ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη, 08.12.2014 ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ

Δευτέρα, 8 Δεκεμβρίου 2014

ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη, 08.12.2014

ΝΙΚΟΣ ΡΩΜΑΝΟΣ

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Πρόεδρος του Ιδρύματος Δελιβάνη, 08.12.2014

======================================================

Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με τον 21χρονο Νίκο Ρωμανό, ο οποίος πλησιάζει κάθε δευτερόλεπτο περισσότερο το θάνατο, ενόσω οι αρμόδιοι παρακολουθούν με ηρεμία αυτήν του την πορεία, δηλώνοντας ανενδοίαστα ότι δεν «βρίσκουν λύση» για να την εμποδίσουν.

Ας αφήσουμε, προς το παρόν, κατά μέρος τους πολύ σοβαρούς κινδύνους από τους οποίους απειλείται η Αθήνα, και όχι μόνο, και οι οποίοι είναι τουλάχιστον επιπόλαιο να αγνοηθούν, σε περίπτωση θανάτου του Νίκου Ρωμανού. Και ας επικεντρωθούμε στην ανθρωπιστική πλευρά αυτής της υπόθεσης. Πρόκειται για ένα νέο παιδί, που εκτίει ποινή φυλάκισης, και που επέτυχε σε κάποιο ΤΕΙ, όπου επιθυμεί να σπουδάσει. Να σπουδάσει κανονικά, και όχι εξ αποστάσεως.

Ποιο είναι, ακριβώς, το πρόβλημα, που με την άρνηση των αρμοδίων να του επιτρέψουν να σπουδάσει, μετατρέπουν έμμεσα την ποινή φυλάκισης σε ποινή θανάτου, αν και αυτή έχει προ πολλού καταργηθεί;

Το πρόβλημα είναι ότι η κρατική εξουσία αισθάνεται ότι εκβιάζεται από τον Νίκο Ρωμανό και γι αυτό δηλώνει «νομική» αδυναμία ικανοποίησης του αιτήματός του.

Η δικαιολογία αυτή, όπως και αν ερμηνευθεί, με στενό ή ευρύτερο τρόπο δεν αντέχει στην αντιπαράθεσή της με το θάνατο ενός παιδιού 21 ετών. Και δεν αντέχει, γιατί ακόμη και οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής μαθαίνουν από τα πρώτα μαθήματα ότι τα νομικά έχουν πολλά «παράθυρα» μέσα από τα οποία μπορεί να υποστηριχθεί και να εφαρμοστεί σχεδόν οτιδήποτε. Άλλωστε, και στον τόπο μας, ή και ειδικά στον τόπο μας, δεν λείπουν τα σχεδόν καθημερινά παραδείγματα «λαστιχοποίησης» των νόμων, προκειμένου να επιτευχθεί το εκάστοτε επιθυμητό αποτέλεσμα.

Κυκλοφορεί, ακόμη, ως δικαιολογία, για την άρνηση εξεύρεσης λύσης, και ο ενδεχόμενος κίνδυνος πρόθεσης του Νίκου Ρωμανού «να το σκάσει». Πιθανότητα, που οπωσδήποτε, δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ωστόσο, όταν δημοσιοποιούνται περιπτώσεις αστυνομικών, που εκτελούν τα καθήκοντά τους φυλάσσοντας νυχθημερόν ακόμη και….κοτέτσια πολιτικών, είναι όντως προκλητική η δήλωση αδυναμίας εξεύρεσης σχετικής λύσης για την περίπτωση του Νίκου Ρωμανού.

Δεν γνωρίζω το Νίκο Ρωμανό αλλά, αυτό δεν με εμποδίζει να επαναστατώ στη σκέψη ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα, που δηλώνει και δημοκρατική, αφήνεται να πεθάνει ένα νέο παιδί, επειδή θέλει να σπουδάσει, ως κανονικός σπουδαστής, και η Πολιτεία αρνείται να του εξασφαλίσει αυτό το δικαίωμα.

Εύχομαι και ελπίζω να βρεθεί λύση σε αυτό το απλό πρόβλημα που, όμως, στην Ελλάδα του 2014 μετατράπηκε σε γόρδιο δεσμό. Αν, όμως, δεν βρεθεί λύση, γιατί προφανώς δεν θα υπάρξει βούληση εξεύρεσής της, διερωτώμαι με φρίκη ποιος ή ποιοι από τους τηρούντες με αυστηρή σχολαστικότητα τους νομικούς κανόνες, και ιεραρχώντας τους υπεράνω της ζωής ενός νέου παιδιού, θα αναλάβουν την ευθύνη για ότι ήθελε επακολουθήσει. Που δεν αποκλείεται να περιλαμβάνει και θανάτους αθώων, εκτός από καταστροφές περιουσιών και από τρομοκρατικό χάος στις ελληνικές πόλεις.

Υπάρχει, ασφαλώς, η ανάγκη επίδειξης εξουσίας, από όσους την κατέχουν. Υπάρχει, όμως και η ανθρώπινη πλευρά αυτού του προβλήματος, που όμως δεν φαίνεται να συγκινεί τους αρμόδιους. Τι κρίμα, για την Ελλάδα!