ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ: ΕΝΑ ΨΕΥΔΟΠΡΟΒΛΗΜΑ;
Σύσσωμα, τα σοβαρότερα ξένα ΜΜΕ αλλά και αρκετοί Έλληνες οικονομολόγοι, υποστηρίζουν εδώ και καιρό το άλλωστε, εντελώς, αυτονόητο. Ότι, δηλαδή το ελληνικό χρέος δεν είναι αντιμετωπίσιμο, ότι καθημερινώς διογκώνεται και ως ποσοστό στο ΑΕΠ, αλλά και σε απόλυτους αριθμούς, ότι δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει κανέναν μα κανέναν από τους στόχους του, ότι επικαιροποιείται συνεχώς εξαιτίας των αποτυχιών του, ότι η ελληνική οικονομία χαροπαλεύει κάτω από το ασήκωτο βάρος των απάνθρωπων θυσιών, που ακατάπαυστα απαιτεί, δίκη Λερναίας Υδρας, το Μνημόνιο.
Κάποιοι, ωστόσο, ολιγάριθμοι, αλλά όμως θεωρούμενοι ως κατεξοχήν αρμόδιοι, επίμονα και θα πρόσθετα εναντίον κάθε λογικής, υποστηρίζουν –χωρίς φυσικά την προσκόμιση επιχειρημάτων, εφόσον αυτά δεν υπάρχουν- ότι:
• «δεν είναι σοβαρές οι συζητήσεις γύρω από την ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης του χρέους»
• «αποκλείεται η αναδιαπραγμάτευση, διότι αυτή θα ήταν καταστρεπτική για την Ελλάδα»
• «πάμε πολύ καλά και δεν τίθεται θέμα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους».
Τα κέντρα από τα οποία διατυπώνονται οι παντελώς ανεδαφικές αυτές, παραπάνω, απόψεις, που επιπλέον αγνοούν προκλητικά ν το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας τοποθέτησης στο θέμα, τροφοδοτούνται:
1. Από εκείνους τους Έλληνες οι οποίοι υπέγραψαν το εγκληματικό αυτό Μνημόνιο για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό,- θέλω να πιστεύω για παρηγοριά ότι το έπραξαν μέσα σε βαθιά νύκτα, χωρίς άστρα και κυρίως χωρίς να το διαβάσουν. Υπέρ μιας τέτοιας υπόθεσης συνηγορεί, ασφαλώς, και η πρόσφατη πρόσθετη πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός μας, επί μήνες πριν από τη μοιραία υπογραφή του Μνημονίου, και ενόσω μας διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά και ότι «ουδέν χειρότερο του ΔΝΤ», συνομιλούσε υπογείως με τον κ. Ντομινίκ Στρος Καν, καταρχήν για να τον πείσει να στείλει τα άρματά του να μας κατακτήσουν, και στη συνέχεια για να αποδεχθεί, χωρίς την όποια διαπραγμάτευση, τους αποικιοκρατικού περιεχομένου όρους του. Και έτσι, ίσως, δικαιολογείται η απέλπιδα προσπάθειά των δικών μας συμπατριωτών που υπέγραψαν αυτό το τραγικό συνονθύλευμα, να μας πείσουν ότι με το επαίσχυντο αυτό Μνημόνιο η Ελλάδα θα βγει από την κρίση. Φυσικά, θα ήταν πολύ προτιμότερο να αποδεχθούν, με ταπεινότητα, το θανάσιμο λάθος τους και μαζί με τον ελληνικό λαό – και όχι όπως τώρα εναντίον του- να δώσουν τη μάχη για την εκδίωξη των κατοχικών στρατευμάτων, καθώς και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας , ως ελεύθερων πολιτών ενός κυρίαρχου κράτους, και όχι μιας γερμανικής αποικίας.
2. Η δεύτερη πηγή που στρέφεται εναντίον της αναδιάρθρωσης, είναι το διευθυντήριο της ΕΕ. Οι εκπρόσωποί του, βεβαίως, αντιλαμβάνονται το απροχώρητο του Μνημονίου. Βρίσκονται, όμως, σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης και αμηχανίας για το τι και πως πρέπει να αντιμετωπίσουν την εκρηκτική κατάσταση, στην οποία περιήλθε ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος. Κι αυτό, πρώτον, εξαιτίας των καθημερινά συσσωρευόμενων προβλημάτων που παραμένουν άλυτα, χωρίς και να αποκλείουν πια τη διάλυση της Ένωσης και το τέλος του ευρώ. Και δεύτερον, εξαιτίας, του πολύ σημαντικού ανοίγματος των τραπεζών τους, σε ελληνικά ομόλογα. Πως, λοιπόν, να μην εναντιώνονται, επίσημα τουλάχιστον, στο πάντως αναπόφευκτο κούρεμα του χρέους μας;
3. Οι μη σοβαρές αυτές αντιρρήσεις για αναδιάρθρωση του χρέους προέρχονται επίσης από τον επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος φυσικά είναι πλήρως ενήμερος για το ότι αυτή η άρνηση στερείται παντελώς βάσης, αφού είναι από τα πράγματα αναπότρεπτη, αλλά η συχνά διφορούμενη στάση του εξηγείται πιθανότατα από την επιθυμία του να μην εκθέσει –περισσότερο από όσο ήδη είναι - τις ελληνικές αρχές.
4. Θα προσθέσω και μια τέταρτη πηγή άρνησης του αναπόφευκτου της ηαναδιάρθρωσης. Και η πηγή αυτή είναι η πιο τραυματική για τον ελληνικό λαό, μια και τα όντως αστεία επιχειρήματα περί μη αναδιάρθρωσης,- που συχνά συνοδεύονται και από απειλές για την έλευση δήθεν καταστροφών και μόνο επειδή θίγεται αυτό το δήθεν απαγορευμένο θέμα-, προέρχονται από Έλληνες πολιτικούς, που η κοινή γνώμη τους είχε κατατάξει στην κατηγορία των «σοβαρών και αντικειμενικών», αλλά τώρα με οδύνη συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτε απ’ αυτούς.
Η αναδιάρθρωση χρέους, με κούρεμα που καθημερινά επιβαρύνεται περισσότερο και ήδη πια έφθασε στο 55% - προκειμένου να είναι αποτελεσματική- είναι εντελώς αναπότρεπτη επειδή το Μνημόνιο είναι ανεφάρμοστο, έστω κι αν υποθέταμε ότι ο ελληνικός λαός δεν θα κατανάλωνε παρά μόνο νερό από τις πηγές για τις επόμενες 3 δεκαετίες. Αναμφισβήτητα, και εφόσον οι κυβερνήσεις μας αποδείχθηκαν τόσο ανάξιες, ώστε να μας φορτώσουν με τέτοιο χρέος, δικαιολογείται απόλυτα η ύπαρξη ενός κάποιου Μνημονίου, που να προβλέπει κάποιες θυσίες για τις επόμενες δεκαετίες. Θυσίες, όμως, που να είναι ανθρωπίνως δυνατές, που να είναι εκ των προτέρων γνωστές, που να είναι δίκαιες, και κυρίως και πάνω απ’ όλα θυσίες που να υποστηρίζονται από ανάπτυξη. Όχι από ύφεση, που συνεχώς βαθαίνει, που συρρικνώνει το εισόδημα, που κορυφώνει την ανεργία, που πολλαπλασιάζει τα λουκέτα.
Η αναδιάρθρωση, λοιπόν, είναι η μόνη βεβαιότητα που έχουμε σχετικά με το τεράστιο ελληνικό χρέος. Και αυτή τη στιγμή, οι μεγάλες δυνάμεις, όπως άλλοτε…επιχειρούν να τεμαχίσουν το πτώμα-Ελλάς, μέσω μιας αναδιάρθρωσης, που η κάθε μια απ’ αυτές τη διαμορφώνει όπως της συμφέρει, με απόλυτη μυστικότητα, και χωρίς βέβαια να νοιάζεται αν έτσι βλάπτονται οι υπόλοιπες.
Είναι θέμα ζωής και θανάτου, όσο και κατεπείγουσα ανάγκη, το να έχουμε εμείς-η Ελλάδα, ως Ελλάδα μια αναδιάρθρωση με τους δικούς μας όρους. Και πρέπει να βιαστούμε, γιατί πολύ σύντομα θα είναι αργά. Και τότε, θα πορευτούμε επ’ αόριστον, ως αποικία και φέουδο των πλούσιων ευρωπαίων εταίρων μας. Κι με κάθε θυσία η δική μας αναδιάρθρωση πρέπει να γίνει πριν ξεπουληθεί η Ελλάδα, με το απαράδεκτο πρόγραμμα των €50 δισεκατομμυρίων.
Εξυπακούεται ότι η αναδιάρθρωση, η όποια αναδιάρθρωση, γιατί δεν πρόκειται φυσικά για ένα και μοναδικό σχήμα, συνδέεται με πολυάριθμες και επώδυνες παρενέργειες. Οι αντιτιθέμενοι στην αναδιάρθρωση, κραδαίνουν απειλητικά τους κινδύνους της. Αλλά, βέβαια, το θέμα είναι τι υπάρχει από την άλλη πλευρά. Και από κει υπάρχει πλήρες αδιέξοδο. Τουλάχιστον τρεις χαμένες γενιές, και το χειρότερο: πιθανότατη τραγωδία στα εθνικά μας θέματα, πέρα από την οικονομική. Γι αυτό, η μοναδική μας λύση, κατά την κρίση μου φυσικά, είναι να αγωνιστούμε για μια αναδιάρθρωση, όσο γίνεται λιγότερο επώδυνη για μας, και όχι να περιμένουμε αυτή-αυτές που μας ετοιμάζουν. Ας πάψουμε για λίγο να φανταζόμαστε φιλέλληνες γύρω μας, μια και η ΕΕ αποτελείται από 27 μοναχικούς καβαλάρηδες, που ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του. Ας τον φροντίσουμε, λοιπόν, κι εμείς.
Έχουν σχηματιστεί αξιέπαινοι πυρήνες αντίδρασης στην απαράδεκτη κατάσταση, στην οποίαν έχουμε περιέλθει. Είναι η κίνηση του Μίκη Θοδωράκη, η επιτροπή ελέγχου του χρέους, οι προσπάθειες για την επιστροφή των χρεών της Γερμανίας απέναντί μας και, ίσως και άλλοι. Όμως, φοβάμαι ότι δεν έχουμε το χρόνο να περιμένουμε τα αποτελέσματά τους. Και σ’ ένα προσεχές άρθρο μου θα διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου για το τι θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει. Με την πεποίθηση, αλλά και την ελπίδα, ότι σε τόσο κρίσιμες ώρες για την εθνική μας επιβίωση όλα δεν γίνονται, αλλά και όλα μπορούν να γίνουν.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 4.5.2011
Blog: www.delivani-economics.blogspot.com
Σύσσωμα, τα σοβαρότερα ξένα ΜΜΕ αλλά και αρκετοί Έλληνες οικονομολόγοι, υποστηρίζουν εδώ και καιρό το άλλωστε, εντελώς, αυτονόητο. Ότι, δηλαδή το ελληνικό χρέος δεν είναι αντιμετωπίσιμο, ότι καθημερινώς διογκώνεται και ως ποσοστό στο ΑΕΠ, αλλά και σε απόλυτους αριθμούς, ότι δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει κανέναν μα κανέναν από τους στόχους του, ότι επικαιροποιείται συνεχώς εξαιτίας των αποτυχιών του, ότι η ελληνική οικονομία χαροπαλεύει κάτω από το ασήκωτο βάρος των απάνθρωπων θυσιών, που ακατάπαυστα απαιτεί, δίκη Λερναίας Υδρας, το Μνημόνιο.
Κάποιοι, ωστόσο, ολιγάριθμοι, αλλά όμως θεωρούμενοι ως κατεξοχήν αρμόδιοι, επίμονα και θα πρόσθετα εναντίον κάθε λογικής, υποστηρίζουν –χωρίς φυσικά την προσκόμιση επιχειρημάτων, εφόσον αυτά δεν υπάρχουν- ότι:
• «δεν είναι σοβαρές οι συζητήσεις γύρω από την ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης του χρέους»
• «αποκλείεται η αναδιαπραγμάτευση, διότι αυτή θα ήταν καταστρεπτική για την Ελλάδα»
• «πάμε πολύ καλά και δεν τίθεται θέμα αναδιαπραγμάτευσης του χρέους».
Τα κέντρα από τα οποία διατυπώνονται οι παντελώς ανεδαφικές αυτές, παραπάνω, απόψεις, που επιπλέον αγνοούν προκλητικά ν το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας τοποθέτησης στο θέμα, τροφοδοτούνται:
1. Από εκείνους τους Έλληνες οι οποίοι υπέγραψαν το εγκληματικό αυτό Μνημόνιο για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό,- θέλω να πιστεύω για παρηγοριά ότι το έπραξαν μέσα σε βαθιά νύκτα, χωρίς άστρα και κυρίως χωρίς να το διαβάσουν. Υπέρ μιας τέτοιας υπόθεσης συνηγορεί, ασφαλώς, και η πρόσφατη πρόσθετη πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός μας, επί μήνες πριν από τη μοιραία υπογραφή του Μνημονίου, και ενόσω μας διαβεβαίωνε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά και ότι «ουδέν χειρότερο του ΔΝΤ», συνομιλούσε υπογείως με τον κ. Ντομινίκ Στρος Καν, καταρχήν για να τον πείσει να στείλει τα άρματά του να μας κατακτήσουν, και στη συνέχεια για να αποδεχθεί, χωρίς την όποια διαπραγμάτευση, τους αποικιοκρατικού περιεχομένου όρους του. Και έτσι, ίσως, δικαιολογείται η απέλπιδα προσπάθειά των δικών μας συμπατριωτών που υπέγραψαν αυτό το τραγικό συνονθύλευμα, να μας πείσουν ότι με το επαίσχυντο αυτό Μνημόνιο η Ελλάδα θα βγει από την κρίση. Φυσικά, θα ήταν πολύ προτιμότερο να αποδεχθούν, με ταπεινότητα, το θανάσιμο λάθος τους και μαζί με τον ελληνικό λαό – και όχι όπως τώρα εναντίον του- να δώσουν τη μάχη για την εκδίωξη των κατοχικών στρατευμάτων, καθώς και για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας , ως ελεύθερων πολιτών ενός κυρίαρχου κράτους, και όχι μιας γερμανικής αποικίας.
2. Η δεύτερη πηγή που στρέφεται εναντίον της αναδιάρθρωσης, είναι το διευθυντήριο της ΕΕ. Οι εκπρόσωποί του, βεβαίως, αντιλαμβάνονται το απροχώρητο του Μνημονίου. Βρίσκονται, όμως, σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης και αμηχανίας για το τι και πως πρέπει να αντιμετωπίσουν την εκρηκτική κατάσταση, στην οποία περιήλθε ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος. Κι αυτό, πρώτον, εξαιτίας των καθημερινά συσσωρευόμενων προβλημάτων που παραμένουν άλυτα, χωρίς και να αποκλείουν πια τη διάλυση της Ένωσης και το τέλος του ευρώ. Και δεύτερον, εξαιτίας, του πολύ σημαντικού ανοίγματος των τραπεζών τους, σε ελληνικά ομόλογα. Πως, λοιπόν, να μην εναντιώνονται, επίσημα τουλάχιστον, στο πάντως αναπόφευκτο κούρεμα του χρέους μας;
3. Οι μη σοβαρές αυτές αντιρρήσεις για αναδιάρθρωση του χρέους προέρχονται επίσης από τον επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Ντομινίκ Στρος Καν, ο οποίος φυσικά είναι πλήρως ενήμερος για το ότι αυτή η άρνηση στερείται παντελώς βάσης, αφού είναι από τα πράγματα αναπότρεπτη, αλλά η συχνά διφορούμενη στάση του εξηγείται πιθανότατα από την επιθυμία του να μην εκθέσει –περισσότερο από όσο ήδη είναι - τις ελληνικές αρχές.
4. Θα προσθέσω και μια τέταρτη πηγή άρνησης του αναπόφευκτου της ηαναδιάρθρωσης. Και η πηγή αυτή είναι η πιο τραυματική για τον ελληνικό λαό, μια και τα όντως αστεία επιχειρήματα περί μη αναδιάρθρωσης,- που συχνά συνοδεύονται και από απειλές για την έλευση δήθεν καταστροφών και μόνο επειδή θίγεται αυτό το δήθεν απαγορευμένο θέμα-, προέρχονται από Έλληνες πολιτικούς, που η κοινή γνώμη τους είχε κατατάξει στην κατηγορία των «σοβαρών και αντικειμενικών», αλλά τώρα με οδύνη συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτε απ’ αυτούς.
Η αναδιάρθρωση χρέους, με κούρεμα που καθημερινά επιβαρύνεται περισσότερο και ήδη πια έφθασε στο 55% - προκειμένου να είναι αποτελεσματική- είναι εντελώς αναπότρεπτη επειδή το Μνημόνιο είναι ανεφάρμοστο, έστω κι αν υποθέταμε ότι ο ελληνικός λαός δεν θα κατανάλωνε παρά μόνο νερό από τις πηγές για τις επόμενες 3 δεκαετίες. Αναμφισβήτητα, και εφόσον οι κυβερνήσεις μας αποδείχθηκαν τόσο ανάξιες, ώστε να μας φορτώσουν με τέτοιο χρέος, δικαιολογείται απόλυτα η ύπαρξη ενός κάποιου Μνημονίου, που να προβλέπει κάποιες θυσίες για τις επόμενες δεκαετίες. Θυσίες, όμως, που να είναι ανθρωπίνως δυνατές, που να είναι εκ των προτέρων γνωστές, που να είναι δίκαιες, και κυρίως και πάνω απ’ όλα θυσίες που να υποστηρίζονται από ανάπτυξη. Όχι από ύφεση, που συνεχώς βαθαίνει, που συρρικνώνει το εισόδημα, που κορυφώνει την ανεργία, που πολλαπλασιάζει τα λουκέτα.
Η αναδιάρθρωση, λοιπόν, είναι η μόνη βεβαιότητα που έχουμε σχετικά με το τεράστιο ελληνικό χρέος. Και αυτή τη στιγμή, οι μεγάλες δυνάμεις, όπως άλλοτε…επιχειρούν να τεμαχίσουν το πτώμα-Ελλάς, μέσω μιας αναδιάρθρωσης, που η κάθε μια απ’ αυτές τη διαμορφώνει όπως της συμφέρει, με απόλυτη μυστικότητα, και χωρίς βέβαια να νοιάζεται αν έτσι βλάπτονται οι υπόλοιπες.
Είναι θέμα ζωής και θανάτου, όσο και κατεπείγουσα ανάγκη, το να έχουμε εμείς-η Ελλάδα, ως Ελλάδα μια αναδιάρθρωση με τους δικούς μας όρους. Και πρέπει να βιαστούμε, γιατί πολύ σύντομα θα είναι αργά. Και τότε, θα πορευτούμε επ’ αόριστον, ως αποικία και φέουδο των πλούσιων ευρωπαίων εταίρων μας. Κι με κάθε θυσία η δική μας αναδιάρθρωση πρέπει να γίνει πριν ξεπουληθεί η Ελλάδα, με το απαράδεκτο πρόγραμμα των €50 δισεκατομμυρίων.
Εξυπακούεται ότι η αναδιάρθρωση, η όποια αναδιάρθρωση, γιατί δεν πρόκειται φυσικά για ένα και μοναδικό σχήμα, συνδέεται με πολυάριθμες και επώδυνες παρενέργειες. Οι αντιτιθέμενοι στην αναδιάρθρωση, κραδαίνουν απειλητικά τους κινδύνους της. Αλλά, βέβαια, το θέμα είναι τι υπάρχει από την άλλη πλευρά. Και από κει υπάρχει πλήρες αδιέξοδο. Τουλάχιστον τρεις χαμένες γενιές, και το χειρότερο: πιθανότατη τραγωδία στα εθνικά μας θέματα, πέρα από την οικονομική. Γι αυτό, η μοναδική μας λύση, κατά την κρίση μου φυσικά, είναι να αγωνιστούμε για μια αναδιάρθρωση, όσο γίνεται λιγότερο επώδυνη για μας, και όχι να περιμένουμε αυτή-αυτές που μας ετοιμάζουν. Ας πάψουμε για λίγο να φανταζόμαστε φιλέλληνες γύρω μας, μια και η ΕΕ αποτελείται από 27 μοναχικούς καβαλάρηδες, που ο καθένας φροντίζει τον εαυτό του. Ας τον φροντίσουμε, λοιπόν, κι εμείς.
Έχουν σχηματιστεί αξιέπαινοι πυρήνες αντίδρασης στην απαράδεκτη κατάσταση, στην οποίαν έχουμε περιέλθει. Είναι η κίνηση του Μίκη Θοδωράκη, η επιτροπή ελέγχου του χρέους, οι προσπάθειες για την επιστροφή των χρεών της Γερμανίας απέναντί μας και, ίσως και άλλοι. Όμως, φοβάμαι ότι δεν έχουμε το χρόνο να περιμένουμε τα αποτελέσματά τους. Και σ’ ένα προσεχές άρθρο μου θα διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου για το τι θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνει. Με την πεποίθηση, αλλά και την ελπίδα, ότι σε τόσο κρίσιμες ώρες για την εθνική μας επιβίωση όλα δεν γίνονται, αλλά και όλα μπορούν να γίνουν.
Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 4.5.2011
Blog: www.delivani-economics.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια