ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                                    16.12.2014

Η νέα κρίση στην Ελλάδα εμφανίζει  πολλές σκοτεινές όσο και δυσνόητες, σε πρώτη προσέγγιση, πλευρές. Ένας ανεξέλεγκτος πανικός έχει καταλάβει Κυβέρνηση και δανειστές, με την προοπτική των επερχόμενων εκλογών και  είναι ξεκάθαρο ότι ενώνουν τις,  εντός και εκτός της χώρας,  δυνάμεις τους για να  τις αποτρέψουν με κάθε τρόπο. Ο κίνδυνος που πιστεύουν ότι τους απειλεί  φαίνεται ότι είναι τόσο τρομακτικός, ώστε να  δικαιολογεί την υιοθέτηση σειράς μεθοδεύσεων, που στρέφονται κάθετα εναντίον των ελεύθερων εκλογών, και της δημοκρατίας.  Πρόκειται για σκαιής μορφής παρεμβάσεις, που  η   ευρεία ερμηνεία  τους ισοδυναμεί με  κατάργηση των ελεύθερων εκλογών, κατατρομοκράτηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, βίαιη μεταβολή των προτιμήσεών τους, όπως αυτές καταγράφονται στις συχνές δημοσκοπήσεις, και πάνω από όλα  δαιμονοποίηση  της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ώστε να παρεμποδιστεί η έλευσή της στην εξουσία. Επιχειρείται, δηλαδή, μια εκ των προτέρων βία και νοθεία  του εκλογικού αποτελέσματος, η οποία θα έπρεπε κανονικά να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, αρχίζοντας φυσικά από την Κυβέρνηση, αλλά και να προκαλέσει την παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Η Κυβέρνηση, ωστόσο, όχι μόνο δεν φαίνεται να ενοχλείται από τις απαράδεκτες και άκρως ταπεινωτικές αυτές εξωτερικές παρεμβάσεις, που καταργούν κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας από τη χώρα μας, αλλά αντιθέτως επικροτούν τις έξωθεν φωνές, που επιβάλλουν -και όχι βέβαια για πρώτη φορά-  «φυτευτούς κυβερνήτες». Με έκδηλη ικανοποίηση, που εξουθενώνει τον μέσο Έλληνα, οι δικοί μας αξιωματούχοι αναμασούν  και υπερκεράζουν  τις κρίσεις ντροπής των ξένων, αναφορικά με το   ποιους  μας δίνουν ή δεν μας δίνουν το δικαίωμα  να ψηφίζουμε, συνοψίζοντας  βέβαια, και απαραιτήτως,  ότι  έτσι και δεν υπακούσουμε «θα εξανεμιστούν  τα επιτεύγματα  των πέντε  και πλέον τελευταίων ετών». Αναζητώ  με απόγνωση  να ανακαλύψω αυτά τα «επιτεύγματα», μέσα στο απέραντο νεκροταφείο, στο οποίο έχει μεταβληθεί η Ελλάδα. Και, δυστυχώς, δεν τα βρίσκω, γιατί  απλά δεν υπάρχουν!  Είναι  βέβαια γνωστό ότι οι δανειστές μας επικαλούνται  συνεχώς την ανάγκη  «μεταρρυθμίσεων», χωρίς βέβαια και να προσδιορίζουν το περιεχόμενό τους, μας συγχαίρουν για όσες έχουμε πραγματοποιήσει, που όμως δεν είναι ποτέ αρκετές, και μας  ενθαρρύνουν για τη συνέχισή τους. Από την πλευρά τους, έχουν κάθε λόγο να χαίρονται που οι αναφερόμενες ως «μεταρρυθμίσεις» έχουν συντελεστεί, καθώς και να επιθυμούν την εμβάθυνσή τους. Πρόκειται για τις δραματικές μεταβολές, κυρίως στο χώρο της αγοράς εργασίας, που εξαθλίωσαν εντελώς ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού. Σε οικονομία που έχασε το 30% του ΑΕΠ της, της οποίας το χρέος από 120% στο ΑΕΠ και άρα τότε βιώσιμο, έφθασε στο 177% αντίστοιχα, και φυσικά είναι μη βιώσιμο, της οποίας το εισόδημα επανήλθε στο επίπεδο του 1980, της οποίας  δουλοποιήθηκε και εξαθλιώθηκε το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων της και της οποίας καταστρέφεται με ταχείς ρυθμούς  η μεσαία της  τάξη, απαιτείται  απύθμενο θράσος για να προβάλει  κανείς δήθεν «επιτεύγματα».  Σε πείσμα αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, ο Πρωθυπουργός πρόσφατα δήλωσε  ότι, ανάμεσα σε άλλα, θα πρέπει να αποφευχθούν οι εκλογές, για να μην ακυρωθούν οι «τολμηρές μεταρρυθμίσεις» και οπισθοδρομήσουμε. Αναφορικά με τη μακρά συζήτηση γύρω από τη  βιωσιμότητα ή μη του χρέους μας είναι γνωστό σε όσους έχουν έστω και στοιχειώδεις γνώσεις μακροοικονομίας ότι το δικό μας δεν είναι. Η διαπίστωση αυτή σημαίνει, ταυτόχρονα, ότι θα έχουμε κάποια μορφή μνημονίου εσαεί, εφόσον επίσημα έχει αποφασιστεί ότι θα παύσει ο έλεγχος αφού θα έχουμε ξεπληρώσει το 75% του χρέους.  Και ενώ το ΔΝΤ προ πολλού δήλωσε ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο και θα πρέπει να κουρευτεί,  η ΕΕ αντιθέτως σιωπά εν προκειμένω και δεν αρνείται επίσημα το βιώσιμο του χρέους μας, όταν συχνά το επικαλείται η Κυβέρνησή μας. Πως εξηγείται; Απλώς, η ΕΕ δεν επιθυμεί να επιβαρυνθεί με τις συνέπειες της αντιμετώπισής του. Και, φυσικά, είναι βολικό από πολλές απόψεις να είναι η Ελλάδα, με το σύνολο των όσων διαθέτει και με τα όσα αναμένονται, υπό πλήρη ξένο  έλεγχο. Οι οικονομολόγοι, ωστόσο,  πέριξ ή εντός της Κυβέρνησης θα έπρεπε να φροντίσουν για τη στοιχειώδη σοβαρότητα των επίσημων κυβερνητικών εξαγγελιών, γύρω από τη φύση του χρέους, για να μην αποτελούμε αντικείμενο χλευασμού στο εξωτερικό. Πράγματι, υπάρχουν σαφείς και αυστηροί κανόνες γύρω από το χρέος, που δεν επιτρέπουν συνεπώς να βαπτίζεται, κατά βούληση, βιώσιμο ενόσω είναι απελπιστικά και τελεσίδικα μη βιώσιμο. Και, επιπλέον, είναι αστείο να χαρακτηρίζονται ως μη….πατριώτες, εντός η εκτός του στρατοπέδου του Σύριζα, όσοι υποστηρίζουν  το αυταπόδεικτο, δηλαδή ότι χρέος που αντιπροσωπεύει 177% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμο.

Αλλά, ας προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε αυτή την προχωρημένη σηψαιμική  κατάσταση, που εμφανίζεται ως  νέα κρίση και που προστίθεται  στο χρόνιο οικονομικό μας αδιέξοδο. Καταρχήν, είναι σαφές ότι Κυβέρνηση και δανειστές προσπαθούν, με νύχια και δόντια  να  αποφύγουν τις εκλογές. Κρίνω, λοιπόν, ανησυχητικό ότι πολλά  από  τα όσα υποστηρίζονται από τον Πρωθυπουργό και το επιτελείο του, όχι απλώς δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά επιπλέον είναι συχνά, εντελώς,  αντιφατικά και, ακόμη χειρότερα, στερούνται στοιχειώδους συνέχειας και συνέπειας.  Οι, κατά κανόνα, οργισμένες  κυβερνητικές  αντιδράσεις επικεντρώνονται στις εκλογές,  με το συχνό επιχείρημα ότι, όπως αποδεικνύουν οι σχετικές δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών «η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν θέλει εκλογές».  Η διαπίστωση αυτή είναι σωστή, αλλά ταυτόχρονα σωστή είναι και η διαπίστωση, που προκύπτει  από την ίδια πηγή, τις δημοσκοπήσεις, ότι. δηλαδή η συντριπτική πάντοτε πλειοψηφία του λαού δεν θέλει την παρούσα Κυβέρνηση.  Ως  ιδεώδες,  λοιπόν, για τους αξιωματούχους εντός και εκτός της Ελλάδας φαίνεται ότι θα ήταν η   αφαίρεση  του δικαιώματος  ψήφου από τους Έλληνες, για όσο τουλάχιστον χρόνο ο Σύριζα εμφανίζεται ως σίγουρος διάδοχος στην εξουσία. Εταίροι και Κυβέρνηση επιδίδονται  συστηματικά  στην κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού, περιγράφοντας ολόκληρο το 24ωρο με τα μελανότερα χρώματα, το τι μέλλει να συμβεί αν έρθει ο Σύριζα                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           να κυβερνήσει:  θα αδειάσουν οι τράπεζες από καταθέσεις, θα τραπούν σε φυγή  οι πιθανοί επενδυτές, θα σταματήσει ο έξωθεν δανεισμός της χώρας και θα χρεοκοπήσουμε,  δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις, δεν θα υπάρχει ρευστότητα στην οικονομία, θα επαναληφθεί ότι έγινε στην Κύπρο, θα κλείσουν οι τράπεζες και ο κόσμος θα πεινάσει,  θα μας πετάξουν από την ευρωζώνη με το γνωστό Grexit. Τη σκυτάλη της κατατρομοκράτησης των Ελλήνων παίρνουν, εκ περιτροπής, ο ένας μετά τον άλλο οι διάφοροι αρμόδιοι και αξιωματούχοι, εντός και εκτός της Ελλάδας, και από ότι φαίνεται  έχουν  κατανείμει μεταξύ τους την ύλη των διαγγελμάτων, ώστε να αποφεύγονται, κατά το δυνατόν, οι επικαλύψεις. Ενόψει της απαράδεκτης  αυτής  προσπάθειας μεταστροφής των  προτιμήσεων των πολιτών με απασχόλησε σοβαρά το ερώτημα του αν το διανοητικό επίπεδο  του λαού μας είναι, όντως,  τόσο αβυσσαλέα χαμηλό, ώστε να βρίσκουν εύφορο έδαφος αυτού του είδους οι πλύσεις εγκεφάλου, παρότι  τελικά  πολύ αφελείς και απλοϊκές. Και, φευ, φοβούμαι ότι  η απάντηση στην οποία τείνω να καταλήξω είναι ότι σε περίπτωση που οι  απειλές,  παρότι ανεδαφικές, επαναλαμβάνονται  ακατάπαυστα και, αν ταυτόχρονα, επιστρατεύονται και ξένοι αξιωματούχοι για να τις εκτοξεύουν στα ίδια μήκη και πλάτη, τότε ναι, είναι πιθανόν να  πιάνονται στη φάκα ακόμη και  «έξυπνα πουλιά».

Παρότι Κυβέρνηση και ξένα ευρωπαϊκά κέντρα συμπίπτουν στο ενδιαφέρον τους για την επιτυχία αυτής της άθλιας εκστρατείας εκβιασμών τρομοκράτησης και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, δεν έχουν όμως τους ίδιους στόχους.    Η Κυβέρνηση, υιοθετεί τις αντιδημοκρατικές αυτές μεθοδεύσεις απλώς και μόνο για να μη χάσει την εξουσία, ενώ το γέρας της νίκης για τους εταίρους μας είναι η αρπαγή ολόκληρης της Ελλάδας.   

Η  παραπάνω, όμως, λογική αλληλουχία φαίνεται να  διακόπτεται από ένα ερώτημα, που είναι δύσκολο να απαντηθεί, και που είναι το ακόλουθο:   Μα, αφού η επιθυμία και των εντός και των εκτός της Ελλάδας είναι ο εξοστρακισμός των εκλογών, γιατί τις προκάλεσαν;  Παρότι, ενδεχομένως αποτελεί λεπτομέρεια που χάνεται στο συρφετό της νέας κρίσης, ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως οι εκλογές δεν προέκυψαν από ενέργειες του Σύριζα, αλλά από ξαφνική και φαινομενικά τουλάχιστον αδικαιολόγητη  ρήξη  Κυβέρνησης και Τρόικας. Αδικαιολόγητη, με την έννοια ότι  οι σχέσεις Κυβέρνησης και  Τρόικας ήταν απολύτως αρμονικές για όλο αυτό το τραγικό  για την Ελλάδα διάστημα των πέντε ετών, καθώς το σύνολο των απάνθρωπων και βάρβαρων εμπνεύσεων των δανειστών αποτελούσε αδιαπραγμάτευτη διαταγή για τους δικούς μας αρμόδιους.  Η ρήξη,  αν και   βελούδινη, όπως   αποδείχθηκε,   έφερνε  στο βάθος της εκλογές.  Η αιτία διακοπής της  ειδυλλιακής συμβίωσης Κυβέρνησης και Τρόικας ήταν τα νέα,  αγριότερα και πιο οδυνηρά μέτρα  σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα, που  αιφνιδιαστικά  αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν οι δανειστές. Η Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι  θα της είναι αδύνατον  να περάσει από τη Βουλή αυτά τα νέα αιμοσταγή μέτρα. Ιδιαίτερα, και επειδή η Κυβέρνηση είχε αναγγείλει πολλές φορές το δήθεν  τέλος οδυνηρών μέτρων και μνημονίων,  και είχε υποσχεθεί ελαφρύνσεις, που τώρα  υποχρεώνεται  να πάρει πίσω.  Συγκεκριμένα,   με τα νέα μέτρα, όπως αυτά εμφανίζονται στην έκθεση που στάλθηκε στα εθνικά κοινοβούλια των κρατών-μελών της Ευρωζώνης,  οι δανειστές  απαιτούν  από την Ελλάδα φρένο στην έκδοση νέων συντάξεων, πρόσθετες περικοπές στις δαπάνες υγείας,   εσωτερικό δανεισμό του Δημοσίου από ΔΕΚΟ και τράπεζες και πρόσθετα μέτρα 1,8 δις ευρώ για το 2015. Παρότι είναι  εμφανές ότι τα μέτρα αυτά  θα  αποτελειώσουν την οικονομία και την κοινωνία, η Τρόικα, μακριά από ευαισθησίες, ακόμη και απέναντι στενών συνεργών της,  απαιτούσε  εκβιαστικά την άμεση λήψη αυτών των μέτρων. Να προσθέσω ότι το χειρότερο είναι ότι και τα νέα αυτά μέτρα θα αποδειχθούν το ίδιο τραγικά αναποτελεσματικά όπως και όλα τα προηγούμενα, αφού ακολουθούν την ίδια λανθασμένη συνταγή της στραγγαλιστικής λιτότητας. Έτσι,  κρίθηκε ότι  ο μόνος τρόπος για να περάσουν αυτά τα μέτρα ήταν οι πρόωρες εκλογές, αποκλειστικά ως απειλή, αφού θα έπρεπε με κάθε τρόπο να αποφευχθούν, χάρη στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας.  Γι αυτό, ήταν απαραίτητη η υιοθέτηση πολύ δραστικών,  πολύ αδίστακτων μέσων, προφανώς, με τη φιλοσοφία ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».  Με τη λογική αυτή  επιστρατεύθηκε ακόμη  και ο πρόεδρος της Κομισιόν, προκειμένου ανερυθρίαστα να μας κάνει γνωστές    τις προτιμήσεις του, σχετικά με ποιά πρόσωπα επιθυμεί ο ίδιος να κυβερνήσουν την αποικία-Ελλάς. Και πρόσθεσε, έτσι απλά, ότι η επιθυμία του είναι να εξακολουθήσει να συναλλάσσεται με φίλους του και όχι με «ακροαριστερά  κόμματα»! Ακόμη και ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, και πρώην ΥΠΟΙΚ στρατολογήθηκε για να προβεί σε διάγγελμα καταστροφής, αν δεν εκλεγεί πρόεδρος Δημοκρατίας.

Η ποσότητα προσβολών και  εξευτελισμού, που δέχεται σε καθημερινή βάση ο ελληνικός  λαός είναι πια ασήκωτη, εφόσον του διαμηνύουν με όλα τα μέσα ότι αν ψηφίσει, με βάση τις προτιμήσεις του, θα είναι  καταστροφή, για την Ελλάδα. Και, γι αυτό δεν πρέπει να εκδηλώσει τις προτιμήσεις του, αλλά να δεχθεί αγογγύστως αυτές που θα του επιβληθούν, από όσους «γνωρίζουν καλύτερα του ιδίου» το δέον γενέσθαι. Αναλογίζομαι, με τρόμο, ότι αυτό το σύνδρομο κόπιας του Ναπολέοντα, που πρόσφατα αποδόθηκε στην κυρία Μέρκελ, δεν είναι τελικά  και  η μοναδική αποδέκτης της.

Η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας απαιτεί, όπως είναι γνωστό 180 θετικές ψήφους βουλευτών, οι οποίες δεν υπάρχουν, αλλά ασκούνται απερίγραπτες πιέσεις για να υπάρξουν. «Θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους αν δεν ψηφίσουν....ακόμη και ενώπιον του Αγίου Πέτρου»  αφήνεται να εννοηθεί.

Η έκβαση του νέου αυτού ελληνικού δράματος είναι,  τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, αβέβαιη  παρότι φαίνεται εντελώς απίθανο, και σε πείσμα των εκβιαστικών πιέσεων, ότι δεν θα κατορθωθεί  η εκλογή  προέδρου. Ωστόσο, σκέπτομαι αυτές τις τελευταίες ημέρες,  ότι ο Σύριζα, ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και άλλα  κόμματα  της αντιπολίτευσης, όπως ενδεχομένως  το ΚΚΕ, η ΑΝΕΛ κλπ,     θα όφειλαν να προχωρήσουν σε πολύ αιχμηρή διεθνή καταγγελία,  προσκομίζοντας και  όλα τα συντριπτικά  αποδεικτικά  των τελευταίων αυτών,   απαράδεκτων και  άκρως αντιδημοκρατικών  συμβάντων. Θα μπορούσε μια τέτοιας μορφής καταγγελία, με τόσο απροκάλυπτο περιεχόμενο, να εξελιχθεί προς όφελος της Ελλάδας. Και  στη συνέχεια, θα ήταν πολύ εντυπωσιακό γεγονός, με πολλές παράλληλες θετικές συνέπειες, η απόφαση σύσσωμης της αντιπολίτευσης να μην παραστεί σε καμία από τις τρεις ψηφοφορίες για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, γιατί θεωρεί την όλη διαδικασία όχι μόνο φαρσοκωμωδία, αλλά και με πιθανές ποινικές προεκτάσεις.  Μια τέτοια ενέργεια θα λειτουργούσε, ενδεχομένως, ως αφύπνιση, για τους ευρωπαίους εταίρους μας, και θα τους βοηθούσε ίσως να   αναρωτηθούν πού, επιτέλους, οδηγείται με όλα αυτά  το ευρωπαϊκό όραμα, και τι πρέπει να πράξουν χωρίς χρονοτριβή, για να αποφευχθεί η οριστική  συντριβή του. Διαφορετικά,  είμαι πεπεισμένη ότι η Ελλάδα, αν δεν ανακτήσει άμεσα το δικαίωμα αξιοπρεπούς μεταχείρισής της,  και εκ μέρους αυτών  που την κυβερνούν, αλλά και εκ μέρους των εταίρων/δανειστών της, δεν θα επιβιώσει. Είναι, λοιπόν τώρα η στιγμή για να  ενωθούμε όλοι, ανεξαρτήτως κομμάτων, και να βροντοφωνήσουμε ότι δεν είμαστε αποικία κανενός, και ότι θα αποπληρώσουμε το χρέος μας, όταν αυτό παύσει να είναι επαχθές και απεχθές. Απαιτώντας όμως  ανθρώπινους και όχι αιμοσταγείς όρους.