H ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (ΑΙΤΙΑ, ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ) Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*

H ΚΡΑΤΙΚΗ  ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

             (ΑΙΤΙΑ, ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ)

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*

Βρίσκομαι και πάλι  στο Πανεπιστήμιο αυτής της   αγαπημένης  πόλης  του Targoviste, που με φιλοξένησε άπειρες φορές, και όπου έχω πολυάριθμους συναδέλφους και πιστούς φίλους, προκειμένου  να λάβω μέρος σε διεθνές συνέδριο. Αυτό, διοργανώνεται από την Ακαδημία  Επιστημόνων της Ρουμανίας, το Πανεπιστήμιο του Targoviste και το CEDIMES. Έχω την τιμή να ανήκω και στα τρία, και συνεπώς δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να μην είμαι παρούσα. Έρχομαι, τώρα στο συνέδριο, και στο εξαιρετικά επίκαιρο, όσο και πολυσύνθετο θέμα του, για τις κοινωνικοοικονομικές  προκλήσεις και μεταβολές στις σύγχρονες οικονομίες. Ομολογώ, ότι η επιλογή του ειδικότερου θέματος  με  το οποίο θα σας απασχολήσω, με προβλημάτισε αρκετά. Κατέληξα, σε ότι φοβούμαι ότι κυριαρχεί, δυστυχώς,  ολοένα περισσότερο στη διεθνή σκηνή, δημιουργώντας τρομακτικά και άλυτα προβλήματα σε όλους τους τομείς των σύγχρονων οικονομιών και κοινωνιών. Αναφέρομαι  στη βία, και ειδικότερα στην οικονομική βία.  Δύο από τα  σχετικά τελευταία μου συγγράμματα, η «Συνωμοτική Παγκοσμιοποίηση»[1] και «Τα παιδιά της παγκοσμιοποίησης-τρομοκρατία και φασισμός»[2] διευκολύνουν την πρόσβασή μου στο  θέμα.

Εισαγωγή

Η βία έχει πολλά πρόσωπα, πολυάριθμες αιτίες, άπειρες συνέπειες, αλλά και σκοτεινούς στόχους. Γι αυτό και είναι δύσκολο να δοθεί ένας γενικός ορισμός της. H βία αποσκοπεί στο να ελέγξει, να εξουσιάσει, να κακοποιήσει, να καταπιέσει, να απειλήσει, να εκβιάσει, να απομονώσει, να εξουθενώσει και να εκμεταλλευθεί τα θύματά της. Για να επιτύχει τους σκοτεινούς της στόχους, η βία καταργεί θεμελιώδη δικαιώματα, αλλά επιπλέον  πολύ συχνά,  καταφεύγει  και στη βοήθεια της τρομοκρατίας ή, ακόμη, και στη βοήθεια του φασισμού. Η βία εμφανίζεται ως σωματική, ψυχολογική, λεκτική, κοινωνική, αλλά στις ημέρες μας, πάνω απ’ όλα  και οικονομική.

Αναμφίβολα η βία, με αποκορύφωμα τον πόλεμο, υπήρχε ανέκαθεν και σύμφωνα με τις απόψεις ορισμένων ιστορικών του πολέμου, όπως κατεξοχήν του  Martin van Cleveld,  αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, όπως περίπου  η ανάγκη για τροφή και ύπνο. Υποχωρεί μερικώς μόνον όταν  η ανθρωπότητα επιτύχει  ικανοποιητικό επίπεδο οικονομικό, εκπαιδευτικό και κοινωνικό. Oι πόλεμοι και η βία δεν έπαψαν ποτέ να στοιχειώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως αποδεικνύουν οι σχετικές πηγές από αρχαιοτάτων χρόνων.  Θα υποστηρίξω, όμως, στη σημερινή εισήγησή μου, ότι    παρότι έχει γίνει ευρεία αναφορά σε διάφορα είδη βίας, δεν έχει ωστόσο επαρκώς περιληφθεί σ’ αυτήν η οικονομική, που στις ημέρες μας  είναι η επικρατούσα μορφή βίας.   Αυτή είναι καταρχήν κρατική, και  χρησιμοποιεί για την επίτευξη των στόχων της  διάφορα μέσα   όπως αυτό της παρακολούθησης των ατομικών δεδομένων,  της κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων και τραπεζικών καταθέσεων, της επιβολής υπέρμετρων  φόρων, του εκφοβισμού, της ενσυνείδητης αλλοίωσης των πραγματικών γεγονότων[3], του ελέγχου της περιουσίας και των εσόδων των θυμάτων,  την  καλλιέργεια οικονομικής εξάρτησης, αλλά βέβαια και της ηθελημένης διατήρησης υψηλής ανεργίας.

 Να παρατηρήσω ότι από όλες τις εκφάνσεις της βίας  η αγριότερη, αλλά δυστυχώς και η πιο αποτελεσματική, είναι η κρατική. 

Η κρατική οικονομική βία έχει, κύρια και πρωταρχικά  τις ρίζες της στην πολιτική της  αποχής   του κράτους  από του να παρεμβαίνει στο γίγνεσθαι της οικονομίας, γιατί αυτό απαιτεί ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός. Πρόκειται, ωστόσο, για φαινομενική και ταυτόχρονα παραπειστική αποχή, η οποία στρέφεται κάθετα  εναντίον των ασθενέστερων, αυτών ακριβώς  που έχουν ανάγκη από την κρατική παρουσία, ενώ  ευνοεί  κατάφορα τους ισχυρούς.

Οι δραματικές μεταβολές στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, των δεκαετιών’70 και ’80 εγκαθίδρυσαν μια νέα διεθνή τάξη, που επιβλήθηκε με φανατισμό από τους ισχυρούς  του πλανήτη, στην υφήλιο ως μονόδρομος και που έφερε μαζί του μιαν απάνθρωπη οικονομική βία.

Στα δύο  κεντρικά σημεία της εισήγησής μου θα προσπαθήσω να συνδέσω την παγκοσμιοποίηση με την οικονομική βία, που ήδη περιέχει και στοιχεία τρομοκρατίας και φασισμού, ενώ στο δεύτερο κεντρικό σημείο θα αναφερθώ στα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτής της οικονομικής βίας, που τόσο οδυνηρά βιώνουμε τα τελευταία  χρόνια.

Ι. Τα αίτια της έξαρσης της οικονομικής βίας στις ημέρες μας

Αν η παγκοσμιοποίηση παρέμενε στα απλά πλαίσια της απελευθέρωσης των συναλλαγών, δεν θα ήταν δικαιολογημένη η διάκρισή μου σε αθώα και σε συνωμοτική παγκοσμιοποίηση, όπως την έκανα στο σύγγραμμά μου «Mondialisation Conspiratrice.[4] Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν καλά και κακά συστήματα, αλλά το πρόβλημα είναι, πάντοτε, η εφαρμογή τους, που συχνά συσσωρεύει ακρότητες. Η παγκοσμιοποίηση που εμφανίζεται, προς το παρόν, ως το τελευταίο στάδιο της καπιταλιστικής εξέλιξης θα μπορούσε, θεωρητικά,  να συγκεντρώσει στους κόλπους της  τον φιλελευθερισμό με τον παρεμβατισμό, όπως ήταν η περίπτωση των 30 ένδοξων ετών, που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και που είχε λαμπρά αποτελέσματα, σε όρους ταχύρρυθμης προόδου και κοινωνικής ειρήνης. Δυστυχώς, όμως αυτό δεν  έγινε. Αντιθέτως, η παγκοσμιοποίηση, που μπήκε στη ζωή μας στη δεκαετία του ’80 υιοθέτησε έναν άγριο, θα έλεγα και απάνθρωπο καπιταλισμό[5], που έφερε στην επιφάνεια  όλα εκείνα  τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά που  χειμάζουν στην ανθρώπινη φύση, όπως ανάμεσα σε άλλα την απληστία, την ακόρεστη   δίψα για εξουσία έναντι οποιουδήποτε τιμήματος,  την ανάγκη  επίδειξης ισχύος έναντι των ανίσχυρων, τον χωρίς όρια  ατομισμό, τη διαφθορά κ.ά. Με την εγκαθίδρυση και την ωρίμανση αυτής της παγκοσμιοποίησης, άρχισαν να διαβρώνονται ολοένα και περισσότερο τα θεμέλια του καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο. Του καπιταλισμού, για τον οποίον ήταν για χρόνια υπερήφανη η Ευρώπη, και που τώρα δυστυχώς διαλύεται.

Εξάλλου, η παγκοσμιοποίηση, όπως άλλωστε θα έπρεπε να αναμένεται εξαρχής, συσσώρευσε  επί 30 περίπου χρόνια,  πρωτόγνωρες και αδιανόητης εμβέλειας  ανισορροπίες σε ολόκληρο τον πλανήτη, και σε όλους τους τομείς. Κατέληξε, έτσι, η παγκοσμιοποίηση  να είναι ένα  άμορφο συνονθύλευμα με ανεξέλεγκτες πια δυσλειτουργίες, που  οφείλονται στην χωρίς εξαιρέσεις απορύθμιση  του συνόλου των αγορών. Αυτή η συλλήβδην κατάργηση του συνόλου των κανόνων που ρύθμιζαν τη λειτουργία των αγορών, με την αφελή υπόθεση ότι είναι σε θέση να αυτορυθμίζονται,  ήταν αναπόφευκτο να  καταλήξει σε πλήρη ασυδοσία. Η παγκοσμιοποίηση, στη συνέχεια, υποκατέστησε σταδιακά,  τον κυρίαρχο στόχο της οικονομικής επιστήμης, που είναι η   ευημερία  των πολιτών, με την επιδίωξη μιας εχθρικής και επιθετικής προς όλους ανταγωνιστικότητας[6].  Η παγκοσμιοποίηση προχώρησε, ακόμη περισσότερο, διαχωρίζοντας με βίαιο τρόπο το ύψος της  εργατικής αμοιβής από την παραγωγικότητα, η οποία κανονικά την προσδιορίζει, και η οποία απέκλειε  έτσι δυνατότητες εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο. Ωστόσο, με την παγκοσμιοποίηση, άνοιξε ορθάνοιχτη η πόρτα μιας πολλαπλής εκμετάλλευσης, εφόσον οι   εργοδότες  των προηγμένων οικονομιών έχουν την ευχέρεια να εξισώνουν την αμοιβή των εργαζομένων με τα  επίπεδα μισθού που ισχύουν στις λιγότερο προηγμένες οικονομίες του πλανήτη. Η παγκοσμιοποίηση ανέχεται, αλλά και απέχοντας συστηματικά να λάβει τα  εκάστοτε απαραίτητα μέτρα για την αποφυγή της, υποθάλπει τις  ασύλληπτης πια έκτασης  ανισότητες στην κατανομή του εισοδήματος[7]  και του πλούτου[8]. Πολύ συνοπτικά αναφέρω ότι  στα 7 δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού το 1,2 δισεκατομμύριο επιβιώνει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, διαθέτοντας 1,25$ την ημέρα, ενόσω το 1% των πιο πλούσιων κατοίκων  της Γης ελέγχει το 45%  περίπου του παγκόσμιου πλούτου. Αντιθέτως,  το 50% των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη οφείλει να μοιραστεί το 1% του παγκόσμιου πλούτου.

Μια παράλληλη όψη της αμέσως προηγούμενης αναφοράς των ανεξέλεγκτων πια ανισοτήτων εκφράζεται με τη διαπίστωση ότι οι 400 πλουσιότεροι Αμερικανοί έχουν στην κατοχή τους μεγαλύτερο πλούτο από τους φτωχότερους, που αυτοί  ανέρχονται σε 150 εκατομμύρια. 

Εξάλλου, για μετά το τέλος της κρίσης προβλέπεται ότι  το ποσοστό οικονομικού ελέγχου της παγκόσμιας ελίτ θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Το 2012 η παγκόσμια περιουσία ήταν 135$ τρισεκατομμύρια. Από το συνολικό αυτό ποσό, το 1% του πλουσιότερου τμήματος του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει τα 52,8$ τρισεκατομμύρια. Σύμφωνα με την έρευνα αυτήν η παγκόσμια περιουσία θα αυξάνεται με ρυθμό ίσο με 4,8% το χρόνο, μέσα στην επόμενη πενταετία[9]. Ακόμη, οι 100 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου πλούτισαν με 212$ δις το 2012. Η ανεξέλεγκτη αυτή αύξηση του πλούτου των ολιγαρχών της υφηλίου,  εξυπακούεται ότι έχει ως αντίκρισμα την πτώχευση ή και εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικοοικονομικών ομάδων. Συνεχίζοντας, αν  προσθέσουμε εύπορους και εκατομμυριούχους θα οδηγηθούμε  στο όντως ανατριχιαστικό πόρισμα με βάση το οποίο  το 8,1% του παγκόσμιου πληθυσμού εξουσιάζει το 82,4% του συνολικού πλούτου της υφηλίου, ενώ  το υπόλοιπο 92% του παγκόσμιου πληθυσμού υποχρεούται να αρκεστεί και να επιβιώσει με το 18% του παγκόσμιου πλούτου. Και, πηγαίνοντας ακόμη πιο κάτω, δηλαδή στους φτωχούς, με περιουσία 10.000$, που αντιπροσωπεύουν πάνω από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή το 69,3% του ενήλικου πληθυσμού, οδηγούμαστε  στο εφιαλτικό συμπέρασμα  ότι  οφείλει να επιβιώσει με μόνο το  3,3% του παγκόσμιου πλούτου[10] .

Τέλος, ειδικά για την περίπτωση των ΗΠΑ ο  Paul Krugman σχολιάζει ότι από το 2009 το 60% της αύξησης πηγαίνει στο 0,1% των πιο πλουσίων, που διαθέτουν  ετήσιο εισόδημα πάνω από  1,9$ εκατομμύρια. Από πού και γιατί αυτές οι εξωφρενικές ανισότητες; Επισημαίνεται ως πολύ βασικός παράγοντας η εκπαίδευση, και σημειώνεται ενδεικτικά ότι η Business School-Harvard δημιουργεί δύο κόσμους: αυτόν που προέρχεται από πλούσιες οικογένειες και αυτόν που προέρχεται από  συνηθισμένους φοιτητές[11].

 Αξίζει να τονιστεί  ότι  τα πολύ υψηλά εισοδήματα προέρχονται από τον χρηματοοικονομικό τομέα, ο οποίος κινδύνευσε με κατάρρευση και εξαγοράστηκε, αλλά και συνεχίζει να εξαγοράζεται  από τους φορολογούμενους.

Το νέο στοιχείο, στη συμπεριφορά των σύγχρονων Κροίσων, είναι η απροκάλυπτη πεποίθησή τους ότι οι λοιποί συνηθισμένοι άνθρωποι οφείλουν να αποδεχθούν χωρίς συζήτηση, αυτήν την πρωτοφανών διαστάσεων και συνεπειών ανισότητα και να τους περιβάλλουν με σεβασμό και θαυμασμό. Οι δηλώσεις ορισμένων επικεφαλής γιγαντιαίων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι περισσότερο από προκλητικές. Αναφέρω,  ανάμεσα  και σε άλλες την πρόσφατη δήλωση του Robert Benmosche, επικεφαλής της κολοσσιαίας  ασφαλιστικής εταιρίας ΑΙG, ότι η «ηλικία της συνταξιοδότησης θα έπρεπε να επιμηκυνθεί ως τα 70 ή και τα 80 χρόνια»[12]. Αναφέρω, ακόμη, την πληροφορία ότι  11 πολυεθνικές, φέρονται να ζήτησαν τον κατώτατο μισθό των 250 -300^Ε στην Ελλάδα, για τους νέους, από τον υπουργό Ανάπτυξης προκειμένου να κάνουν επενδύσεις!!!![13]  Επιτέλους, όμως, η καλπάζουσα  αυτή ανισότητα είναι σε θέση να απαντήσει στα ακόλουθα  αγωνιώδη ερωτήματα και στις εύλογες απορίες  των κατοίκων του πλανήτη μας:

*Πως δικαιολογείται να φτωχαίνουν οι λαοί της Γης, ενόσω το παγκόσμιο ΑΕΠ αυξάνει συνεχώς;

*Γιατί επιβάλλονται περιορισμοί στο κράτος πρόνοιας, τώρα, σε σχέση με πριν, αφού γινόμαστε ολοένα πλουσιότεροι;

*Πως είναι δυνατόν να συμβαδίζουν οι συνεχώς αναγγελλόμενες  αυξήσεις του παγκόσμιου πλούτου, με τις δραματικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, σχεδόν, απανταχού της Γης;

 Η παγκοσμιοποίηση,  σε συνδυασμό με τον άκρατο νεοφιλευθερισμό,  αδιαφορεί, επίσης, για  τη γενίκευση της κερδοσκοπίας και της διαφθοράς, για  την αποϋλοποίηση της οικονομίας, την κατάργηση της πλήρους απασχόλησης   την  απόλυτη φτωχοποίηση των λαών του τρίτου κόσμου, που τροφοδοτεί το δράμα των  παράνομων μεταναστών.  Αλλά, να προσθέσω ακόμη, ότι οι επιλογές της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού εξασθένισαν τη δημοκρατία, με την εγκαθίδρυση και επικράτηση μιας ιδιότυπης εξουσίας, ας μου επιτραπεί ο όρος της «τραπεζοκρατίας», που στραγγαλίζει τους λαούς και περιθωριοποιεί κράτη, με μοναδικό στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών  της[14].

ΙΙ. Το δημόσιο χρέος ως  μέσο βίας

Και έρχομαι στο πρόβλημα, του δημόσιου χρέους που λειτουργεί ως Δούρειος Ίππος για την επίτευξη πληθώρας σκοτεινών στόχων, και πρόκειται για  πρόβλημα  ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου, που καταρρέει και φέρνει  για πρώτη φορά, στην επιφάνεια την έντονη αντίθεση, ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορρά και Νότο[15]. Πολύ συνοπτικά, οι ερμηνείες αυτής της κατάρρευσης οφείλουν να αναζητηθούν  στην ακαταλληλότητα και την αδυναμία της κοινής  μακροοικονομικής πολιτικής, να εξυπηρετήσει ταυτόχρονα τις ανάγκες  του πλούσιου ευρωπαϊκού Βορρά, όσο και αυτές του φτωχότερου και πιο προβληματικού Νότου. Να σημειωθεί, καταρχήν, ότι το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δημιουργήθηκε με τρόπο που να εξυπηρετεί τη Γερμανία, προκειμένου να πειστεί να εγκαταλείψει το μάρκο. Η λιτότητα, χωρίς ημερομηνία λήξης, στα πλαίσια της ευρωζώνης, αποτελεί στοιχείο sine qua non της επιβίωσης του ευρώ. Το ευρώ, μη διαθέτοντας κυρίαρχο κράτος για να το ρυθμίζει, χρειάζεται την αυστηρή λιτότητα που να το υποκαθιστά, με τις δραματικές συνέπειες της αύξησης της ανεργίας και της διαρκούς ύφεσης στην ΕΕ. Καθώς, το μεγαλύτερο τμήμα της παραγωγής της Γερμανίας πηγαίνει σε εξαγωγές, σε αντίθεση με τις λοιπές οικονομίες της ευρωζώνης, η λιτότητα την ευνοεί, ενώ είναι καταστρεπτική για τους εταίρους της.

 Ο Βορράς, λοιπόν,  με ναυαρχίδα τη Γερμανία επιτυγχάνει μόνιμα πλεονασματικό  εμπορικό ισοζύγιο, που είναι η άλλη όψη του  μόνιμα ελλειμματικού εμπορικού ισοζυγίου του Νότου και που ερμηνεύει σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματα της  του ευρωπαϊκού Νότου. Σε πείσμα, ωστόσο,  της τόσο επικίνδυνης αυτής ανισορροπίας η Γερμανία  δηλώνει απτόητη και προς όλες τις κατευθύνσεις ότι θα εξακολουθήσει να απομυζά τον ευρωπαϊκό Νότο, μέσω της διαιώνισης του εμπορικού της πλεονάσματος. Δηλώνει, δηλαδή, ότι θα εξακολουθήσει να επιβάλλει  αυστηρή  λιτότητα, σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία  καταδικάζει τα θύματά της σε συνθήκες μόνιμης ύφεσης και υψηλής ανεργίας.

Ο σφικτός, εξάλλου, εναγκαλισμός της παγκοσμιοποίησης με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό  σμίλεψε ένα νέο πρόσωπο του καπιταλισμού άπληστο, βίαιο, απάνθρωπο και  ληστρικό, που ενθαρρύνει και άλλες μορφές βίας, εκτός της οικονομικής, καθώς και  εκφάνσεις τρομοκρατίας και φασισμού.  Να αναφερθώ, στην περίπτωση της χώρας μας, που με το πρόσχημα του υψηλού δημόσιου χρέους της,  όλα συνηγορούν ότι χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο, προκειμένου τα όσα δραματικά συμβαίνουν εδώ να  αποτελέσουν προηγούμενο για  τη γενίκευση της εφαρμογής τους  και στην υπόλοιπη Ευρώπη ή και  στον κόσμο.  Ενώ, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και σε περίοδο κρίσης, χρειάζεται μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση για να περιορίζονται οι δυσμενείς της συνέπειες, τις ημέρες  μας και με πρώτη  την Ελλάδα έγινε, ακριβώς, το αντίθετο. Αρχίζοντας από την αγορά εργασίας, η οποία στην κυριολεξία ζουγκλοποιήθηκε, εξαιτίας της σταδιακής κατάργησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων, που αποκτήθηκαν με αγώνες δεκαετιών,   συνεχίζοντας με την εξασθένιση του κράτους Πρόνοιας, στους τομείς υγείας, παιδείας και  δημόσιας διοίκησης και φθάνοντας στον εξαναγκασμό του  γενικού ξεπουλήματος της  Ελλάδας, κάτω  από  την ετικέτα των μονόδρομων ιδιωτικοποιήσεων και της δήθεν αξιοποίησής της.

  

Η  οικονομική βία, που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιεί το δημόσιο χρέος ως μέσο για την επίτευξη  οικονομικού αποτελέσματος, με τη σύμπραξη ενός δήθεν ουδέτερου κράτους, που ωστόσο ευνοεί τα συμφέροντα των ισχυρών,  φτωχοποιεί και  εξαθλιώνει τους οικονομικά ασθενέστερους, και ήδη προχωρεί και στην καταστροφή της μεσαίας τάξης.  Η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά  της οικονομίας και κοινωνίας, εφόσον δεν αναχαιτιστεί, οδηγεί στην υποχώρηση της εθνικής κυριαρχίας των επί μέρους κρατών, και στην επικράτηση μιας παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας, χωρίς εθνική συνείδηση. Η άνοδος του ρατσισμού, οι θρησκευτικές διώξεις και η υποτιμητική μεταχείριση θρησκειών, κρατών και πολιτισμών αποτελούν αναπόσπαστα τμήματα της βίας της "παγκοσμιοποίησης", που καταδιώκει κάθε μορφή ιδιαιτερότητας. Αυτή η "παγκοσμιοποίηση" έχει εκριζώσει κάθε ιστό οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, περιβαλλοντικής και ηθικής ισορροπίας στον πλανήτη μας. 

Συμπέρασμα

Βιώνουμε την προετοιμασία της νέας τάξης, που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι μια μορφή παγκόσμιας διακυβέρνησης, που θα επιβάλλει τους στόχους της με μέσα τρομοκρατίας, επίκλησης δήθεν μονόδρομων και φασιστικών περιορισμών της δημοκρατίας. Αναμένονται γενικευμένοι και καταστρεπτικοί πόλεμοι, καθώς και πολιτικής φύσης ανωμαλίες, που θα απομακρύνουν τον κόσμο από το ιδεώδες της δημοκρατίας. 

*Κεντρική εισήγηση στο Διεθνές Συνέδριο με θέμα «Οι σύγχρονες προκλήσεις των κοινωνιών στο πλαίσο των πρόσφατων οικονομκών και κοινωνικών μεταβολών», που οργανώθηκε από πανεπιστήμιο της Βαλλαχίας στο Targoviste  της Ρουμανίας, την Ακαδημία Επιστημών της Ρουμανίας και το CEDIMES της Γαλλίας από  27-28 Noεμβρίου 2015  

  

Επιλεκτική Βιβλιογραφία

*Adford, P., (2013)  “Business schools and inequality”, Real-World Economics Review Blog

*Bloomberg και Crédit Suisse                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

  *Boston Consulting Group

* Charlemagne/Euro snakes and ladders”, The Economist, 14.08.201

* Chevallier,Μ, « Faut-il limiter le salaire des patrons ? Alternatives Economiques, no 315, juillet-août 2012

* FMI, Mars 2008

* Krugman, P., (2013), “Persecuted Plutocrats”, International Herald Tribune, 28-29. 09

*“Modell Deutschland  über alles”, The Economist, 14.04.2012

*Negreponti-Delivanis, M. (2002), Mondialisation Conspiratrice, L’ Harmattan, Paris  2002(traduction du grec par  Christine Cooreman, et  Mondializarea Conspiratoare, Editura Eficient, Bucurest 2002 (traduction du français en roumain) Β Edition

* Negreponti-Delivanis,M., (2004),Les enfants de la mondialisation: terrorisme et fascisme, Fondation delivanis et Editions Papazissis, Athènes (en grec)

* Negreponti-Delivanis,M.,  «Mondialisation innocente et mondialisation conspiratrice”, Sciences,

Technologies et Développement, Algerie,No 4-2008pp.235-247

* « La fin de la zone euro : le Nord de l’Europe contre le Sud, http //marianegreponti-delivanis.blogspot.gr/2012/08

*Vassos, N., [mailto:nikosira@gmail.com

* World Press Freedom, 2014

---

[1] Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2001, Β’ Έκδοση

[2] Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2004

[3] Η ελευθερία  του Τύπου υπέστη πανωλεθρία τα τελευταία 5 χρόνια στην Ελλάδα, υποχωρώντας 14 μονάδες στην 99^η θέση. Βλ. World Press Freedom, 2014

[4] «Mondialisation innocente et mondialisation conspiratrice”, sciences, Technologies et Développement, Algerie,No 4-2008pp.235-247

[5] “Charlemagne/Euro snakes and ladders”, The Economist, 14.08.2012

[6] “Modell Deutschland  über alles”, The Economist, 14.04.2012

[7] Selon le FMI, Mars 2008, la chute de la part du travail dans le PNB du G7 s’estime à 5,8% pour la période 1983-2006 ,  selon la Commission Européenne, la chute de la part du salaire dans  le PNB des économies de l’UE, pour la période 1983-2006, fut 8,8%

[8] John Kristensen, Directeur du TJN de la Grande Bretagne :des inégalités pareilles nous n’avons vu depuis la Révolution Française (republié au journal grec To Vima )

[9] Boston Consulting Group

[10] Bloomberg και Crédit Suisse

[11] Adford, P., (2013)  “Business schools and inequality”, Real-World Economics Review Blog

[12] Krugman, P., (2013), “Persecuted Plutocrats”, International Herald Tribune, 28-29. 09

[13]  Βάσσος, Ν.,  [mailto:nikosira@gmail.com

[14] M.Ch. « Faut-il limiter le salaire des patrons ? ». Alternatives Economiques, no 315, juillet-août 2012

[15]   Negreponti-Delivanis. Μ (2012) « La fin de la zone euro : le Nord de l’Europe contre le Sud, http //marianegreponti-delivanis.blogspot.gr/2012/08