Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 16.03.2014

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                                           16.03.2014

Ολοένα συχνότερα τον τελευταίο καιρό,  καθώς η Ελλάδα σύρεται με τρομακτική ταχύτητα  και με εκκωφαντικό κρότο προς το τελευταίο στάδιο της καταστροφής της, σφηνώνεται στο μυαλό μου ένα ερώτημα, το ίδιο πάντοτε,  που  όφειλε από καιρό να  έχει απαντηθεί, αλλά που ωστόσο έμεινε αναπάντητο, μέχρι σήμερα. Η απάντηση, παρότι αυταπόδεικτη, τουλάχιστον  για το συντριπτικό ποσοστό του λαού μας,  φαίνεται  να χρειάζεται επισημοποίηση, για να αποκτήσει  ουσιαστικό ρόλο στη διαδικασία σωτηρίας της χώρας. Η πολυπόθητη αυτή απάντηση, αν εξασφαλιζόταν με τη βοήθεια  ενός δημοψηφίσματος,  πιστεύω ότι θα έθετε οριστικό τέρμα σε αυτή την αέναη διελκυστίνδα  ανάμεσα στους Τροϊκανούς και την Κυβέρνηση,  που αναβιώνει απροκάλυπτα πια  το θέατρο του παράλογου, κάθε  παραμονές  πληρωμών  προς τους δανειστές μας. Η δόση, που δήθεν θα αποτρέψει τη χρεοκοπία –παρότι αυτή αποτελεί πραγματικότητα εφόσον το χρέος μας είναι μη βιώσιμο- δίδεται πάντοτε, αλλά αφού προηγουμένως  εξευτελιστεί πλήρως η ελληνική Κυβέρνηση,  η οποία καλώς ή κακώς είναι εκπρόσωπος όλων ημών. Ειδικότερα, οι κυβερνητικοί μας αναμένουν, επί ώρες, τη σειρά τους προκειμένου να εμφανιστούν,  ως μαθητούδια του δημοτικού  ενώπιον της τρόικας, και εκεί επιπλήττονται, προσβάλλονται και κατηγορούνται από τους υπαλληλίσκους της, επειδή δήθεν στο διαρρεύσαν διάστημα «δεν εκτέλεσαν επαρκώς, τα καθήκοντά τους». Οι δικοί μας αξιωματούχοι, με σκυμμένο ευλαβικά το κεφάλι, δεν τολμούν να αντιμιλήσουν, και άρα παραδέχονται  πλήρως την ενοχή τους. Εκλιπαρούν, όμως, με όλες τους τις δυνάμεις, να  ελεηθούν και τη φορά αυτή,  δηλαδή να πάρουν  τη δόση τους. Ταυτόχρονα, σε κατάσταση πλήρους εξαθλίωσης, οι άνθρωποι που εκπροσωπούν την Ελλάδα,  υπόσχονται ότι, ναι,  στο μέλλον θα είναι πιο υπάκουοι,  πιο υποταγμένοι στις διαταγές των Τροικανών,  πιο υπεύθυνοι, και πιο αποτελεσματικοί….φθάνει να δοθεί η δόση.

Αλλά, περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται; Για ποια καθήκοντα, που δεν εκπληρώθηκαν στο ακέραιο, εγκαλούνται οι κυβερνητικοί μας, και πως υπόσχονται να επανορθώσουν στο μέλλον;

 Τα βασικά καθήκοντα της ελληνικής κυβέρνησης, απέναντι στην τρόικα είναι  σαφή, απλούστατα και αριθμητικά περιορισμένα. Οφείλουν, καταρχήν,  οι δικοί μας αρμόδιοι, να επιταχύνουν τις διαδικασίες και να μεγιστοποιήσουν τον αριθμό των απολυομένων, έτσι ώστε να επιτευχθούν οι σχετικές  νόρμες παραγωγικότητας. Πρόκειται για τυφλές απολύσεις, δηλαδή, διόλου δεν ενδιαφέρει  τους Τροικανούς, για το ποιοι και από ποιες, ακριβώς  υπηρεσίες του Δημοσίου  θα απολύονται. Φθάνει, ο αριθμός αυτών που θα εκπαραθυρώνονται κάθε μήνα  να είναι, ακριβώς, αυτός που  έχει οριστεί,  και όχι κατώτερος.  Σε ότι αφορά τον ιδιωτικό τομέα, εκεί  η διαδικασία είναι, ελαφρώς, διαφορετική, δηλαδή ο στόχος της μεγιστοποίησης των απολύσεων επιτυγχάνεται με την άρση όλων συλλήβδην των προστατευτικών μέτρων υπέρ των εργαζομένων, αλλά και με  βίαιες  παρεμβάσεις για μεταβολή των συνδικαλιστικών νόμων. Με τις μεθοδεύσεις αυτές εξασφαλίζονται, αυτόματα, και παράλληλοι στόχοι, όπως λ.χ. η χωρίς διαμαρτυρίες εργασία της Κυριακής, η πρόσληψη για μερική απασχόληση, που ουσιαστικά μεταλλάσσεται σε πλήρη με την ίδια αμοιβή, η υπογραφή των εργαζομένων ότι έλαβαν το δώρο, που όμως….υποχρεούνται να επιστρέψουν κ.ο.κ.

Σε κατάσταση πανικού οι δικοί μας κυβερνητικοί οφείλουν να προχωρήσουν, όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί δήθεν έχουν πολύ καθυστερήσει, σε ακόμη μεγαλύτερες μειώσεις μισθών και συντάξεων, καθώς και στην κατάργηση των αυξήσεων, που προβλέπονται για τις τριετίες. Οι Τροικανοί, πράγματι,  κρίνουν ότι αυτές  οι αυξήσεις δεν χρειάζονται: ο αρχικός μισθός πρόσληψης θα είναι ο ίδιος και στην αποχώρηση από την υπηρεσία.   Ένας δεύτερος σημαντικός τομέας, στον οποίον οι Έλληνες κυβερνητικοί υποχρεώνονται να  αυξήσουν την παραγωγικότητά τους, και να φθάσουν τις νόρμες που έχουν τεθεί,  είναι το ξεπούλημα της Ελλάδας. Υπάρχει ασύγγνωστη καθυστέρηση, κατά τους Τροικανούς, και σε αυτό το θέμα. Η υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης είναι να  ξεπουλήσει τα πάντα, και ουδόλως ενδιαφέρει τους Τροικανούς αν η τιμή πώλησής  τους φθάνει  τόσο χαμηλά όσο και στο 1/10 της πραγματικής τους αξίας  Ακόμη, οι Τροικανοί απαιτούν την ταχύτατη  λήψη σειράς μέτρων, χάρη στα οποία η δημόσια υγεία θα γίνει, όσο γίνεται πιο σύντομα, μακρινή ανάμνηση. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, που αφήνουν, σε καθημερινή βάση, γύρω στους  2000   ασθενείς χωρίς  δυνατότητα πρόσβαση σε δημόσιες υπηρεσίες υγείας, δεν είναι επαρκή, για τους Τροικανούς. Τηρουμένων των αναλογιών, συχνά  οι νόρμες, οι παραγωγικότητες των απολύσεων, η εξαθλίωση των εργαζομένων κλπ, με πηγαίνουν νοητικά σε κάποιες άλλες νόρμες και ανάγκες μεγαλύτερων και ταχύτερων  αποτελεσμάτων: στα στρατόπεδα δολοφονίας ανθρώπων του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Με αυτά και με άλλα, στα πέντε χρόνια της κρίσης χρέους,  αποδεικνύεται ότι  η ελληνική οικονομία  το 2013 έχασε 12 ολόκληρα χρόνια «ζωής της»  επιστρέφοντας σε συνθήκες του 2001 ως εξής:

              2013            2008

ΑΕΠ                 182.1              233.3    (μείωση κατά 51.2 δις. ευρώ)

Κατά κεφ.       12,354            17,374    (μείωση κατά 5,020 ευρώ)

Καταν.νοικ.   128.63             165.75    (μείωση 37.12 δις.ευρώ)

Δημ. Κατ.        31.34              42.34     (μείωση 11 δις. ευρώ)

Επενδύσεις     23.6                 56.0       (μείωση 32.4  δις.ευρώ)

Εξαγωγές        53                   56.2        (μείωση 3.2 δις. ευρώ)

Πηγή: ΕΛΣΤΑΤ

Και να προσθέσω και την πραγματική ανεργία, που αγγίζει τα 34% (ΓΣΕΕ), αν συνεκτιμηθούν και αυτοί που εργάζονται λίγες ώρες την εβδομάδα, αλλά που εκλαμβάνονται ως απασχολημένοι.

Αυτά είναι,  συνοπτικά, σε όλους τους καίριους τομείς, τα αποτελέσματα της τροικανής πολιτικής στην Ελλάδα. Δηλαδή, αναμφίβολα, μια Βιβλική  καταστροφή. Και έστω και αν δεχθούμε ότι η περίφημη ανάπτυξη θα αρχίσει το 2015 –κάτι που αμφισβητούν όλοι σχεδόν οι σοβαροί αναλυτές- θα χρειαστούν δεκαετίες για να επανέλθει η ελληνική οικονομία στις συνθήκες του 2008.

Επανέρχομαι, λοιπόν, στο ερώτημα που θεωρώ καίριο, τώρα περισσότερο από ποτέ, και  που επιβάλλεται  να τεθεί στον ελληνικό λαό με τη μορφή  δημοψηφίσματος:

«Πιστεύετε ότι τα μέτρα που μας επιβάλλει η τρόικα είναι για τη σωτηρία μας»;

Και προκαταλαμβάνοντας την υποθετική, προς το παρόν απάντηση του ελληνικού λαού, θα έλεγα ότι το ποσοστό των ακραίως αφελών, αλλά και όσων έχουν, προφανώς,  ειδικής ή σκοτεινής φύσης συμφέροντα, δεν μπορεί –θα εκτιμούσα, χωρίς  φυσικά να έχω αποδείξεις γι’ αυτό-  να  υπερβεί το 7-10%.

Με τόσο συντριπτική πλειοψηφία, στο παραπάνω ερώτημα, η συνέχιση    εφαρμογής των  Μνημονίων, παλαιότερων και του νέου που έρχεται,  θα  ήταν οξύμωρο σχήμα, θα ήταν εναντίον της  στοιχειώδους λογικής.    Θα έπρεπε, συνεπώς, εναγωνίως και κατεπειγόντως να αναζητηθούν άλλες οδοί αντιμετώπισης και εξόδου από την κρίση.

Αλλά και το συχνά επαναλαμβανόμενο επιχείρημα ότι «κάθε άλλη λύση θα είναι χειρότερη» δεν θα ήταν πια σε θέση να υποστηριχθεί, αφού τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο απειλητικό, για έναν λαό, και για ένα Έθνος, από την επιβολή προγράμματος απάνθρωπων θυσιών, που όμως δεν αποβλέπει στη σωτηρία του, αλλά προφανώς στην καταστροφή του.

Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση    και την Ευρωβουλή, ευχής έργο θα ήταν η εμφάνιση ενός νέου κόμματος, που να κατόρθωνε να εξασφαλίσει την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα. Απάντηση, βέβαια, της οποίας δεν θα είχαν προηγηθεί οι γνωστές μεθοδεύσεις πλύσης εγκεφάλου.  Αυτή η απάντηση θα ήταν καταλυτική και θα δρομολογούσε ταχύτατες εξελίξεις, φυσικά προς διαμετρικά αντίθετη  κατεύθυνση από την εγκληματική υπακοή στα Μνημόνια. Το ποσοστό αυτής της απάντησης φρονώ ότι θα συνδυαζόταν, στη συνέχεια, αυτόματα, με το καταποντισμένο ποσοστό συναίνεσης στο ευρώ, σε όλα σχεδόν τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης.

Τι εξελίξεις θα ήταν πιθανές  στη συνέχεια;  Διαζευκτικά :

*Θα αφυπνιζόταν το αίσθημα της Δημοκρατίας, και δεν θα επέτρεπε  τη συνέχιση πολιτικών, στην Ευρώπη, που συγκεντρώνουν ποσοστό συναίνεσης κατώτερο του 50%. Και, ίσως, μια τέτοια εξέλιξη ανάγκαζε την  Ευρώπη να μεταβάλει  ριζικά τη μακροοικονομική της  πολιτική

*Θα επιταχυνόταν ο ρυθμός διάλυσης της Ευρωζώνης και ίσως και της ΕΕ.

*Θα ξεσηκωνόταν οι καταπιεσμένοι με Μνημόνια και λιτότητες λαοί της Ευρώπης και θα απαιτούσαν διαφορετική μεταχείριση.