ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ

ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Πρώην πρύτανης και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Α) Σχετικά με   τη συνέντευξη Τύπου στο Παρίσι (ΣΥΝ 1)

----------------------------------------------------------

Οι εντυπώσεις μου από την συνέντευξη Τύπου της 29.01.2015 στο Παρίσι, που οργανώθηκε  με αφορμή την κυκλοφορία, στα γαλλικά, του νέου μου βιβλίου, με τίτλο «Η εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας   και η διέξοδος: η δραχμή» από τις εκδόσεις L’Harmattan,    συνοψίζονται ως εξής:

1. Είναι, καταρχήν, πρόθυμοι (οι δημοσιογράφοι που έδωσαν συνέχεια στην πρόσκληση του Ινστιτούτου POMONE και που απηχούν την κοινή γαλλική γνώμη) να συμφωνήσουν ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί  στην Ευρώπη η  δογματική πολιτική οικονομικής συρρίκνωσης/λιτότητας, που έφερε στην Ελλάδα  ανθρωπιστική κρίση, και  στο σύνολο της Ευρώπης στασιμότητα, ανισότητες και περιορισμό της δημοκρατίας. Ωστόσο, δεν διαθέτουν   σχέδιο εξόδου από τη λιτότητα, παρότι  φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει ότι και η Γαλλία βρίσκεται ήδη στην ίδια τροχιά θανάτου, που έφερε την Ελλάδα στην καταστροφή.
2. Φοβούνται τη λύση της διαγραφής του ελληνικού χρέους, για δύο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι η αντίθεση της γαλλικής κοινής γνώμης, αφότου κυκλοφόρησε το αποτέλεσμα σχετικής εκτίμησης, που ανεβάζει το κόστος αυτής της διαγραφής σε 750^Ε  για κάθε Γάλλο. Και ο δεύτερος λόγος αναφέρεται στην οιονεί βεβαιότητα της γενικευμένης απαίτησης  μιας τέτοιας λύσης για ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο, οπότε το τεράστιο χρέος  κυρίως της Ιταλίας, και όχι μόνο, προκαλεί τρόμο και απορρίπτει τη λύση της διαγραφής, παρότι το ελληνικό χρέος είναι κατώτερο του 4% του συνολικού ευρωπαϊκού.
3. Έχουν πλήρως συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που περικλείει, για ολόκληρη την Ευρώπη, η συνεχής και χωρίς ελπίδα ανόρθωσης ελληνική περίπτωση, αν παραμείνει με τα μνημόνια και την τρόικα, και θα ήθελαν να υιοθετήσουν μια λύση σωτηρίας της, που όμως να μην είναι η διαγραφή του χρέους.
4. Ο ημερήσιος και περιοδικός Τύπος της Γαλλίας  αντιμετώπισε την νέα ελληνική κυβέρνηση με ένα κράμα (ανάλογα με  την τοποθέτηση του κάθε εντύπου) σοβαρότητας,  αμηχανίας,  ελπίδας ότι θα μπορούσε να βοηθήσει την Γαλλία να απαλλαχθεί από την πολιτική λιτότητας και συχνά  χιούμορ. Δεν διέκρινα, ωστόσο, ανησυχία ή φόβο,  στα πολυάριθμα άρθρα  που αφορούσαν  τη νέα ελληνική κυβέρνηση, αλλά ούτε  περιφρόνηση ή διάθεση εκ των προτέρων απόρριψης της οποιασδήποτε ελληνικής πρότασης για έξοδο από την κρίση.
5. Η γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε οι διαπραγματεύσεις να επικεντρωθούν στη λανθασμένη συνταγή διάσωσής μας, που αποδεικνύεται  περίτρανα από την σχετική ομολογία του Olivier Blanchard, στις αρχές του 2013, από την ολοκληρωτική αποτυχία του  προγράμματος passe-partout του ΔΝΤ οπουδήποτε έχει εφαρμοστεί, αλλά και από τα τραγικά αποτελέσματα μιας αναμφισβήτητης ανθρωπιστικής καταστροφής, που είναι εμφανή στη χώρα μας, με την πρώτη ματιά. Και, βεβαίως, στις τραγικές αυτές ώρες η υπενθύμιση των χρεών της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, που υπερκαλύπτουν το χρέος μας, καθώς και της διαγραφής του μεγαλύτερου τμήματος του γερμανικού χρέους το 1953, αν και είχε προκαλέσει το αιματοκύλισμα της Ευρώπης, καλόν θα ήταν  να επαναλαμβάνονται  συνεχώς και με κάθε ευκαιρία.

Β) Για τη διαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους

--------------------------------------------------------------------------------------

    1) Η  φθονερή μεμψιμοιρία  του ελληνικού είναι

Παρότι είναι πολύ νωρίς για την εξαγωγή συμπερασμάτων, σχετικά με το βαθμό επιτυχίας (ή αποτυχίας) της  νέας ελληνικής κυβέρνησης, από τη δύσκολη εκστρατεία της για τη σωτηρία της χώρας, επείγομαι να αναφερθώ στα επόμενα ολίγα:

*Ουδείς σοβαρός Έλληνας πολίτης  θα ήταν λογικό να ελπίζει ότι η νέα κυβέρνηση θα έβρισκε «ανοικτές θύρες» για το σχέδιό της να θέσει τέρμα στην αδιέξοδη κατάσταση των πέντε τελευταίων ετών, που εξαθλίωσε την οικονομία και την κοινωνία μας. Και το σπουδαιότερο, να υπενθυμίσω ότι  σε πείσμα των  φαιδρών success stories δεν υπήρχε η ελάχιστη πιθανότητα εξόδου από την κρίση, αν εξακολουθούσαμε να παραμένουμε  στο θανατηφόρο περιβάλλον των  μνημονίων και να υπομένουμε με  δουλικότητα τις καταστρεπτικές    εμπνεύσεις της  Τρόικας. Το γνωρίζαμε, συνεπώς, ή έπρεπε πάντως να το γνωρίζουμε ότι το έργο της νέας κυβέρνησης θα είναι  εξαιρετικά δύσκολο και με αβέβαια έκβαση, σε μια Ευρώπη που καταδυναστεύεται από τη Γερμανία, και που στο πλαίσιο της οποίας τα επί μέρους κράτη, αν και δεινοπαθούν από    δογματική πολιτική λιτότητας, φοβούνται ωστόσο να ορθώσουν ανάστημα. Και ενώ για την Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία ελπίδα βελτίωσης μιας αφόρητης κατάστασης που μας οδηγεί με βεβαιότητα στην εξαφάνιση, και ενώ θα ήταν αυτονόητη η εθνική ομοψυχία, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων του καθενός μας, η εικόνα μας τις δύσκολες αυτές ώρες είναι, πέρα από κάθε δυνατή περιγραφή  απλώς  απαράδεκτη.

*Πως, ακριβώς, αντιδρούμε στις, όντως, υπεράνθρωπες προσπάθειες της νέας (και ναι, άπειρης) κυβέρνησής  μας και πως αποκαλύπτουμε την αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε  ότι  βρισκόμαστε στο μέσον ενός αδυσώπητου οικονομικού πολέμου, από τον οποίον είτε θα βγούμε μερικώς νικητές, είτε για δεκαετίες παρίες της Ευρώπης;; Παρότι ο Αρμαγεδδών μας προσπέρασε, και δεν έπεσε ο ουρανός να μας πλακώσει, μετά τις εκλογές, όπως είχαν προβλέψει οι Κασσάνδρες της ήδη αντιπολίτευσης, και μάλιστα δεν μας έλειψε ούτε το…..χαρτί τουαλέτας (!!!), αυτά που συμβαίνουν είναι θλιβερά, και θέλω να πιστεύω ότι δεν εκφράζουν τον ελληνικό λαό. Διότι, με βαθύτατη συντριβή  ακούω και βλέπω πολλούς συμπατριώτες μας να καιροφυλακτούν για την ανακοίνωση κακών ειδήσεων, από το μέτωπο των διαπραγματεύσεων, να μην αναγνωρίζουν τίποτε το θετικό στις τιτάνιες προσπάθειες των κυβερνητικών αρμοδίων να επιτύχουν   μια λιγότερο γενοκτονική συμφωνία με τους δανειστές, και με χαιρεκακία  να  συμπεραίνουν ότι «είχαν δίκαιο που δεν ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ». Επιτέλους, πρέπει να βάλουμε εμείς οι ίδιοι τέλος σ’ αυτή την εθνική κατάπτωση. Οι δανειστές δεν θα έπρεπε να  ανακαλύψουν ούτε   έναν Έλληνα, ούτε   μια Ελληνίδα, που να τους αναγνωρίζει άμεσα ή έμμεσα δίκαιο στις εθνοκτονικές εμμονές τους. Και τέτοιοι είναι όσοι «Έλληνες»   αρνούνται να συγχωνευθούν με τη  γροθιά   εναντίον των παράλογων  απαιτήσεων των δανειστών και που αρνούνται να   στηρίξουν με όποιο τρόπο μπορούν τις διαπραγματευτικές προσπάθειες  των  αρμοδίων. Ας το συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους: αυτές τις  στιγμές, που κρίνεται το μέλλον της πατρίδας μας για πολλά-πολλά χρόνια, δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα, αλλά μόνο Ελλάδα.

2) Η διαπραγμάτευση

Ο νέος έλληνας ΥΠΟΙΚ δεν είναι…παραδοσιακός. Είναι ολίγον περίεργος και ενδυματολογικά εντελώς ανορθόδοξος. Αλλά, πρέπει να ομολογηθεί ότι είναι  άκρως αποτελεσματικός. Και τούτο, ανεξαρτήτως   αποτελέσματος  που είναι εν πολλοίς συνάρτηση της επίδειξης ισχύος της Γερμανίας. Αποτελεσματικός, με το αφ’ υψηλού ύφος του, περιζήτητο και πολύτιμο για  την καταρρέουσα Ελλάδα που ωστόσο με απελπισία αναζητεί τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Αποτελεσματικός, ως οικονομολόγος που ομιλεί για θέματα τα οποία κατέχει απείρως καλύτερα από τους συνομιλητές του. Αποτελεσματικός, όπως ένας από μηχανής Θεός, που εμφανίζεται για να σώσει καταστάσεις, χωρίς ουδόλως να αναμένεται. Εν ολίγοις, ο κ. Τσίπρας έκανε άριστη επιλογή, και πάντοτε ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος, που θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δεν εξαρτάται ούτε από την αξία των επιχειρημάτων, ούτε από το δίκαιο των αιτημάτων μας, αλλά μόνο και αποκλειστικά από την  σκληρή γερμανική οικονομική κατοχή της Ευρώπης.

Το σχέδιο αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους, παρότι δεν περιλαμβάνει τη λέξη «διαγραφή» θα είχε, ωστόσο, τα ίδια σχεδόν αποτελέσματα με τη διαγραφή, αν γινόταν τελικά  αποδεκτό.  Είναι απλό στη σύλληψη, αλλά ταυτόχρονα συγκεντρώνει τις απαραίτητες ιδιότητες για την επιβίωση της Ελλάδας, αυτές μιας σημαντικής  ελάφρυνσης του ασήκωτου βάρους του χρέους, της δυνατότητας  παράλληλης ανάπτυξης,  αλλά και του σεβασμού των υποχρεώσεών μας, απέναντι στους δανειστές, έστω σε βάθος χρόνου.

Η παρουσία του νέου έλληνα πρωθυπουργού απορρέει σεμνότητα, αποφασιστικότητα, αξιοπρέπεια και  σοβαρότητα. Ουδόλως δικαιολογεί το ρηθέν από τον πρώην πρωθυπουργό : «δεν σε κοιτάζω για να μη γελώ». 

Θλιβερή  και αποκρουστική η συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα. Απέναντι στο μικρότερο από 4% του συνολικού ευρωπαϊκού, ελληνικό χρέος, που επιπλέον ουδείς απαιτεί να μην πληρωθεί. Ή αδιάλλακτη αυτή γερμανική στάση θυμίζει, φευ, άλλες εποχές….και πάντως δεν συνάδει με συμπεριφορά μέλους της Ευρώπης προς άλλο ισότιμο μέλος. Αντιθέτως, πρόκειται για συμπεριφορά γίγαντος, που σπεύδει να συντρίψει  σπουργίτη.

Δεν γνωρίζω τι θα αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση. Αλλά, ως Ελληνίδα, θεωρώ ότι θα είναι απαράδεκτη η όποιας μορφής υπαναχώρηση από θέσεις απολύτως δικαιολογημένες, από θέσεις που υιοθετήθηκαν από τον ελληνικό λαό,  και που η επάνοδος σε καταστάσεις χωρίς λογική, χωρίς αποτέλεσμα, χωρίς δικαιολογία θα σημάνει το τέλος μας. Αν, συνεπώς, αποδεικνύεται ότι  είμαστε μέλος μιας λέσχης που αδιαφορεί για την προϊούσα  εξαθλίωσή μας  και για την πορεία μας προς βέβαιη καταστροφή, η μόνη λογική απάντηση θα είναι η άμεση αποχώρησή μας από αυτήν.  Και, προπαντός,  δεν πρέπει να δείξουμε ότι φοβόμαστε αυτή την αποχώρηση, αν υποχρεωθούμε σ’αυτήν.

 Οποιαδήποτε πρόβλεψη, σήμερα, είναι παρακινδυνευμένη. Θα την επιχειρήσω,  ωστόσο. Η στάση της Ευρώπης απέναντί μας συνεχίζει την προεκλογική πολιτική κατατρομοκράτησης μας, παρότι απέτυχε παταγωδώς με το αποτέλεσμα των εκλογών. Θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο  ότι η Ευρώπη δεν αδιαφορεί για την περίπτωση, που η Ελλάδα θα αναγκαστεί να πάρει των ομματίων  της, και να εξέλθει από την ευρωζώνη.  Διότι, γνωρίζει καλώς  ότι, στην περίπτωση αυτή,  σωρεία σοβαρών μελετών καταλήγουν στην ύπαρξη υψηλού κινδύνου διάλυσής της. 

Οι ευρωπαίοι εταίροι μας, μάς  υποχρεώνουν να λάβουμε  μέρος σε μια βάρβαρη αναμέτρηση Γολιάθ και Δαβίδ και όποιος επιβιώσει. Όμως, δεν πρόκειται, εμφανώς, να είναι αυτό το τέλος της διαπραγμάτευσης, παρότι οι Γερμανοί εταίροι μας εμφανίζονται ανένδοτα αρνητικοί για την όποια συνέχεια της.  Οπωσδήποτε αυτή θα συνεχιστεί, αλλά μετά από την προσπάθεια να μας «ψαλλιδίσουν  τα φτερά». Ο τρόπος συνέχειας της διαπραγμάτευσης θα εξαρτηθεί από το κατά πόσον θα μπορέσουν να ψαλλιδίσουν τα φτερά μας.

 Ε, όχι, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιστρέψουμε πίσω στο  σκοτεινό τούνελ. Αλλά, όμως, για να προχωρήσουμε, χρειάζεται ομοψυχία, χρειάζεται Ελλάδα.