Εισαγωγή της συγγραφέως Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη στην παρουσίαση του βιβλίου της στον Ιανό Αθηνών, στις 14.1.2019 ώρα 18 ============================================================= Πριν προσθέσω και εγώ λίγα λόγια για το βιβλίο μου, στα όσα εξαιρετικά ακούστηκαν ήδη, θέλω να ευχαριστήσω θερμά, όλες και όλους που συνέβαλαν, με διάφορους τρόπους, στην τελική του εμφάνιση, στην αξιοποίηση των βασικών ιδεών του, και στη διάδοσή τους. Αρχίζω με τον εκδότη μου τον ΙΑΝΟ. Το 1999, όταν του εμπιστεύτηκα ένα εξαιρετικά πολύτιμο, για μένα, χειρόγραφο, το Ημερολόγιο Δημητρίου Δελιβάνη, ο Ιανός ήταν, απλώς, ένα βιβλιοπωλείο και ένας εκδοτικός οίκος. Ωστόσο, στα 20 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε ο κ. Νίκος Καρατζάς, μαζί μας απόψε, κατόρθωσε να κτίσει μια πραγματική αυτοκρατορία πολιτισμού, Ωστόσο, είμαι σίγουρη ότι εκείνο το αρχικό μαγαζί φυλάκισε για πάντα την ψυχή του. Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον ίδιο, την πανταχού παρούσα Γενική του Διευθύντρια Μαρία Λιαποπούλου και τους συνεργάτες του, για την εξαιρετική μας συνεργασία. Τα συγχαρητήρια, που λαμβάνω καθημερινά για την εμφάνιση και την ποιότητα του βιβλίου μου, σίγουρα, ανήκουν σε όλους αυτούς. Δεν ξέρω πόσο καλό ή κακό είναι το βιβλίο μου. Γνωρίζω όμως ότι ευτύχησε να έχει δύο εξαιρετικούς παρουσιαστές, κορυφαίους στους τομείς που υπηρετούν. Τους ευχαριστώ πολύ που δέχθηκαν να ασχοληθούν με το βιβλίο μου. Ο καθηγητής Κώστας Γρίβας, είναι φυσικά γνωστός για τις έγκυρες, επίκαιρες και ανεξάρτητες απόψεις του σε προβλήματα γεωπολιτικής. Οι θέσεις του στο βιβλίο μου είναι πολύτιμες, γιατί συμπληρώνουν τη δική μου ανάλυση, αναγκαστικά οικονομικής άποψης. Εξάλλου, ο κ. Σταύρος Λυγερός, από τους πρώτους δημοσιογράφους και αναλυτές, που διαθέτει η χώρα μας, διευθύνει και τo SLpress. Ένα Newsletter υψηλής ποιότητας, που δημοσιεύει αυθεντικές, ανεπηρέαστες και, συχνά, πρωτότυπες απόψεις, για τα κυρίαρχα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα, και όχι μόνο, και στο οποίο έχω τη χαρά να φιλοξενούμαι συχνά. Τον συντονισμό της αποψινής εκδήλωσης εμπιστεύτηκα στον κ. Βαγγέλη Γεωργίου, γνωρίζοντας ότι θα ήταν η πρώτη του φορά. Εκτός του γεγονότος ότι η επιλογή του από τον κ. Λυγερό, ως αρχισυντάκτη του πολύτιμου SLpress αποτελεί εγγύηση για τις ικανότητές του, είχα και εγώ την ευκαιρία να τις εκτιμήσω, όχι μόνο από τις βελτιώσεις στην παρουσίαση των δικών μου άρθρων στο SLpress, αλλά και από την γενικότερα εξαιρετική εμφάνιση αυτού του Newsletter. Η αίθουσα είναι γεμάτη από σπουδαίους Έλληνες. Θα αποφύγω, επιμελώς, να αναφερθώ σε "επώνυμους", γιατί θεωρώ αδόκιμο και κενό περιεχομένου τον όρο, καθώς όλοι μας είμαστε επώνυμοι. Θα προτιμήσω, αντιθέτως, να υπογραμμίσω το ότι ανάμεσά μας απόψε βρίσκεται ένα, ισχυρό και πολύπλευρα αντιπροσωπευτικό δείγμα *της Ελλάδας, που μάχεται, για ένα καλύτερο αύριο *της Ελλάδας που αρνείται να αποδεχθεί ως τετελεσμένο το τέλος της, *της Ελλάδας, που δεν ταυτίζει τον πατριωτισμό με φασισμό, *της Ελλάδας που αγωνίζεται να διαφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού τις δικές της βασικές αξίες και ιδιαιτερότητες, *και της Ελλάδας που σκέπτεται, αγωνιά και προβληματίζεται. Δεν βρίσκω λόγια για να ευχαριστήσω την παρουσία όλων Υμών απόψε, εδώ, γύρω από το νέο μου βιβλίο. Η Δύση, το μεγάλο σπίτι μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε, αναστηθήκαμε και πιστέψαμε ότι οι βασικές της αξίες ήταν αναλλοίωτες, ψυχορραγεί. Οι περισσότεροι από εμάς δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν αυτό το τέλος, παρότι ολοένα και περισσότερες ενδείξεις συγκλίνουν προς αυτό. Οι δυσκολίες στο να αποδεχθούμε τις, όντως, εγκάρσιες αυτές ανατροπές, οφείλεται στο γεγονός ότι γαλουχηθήκαμε σε περιβάλλον, που ακόμη και τώρα, επιμένει να εμφανίζεται ως αιώνιο. Ειδικότερα, σε ό,τι αναφέρεται στον ακρογωνιαίο λίθο της Δύσης, που αναμφισβήτητα αρχίζει και τελειώνει με την κοσμοθεωρία της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, όπως αυτή επισφραγίστηκε με τόσο απόλυτο τρόπο από τον Francis Fukuyama, το1992, στο γνωστό του έργο το "τέλος της ιστορίας". Σύντομα, ωστόσο, αποδείχθηκε εσφαλμένη η βεβαιότητα αυτή, παρότι η Δύση επαναπαύθηκε σε αυτήν, από το τέλος του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου και ως λίγο πριν από το σήμερα. Μέχρι, δηλαδή, την εμφάνιση των λαϊκίστικων κυβερνήσεων και κομμάτων, τα οποία κατακυρίευσαν την υφήλιο αποδεικνύοντας ότι υπάρχει η δυνατότητα και μιας άλλης Δημοκρατίας, της ανελεύθερης. Της Δημοκρατίας, δηλαδή, με περιορισμένα ατομικά δικαιώματα. Στο νέο μου αυτό βιβλίο εμφανίζω τη Δύση, να εξουθενώνεται από τα συνεχή και ανελέητα χτυπήματα, που προέρχονται από δύο πανίσχυρα κέντρα, που και τα δύο σταδιακά την εξαφανίζουν. Το πρώτο Μέρος του βιβλίου μου αναφέρεται στο περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά του πρώτου από τα δύο αυτά κέντρα, που εξυφαίνουν το χαμό της Δύσης. Πρόκειται για την αναβίωση της γνωστής θεωρίας του Alvin Hansen, περί της έλευσης του σταδίου μόνιμης στασιμότητας. Παρότι η θεωρία αυτή είχε προκαλέσει στη δεκαετία του '30 έντονο ενδιαφέρον, τα 30 ένδοξα μεταπολεμικά χρόνια, με τους ταχύτατους αναπτυξιακούς ρυθμούς, την έριξαν στη λήθη. Η μεγάλη, όμως, κρίση του 2008, που και μετά μια δεκαετία από την εμφάνισή της, ουσιαστικά δεν έχει τελειώσει, αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη θεωρία του Alvin Hansen. Ο γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος Lawrence Summers, πλαισιωμένος από επίλεκτη ομάδα οικονομολόγων, επανάφερε πρόσφατα στο προσκήνιο αυτή τη λησμονημένη θεωρία. Με σειρά δημοσιεύσεων, που βασίζονται σε ευρείας έκτασης πειστικές αναλύσεις, ο Lawrence Summers προσπαθεί να αποδείξει ότι η Δύση έχει ήδη εισέλθει στο τελικό και αναπόφευκτο εξελικτικό στάδιο της ύπαρξής της, που είναι αυτό της αέναης στασιμότητας. Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του σταδίου είναι η τρομακτική προοπτική της κάθε επόμενης γενιάς, που δεν θα ζει καλύτερα σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη. Τα αίτια που οδηγούν στο στάδιο της αέναης στασιμότητας εκλαμβάνονται, φυσικά, ως νομοτελειακά. Η οικονομική παρακμή χωρών ή ομάδων κρατών αποτελεί τμήμα του τέλους των πολιτισμών, που έχουν αρχή, άνθηση και θάνατο, μέσα από κύκλους διαρκείας 200 περίπου ετών. Ο δυτικός πολιτισμός γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, και τώρα όπως όλα δείχνουν τελείωσε ο χρόνος ζωής του. Η συνέχεια, ήδη τώρα, ανήκει πια σε άλλους πολιτισμούς, που όπως φαίνεται, θα ανήκουν στην Ανατολή. Στις σελίδες του πρώτου Μέρους του βιβλίου μου υποστηρίζω, ότι παρότι το τέλος της Δύσης ήταν, όπως φαίνεται, αναπότρεπτο, ωστόσο αυτό ενδέχεται να επιταχύνθηκε σημαντικά εξαιτίας των δραματικών συνεπειών, που είχε η πενηντάχρονη εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης. Όπως, γενικότερα, πια αναγνωρίζεται, η παγκοσμιοποίηση είχε ολιγάριθμους νικητές και στρατιές ηττημένων. Αλλά, και πέρα από τα πολύ αρνητικά της αποτελέσματα στο πεδίο της οικονομίας, η παγκοσμιοποίηση επέφερε θανατηφόρες πληγές και στα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού, με κύριο όπλο καταστροφής του, τις προσπάθειες επιβολής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Μέσα από τη φιλοσοφία αυτής της αιρετικής κοσμοθεωρίας, υπέστησαν υπόγειους, αλλά αποτελεσματικών συνεπειών διωγμούς η θρησκεία, η ιστορία, η εθνική συνείδηση και οι παραδόσεις. Με μια λέξη το Κράτος-Έθνος, που έπρεπε να καταποντιστεί, για να παραχωρήσει τη θέση του σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα διακυβέρνησης της υφηλίου. Επειδή, όμως, όπως προκύπτει από σχετικές μελέτες και έρευνες, η εθνική συνείδηση αποτελεί βασικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης, με όλες τις ιδιαιτερότητες που τη συνοδεύουν, η οργανωμένη αυτή επίθεση εναντίον της, οδήγησε σε γενικευμένη αντεπίθεση. Είναι αυτή, που δημιούργησε το λαϊκισμό, που περιθωριοποίησε τα πολιτικά παραδοσιακά κόμματα, αλλά δυστυχώς είναι επίσης αυτή που επανάφερε στο διεθνές προσκήνιο τα αυγά του φιδιού. Τα οποία απειλούν και πάλι, όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρη την υφήλιο. Στο δεύτερο Μέρος του συγγράμματός μου αναφέρομαι στις ανατροπές, που οδηγούν στη νέα διεθνή οικονομική τάξη, αλλά και στη νέα παγκοσμιοποίηση, που και οι δύο φέρουν τα χρώματα της Κίνας. Η νέα διεθνής οικονομική τάξη, μέσα σε ελάχιστο χρόνο από σήμερα, θα έχει στην κορυφή της την Κίνα, η οποία θα ρυθμίζει εφεξής τους όρους των διεθνών συναλλαγών. Θα έχει τελειώσει, έτσι, η κυριαρχία της Αμερικής, που άρχισε από το τέλος του Β 'Παγκόσμιου Πολέμου, παίρνοντας τότε τη σκυτάλη από την Μ. Βρετανία, και που διατηρήθηκε ως τις ημέρες μας. Η Κίνα, είναι η μοναδική οικονομία στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, που κατόρθωσε σε 37 χρόνια, να αγγίξει την παγκόσμια κορυφή, εκκινώντας από πάμπτωχη, περιφρονημένη και απομονωμένη οικονομία. Στο βραχύ αυτό διάστημα το κινέζικο ΑΕΠ αυξήθηκε 34 φορές. Η Κίνα, σε σχέση με τις ΗΠΑ, παραμένει ακόμη φτωχή, αλλά τρέχει πολύ γρηγορότερα από τις ΗΠΑ, σε πείσμα της πρόσφατης επιβράδυνσης του ετήσιου ρυθμού μεγέθυνσής της. Υποστηρίζεται, ήδη, ότι αν ληφθεί υπόψη η διαφορά στην αγοραστική δύναμη ΗΠΑ και Κίνας, ήδη από το 2018, η οικονομία της Κίνας έχει υπερβεί, σε μέγεθος, το αντίστοιχο των ΗΠΑ. Στο ελάχιστο χρονικό διάστημα, των 40 ετών, η Κίνα κατάφερε να βγάλει από την απόλυτη φτώχεια 700 εκατομμύρια Κινέζους, να δημιουργήσει μεσαία τάξη, και κυρίως να ανταγωνιστεί πολύ επικίνδυνα τις ΗΠΑ στον τομέα των νέων τεχνολογιών. Είναι, ακριβώς, αυτές οι επιτυχίες της Κίνας στις νέες τεχνολογίες, που εμφανίζονται τελευταίως κάτω από την επιγραφή "made in China 2025", που εξοργίζουν την Αμερική πολύ περισσότερο από το όντως υψηλό εμπορικό έλλειμμα της με την Κίνα. Αυτό το έλλειμμα, προβάλλει ως προπέτασμα και δικαιολογεί την έναρξη, αλλά και την απειλή εντατικοποίησης ενός εμπορικού πολέμου. Ωστόσο, πολύ περισσότερο από τον εμφανή αυτόν εμπορικό πόλεμο, μετρά μια σειρά πολυεπίπεδων ενεργειών των ΗΠΑ, που στοχεύουν στη δημιουργία εμποδίων για τη συνέχιση της επιτυχούς κατάκτησης νέων τεχνολογιών από την Κίνα. Είναι, όμως, ήδη αργά, καθώς σε ορισμένους καίριους τομείς, όπως αυτός της Τεχνητής Νοημοσύνης, αλλά όπως πρόσφατα προκύπτει, και του διαστήματος, και ίσως όχι μόνον, η Κίνα φαίνεται να έχει ήδη ξεπεράσει τις ΗΠΑ. Από την άλλη πλευρά, η προσφυγή στη λήψη προστατευτικών μέτρων, από τον Donald Trump, καθώς και η υιοθέτηση εμπορικού πολέμου, έχουν οδηγήσει την παραδοσιακή παγκοσμιοποίηση σε επιταχυνόμενη υποχώρηση. Ωστόσο, στη θέση της απερχόμενης δυτικού τύπου παγκοσμιοποίησης, αναδύεται μία άλλη, πρωτόγνωρη, με κινέζικες προδιαγραφές, που εγκυμονεί σημαντικές ανατροπές στο παγκόσμιο προσκήνιο. Πρόκειται για την αναβίωση του δρόμου του μεταξιού, που πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια συνέδεε την Ανατολή με τη Δύση, εξασφαλίζοντας εμπορικές συναλλαγές μεταξύ τους. Ένα γιγαντιαίο σχέδιο, με προϋπολογισμό τρισεκατομμυρίων, έχει κινητοποιήσει 72 αναπτυσσόμενες χώρες, κυρίως της Ασίας και της Αφρικής, που περιστρέφονται γύρω από την Κίνα, την οποία εκλαμβάνουν ως μητρόπολή τους. Χωρίς να φοβάται τον πληθωρισμό, η Κίνα εξασφαλίζει δάνεια για τις χώρες αυτές, που προορίζονται για την κατασκευή σημαντικών έργων υποδομής. Η επιδίωξη της Κίνας είναι, φυσικά, η γρήγορη ανάπτυξη αυτών των οικονομιών, που θα ζητούν ολοένα περισσότερα κινέζικα προϊόντα. Η νέα αυτή παγκοσμιοποίηση με τα χρώματα της Κίνας έχει διεισδύσει αποφασιστικά στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια, αρχίζοντας από το Cosco. Μέσω του λιμανιού του Πειραιά, προβλέπεται ότι θα διακινείται το 62% των κινέζικων προϊόντων, προς την Ευρώπη. Η Κίνα, ακόμη, έχει ήδη προσεγγίσει 11 κράτη-μέλη της ΕΕ και 5 βαλκανικά, που συνεργάζονται και χρηματοδοτούνται από την Κίνα. Η Κίνα, εισχωρώντας, δυναμικά, στην Ευρώπη, ακολουθείται στενά και από τη Ρωσία. Γι' αυτό και εύλογα ερωτάται για το πού μπορεί να βασίζεται η τόσο έντονη ανησυχία ΗΠΑ και ΕΕ, σχετικά με τα Σκόπια, και κυρίως με τις λύσεις που επιβάλλουν. Όπως είναι γνωστό, οι λύσεις αυτές κατέληξαν στο τραγικό φιάσκο της παραχώρησης, από την Ελλάδα, όχι μόνο του ονόματος της Μακεδονίας, αλλά και των ανύπαρκτων στοιχείων της γλώσσας και της εθνικής συνείδησης. Ωστόσο, πιστεύω ότι η Ελλάδα οφείλει να προετοιμάσει το μέλλον της στη νέα διεθνή κατάσταση, που προβλέπεται διαμετρικά διαφορετική από την μέχρι σήμερα, και όχι να παραμένει δέσμια του παρελθόντος. Η Δύση έχει, ασφαλώς, κάποιους λόγους να ανησυχεί, γενικότερα, για τις προθέσεις της Κίνας σε σχέση με τον νέο δρόμο του μεταξιού. Διότι, ανάμεσα και σε άλλα, ενώ η Κίνα υποστηρίζει ότι δεν περιλαμβάνονται στρατιωτικές βλέψεις στη νέα της παγκοσμιοποίηση, υπάρχουν όμως ενδείξεις για το αντίθετο, ιδίως στην περίπτωση του οικονομικού διαδρόμου, όπως αποκαλείται, Κίνας-Πακιστάν, που χρηματοδοτήθηκε από την Κίνα με 62 δισεκατομμύρια δολάρια. Η χρήση αυτού του διαδρόμου, που εντάσσεται στο δρόμο του μεταξιού, φαίνεται ότι περιλαμβάνει και στρατιωτικούς στόχους. Το αγωνιώδες ερώτημα σε σχέση με την εναλλαγή της δεσπόζουσας οικονομίας, στην κορυφή του κόσμου, είναι το αν αυτή θα υλοποιηθεί με ανοχή και ειρηνικό τρόπο, ή αν αντιθέτως θα οδηγηθούμε στον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, που με την, σχεδόν βεβαία, χρήση πυρηνικών, θα εξαλείψει τη ζωή στον πλανήτη μας. Η προοπτική αυτού του πολέμου αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την παγίδα ή το σύνδρομο του Θουκυδίδη, που βρίσκεται στη βάση της ερμηνείας του Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ της αρχαίας Αθήνας και της αρχαίας Σπάρτης. Η παντοδύναμη τότε Αθήνα δεν θέλησε να αναγνωρίσει την ανερχόμενη δύναμη της Σπάρτης και να της παραχωρήσει τμήμα της κυριαρχίας της. Η έκβαση του ίδιου αυτού διλήμματος, τηρουμένων των αναλογιών, που τώρα αναφέρεται στις ΗΠΑ και στην Κίνα, είναι προς το παρόν άγνωστη. Το βέβαιο είναι ότι η Κίνα απεύχεται την εμπλοκή της σε πόλεμο με τις ΗΠΑ, καθώς προετοιμάζεται για την παγκόσμια αυτοκρατορία. Ο νέος κόσμος που έρχεται, αν τελικά αποφευχθεί ο πόλεμος, θα φέρει μαζί του έναν άλλο πολιτισμό, με στοιχεία εντελώς ξένα του δικού μας. Η Κίνα έχει κατορθώσει να συνδυάσει, εντελώς, αντιφατικά στοιχεία. Όπως, τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό. Όπως τον βαθύ προγραμματισμό με τον Κευνσιανισμό. Όπως, 3 διαφορετικές ιδεολογίες, αυτές του νεοφιλελευθερισμού, της μοντέρνας νέο-κονφουκιανής και της νέας αριστεράς. Όπως, της αρμονικής συνύπαρξης ιδιωτικών και ενισχυμένων από το κράτος δημόσιων επενδύσεων. Όπως, της συνύπαρξης κομμουνιστικού καθεστώτος με αριθμό δισεκατομμυριούχων που υπερβαίνει τον αντίστοιχο της Αμερικής. Όπως συνύπαρξη Δημοκρατίας με περιορισμό ατομικών δικαιωμάτων, κ.ά. Το ακανθώδες και όπως φαίνεται αξεπέραστο πρόβλημα του νέου κόσμου θα είναι η συνύπαρξή μας με τα ρομπότ. Τα οποία, δεν βοηθούν μόνο ή και κυρίως τον άνθρωπο, αλλά τον υποκαθιστούν σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό. Ήδη, τα ρομπότ είναι σε θέση να εκτελέσουν τις πιο απαιτητικές, εξειδικευμένες, δύσκολες εργασίες, που ελάχιστοι άνθρωποι κατορθώνουν να τις φέρουν σε πέρας, με επιτυχία. Η ανθρώπινη εργασία εκτοπίζεται, προοδευτικά, από τα ρομπότ και ερωτάται τι θα συμβεί στην ανθρωπότητα όταν η τάση αυτή γενικευτεί. Και η εξαιρετικά επικίνδυνη πλευρά τους εστιάζεται στο γεγονός ότι μιλούν μεταξύ μια γλώσσα στην οποία δεν έχει πρόσβαση ο άνθρωπος, και αυτονομούνται σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό.

Εισαγωγή της συγγραφέως Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη  

στην παρουσίαση του βιβλίου της στον Ιανό Αθηνών, 

στις 14.1.2019 ώρα 18

==================================================Εισ

Πριν προσθέσω και εγώ  λίγα λόγια για το βιβλίο μου, στα όσα εξαιρετικά ακούστηκαν ήδη, θέλω να ευχαριστήσω θερμά, όλες και όλους που  συνέβαλαν, με διάφορους τρόπους, στην τελική του εμφάνιση, στην αξιοποίηση των βασικών ιδεών του, και στη διάδοσή τους. Αρχίζω με τον εκδότη μου τον ΙΑΝΟ. Το 1999, όταν του εμπιστεύτηκα ένα εξαιρετικά πολύτιμο, για μένα, χειρόγραφο,  το Ημερολόγιο Δημητρίου Δελιβάνη, ο Ιανός ήταν, απλώς, ένα βιβλιοπωλείο και ένας  εκδοτικός οίκος. Ωστόσο, στα 20 χρόνια που  μεσολάβησαν από τότε ο κ. Νίκος Καρατζάς, μαζί μας απόψε, κατόρθωσε να κτίσει μια πραγματική αυτοκρατορία πολιτισμού, Ωστόσο,   είμαι σίγουρη ότι εκείνο  το αρχικό μαγαζί   φυλάκισε  για πάντα την ψυχή του.   Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον ίδιο, την πανταχού παρούσα  Γενική του Διευθύντρια Μαρία Λιαποπούλου και τους  συνεργάτες του, για την εξαιρετική μας συνεργασία. Τα συγχαρητήρια, που λαμβάνω καθημερινά για την εμφάνιση και την ποιότητα του βιβλίου μου, σίγουρα, ανήκουν σε όλους αυτούς.

Δεν ξέρω πόσο καλό ή κακό είναι το βιβλίο μου. Γνωρίζω όμως  ότι ευτύχησε να έχει δύο εξαιρετικούς  παρουσιαστές, κορυφαίους στους τομείς που υπηρετούν. Τους ευχαριστώ πολύ που δέχθηκαν να ασχοληθούν με το βιβλίο μου.

 Ο καθηγητής Κώστας Γρίβας, είναι φυσικά γνωστός για τις έγκυρες, επίκαιρες  και ανεξάρτητες  απόψεις του σε προβλήματα γεωπολιτικής. Οι θέσεις του στο βιβλίο μου είναι πολύτιμες, γιατί συμπληρώνουν τη δική μου ανάλυση,  αναγκαστικά  οικονομικής άποψης.  Εξάλλου, ο κ. Σταύρος Λυγερός,  από τους πρώτους  δημοσιογράφους και αναλυτές, που διαθέτει η χώρα μας, διευθύνει και τo SLpress. Ένα  Newsletter  υψηλής ποιότητας, που δημοσιεύει αυθεντικές, ανεπηρέαστες και, συχνά, πρωτότυπες απόψεις, για τα κυρίαρχα προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα, και όχι μόνο, και στο οποίο έχω τη χαρά να φιλοξενούμαι συχνά.

Τον συντονισμό της αποψινής εκδήλωσης εμπιστεύτηκα  στον κ. Βαγγέλη Γεωργίου, γνωρίζοντας ότι θα ήταν η πρώτη του φορά.  Εκτός του γεγονότος ότι η επιλογή του από τον κ. Λυγερό, ως αρχισυντάκτη του πολύτιμου SLpress αποτελεί εγγύηση για τις  ικανότητές του, είχα και εγώ την ευκαιρία να τις εκτιμήσω, όχι μόνο  από τις βελτιώσεις στην παρουσίαση των δικών μου άρθρων στο SLpress, αλλά και από την γενικότερα εξαιρετική εμφάνιση αυτού του Newsletter.

Η αίθουσα είναι γεμάτη από σπουδαίους Έλληνες. Θα αποφύγω, επιμελώς, να αναφερθώ σε "επώνυμους", γιατί θεωρώ αδόκιμο και κενό περιεχομένου τον όρο, καθώς όλοι μας είμαστε επώνυμοι. Θα προτιμήσω, αντιθέτως, να υπογραμμίσω το ότι ανάμεσά μας απόψε βρίσκεται ένα, ισχυρό και πολύπλευρα αντιπροσωπευτικό δείγμα 

*της Ελλάδας, που μάχεται, για ένα καλύτερο αύριο

*της Ελλάδας που αρνείται να αποδεχθεί ως τετελεσμένο το τέλος της,

*της Ελλάδας, που δεν ταυτίζει τον πατριωτισμό με φασισμό,

*της Ελλάδας  που αγωνίζεται  να διαφυλάσσει ως κόρη οφθαλμού τις δικές της βασικές αξίες και ιδιαιτερότητες,

*και της Ελλάδας που σκέπτεται, αγωνιά  και προβληματίζεται.

 Δεν βρίσκω λόγια για να ευχαριστήσω την παρουσία όλων Υμών απόψε, εδώ, γύρω από το νέο μου βιβλίο. 

Η Δύση, το μεγάλο σπίτι μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε, αναστηθήκαμε  και πιστέψαμε ότι οι βασικές της αξίες ήταν αναλλοίωτες, ψυχορραγεί. Οι περισσότεροι από εμάς  δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν αυτό το τέλος, παρότι ολοένα και περισσότερες ενδείξεις συγκλίνουν προς  αυτό. Οι δυσκολίες  στο να αποδεχθούμε τις, όντως, εγκάρσιες αυτές ανατροπές, οφείλεται  στο γεγονός ότι γαλουχηθήκαμε σε περιβάλλον, που ακόμη και τώρα, επιμένει να εμφανίζεται ως αιώνιο. Ειδικότερα,  σε ό,τι αναφέρεται στον ακρογωνιαίο λίθο  της Δύσης, που αναμφισβήτητα αρχίζει και τελειώνει με την κοσμοθεωρία της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, όπως αυτή επισφραγίστηκε  με τόσο απόλυτο τρόπο από τον Francis Fukuyama, το1992,  στο γνωστό του έργο το "τέλος της ιστορίας". Σύντομα, ωστόσο, αποδείχθηκε εσφαλμένη η βεβαιότητα  αυτή, παρότι η Δύση   επαναπαύθηκε σε αυτήν, από το τέλος του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου και ως  λίγο πριν από το σήμερα. Μέχρι, δηλαδή, την εμφάνιση των  λαϊκίστικων κυβερνήσεων και  κομμάτων, τα  οποία κατακυρίευσαν την υφήλιο αποδεικνύοντας  ότι υπάρχει η δυνατότητα και μιας άλλης Δημοκρατίας, της  ανελεύθερης. Της Δημοκρατίας, δηλαδή, με περιορισμένα ατομικά δικαιώματα.

Στο νέο μου αυτό βιβλίο εμφανίζω  τη Δύση, να  εξουθενώνεται από τα  συνεχή  και ανελέητα χτυπήματα,   που προέρχονται από δύο  πανίσχυρα κέντρα,  που και τα δύο σταδιακά την εξαφανίζουν.

Το πρώτο Μέρος του βιβλίου μου αναφέρεται στο περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά  του πρώτου από τα δύο αυτά  κέντρα, που εξυφαίνουν το χαμό της Δύσης.  Πρόκειται για την αναβίωση της γνωστής θεωρίας του Alvin Hansen, περί της έλευσης του σταδίου μόνιμης στασιμότητας. Παρότι η θεωρία αυτή είχε προκαλέσει  στη δεκαετία του '30 έντονο ενδιαφέρον, τα 30 ένδοξα  μεταπολεμικά χρόνια, με τους ταχύτατους αναπτυξιακούς ρυθμούς, την έριξαν στη λήθη.   Η μεγάλη, όμως, κρίση του 2008, που και μετά μια  δεκαετία από την εμφάνισή της, ουσιαστικά δεν έχει τελειώσει,  αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για τη θεωρία του Alvin Hansen. Ο γνωστός Αμερικανός οικονομολόγος Lawrence Summers, πλαισιωμένος από επίλεκτη ομάδα οικονομολόγων, επανάφερε  πρόσφατα  στο προσκήνιο αυτή τη λησμονημένη θεωρία. Με σειρά δημοσιεύσεων, που βασίζονται σε ευρείας έκτασης πειστικές αναλύσεις,  ο Lawrence Summers προσπαθεί να αποδείξει ότι η Δύση έχει ήδη εισέλθει στο τελικό και αναπόφευκτο εξελικτικό στάδιο της ύπαρξής της, που είναι αυτό της αέναης στασιμότητας.  Το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του σταδίου είναι η τρομακτική προοπτική  της  κάθε επόμενης γενιάς, που δεν θα ζει καλύτερα σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη.

Τα αίτια που οδηγούν στο στάδιο της αέναης στασιμότητας εκλαμβάνονται, φυσικά,  ως  νομοτελειακά. Η οικονομική παρακμή χωρών ή  ομάδων κρατών αποτελεί τμήμα του τέλους των πολιτισμών, που έχουν αρχή, άνθηση και θάνατο, μέσα από  κύκλους διαρκείας 200 περίπου ετών. Ο δυτικός πολιτισμός γεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του αρχαίου ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμού, και τώρα  όπως όλα δείχνουν τελείωσε ο χρόνος ζωής του. Η συνέχεια, ήδη τώρα,   ανήκει  πια σε άλλους πολιτισμούς, που όπως φαίνεται,  θα ανήκουν στην  Ανατολή.

Στις σελίδες του πρώτου Μέρους του βιβλίου μου υποστηρίζω, ότι παρότι το τέλος της Δύσης  ήταν, όπως φαίνεται,  αναπότρεπτο, ωστόσο αυτό  ενδέχεται να  επιταχύνθηκε σημαντικά εξαιτίας των  δραματικών συνεπειών, που είχε η πενηντάχρονη εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης. Όπως, γενικότερα,  πια αναγνωρίζεται, η παγκοσμιοποίηση είχε  ολιγάριθμους νικητές και στρατιές ηττημένων.

Αλλά, και πέρα από τα πολύ αρνητικά της αποτελέσματα στο πεδίο της οικονομίας, η παγκοσμιοποίηση επέφερε θανατηφόρες πληγές και στα θεμέλια  του δυτικού πολιτισμού, με κύριο όπλο καταστροφής του, τις  προσπάθειες επιβολής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Μέσα από τη φιλοσοφία αυτής της αιρετικής κοσμοθεωρίας, υπέστησαν υπόγειους, αλλά αποτελεσματικών συνεπειών  διωγμούς η θρησκεία, η ιστορία, η εθνική συνείδηση και οι παραδόσεις. Με μια λέξη το Κράτος-Έθνος, που έπρεπε να καταποντιστεί, για να παραχωρήσει τη θέση του σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα διακυβέρνησης της υφηλίου.

Επειδή, όμως, όπως  προκύπτει από σχετικές μελέτες και έρευνες, η εθνική συνείδηση αποτελεί βασικό συστατικό της ανθρώπινης φύσης,  με όλες τις ιδιαιτερότητες που τη συνοδεύουν, η οργανωμένη αυτή επίθεση εναντίον της,  οδήγησε σε γενικευμένη  αντεπίθεση. Είναι αυτή, που δημιούργησε το λαϊκισμό, που περιθωριοποίησε τα πολιτικά παραδοσιακά κόμματα, αλλά δυστυχώς είναι επίσης αυτή που επανάφερε στο διεθνές προσκήνιο  τα αυγά του φιδιού. Τα οποία  απειλούν και πάλι, όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά και ολόκληρη την υφήλιο.

Στο δεύτερο Μέρος του συγγράμματός μου αναφέρομαι στις ανατροπές, που οδηγούν στη νέα διεθνή οικονομική τάξη, αλλά και στη νέα παγκοσμιοποίηση, που και οι δύο φέρουν τα χρώματα της Κίνας. Η νέα διεθνής οικονομική τάξη, μέσα σε ελάχιστο χρόνο από σήμερα, θα έχει στην κορυφή της την Κίνα, η οποία θα ρυθμίζει εφεξής τους όρους των διεθνών συναλλαγών. Θα έχει τελειώσει, έτσι, η  κυριαρχία της Αμερικής, που άρχισε  από το τέλος του Β 'Παγκόσμιου Πολέμου, παίρνοντας τότε τη σκυτάλη από την Μ. Βρετανία, και που διατηρήθηκε ως τις ημέρες μας.

 Η Κίνα, είναι η μοναδική οικονομία στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, που  κατόρθωσε σε 37 χρόνια, να αγγίξει την παγκόσμια κορυφή, εκκινώντας από πάμπτωχη,  περιφρονημένη και απομονωμένη οικονομία.  Στο  βραχύ αυτό διάστημα  το κινέζικο ΑΕΠ αυξήθηκε 34 φορές.  

Η Κίνα, σε σχέση με τις ΗΠΑ, παραμένει ακόμη φτωχή,  αλλά  τρέχει πολύ γρηγορότερα από τις ΗΠΑ, σε πείσμα της πρόσφατης επιβράδυνσης  του ετήσιου ρυθμού μεγέθυνσής της. Υποστηρίζεται, ήδη, ότι αν ληφθεί υπόψη η διαφορά στην αγοραστική  δύναμη ΗΠΑ και Κίνας, ήδη από το 2018, η οικονομία της Κίνας έχει υπερβεί, σε μέγεθος,  το αντίστοιχο των  ΗΠΑ.

  Στο ελάχιστο  χρονικό διάστημα, των 40 ετών, η Κίνα κατάφερε να βγάλει από την απόλυτη φτώχεια 700 εκατομμύρια Κινέζους, να δημιουργήσει  μεσαία τάξη, και κυρίως να ανταγωνιστεί πολύ επικίνδυνα τις ΗΠΑ στον τομέα των  νέων τεχνολογιών.  Είναι, ακριβώς, αυτές  οι επιτυχίες της Κίνας στις νέες τεχνολογίες,  που  εμφανίζονται τελευταίως κάτω από  την επιγραφή "made in China 2025", που εξοργίζουν την Αμερική πολύ περισσότερο  από  το όντως υψηλό  εμπορικό έλλειμμα της με την Κίνα. Αυτό το έλλειμμα, προβάλλει ως προπέτασμα και  δικαιολογεί την έναρξη, αλλά και την απειλή εντατικοποίησης  ενός εμπορικού πολέμου. Ωστόσο, πολύ περισσότερο από τον εμφανή αυτόν εμπορικό πόλεμο, μετρά  μια σειρά πολυεπίπεδων  ενεργειών των ΗΠΑ, που στοχεύουν στη δημιουργία εμποδίων για τη συνέχιση της επιτυχούς  κατάκτησης  νέων τεχνολογιών από την Κίνα. Είναι, όμως, ήδη αργά, καθώς  σε ορισμένους καίριους τομείς, όπως αυτός της Τεχνητής Νοημοσύνης, αλλά όπως  πρόσφατα προκύπτει, και του διαστήματος, και ίσως όχι μόνον,  η Κίνα φαίνεται  να έχει  ήδη ξεπεράσει τις ΗΠΑ.

Από την άλλη πλευρά, η προσφυγή στη λήψη προστατευτικών μέτρων, από τον  Donald Trump, καθώς και η  υιοθέτηση  εμπορικού πολέμου,  έχουν οδηγήσει την παραδοσιακή παγκοσμιοποίηση σε επιταχυνόμενη υποχώρηση. Ωστόσο, στη θέση της απερχόμενης δυτικού τύπου παγκοσμιοποίησης, αναδύεται μία άλλη, πρωτόγνωρη, με κινέζικες προδιαγραφές, που εγκυμονεί σημαντικές  ανατροπές στο παγκόσμιο προσκήνιο. Πρόκειται για την αναβίωση του  δρόμου του μεταξιού, που πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια  συνέδεε την Ανατολή με τη Δύση, εξασφαλίζοντας εμπορικές συναλλαγές μεταξύ τους. Ένα γιγαντιαίο σχέδιο, με προϋπολογισμό  τρισεκατομμυρίων, έχει κινητοποιήσει  72  αναπτυσσόμενες χώρες, κυρίως της Ασίας  και της Αφρικής, που περιστρέφονται γύρω από την Κίνα, την οποία εκλαμβάνουν  ως μητρόπολή τους. Χωρίς να φοβάται τον πληθωρισμό, η Κίνα εξασφαλίζει  δάνεια για τις χώρες αυτές, που προορίζονται για την κατασκευή  σημαντικών έργων υποδομής. Η επιδίωξη της Κίνας είναι, φυσικά, η γρήγορη ανάπτυξη αυτών των οικονομιών, που θα ζητούν ολοένα περισσότερα κινέζικα προϊόντα.  Η νέα αυτή παγκοσμιοποίηση με τα χρώματα της Κίνας έχει διεισδύσει αποφασιστικά στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια,  αρχίζοντας από το Cosco. Μέσω του  λιμανιού  του Πειραιά,  προβλέπεται ότι θα διακινείται  το 62% των κινέζικων  προϊόντων, προς την Ευρώπη. Η  Κίνα, ακόμη,  έχει ήδη προσεγγίσει 11 κράτη-μέλη της ΕΕ και 5 βαλκανικά, που συνεργάζονται και χρηματοδοτούνται από την Κίνα. Η Κίνα, εισχωρώντας, δυναμικά, στην Ευρώπη, ακολουθείται στενά και από τη Ρωσία. Γι' αυτό και εύλογα ερωτάται  για το πού   μπορεί να βασίζεται η τόσο έντονη ανησυχία ΗΠΑ και ΕΕ, σχετικά με τα Σκόπια, και κυρίως με τις  λύσεις που επιβάλλουν. Όπως είναι γνωστό, οι λύσεις αυτές   κατέληξαν στο τραγικό φιάσκο της παραχώρησης, από την Ελλάδα, όχι μόνο του ονόματος της Μακεδονίας, αλλά και  των ανύπαρκτων στοιχείων της γλώσσας και της  εθνικής συνείδησης. Ωστόσο, πιστεύω ότι η Ελλάδα οφείλει να προετοιμάσει το μέλλον της στη νέα διεθνή κατάσταση, που προβλέπεται διαμετρικά διαφορετική από την μέχρι σήμερα, και όχι να παραμένει δέσμια του παρελθόντος.  

Η Δύση έχει, ασφαλώς, κάποιους λόγους να ανησυχεί, γενικότερα, για τις προθέσεις της Κίνας σε σχέση με τον νέο δρόμο του μεταξιού. Διότι, ανάμεσα και σε άλλα,  ενώ  η Κίνα υποστηρίζει ότι δεν περιλαμβάνονται στρατιωτικές βλέψεις στη νέα της παγκοσμιοποίηση, υπάρχουν όμως ενδείξεις για το αντίθετο, ιδίως στην περίπτωση του οικονομικού διαδρόμου, όπως αποκαλείται, Κίνας-Πακιστάν, που χρηματοδοτήθηκε από την Κίνα με 62 δισεκατομμύρια δολάρια. Η χρήση αυτού του διαδρόμου, που εντάσσεται στο δρόμο  του μεταξιού, φαίνεται ότι περιλαμβάνει και στρατιωτικούς στόχους.

Το αγωνιώδες ερώτημα σε σχέση με την εναλλαγή  της δεσπόζουσας οικονομίας, στην κορυφή του κόσμου, είναι το αν αυτή θα υλοποιηθεί με ανοχή και  ειρηνικό τρόπο, ή αν αντιθέτως θα οδηγηθούμε στον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, που  με την, σχεδόν βεβαία, χρήση πυρηνικών, θα εξαλείψει τη ζωή  στον πλανήτη μας. Η προοπτική αυτού του πολέμου αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για την παγίδα ή το σύνδρομο του Θουκυδίδη, που βρίσκεται στη βάση  της ερμηνείας του Πελοποννησιακού Πολέμου, μεταξύ της αρχαίας Αθήνας και της αρχαίας Σπάρτης. Η παντοδύναμη τότε Αθήνα δεν θέλησε να αναγνωρίσει την ανερχόμενη δύναμη της Σπάρτης και να της παραχωρήσει τμήμα  της κυριαρχίας της. Η έκβαση του ίδιου αυτού διλήμματος,  τηρουμένων των αναλογιών, που τώρα αναφέρεται στις ΗΠΑ και στην Κίνα, είναι  προς το παρόν άγνωστη. Το βέβαιο είναι ότι η Κίνα απεύχεται την εμπλοκή της σε πόλεμο με τις ΗΠΑ, καθώς  προετοιμάζεται για την παγκόσμια αυτοκρατορία.

Ο νέος κόσμος που έρχεται, αν  τελικά αποφευχθεί ο πόλεμος,  θα φέρει μαζί του έναν άλλο πολιτισμό, με στοιχεία εντελώς ξένα του δικού μας. Η Κίνα έχει κατορθώσει να συνδυάσει, εντελώς, αντιφατικά στοιχεία. Όπως, τον κομμουνισμό και τον καπιταλισμό. Όπως τον βαθύ προγραμματισμό με τον Κευνσιανισμό. Όπως,  3 διαφορετικές ιδεολογίες,  αυτές του νεοφιλελευθερισμού, της μοντέρνας  νέο-κονφουκιανής και της νέας αριστεράς. Όπως, της αρμονικής συνύπαρξης ιδιωτικών και ενισχυμένων από το κράτος  δημόσιων επενδύσεων. Όπως, της συνύπαρξης κομμουνιστικού καθεστώτος με αριθμό δισεκατομμυριούχων που υπερβαίνει τον αντίστοιχο της Αμερικής. Όπως συνύπαρξη Δημοκρατίας με περιορισμό ατομικών δικαιωμάτων, κ.ά.

Το ακανθώδες και όπως φαίνεται αξεπέραστο πρόβλημα του νέου κόσμου θα είναι η  συνύπαρξή μας με τα ρομπότ. Τα οποία, δεν βοηθούν μόνο ή και κυρίως τον άνθρωπο, αλλά τον υποκαθιστούν σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό. Ήδη, τα ρομπότ είναι σε θέση να εκτελέσουν τις πιο απαιτητικές, εξειδικευμένες, δύσκολες εργασίες, που ελάχιστοι άνθρωποι κατορθώνουν να τις φέρουν σε πέρας, με επιτυχία. Η ανθρώπινη εργασία εκτοπίζεται, προοδευτικά, από τα ρομπότ και ερωτάται τι θα συμβεί στην ανθρωπότητα όταν η τάση αυτή γενικευτεί. Και η εξαιρετικά επικίνδυνη πλευρά τους εστιάζεται στο γεγονός ότι μιλούν μεταξύ μια γλώσσα στην οποία δεν έχει πρόσβαση ο άνθρωπος,  και αυτονομούνται σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό.