ΕΝΟΣΩ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ Η ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΙ Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 23.09.2012

ΕΝΟΣΩ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ  Η ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΙ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                                                   23.09.2012

=============================================================

 Το πιθανότερο είναι ότι  η τριτοκομματική  μας κυβέρνηση δεν έχει και δεν μπορεί να έχει εναλλακτική πολιτική απ’ αυτήν που ακολουθεί. Γιατί, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία ότι  επικρατεί απόλυτο νοητικό χάος στο εσωτερικό της: με τον ταυτόχρονο χαρακτηρισμό του Μνημονίου ως  «καταστρεπτικού» αλλά  και «μονοδρομικού». Με τη λήψη «μέτρων που  μας σώζουν» αλλά που ταυτόχρονα  μας «αποτελειώνουν». Με δηλώσεις «τήρησης των υποχρεώσεών μας» που όμως πέφτουν στο κενό αφού αφορούν  «χρέος μη διαχειρίσιμο». Με  υποσχέσεις για «επιμήκυνση του χρέους» αφού όμως «εκτελεστούν τα  απάνθρωπα μέτρα»!. Με διαβεβαιώσεις ότι «θα τα καταφέρουμε», αλλά ποιοι (;), εφόσον  ένα «ολοένα  μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού εξαθλιώνεται πλήρως». Με τον παραλογισμό της ανάγκης διενέργειας  «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» όταν αυτές  οι δήθεν μεταρρυθμίσεις εξισώνονται με «πογκρόμ εναντίον των εργαζομένων», με «απολύσεις στα τυφλά για να φθάσουμε σε κάποιο αριθμό που έχει αυθαίρετα επιλέξει η Τρόικα» και με αλύπητο αφανισμό της παραγωγικής βάσης της οικονομίας, της στοιχειώδους άμυνας, της  δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας και της διοίκησης. Με  ακατάσχετη και αυταπόδεικτη ψευδολογία για το ότι δήθεν «τα απάνθρωπα μέτρα θα είναι τα τελευταία», ενώ έχουν ήδη υπογραφεί τα «ακόμη χειρότερα για το 2014».

Με τις τραγικές αυτές συνθήκες,  σε συνδυασμό και με την θλιβερή και ασυνεπή συμπεριφορά που η ίδια επέλεξε, είναι σαφές ότι η τρικομματική κυβέρνηση δεν έχει άλλη διέξοδο,  από του να βλέπει τα κατάμαυρα σύννεφα που απειλητικά σωρεύονται πάνω στην Ελλάδα, και να νομίζει ότι έχουν χρώμα τριανταφυλλί!

Έτσι, λοιπόν, και με την αμέριστη συμπαράσταση των ΜΜΕ, η κυβέρνηση περιχαρής διαπιστώνει  «βελτίωση του διεθνούς κλίματος υπέρ της Ελλάδας»: η κυρία Μέρκελ ήταν δήθεν πιο «μαλακή» από πριν…..έδωσε και οδηγίες στα διεθνή ΜΜΕ «να μη θίγουν θέμα GREXIT και στεναχωρούν τους Έλληνες”, ενώ και  η ίδια δήλωσε ότι «επιθυμεί την Ελλάδα μέσα στο ευρώ» -  φυσικά, δεν είπε ότι η Ελλάδα θα μείνει! Και με βάση αυτές τις δήθεν «κλιματικές βελτιώσεις», είχαμε  κυβερνητικούς και τηλεοπτικούς  πανηγυρισμούς, απ’ αυτούς τους πολύ συνηθισμένους, άλλωστε, τα τελευταία δυόμισι χρόνια.

Ωστόσο, ο άρχοντας της αποικίας «Ελλάς», με την ακολουθία του, απεχώρησε πριν την περάτωση των συνομιλιών, από ότι φαίνεται εξοργισμένος, γιατί  η ποσότητα του αίματος  που υποσχέθηκαν οι δικοί μας να του εξασφαλίσουν, από τη  συνεχιζόμενη γενοκτονία  μισθωτών και    συνταξιούχων,   του φάνηκε ανεπαρκές.

Είναι, λοιπόν, πια καιρός να διερωτηθούμε όλοι εμείς οι εκτός της τρικομματικής κυβέρνησης, τι μπορεί  αυτή να επιδιώκει, σε τι μπορεί ακόμη να ελπίζει και πάνω απ’ όλα πως τολμά να ρίξει τη χαριστική βολή σε μια Ελλάδα που ήδη ψυχορραγεί και που με τίποτε, με καμιά δύναμη, αλλά ούτε πια  με κάποιο θαύμα, δεν πρόκειται να τα καταφέρει,  αν παραμείνει στο σάπιο  περιβάλλον αυτής της  τραγικής μνημονιακής πολιτικής. Με τίποτε!

Οι παράμετροι αυτής της κατάστασης αναδύονται  ως εξής:

1. Εξακολουθούν οι εταίροι μας να μην ξέρουν τι να κάνουν μαζί μας, να μην έχουν ακόμη αποφασίσει πως θα μας χειριστούν, γι αυτό και το μόνο που επιδιώκουν είναι να κερδίσουν καιρό, έχοντας να αντιμετωπίσουν ακόμη σοβαρότερα προβλήματα. Πράγματι, όλες μα όλες οι μελέτες που τους περιέρχονται, περιγράφουν μεγάλης έκτασης καταστροφές για την Ευρώπη- και όχι μόνο- αν η Ελλάδα εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Έτσι, δεν τολμούν να μας πετάξουν προς το παρόν, περιμένοντας ωστόσο την κατάλληλη ευκαιρία.  Γι αυτό, και οι συζητήσεις γύρω από το GREXIT  εξακολουθούν να οργιάζουν, παρά τις εντολές της κυρίας Μέρκελ, ενώ έπαυσαν μόνο στον ουτοπικό κόσμο που αναγκάζεται να καλλιεργήσει  η τρικομματική κυβέρνηση, για να επιβιώσει.

2. Στο μεταξύ, και ανεξαρτήτως της τελικής μας τύχης οι εταίροι μας, κερδίζοντας καιρό, επιδιώκουν ταυτόχρονα το «τερπνόν μετά του ωφελίμου». Οι ΕΟΖ της Θράκης, που ετοιμάζονται και για αλλού, θα εξασφαλίσουν εργατικά χέρια, περίπου δωρεάν- κυρίως, από τους παράνομους μετανάστες που εντέχνως διατηρούνται εντός της ελληνικής επικράτειας-, και θα συμβάλλουν στην αύξηση του βαθμού ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας. Για λίγο, μόνο,  ακόμη  και μέχρις ότου όλα τελειώσουν εξαιτίας του ανταγωνισμού των αναδυόμενων οικονομιών. Και, βέβαια, προωθείται με συνοπτικές διαδικασίες το ξεπούλημα επικερδών δημοσίων υπηρεσιών, ελληνικών νησιών, κτιρίων που αγοράστηκαν στο εξωτερικό για την αξιοπρεπή εμφάνιση των εκπροσώπων της χώρας μας……όλα, ότι έχει και δεν έχει αυτή η χώρα βγαίνουν αλύπητα στο σφυρί και «ξεκάνονται» για το 10-15% της πραγματικής τους αξίας. Η προώθηση αυτού του αίσχους αναγγέλλεται, ωστόσο, θριαμβευτικά από τα ΜΜΕ: «επισπεύδονται οι αποκρατικοποιήσεις», μας πληροφορούν με έκδηλη την ικανοποίηση!

3. Επιτέλους, δεν ξέρω το πόσο οι οικονομολόγοι που δέχθηκαν να  αναλάβουν τον αποτρόπαιο αυτό ρόλο  του αφανισμού  της χώρας και του λαού της, και που επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτόν τον ανείπωτο εξευτελισμό, το να   συζητούν δηλαδή επί εβδομάδες περί «όνου σκιάς» είναι αξιόλογοι. Θα έλεγα, όμως,  ότι οι όποιες γνώσεις τους είναι χωρίς την ελάχιστη σημασία, εφόσον  το έργο τους περιορίζεται στην πιστή εφαρμογή των παρανοϊκών διαταγών του κ. Τόμσεν και των συνεργατών του.  Και να προσθέσω ότι η ατελεύτητη συζήτηση περί «ισοδύναμων μέτρων», είναι χωρίς αντικείμενο, γιατί είναι ουσιαστικά αδύνατη η εκτίμηση του ποιος και πόσο θα θιγεί περισσότερο από την αφαίρεση από την κυκλοφορία  συγκεκριμένου ποσού δαπάνης.

Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, κρίνω ότι  είναι απαραίτητο να γίνει πλήρως συνειδητά, και μάλιστα κατεπειγόντως, ορισμένα  αυταπόδεικτα. Δηλαδή:

*Πρώτον, το ΔΝΤ και να ήθελε, δεν έχει δικαίωμα από το Καταστατικό του,  να εξακολουθήσει τη χρηματοδότησή μας, εφόσον το χρέος ήταν, είναι και θα είναι μη διαχειρίσιμο.

*Δεύτερον, η Ευρώπη σε καμία περίπτωση  είναι διατεθειμένη να συνεχίσει να «τρέφει του τεμπέληδες Έλληνες»-  εσφαλμένη, βέβαια πεποίθηση που, όμως,  εμείς δημιουργήσαμε και εξακολουθούμε να στηρίζουμε. Ειδικότερα, το 65% των Γερμανών είναι υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Συνεπώς, η κυρία Μέρκελ δεν πρόκειται να ριψοκινδυνεύσει την εκλογή της. Αλλά, και η εκλογή του κ. Ομπάμα δεν πρέπει να κινδυνεύσει από πιθανό ελληνικό στραβοπάτημα. Γι αυτό, και η έκθεση της Τρόικας αναβάλλεται….Τώρα, πως μ’αυτές τις συνθήκες μπορεί να  «αναμένεται» ευνοϊκή έκθεση, είναι ένα ακόμη μυστήριο! Η τριτοκομματική κυβέρνηση φαίνεται να έχει βρει τη λύση: όποιο διεθνές ΜΜΕ υποστηρίζει  κάτι αντίθετο από την τριτοκομματική κυβέρνηση, απλώς «δεν ξέρει τι λέει»!

*Τρίτον, τα τελευταία εγκληματικά μέτρα, πρέπει να είναι σαφές ότι δεν μπορεί να   είναι τα τελευταία, αν δεν αλλάξουμε αυτή την καταστρεπτική, ψοφοδεή  και πάνω απ’ όλα αδιέξοδη πολιτική.

*Τέταρτον, παρότι με την αντεθνική πολιτική των τελευταίων δυόμισι ετών απεμπολήσαμε  όλα τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά, με πρώτο και αποτελεσματικότερο το χρόνο που προσφέραμε στις ξένες τράπεζες για  να ξεφορτωθούν  με άνεση τα ελληνικά ομόλογα, διαθέτουμε ευτυχώς ακόμη ένα: αυτό που είχαμε από την αρχή: στάση εξωτερικών πληρωμών και απειλή για  επιστροφή στη δραχμή.  

Θα πουν, έντρομοι, ορισμένοι: κι αν  μας πουν να φύγουμε; ;; Θα έλεγα, ότι μια τέτοια απάντηση είναι πάρα-πάρα πολύ απίθανη, με την Ισπανία στον προθάλαμο της εισόδου στον ευρωπαϊκό μηχανισμό, με την Πορτογαλία ξεσηκωμένη και το στρατό της να απειλεί με πραξικόπημα και, κυρίως, με το σύνολο των λαών της Ευρώπης να απαντούν αδίστακτα πια, και κατά πλειοψηφία,  στα σχετικά δημοψηφίσματα, ότι «το ευρώ δεν είναι κάτι καλό».

Αλλά, ας πάρουμε τη χειρότερη περίπτωση, όσο απίθανη κι αν φαίνεται. Ότι, δηλαδή, οι εταίροι μας θα μας δείξουν την έξοδο της ευρωζώνης. Και στο σημείο αυτό, θα τολμήσω να προβάλλω κάποια επιχειρήματα, παρότι η χωρίς προηγούμενο προπαγάνδα εναντίον του εθνικού μας νομίσματος θέτει σχεδόν σε κίνδυνο όποιον το υποστηρίζει.

Καταρχήν, θα αναφερθώ σε ότι θεωρώ  αυταπόδεικτο. Ότι, δηλαδή, η υποτέλεια και η αναξιοπρεπής μας στάση απέναντι στους εταίρους μας, ουδόλως αποτρέπει αυτόν τον κίνδυνο. Αντιθέτως, ο κίνδυνος αυτός, ακριβώς έτσι  γιγαντώνεται, γιατί η χώρα εξαθλιώνεται όλο και περισσότερο, βυθίζεται στην απόγνωση, αδυνατεί παντελώς να ανταποκριθεί στα ολοένα και σκληρότερα  μέτρα, που της επιβάλλονται, προβάλλεται  μεθοδευμένα στην αλλοδαπή ως «προβληματική» και  ως «ειδική περίπτωση», και εξασφαλίζει στους εταίρους της το χρόνο που επιθυμούν για το καλύτερο «timing” από την πλευρά τους του GREXIT  μας. Η οποιαδήποτε διαφορετική ερμηνεία της όλης μας κατάστασης φοβούμαι ότι μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο από την απαράδεκτα αφελή  αντίληψη ότι οι «Γερμανοί είναι φίλοι μας και πασκίζουν για  το καλό μας».

Γι αυτό, και τα φοβερά εγκλήματα, που έχουν διαπραχθεί εναντίον αυτού του τόπου συμπληρώνονται δραματικά με τον πόλεμο της κυβέρνησης εναντίον της δραχμής, και με επιχειρήματα, παντελώς, έωλα. Και ιδού γιατί:

1. Ο Αρμαγεδδών που απειλείται με τη δραχμή δεν θα είναι φοβερότερος από αυτόν που βιώνουμε και απ’ αυτόν που αναμένουμε με απόλυτη βεβαιότητα.

Να αναφέρω, καταρχήν, τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα. Μας λένε, οι κυβερνητικοί/μνημονιακοί οικονομολόγοι  ότι θα είναι φοβερή η κατάσταση, θα μειωθεί κατά 60% το εισόδημα, θα πλουτίσουν οι λομπίστες της δραχμής, θα πεθάνουμε από το κρύο χωρίς πετρέλαιο, και από την πείνα χωρίς τρόφιμα εισαγόμενα-δεν γνωρίζω, βέβαια  από πού  έχουν αυτά τα στοιχεία, μια και δεν υπάρχει σχετική μελέτη.

Και η απάντηση είναι: κι αν μείνουμε με το Μνημόνιο, τα επόμενα μέτρα-που είναι βέβαιο ότι θαρθούν- θα μειώσουν το εισόδημα σωρευτικά στο 50-60%, η ανεργία θα υπερβεί το 35%, η ύφεση-που φυσικά δεν πρόκειται να αντιστραφεί ούτε το 2014, ούτε το 2020- θα υπερβεί σωρευτικά το 30%, η  χαμηλή και μεσαία τάξη θα πεθαίνει στο δρόμο από πείνα, από έλλειψη φαρμάκων και υγειονομικής περίθαλψης, η παιδεία θα είναι παρωδία. Το χρέος μας, φυσικά, θα εξακολουθήσει να ανέρχεται εφόσον τα δημόσια έσοδα θα καταποντιστούν, και οι εταίροι μας θα συνεχίσουν να απαιτούν το αίμα μας. Οι άστεγοι θα κατακλύζουν τους δρόμους, η μέση διάρκεια ζωής θα περιοριστεί, καθώς και η γεννητικότητα, ολοένα μεγαλύτερος αριθμός κατατρεγμένων θα προσφέρει για πώληση τα όργανα του σώματός τους.  Θα είναι μια χώρα, ώριμη να υποδουλωθεί στους εταίρους της ή και σε άλλους.

Και, παράλληλα, θα ήταν παράλογο  να ελπίζει κανείς ότι οι εξαθλιωμένοι και εξαγριωμένοι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν θα ξεχυθούν, πολύ σύντομα, στους δρόμους,  σφάζοντας και λεηλατώντας  αδιακρίτως. Και φυσικά, με την αποδεκατισμένη άμυνα, ο Θεός να φυλάει.

 2.      Ένας κάποιος Αρμαγεδδών θα έρθει και με την επιστροφή στη δραχμή, ιδίως και γιατί δεν έχει   προετοιμαστεί  μια τέτοια διαδοχή, όπως θα ήταν απολύτως επιβεβλημένο. Αλλά, ο Αρμαγεδδών αυτός θα περιλαμβάνει και κάποιες υποσχέσεις βελτίωσης, σε 1-2 χρόνια. Θα εκμεταλλευτούμε το εθνικό μας νόμισμα, που είναι σημαντική δύναμη,  για να προσπαθήσουμε να κάνουμε ανάπτυξη, αρχικά φυσικά με τη διενέργεια δημοσίων επενδύσεων. Θα επιχειρήσουμε να  εξυγιάνουμε τη ρημαγμένη μας γεωργία, η οποία ωστόσο- κατά τις δηλώσεις του προέδρου της ΠΑΣΕΓΕΣ- είναι σε θέση να διαθρέψει το λαό με βασικά προϊόντα, κατά το 91% του. Θα πλησιάσουμε  έξω ευρωπαϊκούς λαούς, για την εξασφάλιση βοήθειας με κάποια φυσικά ανταλλάγματα. Θα κάνουμε, αναγκαστικά, κάποιο πληθωρισμό στο εσωτερικό και φυσικά μια γενναία αναδιανομή εισοδήματος. Και θα σταθούμε στα πόδια μας με τα 10 εκατομμύρια του πληθυσμού μας, και όχι με το 1/3 του.

       Ξαναδιάβασα, πρόσφατα, για μια ομιλία που μου ζητήθηκε να κάνω, με ποιους τρόπους  η ρημαγμένη και ταπεινωμένη Ελλάδα, μετά την πτώχευση του 1893 και την ήττα του 1897, μπόρεσε ωστόσο να αντιμετωπίσει τις δαπάνες των Βαλκανικών Πολέμων- που την διπλασίασαν-, και να μεγαλουργήσει. Η αναξιοπρεπής συμπεριφορά των τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων μεταφέρει στο λαό την ηττοπάθεια: «δεν είμαστε ικανοί για τίποτε»!

      Και το γενικό συμπέρασμα είναι ότι αυτό που, εναγωνίως, χρειαζόμαστε τώρα είναι ένας Ηγέτης. Αυτός, που θα έστρεφε το όπλο της πιθανότητας της δραχμής, εναντίον των εταίρων μας, και όχι εναντίον όλων ημών. Αυτός, που δεν θα τρομοκρατούσε το λαό με φόβητρο τη δραχμή, τα λόμπυ και τις μαφίες της, αλλά καλού-κακού θα φρόντιζε να είναι η πτώση στα μαλακά. Αυτός, που θα πρόβαλε επιχειρήματα, από τα πολυάριθμα που διαθέτουμε, για το πώς και για το γιατί βρισκόμαστε σ’αυτή  τη θέση- που δεν είναι από τεμπελιά ή από διαφθορά, τουλάχιστον μεγαλύτερη από αυτήν των εταίρων μας- και θα τους έπειθε ότι αυτοί κινδυνεύουν από τη δραχμή, περισσότερο από όσο εμείς. Αλλά,  για να θυμηθούμε και τον ποιητή : «Αν είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει».