Αντιμετωπίζουμε τα πάντα ως «πετεινά του ουρανού»

 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη - Δελιβάνη - Δημοσιεύτηκε στο Newsbreak στις   08.09.2023

 

Aνεκδιήγητα και τραγικά τα όσα αλλεπάλληλα συμβαίνουν στη χώρα μας. Οι θεομηνίες δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Τα πάντα γύρω μας, το ένα μετά το άλλο καταρρέουν. Όλα στον περίγυρό μας έχουν, σταδιακά αποκτήσει απειλητική μορφή. Ένας αφύσικος θάνατος, ένα άδικο τέλος, καιροφυλακτούν παντού. Όσοι ταξιδεύουν, όσοι μετακινούνται για δουλειές, όσοι αποφασίζουν να πάνε διακοπές, αλλά και όσοι παραμένουν στα σπίτια τους, έχουν υποχρεωτικά αποδεχτεί το σπαρτιάτικο Ή τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς»και το ρηθέν του Πλάτωνα «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».Πρωτοφανείς, δολοφονικής υφής, σιδηροδρομικές τραγωδίες. Τεράστιες πύρινες γλώσσες, που καταπίνουν, ανενόχλητα τα πάντα επί εβδομάδες, ταυτόχρονα σε όλα τα μήκη και πλάτη της πατρίδας μας. Νεροποντές, που εκθεμελιώνουν σπίτια, μετατρέπουν δρόμους σε ποτάμια, πνίγουν πεζούς, ζώα και αυτοκίνητα, και αφήνουν χιλιάδες συμπολίτες μας στο έλεος του Θεού, επί 24ωρα, να προσπαθούν να σωθούν σε ταράτσες και στέγες σπιτιών, χωρίς νερό, φαγητό και ρούχα.

 

 

«Κλιματική αλλαγή» είναι η σταθερή κυβερνητική δικαιολογία ………..που σημαίνει «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”.

 

Δεν θα επιχειρηματολογήσω για το κατά πόσον υπάρχει, πράγματι, αυτή η φονική «κλιματική αλλαγή», που μας δένει τα χέρια, και ακόμη λιγότερο αν η ύπαρξή της δικαιολογεί τη μετατροπή του κρατικού μηχανισμού μας σε «πετεινό του ουρανού»..

Αλλά, ας δεχτούμε, ότι βιώνουμε πρωτόγνωρες κλιματικές συνθήκες. Που, ωστόσο, μας είχαν προειδοποιήσει για την έλευσή τους, και οφείλαμε να λάβουμε, εγκαίρως και με σοβαρότητα, τα μέτρα μας. Δυστυχώς, δεν το πράξαμε. Και αποκλείω να υπάρχουν αρμόδιοι, που να τολμούν να υποστηρίξουν, μετά τα όσα φρικώδη υφιστάμεθα, σε καθημερινή βάση, ότι ο κρατικός μας μηχανισμός ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει τους πολλαπλούς κεραυνούς, που μας ήρθαν από παντού. Έτοιμος…..

Θα υποστηρίξω, λοιπόν, ότι το πρόβλημα δεν είναι η πιθανή «κλιματική αλλαγή», αλλά το πρόβλημα είναι η απαράδεκτη όντως εικόνα ενός κράτους, που είναι και παραμένει παντελώς απροετοίμαστο και συνεπώς στο έλεος των περιστάσεων, με ή και χωρίς «κλιματική αλλαγή». Η όποιας μορφής ανησυχία, για την προετοιμασία καλύτερων ημερών για την επαύριον απουσιάζει, παντελώς, από την Ελλάδα. Οι φόροι, εξαιρετικά υψηλοί στην ελληνική περίπτωση, χρησιμοποιούνται για οποιασδήποτε μορφής έμπνευση, εκτός από την προετοιμασία καλύτερων και ασφαλέστερων ημερών για το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της.

Και ας έρθω στην οικονομία, που την γνωρίζω καλύτερα από όσο τις «κλιματικές αλλαγές». Είναι, όντως, εκπληκτική η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε μορφής προγραμματισμού, βραχυπρόθεσμου, μεσοπρόθεσμου και μακροπρόθεσμου, για τη βελτίωση των συνθηκών της οικονομίας, επιλογής ενεργειών που απαιτούν οι ιδιαιτερότητές της, καθιέρωση χρονικών προτεραιοτήτων για τις απαιτούμενες ενέργειες, προετοιμασία αναγκαίων συνθηκών για τη λειτουργία πολλαπλασιαστών κ.ο.κ. Να αναφερθώ σε ελάχιστα, αλλά αυταπόδεικτα επιχειρήματα, που μετατρέπουν αναγκαστικά όλους μας σε «πετεινά του ουρανού». Να αρχίσω με τη σπουδή ανακοίνωσης ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας μας, που προέρχονται σωρηδόν από διεθνείς οργανισμούς, και που όπως είναι γνωστό πέφτουν σε μόνιμη βάση έξω. Για την εκτίμηση αυτών των ρυθμών, παρότι αναμένονται εναγωνίως, από ελληνικής πλευράς, προκειμένου να ανακοινωθούν θριαμβευτικά, δεν έχουν ωστόσο προηγηθεί συγκεκριμένες δικές μας προσπάθειες, που να μας επιτρέπουν να υποστηρίζουμε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης.

 Έτσι, αναμένουμε, έξωθεν αδικαιολόγητους θριάμβους. Αναμένουμε, εξάλλου, πάντοτε, την «επενδυτική βαθμίδα» ως μάνα εξ ουρανού, χωρίς να μας ενδιαφέρει το πόσο υποτιμητική είναι αυτή η αναμονή….και πόσο μας εμφανίζει ανοχύρωτους απέναντι σε ό, τι ήθελε εισβάλει έξωθεν (θετικό ή αρνητικό, που πάντως ξεφεύγει από δικές μας ενέργειες). Δεχθήκαμε, με σταυρωμένα χέρια, και φυσικά χωρίς αντίδραση, τους όσο γίνεται πιο ακατάλληλους όρους για τη δική μας οικονομία, του Ταμείου Ανάκαμψης (να κάνουμε, μεταξύ άλλων, ανάπτυξη με ηλεκτρικά αυτοκινητάκια!!).

 Βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να καλπάζουν οι κίνδυνοι, γύρω από τον τουρισμό μας, τον μοναδικό αυτόν τομέα παραγωγής που, χάρις στο κλίμα μας, εξασφαλίζει την επιβίωσή μας. Επαναπαυόμαστε, έτσι, μετρώντας συνεχώς πόσα περισσότερα, ή πόσα λιγότερα δαπάνησαν οι τουρίστες φέτος, σε σχέση με πέρυσι. Αγνοούμε, ηθελημένα, τους λόγους του οικονομικού μας μαρασμού (εκτός, φυσικά, από τους ογκόλιθους των μνημονίων, με τους οποίους συμπιέζεται ασφυκτικά η οικονομία μας ), που θα πρέπει, ανάμεσα και σε άλλα, να αναζητηθούν στους απαράδεκτα χαμηλούς πραγματικούς μισθούς, σε συνδυασμό και με τα υψηλά επιχειρηματικά κέρδη, που ωστόσο δεν επενδύονται λόγω ανεπαρκούς ζήτησης.

Εξυπακούεται ότι παρόμοιες διαπιστώσεις γεμίζουν εύκολα πολυάριθμες σελίδες, για το σύνολο των δραστηριοτήτων της χώρας. Αλλά προς τί; Το ελληνικό πρόβλημα δεν έγκειται σε διαπιστώσεις, αλλά στην ύπαρξη της αναγκαίας σοβαρότητας για την υλοποίησή τους. Ει δυνατόν πριν να είναι αργά.