Παρουσίαση του νέου βιβλίου Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη: Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας, ΙΑΝΟΣ 20. 05. 2014 και ώρα 18.00 στην Αθήνα

Παρουσίαση του νέου βιβλίου Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη: Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας, ΙΑΝΟΣ 20. 05. 2014 και ώρα 18.00 στην Αθήνα


Απόψε παρουσιάζω το 50ό μου βιβλίο. Και θέλω να ευχαριστήσω θερμά καταρχήν τις εκδόσεις ΙΑΝΟΣ του Νίκου Καρατζά, που με τις άξιες συνεργάτισσές του, επιμελήθηκε και αυτό μου το βιβλίο. Οι ευχαριστίες μου πηγαίνουν, στη συνέχεια στους ομιλητές τον Γιώργο Δελαστίκ, τον Νίκο Ιγγλέση και τον συνάδελφό μου Παναγιώτη Ρουμελιώτη, που δέχθηκαν να παρουσιάσουν το βιβλίο, καθώς και τη φίλη μου δημοσιογράφο Δήμητρα Αλεξάκη, για το ζωντανό συντονισμό της εκδήλωσης, που μόνο αυτή ξέρει να κάνει. Οι θερμές μου ευχαριστίες απευθύνονται και σε όλους εσάς που γεμίσατε την αίθουσα. Το ανά χείρας έργο, έχει μια ιδιόμορφη γραφή, καθώς παρακολουθεί, φωτογραφίζοντας βήμα προς βήμα, τις διάφορες φάσεις της οικονομικής μας δολοφονίας, ακριβώς, τη στιγμή που λαμβάνουν χώρα.
Ελπίζω να προφθάσουμε να έχουμε και κάποια συζήτηση αμέσως μετά.

Το καινούργιο μου αυτό βιβλίο πρωτοπαρουσιάστηκε στη Θεσσαλονίκη στις 30 Απριλίου. Δεν θα τονίσω απόψε τα ίδια σημεία που επέλεξα για την πρώτη παρουσίαση. Κατ’ αρχήν θα επικεντρωθώ στο γιατί τα success stories, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματική ελληνική οικονομία που ψυχορραγεί, και γιατί πρόκειται, δυστυχώς, για φαντασιώσεις. Η Ελλάδα είναι μια κατεστραμμένη οικονομία, που χρειάζεται δεκαετίες για να επανέλθει στο επίπεδο πριν από την κρίση. Μόνο η απορρόφηση της, τεραστίων διαστάσεων, ανεργίας της, θα χρειασθεί πάνω από 20 χρόνια, και με την προϋπόθεση της συνεχούς ανάπτυξης με ετήσιο ρυθμό ανώτερο από 4%. Γι αυτό, είναι πραγματικά, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ενδιαφέρον, και θα πρόσθετα και χωρίς σοβαρότητα, οι συνεχείς κυβερνητικές εξαγγελίες περί στοιχείων που δήθεν θα μας σώσουν, όπως η έξοδος στις αγορές, το πρωτογενές πλεόνασμα, ο συνωστισμός των επενδύσεων, αλλά και η ανάπτυξη που να την δήθεν έρχεται. Όλες αυτές οι δήθεν σωτηρίες δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το μακροχρόνιο και άλυτο πρόβλημά μας, που είναι η μη βιωσιμότητα του χρέους μας. Αυτή η αδυναμία αντιμετώπισης του χρέους μεταφράζεται στη βεβαιότητα ότι, μέχρι την αποπληρωμή του 75% του, - δηλαδή σε χρόνο που δεν θα ζουν ούτε τα τρισέγγονά μας-, θα εξακολουθούμε να είμαστε σε κατάσταση εξαθλίωσης και δουλοποίησης. Λίγα λόγια για τα success stories:
-Αυτό το οιονεί πρωτογενές πλεόνασμα, που είναι μια αιμοσταγής φούσκα από ελληνικό αίμα, στο οποίο ωστόσο αποδόθηκαν υπερφυσικές ιδιότητες, προήλθε από ανεξέλεγκτες δόσεις δημιουργικής λογιστικής. Η αγαστή συνεργασία, της Κομισιόν σ’ αυτές τις αλχημείες, εξηγείται φυσικά από την αγωνία της να εμφανίσει, πάση θυσία θετικά αποτελέσματα από την εφαρμογή της, απάνθρωπων διαστάσεων, νεοφιλελεύθερης πολιτικής της στην Ελλάδα. Έτσι, μπόρεσε να μεταλλαχτεί σε πλεόνασμα ένα έλλειμμα, που ήταν το υψηλότερο των τελευταίων ετών, και της τάξεως των 23 δισεκ. Ευρώ. Φυσικά, δεν πρόκειται για ορθόδοξο πρωτογενές πλεόνασμα, αφού επιπλέον προέρχεται από ΑΕΠ που καταποντίζεται. Και επιπλέον. οι κυβερνητικοί διθύραμβοι προκαλούν θλίψη, αλλά και οργή, καθώς αναφέρονται σε αποτέλεσμα που προήλθε από απύθμενη εξαθλίωση του ελληνικού λαού. Με ειρωνείες, που ήταν φυσικά αναμενόμενες, υποδέχθηκε μεγάλο μέρος του σοβαρού διεθνούς Τύπου τους κυβερνητικούς ενθουσιασμούς. Ενδεικτικά αναφέρω τον Χανς-Βέρνερ Ζιν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (Ifo) του Μονάχου, κατηγορεί την τρόικα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για «παραπλάνηση της κοινής γνώμης», σχετικά με το ανύπαρκτο πρωτογενές πλεόνασμα. Εξάλλου, καταιγισμός έγκριτων ξένων εντύπων διαπιστώνει το ελληνικό αδιέξοδο, καθώς και τις φρούδες ελπίδες, σχετικά με το πρωτογενές πλεόνασμα, και κάνουν λόγο για «ισόβια ελληνική κρίση» (Wall Street Journal, Bloomberg, New York Times κ.ά.)
-Ο δεύτερος λόγος των πρόσφατων προεκλογικών κυβερνητικών πανηγυρισμών αφορά στην «έξοδο στις αγορές», που δήθεν σηματοδοτεί επάνοδο της αξιοπιστίας μας. Ωστόσο, οι πραγματικές ερμηνείες σχετικά με την έξοδο είναι πολύ διαφορετικές: όπως η επάνοδος της γενικότερης στροφής των επενδυτών προς την ανάληψη κινδύνων, η βραχυχρόνια διάρκεια των ελληνικών ομολόγων που αποκλείει τον κίνδυνο χρεοκοπίας, η ελπίδα κάποιας διευθέτησης του χρέους από την ΕΕ, αλλά και η τελικά πολύ υψηλή απόδοση των ελληνικών ομολόγων, που φθάνει στο 6.5% αν υπολογιστεί και το 1.5% περίπου του αντιπληθωρισμού. Επιτόκιο, λοιπόν, 6.5% στις πλάτες του ελληνικού λαού, απλώς, για το θεαθήναι, ενώ θα μπορούσαμε να δανειστούμε από την ΕΚΤ με επιτόκιο γύρω στο 1%. Να συνειδητοποιήσουμε ότι η λύση για την Ελλάδα δεν είναι ο συνεχής δανεισμός της. Αυτός είναι η καταστροφή της, και όπως όλα δείχνουν, σ ’αυτόν μας σπρώχνουν οι εταίροι μας, έτσι που να μη μπορέσει ποτέ η Ελλάδα να σηκώσει κεφάλι. Και για να επανέλθω στη δήθεν αξιοπιστία που δήθεν κέρδισε η Ελλάδα. Αναφέρομαι σε μια είδηση που κυκλοφόρησε ελάχιστα, το ότι δηλαδή οι 4 μεγαλύτερες ελληνικές τράπεζες αναγκάστηκαν να πληρώσουν μέχρι και 300 εκατομ. ευρώ σε γνωστές τράπεζες επενδύσεων του διεθνούς στερεώματος, όπως Goldman Sachs, JPMorgan, Barclays κλπ προκειμένου να αγοράσουν αξιοπιστία για να επιτύχουν την απαραίτητη κεφαλαιοποίησή τους, δεδομένου ότι οι μακροχρόνιοι ελληνικοί τίτλοι βρίσκονται ακόμη ριγμένοι στην κατηγορία των «κερδοσκοπικών». Ένας από τους κυριότερους λόγους της μη αξιοπιστίας των ελληνικών τραπεζών είναι το απειλητικά υψηλό ποσοστό των κόκκινων δανείων τους.
-Η τρίτη αιτία των ιαχών νίκης της Κυβέρνησης είναι ο δήθεν συνωστισμός επενδυτών. Βεβαίως, για όσους γνωρίζουν, έστω και ελάχιστα, τα κριτήρια προσέλκυσης των ΑΞΕ γνωρίζουν ότι η Ελλάδα ουδόλως τα πληροί. Δεν πρόκειται, συνεπώς, για επενδύσεις και επενδυτές, αλλά για κερδοσκοπικά κοράκια, τα οποία επείγονται να αποκτήσουν τον πλούτο της Ελλάδας, στο 10% αν είναι δυνατόν της αξίας του. Η Ελλάδα ξεπουλιέται, απ’ άκρη σε άκρη, και είναι η τραγικότερη συνέπεια του εθνικού μας δράματος. Αν, με κάποιο τρόπο, δεν διακοπεί αυτό το ξεπούλημα, η Ελλάδα είναι χαμένη.
-Και τέλος, ο τέταρτος λόγος των κυβερνητικών ενθουσιασμών είναι η ανάπτυξη. Μας την είχαν, βέβαια, αναγγείλει από το 2010, αλλά το 2014 οι αρμόδιοι είναι σίγουροι πια ότι έφθασε. Δυστυχώς, με βάση τις προβλέψεις διεθνών οργανισμών, το 2014 θα έχουμε ύφεση, το ίδιο και το 2015, και ελπίδα μιας χλωμής ανάπτυξης ίσως το 2016. Οπωσδήποτε, παραμένοντας, στο ανθυγιεινό μνημονιακό περιβάλλον, είναι αδύνατη η ανάπτυξη, εφόσον έστω και η απίθανη πραγματοποίηση ενός χαμηλού αναπτυξιακού ρυθμού μαζί με το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα, αν υπάρχει φυσικά, θα πηγαίνουν αυτούσια στους δανειστές. Δεν υπάρχει, συνεπώς, σωτηρία για την πατρίδα μας με τα Μνημόνια, γιατί χρειαζόμαστε ταχύρυθμη ανάπτυξη, που να ξεπερνά τα 4.5-5% ετησίως, και το προϊόν της κατά το μεγαλύτερο τμήμα του να παραμένει στη χώρα ανατροφοδοτώντας τη συνέχειά της. Μπορεί, ωστόσο, κάποιοι να αναρωτηθούν: και τι μας εμποδίζει να έχουμε ταχύρρυθμη ανάπτυξη με το ευρώ και μέσα στην Ευρωζώνη; Θα πρόκειται, όμως, περί καθαρής ουτοπίας. Αρκεί, να υπενθυμίσω ότι από το 2007 ως και το 2013 η Ευρωζώνη κατέγραψε κατά μέσο όρο μείωση του ΑΕΠ της κατά 0.3%, ενώ μόνο η Γερμανία και το Βέλγιο πραγματοποίησαν αναιμικές αυξήσεις. Και, επιπλέον, στους κόλπους της Ευρωζώνης, υπάρχουν 19,2 εκατομμύρια άνεργοι, ενώ στην ΕΕ 26,6 εκατομμύρια αναζητούν εργασία, και δεν είναι δυνατόν να απορροφηθούν. Με τη στραγγαλιστική αυτή λιτότητα, που δυστυχώς, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του ευρώ, αποκλείεται ταχύρυθμη ανάπτυξη. Γι αυτό και το ευρώ είναι ένα άρρωστο νόμισμα. Τώρα, ο μεγάλος κίνδυνος για την Ευρώπη, είναι ο αντιπληθωρισμός, που είναι ήδη προ των πυλών. Πρόκειται για κατάσταση απείρως πιο επικίνδυνη από τον πληθωρισμό, η καταπολέμησή της είναι δυσχερέστατη και απαιτεί μακροχρόνιες προσπάθειες, ενώ οι συνέπειές της είναι βαθειά ύφεση και ανεξέλεγκτη ανεργία.
Στην πρόσκληση για την αποψινή εκδήλωση, προσπάθησα να συγκεντρώσω την πεμπτουσία, αν έτσι μπορώ να το πω, του νέου μου βιβλίου, σε ένα και μοναδικό ερώτημα: «το αν, δηλαδή, η πολιτική της τρόικας αποβλέπει στη σωτηρία της Ελλάδας, ή αντιθέτως την οδηγεί στην καταστροφή». Να υπενθυμίσω, λοιπόν, ότι το 2009 το ελληνικό χρέος ήταν περίπου βιώσιμο, και έγινε απελπιστικά μη βιώσιμο, ακριβώς, εξαιτίας των παρανοϊκών, ας μου επιτραπεί να πω, μέτρων της τρόικας. Και αυτή είναι η αυταπόδεικτη απάντηση στο κύριο ερώτημα της αποψινής πρόσκλησης, αν δηλαδή τα Μνημόνια αποσκοπούν στη σωτηρία μας ή μας σέρνουν στην καταστροφή: 120% το χρέος στο ΑΕΠ το 2009 και 178% το 2013, σε πείσμα των γενοκτονικών μέτρων τα 5 τελευταία χρόνια. Πως, λοιπόν να υποστηριχθεί σοβαρά η ύπαρξη καλών προθέσεων της τρόικας. Αλλά, και αν υπήρχε, έστω και η ελάχιστη αμφιβολία σχετικά με τις προθέσεις της, αυτή εξανεμίστηκε εντελώς, από τη στιγμή που αν και αναγνωρίστηκε, επίσημα, το λάθος του ΔΝΤ, που προκάλεσε ύφεση μέχρι και 200% ανώτερη της προγραμματισμένης, η μοναδική αντίδραση των εταίρων μας ήταν η προτροπή: « συνεχίστε με τις μεταρρυθμίσεις». Δηλαδή, με άλλα λόγια, αυτοκτονήστε ομαδικά.! Για να αναφερθώ στη διαπίστωση του γνωστού δημοσιογράφου των Financial Times, του Wolfang Munchau «Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε ανάκαμψη, αλλά ούτε σε ύφεση. Η Ελλάδα έχει καταρρεύσει». Αλλά και σε πρόσφατα δημοσιεύματα της εφημερίδας Le Monde με τίτλο: Το «success story» δεν είναι ορατό στους δρόμους της Αθήνας», και «Η Ελλάδα πάει καλύτερα αλλά όχι οι Έλληνες». Αλλά, και να αναφερθώ και στις σχετικές αποκαλύψεις του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ότι δηλαδή ήταν εκ των προτέρων γνωστός ο αδιέξοδος χαρακτήρας του προγράμματος, που μας επέβαλε η τρόικα, οπότε, πρόκειται για προμελετημένο έγκλημα, κάτι άλλωστε που αναγνώρισε και η Wall Street Journal. Και να προσθέσω τις, όντως, ανατριχιαστικές πληροφορίες της Financial Times, για το πώς σώθηκε το ευρώ στις Κάννες, όπου θα έπρεπε να είχαν κλάψει οι Έλληνες αντί της κυρίας Μέρκελ.
Και, φυσικά, σε πείσμα των επίσημων διαβεβαιώσεων, το τρίτο Μνημόνιο, που έχει ήδη ψηφιστεί, ασχέτως αν διατηρήσει το ίδιο όνομα ή βαπτιστεί με διαφορετικό, είναι καθοδόν, με νέες περικοπές συντάξεων, με εντατικοποίηση της ζουγκλοποίησης της αγοράς εργασίας, . με μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, κατά 15%, με πιθανή αύξηση του ΦΠΑ, και με ακόμη πιο εγκληματικούς περιορισμούς στο κράτος πρόνοιας.
Είναι, ή πρέπει να είναι σαφές ότι οι εταίροι μας δεν θέλουν διευθέτηση του χρέους, καθώς επιδιώκουν διαιώνιση της εξάρτησής μας ως αποικίας χρέους. Αντιθέτως, επιμένουν να μας δώσουν και νέο δάνειο, και άλλο και άλλο, και κάθε φορά να αυξάνονται οι Ιφιγένειες που υποχρεωνόμαστε να προσφέρουμε ως αντάλλαγμα. Στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, επισημαίνεται με σαφήνεια η ανάγκη νέου (τρίτου) Μνημονίου, ενώ προβλέπεται ότι οι χρηματοδοτικές ανάγκες για το 2015 και 2016 θα ανέλθουν σε 25,1Ε και 18,6Ε δισ. ευρώ, αντίστοιχα. Και θα υπάρχουν εσαεί ανάγκες δανείου, εφόσον η Ελλάδα θα πορεύεται εντός Μνημονίων, χωρίς ανάπτυξη και συνεπώς με καταποντιζόμενο ΑΕΠ. Να προσθέσω ότι οι εταίροι μας απορρίπτουν τη λύση νέου κουρέματος για να μη θιγούν οι χώρες της Ευρωζώνης το ΔΝΤ και ο ΕΜΣ , που όλοι μαζί κατέχουν ομόλογα αξίας 251 δις. ευρώ από το συνολικό μας χρέος, που ανέρχεται σε 322 δις. Ακούστε, σχετικά, τη δήλωση του Γερμανού οικονομολόγου Ντρικ Μιούλλερ σε πρόσφατη συνέντευξή του για την Ελλάδα στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Focus, ως εξής: «Και, τουλάχιστον τώρα, τίθεται αναπόφευκτα το ερώτημα: τι παιχνίδι παίζεται εδώ; Αφήνουμε την ελληνική οικονομία να εξαντληθεί μέσω δρακόντειων πακέτων λιτότητας και τη χρηματοδοτούμε με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να μην πληγούν οι παλαιοί δανειστές. Χάνονται δισεκατομμύρια ευρώ σε φορολογικά χρήματα για συμφωνίες χωρίς επιστροφή και στην αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα διαθέτει κοιτάσματα πολλαπλάσια του όγκου του χρέους της». Νομίζω χρήσιμο να θυμηθούμε και να συσχετίσουμε κάποιους αριθμούς, που διευκολύνουν την κατανόηση της συμπεριφοράς των εταίρων μας απέναντί μας:
1.Το κυρίως χρέος μας ανέρχεται σε 163,7 δισεκ.ευρώ, αλλά όμως οι τόκοι είναι περισσότεροι από το κυρίως χρέος και είναι 168,4 δις.ευρώ. Από την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού του 2014 προκύπτει ότι κατά την περίοδο 1992-2013, τα τελευταία 21 χρόνια δηλαδή, οι δαπάνες εξυπηρέτησης χρέους της Κεντρικής Διοίκησης ανήλθαν στο αστρονομικό ποσόν των 563 δισ. ευρώ! Και στο ποσόν αυτό δεν περιλαμβάνονται άλλα 288 δισ. ευρώ που καταβλήθηκαν για εξόφληση βραχυπρόθεσμων τίτλων. Τι άλλη μορφή μπορεί να έχει ένα χρέος επαχθές και απεχθές;
2. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης δαπάνησαν συνολικά 1,6 τρισεκατομμύρια ευρώ για να στηρίξουν τις τράπεζες τους από το ξέσπασμα της χρηματοοικονομικής κρίσης το 2008 και μέχρι τα τέλη του 2011. Η κρατική αυτή βοήθεια προς τις ευρωπαϊκές τράπεζες αγγίζει το 13% του ΑΕΠ της ΕΕ. Το ελληνικό χρέος, αντιθέτως είναι γύρω στο 2.5% του συνολικού ευρωπαϊκού δημόσιου χρέους. Ωστόσο ανθρώπινη λύση δεν ήταν δυνατόν να μας εξασφαλίσουν οι εταίροι μας.
3.Από τον Μάρτιο του 2010 ως και τον Ιούνιο του 2013 δόθηκαν στην Ελλάδα 206,9 δισεκ.ευρώ. ενώ τα έσοδα από φόρους για την ίδια περίοδο ανέρχονται σε 227 δις.ευρώ. Εξάλλου, οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις του δημοσίου, για ολόκληρη την τετραετία δεν ήταν παρά 82 περίπου δισεκ ευρώ. Συνεπώς, ουδόλως ανταποκρίνεται στα πράγματα η συνεχής επίκληση των κυβερνώντων ότι χωρίς νέο δάνειο αδυνατούν να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις. Και τώρα από τα 206.9 δισεκ. Ευρώ της βοήθειας, που έλαβε η χώρα μας για την τετραετία, το 50% πήγε αυτούσιο στους δανειστές, το 28% στην ανακεφαλαίωση των τραπεζών, ενώ το υπόλοιπο 22% πήγε ενδεχομένως στο δημόσιο προϋπολογισμό ή οπωσδήποτε δεν είναι δυνατός ο προσδιορισμός της χρήσης του.
Απόλυτο, συνεπώς, αδιέξοδο, αν παραμείνουμε με τα Μνημόνια, την επιτήρηση ή όπως αλλιώς θα την ονομάσουμε. Και να σημειώσω ότι η προσπάθεια των εταίρων μας, δηλαδή της Γερμανίας, που μόνη αυτή εκπροσωπεί την ΕΕ-ευρωζώνη και αποφασίζει γι’ αυτήν, να μας κρατήσει στο ευρώ δεν είναι, ασφαλώς επειδή μας αγαπά, αλλά επειδή:
*1ον Σύμφωνα με σχετικά πρόσφατη έρευνα του Ιδρύματος Μπέρτελσμαν, χωρίς το ευρώ, η αύξηση του γερμανικού ΑΕΠ θα ήταν, ετησίως κατώτερη, κατά 0.5%. Η ωφέλεια αυτή προέρχεται σε αποφασιστικό βαθμό από την υποτίμηση της συναλλαγματικής της ισοτιμίας, που από το 1999 εκτιμάται σε 23%, ενώ την ίδια περίοδο στην υπόλοιπη Ευρωζώνη διαπιστώνεται αύξηση της τάξης του 7% σε σχέση με αυτήν που θα έπρεπε να είχε επικρατήσει. Eξ’ου και το τεράστιο εμπορικό της πλεόνασμα, με αντίκρισμα το εξίσου τεράστιο εμπορικό έλλειμμα του ευρωπαϊκού Νότου.
*2ονΗ αποχώρηση κράτους-μέλους από την Ευρωζώνη συνδέεται με άμεσο κίνδυνο διάλυσής της και αρκετές μελέτες αναβιβάζουν το κόστος, από πιθανή έξοδο της Ελλάδας, σε 1Ε τρισεκατομμύριο, που προβλέπεται ότι κυρίως θα βαρύνει τη Γερμανία.

Με τις συνθήκες αυτές, και εφόσον τίποτε δεν αλλάξει η επιστροφή στη δραχμή, αποτελεί, κατά την κρίση μου μονόδρομο. Οι λεπτομέρειες αυτής της μετάβασης είναι πολύ δύσκολο να καθοριστούν εκ των προτέρων, αλλά επιβάλλεται να λάβει χώρα σοβαρή μελέτη, ώστε οι δυσμενείς επιπτώσεις να ελαχιστοποιηθούν στο μέτρο του δυνατού, και οι κίνδυνοι να αντιμετωπιστούν όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά. Θα είναι μια δύσκολη, προς πολύ δύσκολη περίοδος που θα διαρκέσει από 8-14 μήνες. Στη συνέχεια, αν εξέλθουμε σώοι, η Ελλάδα, μετά από τη φοβερή αυτή ύφεση των 6 και πλέον ετών θα μπορεί να μαζεύει λουλούδια, που θα φυτρώνουν στους βράχους της. Βέβαια…βέβαια, για όλα αυτά χρειαζόμαστε ηγέτη, και ας ευχόμαστε να εμφανιστεί.

Τελειώνω διαβάζοντάς σας ένα απόσπασμα από συνέντευξη του πολύ γνωστού στην Ελλάδα δημοσιογράφου-ερευνητή-οικονομολόγου, και συγγραφέα. Γκρεκ Πάλαστ, στην Ιωάννα Νιαώτη. Αφορά τη δραχμή μας και θα έλεγα ότι με εκφράζει απόλυτα:
Ερώτηση:…..πρακτικά, ποιος είναι ο δρόμος για την αντιστροφή του κλίματος στην Ελλάδα;
Απάντηση: Η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, γιατί το ευρώ εγκατέλειψε την Ελλάδα. Είδαμε την Αργεντινή να εγκαταλείπει το αμερικανικό δολάριο και ο ουρανός παρέμεινε στη θέση του. Η Ελλάδα είναι ήδη κατεστραμμένη. Με ρωτάτε, δηλαδή, εάν είναι καλή ιδέα να πηδήξετε έξω από ένα κτήριο που καίγεται; Πραγματικά είναι λογικό να ανησυχείτε για το τι θα συμβεί όταν πηδήξετε, αλλά εάν μείνετε μέσα, θα καείτε ζωντανοί. Δυστυχώς, η Ελλάδα περίμενε και άργησε να κάνει την απόδραση, όμως ακόμη και τώρα είναι αναγκαίο να εγκαταλείψετε το ευρώ.