόρφωση προς τις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους». Αυτές οι υποχρεώσεις, που όπως είναι γνωστό,  εμφανίζονται με το ακόλουθο τρίπτυχο:

1.     Εξαθλίωση του ελληνικού λαού με όσο γίνεται πιο επιταχυνόμενους ρυθμούς, και με  τη  μορφή μιας  ιδιότυπης γενοκτονίας.

2.     Εκποίηση της δημόσιας περιουσίας σε ολοένα και πιο εξευτελιστική τιμή, με  την επίσημη  ετικέτα  της δήθεν «αξιοποίησής» της ή και της διενέργειας δήθεν αναγκαίων «μεταρρυθμίσεων».

3.     Πλήρης εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας με την υιοθέτηση συμπεριφοράς απόλυτης δουλικότητας απέναντι στους δυνάστες μας, μέχρι σημείου που να δεχόμαστε ακόμη και παραίτηση από αναγκαία   μέτρα για την   εθνική μας άμυνα.

Ο Έλληνας λοιπόν πρωθυπουργός, προκειμένου να επιβάλει με κάθε τρόπο  και με κάθε θυσία τα απάνθρωπα, τα εγκληματικά, τα εξευτελιστικά   μέτρα της συνεχιζόμενης   αφαίμαξης των εισοδημάτων  των Ελλήνων, - τα οποία σύμφωνα με την εντελώς πρόσφατη έρευνα της ΓΣΕΕ έχουν ήδη υποχωρήσει στο επίπεδο που ήταν το 1970-79-, συνεπικουρείται από την επαναληπτική  προβολή αρκετών  όρων, υποσχέσεων,  αλλά  και απειλών.

Θα αναφερθώ, καταρχήν, στη λέξη «αξιοπιστία» που αποτελεί, πρόσφατα, την κατεξοχήν λεκτική προτίμηση του κ. Σαμαρά. Υποστηρίζεται, λοιπόν ότι «η χώρα πρέπει να επανακτήσει την αξιοπιστία της», πράγμα που προϋποθέτει, κατά τον Έλληνα πρωθυπουργό, πρώτον την πιστή τήρηση των μνημονιακών μας υποχρεώσεων, και δεύτερον τη «δαιμονοποίηση» της δραχμής.

Εύλογο, ωστόσο, είναι το ερώτημα για το τι είδους «αξιοπιστία» μπορεί να περιέχει η δήλωση ενός πρωθυπουργού, ότι «θα τηρηθούν στο έπακρον οι ανειλημμένες υποχρεώσεις του Μνημονίου», όταν αυτό το τελευταίο έχει χαρακτηριστεί επισήμως ως απολύτως ανεφάρμοστο και παντελώς αδιέξοδο, και το ελληνικό χρέος ως  μη βιώσιμο;;; Υπενθυμίζω ότι χρέος που υπερβαίνει το 90% του ΑΕΠ συγκεκριμένης οικονομίας θεωρείται μη διαχειρίσιμο,  με βάση  τις σχετικές μελέτες των δύο κατεξοχήν ειδικών, για το θέμα, οικονομολόγων, των  Carmen M. Reinhart και Kenneth S. Rogoff. Και υπενθυμίζω, ακόμη, την πρόσφατη αποκάλυψη του πρ.εκπροσώπου της χώρας μας στο ΔΝΤ κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ότι εξαρχής ήταν παγκοίνως γνωστό ότι το  πρόγραμμα    διάσωσης της Ελλάδας, μόνο σε διάσωσή της δεν απέβλεπε. Και, τέλος, αναφέρομαι στον ατέλειωτο αριθμό οικονομολόγων, δημοσιογράφων, αναλυτών, οικονομικών εντύπων,  που όλοι και όλα  κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, για το  αδιέξοδο πρόγραμμα που μας επιβλήθηκε. Συνεπώς, δεν αποφεύγεται η απορία του «ποιος κοροϊδεύει ποιόν» με υποσχέσεις δήθεν εξόδου από την κρίση κλπ., αν ευοδωθούν οι αιματηρές  θυσίες των 11,8^Ε δισεκατομμυρίων, που μπορεί να είναι και  13^Ε δις., ή και 16^Ε δις,  και που, εδώ και τώρα, απαιτούνται από τον  ελληνικό λαό. Οι ιθύνοντες, μόνο σε θαύμα μπορούν να ελπίζουν, και είναι περίεργο που  δεν το επικαλούνται.

Και πέρα, όμως, από το αυταπόδεικτο αυτό έλλειμμα στοιχειώδους λογικής, τι μορφής αξιοπιστία μπορεί να αναμένει αρχηγός Κράτους, ο οποίος δεν τολμά να ψελλίσει οτιδήποτε για να αντικρούσει τα φρικτά ψεύδη και τις κραυγαλέες ανακρίβειες με τις οποίες μας προσβάλλουν, σε καθημερινή βάση, οι δανειστές μας, και επιτέλους να….ομιλήσει, για τις πολεμικές επανορθώσεις και τα κατοχικά δάνεια, για την ανθρωποκτονία που συντελείται εναντίον της Ελλάδας, για τη φρικτή εκμετάλλευση που υφιστάμεθα στο όνομα της δήθεν βοήθειας, από την οποία δεν λαμβάνουμε ούτε ένα ευρώ, για τα τεραστίου ύψους κέρδη, κυρίως της Γερμανίας, που επίσημα της ανέρχονται σε 60^Ε δις.  μόνο από την διαφορά ανάμεσα στο επιτόκιο δανεισμού της και σ’αυτό που μας δανείζει η ίδια, για την επικίνδυνη  ανισορροπία που προκαλεί η Γερμανία σε βάρος ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου, με το συνεχές και υπέρμετρο πλεόνασμα του εμπορικού της ισοζυγίου, που προβλέπεται να υπερβεί τα 220^Ε δις. το 2012, για τις τρομακτικές εθνικές απειλές στις οποίες μας εκθέτουν οι απαράδεκτοι περιορισμοί των δαπανών για την εθνική μας άμυνα κ.ο.κ.  Να τολμήσει, επιτέλους, ο Πρωθυπουργός  μας να υπερασπιστεί τους πολίτες αυτής της  χώρας, που κυριολεκτικά χαροπαλεύουν, και που αβάσιμα και αδιάντροπα κατηγορούνται ως δήθεν τεμπέληδες, και δήθεν καθολικά διεφθαρμένοι, ενώ οι εκμαυλιστές τυγχάνει να είναι μεγάλες γερμανικές εταιρίες, που αφού αναίσχυντα κερδοσκόπησαν σε βάρος μας,  τελικά τώρα τους χαρίζονται οι χρηματικές ποινές. Πως μπορεί, αλήθεια, ο Πρωθυπουργός μας να αναμένει αύξηση της «αξιοπιστίας», όταν με τη δουλική στάση του επικυρώνει όλες τις ανυπόστατες κατηγορίες εναντίον των Ελλήνων και της Ελλάδας;

Και, τώρα, να έρθουμε και  στο απαγορευμένο θέμα της δραχμής!  Ο Πρωθυπουργός μας διέταξε την υφήλιο να μην ομιλεί περί δραχμής…Αλλά, άραγε, ο κ. Σαμαράς αγνοεί ότι τα 69% των Γερμανών της κυρίας Μέρκελ, από τις εμπνεύσεις της οποίας τελικά εξαρτώμεθα, έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Πως θα τους κλείσει το στόμα αυτών των ¾ των Γερμανών πολιτών ο κ. Σαμαράς; Και πως γίνεται να μην   έχουν αντιληφθεί, εκεί, στην τρικομματική κυβέρνηση, ότι οι Γερμανοί αρμόδιοι, και όχι μόνο, έχουν διανείμει μεταξύ τους  τούς ρόλους, αναφορικά με την εκτέλεση των βασανιστηρίων, που έχουν δρομολογηθεί για τη χώρα μας; Οι μεν, λοιπόν, επιλέγουν τον «καλό ρόλο» και «θέλουν την Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ», με την προϋπόθεση  φυσικά ότι θα τηρήσει τις, ούτως ή άλλως, αδύνατον να πραγματοποιηθούν, υποχρεώσεις της. Το σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι στο μεταξύ,  θα έχει ξεπουληθεί για το τίποτε η δημόσια περιουσία,  έτσι που  όταν φθάσει  η  -νομοτελειακή οπωσδήποτε- στιγμή της εξόδου μας, θα είναι «όλα καλά» για τους δανειστές μας.  Και οι δε, με τον «κακό ρόλο»,  χωρίς περιστροφές, δηλώνουν ότι  δεν θέλουν την Ελλάδα, στην Ευρώπη. Δεν έχουν, έτσι, τον παραμικρό ενδοιασμό να παραμείνουν σε μια Ευρώπη, που πια  θα είναι χωρίς  θεμέλια.

 Αλλά, και οι πρώτοι και οι δεύτεροι, είναι ξεκάθαρο ότι δεν ευνοούν, προς το παρόν, την προσφυγή σε  άμεσες λύσεις. Γιατί;;;  Μα, είναι απλή η απάντηση. Δηλαδή, παρότι  οι Έλληνες αρμόδιοι  με περισσή απερισκεψία, με αδικαιολόγητη άγνοια της πραγματικότητας, με ασύγγνωστη επιπολαιότητα και άφθονο σύνδρομο μιας μονοδρομικής εκάστοτε  λύσης,  κατόρθωσαν σταδιακά να αφοπλίσουν την Ελλάδα από όλα τα αποτελεσματικά  όπλα που διέθετε, ωστόσο οι εκτιμήσεις  που βλέπουν καθημερινά τα φώτα της δημοσιότητας, δεν είναι διόλου καθησυχαστικές για τους δανειστές μας. Και τούτο, επειδή οι μελέτες αυτές ανεβάζουν  σε πολλά δισεκατομμύρια τις απώλειες της Ευρωζώνης, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας, καθώς και σε κάθετη πτώση του γερμανικού ΑΕΠ που ενδέχεται να φθάσει και το 10% του. Φυσικά,  οι μελέτες αυτές ενδιαφέρονται για την υπόλοιπη Ευρώπη και ουδόλως νοιάζονται για την τύχη μας, μια και μας θεωρούν, επίσημα, τελειωμένους. Γι αυτό, και έστω και την ύστατη ώρα, θα ήταν χρήσιμο αν η Κυβέρνησή μας   συνειδητοποιούσε, ότι η  πρόσφατη στροφή στις δηλώσεις των εταίρων μας,  περί εξόδου μας από την Ευρωζώνη, ουδόλως οφείλεται σε ξαφνική αγάπη τους για μας. Αντιθέτως, αυτή η στροφή εξηγείται αποκλειστικά και μόνο από το φόβο για  τις καταστροφές που ενδέχεται να υποστούν οι ίδιοι, και που είναι, εν πολλοίς, απρόβλεπτου ύψους. Φόβος και αμφιβολία, λοιπόν, των εταίρων μας αντικατοπτρίζονται στην  αμήχανη αντιμετώπιση της χώρας μας. Η αμηχανία, ωστόσο, αυτή δεν  εμποδίζει τράπεζες, εταιρίες, μεγάλες επιχειρήσεις και κυβερνήσεις, να επιδίδονται συνεχώς  τον τελευταίο καιρό σε μελέτες εναλλακτικών σεναρίων, για το τι θα πρέπει να πράξουν και τι να αποφύγουν, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Οι προβλέψεις και εκτιμήσεις  αυτές κρίνονται απολύτως απαραίτητες, προκειμένου να αποφευχθεί το χάος, αλλά  και να ελαχιστοποιηθούν οι ζημίες. Ιδιαίτερα και επειδή, ανεξάρτητα από τα ελληνικά προβλήματα, οι πιθανότητες  διάλυσης της Ευρωζώνης αυξάνονται  συνεχώς.

Αντιθέτως, η Ελλάδα, την οποία κυρίως αφορά το πρόβλημα της πιθανής εξόδου από την Ευρωζώνη, κρύβει συστηματικά το κεφάλι της στην άμμο, ως στρουθοκάμηλος, προσπαθεί απεγνωσμένα να απαγορεύσει  τις  συζητήσεις γύρω από τη δραχμή, που φυσικά εξακολουθούν απτόητες να οργιάζουν, κατατρομοκρατεί τους πολίτες της για την έλευση τεράτων της Αποκάλυψης, που θα συνοδεύουν τη δραχμή, και…..κατατρίβεται με ανούσιες αναλύσεις, σχετικά με το περιεχόμενο και τις επιδιώξεις του «λόμπυ ή της μαφίας της δραχμής». Καμία προετοιμασία για την έλευσή της! Και, όμως, η πιθανότητα χρεοκοπίας, σύμφωνα με τον οργανισμό CMA ανήλθε σε 96,7% το δεύτερο τρίμηνο του 2012...

Η εγκληματική αυτή αβελτηρία, για την προετοιμασία μιας κατάστασης, που  μοιάζει να έρχεται  καλπάζοντας,  συμπληρώνεται  ωστόσο, με ένα όργιο εκφοβιστικών προβλέψεων, για το τι θα μας συμβεί, αν  «το λόμπυ της δραχμής επιτύχει τους στόχους του»: πείνα, κρύο, επιστροφή στις συνθήκες που επικρατούσαν  το 1950. Και ερωτάται: που τις βασίζουν όλες αυτές τις προγνώσεις, αφού δεν υπάρχει- από όσο γνωρίζω- ούτε μία ad hoc  μελέτη για όλα αυτά που με τέτοια στομφώδη ανευθυνότητα αποφαίνονται  ότι θα μας συμβούν ορισμένοι  αρμόδιοι;;;

Λυπάμαι, αλλά  πρέπει να πω ότι όλα αυτά  τα τρομοκρατικά σενάρια είναι, δυστυχώς, λόγια του αέρα. Αντί, δηλαδή,  οι αρμόδιοι να φροντίσουν για να «πέσουμε όσο γίνεται πιο μαλακά», μεθοδεύουν  τις συνθήκες ενός ανεξέλεγκτου χάους, που δεν θα οφείλεται στη δραχμή, αλλά στην ανεύθυνη αντιμετώπισή της.

Δεν ανήκω στο «λόμπυ της δραχμής» ούτε και σ’ αυτό της «μαφίας της δραχμής», και θα επιθυμούσα διακαώς  να αποφευχθεί τελικά αυτή η, αγνώστων εκτάσεων και συνεπειών, ελληνική περιπέτεια. Ωστόσο, θεωρώ, ότι αποτελεί ένα επιπλέον έγκλημα, εναντίον του ελληνικού λαού η τρομοκράτησή του, και η διατήρησή του στο σκοτάδι για ότι, πιθανότατα,  φαίνεται να  είναι αναπόφευκτο. Εξάλλου, πιστεύω ακόμη ότι αυτή η αναξιοπρεπής και ψοφοδεής συμπεριφορά των ιθυνόντων μας επιτείνει και δεν περιορίζει τον κίνδυνο έλευσης της δραχμής. Βλέπουν οι δανειστές μας έναν πανικόβλητο λαό στο άκουσμα της δραχμής, και επεξεργάζονται οδυνηρούς τρόπους για την έλευσή της. Τρόπους, που οπωσδήποτε θα μπορούσαν να  είναι λιγότερο τραγικοί απ’ αυτούς που επιλέγουν  οι δανειστές μας.

Πρέπει, ωστόσο, να το επαναλάβω:  η αλήθεια είναι ότι ουδείς γνωρίζει τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί, σε περίπτωση χρεοκοπίας μας και εξόδου από την Ευρωζώνη. Και όσοι τολμούν συγκεκριμένες προβλέψεις, απλώς αεροβατούν. Το εύρος των οπωσδήποτε αναπόφευκτων δυσχερειών θα είναι, τελικά, συνάρτηση:

-Του βαθμού σοβαρότητας  της προετοιμασίας, μιας τέτοιας κατάστασης. Θα πρέπει να μελετηθούν προηγούμενες συγκρίσιμες περιπτώσεις, και πως αντιμετωπίστηκαν με τις μικρότερες θυσίες. Η ύπαρξη δύο νομισμάτων, ένα για το εσωτερικό και το άλλο για το εξωτερικό είναι προς συζήτηση, όπως και η εξασφάλιση των καταθέσεων, ως ένα ορισμένο ποσό, όπως και η προσπάθεια σύναψης έξω ευρωπαϊκών δανείων, για να χρησιμοποιηθούν για την εισαγωγή απαραίτητων αγαθών, καθώς και για ανάπτυξη, όπως η επιβολή συναλλαγματικών περιορισμών κ.ο.κ. Ας ληφθεί, πάντως, υπόψη η δήλωση της ΠΑΣΕΓΕΣ ότι η Ελλάδα µπορεί να θρέψει τους Έλληνες στο 91,5% των  βασικών γεωργικών προϊόντων.

-Της ταχύτητας με την οποία θα  φανούν τα πρώτα συμπτώματα ανάκαμψης της νεκρωμένης οικονομίας, που αναπόφευκτα θα επιχειρηθεί με πληθωρικές δραχμές. Η κατοχή   εθνικά κυρίαρχου νομίσματος αποτελεί ισχυρότατο όπλο αντιμετώπισης των δυσκολιών, και σίγουρα αυτό θα αποδειχθεί και στην ελληνική περίπτωση, αν χρειαστεί τελικά.

-Του βαθμού επιτυχίας της πολιτικής  εισοδηματικής αναδιανομής, υπέρ των πτωχότερων, που θα αναζωογονήσει άμεσα την οικονομία, χάρη στην αύξηση της ζήτησης.

Να προσθέσω ότι ο Αρμαγεδδών της δραχμής, που προβάλλει  η Κυβέρνηση, χωρίς ωστόσο να προσκομίζει τις απαραίτητες αποδείξεις, θα   μπορούσε εύκολα  να διασκεδαστεί χάρη στα ευρήματα πρόσφατων και ad hoc μελετών, που έγιναν-  μεταξύ άλλων-  με την ευκαιρία διαγωνισμού στη Μ. Βρετανία. Αυτός  προκηρύχθηκε από  δεξαμενή σκέψης που πρόσκειται στο ευρωσκεπτικό  συντηρητικό  αγγλικό κόμμα. Το    θέμα ήταν ο  καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της διάλυσης του ευρώ, με έξοδο της Ελλάδας και άλλων οικονομιών, και το έπαθλο ήταν  400.000$. Ένας από τους διαγωνιζόμενους, ο Jonathan Tepper εξέτασε 69 περιπτώσεις νομισματικής διάλυσης, που συνέβησαν τον περασμένο αιώνα, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότερες δεν αντιμετώπισαν υπέρογκες δυσκολίες. Ο Jonathan Tepper, μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι η επάνοδος στη δραχμή,  θα πρέπει να γίνει απροειδοποίητα ένα Σαββατοκύριακο, και όλες οι καταθέσεις να γυρίσουν στη δραχμή, ενόσω οι τράπεζες θα παραμένουν κλειστές. Ταυτόχρονα να επιβληθούν περιορισμοί στην έξοδο κεφαλαίων από τη χώρα. Στην αρχή, και μέχρι να τυπωθούν οι δραχμές, θα κυκλοφορούν σημαδεμένα ευρώ, των οποίων θα απαγορεύεται η έξοδος από την Ελλάδα.  Βεβαίως, αυτή η μεθόδευση προστίθεται σε δεκάδες άλλους δυνατούς συνδυασμούς, και η επιλογή της καλύτερης επιτάσσει προηγούμενη ενδελεχή μελέτη των ειδικών συνθηκών της συγκεκριμένης οικονομίας, αλλά και της φάσης που διανύει η παγκόσμια οικονομία.

Αν  η αμφιβολία  συνοδεύει αυτά που ενδέχεται να μας συμβούν σε περίπτωση εξόδου  μας  από το ευρώ,  αντιθέτως η μέχρι τώρα πορεία μας με την Τρόικα, αλλά και αυτή που ξεκάθαρα διαφαίνεται για το μέλλον, δεν περιέχει εκπλήξεις.  Είναι ο θάνατός μας: εθνικός, κοινωνικός, οικονομικός. Και μάλιστα κάτω από συνθήκες εξευτελισμού και γενικότερης εξαθλίωσης.

Στα επιτεύγματα των  40 περίπου τελευταίων ετών της χώρας μας, που  ήδη σαρώθηκαν από το πρόγραμμα της Τρόικας,  σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη της ΓΣΕΕ, θα πρέπει φυσικά να  προσθέσουμε και τις ζοφερές απώλειες που θα επιφέρει η αφαίμαξη των 11,8-13^Ε δις ή και περισσότερων. Έτσι, φθάνουμε, άνετα πια, πολύ κοντά στο 1950,  που αποτελεί και την τελευταία απειλή του  κ. Στουρνάρα,  για την περίπτωση επανόδου στη δραχμή.   Και αν συνυπολογιστούν, όπως επιβάλλεται,  και οι αρνητικές συνέπειες του πολλαπλασιαστή, από τα φονικά μέτρα, που χαλκεύονται τώρα εναντίον μας, το βιοτικό επίπεδο του 1950, ίσως,  δεν θα είναι το χειρότερο δυνατό.  Η ανεργία θα ξεπεράσει το 35%, η μείωση της αγοραστικής δύναμης θα φθάσει, από την αρχή της κρίσης σε τουλάχιστον 60%, τα τελευταία ίχνη του κοινωνικού Κράτους θα έχουν εξαφανιστεί,  η εξαθλίωση θα επεκταθεί  παντού, ο πληθυσμός θα έχει μειωθεί  στο μισό του σημερινού, από τις αυτοκτονίες, τις αρρώστιες χωρίς ιατρική περίθαλψη, τη σμίκρυνση του χρόνου ζωής από τις κακουχίες και την  υπογεννητικότητα, αλλά και από την αθρόα φυγή στο εξωτερικό, ιδίως των νέων,  και  τέλος από την κορύφωση της εγκληματικότητας. Και, δεδομένου ότι το χρέος θα επιδεινώνεται συνεχώς, τα αιματηρά μέτρα θα συνεχίζονται επ’ αόριστον. Θα έχει ξεπουληθεί στο 15-18% της αξίας του  το σύνολο του δημόσιου πλούτου, φυσικά  μαζί με τα κοιτάσματα  πετρελαίου και όλα τα λοιπά, και πιθανότατα θα έχουν συμβεί και εθνικά δράματα σε μια χώρα, που για να ικανοποιήσει τους δανειστές της, δέχεται να αφήσει ανοχύρωτα  τα σύνορά της.

Η τρικομματική Κυβέρνηση υπόσχεται ανάπτυξη……Αυτή η υπόσχεση, με τις παρούσες συνθήκες θα προκαλούσε γέλιο, αν η τραγικότητα των όσων βιώνουμε δεν ήταν για κλάματα.  Μα, για ποια ανάπτυξη τολμούν να μας ομιλούν; Εδώ, έχουμε μια νεκρή οικονομία, μια  κοινωνία παράλυτη και ένα λαό που είναι τέταρτος στον κόσμο σε δυσμενείς προβλέψεις. Χρειάζεται  να πέσει αφειδώς χρήμα, δεν θα πείραζε κι αν ήταν πληθωρικό στην αρχή, για να αρχίσει αυτός ο τόπος να ανασαίνει. Και στη συνέχεια για να αρχίσει να καλύπτει το αναπόφευκτο χάσμα ανάμεσα στη ζήτηση και στη χαμηλότερη προσφορά. Μια οικονομία που θα έχει υποστεί 5-6 χρόνια  άγριας λιτότητας και ύφεσης, καθώς και  αλύπητης καταλήστευσης του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού της πλούτου,  θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι όταν αρχίσει η ανάπτυξη, αυτή θα προχωρήσει  με ταχύτατους ρυθμούς.

Ένα θέμα που απασχολεί πολύ τους πολέμιους του «λόμπυ της δραχμής» είναι πόση θα είναι   τελικά η υποτίμηση του νέου νομίσματος -της δραχμής-  έναντι του ευρώ.  Χωρίς να επιχειρήσω να υπερασπιστώ τους «λομπίστες», θα έλεγα ότι θα φθάσουμε περίπου εκεί, που  σίγουρα θα είμαστε σε ένα χρόνο από σήμερα, αν παραμείνουμε με την Τρόικα. Η διαφορά, ωστόσο, θα είναι ότι με την Τρόικα δεν υπάρχει ελπίδα καμιά, ούτε σε 3 χρόνια, ούτε σε 10, ούτε σε 20. Θα έχουμε ξεπουληθεί, και θα είμαστε και επισήμως πια γερμανικό προτεκτοράτο, είτε υπάρχει Ευρωζώνη, είτε αυτή  θα έχει στο μεταξύ  διαλυθεί.

Βεβαίως, θα μπορούσαμε να τα αποφύγουμε όλα αυτά….αν αποφασίζαμε, επιτέλους, να αντιμετωπίσουμε τους δυνάστες μας ως  «ίσοι προς ίσους». Αν τους διευκολύναμε  να αναλογιστούν τους κινδύνους μιας ηθελημένης εξόδου μας από το ευρώ.  Αν τους δείχναμε ότι δεν είμαστε «δεδομένοι». Αν απαιτούσαμε τα όσα μας χρωστούν, για να τα χρησιμοποιήσουμε για ανάπτυξη. Αν τους βροντοφωνάζαμε πως μας εκλαμβάνουν ως ηλιθίους, όταν  επιμένουν στην εφαρμογή ενός προγράμματος που είναι μη εφαρμόσιμο, αδιέξοδο και καταστρεπτικό.

Δυστυχώς, όμως, οι δικοί μας ιθύνοντες έχουν επιλέξει το «κυνήγι των μαγισσών». Ασχολούνται, δηλαδή,  με λόμπυ και μαφίες, αντί να θωρακίσουν, όσο γίνεται περισσότερο τη χώρα, από τους θανάσιμους κινδύνους που τη ζώνουν, και που φεύ δεν είναι μόνο οικονομικοί. Και, έτσι, δεν τους μένει χρόνος για να συνειδητοποιήσουν ότι, πιθανότατα,  σε  μικρό διάστημα από σήμερα, θα αναλογιζόμαστε και τη δραχμή, ως μια επιπλέον χαμένη ευκαιρία. Ακριβώς, δηλαδή, όπως όλα τα προηγούμενα όπλα μας, που τα εναποθέσαμε, χωρίς όρους και χωρίς ανταλλάγματα, στα πόδια των   δανειστών μας.

Και πως μπορεί, λοιπόν, να αντιδράσει μια χώρα στην οποία τρέχει πρόγραμμα οικονομικής  της γενοκτονίας, και στην οποία δεν διαφαίνονται εθνικοί ηγέτες, ικανοί να την σώσουν; Δεν βλέπω να υπάρχει άλλη διέξοδος, εκτός από την  προσφυγή μας  ενώπιον διεθνών δικαστηρίων, με την προσκόμιση πολλών και πειστικών αποδεικτικών στοιχείων- που ασφαλώς διαθέτουμε-, που να αποδεικνύουν την τέλεση αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας. Πρέπει, όμως, να βιαστούμε, γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει Ελλάδα.