Σχολιασμός του περιεχομένου της συνέντευξης του κ. Πρωθυπουργού στην εφημερίδα "Καθημερινή" της 2.12.2012 Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Σχολιασμός του περιεχομένου  της συνέντευξης του κ. Πρωθυπουργού στην εφημερίδα "Καθημερινή" της 2.12.2012

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

=============================================================

Μελέτησα τη συνέντευξη του κ. Πρωθυπουργού με κάποιες ελπίδες ότι θα εύρισκα ικανοποιητικές απαντήσεις για το πώς θα εξέλθουμε από τον ορυμαγδό, που μας βύθισαν τα μνημόνια. Δυστυχώς, δεν τις βρήκα.

Διερωτώμαι, λοιπόν, καταρχήν,  που μπορεί να βασίζεται ο κ. Σαμαράς για να πιστεύει ότι "πηγαίνουμε καλά", ότι "δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα", ότι "είναι ευκαιρία να σηκώσουμε τη χώρα στα πόδια της", «ότι πήραμε εγγυήσεις για την παραμονή μας στο ευρώ» και άλλα τέτοια. Επειδή πιστεύω ότι  ο κ. Πρωθυπουργός πιστεύει τα όσα  υποστηρίζει,  γι αυτό και  δυσκολεύομαι πολύ   να κατανοήσω  ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ, όταν όλα, μα όλα στην Ελλάδα κραυγάζουν για το εντελώς αντίθετο. Σπεύδω, βέβαια, να προσθέσω ότι ελπίζω, εύχομαι αλλά και προσεύχομαι να βλέπει ο κ. Σαμαράς την κατάστασή μας, πιο "καθαρά" από όσο εγώ.

Να αρχίσω, λοιπόν,  με την τελευταία αυτή συμφωνία, που αν δεν κάνω λάθος στην αρίθμηση, αποτελεί την 11η "διάσωσή μας". Και δεν θα με απασχολήσουν εδώ οι  πολλές και σοβαρές δυσκολίες ολοκλήρωσής της, γιατί  η θετική ή η αρνητική της έκβαση  θεωρώ  ότι δεν είναι σε θέση να επιφέρει ουσιαστική αλλαγή  στην  καταστροφή μας. Είναι, δηλαδή,  τελικά,  χωρίς  την οποιαδήποτε σημασία.

Να προσθέσω, όμως, σχετικά μ’αυτήν την προς το παρόν    τελευταία, «διάσωσή μας»  ότι, επιπλέον,  στερείται και στοιχειώδους σοβαρότητας, γιατί από μόνη της  είναι  δηλωτική ότι μέσω αυτής   "απλώς  επιδιώκεται να κερδηθεί χρόνος", ότι "δεν έχουν αποφασίσει οι δυνάστες μας  για το τι θα πράξουν στη συνέχεια μαζί μας", ότι  σε καμιά περίπτωση "δεν αποτελεί διαβεβαίωση ή υπόσχεση ότι θα παραμείνουμε στο ευρώ", εφόσον  και μετά τη «διάσωση» η City group -και όχι μόνο- "προβλέπει έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ μέσα στο 2013" κλπ., κλπ.

Ας μου επιτραπεί η διαπίστωση, που θα δικαιολογήσω στη συνέχεια, ότι   το περιεχόμενο αυτής της τελευταίας «διάσωσης» αποτελεί   κοροϊδία μεγάλης ολκής,  και ιδού γιατί:

1. Το χρέος, ως ποσοστό μέσα στο ΑΕΠ δεν καθίσταται βιώσιμο ή μη βιώσιμο, κατά περίπτωση, και  μόνο  επειδή η κυρία Lagarde έτσι βολεύεται, ή  επειδή η Γερμανία συμφωνεί με τη σκέψη "φύγε κακό από τα μάτια μου μέχρι τις γερμανικές εκλογές, και μετά βλέπουμε", ή ακόμη και   επειδή οι λοιποί δυνάστες μας ουδόλως ασχολούνται σοβαρά με την Ελλάδα, έχουν  προφανώς κουραστεί μαζί μας, έχουν άλλες προτεραιότητες και γι αυτό προσυπογράφουν ότι τους φέρνει προς υπογραφή  το ΔΝΤ και  η Μέρκελ, υπό τον όρο ότι δεν απειλούνται-ή πιστεύουν ότι δεν απειλούνται- τα συμφέροντά τους. Παρότι, η οικονομική επιστήμη δεν παίζει πια κανέναν απολύτως ρόλο στις σχετικές αποφάσεις  που συνιστούν το ελληνικό δράμα, θα πρέπει να υπενθυμίσω  ότι ένα χρέος εκλαμβάνεται, γενικώς και χωρίς εξαιρέσεις, ως  μη βιώσιμο όταν ξεπερνά το 90% του ΑΕΠ τής περί ης πρόκειται χώρας. Με την όποιας λοιπόν μορφής  συναίνεση,   και τις κατά καιρούς επιθυμίες  της κυρίας Lagarde, που έτσι προσπάθησε να καλύψει το απόλυτο φιάσκο της πολιτικής της στην Ελλάδα,  δεν είναι δυνατόν να μεταβληθούν τα όσα σχετικά ισχύουν στον τομέα αυτό, και τα οποία  είναι αποτέλεσμα  μακρόχρονης θεωρητικής  και εμπειρικής έρευνας.

2. Το βάπτισμα του  126,6% για το 2020 -και όχι  το 124%  που ευρέως κυκλοφόρησε- ως δήθεν " βιώσιμο χρέος " για την Ελλάδα, εκτός του ότι πρόκειται για μη ανεπίτρεπτη  προσπάθεια "λαστιχοποίησής"  του κατά το δοκούν (βλ. 1.), στερείται επιπλέον  και της όποιας σχέσης με την πραγματικότητα. Γιατί, πως αλήθεια,  θα μπορούσε σοβαρά   να υποστηριχθεί, ότι η ψυχορραγούσα ελληνική οικονομία, προς την οποίαν- σε πείσμα  της κρισιμότατης κατάστασής της- εξακολουθούν να της χορηγούν ολοένα και πιο θανατηφόρες δόσεις κάθε μορφής δηλητηρίων,  όχι μόνο θα εξακολουθήσει να υπάρχει  το 2020, αλλά και θα  έχει ενστερνιστεί στη συμπεριφορά της τις τωρινές επιταγές της κυρίας  Lagarde; Πως, αλήθεια, να ληφθούν σοβαρά  υπόψη τέτοιοι νοητικοί ακροβατισμοί, όταν όλες, μα όλες οι  προβλέψεις της τρόικας διαψεύστηκαν παταγωδώς; Ερωτάται, δηλαδή, αυτό το 126,6% χρέος, που η κυρία Lagarde το  υπολόγισε και το επέβαλε ως  "βιώσιμο" για το 2020 -ή  και για το 2022- με βάση ποιούς υπολογισμούς μπορεί να  έχει προκύψει; Μήπως, μ' αυτούς που ευαγγελίζονται το ελληνικό ΑΕΠ να εξελίσσεται με θετικό πρόσημο μετά το δεύτερο εξάμηνο του 2013, πρόβλεψη που φυσικά έχει ήδη διαψευστεί από τον ΟΟΣΑ; Ή με τους υπολογισμούς που δήθεν προβλέπουν  ότι θα  μας κατακλύζουν οι ξένες επενδύσεις, μέσα στο 2013; Η κραυγαλέα, εξάλλου έλλειψη σοβαρότητας αυτών των εκτιμήσεων προκύπτει και από το γεγονός ότι, σε οικονομία όπως η ελληνική, όπου η λειτουργία των αρνητικών πολλαπλασιαστών έχει στήσει τρελό χορό, είναι ουσιαστικά αδύνατες οι εκτιμήσεις της πορείας βασικών μεγεθών, ιδίως για μετά από 11 χρόνια από σήμερα.

3. Η τραγικότερη, ωστόσο, πλευρά αυτής της φονικής ελληνικής περιπέτειας, βρίσκεται ακόμη μακρύτερα από τις πρόσφατες αερολογίες των αρμοδίων για το χρέος μας, εντός και εκτός της Ελλάδας. Ανάγεται στο 2009, όταν το χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ μας ήταν μόνο 120%-μπορεί και 115! Και τώρα,  χωρίς απορία, χωρίς διαμαρτυρία, χωρίς προσπάθεια απόδοσης κάποιων ευθυνών για την καταστροφή της πατρίδας μας, εμφανιζόμαστε  "ικανοποιημένοι", δεχόμαστε ότι θα γίνουμε  "βιώσιμοι",  ότι θα τα "έχουμε πάει καλά", αν ύστερα από 15 ολόκληρα χρόνια, ύστερα από θυσίες ασύλληπτης έκτασης και ολοκληρωτικής εξαθλίωσής μας,  θα «επιτύχουμε» χρέος ως ποσοστό στο ΑΕΠ, που θα είναι  ανώτερο του αρχικού κατά 4 ή 6.5 ή και 11.6 ποσοστιαίες μονάδες. Να υπενθυμίσω ότι τώρα  το χρέος  μας βρίσκεται  σκαρφαλωμένο στο 190%. Είναι δυνατόν να μην είναι απολύτως ξεκάθαρο, στους πάντες,  ότι  ακριβώς τα μέτρα  της τρόικας ήταν αυτά που  κατέστρεψαν την Ελλάδα; Και αν, όντως, είναι αυταπόδεικτο αυτό το συμπέρασμα, γιατί προς Θεού, οι εντός αρμόδιοι δεν ενώνουν τις φωνές τους με αυτές των  εκτός Ελλάδας ειδικών για να βροντοφωνήσουν, από κοινού,  ότι είμαστε θύματα μιας ιδιότυπης γενοκτονίας; Είναι δυνατόν να ζούμε σε  χώρα, που επέλεξε να  λειτουργεί ως ένα απέραντο φρενοκομείο;

4. Η εντατικοποίηση, σε καθημερινή βάση των ενδείξεων ταχύτατης μετάλλαξης της ελληνικής οικονομίας, από ευρωπαϊκή και ανεπτυγμένη, σε τριτοκοσμική δεν αποκλείει, δυστυχώς, προβλέψεις σχετικές με  το ότι "η οικονομία σηκώνεται στα πόδια της", «πάμε για ανάπτυξη» και άλλες  προς την ίδια κατεύθυνση, που ωστόσο ενστερνίζεται ο κ. Πρωθυπουργός. Αντιθέτως, όπως οδεύουμε, όλα μα όλα συνηγορούν ότι η ανεργία μας το 2013 θα ξεπεράσει το 30%, στην περίπτωση των νέων  θα φθάσει στο   55%, ότι η στην πτώση της ζήτησης των περίπου 25% θα προστεθεί και άλλο  τουλάχιστον 10%, ότι οι 2000 μαθητές, μόνο στην περιοχή Αττικής, που  διαπιστώθηκε ότι παίρνουν ένα γεύμα  την ημέρα τουλάχιστον θα διπλασιαστούν, ότι ένας στους δύο καταστηματάρχες θα έχει βάλει λουκέτο, ότι δεν θα υπάρχει πια μεσαία τάξη στην Ελλάδα, ότι θα είναι δύσκολο να περπατήσει κανείς στο δρόμο με σχετική ασφάλεια.....ότι... Είναι επείγουσα ανάγκη να  αφυπνιστούμε. Οικονομία, που βρίσκεται σε τόσο βαθιά ύφεση και που περιμένει με βεβαιότητα ακόμη μεγαλύτερη, σε καμιά περίπτωση, με καμιά δύναμη δεν μπορεί να ελπίζει σε ανάπτυξη. Και, όμως, οι αρμόδιοι ομιλούν περί επερχόμενης ανάπτυξης στον ελληνικό  κρανίου τόπο!

5. Ο κ. Πρωθυπουργός μας διαβεβαιώνει, συνεχώς,  ότι θα είναι τρισχειρότερα αν βγούμε από το ευρώ. Θέλω πολύ να ενστερνιστώ την πεποίθησή του, παρότι δεν κατανοώ από που ακριβώς την αντλεί, δεδομένου ότι  στον τόπο μας, και σε αντίθεση με άλλες οικονομίες πολύ λιγότερο εκτεθειμένες από όσο η δική μας,  δεν υπάρχει από όσο γνωρίζω σοβαρή συγκριτική μελέτη για το πως θα ήμασταν με τη δραχμή, σε σχέση με το τωρινό αδιέξοδο. Αντιθέτως, υπάρχουν αρκετές μελέτες ξένων που υποστηρίζουν με σοβαρά επιχειρήματα, ότι παρά τις δυσκολίες μας θα μπορούσαμε ευκολότερα, με τη δραχμή,  να βγούμε από την τωρινή κόλαση. Και, να προσθέσω ότι, οπωσδήποτε, οι συντάκτες αυτών των μελετών δεν ανήκουν στο "λόμπυ της δραχμής".

6. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω το καταστατικό αυτού του "λόμπυ της δραχμής", ούτε τα μέλη που την απαρτίζουν, αλλά ούτε και τους τρόπους που θα πλουτίσουν χάρη στη δραχμή κλπ.  Ωστόσο, βρίσκω φτωχά και μη πειστικά τα  επιχειρήματα, που  επιστρατεύονται εναντίον της δραχμής.  Δηλαδή, πιστεύω ότι επιβάλλεται η ύπαρξη μιας σοβαρής  επιστημονικής μελέτης, που να συγκρίνει προς  που ακριβώς οδεύουμε, παραμένοντας αδρανείς και αποδεκατιζόμενοι καθημερινά, εντός του ευρώ, και τι κινδύνους θα πρέπει να ξεπεράσουμε για να έχουμε κάποια ελπίδα επιβίωσης, με τη δραχμή. Γιατί, είναι ξεκάθαρο ότι  το συχνά επαναλαμβανόμενο  επιχείρημα ότι κάποιοι θα πλουτίσουν, αν επιλέξουμε τη δραχμή είναι ανεπαρκέστατο και εντελώς αβάσιμο. Καταρρίπτεται, δηλαδή, από μόνο του, αν ληφθεί υπόψη ότι η εθνική κυβέρνηση, που θα διαθέτει τότε η Ελλάδα, από κοινού με το κυρίαρχο εθνικό της νόμισμα, θα είναι εύκολο να επιβάλλει κυρώσεις, και να αποτρέψει τον πλουτισμό των «λομπιστών της δραχμής». Δεν είμαι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, την οποία θεωρώ και εξαιρετικά επικίνδυνη, από πάρα πολλές απόψεις, και όχι μόνο την οικονομική. Ωστόσο, δεν βλέπω χαραμάδα φωτός με την πολιτική που ακολουθούμε επί 3 συναπτά έτη, και η οποία μας βυθίζει συνεχώς και πιο βαθιά σε μια καταστροφή που θέλω να ελπίζω ότι  είναι ακόμη  αντιστρέψιμη. Πιστεύω, και θα ήθελα πολύ να αποδειχθεί ότι  σφάλλω, ότι δεν υπάρχει  περίπτωση  να βγούμε από το τούνελ της απώλειας με αυτή την πολιτική. Προσπαθώ να αποφύγω τις συνωμοσιολογίες, γι αυτό και δεν  θεωρώ αυταπόδεικτη την επιθυμία της Γερμανίας να μας αποικιοποιήσει,  παρότι  όλες οι ενδείξεις, αλλά και  σωρεία αποδείξεων συνηγορούν προς τα εκεί. Ωστόσο, αυτό που είναι βέβαιο και που δεν χρειάζεται αποδεικτικό υλικό, είναι ότι οι Γερμανοί, που φευ διαφεντεύουν πλήρως την ΕΕ-ευρωζώνη, ουδέποτε ήταν, και ούτε τώρα είναι φίλοι μας. Άρα, είναι πολύ επικίνδυνο να επαφιόμαστε 1000% στις εκάστοτε εμπνεύσεις τους για την Ελλάδα. Γιατί, περί "εμπνεύσεων" και όχι περί σχεδίου για τη σωτηρία μας, πρόκειται.  Περί "εμπνεύσεων", οι οποίες θέτουν  πάνω από  την ελληνική επιβίωση, την έκβαση των βουλευτικών εκλογών στη χώρα τους. Εμπνεύσεις  που περιέχουν συντριπτικά υψηλό ποσοστό τιμωρίας και παραδειγματισμού,  και που χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως πειραματόζωο για πλήθος αδιαφανών στόχων, όπως  είναι η  κατάργηση του κράτους Πρόνοιας,  η εξαφάνιση του δημόσιου τομέα,  η απόκτηση έναντι πινακίου φακής του  δημόσιου πλούτου μας κ.ο.κ.

Ευρώ, λοιπόν, για πάντα. Όμως, επιβάλλεται να αποφασίσουμε ως ποιο σημείο θα είναι πρέπον να εξακολουθήσει αυτή η προσκόλληση στο ευρώ.  Δηλαδή, τι  ποσοστό εξόντωσης της οικονομίας, της κοινωνίας, της υγείας, της παιδείας, της δημόσιας διοίκησης θα είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε χάριν της παραμονής μας στην ευρωζώνη. Γιατί,  αν έτσι εξακολουθήσουμε, κάποια αποφράδα στιγμή κινδυνεύουμε να βρεθούμε χωρίς Ελλάδα, οπότε και θα διερωτηθούμε  τι νόημα είχε αυτή  η λατρεία του ευρώ;   

7. Υπάρχει, όμως και κάτι ακόμη, και μάλιστα πολύ σοβαρό. Αναφέρομαι στο αναμφισβήτητο γεγονός ότι  όχι μόνο σύσσωμοι οι σοβαροί οικονομολόγοι της υφηλίου και  τα  σχετικά έντυπα κατέληξαν  στο συμπέρασμα   ότι το πρόγραμμα της τρόικας στην Ελλάδα απέτυχε οικτρά και «δεν βγαίνει», αλλά και το ίδιο το ΔΝΤ. Δεν μου επιτρέπεται,ασφαλώς, να υποθέσω ότι  η τρικομματική μας κυβέρνηση δεν πληροφορήθηκε αυτές τις δηλώσεις, που φυσικά ουδεμία σχέση έχουν με το, εκ των υστέρων, βάπτισμα του  μη βιώσιμου χρέους μας σε βιώσιμο.  Πως, λοιπόν, και γιατί εξακολουθούμε αυτή την απάνθρωπη και αδιέξοδη πολιτική λιτότητας, αν και έχει παταγωδώς αποτύχει, και επισήμως αναγνωριστεί; Και πως είναι δυνατόν να έχουν κάποιο νόημα δηλώσεις ότι «δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα αν…» ή «θα πάμε καλά, αν….» ενόσω η μακροοικονομική πολιτική της λιτότητας, όχι απλώς δεν μεταβάλλεται, αλλά γίνεται ακόμη αγριότερη; Πως μπορεί να δικαιολογηθεί η όποιας μορφής  αισιοδοξία για το μέλλον, παρότι συνεχίζεται η ίδια αυτή επικίνδυνη και  καταστρεπτική μακροοικονομική πολιτική της τρόικας;

Τελειώνοντας να πω ότι δέχομαι συνεχή ερωτήματα, που σχετίζονται με τους μνημονιακούς οικονομολόγους της τρικομματικής κυβέρνησης: «μα, καλά,  δεν έχουν επαρκείς γνώσεις οι οικονομολόγοι αυτοί»; Ή  «Δεν καταλαβαίνουν  τι γίνεται»;

Και απαντώ: ουδείς θέτει σε αμφισβήτηση τις όποιες γνώσεις αυτών των μνημονιακών οικονομολόγων. Όμως, το πρόβλημα  δεν είναι οι γνώσεις τους, αλλά το γεγονός  ότι ουδείς τις χρειάζεται, και ουδείς ασχολείται μ’ αυτές. Πράγματι - και δεν νομίζω να υπάρχει αντίρρηση-  ο ρόλος που η τρόικα απαιτεί απ’ αυτούς, είναι η  απλή και πιστή εκτέλεση των εντολών της.

.