ΜΑΡΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ

Εσχάτη προσδοσία (2017)



Ο ελληνικός λαός, που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, με ποσοστό 62%, πληροφορείται μέσα από το ανατριχιαστικό περιεχόμενο αυτού του βίντεο, ότι:
* Η επιλογή του κρίθηκε απαράδεκτη, όχι μόνον από την Κυβέρνηση Συριζανέλ, αλλά και από το σύνολο της μνημονιακής αντιπολίτευσης. Με ψυχική ομοφωνία, λοιπόν, οι νυν και μελλοντικοί κυβερνήτες του ελληνικού λαού συνωμοτούν στην πλάτη του, αναζητώντας εναγωνίως "λύση" για το πως θα ποδοπατήσουν την εκφρασμένη, μέσω της ψηφοφορίας, θέλησή του. Το πως, δηλαδή, και πάντως με ταχύτατες διαδικασίες, για να προλάβουν την αναγγελία των επίσημων αποτελεσμάτων της ψηφοφορίας, θα χαλκεύσουν τη μετάλλαξη του ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
* Εναντίον της λαϊκής θέλησης, συμπαρατάχθηκαν εκείνο το βράδυ, χωρίς αναστολές, (όπως, τουλάχιστον προκύπτει από τις σχετικές δημόσιες εξομολογήσεις του κ. Μεϊμαράκη) εκτός από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, και ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος συναινεί να συνδράμει με το κύρος του την επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού λαού.
* Πράγματι, στις "κρίσιμες εκείνες ώρες", (κατά τα λεγόμενα πάντοτε του κ. Μεϊμαράκη στο πλαίσιο της περί ης ο λόγος συνέντευξης), σύσσωμη η πολιτική ηγεσία ζητά τη συμπαράσταση του προέδρου της Δημοκρατίας, για να συντελεστεί η πρωτοφανής νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος, και να γίνει το ΟΧΙ, ΝΑΙ. Και όπως προκύπτει από τα λεγόμενα του κ. Μεϊμαράκη, η βοήθεια προσφέρθηκε αμέριστη από τους θεσμούς (δηλαδή τους δανειστές) και τους ξένους, που συμμάχησαν με τους πολιτικούς μας, και με τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να διαστρεβλωθεί η βούληση του λαού, να νοθευτεί το εκλογικό αποτέλεσμα, και να μην τολμήσει να σηκώσει κεφάλι ο εξαθλιωμένος λαός. ...

Ο κ. Μεϊμαράκης, έκανε τις παραπάνω αυτές δηλώσεις, χωρίς φόβο και πάθος, και με μεγάλη άνεση όπως φαίνεται στο βίντεο, γιατί ήταν προφανώς πεπεισμένος για την απόλυτη ορθότητά τους (όπως, ακριβώς, και ο Ζαρατούστρας). Περιττό, βέβαια να υπογραμμιστεί ότι ο κ. Μεϊμαράκης δεν εκφράζει μόνο τις προσωπικές του απόψεις, αλλά και αυτές του συνόλου της πολιτικής ηγεσίας του τόπου μας, που συμπίπτουν απολύτως με τις δικές του. Που σημαίνει ότι οι πατέρες του Έθνους δεν έχουν ουδεμία αμφιβολία για το αναφαίρετο δικαίωμά τους να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατο των υπηκόων τους, αδιαφορώντας αν με την ψήφο τους οι υπήκοοι έχουν εκφράσει δυναμικά την κατά 100% διαφορετική προτίμησή τους.
Κάτω από το πρίσμα των δραματικών αυτών γεγονότων, που συνέβησαν το βράδυ του δημοψηφίσματος, μπορούν να εξηγηθούν πολλές εξελίξεις, φαινομενικά ανεξήγητες.
Καταρχήν, υπάρχει σύμπνοια ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, για το ότι τα μνημόνια, και η πιστή εφαρμογή τους, αποτελεί μονόδρομο. Έτσι, διατυπώνονται διάφορες απόψεις, εμφανώς παράλογες, που ωστόσο θεωρούνται εξ' ορισμού ορθές, όπως αναφέρονται αμέσως παρακάτω:
-Ότι, δηλαδή, η σταδιακή υιοθέτηση των ολοένα και πιο εγκληματικών απαιτήσεων των δανειστών, που να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας στις οποίες να έχουν εφαρμοστεί, αναγνωρίζεται ως "πρόοδος".
-Ότι συμφωνούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση, για το ότι η "καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις είναι καταστρεπτική", που σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχόμαστε, χωρίς συζήτηση, όλες τις παράλογες απαιτήσεις των δανειστών και από κοινού μαζί τους να τις επιβάλλουμε ως δήθεν "μεταρρυθμίσεις" στον άμοιρο ελληνικό λαό.
-Ότι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση οραματίζονται την έλευση της ανάπτυξης, που δήθεν παρεμποδίζεται από τις καθυστερήσεις στη διαπραγμάτευση. Το άλλοθι, έτσι, των καθυστερήσεων συσκοτίζει τον σταθερό κατήφορο του συνόλου των αναπτυξιακών δεικτών, καθώς και την Ελλάδα που μετουσιώνεται με ταχύτατους ρυθμούς σε κρανίου τόπο. 
Οι παραπάνω αυτές διαπιστώσεις καταλήγουν, αναπότρεπτα, στο τραγικό συμπέρασμα ότι "το εγκληματικό πρόγραμμα που μας επιβάλλουν οι θεσμοί, είναι δήθεν για το καλό μας"!!!!
Με τις συνθήκες αυτές, που δεν συναντιούνται ούτε σε τριτοκοσμικές οικονομίες, με δικτατορικό καθεστώς, αναρωτιέται κανείς σε ποιά υπόληψη και σε τι σεβασμό μπορεί να ελπίζει να συγκεντρώσει, στον ευρωπαϊκό και διεθνή στίβο, η Ελλάδα μας, της οποίας οι ηγέτες αδίστακτα επαίρονται, και μάλιστα δημόσια, για το ότι ήταν απαραίτητο να μεταλλάξουν το ΟΧΙ της λαϊκής θέλησης σε ΝΑΙ "επειδή με το ΟΧΙ η Ελλάδα πήγαινε στα βράχια", (ενώ προφανώς με το ΝΑΙ θα σωζόταν!). Αλλά, και τι εμπιστοσύνη να μπορεί να κερδίσει, διεθνώς, η κατακαημένη Ελλάδα, όταν θεωρείται από τους ίδιους τους ηγέτες της ανάξια να έχει δική της γνώμη και γι' αυτό οφείλει να υφίσταται τις μαρτυρικές λύσεις που της επιβάλλουν οι δανειστές και που τις ενστερνίζονται οι πολιτικοί της;
Δυστυχώς, όμως, η νοθεία αυτή που συντελέστηκε στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, και που κατέλυσε το Σύνταγμα, έχει και άλλη όψη, τραγικότερη ίσως από την πλευρά των συνεπειών της. Εννοώ ότι χάρη στο "σύνδρομο του Θεού" με το οποίο τόλμησαν οι πολιτικοί μας ηγέτες να ακυρώσουν το ΟΧΙ και να το εμφανίσουν ως ΝΑΙ, καταδίκασαν το λαό σε αργό και βασανιστικό θάνατο, φράζοντας έτσι τη μοναδική ελπίδα επιβίωσής του, την οποία ο ίδιος είχε σοφά επιλέξει. Οι ευθύνες, που ανέλαβαν οι πολιτικοί μας, με το πραξικόπημα της νύχτας του δημοψηφίσματος, είναι τεράστιες, και επιπλέον δεν μετριάζονται από καμιά δικαιολογία. Γιατί, αλήθεια, με βάση ποιά ακριβώς συμπεράσματα συγκριτικών μελετών (που δεν έγιναν ποτέ) ο κ. Μεϊμαράκης αποφάνθηκε (εκ μέρους ολόκληρου, σχεδόν, του πολιτικού φάσματος της χώρας) ότι....με το ΟΧΙ "πηγαίναμε στα βράχια";;; Ο κ. Μεϊμαράκης προφανώς μετέφερε την ουσιαστική απαγόρευση σοβαρής συζήτησης, σχετικά με την πρόκριση άλλου δρόμου εκτός των μνημονίων, που όπως είναι γνωστό επιβάλλεται από τα ΜΜΕ, ύστερα από κυβερνητικές προτροπές, ενώ παράλληλα αγνοούνται προκλητικά όλες οι μελέτες -προτάσεις και υποδείξεις σοβαρών οικονομολόγων Ελλήνων και ξένων, μεταξύ των οποίων και πολλών με Νόμπελ (για ότι ήθελε να σημαίνει αυτό), που βάσιμα υποστηρίζουν την ανάγκη άμεσης εγκατάλειψης της "ευρωζώνης". Συνεπώς, το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ συναίνεσε ταυτόχρονα και στην προϊούσα εξαθλίωση του ελληνικού λαού, αλλά και στην εξαφάνιση της Ελλάδας από το πρόσωπο της Γης, αν παραμείνει με τα μνημόνια.
Και, έτσι, φθάνουμε στην άκρη του νήματος, όπου τίθεται ένα ερώτημα, χωρίς προς το παρόν απάντηση: δηλαδή, "με ποιούς θα επιχειρηθεί η απαραίτητη αλλαγή;"- μπορεί να στηριχθούν ελπίδες σε έξοδο που θα επιχειρηθεί με τους ίδιους εκείνους πολιτικούς, που ποδοπάτησαν τη λαϊκή θέληση και που συνεργάζονται με τους δανειστές για την εφαρμογή αυτού του εξαθλιωτικού και, κυρίως, αδιέξοδου προγράμματος;; Το δράμα είναι ακριβώς ότι το ελληνικό πρόβλημα, δεν φαίνεται να έχει λύση.
Ωστόσο, θα πρέπει με κάθε τρόπο να βρεθεί λύση, γιατί, διαφορετικά, η γενικευμένη βία κινδυνεύει να είναι η διάδοχος κατάσταση σε μια Ελλάδα που καταποντίζεται αβοήθητη. 

[1] Πρόκειται για ένα πρωτοφανούς περιεχομένου βίντεο, που αναφέρεται σε συνομιλία/ συνέντευξη του Βαγγέλη Μεϊμαράκη με τον Νίκο Χατζηνικολάου (7.7.2016 στο REAL FM).