ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Εισαγωγή 19.12.2014

Στο σύντομο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στις 12.11.2014 (ημερομηνία πραγματοποίησης της ημερίδας για χρέος και επιβίωση της Ελλάδας από το Ίδρυμα Δελιβάνη) και μέχρι σήμερα -20.12.2014- υπήρξε καταιγισμός δραματικών γεγονότων. Αν δεν υπάρξουν αντίρροπες δυνάμεις ολοκληρώνεται ο κύκλος καταστροφής της χώρας μας, για πολλές δεκαετίες.

Καθώς, από τις 11.09.2014 έχει τεθεί σε κυκλοφορία από τις εκδόσεις L’Harmattan το νέο μου βιβλίο με πλήθος πληροφοριών για την ελληνική περίπτωση, και με τίτλο L’assassinat économique de la Grèce et le dernier recours: la drachme, και καθώς ακόμη το ανά χείρας Cahier του Cedimes περιλαμβάνει πολύπλευρες συμβολές Γάλλων και Ελλήνων για τα διαμειβόμενα στην Ελλάδα, θα αναφερθώ, στο παρόν δημοσίευμα, μόνο στις εντελώς πρόσφατες εξελίξεις, που αν δεν υπάρξουν άμεσες αντιδράσεις, βάζουν ταφόπλακα στις προσδοκίες μας.

Με την ευκαιρία θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο του Cedimes, καθηγητή Claude Albagli, στον οποίο οφείλεται η ιδέα της αφιέρωσης ενός Cahier- Cedimes στα ακανθώδη προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, καθώς και τον καθηγητή Gérard Lafay, που αυθόρμητα προσφέρθηκε να αναλάβει την έκδοσή του, εξασφαλίζοντας με το κύρος του την ποιότητά του.

Οι πρόσφατες αυτές πλευρές του ελληνικού δράματος, που θα με απασχολήσουν στο παρόν πόνημα, αναφέρονται ολοκληρωτικά στο νέο πρόσωπο που αποκάλυψε η Τρόικα, και που δεν είχαμε ως τώρα, αρκετά, γνωρίσει. Ένα πρόσωπο ανελέητου όσο και απροκάλυπτου πια εκβιασμού, που εξευτελίζει αλύπητα την ελληνική Κυβέρνηση, και που αυξάνει τις δόσεις και τη διάρκεια των μέτρων εξαθλίωσης εναντίον του ελληνικού λαού, αδιαφορώντας πολυτελώς για τις δραματικές τους συνέπειες. Διερωτάται κανείς, με την ελληνική οικονομία να βρίσκεται σε τρισχειρότερη κατάσταση σε σύγκριση με το 2009, που πήγαν οι θυσίες αίματος του ελληνικού λαού, των πέντε τελευταίων ετών.

Είναι, βέβαια, πρέπον να αναγνωριστεί ότι η αφορμή, για τη νέα αυτή έξαρση της απαίτησης για νέα μέτρα, που ξεπερνούν σε αγριότητα τα προηγούμενα, δόθηκε από την ελληνική Κυβέρνηση. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, φαντάζει ωστόσο πολύ πιθανή η υπόθεση ότι οι Έλληνες κυβερνητικοί υπήρξαν θύματα των μύθων, που οι ίδιοι κατασκεύασαν και που συνεχώς επαναλάμβαναν τον τελευταίο καιρό, περί success story, βιώσιμου χρέους, ταχύρυθμης ανάπτυξης, τέλους των μνημονίων και εξόδου της Ελλάδας στις αγορές.

Παρότι, φυσικά, δεν υπήρχε ίχνος πραγματικότητας στην ανεπίτρεπτα επιπόλαιη αυτή εκστρατεία θριάμβου, δεδομένου ότι η ελληνική οικονομία και κοινωνία έχει ολοσχερώς καταστραφεί, από τα μνημόνια, και μάλιστα για πολλές δεκαετίες, ωστόσο, είναι γεγονός ότι υπήρξαν αξιωματούχοι και εκτός της Ελλάδας, που αναμάσησαν αυτές τις φαντασιώσεις. Αλλά, στην περίπτωση αυτών των τελευταίων η εξήγηση θα πρέπει, σαφώς, να αναζητηθεί στον δυαδισμό του περιεχομένου της «οικονομικής σταθεροποίησης». Δηλαδή, η συνεχώς επαναλαμβανόμενη δήλωση περί αποκατάστασης της «σταθεροποίησης» ουδόλως αναφέρεται σε μεγέθη της πραγματικής ελληνικής οικονομίας, όπως είναι το ΑΕΠ, ο όγκος της απασχόλησης, ο ρυθμός μεγέθυνσης και ανάπτυξης, το ύψος των επενδύσεων- δημόσιων και ιδιωτικών-, η ενεργός ζήτηση, οι εισαγωγές-εξαγωγές. Ο γενικός καταποντισμός όλων ανεξαιρέτως των βασικών μεγεθών της ελληνικής οικονομίας, που φυσικά συνεπάγεται τη σωρευτική και διαρκή φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, δεν απασχολεί και ούτε ενδιαφέρει τους Τροικανούς και τους επικεφαλής τους. Αντιθέτως, αυτή η «σταθεροποίηση» για όλους αυτούς αποτελεί την εξασφάλιση μιας διαρκούς απομύζησης του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου της χώρας, σε όλα της τα επίπεδα: διαδοχικές μειώσεις μισθών και συντάξεων, επιβολή φόρων που υπερβαίνουν ήδη τα εισοδήματα προέλευσής τους, σταδιακή διάλυση του κράτους Πρόνοιας, της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, εξάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, βίαιη επάνοδος της αγοράς εργασίας σε μεσαιωνικό περιβάλλον, απάνθρωπα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, προκειμένου να εξασφαλιστεί σχεδόν δωρεάν και χωρίς απαιτήσεις, εργατικό δυναμικό δουλικής μορφής. Απαίτηση υπέρογκου πρωτογενούς πλεονάσματος, ετησίως, με ανυπολόγιστες θυσίες για το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, όχι βεβαίως προκειμένου αυτό να κατευθυνθεί προς την ανάπτυξη του τόπου, αλλά προκειμένου αυτούσιο να οδεύσει προς τις τσέπες των δανειστών. Αδίστακτη καταστροφή του μοναδικού κλάδου που παρέμεινε αποδοτικός, του ελληνικού τουρισμού, με την απαίτηση διπλασιασμού του ΦΠΑ στις υπηρεσίες τουρισμού. Άκρατη ανυπομονησία των Τροικανών και των αφεντικών τους για το άμεσο ξεπούλημα όλης της Ελλάδας με μηδαμινό αντίτιμο, σε σχέση με την αντικειμενική του αξία. Περίπου ένα ελληνικό νησί για ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο.

Παρότι η καταστροφή της Ελλάδας, εξαιτίας των προγραμμάτων λιτότητας είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά και αυταπόδεικτη, αν καταφύγει κανείς στους ψυχρούς αριθμούς, ωστόσο οι περί του αντιθέτου εντελώς έωλοι ισχυρισμοί των Ελλήνων αρμοδίων ικανοποιούσαν πλήρως τη σκοτεινή πλευρά των εμπνευστών των μνημονίων. Και τούτο, επειδή η χρησιμοποίηση της Ελλάδας, ως πειραματόζωο, ήταν η ύστατη ελπίδα των ακραιφνών νεοφιλελεύθερων, για να αποδείξουν την ορθότητα των γενικά αποτυχημένων θεωρημάτων τους. Εξαιτίας αυτών των φανατισμών η ελληνική οικονομία του 2014 έχει επιστρέψει στο βιοτικό επίπεδο του 1980, και το σύνολο της Ευρώπης, μετά από έξη χρόνια αναιμικής μεγέθυνσης, απειλείται ήδη από το σκιάχτρο του αντιπληθωρισμού. Να προσθέσω, ακόμη, στο σημείο αυτό, ότι η παραδοχή εκ μέρους των Ελλήνων κυβερνητικών, ως success story, της ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, περιλάμβανε έμμεσα και την αναγνώριση ότι «τα μνημόνια ήταν ωφέλιμα για την Ελλάδα»….ότι οδήγησαν σε «μεταρρυθμίσεις» που όφειλαν να γίνουν οπωσδήποτε (συμπεριλαμβανομένης προφανώς και κατά προτεραιότητα αυτήν της ζουγκλοποίησης της αγοράς εργασίας). Και όσο απίστευτο και αν φαίνεται, υπήρξαν πανηγυρισμοί, από πλευράς ελληνικής και λοιπής ευρωπαϊκής, για την υλοποίηση ενός δυσδιάκριτου όσο και αμφιλεγόμενου πρωτογενούς πλεονάσματος, που ηθελημένα λησμόνησαν την αιμοσταγή σύνθεσή του, σε χιλιάδες αυτοκτονίες, εκτρώσεις, λιποθυμίες παιδιών από πείνα κλπ. Και, όμως, ναι, υπήρξαν πανηγυρισμοί.

Μπορεί λοιπόν να πιστοποιηθεί ότι οι σχέσεις, ελληνικής Κυβέρνησης και Τρόικας ήταν εγκάρδιες, καθώς και τα δύο μέρη εκτελούσαν με άψογο τρόπο το ρόλο τους: οι μεν δικοί μας, αυτόν της υποτέλειας και της χωρίς προβληματισμούς και ανησυχίες υπακοής σε όλα, οι δε Τροικανοί αυτόν των κατακτητών, που όμως παραχωρούσαν μια ιδιαίτερη θέση στους Έλληνες αξιωματούχους. Έτσι, η υλοποίηση των εκάστοτε ανειλημμένων υποχρεώσεων κατέληγε σε εκατέρωθεν θαυμασμό ή και αυτοθαυμασμό για το συντελούμενο «θεάρεστο» έργο.

ΙΙ. Τα λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων

Η ειδυλλιακή, όμως, αυτή σχέση, ανάμεσα στην ελληνική Κυβέρνηση και την Τρόικα διαταράχθηκε σοβαρά στα τέλη Νοεμβρίου του 2014, όταν η ελληνική πλευρά τόλμησε να αναγγείλει επίσημα ορισμένες αποφάσεις της, σχετικές με την αντιμετώπιση του χρέους, χωρίς προηγουμένως να έχει φροντίσει να εξασφαλίσει την άδεια των Τροικανών. Επρόκειτο για αποφάσεις, που φυσιολογικά απέρρεαν από την πεποίθηση του «πόσο καλά πηγαίνει η ελληνική οικονομία». Και τότε αποδείχθηκε, με τρόπο πολύ τραυματικό, ότι η Τρόικα είχε εντελώς διαφορετική αντίληψη του ελληνικού γίγνεσθαι. Πράγματι, όταν η Τρόικα συνειδητοποίησε ότι η ελληνική Κυβέρνηση όχι μόνο αναφερόταν με σοβαρότητα στο περιεχόμενο των μύθων που συστηματικά διέρρεε, αλλά επιπλέον τους εκλάμβανε ως βάση αποφάσεων για ριζικές μεταβολές του ελληνικού status quo, δηλαδή της παγιωμένης κατάστασης αποικίας χρέους, έγινε πυρ και μανία. Το σκηνικό, στο οποίο φαίνεται να βασίστηκαν οι δικοί μας αξιωματούχοι, (αφελώς, όπως ήδη αποδεικνύεται) περί δήθεν αναγνώρισης των θυσιών τους, περί δήθεν θαυμασμού των «επιτευγμάτων τους», περί δήθεν ωρίμανσης από την πλευρά της Τρόικας, της ανάγκης μακροχρόνιας ελάφρυνσης του χρέους, ανατράπηκε μέσα σε μια νύκτα. Η Τρόικα αγρίεψε, οι υπαλληλίσκοι με την απόλυτη στήριξη των μεγάλων αφεντικών απαξίωσαν, για πολλές ημέρες, να απαντήσουν στους υποτελείς που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στους κατακτητές, απολαμβάνοντας έτσι την αγωνία τους. Και, όταν, οι Τροικανοί αποφάσισαν, επιτέλους, να λύσουν αυτήν την προσβλητική σιωπή, η απάντησή τους ήταν ένας ορυμαγδός από νέες, παράλογες, εξουθενωτικές και αιματηρές απαιτήσεις από τους Έλληνες, αντί των δηλώσεων του Πρωθυπουργού τους ότι….. «τα δύσκολα πέρασαν», ότι η Ελλάδα χαίρει διεθνούς θαυμασμού διότι… ….. «ο ρυθμός ανάπτυξής μας είναι ταχύτερος όλων»! Οι Τροϊκανοί, προφανώς, δεν ικανοποιήθηκαν από τις ανείπωτες θυσίες των Ελλήνων, από την αβυσσαλέα εξαθλίωσή τους, από την πλήρη καταστροφή της οικονομίας και κοινωνίας. Ήθελαν και άλλο αίμα, ήθελαν μεγαλύτερη υποταγή, ήθελαν ταχύτερους ρυθμούς ξεπουλήματος της χώρας. Και, βέβαια, ούτε συζήτηση για έξοδο από τα μνημόνια, ούτε σκέψη για απομάκρυνση του ΔΝΤ από τη μαρτυρική Ελλάδα, ούτε υποψία άρνησης για τη λήψη και άλλων μέτρων, πιο επώδυνων από τα προηγούμενα, πιο αποτελεσματικών για την επίτευξη της «τελικής λύσης».

Εξυπακούεται ότι δεν συντάσσομαι με το μέρος των Τροικανών, που φευ εκτελούν τις οδηγίες των «Ευρωπαίων εταίρων μας», οι οποίοι φοβάμαι ότι έχουν αποφασίσει να εξαφανίσουν την Ελλάδα από τον κατάλογο των ανεξάρτητων ευρωπαϊκών οικονομιών για δεκαετίες από σήμερα. Γράφοντας, ωστόσο, αυτό το κείμενο δεν θα είχε νόημα να παραλείψω σημαντικές πλευρές, που εξηγούν το πώς έχουμε φθάσει στο έσχατο αυτό σημείο της πλήρους διεθνούς ανυποληψίας και να ερμηνεύσω τους λόγους της αποθράσυνσης των Τροϊκανών.

Α) Το πρώτο λάθος

Είναι τώρα πια «πολύ αργά για δάκρυα», και ακόμη πιο αργά για αναφορές στην πληγωμένη «εθνική μας αξιοπρέπεια». Και τούτο, γιατί δεν είναι δυνατόν να αξιώσουμε από τους δανειστές να μας υπολογίζουν όταν η δική μας Κυβέρνηση, για πάνω από πέντε χρόνια, δεν τόλμησε να εκστομίσει ούτε ένα ΟΧΙ στους σωρευτικούς εξευτελισμούς, δεν είχε το θάρρος να αντικρούσει, σε πείσμα του πλήθους επιχειρημάτων που διαθέταμε, τα εγκληματικά μέτρα που μας επέβαλαν. Αντιθέτως, σχεδόν γονυπετείς οι δικοί μας δεν συμφώνησαν, απλώς, να εκτελέσουν όλες τις παρανοϊκές και εγκληματικές πλευρές και όλες τις βαρβαρότητες αυτού του άθλιου μνημονιακού προγράμματος, αλλά επιπλέον επέδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο, προβάλλοντας τις τραγικές του συνέπειες: όπως, ανάμεσα σε άλλα, ο ενθουσιασμός για το αιμοσταγές πρωτογενές πλεόνασμα, που υλοποιήθηκε μέσα από ένα καταποντιζόμενο ΑΕΠ. Παρότι, το πρόγραμμα αυτό, νοσηρής σύλληψης και απάνθρωπης εφαρμογής, δεν είχε εξαρχής προοπτική επιτυχίας, ωστόσο οι έλληνες αρμόδιοι δεν δίστασαν (Βλ. από 1-6 στη συνέχεια):

1. Να στραφούν εναντίον του συνόλου των εργαζομένων, από τους οποίους βίαια αφαίρεσαν κάθε δικαίωμα αξιοπρεπούς διαβίωσης. Υλικής, με την επιβολή εξευτελιστικού επιπέδου μισθών, και ποιοτικής, με την ανοχή ενός συνεχώς επιδεινούμενου εργασιακού περιβάλλοντος, και δουλικών όρων απασχόλησης στον ιδιωτικό, όπως και στο δημόσιο τομέα.

2.Να δεχθούν «οι δικοί μας άνθρωποι» να προβούν σε αναίτιες απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, όχι επειδή ο ελληνικός δημόσιος τομέας ήταν υπερμεγέθης, εφόσον το σύνολο των σχετικών μελετών τον κατατάσσει στο μέσο όρο των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, αλλά επειδή οι Τροϊκανοί τυγχάνει να είναι έντονα αλλεργικοί σε ότι έχει άρωμα δημοσίου. Και επειδή η επιλογή των απολύσεων ήταν δύσκολη και παράλογη, χαλκεύτηκε η γενικευμένη κατηγορία εναντίον του συνόλου των εργαζομένων στο δημόσιο ως ….κοπανατζήδων, διεφθαρμένων, ανικάνων κλπ. Ένα κράτος, ανίκανο να προστατεύσει στοιχειωδώς τους πολίτες του. Ένα κράτος που ταυτίστηκε, χωρίς αντίδραση, με τους δυνάστες του. Και…τελικά, το όρος έτεκε μυν εφόσον οι απέλπιδες προσπάθειες απόδειξης αυτών των κατηγοριών κατόρθωσαν να ανακαλύψουν….μόνο 15 (δεκαπέντε) δημόσιους υπαλλήλους που να εμπίπτουν σε αυτές. Ωστόσο, τα ελληνικά εκτελεστικά όργανα των τροϊκανικών διαταγών δεν αντιλήφθηκαν ότι η κατακραυγή εναντίον του δημόσιου τομέα μιας χώρας ισοδυναμεί με ανάθεμα για την ίδια τη δική τους πατρίδα!

3.Να εξαθλιώσουν πλήρως και χωρίς ενδοιασμούς την κατώτερη τάξη, τους χαμηλόμισθους και τους χαμηλοσυνταξιούχους, που στην κυριολεξία αδυνατούν να ζήσουν και στρέφονται κατά χιλιάδες στα σκουπίδια. Και στη συνέχεια να προχωρήσουν στον αφανισμό και της μεσαίας τάξης, με την επιβολή κάθε μορφής ανορθόδοξων φόρων, που υπερβαίνουν το αντίστοιχο εισόδημα. Το εγχείρημα, βέβαια, ήταν μια τρύπα στο νερό, εφόσον τα κρατικά έσοδα είναι στο ίδιο περίπου επίπεδο με το αντίστοιχο του 2009, αλλά με εισόδημα μειωμένο πάνω από 30%. Και αντί, οι δικοί μας αρμόδιοι να διαφωνούν συνεχώς με τις παράλογες εμπνεύσεις των Τροϊκανών, που αποδιοργάνωναν τη χώρα, και αντί να προσπαθήσουν να αποδείξουν την παρανοϊκή και εγκληματική υφή των μέτρων που ελαφρά τη καρδία τους επέβαλαν, οι δικοί μας αρμόδιοι, αντιθέτως, αναλώθηκαν στην προσπάθεια να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι «τα μέτρα είναι για το καλό του», ότι «αποτελούν μονόδρομο», ότι «το φως άρχισε να φαίνεται στο τέλος του τούνελ». Μήπως, επειδή είχαν υπογράψει αυτά τα επαίσχυντα μέτρα; Μήπως, επειδή, πράγματι, πίστευαν στην αποτελεσματικότητά τους, παρότι είχαν ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων στο εξωτερικό; Ή απλώς για να παραμείνουν, όσο γίνεται περισσότερο και με οποιοδήποτε κόστος στην εξουσία; Ήδη, όμως, αντί της «εξόδου από τα μνημόνια», έρχεται νέο μνημόνιο αορίστου χρόνου. Ορθότερα, η ύπαρξη μνημονίου-έστω και αν βαπτιστεί με κάποιο άλλο αποπροσανατολιστικό όνομα – θα εξακολουθήσει μέχρις ότου αποπληρωθεί το 75% του χρέους μας. Δεδομένου, ωστόσο, ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο (σε πείσμα βέβαια ορισμένων Ελλήνων και ξένων, που εμφανίζονται οργισμένοι και …διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη δήθεν βιωσιμότητά του), ωσάν η βιωσιμότητα χρέους να αποτελεί συνάρτηση ανάλογης επιθυμίας, ο αποπνικτικός έλεγχος των δανειστών, και η αέναη επιβολή νέων θανατηφόρων μέτρων δεν πρόκειται να έχει τέλος στον ορατό ορίζοντα. Κατά πάγια τακτική, και τη φορά αυτή, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί διαβεβαιώνουν τον ελληνικό λαό ότι «δεν θα υπάρξουν νέα επώδυνα μέτρα». Αλλά, βέβαια, και κατά πάγια τακτική, αυτά μονίμως υπάρχουν, και διαδέχονται τα μεν τα δε. Η δικαιολογία των δανειστών για τη νέα αυτή καταιγίδα μέτρων είναι ο ισχυρισμός τους ότι «κατά τις εκτιμήσεις τους το δημοσιονομικό κενό, για το 2015, ανέρχεται σε 2,425 δις. ευρώ, από τα οποία τα 1,773 δις. ευρώ αφορούν τον Προϋπολογισμό, ενώ τα 652 δις. ευρώ το ασφαλιστικό σύστημα. Είναι πιθανόν οι Τροϊκανοί να έχουν κάνει λανθασμένες εκτιμήσεις, και δεν θα είναι η πρώτη φορά. Συνηθισμένοι, ωστόσο, σε «μη αντίλογο», αλλά σε σιωπηρή αποδοχή εκ μέρους των ελλήνων αρμοδίων, εμφανίστηκαν εξοργισμένοι με τον Έλληνα ΥΠΟΙΚ που….αποτόλμησε την παρατήρηση ότι «οι εκτιμήσεις τους είναι λάθος».

Ιδού, λοιπόν, τι μας έρχεται ως… «μη μέτρα», κατά την Κυβέρνησή μας, σε μια Ελλάδα κυριολεκτικά ρημαγμένη από τις συνέπειες προηγούμενων μέτρων, και με το 82% του πληθυσμού να δηλώνει ότι «αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα»:

*απόσυρση της μείωσης κατά 30% της έκτακτης εισφοράς αλληλεγγύης που ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, και που ήδη αναγκάζεται να την «πάρει πίσω»

* νέα επιβολή φόρου πολυτελείας, αύξηση των φόρων σε τσιγάρα και ποτά από την 1η Ιανουαρίου 2015,

*αύξηση του ΦΠΑ για τα ξενοδοχεία από το 6,5% στο 13% (που θα αφανίσει τον μοναδικό τομέα που στέκεται, ακόμη όρθιος, τον τουρισμό),

* πάγωμα στις συντάξεις έως και το 2017, που έχουν ήδη μειωθεί πάνω από 40%,

*ψαλίδισμα των επικουρικών συντάξεων,

*δραματικές αλλαγές στο ασφαλιστικό με την αύξηση του ελάχιστου αριθμού ενσήμων για να κατοχυρώσει κάποιος συνταξιοδοτικό δικαίωμα, επιβολή κατάσχεσης ποσοστού άνω του 25% για μισθούς και συντάξεις άνω των 1.500 ευρώ σε περίπτωση οφειλών στο Δημόσιο, αλλά και επιβολή βασικής σύνταξης 360 ευρώ σε όσους έχουν συμπληρώσει τα 20 χρόνια ασφάλισης,

*κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών.

4.Να παραιτηθούν από κάθε μορφή στοιχειώδους σοβαρότητας, προκειμένου να υποστηρίξουν την «ορθότητα» των μέτρων, και τα…. «ευμενή τους αποτελέσματα». Πλήθος περιπτώσεων μαρτυρούν, στα πέντε αυτά μαρτυρικά χρόνια, την ύπαρξη μιας μορφής σιωπηρής συμφωνίας ανάμεσα στην Κυβέρνηση και την Τρόικα, που αναφέρεται στην εξαγγελία επιτυχιών, εκεί που αυταπόδεικτα υπάρχουν μόνο αποτυχίες. Θα αναφερθώ στο πιο αντιπροσωπευτικό και στο πιο πρόσφατο παράδειγμα ηθελημένης αλλοίωσης της πραγματικότητας. Συγκεκριμένα, πρόκειται για το πρόβλημα «βιωσιμότητας» ή «μη βιωσιμότητας» του ελληνικού χρέους. Γνωρίζω, βέβαια, ότι η ανακοίνωση της αλήθειας, εν προκειμένω, έχει σχεδόν ταυτιστεί με προδοσία βωμών και εστιών. Υποστηρίζεται (με σοβαρότητα και χωρίς περιθώρια για αμφιβολίες) ότι το χρέος μας είναι…βιώσιμο. Οι δανειστές, φυσικά γνωρίζουν ότι χρέος ίσο με 177% του ΑΕΠ αποκλείεται να θεωρηθεί βιώσιμο, αλλά `σιωπούν όμως, γιατί αν αναγνωρίσουν την πραγματικότητα έρχεται, αυτόματα, στο προσκήνιο η ανάγκη ελάφρυνσης/κουρέματος, ώστε να καταστεί βιώσιμο! Δεν χρειάζεται να έχει κανείς σοβαρό υπόβαθρο οικονομικών γνώσεων για να κατανοήσει ότι το ελληνικό χρέος για να φθάσει το 2020 (όπως έχει οριστεί από το ΔΝΤ) στο 120% του ΑΕΠ (που είναι ο δείκτης βιωσιμότητας ενός χρέους) απαιτείται, ανελλιπώς, ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της Ελλάδας, για την περίοδο 2015-2024 ίσος με 4.5% και πάνω. Αλήθεια, μπορεί σοβαρά να υποστηριχθεί ότι η Ελλάδα, της οποίας έχει καταστραφεί το μεγαλύτερο τμήμα της παραγωγικής της βάσης, θα επιτύχει αυτόν τον άθλο, και μάλιστα μέσα σε μια Ευρώπη που ήδη πλήττεται από αντιπληθωρισμό; Από πού θα προέλθει αυτό το θαύμα θαυμάτων; Μήπως από τις «αθρόες» ξένες επενδύσεις, που στην ελληνική περίπτωση είναι η απόκτηση για το τίποτε, του συνόλου του πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, που αλύπητα ξεπουλιέται; Και, όμως, οι μύθοι καλά κρατούν.

5.Να αναζητούν και να προβάλουν δήθεν επιτυχίες από ένα πρόγραμμα, για το οποίο ο ίδιος ο εμπνευστής του, ο Olivier Blanchard αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι ήταν λανθασμένο. Εξόφθαλμα λανθασμένο, εφόσον κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στο να τροφοδοτεί ταχύτερο ρυθμό αύξησης του χρέους από τον αντίστοιχο του ΑΕΠ. Η μόνη ελπίδα βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους θα ήταν η ταχύρρυθμη ανάπτυξη της οικονομίας, που ωστόσο έχει οριστικά αποκλειστεί από το φανατικά νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα στραγγαλιστικής λιτότητας της Τρόικας.

6.Να έχουν, σε τέτοιο σημείο, ισοπεδωθεί με την Τρόικα, ώστε η Ελλάδα να έχει δηλώσει αποχή κατά την ψηφοφορία ενός κειμένου, που προτάθηκε από τις 77 αναδυόμενες οικονομίες και την Κίνα, στις 9 Σεπτεμβρίου του 2014 στην ολομέλεια των ΗΕ. Πρόκειται για αίτημα δημιουργίας μηχανισμού αναδιάρθρωσης των δημοσίων χρεών χρεωμένων οικονομιών. Το σχέδιο έλαβε 121 θετικές ψήφους, 11 αρνητικές και 41 αποχές. Η Ελλάδα δεν είχε το θάρρος να δώσει θετική ψήφο σε ένα κείμενο που κατεξοχήν την αφορούσε και που θα μπορούσε, εν καιρώ, να την σώσει!

Β) Το δεύτερο λάθος

Και προχωρώ στο δεύτερο θανατηφόρο λάθος της ηγεσίας μας, στο διάστημα αυτών των οδυνηρών πέντε τελευταίων ετών. Αυτό, φυσικά, συνδέεται στενά με το αμέσως προηγούμενο της εν γένει, δουλικής συμπεριφοράς των αρμοδίων μας. Πρόκειται για την παντελή έλλειψη διαπραγμάτευσης και την αχρήστευση των πολυάριθμων και πολύ σοβαρών επιχειρημάτων μας. Εντελώς τηλεγραφικά αναφέρω τις γερμανικές αποζημιώσεις, η απαίτηση των οποίων όφειλε από την αρχή της κρίσης χρέους να αποτελέσει το επίκεντρο των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές, τον εμφανέστατο χαρακτήρα του επαχθούς και απεχθούς του χρέους μας, τις πολυάριθμες αντισυνταγματικότητες που το περιβάλλουν, το εγκληματικά λανθασμένο περιεχόμενο του δήθεν σταθεροποιητικού προγράμματος της Τρόικας, που αναγνωρίστηκε δημόσια και από τον επικεφαλής μακροοικονομολόγο του ΔΝΤ Olivier Blanchard, και που στην ελληνική περίπτωση προκάλεσε ανθρωπιστική κρίση, την υψηλή νοσηρότητα της λειτουργίας του ευρώ, που στρέφεται κυρίως εναντίον του ευρωπαϊκού Νότου κλπ., κλπ.

ΙΙΙ. Η επιδείνωση της ελληνικής κρίσης έχει έντονα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά

Η νέα κρίση στην Ελλάδα εμφανίζει πολλές σκοτεινές όσο και δυσνόητες, σε πρώτη προσέγγιση, πλευρές. Ένας ανεξέλεγκτος πανικός έχει καταλάβει Κυβέρνηση και δανειστές, με την προοπτική των επερχόμενων εκλογών και είναι ξεκάθαρο ότι ενώνουν τις, εντός και εκτός της χώρας, δυνάμεις τους για να τις αποτρέψουν με κάθε τρόπο. Ο κίνδυνος που πιστεύουν ότι τους απειλεί φαίνεται ότι είναι τόσο τρομακτικός, ώστε να δικαιολογεί την υιοθέτηση σειράς μεθοδεύσεων, που στρέφονται κάθετα εναντίον των ελεύθερων εκλογών, και της δημοκρατίας. Πρόκειται για σκαιής μορφής παρεμβάσεις, που η ευρεία ερμηνεία τους ισοδυναμεί με κατάργηση των ελεύθερων εκλογών, κατατρομοκράτηση των Ελλήνων ψηφοφόρων, βίαιη μεταβολή των προτιμήσεών τους, όπως αυτές καταγράφονται στις συχνές δημοσκοπήσεις, και πάνω από όλα δαιμονοποίηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ώστε να παρεμποδιστεί η έλευσή της στην εξουσία. Επιχειρείται, δηλαδή, μια εκ των προτέρων βία και νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος, η οποία θα έπρεπε κανονικά να ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων, αρχίζοντας φυσικά από την Κυβέρνηση, αλλά και να προκαλέσει την παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Η Κυβέρνηση, ωστόσο, όχι μόνο δεν φαίνεται να ενοχλείται από τις απαράδεκτες και άκρως ταπεινωτικές αυτές εξωτερικές παρεμβάσεις, που καταργούν κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας από τη χώρα μας, αλλά αντιθέτως επικροτούν τις έξωθεν φωνές, που επιβάλλουν (και όχι βέβαια για πρώτη φορά) «φυτευτούς κυβερνήτες». Με έκδηλη ικανοποίηση, που εξουθενώνει τον μέσο Έλληνα, οι δικοί μας αξιωματούχοι αναμασούν και υπερκεράζουν τις κρίσεις ντροπής των ξένων, αναφορικά με το ποιους μας δίνουν ή δεν μας δίνουν το δικαίωμα να ψηφίζουμε, συνοψίζοντας βέβαια, και απαραιτήτως, ότι έτσι και δεν υπακούσουμε «θα εξανεμιστούν τα επιτεύγματα των πέντε και πλέον τελευταίων ετών». Αναζητώ με απόγνωση να ανακαλύψω αυτά τα «επιτεύγματα», μέσα στο απέραντο νεκροταφείο, στο οποίο έχει μεταβληθεί η Ελλάδα. Και, δυστυχώς, δεν τα βρίσκω, γιατί απλά δεν υπάρχουν! Είναι βέβαια γνωστό ότι οι δανειστές μας επικαλούνται συνεχώς την ανάγκη «μεταρρυθμίσεων», χωρίς βέβαια και να προσδιορίζουν το περιεχόμενό τους, μας συγχαίρουν για όσες έχουμε πραγματοποιήσει, που όμως δεν είναι ποτέ αρκετές, και μας εμψυχώνουν για τη συνέχισή τους. Από την πλευρά τους, έχουν κάθε λόγο να χαίρονται που οι αναφερόμενες ως «μεταρρυθμίσεις» έχουν συντελεστεί, καθώς και να επιθυμούν την εμβάθυνσή τους. Πρόκειται για τις δραματικές μεταβολές, κυρίως στο χώρο της αγοράς εργασίας, που εξαθλίωσαν εντελώς ένα συντριπτικά μεγάλο ποσοστό του ελληνικού πληθυσμού. Σε οικονομία που έχασε το 30% του ΑΕΠ της, της οποίας το χρέος από 120% στο ΑΕΠ και άρα τότε βιώσιμο, έφθασε στο 177% αντίστοιχα, και φυσικά είναι μη βιώσιμο, της οποίας το εισόδημα επανήλθε στο επίπεδο του 1980, της οποίας δουλοποιήθηκε και εξαθλιώθηκε το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων της και της οποίας καταστρέφεται με ταχείς ρυθμούς η μεσαία της τάξη, απαιτείται απύθμενο θράσος για να προβάλει κανείς δήθεν «επιτεύγματα». Σε πείσμα αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, ο Πρωθυπουργός πρόσφατα δήλωσε ότι, ανάμεσα σε άλλα, θα πρέπει να αποφευχθούν οι εκλογές, για να μην ακυρωθούν οι «τολμηρές μεταρρυθμίσεις» και οπισθοδρομήσουμε.

Αλλά, ας προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε αυτή την προχωρημένη σηψαιμική κατάσταση, που εμφανίζεται ως νέα κρίση και που προστίθεται στο χρόνιο οικονομικό μας αδιέξοδο. Καταρχήν, είναι σαφές ότι Κυβέρνηση και δανειστές προσπαθούν, με νύχια και δόντια να αποφύγουν τις εκλογές. Κρίνω, λοιπόν, ανησυχητικό ότι πολλά από τα όσα υποστηρίζονται από τον Πρωθυπουργό και το επιτελείο του, όχι απλώς δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά επιπλέον είναι συχνά, εντελώς, αντιφατικά και, ακόμη χειρότερα, στερούνται στοιχειώδους συνέχειας και συνέπειας. Οι, κατά κανόνα, οργισμένες κυβερνητικές αντιδράσεις επικεντρώνονται στις εκλογές, με το συχνό επιχείρημα ότι, όπως αποδεικνύουν οι σχετικές δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών «η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν θέλει εκλογές». Η διαπίστωση αυτή είναι σωστή, αλλά ταυτόχρονα σωστή είναι και η διαπίστωση, που προκύπτει από την ίδια πηγή, τις δημοσκοπήσεις, ότι. δηλαδή η συντριπτική πάντοτε πλειοψηφία του λαού δεν θέλει την παρούσα Κυβέρνηση. Ως ιδεώδες, λοιπόν, για τους αξιωματούχους εντός και εκτός της Ελλάδας φαίνεται ότι θα ήταν η αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου από τους Έλληνες, για όσο τουλάχιστον χρόνο ο Σύριζα εμφανίζεται ως σίγουρος διάδοχος στην εξουσία. Εταίροι και Κυβέρνηση επιδίδονται συστηματικά στην κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού, περιγράφοντας ολόκληρο το 24ωρο με τα μελανότερα χρώματα, το τι μέλλει να συμβεί αν έρθει οΣύριζα να κυβερνήσει: θα αδειάσουν οι τράπεζες από καταθέσεις, θα τραπούν σε φυγή οι πιθανοί επενδυτές, θα σταματήσει ο έξωθεν δανεισμός της χώρας και θα χρεοκοπήσουμε, δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις, δεν θα υπάρχει ρευστότητα στην οικονομία, θα επαναληφθεί ότι έγινε στην Κύπρο, θα κλείσουν οι τράπεζες και ο κόσμος θα πεινάσει, θα μας πετάξουν από την ευρωζώνη με το γνωστό Grexit. Τη σκυτάλη της κατατρομοκράτησης των Ελλήνων παίρνουν, εκ περιτροπής, ο ένας μετά τον άλλο οι διάφοροι αξιωματούχοι, εντός και εκτός της Ελλάδας, και από ότι φαίνεται έχουν κατανείμει μεταξύ τους την ύλη των διαγγελμάτων, ώστε να αποφεύγονται, κατά το δυνατόν, οι επικαλύψεις. Ενόψει της απαράδεκτης αυτής προσπάθειας μεταστροφής των προτιμήσεων των πολιτών με απασχόλησε σοβαρά το ερώτημα του αν το διανοητικό επίπεδο του λαού μας είναι, όντως, τόσο αβυσσαλέα χαμηλό, ώστε να βρίσκουν εύφορο έδαφος αυτού του είδους οι πλύσεις εγκεφάλου, παρότι τελικά είναι θλιβερά αφελείς και απλοϊκές. Και, φευ, φοβούμαι ότι η απάντηση στην οποία τείνω να καταλήξω είναι ότι σε περίπτωση που οι απειλές, παρότι ανεδαφικές, επαναλαμβάνονται ακατάπαυστα και, αν ταυτόχρονα, επιστρατεύονται και ξένοι αξιωματούχοι για να τις εκτοξεύουν στα ίδια μήκη και πλάτη, τότε ναι, είναι πιθανόν να πιάνονται στη φάκα ακόμη και «έξυπνα πουλιά».

Παρότι Κυβέρνηση και ξένα ευρωπαϊκά κέντρα συμπίπτουν στο ενδιαφέρον τους για την επιτυχία αυτής της άθλιας εκστρατείας εκβιασμών τρομοκράτησης και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης στην Ελλάδα, δεν έχουν όμως τους ίδιους στόχους. Η Κυβέρνηση, υιοθετεί τις αντιδημοκρατικές αυτές μεθοδεύσεις απλώς και μόνο για να μη χάσει την εξουσία, ενώ το γέρας της νίκης για τους εταίρους μας είναι η αρπαγή ολόκληρης της Ελλάδας.

Η παραπάνω, όμως, λογική αλληλουχία φαίνεται να διακόπτεται από ένα ερώτημα, που είναι δύσκολο να απαντηθεί, και που είναι το ακόλουθο: Μα, αφού η επιθυμία και των εντός και των εκτός της Ελλάδας είναι ο εξοστρακισμός των εκλογών, γιατί τις προκάλεσαν; Διότι, αν και ενδεχομένως αποτελεί λεπτομέρεια που χάνεται στο συρφετό της νέας κρίσης, ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως οι εκλογές δεν προέκυψαν από ενέργειες του Σύριζα, αλλά από ξαφνική και φαινομενικά τουλάχιστον αδικαιολόγητη ρήξη Κυβέρνησης και Τρόικας. Αδικαιολόγητη, με την έννοια ότι οι σχέσεις Κυβέρνησης και Τρόικας ήταν απολύτως αρμονικές για όλο αυτό το τραγικό για την Ελλάδα διάστημα των πέντε ετών, καθώς το σύνολο των απάνθρωπων και βάρβαρων εμπνεύσεων των δανειστών αποτελούσε αδιαπραγμάτευτη διαταγή για τους δικούς μας αρμόδιους. Η ρήξη, αν και βελούδινη, όπως αποδείχθηκε, έφερνε στο βάθος της εκλογές. Η αιτία διακοπής της ειδυλλιακής συμβίωσης Κυβέρνησης και Τρόικας ήταν τα νέα, αγριότερα και πιο οδυνηρά μέτρα σε σύγκριση με όλα τα προηγούμενα, που αιφνιδιαστικά αποφάσισαν να ενεργοποιήσουν οι δανειστές. Η Κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι θα της ήταν αδύνατον να περάσει από τη Βουλή αυτά τα νέα αιμοσταγή μέτρα. Ιδιαίτερα, και επειδή η Κυβέρνηση είχε αναγγείλει πολλές φορές το δήθεν τέλος οδυνηρών μέτρων και μνημονίων, και είχε υποσχεθεί ελαφρύνσεις, που τώρα θα πρέπει να ξεχαστούν. Έτσι, κρίθηκε ότι ο μόνος τρόπος για να περάσουν αυτά τα μέτρα ήταν οι πρόωρες εκλογές, αλλά αποκλειστικά ως απειλή, αφού θα έπρεπε με κάθε τρόπο να αποφευχθούν, χάρη στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας. Γι αυτό, ήταν απαραίτητη η υιοθέτηση πολύ δραστικών, πολύ αδίστακτων μέσων, προφανώς, με τη φιλοσοφία ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Με τη λογική αυτή επιστρατεύθηκε ακόμη και ο πρόεδρος της Κομισιόν, προκειμένου ανερυθρίαστα να μας κάνει γνωστές τις προτιμήσεις του, σχετικά με ποιά πρόσωπα επιθυμεί ο ίδιος να κυβερνήσουν την αποικία-Ελλάς. Και πρόσθεσε, έτσι απλά, ότι η επιθυμία του είναι να εξακολουθήσει να συναλλάσσεται με φίλους του και όχι με «ακραία πολιτικά κόμματα»! Ακόμη και ο διοικητής της Τράπεζας Ελλάδας, και πρώην ΥΠΟΙΚ στρατολογήθηκε για να προβεί σε διάγγελμα καταστροφής, αν δεν εκλεγεί πρόεδρος Δημοκρατίας.

Η ποσότητα προσβολών και εξευτελισμού, που δέχεται σε καθημερινή βάση ο ελληνικός λαός είναι πια ασήκωτη, εφόσον του διαμηνύουν με όλα τα μέσα ότι αν ψηφίσει, με βάση τις προτιμήσεις του, θα είναι καταστροφή, για την Ελλάδα. Και, γι αυτό δεν πρέπει να εκδηλώσει τις προτιμήσεις του, αλλά να δεχθεί αγογγύστως αυτές που θα του επιβληθούν, από όσους, εντός και εκτός της χώρας «γνωρίζουν καλύτερα του ιδίου» το δέον γενέσθαι. Αναλογίζομαι, με τρόμο, ότι αυτό το σύνδρομο κόπιας του Ναπολέοντα, που πρόσφατα αποδόθηκε στην κυρία Μέρκελ, δεν είναι τελικά και η μοναδική αποδέκτης της.

Η εκλογή προέδρου Δημοκρατίας απαιτεί, όπως είναι γνωστό 180 θετικές ψήφους βουλευτών, οι οποίες δεν υπάρχουν, αλλά ασκούνται απερίγραπτες πιέσεις για να υπάρξουν. «Θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους αν δεν ψηφίσουν....ακόμη και ενώπιον του Αγίου Πέτρου»….. αφήνεται να εννοηθεί από τους αρμόδιους.

Η έκβαση του νέου αυτού ελληνικού δράματος είναι, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (18.12.2014), αβέβαιη παρότι φαίνεται εντελώς απίθανο, σε πείσμα των εκβιαστικών πιέσεων, ότι θα κατορθωθεί η εκλογή προέδρου. Ωστόσο, σκέπτομαι αυτές τις τελευταίες ημέρες, ότι ο Σύριζα, ως αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως ενδεχομένως το ΚΚΕ, η ΑΝΕΛ, η ΔΗΜΑΡ κλπ, θα όφειλαν να προχωρήσουν σε πολύ αιχμηρή διεθνή καταγγελία, προσκομίζοντας και όλα τα συντριπτικά αποδεικτικά των τελευταίων αυτών, απαράδεκτων και άκρως αντιδημοκρατικών συμβάντων. Θα μπορούσε μια τέτοιας μορφής καταγγελία, με τόσο απροκάλυπτο περιεχόμενο πιέσεων, να είναι προς όφελος της Ελλάδας. Και στη συνέχεια, θα αποτελούσε εντυπωσιακό γεγονός, με πολλές παράλληλες θετικές συνέπειες, η τυχόν απόφαση σύσσωμης της αντιπολίτευσης να μην παραστεί σε καμία από τις τρεις ψηφοφορίες για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, επειδή θα έκρινε ότι η όλη διαδικασία προσομοιάζει όχι μόνο με φαρσοκωμωδία, αλλά έχει και πιθανές ποινικές προεκτάσεις. Μια τέτοια ενέργεια θα λειτουργούσε, ενδεχομένως, αφυπνιστικά, για τους ευρωπαίους εταίρους μας, και θα τους ωθούσε ίσως να αναρωτηθούν πού, επιτέλους, οδηγείται με όλα αυτά τα απαράδεκτα συμβάντα το ευρωπαϊκό όραμα, καθώς και τι θα έπρεπε να πράξουν χωρίς χρονοτριβή, για να αποφευχθεί η οριστική συντριβή του. Διαφορετικά, είμαι πεπεισμένη ότι η Ελλάδα, αν δεν ανακτήσει άμεσα το δικαίωμα αξιοπρεπούς μεταχείρισής της, και εκ μέρους αυτών που την κυβερνούν, αλλά και εκ μέρους των εταίρων/δανειστών της, δεν θα επιβιώσει. Είναι, λοιπόν τώρα η στιγμή για να ενωθούμε όλοι, ανεξαρτήτως κομμάτων, και να βροντοφωνήσουμε ότι δεν είμαστε αποικία κανενός, και ότι θα αποπληρώσουμε το χρέος μας, όταν αυτό παύσει να είναι επαχθές και απεχθές. Απαιτώντας τότε ανθρώπινους και όχι αιμοσταγείς όρους.

Συμπέρασμα

Από την αρχή της μνημονιακής εποχής ήταν πλέον ή ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα έπρεπε να αναζητήσει τη σωτηρία της εκτός της ευρωζώνης. Το υποστήριξα από το 2010 σε πολυάριθμα άρθρα, εισηγήσεις σε διεθνή συνέδρια και βιβλία σχετικά με το χρέος. Η λύση της ρήξης με την Τρόικα (και τους δανειστές) ήταν και παραμένει η μοναδική ελπίδα σωτηρίας της χώρας, παρότι η αποτελεσματικότητά της έχει στο μεταξύ εξασθενίσει σημαντικά, δεδομένου ότι η πάγια ελληνική δουλικότητα εξασφάλισε στους δανειστές τη δυνατότητα λήψης όλων των αναγκαίων μέτρων (ανάμεσα στα οποία και την υπαγωγή οποιασδήποτε διένεξης στο αγγλικό δίκαιο) ώστε να περιοριστεί στο ελάχιστο ο κίνδυνος γι αυτούς μιας τέτοιας ρήξης. Και ήδη σε ότι αφορά την ελληνική κοινή γνώμη, σχετικά με την έξοδό μας από την ευρωζώνη, όλα δείχνουν ότι η αποτελεσματικότητα της εκστρατείας τρομοκρατίας των αρμοδίων, Ελλήνων και ξένων, γύρω από τα τέρατα της Αποκάλυψης που, δήθεν θα ακολουθούσαν την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα έχει, σημαντικά, περιοριστεί. Πράγματι, ενόψει του αδιέξοδου και του αφανισμού της χώρας, που φέρνει η αδιαλλαξία της Τρόικας και τα νέα αιμοσταγή μέτρα, ολοένα περισσότεροι Έλληνες αναφέρονται στη ρήξη ως μοναδική λύση για την ελληνική περίπτωση. Χρειάζεται, βέβαια, να προσδιοριστεί το περιεχόμενο αυτής της ρήξης. Ακριβώς, όπως και στην αρχή της κρίσης, το ίδιο και τώρα η ρήξη θα πρέπει να γίνει με καταγγελία όλων των συμβάσεων, όλων των ανειλημμένων υποχρεώσεων από προηγούμενες κυβερνήσεις, όλων των μνημονιακών περιεχομένων. Τα συντρίμμια της ελληνικής οικονομίας θα αποτελέσουν, φευ, τον ισχυρότερο συνήγορο της Ελλάδας. Το ζητούμενο δεν θα είναι η μη πληρωμή του χρέους. Το χρέος πρέπει, ασφαλώς, να πληρωθεί, αλλά με όρους ανθρώπινους, που να μη καταστρέφουν την οικονομία και την κοινωνία για δεκαετίες. Το χρέος πρέπει να πληρωθεί μέσω της ανάπτυξης και όχι της συρρίκνωσης. Οι δανειστές, που στην πλειοψηφία τους είναι πια κράτη και όχι ιδιώτες, θα πάρουν τα χρωστούμενα, ας πούμε, δέκα χρόνια αργότερα, κάτι που θα πρέπει να τεθεί στο κέντρο των διαπραγματεύσεων με ταυτόχρονη εκτίμηση της ανθρωπιστικής κρίσης που συνεπάγεται η άρνηση παράτασης πληρωμής, από τους δανειστές. Το τι σημαίνει χρέος επονείδιστο, που ανατρέχει στον τρόπο δημιουργίας του χρέους (αν από αυτό ωφελήθηκαν ορισμένες προνομιούχες τάξεις
και όχι ο λαός, αν οφείλεται σε σημαντικό βαθμό σε παράνομες ενέργειες, μίζες κλπ, αν διογκώθηκε από υπερβολικούς τόκους που υπερβαίνουν το κύριο χρέος, αν από το χρέος ωφελήθηκαν σε μακρόχρονη βάση άλλες οικονομίες που το προκάλεσαν και το διατήρησαν κ.ο.κ), με τι μπορεί να συμψηφιστεί, αν υπάρχει τέτοια δυνατότητα, ποια ήταν, πιθανώς, η συμβολή της εφαρμογής ενός υπερεθνικού συστήματος στη δημιουργία του και πολλές άλλες πλευρές. Η Ελλάδα έχει ισχυρά και πολυάριθμα επιχειρήματα, για να απεγκλωβιστεί από τις δαγκάνες της Τρόικας, και να πληρώσει το χρέος της σε βάθος χρόνου. Ο πρόσφατος ξεσηκωμός, στη Νότια Ευρώπη, εναντίον της λιτότητας, αλλά και των πολύ δυσμενών συνεπειών της επικράτησης του κοινού νομίσματος, έρχεται αρωγός στην Ελλάδα. Αυτή τη ρήξη, ωστόσο, με όλες τις παραφυάδες και τους κινδύνους της θα πρέπει να την αναλάβει μια νέα ελληνική κυβέρνηση, που δεν αποδέχθηκε τα καταστρεπτικά μνημόνια και που αναμένεται μετά το αδιέξοδο.

Τελειώνοντας, θέλω να υπογραμμίσω ότι δεν εκπροσωπώ και ούτε ανήκω σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Ωστόσο, πιστεύω ότι απαιτείται άμεσα κάποια κυβερνητική αλλαγή, που να εξασφαλίσει διαπραγμάτευση και όχι αποδοχή, χωρίς συζήτηση, προγραμμάτων και μέτρων που εξοντώνουν τη χώρα. Και να προσθέσω, ακόμη, ότι το ελληνικό πρόβλημα εμφανίζεται ως γόρδιος δεσμός γι αυτό και δεν είναι δυνατόν να έχεω τη βεβαιότητα ότι η διαπραγμάτευση αυτή θα ευοδωθεί με τη νέα κυβέρνηση. Αν όμως όχι, τότε, η μοναδική ελπίδα της Ελλάδας θα εναπόκειται σε ριζική αλλαγή πολιτικής της ΕΕ-ευρωζώνης, αν και όταν συμβεί