ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ:ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ (στη δίνη του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου) Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Παπαζήση,

 

Με αφορμή  τα αποτρόπαια γεγονότα της 13.11.2015 στο Παρίσι, ανέσυρα  από τη λήθη το σύγγραμμά μου, με τον παρακάτω  εύγλωττο τίτλο, και ξαναδιαβάζοντάς το,  πιστεύω ότι  έχει  έντονες «προφητικές» πλευρές. Αναρτώ, προς το παρόν τον πρόλογο-συνέντευξη με τον εξαίρετο και αξέχαστο δημοσιογράφο και πολύτιμο φίλο Γιώργο Τσαπόγα.

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

 

 

 

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ:ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

(στη δίνη του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου)

Εκδόσεις Ιδρύματος Δελιβάνη και Παπαζήση, Αθήνα 2004

 

 

 

 

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

(της συγγραφέα με τον δημοσιογράφο-οικονομικό αναλυτή Γιώργο Τσαπόγα) (σελ. 17-40)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ερ.: Ένα προηγούμενο σύγγραμμά σας, που προκάλεσε ζωηρό ενδιαφέρον και τιμητικές διακρίσεις και αναφορές είχε έγκαιρα επισημάνει τα δεινά που συνδέονται με την αποκαλούμενη "παγκοσμιοποίηση" των αγορών, την οποία είχατε αποκαλέσει "συνωμοτική".

Τώρα επίκειται η έκδοση ενός ακόμη πολυσέλιδου βιβλίου σας με τον εξίσου αποκαλυπτικό τίτλο:  "Τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης: "Τρομοκρατία και Φασισμός" (στη δίνη του Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου). Ποια είναι η σύνδεση αυτών των βιβλίων, σχετικά με τις τρέχουσες δυσμενέστατες διεθνείς εξελίξεις που είχατε έγκαιρα επισημάνει;

Απ.: Αυτό το νέο βιβλίο μου αποτελεί αναπόσπαστη συνέχεια του αμέσως προηγούμενου. Δηλαδή, η "Συνωμοτική Παγκοσμιοποίησή" μου (1)  "κυοφορούσε" ενόσω την έγραφα.. Στην πρώτη της έκδοση ήμουν, σχεδόν, ανυποψίαστη για την κατάστασή της, ενώ με τη δεύτερη έκδοση φάνηκε καθαρά, και μάλιστα διαπιστώθηκε επιστημονικά πως επρόκειτο για  δίδυμη κύηση. Αναφέρομαι, βέβαια, στην   Τρομοκρατία και  στον Φασισμό. Δεδομένου, ωστόσο, ότι πρόκειται για  όρους με ευρύτατο αλλά, κυρίως, αμφισβητούμενο περιεχόμενο,  είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί ότι η Τρομοκρατία, που δεν είναι ασφαλώς νέο φαινόμενο,  αποτέλεσε  τη  δικαιολογία για την κήρυξη του  Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ενώ ο Φασισμός  εμφανίστηκε με διπλή προέλευση, δηλαδή ως λήψη μέτρων για την πάταξη της Τρομοκρατίας, αλλά και ως ενίσχυση ή και συμμετοχή σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεξιών ή και ακροδεξιών κομμάτων.

Ερ.: Οι αναφορές σας παραπέμπουν στις απειλητικές διαστάσεις που παίρνουν οι πολεμικές επιχειρήσεις της "νέας τάξης", η υπονόμευση των κοινωνικών κατακτήσεων, η ανατροπή των αρχών του διεθνούς δικαίου και ο στραγγαλισμός των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων. Θα θέλατε να αναφερθείτε στα σημεία αυτά του νέου σας βιβλίου;

Απ.: Η απάντηση δεν θα μπορούσε  να είναι σύντομη, εφόσον οι εστίες εκκόλαψης  αυτών των δύο  τεράτων, της Τρομοκρατίας και του Φασισμού, που δρουν στο νέο και έντονα  πολεμικό περιβάλλον και  που απειλούν την ανθρωπότητα, είναι πολυάριθμες, πρωτογενείς και παράγωγες, αυτόνομες και προκαλούμενες, εθνικές και υπερεθνικές, οικονομικές και άλλες. Μια εύκολη και τώρα πια, θα τολμούσα να πω και γενικότερης  αποδοχής  απάντηση, που προβάλλει άλλωστε και μέσα  από τον τίτλο του νέου μου βιβλίου είναι ότι ο Φασισμός  αποτελεί ένα από τα πολυάριθμα υποπροϊόντα των εγκληματικών  επιλογών της «Συνωμοτικής Παγκοσμιοποίησης". Οι σχέσεις Τρομοκρατίας και Φασισμού χρήζουν, επίσης, κάποιας διερεύνησης που την επιχειρώ στο κεφάλαιο VI του παρόντος έργου μου.  Είναι, δηλαδή, η "κότα και το αβγό" ή το "αβγό και η κότα";

Ερ.:Ποια είναι κατά το σκεπτικό του νέου σας βιβλίου η ερμηνεία της συνεχούς  επίκλησης νέων ενδεχόμενων  χτυπημάτων-(τύπου Bin Laden)- και σε ποιο βαθμό γίνεται η εκμετάλλευση και χάλκευση παραπληροφόρησης, προκειμένου να δικαιολογηθεί ο αποκαλούμενος από την αμερικανική ηγεσία "Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος", κατά των 60 εκείνων κρατών που ο αμερικανός πρόεδρος συγκαταλέγει στον "άξονα του Κακού";

Απ:. Είναι ξεκάθαρο, πως χωρίς το φόβο της Τρομοκρατίας (αυθόρμητο αλλά και προκαλούμενο), θα ήταν αδύνατον να γίνουν δεκτά, και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο,  μέτρα καθαρά αυταρχικά, μέτρα καταδικαστέα στα οποία προσέφευγαν μέχρι σήμερα μόνο ολοκληρωτικά καθεστώτα. Τέτοια μέτρα αντιδημοκρατικά, επισημοποιούνται συλλήβδην πια με την ίδρυση της ΓΕΠ (2). Πρόκειται πολύ απλά για την εφεξής εν λευκώ  προτροπή παραβίασης του συνόλου της ιδιωτικής μας ζωής, μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, των τηλεφώνων σταθερών και κινητών, των πληροφοριών που θα εξασφαλίζουν κάμερες τοποθετημένες σε δημόσιους χώρους κ.ά. Έτσι, θα γίνεται γνωστό με ποιους αλληλογραφούμε, τι δεσμοί μας συνδέουν μ' αυτούς, τι αγοράζουμε με τις πιστωτικές μας κάρτες και ποια η κίνηση των τραπεζικών μας λογαριασμών, με ποιους συναντιόμαστε  και που,  κ.ο.κ. "Ο Μεγάλος Αδελφός" τώρα μας παρακολουθεί, μας παρακολουθεί συνεχώς και εν γνώσει μας, αλλά δεν νοείται η όποια δική μας αντίδραση,  γιατί είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση  εναντίον της Τρομοκρατίας.

Ερ.: Προκύπτει, δηλαδή, ότι αυτός ο πόλεμος κατά των λαών του κόσμου  ήταν προαποφασισμένος; Και ότι η εξέλιξη αυτή, όπως τεκμηριώνεται στο βιβλίο σας οδηγεί σε κλίμα αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων και στην εμφάνιση νεοφασιστικών φαινομένων;

Απ.: Οφείλω, δυστυχώς, να σας απαντήσω καταφατικά. Και ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί ενσυνείδητη επιλογή της υπερδύναμης, καθώς άλλωστε και η Τρομοκρατία  και ο Φασισμός. Και για να μείνω και στη λογική της  σειράς εμφάνισής τους, αυτής δηλαδή που περικλείει και κάποια σχέση αιτίου και αιτιατού, που την υποθέτω ως εξής: "Παγκοσμιοποίηση"- "Τρομοκρατία"- "Φασισμός". Δηλαδή, οι άκρως  μεθοδευμένες συνωμοτικές επιλογές με τις οποίες επιχειρήθηκε η εφαρμογή της  "παγκοσμιοποίησης"  ενθάρρυναν την Τρομοκρατία και, εξαιτίας της,  δημιουργήθηκε  ευνοϊκό κλίμα για τον Φασισμό.

Ερ: Θα επιμείνω σχετικά με την σχέση της "παγκοσμιοποίησης" με την αναφερόμενη στο σύγγραμμά σας καταπάτηση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και τον περιορισμό των ελευθεριών.

Απ.:  Με την είσοδο της Τρομοκρατίας και του Φασισμού στο διεθνές γίγνεσθαι, ταυτόχρονα και με την κήρυξη του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου,   μορφοποιείται,  και πάλι, μια νέα διεθνής τάξη, που απειλεί να εξαφανίσει τα ατομικά δικαιώματα, την παγκόσμια ειρήνη, το διεθνές δίκαιο, τη δημοκρατία,  την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά και αυτήν την  «παγκοσμιοποίηση». Πράγματι, με το νέο στρατιωτικό δόγμα του αμερικανού προέδρου  (Δελάστικ 2002) ανοίγεται ένα νέο διεθνές σκηνικό, στο οποίο  πλανάται ο τρόμος. Από την ανάγνωση ημερήσιων και περιοδικών εντύπων της υφηλίου, προκύπτει η καθημερινή και συνεχής ενασχόληση αρχών, αλλά και πολιτών με θέματα που σχετίζονται με ύποπτους, τρομοκράτες και τρομοκρατία, με  αναμενόμενα νέα και φρικτά "χτυπήματα", με τα  ενδεδειγμένα μέτρα που πρέπει να ληφθούν κ.ο.κ. Έτσι, διερωτάται, κανείς, σε τι θα μας ωφελήσει από δω και μπρος η ακόμη μεγαλύτερη παραγωγικότητα, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η βελτίωση του κλίματος στα διεθνή χρηματιστήρια κ.λπ., κ.λπ., αφού είμαστε ανίκανοι πια να ζήσουμε έστω και μια ώρα ηρεμίας. Γιατί, έστω κι αν ως άτομα θελήσουμε να λησμονήσουμε τις φοβερές απειλές που μας περιτριγυρίζουν την κάθε στιγμή,  είναι  όμως  μάταιος κόπος, αφού  οι "ειδήσεις" μας πληροφορούν για εκρήξεις, που μάλλον είναι έργο τρομοκρατών, για αεροπλάνα που πετούν και ενδέχεται να μεταφέρουν τρομοκράτες, για αποστολές μολυσμένων, με θανατηφόρους ιούς δεμάτων, για μεταλλαγμένα  γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα των οποίων η κατανάλωση είναι επικίνδυνη, και πολλά και διάφορα άλλα τρομοκρατικά σενάρια.

Ερ.: Τα δεδομένα αυτά για τα δεινά που συνοδεύουν την βία της "παγκοσμιοποίησης" δικαιολογούν, κατά τη γνώμη σας το κύμα του "αντιαμερικανισμού", που δεν αφορά βέβαια τον αμερικανικό λαό, αλλά την ασκούμενη πολιτική από την πολιτικοστρατιωτική και οικονομική ηγεσία  των ΗΠΑ;

Απ.: Υπάρχουν πολυάριθμοι λόγοι και σε θέση  να ερμηνεύσουν αυτό το κύμα αντιαμερικανισμού, που δεν είναι νέο, αλλά που τώρα  δόθηκε η αφορμή για να εκδηλωθεί. Το κεφάλαιο ΙΙΙ του ανά χείρας έργου ερευνά, ακριβώς, τα αίτια της πρόσφατης έξαρσης του αντιαμερικανισμού. Πάντως, ο αμεσότερος λόγος και αυτός, άλλωστε, που σχετίζεται με τις τρομοκρατικές ενέργειες, θα έλεγα ότι είναι  η άρνηση, από την πλευρά των ΗΠΑ,  να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν  το πως και το γιατί έχει "φουντώσει" έτσι ξαφνικά ο "αντιαμερικανισμός" και η Τρομοκρατία αλλά, αντίθετα, έχουν επιλέξει την κατά μέτωπο επίθεση που, έμμεσα αλλά προκλητικά δηλώνουν προς όλες τις κατευθύνσεις ότι εμείς (δηλαδή οι ΗΠΑ): "είμαστε ισχυρότεροι από την Τρομοκρατία".  Έτσι, υπάρχει διάχυτη η σκοτεινή απειλή  επιθέσεων, που αν και προ των πυλών, οι αποδέκτες και  η σειρά που θα ακολουθηθεί είναι θέμα που  θα αποφασιστεί, μονομερώς και εν ψυχρώ, από τις ΗΠΑ. Θα πρόκειται για "προληπτικά χτυπήματα", εφεξής, που δεν θα χρειάζονται αφορμή ή ειδική δικαιολόγηση,  και θα στρέφονται εναντίον οποιουδήποτε κράτους από τα 60, που έχουν χαρακτηριστεί ως  ύποπτα για υπόθαλψη τρομοκρατικών πυρήνων.  Το σχέδιο γνωστοποιήθηκε, με πανηγυρικό τρόπο, στις 6 Ιουνίου του 2002, και ενώπιον πλήθους 25.000 ατόμων που γιόρταζαν την αποφοίτηση των νέων αξιωματικών στο στάδιο West Point. Εκεί, και εν μέσω πολεμοχαρών ζητωκραυγών, και έξαλλου πατριωτικού ενθουσιασμού, ο πρόεδρος Bush κάλεσε τους 958 νέους αποφοίτους της Στρατιωτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ «να είναι έτοιμοι για προληπτική δράση», που σημαίνει, να είναι έτοιμοι να επιτεθούν στον υπόλοιπο κόσμο, γιατί μόνο έτσι μπορεί να  "εξασφαλιστεί η ασφάλεια στο εσωτερικό της Αμερικής".

Η ανθρωπότητα, λοιπόν, έχει εμπλακεί στον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με επίσημη ημερομηνία έναρξής του την 11^η Σεπτεμβρίου του 2001. Περί αυτού δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία.

Ερ.: Όλο και περισσότεροι διανοητές εκφράζουν την αντίθεσή τους στη "νέα τάξη" και στην κλιμακούμενη επιθετικότητα. Ποια είναι τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του Γ' Παγκόσμιου Πολέμου  σε σχέση με τους προηγούμενους;

Απ.: Πράγματι,  ο πόλεμος αυτός είναι ιδιότυπος και διαφορετικός από όλους τους προηγούμενους. Αν και ολόκληρη η υφήλιος συμμετέχει σ’ αυτόν με την ιδιότητα των «συμμαχικών δυνάμεων», ο εχθρός  όμως είναι «φάντασμα», δηλαδή βρίσκεται παντού και πουθενά. Τα πεδία των εχθροπραξιών είναι περιφερειακά, δεν είναι εκ των προτέρων γνωστά  και δεν  απαιτούν την εμπλοκή  του συνόλου του πληθυσμού της Γης. Έτσι, είναι γεγονός, ότι η παρουσία του Γ' Παγκόσμιου Πολέμου δεν έχει γίνει ευρέως συνειδητή. Μετά από την 11^η Σεπτεμβρίου, προσπάθησα να επιδοθώ σε μια άτυπη σφυγμομέτρηση απευθύνοντας,  σε άτομα που  παρακολουθούν τις διεθνείς εξελίξεις, το ερώτημα τού αν βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση αν, δηλαδή, έχει κηρυχθεί ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι απαντήσεις που παίρνω, και όχι μόνο από Έλληνες αλλά και από άλλους Ευρωπαίους, είναι μόνο 3 θετικές στις 10. Επιχειρώντας κάποια μορφή αξιολόγησης (3) των θετικών απαντήσεων, θα ριψοκινδύνευα την διαπίστωση ότι αυτές προέρχονται, κατά κανόνα, από πολίτες με κριτική στάση απέναντι στις ΗΠΑ, που ανήκουν στην ευρύτερη παραδοσιακή αριστερά και που διακρίνονται από γενικότερης μορφής ευαισθησίες, όπως η εναντίωσή τους στις διευρυνόμενες ανισότητες, στην ιεράρχηση του δικαιώματος στη ζωή ανάλογα με τη γεωγραφική θέση, το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, και από την προσήλωσή τους στα ατομικά δικαιώματα και στο διεθνές δίκαιο.  Ωστόσο, ο χαμηλός αυτός βαθμός συνειδητοποίησης της γενικευμένης, οπωσδήποτε, εμπόλεμης κατάστασης του πλανήτη, εκτός του ότι έρχεται σε σαφέστατη αντίθεση με την  αμερικανική  προσπάθεια, που επιδιώκει μαζική συμμετοχή και συνενοχή σ’ αυτόν τον πόλεμο, είναι επιπλέον και επικίνδυνη. Κι  αυτό, γιατί έτσι εκλαμβάνεται έμμεσα ότι ο πόλεμος αυτός είναι κυρίως «αμερικανική υπόθεση»,  αν και οι συνέπειές του αφορούν το σύνολο της ανθρωπότητας αλλά και γιατί,  ειδικά για την περίπτωση της Ευρώπης, αυτή  συνοδοιπορεί χωρίς και να είναι αρκούντως συνειδητοποιημένη.

Ερ.: Πρώιμο και "προφητικό" θεωρήθηκε το προηγούμενο βιβλίο σας "Συνωμοτική Παγκοσμιοποίηση". Θα ήθελα να επανέλθω στο αρχικό σημείο της συζήτησής μας και να σας ζητήσω να κάνετε συγκεκριμένα τα σημεία επαφής του προηγούμενου έργου σας της "Συνωμοτικής Παγκοσμιοποίησης", με το παρόν.

Απ.: Οι διεθνείς εξελίξεις τρέχουν με τέτοια ταχύτητα, ώστε η "Συνωμοτική Παγκοσμιοποίησή" μου, που κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις το 2001 και 2002 (4), και μεταφράστηκε σε δύο γλώσσες, γαλλικά και ρουμανικά, να χρειάζεται ήδη το 2003 να συμπληρωθεί με τη συγγραφή ενός πρόσθετου δοκιμίου, που να αφορά στα δύο δαιμόνια-παράγωγα της υπόστασής της, την Τρομοκρατία και το Φασισμό. Η απόφασή μου αυτή, εξάλλου, ενθαρρύνθηκε  και από το γεγονός ότι, από όσο γνωρίζω,  δεν προβλημάτισε  ακόμη, ιδιαίτερα,  τους  ειδικούς επιστήμονες και συγγραφείς  η ύπαρξη και το είδος της σχέσης ανάμεσα  στην «παγκοσμιοποίηση»,  την τρομοκρατία και τον φασισμό, αν και  κατά την κρίση μου  είναι μια σχέση αυταπόδεικτη. Σπεύδω, ακόμη, να υπογραμμίσω ότι, αν και  η Τρομοκρατία και ο Φασισμός δεν μας προβληματίζουν, ακόμη, σε καθημερινή βάση, επειδή ενδεχόμενα πιστεύουμε ότι δεν επηρεάζουν τον στενό ή και ευρύτερο περίγυρο  των οικονομικών εξελίξεων, πρόκειται ωστόσο για, εντελώς, εσφαλμένη εντύπωση. Πρώτον, επειδή  και οι δύο αυτές απειλές της ανθρωπότητας εκκολάφθηκαν, κυρίως, χάρις  στη  βάρβαρη καταπάτηση της φυσιολογικής λειτουργίας του εν γένει πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι, και συγκεκριμένα μέσω της «παγκοσμιοποίησης». Και δεύτερον, επειδή οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές  τους δυσμενείς συνέπειες, που είναι ήδη ορατές, προβλέπεται να ενταθούν στο μέλλον. Κατά τη γνώμη μου, η Τρομοκρατία και ο Φασισμός θα είναι οι σκοτεινές σφραγίδες που θα προσδιορίσουν  τα κύρια χαρακτηριστικά του 21^ου αιώνα, εκτός αν συμβούν ευκταίες εξελίξεις, που ίσως άρχισαν να διαγράφονται, χωρίς όμως προς το παρόν, να έχουν λάβει οριστική μορφή.

Ερ.:Η επιστημονική μεθοδολογία που χαρακτηρίζει το προηγούμενο βιβλίο σας, συνδέει την οικονομική θεωρία- την οποία υπηρετήσατε ως καθηγήτρια και τρεις φορές πρύτανης- με τα δεδομένα της καθημερινής οικονομικής πραγματικότητας. Συνεχίζετε αυτό τον επιτυχή συνδυασμό και στο ανά χείρας έργο;

Απ.: Το προσπαθώ. Και το νέο μου αυτό πόνημα εντάσσεται στο χώρο της οικονομικής σκέψης αλλά, ωστόσο, με τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά που εμφάνιζε και το αμέσως προηγούμενό μου της «Συνωμοτικής Παγκοσμιοποίησης». Έχω, πράγματι, την αίσθηση ότι  οι εγκάρσιες μεταβολές στο διεθνές οικονομικό στερέωμα  των τελευταίων δεκαετιών περιόρισαν πολύ το ενδιαφέρον, και ίσως και την χρησιμότητα, των καθαρά θεωρητικών οικονομικών μελετών. Κι αυτό επειδή  πρώτον, η «παγκοσμιοποίηση» με τον τρόπο που εφαρμόζεται δεν μπορεί να έχει σημείο αναφοράς σε οποιαδήποτε από τις επικρατούσες οικονομικές κοσμοθεωρίες, ιδιαίτερα και γιατί πρόσφατα έχει συνταυτιστεί  με την διαφθορά. Και δεύτερον, επειδή οι οικονομικές, και όχι μόνο, συνθήκες μεταβάλλονται με τέτοια ταχύτητα, αλλά και με τόσο απρόβλεπτο τρόπο, ώστε η διερεύνησή τους με τα παραδοσιακά εργαλεία της οικονομικής επιστήμης να είναι εξαιρετικά δύσκολη  και, συχνά, αδύνατη. Οι παραπάνω αυτές επισημάνσεις μου, ουδόλως, σημαίνουν  ότι τα έργα μου των τελευταίων αυτών χρόνων στερούνται βασικής θεωρητικής υποδομής. Διευκρινίζουν, ωστόσο, το γιατί αφού ασχολήθηκα για πολλές δεκαετίες με τη συγγραφή  ικανού αριθμού καθαρά θεωρητικών έργων,   έχω  τώρα πειστεί ότι ο συνδυασμός   κριτικής αντιπαράθεσης της  οικονομικής θεωρίας και της νέας οικονομικής πραγματικότητας είναι απείρως χρησιμότερος για την συνειδητοποίηση, αλλά και για τη δυνατότητα αντιμετώπισης των καταλυτικών προβλημάτων της σύγχρονης ανθρωπότητας.

Ερ.:Από την ως τώρα συνομιλία μας, ανακύπτει το ερώτημα σχετικά με την προοπτική της "παγκοσμιοποίησης", εν μέσω των κρίσεων που παράγει. Ερωτάται, συνεπώς, αν η "παγκοσμιοποίηση" θα διατηρηθεί με την ίδια μορφή, θα εντείνει, ή θα μετριάσει τις απάνθρωπες και συνωμοτικές μεθοδεύσεις της. Θα  εξακολουθήσει να συνυπάρχει με τον άκρατο φιλελευθερισμό του laissez-faire, laissez-passer ή θα αναδιπλωθεί στα πλαίσια εθνικής μακροοικονομικής πολιτικής, με την επαναφορά κάποιας μορφής προστατευτισμού; Ή, αν όπως μερικοί προβλέπουν,  η "παγκοσμιοποίηση" θα οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός νέου παγκόσμιου σκηνικού, στην εκκόλαψη δηλαδή ενός μορφώματος διεθνούς οικονομικής τάξης των μεγάλων συμφερόντων;

Απ.: Είναι πολύ νωρίς για να μπορούν να γίνουν σοβαρές προβλέψεις. Είναι, ακόμη, και πολύ επικίνδυνο,  δεδομένου ότι στις εξελίξεις που τώρα μορφοποιούνται, εμπλέκονται πολυάριθμοι και, εν πολλοίς, αδιευκρίνιστοι προς το παρόν παράγοντες. Θα πρέπει, ωστόσο, να είναι ξεκάθαρο πως οι δυνάμεις που τροφοδοτούν αυτές τις μεταβολές δεν λειτουργούν αυτόνομα, αλλά πάντοτε κάτω από την βούληση, τις συνωμοσίες και τα αντιμαχόμενα συμφέροντα των ισχυρών της Γης. Έτσι, η προϊούσα συνειδητοποίηση των πολιτών της υφηλίου, που εκφράζεται με τα κινήματα των ακτιβιστών της αντιπαγκοσμιοποίησης, προσφέρει κάποιες ασαφείς υποσχέσεις για την έλευση μιας πιο "ανθρώπινης" παγκοσμιοποίησης, ενώ ταυτόχρονα  διαβρώνει τις βάσεις της "συνωμοτικής παγκοσμιοποίησης». Παράλληλα, όμως, τα δίδυμα παιδιά της "συνωμοτικής παγκοσμιοποίησης" φαίνεται να επιλέγουν οδούς, που ίσως οδηγούν,  στην καρατόμηση της "μητέρας" τους, χωρίς όμως και να παρεμβάλλεται , στην πορεία τους, μια βελτιωμένη έκφανσή της. Αλλά, και μεταξύ τους, τα δίδυμα της "συνωμοτικής παγκοσμιοποίησης" δεν φαίνεται να έχουν καταλήξει σε συμφωνία για το τι δέον γενέσθαι αν και, οπωσδήποτε, η διάνοιξη παράλληλων ατραπών  εξασφαλίζει και στα δύο επιβίωση και ισχύ. Αν, όμως, τα παιδιά της "συνωμοτικής παγκοσμιοποίησης" ενηλικιωθούν και τελικά επικρατήσουν,  η παγκοσμιοποίηση, με οποιαδήποτε μορφή,  συνωμοτική ή ανθρώπινη, θα έχει αναλωθεί στα εξ' ων συνετέθη. Και, έτσι, δεν θα υπάρχει πια λόγος ύπαρξης και για τα κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης,  που θα καταγραφούν ως απλή  λεπτομέρεια της ιστορίας, χωρίς να αφήσουν ίχνη πίσω τους. Τα τέρατα, στο αέναο  παραμύθι του κόσμου, θα έχουν έτσι απολιθώσει  την "καλή νεράιδα". Σ' ένα τέτοιο σενάριο, ο Φασισμός θα προσπαθούσε να  εξαφανίσει την Τρομοκρατία, αλλά χωρίς να καταφέρει και τελική νίκη, εναντίον της, ενώ με τη σειρά της η Τρομοκρατία θα εφεύρισκε πρωτότυπες, αλλά ελάχιστα αποτελεσματικές μεθόδους, για να πλήξει  το Φασισμό. ΄Όμως, όπως το υπονοείτε με την ερώτησή σας, ενδέχεται να υπάρχει και άλλο σενάριο. Και αυτό να βασίζεται στην αποκρουστική υπόθεση της έναρξης και συνέχισης μιας μεγάλης συνωμοσίας, που δεν ολοκλήρωσε τους στόχους της, σχετικά με την "συνωμοτική παγκοσμιοποίηση" αλλά που, αντίθετα, τους συνεχίζει με τα παιδιά της….με το ένα τουλάχιστον, την Τρομοκρατία. Σ’ ένα τέτοιο σενάριο θα είχε οριστεί, για την Τρομοκρατία, ένας ρόλος εντελώς διαφορετικός από αυτόν που υποδύεται, επίσημα. Ένας ρόλος, δηλαδή, Δούρειου Ίππου.  Κι ακόμη, σε μια τέτοια περίπτωση τα γενεσιουργά κέντρα της Τρομοκρατίας θα ήταν, και πάλι, εντελώς διαφορετικά από τα εμφανή. Και, τότε, στα πλαίσια ενός τέτοιου σεναρίου, αποκύημα επιστημονικής φαντασίας ή, ίσως, και όχι, ο Φασισμός εμφανίζεται σε ρόλο περιφρούρησης της εθνικής κυριαρχίας και των δικαιωμάτων των πολιτών της κάθε χώρας  ξεχωριστά, αυτών των δικαιωμάτων  που έχουν  τόσο εξασθενίσει κατά την περίοδο της "παγκοσμιοποίησης". Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια είναι σκόπιμο να αναζητηθεί η ερμηνεία της ανόδου των δεξιών και ακροδεξιών πολιτικών κομμάτων στην Ευρώπη. Αν….αν πράγματι, οι ΗΠΑ και ο πρόεδρός τους "γνώριζαν" περίπου τα σχέδια του Bin Laden και δεν τα "εμπόδισαν",  και ακόμη  αν "δεν υπήρξε  αεροπλάνο που έπεσε επάνω στο Πεντάγωνο"(5) τότε η κρατική Τρομοκρατία,  θα εμφανιζόταν ως το ισχυρότερο μέσο, για την επίτευξη μεγάλης έκτασης γεωπολιτικών  ανακατατάξεων. Η επιδίωξη αυτών των τελευταίων θα  ήταν σε θέση να εξηγήσει τους, φαινομενικά, αδικαιολόγητους πολέμους του Κόσοβου, του Αφγανιστάν, του Ιράκ αλλά και τον εφιάλτη των όσων έπονται και με ψυχρότητα αναγγέλλεται ο προγραμματισμός τους: χρονικά πλαίσια προετοιμασίας επέκτασης του πολέμου εναντίον της Τρομοκρατίας, έξυπνα όπλα που θα χρησιμοποιηθούν, αριθμός μισθοφόρων που θα στρατολογηθεί, εκτίμηση των καταστροφών και του κόστους ανασυγκρότησης, στέρηση πολιτικών και ατομικών ελευθεριών κ.λπ., κ.λπ.  Η επιδίωξη αυτών των τελευταίων  θα μπορούσε, επίσης, να δώσει κάποιες ερμηνείες του γιατί και πως το Ιράκ μεν αποτελεί απειλή για την ανθρωπότητα, όχι όμως και η Βόρεια Κορέα, αν και η τελευταία δηλώνει προκλητικά ότι κατέχει και παράγει πυρηνικά όπλα, αλλά και ότι προτίθεται να εκδιώξει τους ελεγκτές όπλων από το έδαφός της. Τότε, η περιπέτεια του άνθρακα, που για πολλές εβδομάδες είχε πανικοβάλει τους Αμερικανούς, καθώς  εμφανιζόταν, και αυτή,  ως τμήμα τρομοκρατικών ενεργειών των πιστών του  Ισλάμ, αλλά που τελικά αποδείχθηκε πως ήταν "αμερικανικής προέλευσης" και με έδρα τις ΗΠΑ, θα κάλυπτε τη θέση ενός ακόμη κομματιού στο απέραντο "συνωμοτικό σταυρόλεξο". Τότε, θα υπήρχε και μια κάποια απάντηση, για το πώς ο πόλεμος στο Αφγανιστάν εμφανίστηκε ως γρήγορη και θριαμβευτική νίκη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, αν και ως  αρχικός του στόχος είχε, επίσημα, εξαγγελθεί η σύλληψη ή η θανάτωση του Bin Laden. Όμως, και μετά τον "νικηφόρο πόλεμο", ο Bin Laden   είναι  ακόμη ζωντανός, είναι  ελεύθερος και συνεχίζει να οργανώνει και να επεκτείνει  την  Αλ Κάιντα, αλλά και να δίνει μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις. Τότε, θα γινόταν βαθιά κατανοητή η πρόσφατη  επίσημη εξαγγελία των ΗΠΑ, περί ίδρυσης ειδικής υπηρεσίας στο Πεντάγωνο, με αποστολή της  την αλλοίωση ειδήσεων, δηλαδή την παραπληροφόρηση των λαών, προκειμένου να "βελτιώνεται η εικόνα της Αμερικής, ανά την υφήλιο. Το ενδιαφέρον, εν προκειμένω, δεν είναι φυσικά η προσπάθεια μετάδοσης ανακριβών ειδήσεων, μια και αυτό γινόταν ανέκαθεν, αλλά η σύσταση ειδικής προς τούτο υπηρεσίας και η, ασφαλώς, όχι τυχαία επίσημη γνωστοποίηση της σύστασης και του στόχου της (6).  Παρεπόμενη της παραπάνω αυτής προσπάθειας είναι και η "πρόσληψη διαφημίστριας" από το State Department, για την βελτίωση της φυσιογνωμίας των ΗΠΑ, κυρίως, στον ισλαμικό κόσμο (Dao 2002). Στο πλαίσιο αυτής της γενικότερης προσπάθειας, και η εκ βάθρων αναδιάρθρωση της υπηρεσίας πληροφοριών του FBI μπορεί να δικαιολογηθεί από την ανάγκη απομάκρυνσης υπαλλήλων της, που ενδεχόμενα «γνωρίζουν ό,τι δεν πρέπει να γνωρίζουν» (7). Στα παραπάνω αυτά, ας προστεθεί και η είδηση ότι οι ΗΠΑ είχαν αποφασίσει να "χτυπήσουν" οπωσδήποτε το Αφγανιστάν, από την άνοιξη του 2001, δηλαδή πολλούς μήνες πριν από την επίθεση εναντίον των δύο πύργων στο Μανχάταν (8)). Αν έτσι είχαν και έχουν τα γεγονότα, ένας φρικιαστικός μίτος της Αριάδνης ξετυλίγεται, αλλά όχι ακόμη πλήρως, γιατί εξακολουθούν να παραμένουν σκοτεινά πολλά από τα συμβάντα. Η "συνωμοσία" της "παγκοσμιοποίησης", όπως την υποστήριξα στην αμέσως προηγούμενη μελέτη μου, συνεχίζεται, επεκτείνεται, βαθαίνει και ολοκληρώνεται, χωρίς και η τοποθέτησή μου αυτή να χρειάζεται την ειδικής μορφής ενίσχυση  από ερευνητές "καχύποπτους", με "αντιαμερικανικό πνεύμα", ή με "νοσηρή φαντασία". Στο ανά χείρας σύγγραμμά μου, τα τέκνα της "συνωμοτικής παγκοσμιοποίησης", που ενσωματώνουν, καθώς άλλωστε και η μητέρα τους, πολυάριθμα σενάρια δυνητικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων, και που βασίζονται σε οικονομικά συμφέροντα και στην επιθυμία διατήρησης της παγκόσμιας επικράτησης των ΗΠΑ, τουλάχιστον, για ολόκληρο τον 21^ο αιώνα, θα προσεγγιστούν, κατ' αρχήν,  με τα εργαλεία της οικονομικής επιστήμης. Θα αφήσω, δηλαδή, όπως άλλωστε και επιβάλλεται,  σε άλλους, ειδικότερους από μένα την ανάλυση αυτών των γεωπολιτικών στόχων, που κρύβονται, πιθανότατα, κάτω από την συνεχή γέννηση "τεράτων" στον κόσμο μας.  Γιατί, μια τέτοια σε βάθος ανάλυση αποτελεί το ιδιαίτερο πεδίο καθαρά πολιτικών ερευνητών, και γι'  αυτό δεν θα ήταν σοβαρή, και δεν θα επιθυμούσα  δική μου επιστημονική εμπλοκή σ' αυτό.  Έτσι, η σπονδυλική στήλη αυτού του νέου βιβλίου μου θα διαρθρωθεί από την προσπάθειά μου απόδειξης στενών συγγενικών δεσμών, ανάμεσα στη "Συνωμοτική μου Παγκοσμιοποίηση" και στα παιδιά της, την Τρομοκρατία και τον Φασισμό. Δεσμών αλληλουχίας, αιτίου και αιτιατού, αυτόνομης ή συγκυριακής εξέλιξης αλλά, βέβαια, και αναγκαστικά, και δεσμών που εξυφάνθηκαν βάσει προδιαγεγραμμένων σχεδίων, δηλαδή συνωμοσιών. Κάτω από το πρίσμα της οικονομικής προσέγγισης αυτών των θεμάτων θα έχει κυρίαρχη θέση η προσπάθεια πρόβλεψης των επιπτώσεων, που λογικά αναμένονται από τη διεύρυνση του κύκλου των διεθνών συνωμοσιών. Δηλαδή,  της λήψης υπόψη στην ανάλυση, εκτός από την "Συνωμοτική Παγκοσμιοποίηση", και των αναμενόμενων οικονομικών συνεπειών των δύο απογόνων της, της Τρομοκρατίας και του Φασισμού, που ήδη εμπλέκονται  και με την κήρυξη του Γ' Παγκόσμιου Πολέμου.

Ερ.: Οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και οι "συνωμοσίες" της "παγκοσμιοποίησης" είναι έκδηλες στην καθημερινή μας ζωή. Πως προβλέπετε να επιδράσει αυτός ο κυκεώνας αυτών των νέων και δραματικών εξελίξεων, ειδικότερα, στην Ε.Ε;.

Απ.: Στα νέα αυτά σενάρια, που υπεισέρχονται, αναγκαστικά πια, στο σκηνικό της παγκόσμιας οικονομίας, εξαιτίας της δυναμικής εμφάνισης και διαπλοκής των δύο νέων καταλυτικών δεδομένων της, δηλαδή της Τρομοκρατίας και του Φασισμού, μεταβάλλεται αναγκαστικά και ο ρόλος  της Ε.Ε. Η χειρότερη πρόβλεψη σχετικά με τη συμπεριφορά της, μέσα στα ενδεχόμενα  νέα σενάρια του παγκόσμιου μετασχηματισμού είναι η απουσία συγκεκριμένου ρόλου της στο νέο αυτό διεθνές σκηνικό. Η Ε.Ε. παραπαίει στις αποφάσεις, που χρειάζεται εκάστοτε να λάβει,  εμφανίζεται ως ένα σημείο απόλυτα σύμφωνη με τις ΗΠΑ, αναφορικά με τους τρόπους αντιμετώπισης του "άξονα του Κακού". Αλλά, συχνά  εκ των υστέρων, καταλαμβάνεται από συνειδησιακά προβλήματα και, τότε,  απαιτεί "περισσότερες αποδείξεις" για να συναινέσει, τελικά. Οπωσδήποτε, στην παρούσα φάση της ισορροπίας δυνάμεων, η  ευρωπαϊκή ή μη συναίνεση στα αμερικανικά σχέδια ισοπέδωσης και ανασυγκρότησης των χωρών που ανήκουν στον "άξονα του Κακού", και που είναι  γενικά αναπτυσσόμενες ή σε μετάβαση οικονομίες, έχει ενδεχόμενα μικρή ή και μηδενική σημασία. Πράγματι, όπως φάνηκε καθαρά στον πόλεμο του Αφγανιστάν, η ενθουσιώδης ευρωπαϊκή συμπαράσταση στα αμερικανικά σχέδια, ουδόλως εκτιμήθηκε ή και αξιοποιήθηκε, εκτός για να δημιουργήσει εντυπώσεις. Αυτές κρίθηκαν, ίσως, απαραίτητες, εξαιτίας  μιας κάποιας ανησυχίας της υπερδύναμης, που εκφράστηκε αφελώς, στη συνέχεια, από τον πρόεδρό της: "μα, γιατί ο κόσμος δεν μας αγαπά"! Είναι, βέβαια, προφανές ότι η Ευρώπη δεν έχει συνειδητοποιήσει την ισχύ της ή δεν θέλει ή δεν έχει αποφασίσει πως θα την χρησιμοποιήσει. Γιατί, διαφορετικά, θα ήταν εύκολο να αντιταχθεί στην πρόθεση της Αμερικής να επιτεθεί στο Ιράκ, εφόσον όλα τα κράτη- μέλη του ΝΑΤΟ, είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ισότιμα. Προς το παρόν, όμως, η Ευρώπη δείχνει να μην επιθυμεί  να χρησιμοποιήσει τις σχετικές της δυνατότητες, και έτσι αφήνει τις ΗΠΑ να αποφασίζουν και να εκτελούν  τους στόχους τους, ανενόχλητες. Η αυθόρμητη απορία είναι το γιατί η Ευρώπη  επέλεξε αυτήν την οδό. Και η απάντηση δεν βρίσκεται, οπωσδήποτε, μόνο αλλά ούτε και κυρίως στην αναμονή της δημιουργίας του ευρωπαϊκού στρατού. Η προσπάθεια αναζήτησης και άλλων  πιθανών ερμηνειών αυτής της καθ' όλα απογοητευτικής  στάσης της Ευρώπης μπορεί να στραφούν προς την  αδιαφορία της, επειδή θεωρεί κακώς ότι η όλη υπόθεση των αλυσιδωτών πολέμων δεν την αφορά άμεσα, ή επειδή κρίνει ότι, προς το παρόν, δεν  έχει να κερδίσει κάτι συγκεκριμένο από την όποια έκβασή τους ή, ακόμη, ότι είναι προτιμότερο να εξασφαλίσει καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ, παρά με τους εκάστοτε εχθρούς τους. Είναι, όμως, εύκολη η διαπίστωση ότι με την συμπεριφορά της αυτήν η Ευρώπη παραιτείται, οικειοθελώς, από την προοπτική που ανέκαθεν την προσείλκυε, και  στην οποία άλλωστε οφείλεται και η δημιουργία της Ε.Ε. Παραιτείται, δηλαδή, από έναν δυνητικό ηγετικό ρόλο στη διαμόρφωση της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής.

Ερ.: Ποιες θα ήταν, κατά την αντίληψή σας, οι συνισταμένες της ακολουθητέας ευρωπαϊκής πολιτικής  σ' αυτήν τη χρονική συγκυρία;

Απ.: Μια  αποφασιστική διαφοροποίηση της Ευρώπης από τα πολεμοχαρή αμερικανικά σχέδια θα της προσέδιδε  δεσπόζουσα θέση στη συνείδηση των αναπτυσσόμενων οικονομιών, και όχι μόνο. Γιατί, με την αποστασιοποίησή της αυτήν  η Ευρώπη  θα συγκέντρωνε γύρω της  την ανθρωπότητα  για  μια πορεία  διαφορετική από αυτήν του αίματος, της καταστροφής, του εμπαιγμού,  της διαφθοράς, της εκμετάλλευσης και της αγριότητας. Έχω την πεποίθηση, ότι αν η Ε.Ε. είχε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στις δυνατότητές της, είχε μπορέσει να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ με κοινή γλώσσα και πολιτική, θα είχαν αποφευχθεί οι φοβεροί τραγέλαφοι που προκάλεσαν οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Γιατί, η δικαιολογία που ψέλλισαν, αφού υπέγραψαν την επιστολή συμπαράστασης προς τον αμερικανό πρόεδρο και τα πολεμοχαρή του σχέδια, δηλαδή "ότι μπορούν να είναι, ταυτόχρονα, και με την Ευρώπη και με την Αμερική", δυστυχώς, θεμελιώνεται στην μέχρι τώρα σχετική συμπεριφορά της Ευρώπης. Ενόσω, ωστόσο, γράφονται αυτές οι γραμμές, η στάση του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα δείχνει να μεταβάλλεται. Οι σχέσεις της Αμερικής με την "γηραιά Ευρώπη" έχουν πολύ επιδεινωθεί. Είναι πρώιμα τα όποια συμπεράσματα και οι όποιες προβλέψεις. Αλλά…. στο βάθος του χρόνου δεν μπορεί να αποκλειστεί πόλεμος ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις, όσο κι αν μια τέτοια σκέψη μοιάζει, προς το παρόν, εξωπραγματική.  Οι ΗΠΑ δεν δέχονται "μύγα στο σπαθί τους", και η Ε.Ε. δεν θα υφίσταται, ουσιαστικά, αν δεν διαφοροποιηθεί αποφασιστικά από τις ΗΠΑ σε ότι αφορά στον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήδη το ΝΑΤΟ βιώνει τη μεγαλύτερη κρίση που είχε ποτέ από την ίδρυσή του. Και η νέα συμμαχία ανάμεσα στη "γηραιά Ευρώπη", τη Ρωσία και την Κίνα είναι μια νέα διάσταση στο παγκόσμιο σκηνικό, που μπορεί να εξελιχθεί ως πολύ ενδιαφέρουσα. Ίδωμεν!

Ερ.: Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται  σαφής τάση ανόδου κυβερνήσεων της δεξιάς στην Ευρώπη. Πού οφείλεται αυτή η εξέλιξη και τι συνέπειες μπορεί να έχει; Και ποιος ο ρόλος της αναθέρμανσης του εθνικισμού και του φασισμού στις επί μέρους εθνικές οικονομίες;

Απ.: Το ερώτημα είναι σύνθετο και γι' αυτό δύσκολο να απαντηθεί. Ένα άλλο πιθανό σενάριο διαφορετικό, από τα παραπάνω,  θα ήταν η επικράτηση του ενός από τα δίδυμα παιδιά της "Συνωμοτικής Παγκοσμιοποίησης", δηλαδή είτε της Τρομοκρατίας και του πολέμου εναντίον της, είτε του Φασισμού με έμφαση στον εθνικισμό. Σαφέστατα, ο εθνικισμός δεν είναι συνώνυμος του Φασισμού. Ωστόσο, στη φάση αυτή των παγκόσμιων εξελίξεων και ανακατατάξεων, δικαιολογούνται απόλυτα οι φόβοι ταύτισης των δύο. Γιατί, αν πράγματι η "παγκοσμιοποίηση", και ειδικότερα η συνωμοτική της υφή συγγένευε εξαρχής με τις δύο νεότερες και, καθ' όλα αποκρουστικές  μορφές της Τρομοκρατίας και του Φασισμού, που ήδη καταφέρουν καίρια πλήγματα σε ολόκληρη την υφήλιο, ένας ανερχόμενος εθνικισμός δεν θα κατόρθωνε  να έχει αυτονομία, αλλά θα  εμφανιζόταν απλά ως  μια από τις πολλές εκφάνσεις του Φασισμού. Αυτό το επιχείρημα ενισχύεται και από τα κυρίαρχα αίτια που φαίνεται να εκκόλαψαν το "αβγό του φιδιού" στην Ευρώπη. Αίτια, δυστυχώς, που εμφανίζουν ανησυχητικό παραλληλισμό, αν και όχι πάντοτε εμφανή,  με τα αντίστοιχα της ανόδου και επικράτησης του Ναζισμού. Αίτια, και στις δύο περιπτώσεις, κυρίως οικονομικά. Ας παρατηρηθεί, ακόμη,  σχετικά με την στροφή της Ευρώπης προς κυβερνήσεις της «δεξιάς», ότι σ’ αυτήν αρχίζουν να περιλαμβάνονται και κυβερνήσεις των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, όπως δείχνει η περίπτωση της Σλοβακίας (Μακεδονία 9. 10. 2002)

             Ο όρος των "κυβερνήσεων της δεξιάς", εξάλλου, αν και πάγια καθιερωμένος, είναι αδόκιμος πια και εντελώς παρωχημένος, αν μ' αυτόν επιδιώκεται αντιπαράθεση με "σοσιαλιστικές κυβερνήσεις". Γιατί, όπως έχει πλήρως  αποδειχθεί τις τελευταίες τρεις περίπου δεκαετίες στην Ευρώπη, η υποχρεωτική ισοπέδωση της μακροοικονομικής πολιτικής των κρατών-μελών της ΟΝΕ με τα κριτήρια του Μάαστριχ, που είναι έμπνευσης άκρατου φιλελευθερισμού, επιτρέπει ασήμαντες μόνο διαφοροποιήσεις αυτής της πολιτικής. Αντίθετα, οι όποιες πιθανές διαφοροποιήσεις, σ' αυτό το χώρο, είναι αποτέλεσμα του βαθμού κοινωνικής ευαισθησίας των, εκάστοτε, κυβερνώντων, και άσχετες με  την ετικέτα των πολιτικών σχηματισμών που τους έφεραν στην εξουσία. Και θα πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετές εμπειρίες των τελευταίων δεκαετιών μαρτυρούν την επίδειξη αυξημένης αυτονομίας απέναντι στις ανελαστικές επιταγές της Ε.Ε., καθώς και αυξημένη συναίσθηση υποχρεώσεων απέναντι στους ψηφοφόρους τους, από κυβερνήσεις  της λεγόμενης δεξιάς, σε σύγκριση με τις αντίστοιχες των κατ' επίφαση "σοσιαλιστών". Θα πρέπει, ακόμη, να προστεθεί, ότι επειδή η ψευδεπίγραφη πια, διάκριση αριστεράς και δεξιάς διακυβέρνησης, εξακολουθεί να εξασφαλίζει την αίγλη του παρελθόντος υπέρ της αριστεράς και να φορτίζει με απόρριψη την  δεξιά, το πεδίο δράσης κυβερνήσεων, που εκμεταλλεύονται τη δήθεν αριστερή τους κατεύθυνση για τη λήψη αντικοινωνικών μέτρων, εμφανίζεται  ευρύτερο από το αντίστοιχο της δεξιάς. Η προϊούσα, εξάλλου,  συνειδητοποίηση αυτής της εξέλιξης ωθεί τα σύγχρονα παραδοσιακά κόμματα της δεξιάς στην απεμπόληση του χαρακτηρισμού τους ως "δεξιών" και στην προσπάθειά τους να  ασπάζονται λαϊκίστικες θέσεις.

                Ο εχθρός, λοιπόν, δεν είναι πια οι κυβερνήσεις της παραδοσιακής δεξιάς, και τα πρωτόγνωρα αποτελέσματα των γαλλικών προεδρικών εκλογών του Μαΐου του 2002 το απέδειξαν περίτρανα.  Ο ορατός κίνδυνος είναι ο ανερχόμενος Φασισμός. Το τι εννοώ με τον όρο, που κάθε άλλο παρά ξεκάθαρο περιεχόμενο έχει, θα προσπαθήσω να το εξηγήσω στο κεφάλαιο VI του ανά χείρας έργου. Και, η ασάφεια αυτή δικαιολογεί την αμφιβολία του κατά πόσο η συμπεριφορά των ψηφοφόρων μπορεί, ακόμη, να υπηρετεί την δημοκρατία. Πράγματι, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Γαλλίας, ασφαλώς δεν ήταν ο εκλεκτός της   συντριπτικής πλειοψηφίας των Γάλλων, που ωστόσο αναγκάστηκαν από τα πράγματα να τον ψηφίσουν. Και, εύλογα, ερωτάται αν μιας τέτοιας μορφής αναγκαστική συσπείρωση κομμουνιστών, αριστερών, κεντρώων και συντηρητικών,  εναντίον του φασιστικού κινδύνου, μπορεί να χαρακτηριστεί "δημοκρατική", ή αν αντίθετα δεν καταργεί, στην ουσία, την πεμπτουσία του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.

Ερ.: Θα ήταν, προφανώς, έξω από το πνεύμα των βιβλίων σας, της ακαδημαϊκής σας πορείας και της κοινωνικής σας ευαισθησίας αν έκλεινε η συνομιλία αυτή χωρίς αναφορά στην αισιοδοξία που ενισχύεται όλο και περισσότερο από την κλιμάκωση και κορύφωση των λαϊκών κινητοποιήσεων αντίστασης σε διεθνή, ευρωπαϊκή και εθνική κλίμακα. Θέλετε να αναφερθείτε στην εξέλιξη αυτή;

Απ:. Έχετε δίκαιο ότι, παρά  τις δυσμενέστατες παγκόσμιες εξελίξεις, υπάρχει, ωστόσο, πεδίο αισιοδοξίας. Η αισιοδοξία αυτή ενθαρρύνεται από τα κινήματα αντιπαγκοσμιοποίησης που πληθαίνουν, ενισχύονται και σφυρηλατούν συνειδήσεις, αλλά και από τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκε η ευρωπαϊκή και διεθνής οικονομία, εξαιτίας της "παγκοσμιοποίησης". Και, βέβαια, δικαιολογείται τώρα αισιοδοξία, μετά το μεγαλειώδες και πανανθρώπινο συλλαλητήριο της 15.2. 2003. Υπάρχουν, τώρα, ισχυρές ελπίδες αναθεώρησης αυτού του επικίνδυνου και συνωμοτικού σχήματος, με περιορισμό του βαθμού φιλελευθεροποίησης των οικονομιών, καθώς  και των ακραίων ανισοτήτων κατανομής του παγκόσμιου πλούτου. Ασφαλώς, οι ελπίδες θα ήταν ισχυρότερες αν δεν υπήρχε η βαριά σκιά αυτού του πολέμου. Ας ευχηθούμε, λοιπόν, η Ευρώπη να συνειδητοποιήσει τη σημασία και τον παγκόσμιο ρόλο που είναι σε θέση να διαδραματίσει, και να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις της για την  αποτροπή αυτού του παράλογου και άδικου πολέμου.

Με το πνεύμα αυτό της αισιοδοξίας, καλοτάξιδο το νέο σας βιβλίο και τη συμβολή στην κατεύθυνση της αντίστασης στην παγκοσμιοποιημένη βία της "νέας τάξης"

                .                                                                                       Αθήνα,  17. 2. 2003                                                                       

Σημειώσεις Αντί Προλόγου-Μια Συνέντευξη

-----------------------------------------------------------------

  (1)Από τις Εκδόσεις Παπαζήση και από το Ίδρυμα Δελιβάνη, 2^η Έκδοση

(2) Γραφείο Ενημέρωσης Πληροφοριών. Είναι η νέα αμερικανική υπηρεσία, αλλά με παγκόσμια δράση, και με επικεφαλής τον John Pointexer, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση το 1986 ως ιθύνους νους του σκανδάλου Ιράν-Κόντρας,  αλλά έκανε έφεση και αφέθηκε ελεύθερος το 1990. Πρόκειται για τον  πρώην σύμβουλο ασφαλείας του προέδρου Raegan, ο οποίος αγνόησε το εμπάργκο και πούλησε αμερικανικά και ισραηλινά όπλα στο Ιράν, για να απελευθερωθούν οι όμηροι που κρατούσαν οι ισλαμιστές στην Τεχεράνη. Με τα χρήματα που πήραν από το Ιράν, εξάλλου, οι αμερικανοί χρηματοδότησαν τους Κόντρας που είχε δημιουργήσει η CIA προκειμένου να ανατρέψουν τη νόμιμη, αλλά αριστερή κυβέρνηση των Σαντινίστας στη Νικαράγουα.    

(3) Με αξία αναγκαστικά, εντελώς, ενδεικτική αφού δεν είμαι σε θέση να βεβαιώσω ούτε την αντιπροσωπευτικότητα  του δείγματος, αλλά ούτε την ορθή στατιστική βάση των υπολοίπων παραμέτρων της έρευνας. Συνεπώς, το μοναδικό συμπέρασμα αυτής μου της προσπάθειας είναι η διαπίστωση του μικρού βαθμού συνειδητοποίησης των Ευρωπαίων πολιτών, για την έναρξη ενός νέου παγκόσμιου πολέμου.

(4) Μέσα στο 2002 κυκλοφόρησε, επίσης, η "Συνωμοτική Παγκοσμιοποίηση", σε γαλλική μετάφραση από τον  εκδοτικό οίκο του Παρισιού L' Harmattan, και σε ρουμανική μετάφραση από τον ρουμανικό οίκο  Eficient

(5)Βλ.Thierry Mayssen, “L’ effroyable imposture”, Editions Carnot-Paris 2002

  (6) J. Dad and E. Schmitt (2002), The New York Times  (αναδημοσίευση στην Καθημερινή της 20.2)

  (7) Την ανακοίνωσε την 29.5.2002 ο διευθυντής της ομοσπονδιακής αστυνομίας R. Mueller, (Μακεδονία, 30. 5. 2002)

   (8) Σύμφωνα με έγγραφα επίσημης ευρωπαϊκής πηγής, που έχει στην διάθεσή της η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, και δημοσιεύει στο τεύχος της τής  2. 12. 2001